Materiał: 6
Brokat: 5
Wzór wpinania: 3
Rezultat: 77 + 10 = 87
Użyte modyfikatory: dodaje kuferkowe z transmutacji

Ten poranek okazał się być dziwacznym, niemniej blondyn nie został z tego powodu jakkolwiek zniechęcony do realizowania się jako pomocnik Snowy Dilfa, wręcz rozbudziło się w nim pewne dziecko. Takie, które czuł ostatnio wtedy, kiedy lukrowane pierniki wychodziły mu koślawo a wszelkie dodatki nie miały stanowić czegoś smacznego, a zwyczajnie składać się z samego, barwionego cukru. Pewna duma i elegancja nie potrafiła wrócić w Honetcottcie tych uczuć, ale zalała go na tyle nostalgią, iż zjawił się w wytwórni ozdób Butterów.
   Nazwiska tego nie umiał sobie z niczym skojarzyć, co w pewien sposób mu wadziło na jasności umysłu. Początkowo bardziej chciał się dowiedzieć, co motywuje właścicieli do działalności niżeli rzeczywiście chciał oddać się pomocy magii świąt. Mimo wszystko Viego wiele szkolnych lat nosił wężową skórę i nie wiedziało mu się z nią rozstawać, jeśli nie widział w czymś swojego interesu. Chociażby miał to by być samorozwój i sprawdzenie się w umiejętnościach manualnych, poza kulinarnych.
   Ducha swojej lisiczki nie umiał uspokoić, co chwilę na nią spoglądać, sprawdzając czy nie ma przypadkiem czegoś w pyszczku. Skubana potrafiła zmieniać kamienie w orzeszki i śnieg w watę cukrową, co mężczyźnie imponowało. Jednak również martwiło na takim poziomie, że ta nieupilnowana może sobie zrobić krzywdę.
   - Ukryj mnie, proszę - wziął swojego pomocnika na ręce, siadając za nim przy stole roboczym w tej wielkiej wytwórni. Poliki Viego się zarumieniły, kiedy zrozumiał, że postąpił niczym najgłupszy młodzieniec, unikający kogoś, z kim wiązała go głupia relacja. Prędko się jednak wyprostował, chcąc udać, że to, co się stało nie miało miejsca. Spojrzał na swojego lisiego podopiecznego, spoczywającego mu na kolanach i następnie na Atlasa. - Zapewne miło się zaskoczyłeś, wstając dziś z nowym nabytkiem we własnej menażerii - zaczął prędko, starając się z całych sił nie przenosić wzroku na nauczyciela z Drumstrangu, którego wykorzystał w łóżku i uciekł z dekadę temu.

Materiał: 6 || Jazgot: 1
Brokat: 1 || Jazgot: 1
Wzór wpinania: 1 || Jazgot: 6
Rezultat: 9 + 88 + 20 = 117 || Jazgot: 97
Użyte modyfikatory: pkt z transmutacji, dwie takie same kostki
Punkty uratowania świąt: 10 (bazowo) + 15 za wynik = 25
Lisek: Jazgot

Victoria nie miała najlepszego humoru i chociaż od dłuższego czasu próbowała z tym walczyć, nie wychodziło jej to najlepiej. Niestety. Właściwie należałoby powiedzieć, że czuła się raczej paskudnie, choć starała się ze wszystkich sił koncentrować na czymś innym, niż własne problemy, czy też własne odczucia, które doprowadziły ją do tego, niesamowicie żałosnego, miejsca. Dlatego też ucieszyła się, gdy obudziła się i spostrzegła lisiego ducha, nie mogąc do końca uwierzyć w to, co się działo. Magia jednak zawsze jej towarzyszyła, była częścią składową jej życia, więc nie czuła się dziwnie z myślą, że faktycznie udało jej się znaleźć drogę do wioski samego Papy Świąt. Po zeszłorocznych przygodach, była w stanie uwierzyć naprawdę we wszystko, tak więc zapoznanie się z lisem, wybranie się do wioski za pomocą świstoklika, to wszystko wydawało się jej tak normalne, że zwyczajnie nie zastanawiała się nad tym zbyt wiele. Wolała po prostu dać się porwać, tak zwyczajnie dać się porwać, niż błądzić w czymś, czego nie była w stanie pojąć.
- Chcesz też robić ozdoby? - zapytała, kiedy po spacerze po wiosce, do której przeniosła się całkiem niespodziewanie, dostrzegła miejsce, w którym faktycznie przygotowywano ciekawe przedmioty, jakie zapewne można było później powiesić na choince. Towarzyszący jej Jazgot był niesamowicie podekscytowany tym, że wybrała sobie właśnie taką, a nie inną aktywność, że chciała zrobić coś takiego, a nie innego i ciągnął ją za rękę, zupełnie, jakby całym sobą chciał jej powiedzieć, że on również zamierzał brać w tym udział.
- Chcesz wybrać materiał? Cóż, dobrze, na pewno znasz się na tym lepiej, niż ja - przyznała, brzmiąc nieco smutno, a później wyciągnęła przed siebie rękę, ku koszom, gdzie faktycznie znajdował się materiał, zastanawiając się, co się tutaj właściwie działo, czując się jednocześnie co najmniej bezwolną, gdy widziała te wzory pierników, prezentów i ogólnego szczęścia, które, jakoś, ją omijało. Musiała się jednak wziąć w garść, jeśli coś chciała osiągnąć.

Lisek polarny: 20 - Mable
Materiał: 5 - Puszyste liski
Brokat: 5 - srebrny
Wzór wpinania: 3 - rozeta
Rezultat: 56 + 20 + 1 = 77
Użyte modyfikatory: "Trzecia płoza u sań!", 1 pkt z transmutacji

Pobudka była dla Aneczki dość szokującym przeżyciem. Nie często się zdarzało, by była budzona przez wskakującego na nią lisiego duszka, a raczej przez upuszczoną przez niego paczuszkę. Tym bardziej, że trudno było jej się całkiem ocknąć po nocnym dyżurze, który jak zwykle pełniła z najwyższą sumiennością. Może właśnie dlatego nie bardzo zrozumiała treść listu i nie wyłapała czym grozi dotknięcie prezentu.
- Nie rozumiem, skąd się tutaj wzięłaś, Mable? - zapytała sennym głosem dziarską lisicę, nie orientując się nawet, że z niewytłumaczalnych przyczyn zna imię duszkowego posłańca. Wsunęła stopy w puszyste bambosze i narzuciła ciepły, kremowy, welurowy szlafrok, w którego kieszeni miała bawełnianą chustkę do nosa i różdżkę. Dość nieprzytomnie otworzyła list, a kiedy zaczęła czytać, odruchowo sięgnęła po prezent i...
PUF!
Nagle znalazła się na śniegu. Tak po prostu. Ona, jedna z Brandonów, nie załapała, że ma do czynienia ze świstoklikiem, który przeniósł ją zupełnie nie wiadomo gdzie i to jeszcze w stanie tak niewyjściowym!
- Co tu się w ogóle dzieje - spytała bardziej sama siebie, niż lisiczkę, rozgladając się wokół. Przed sobą miała widok na wioskę, na której obrzeżach wylądowała i w której aż wrzało od świątecznych przygotowań. Aneczka jakoś niespecjalnie miała ochotę wchodzić tam w samym szlafroku, kapciach i koszuli nocnej, z nieodświeżonym po spaniu warkoczu. Wtedy jednak usłyszała coś, od czego przeszyły ją ciarki. Gdzieś za jej plecami szumiała płynąca rzeka, a jeszcze dalej... śpiew? Wycie? Coś odległego, smutnego, a może wręcz upiornego. Mable nastroszyła się groźnie i odgrodziła Aneczkę samą sobą od źródła owych dźwięków. Dla dziewczęcia sygnał był wyraźny. Zawijać się stąd, byle szybko. Owinęła się szczelniej szlafrokiem, czując przeszywający chłód już nie tylko na zewnątrz, ale również w środku, a potem chroniona przez nieustraszoną Mable ruszyła w stronę wioski.
Nie miała pojęcia, dokąd iść, ale marzyła o tym, by schować się w jakimś ciepłym, osłoniętym miejscu. I wybór padł na pierwszy z brzegu budynek, czyli wytwórnię ozdób. Weszła do środka, czując jak policzki szczypią ją od mrozu. Rozejrzała się i poczuła, jak ogarnia ją bezgraniczna ulga.
- Victorio! - zawołała i zupełnie pozbawiona typowej dla siebie maniery wielkiej damy, niepomna na to, iż jest już dorosłą kobietą, a nie kilkuletnim dzieckiem, po prostu przypadła do kuzynki i objęła ją, tuląc z całych sił. Czyli dość niegroźnie. - Och Victorio, tak się cieszę, że też tu jesteś! Zupełnie nie wiem co się stało! Pojawiła się Mable, świstoklik, to wycie za rzeką, śnieg, jestem w samej piżamie i ten list! Victorio, ten list! Czy naprawdę święta są zagrożone?!
Aneczka wlepiła zagubione spojrzenie czekoladowych oczu w brandońską Królową, czekając aż wyższa, starsza i bardziej doświadczona Victoria powie jej, co teraz i co mają w ogóle robić. Była zdenerwowana, a każdy Brandon wiedział, że zdenerwowana Aneczka, to Aneczka narażona na atak, który nigdy nie był wskazany.

Materiał: 6 - wirujące prezenty
Brokat: 6 - czerwony brokat
Wzór wpinania: 3 - rozeta
Rezultat: 15 +20 +5
Użyte modyfikatory: punkty z transmy

Do wytwórni ozdób wybrał się z tego ważnego powodu, jakim było "bo dlaczego nie?". Pojawienie się polarnego liska na jego ranczo nie było może zaskoczeniem, przychodziło tam coraz więcej przypadkowych zwierząt, choć rzeczywiście białej, puchatej kuli u stóp swojego łóżka się nie spodziewał. Nie to, że nie lubił jak ktoś się kupił w nogach jego pościeli, ale polarny lis?
Nuggets był małym rozbójnikiem i w sekrecie zdradził Atlasowi, że jego marzeniem jest wykręcanie ludziom psikusów. Rosa nie był tym, który szczególnie mocno odganiał od siebie zwierzęta, więc z sympatią przyjął lisiego towarzysza na wycieczkę do świątecznego miasteczka.
Usiadł obok @Viego Honeycott przy stanowisku wytwarzania ozdób świątecznych, kątem oka zerkając na to, jak Nuggets już kręci się, jak to chytry lis, szukając tylko pretekstu do zrobienia rozróby. Uśmiechnął się do zwierzaka, nim nie przeniósł swojej uwagi na nauczyciela gotowania.
- Przed kim się chowasz, Viego. - powiedział miękkim głosem, posyłając mu jeden ze swoich pięknych, półwilowych uśmiechów, nim nie wziął do ręki materiał z wirującymi prezentami, jaki udało mu się złapać pomiędzy szaleńcami grzebiącymi w koszu z materiałami. Co nie dotknął prezentu, ten grał jakąś kolędę, więc bardzo trudno było mu się na czymkolwiek skupić, a po chwili ta kakofonia dźwięków zaczynała przyprawiać go o ból głowy.
- Zawsze miło mi w towarzystwie zwierząt, ale ten jest wyjątkowo charakterny. - parsknął cicho, patrząc, jak lis próbuje wcisnąć się komuś pod krzesło i łapać za wstążki zwisające z krawędzi stolika. Co za cholerny chochlik - Twój, mam nadzieję, jest lepiej wychowany? - wszyscy w okolicy mieli jakieś liski, jedne dokazywały inne przysypiały na kolanach czarodziejów, choć Atlas nie miał pojęcia, o co chodzi, ani co to za święta, nie znał tutejszych zwyczajów ani kultury, to przecież nie stało mu na przeszkodzie, by spędzić miło czas z kolegą z pracy.

Victoria nie spodziewała się tego, że szukając odpowiedniego materiału dla ozdób, które zamierzała wykonać wraz z Jazgotem, niemającym najwyraźniej pojęcia, kiedy powinien zamilknąć, zostanie nagle napadnięta. Nie było to, rzecz jasna, nic groźnego i na całe szczęście, nim doszło do kontaktu fizycznego, została uraczona własnym imieniem, więc objęła odruchowo kuzynkę, nie wiedząc, co się właściwie dzieje. Niezbyt przytomnie poklepała ją po plecach, jakby to miało w czymś pomóc albo cokolwiek wyjaśnić, zdając sobie sprawę z tego, że w drugiej dłoni trzymała wciąż materiał, jakiego zamierzała później użyć, aż w końcu spojrzała uważniej na Annę.
- Cóż, dokładnie o tym wszyscy mówią, że święta są zagrożone i jestem niemalże pewna, że to wycie, o którym mówisz, ma z tym związek. Nie chcą mi również powiedzieć, kim jest Butter, a to ponoć jej pracownia, więc brzmi to podejrzanie. Wygląda jednak na to, że pomoc się tutaj przyda i to nie tylko z bombkami - stwierdziła, puszczając kuzynkę, by sięgnąć po własną różdżkę i prędko przetransmutowała jej strój w coś zdecydowanie bardziej wyjściowego, aczkolwiek ciepłego, bo nie chodziło tutaj o to, by prezentować się jak z żurnala i jednocześnie zamarzać. Uśmiechnęła się lekko do młodszej dziewczyny, choć widać było, że jej humor był co najmniej wisielczy, choć trudno było powiedzieć, dlaczego właściwie.
- Jazgot uparł się, że muszę pomóc z ozdobami, więc może zostaniecie tutaj z nami? Wydaje mi się, że całkiem tutaj przyjemnie i będziemy na pewno bezpieczniejsze, niż na dworze - dodała, zaciskając palce na materiale w pierniczki, który podsunął jej Jazgot i nie było do końca wiadomo, kiedy właściwie to zrobił i jak się tego dopuścił.

Materiał: 5
Brokat: 5
Wzór wpinania: 4
Rezultat: 63 + 20 = 83
Użyte modyfikatory: Trzecia płoza u sań (+ 20 pkt)

Święta.
Święta to czas naprawdę pracowity, zwłaszcza dla Papy i jego małych pomocników. Marcus nie do końca wiedział, na co się pisze, sięgając po świstoklik w kształcie prezentu, który zaprowadził go do Merfox. Jeśli miał uratować święta to na pewno była za to jakaś nagroda, a raczej imprezka z dużą ilością alkoholu. Czasami wydawało mu się, że jego mózg przeżarły procenty. Tu ciągle ktoś coś od nich chciał. Właśnie nie był tu sam, nawet się cieszył ze swojego towarzystwa. W pracowni Papy musieli się nieźle narobić, a teraz weszli do jakiejś wytwórni i to niestety nie była wytwórnia alkoholowa.
— Myślisz, że skoro produkują tu bombki i inne świąteczne gadżety, mają też jakiś dział z produkcją świątecznego likieru? - Zagadnął Nicholasa, chociaż tak naprawdę myślał na głos, nie oczekując jakieś konkretnej odpowiedzi.
Już miał zamiar usiąść przy jakimś stanowisku i zacząć tworzyć dzieło swojego życia, kiedy przewrócił się o pudełko, wyglądające jak niedoszły prezent, lecąc na twarz, cudem ratując się rękoma przed rozkwaszeniem sobie nosa. Jego lisi opiekun, którego nazywano Bandit, z pewnością to wszystko zaplanował, bo jakby tego mało rozrabiaka, pociągnął pyszczkiem za jakiś sznurek, a to spowodowało, że na Marcusa poleciała garść brokatu, w różnych kolorach, akurat, wtedy kiedy Deverill przewrócił się na plecy. Wszystko to poszło na twarz. Zaczął wstawać (z pomocą Nicolasa najlepiej) niezbyt uradowany takim zajściem.
— Bandit! Co ty wyprawiasz!? - Nie musiał pytać zwierzaka, bo ten słynął z psot, a cała uwaga pracowników skupiła się właśnie na nich, a szczególnie na tym lisie. W jego obecności wszyscy mieli się na baczności!
— Lubi psocić. - Wytłumaczył swojemu towarzyszowi, aby po chwili wyciągnąć różdżkę i trochę się ogarnąć. Nie zmieniało to faktu, że nadal jego ciemne włosy błyszczały się niczym światełka na choince.
— Ej, ale lubi też zagadki, weź go, zajmij jakimś trudnym rebusem, niech się pogłowi. Będę miał, chociaż chwile spokoju i nic mi na głowę nie spadnie. - Szepnął do Seavera, mając nadzieje, że ten kolejny raz mu pomoże, dobry z niego facet, dobrze mu się z oczu patrzyło i pewnie przeprowadzał przez przejście starsze panie.
Usiedli w końcu do roboty, a właściwe podeszli do koszy, gdzie należało zdobyć dobry materiał. Marcus nie za bardzo zastanawiał się nad swoją wizją ozdób, wziął towar pierwszy z brzegu, co tam jeszcze zostało - trafił oczywiście na swoje przeznaczenie tych świąt, puszyste liski.
— Ciekawe czy można tu palić, myślisz, że ten dziadek co nas wpuścił do pracowni, ma taką fajkę, w której sobie popala haszysz? - Znajomość substancji tytoniowych, narkotycznych i wszelkich po mugolskie, a także magiczne było dla Deverilla wiedzą świętą niczym sama biblia dla zagorzałych katolików.

w tym poście uwzględniam cechę eventową (drzemie we mnie zwierze - zwierzęta) Bandita, a także namawiam Nicholasa, aby zadał zagadkę liskowi (bo to jego marzenie).

- Nie może tak być! Brandonowie nie pozwolą, żeby święta się nie odbyły. Nie możemy, prawda? - Aneczka znów poczuła szlacheckie powołanie do ratowania świata dla maluczkich. - Słyszałaś może co musimy zrobić, żeby uratować święta? Bo ja mogę zacząć już teraz. Nie po to opowiadałam Nancy o Papie Świąt, żeby jej pierwsze święta w świecie czarodziejów tak po prostu się nie odbyły. Nancy to mugolaczka z pierwszej klasy, puchonka. Kochana dziewczynka, ale ma bardzo pod górkę. Musimy zawalczyć o święta dla niej i dla wszystkich jej podobnych.
Aneczka spojrzała z wdzięcznością na Victorię, kiedy ta przemieniła jej strój na bardziej adekwatny. Poprawiła ciepły, zimowy strój i strzepnęła niewidzialny pyłek, ot dla wygładzenia materiału.
- Naturalnie, że pomożemy! Mable, pozwolisz? - Aneczka gestem zaprosiła lisią towarzyszkę, żeby się przyłączyła do nich, a potem zgarnęła materiał z puszystymi ogonkami wystającymi z materiału. - Srebrny brokat będzie doskonały, nie uważasz? I upięcie na kształt rozety, niebywale szykowne! Jeśli ratować święta, to z klasą, nie uważasz?
Puchonka świergotała wesoło, ale im dłużej mówiła, tym częściej zerkała na starszą kuzynkę, nabierając coraz większej niepewności. To pochmurne spojrzenie. Były rodziną, a choć Ania nie była jakoś wybitnie blisko w Victorią, czasem umiała rozpoznać targające nią emocje, a przynajmniej sygnały, że coś się dzieje.
- Victorio, czy coś się stało? Wyglądasz na dość przygnębioną. - zaryzykowała wreszcie. -  Mogę jakoś pomóc?

- Oczywiście, że musimy pomóc. Jest całe mnóstwo osób, które nie zasługują na to, żeby stracić te święta, w końcu nie zrobiły nic złego, a skoro mam pomóc z ozdobami, czy w pracowni, to nie widzę nic przeciwko temu, wręcz przeciwnie – odpowiedziała prosto, bo skoro tutaj były, to naprawdę nie uważała, żeby powinny się poddawać. Zostali tutaj wezwani i była pewna, że nie wszyscy będą chcieli brać w tym udział, że nie wszyscy będą chętni do tego, żeby jakoś działać, żeby wybrać się z domów na wycieczkę, jaka niekoniecznie musiała być dla nich najprzyjemniejsza na świecie. Nie wymagała tego od nich, już dawno nauczyła się, że nie wszyscy byli ulepieni z tej samej gliny, że nie wszyscy mieli takie same priorytety, a skoro tak, to zwyczajnie mogli się rozmijać, mogli po prostu oczekiwać od życia czegoś innego, a ona nie musiała się z tym do końca zgadzać.
Jazgot zaczął szczekać radośnie, najwyraźniej w ten sposób śpiewając coś, co mu odpowiadało, przy okazji machając ogonem i próbując wcisnąć Victorii czerwony brokat, który najwyraźniej jego zdaniem pasował do tego, co zdołała wybrać z materiałów. Lis był chyba również zachwycony transmutacją, jaka miała tutaj chwilę wcześniej miejsce, a może zwyczajnie cieszył się z tego, że zajmowali się tworzeniem przedmiotów świątecznych. Nie zwracał również uwagi na to, co działo się dookoła, a przynajmniej takie wrażenie odnosiła Victoria, która próbowała złożyć wszystko w całość.
- Gwiazda? Mam z tego zrobić gwiazdę? – zapytała Jazgota, kiedy pobiegł po coś jeszcze, a następnie skinęła głową, ale nawet jej powaga była jakaś dziwna, jakby do niej nie do końca pasowało, jakby czegoś w Victorii brakowało i wyglądało na to, że Anna również to dostrzegła. Jej starsza kuzynka nigdy nie była dobra w okazywaniu emocji, ale najwyraźniej teraz dawała po sobie poznać, że było coś naprawdę nie tak, jak być powinno. I tak właśnie się czuła.
- To nic, co ktoś inny by mógł rozwiązań, Anno – powiedziała, marszcząc brwi nad własną głupotą, ale jednocześnie, nieświadomie, uśmiechnęła się naprawdę smutno. – Pomyliłam się w ocenie sytuacji, w ocenie pewnego zachowania i teraz muszę się z tym zmierzyć, to wszystko – wyjaśniła, próbując tak ułożyć materiał, żeby faktycznie miał oczekiwany kształt gwiazdy.

Materiał: 2 - zielone choinki
Brokat: 6 - czerwony
Wzór wpinania: pierniczek
Rezultat: 40
Użyte modyfikatory: brak

Kiedy w końcu udało mi się zakończyć szaleńczy wyścig saniami po choinkę było już niemal ciemno. W oddali zauważyłem jednak jakiś budynek a pod nim niejedne sanie oraz stojącą przy nich znajomą mi rudą fryzurę. Pogoniłem kozły do ostatniego wysiłku i już po kilku minutach zaparkowałem obok Allison.
-Muszę przyznać, że dałaś czadu na tych saniach. Udało ci się mnie zgubić już na samym początku. Nigdy nie myślałem, że dziewczyny potrafią tak dobrze powozić zaprzęgami.
Zsiadłem z sań i spojrzałem na budynek.
-"Wytwórnia ozdób im. Butter" - przeczytałem na głos. -Liczyłem bardziej na jakąś tawernę czy bar ale skoro już tu jesteśmy to grzechem byłoby nie wstąpić do środka prawda? Panie przodem - kulturalnie otworzyłem przed Allison drzwi. Kiedy dziewczyna wchodziła do środka znowu wychwyciłem uchem dziwne wycie dochodzące z oddali...

@Allison Grey

Materiał: 4
Brokat: 4
Wzór wpinania: 6
Rezultat: 97+20=117 yeah
Użyte modyfikatory: +20 (2 takie same cyfry)

Po walce z chochlikami Kate miała ochotę zrobić coś mniej przygodowego i nie wymagającego od niej tak wielu poświęceń. Wychodząc z pracowni Papci Świąt uderzyło ją chłodne powietrze, a włosy szybko przyprószyły białe, lekkie płatki śniegu. Rozejrzała się po urokliwej wiosce, w końcu mogąc chłonąć w pełni piękno otaczających je budynków. Stanie w śniegu jednak jej się nie uśmiechało, mogła na siebie rzucać zaklęcia ocieplające w kółko, ale chciała po prostu gdzieś usiąść i odpocząć. Zaczęły kierować swoje kroki w kierunku wytwórni ozdób.
- Chodź, zrobię Ci jakąś ładną bombkę! - zaproponowała Carly, której nie trzeba było dużo mówić, by zachęcić ją do odwiedzenia kolejnej atrakcji. Robienie łańcuszków lub ozdóbek brzmiało dokładnie jak zajęcie, któremu chciała się oddać! Tuż przed wejściem do środka, jej uwagę zwróciła ponownie dobiegająca z daleka, cicha, lamentująca pieśń. Tym razem postawiłaby galeona, że słyszała szczeknięcia! Czyżby to Nappo? Nie, Nappo leniwie wlókł się za nią, by następnie szybko przeskoczyć przez próg i zniknąć w cieple wytwórni. Czyżby to był tylko wiatr?
Po wejściu przywitał ją naprawdę piękny widok. Masa lisków, kosze pełne materiałów, słoiki brokatu i cała grupka zajętych tworzeniem bombek podróżników.
- Materiały są chyba tam! - wskazała palcem kierunek, w którym następnie się udała, by zdobyć dla siebie jakieś skrawki. Trafił jej się czerwony materiał z kozłami - pokazała go natychmiast Carly, śmiejąc się, cóż za zbieg okoliczności, że akurat trafiły jej się kozły polarne! Nie była świadoma, że podczas dotykania materiału jej nos świecił się na czerwono! Jeden z lisków wręczył jej miedziany brokat, a inny przyniósł instrukcję gwieździstego wzoru. Z całym tym dobytkiem usadowiła się przy wolnym blacie i opadła na krzesło. Nappo bardzo szybko znalazł drogę na jej kolana, by uciąć sobie kolejną drzemkę. - Pokaż co dorwałaś! - powiedziała do @Scarlett Norwood" z wypiekami na policzkach.

Materiał: 4
Brokat: 3
Wzór wpinania: 5
Rezultat: 67
Użyte modyfikatory: brak
Zdobyte punkty uratowania świąt: +30 pkt
Lisek: Diabeł skonsternowana Lola

- No powiem, Ci, że też byłam pod wrażeniem, bo nigdy nie jechałam ani saniami, ani razem z kozłami więc to było jedno z ciekawszych doświadczeń - podrapała się lekko po głowie, co jak co, ale nie spodziewała się niczego po takiej wycieczce, a spotkała naprawdę wiele rzeczy i udało jej się zebrać parę gałązek na pamiątkę, jedno z ciekawszych doświadczeń mogłaby odhaczyć w swoim notatniczku.
- A dziękuje - uśmiechnęła się gdy go mijała i weszła do środka rozglądając się, wyglądało na to, że mogła zrobić własne ozdoby świąteczne, cudownie! Miała nadzieję, że zajęcia w DA, choć odrobinę teraz jej się zwrócą, ale nie bardzo wiedziała jaki będzie efekt końcowy, czas pokaże.
- Porobimy bombki na choinkę? - zapytała go gdy już była w środku i spojrzała na niego kątem oka, bo drugim katem oka patrzyła na te wszystkie wystawione rzeczy, które były i już chciała położyć na nie swoje ręce.

Materiał: 5
Brokat: 5
Wzór wpinania: 3
Rezultat: 21 + 32 + 20 = 73
Użyte modyfikatory: pkt z transmutacji; trzecia płoza u sań
Lisek: Millie fajtłapa
Zdobyte punkty uratowania Świąt: 20

Chris nie zatrzymywał Josha, tym bardziej że musiał pilnować choinki. Albo kozła, jak kto wolał, a Millie zapewne zbyt dobrze by sobie z tym nie poradziła. Ostatecznie bowiem była faktycznie niezwykłą wręcz fajtłapą i zielarz nabierał przekonania, że lisica była zdolna do wszystkiego, tylko nie do zyskania prawdziwego sukcesu tam, gdzie było to konieczne. Został więc przy saniach, a kiedy ruszyli do wioski, spróbował opowiedzieć wszystko, co go spotkało Joshowi, nie było to jednak łatwe, biorąc pod uwagę, że kozioł znowu zaczął gwałtownie ciągnąć, pędząc przed siebie, jakby naprawdę nie umiał nawet na chwilę zwolnić. Chris pokręcił na to głową i dopiero gdy wrócili do wioski, zanosząc zebrane dobra we wskazane miejsce, był w stanie podzielić się z mężem swoimi doświadczeniami. Później zaś zaproponował, żeby spróbowali zająć się ozdobami, skoro już i tak trafili do wytwórni, a wyglądało na to, że należało tutaj przygotować piękne bombki. Millie sprawiała dodatkowo wrażenie, jakby była po prostu zachwycona tym miejscem.
- Zobacz - powiedział, gdy wyciągnął z kosza materiał z lisimi ogonami, śmiejąc się z niego, dochodząc do wniosku, że był naprawdę oryginalny. I bardzo miły w dotyku, co również wydawało się ważne. Zaraz też Chris pokręcił głową, spoglądając na przygotowane brokaty, by wybrać srebrny, który jego zdaniem dobrze komponował się z materiałem, choć gdy zdał sobie sprawę z tego, że układał się we wzór drobnych prezentów, wydał z siebie zdziwiony pomruk.
- Mam nadzieję, że to miejsce jest dziwniejsze, niż w historiach, jakie mi opowiadano. Millie, uważaj, bo zaraz będziesz cała… - zaczął, a potem westchnął cicho, gdy lisek wpadł w pudełka z brokatem, tym samym prezentując się co najmniej, cóż, niecodziennie. Ale jednocześnie co najmniej wyjściowo, chociaż wyczyszczenie futra ducha wydawało się wręcz niemożliwe. - Nie ty miałaś być ozdobą, ale dobrze, niech będzie. Będziesz bardzo ładnie wyglądała przy tej rozecie - dodał, uśmiechając się porozumiewawczo do Josha, nim ostatecznie zabrał się do pracy.
Stworzenie tej ozdoby nie było aż tak proste, jak mogło się wydawać i wyglądało na to, że wymagało dodatkowej wiedzy. Jakiej Christopher mimo wszystko nie posiadał, ale nie zamierzał się poddawać i dzielnie pracował, śmiejąc się co jakiś czas. Uznał jednak ostatecznie, że chyba powinien pozostać przy rysowaniu, bo ostatnie wydarzenia jasno pokazywały, że ani nie był najlepszym na świecie krawcem, ani, jak było widać na załączonym obrazku, nie był świetnym twórcą ozdób.
- To chyba nie do końca przypomina rozetę - stwierdził, podsuwając Joshowi pod nos przygotowywaną ozdobę. - Ale nie będę narzekał, uznam, że taka jest moja wizja artystyczna, a później ukryję tę bombkę gdzieś głęboko w gałęziach choinki. Chyba że Millie postanowi nosić ją na szyi - dodał, gdy obejrzawszy ozdobę uznał, że więcej już w niej nic nie zmieni, a ta wydawała się dość, cóż, przystępna. I była taka nadal, nawet kiedy mężczyzna znowu usłyszał to paskudne zawodzenie, które na pewno nie było pieśnią. Chyba. Bo tak naprawdę trudno było stwierdzić, co to właściwie było.

Materiał: 5
Brokat: 2 Wzór wpinania: 2
Rezultat: 72 + 20 + 11 = 103
Użyte modyfikatory: trzecia płoza u sań, pkt z transmutacji
Lisek: Mable
Zdobyte punkty uratowania świąt: 25 + 15(marzenie lisa) = 40

Z zaciekawieniem słuchał opowieści Chrisa o tym, co spotkało go w trakcie drogi do szkółki sosen, samemu także opowiadając o własnych perypetiach. Zapewnił, że nic mu się nie stało po tym, jak nagle dłonie zamieniły mu się w sople i dla potwierdzenia pomachał dłońmi przed twarzą męża. Tak naprawdę, choć oboje napotkali przeszkody, nie można było powiedzieć, aby jakkolwiek ucierpieli i to odpowiadało miotlarzowi. Jednocześnie sprawiało, że poważniej traktował wspomnienia o czymś, co miało chcieć zniszczyć święta. Nie były to wesołe, czy przyjemne myśli, więc z zadowoleniem przyjął propozycję, aby spróbowali swoich sił w tworzeniu bombek. Miotlarz zakładał, że o ile nie uda mu się stworzyć czegoś naprawdę przemawiającego do niego, zostawi swoje dzieło w wiosce.
- Jest jeszcze ten materiał? - zapytał, gdy tylko Chris pokazał mu przepiękny kawałek wyglądający jak nocne niebo z liskami. Zaraz też uśmiechnął się szerzej, pokazując drugi, identyczny swojemu mężowi, a także duchom lisiczek, które im towarzyszyły. Materiał był przepiękny i już teraz sprawiał, że Josh rozważał zabranie bombki do domu w formie pamiątki tego, co ich tutaj spotkało i co jeszcze na nich czekało.
- Wiesz, o Merfox Village dowiedziałem się dość późno, gdy byłem przekonany, że Papa Świąt jest jedną z bajek. Za dzieciaka opowiadano mi o Świętym Mikołaju, a widząc swojego ojca przebranego w ten czerwony strój, dość szybko nabrałem przekonania, że to po prostu bujda. Później, gdy babcia opowiadała mi o Papie Świąt… Trudno było uwierzyć, że może być prawdziwy, nawet jeśli jednocześnie odkrywałem magię i własne zdolności w różnych dziedzinach z różdżką w ręce. Dla mnie to wszystko jest dziwniejsze, ale też piękniejsze niż opowieści, jakie słyszałem - wyznał Chrisowi, wpatrując się w przeróżne ozdoby, zastanawiając się, czego tak naprawdę potrzebował do ozdobienia materiału, który sam w sobie był piękny. W końcu po prostu sięgnął po brokat, chwytając za złoty, dochodząc do wniosku, że gwiazdy na niebie mogły być albo srebrne, albo złote, a skoro Chris wybrał ten pierwszy kolor, on mógł wziąć inny, aby bombki jakkolwiek się różniły. Zaraz też uśmiechnął się szerzej, gdy dostrzegł, że ozdoba zaczęła układać się w kształt gwiazdek, dodatkowo ozdabiając materiał.
- Patrz Mable, będzie piękna bombka, co myślisz? - zagadał do swojego lisiego towarzysza, zaraz marszcząc brwi, gdy dostrzegł, jak ta wpatruje się w choinkę stojącą przy wejściu. W całej jej postawie widać było zainteresowanie drzewkiem i błyszczącymi na niej ozdobami, a Josh miał wrażenie, że przypominała mu w tej chwili ich domowe zwierzęta, które czekały na możliwość, aby wspiąć się na każdą ciekawą rzecz, którą widziały. - Chciałabyś tam wejść? - zapytał cicho lisiczkę i aż miał ochotę się roześmiać, kiedy z podeskcytowania zaczęła poruszać ogonem i łapami, jakby nie potrafiła wysiedzieć w miejscu. - No to na co czekasz, Mable? Wspinaj się na szczyt - zachęcił ducha, po chwili śmiejąc się cicho, gdy duch spojrzał na niego z taką radością w mądrych ślepiach, jakiej do tej pory nie widział. W końcu duch zerwał się z miejsca i pobiegł do choinki stojącej przy wejściu do wytwórni, aby zaraz zacząć wspinać się po jej gałęziach i ozdobach na sam szczyt, robiąc przy tym wiele hałasu, ale szczęśliwie niczego nie niszcząc. Na czubku owinęła się wokół ozdoby, jakby chciała powiedzieć, że teraz ona będzie czynić honory najpiękniejszej bombki, czy raczej łańcucha. Josh spoglądał na nią z szerokim uśmiechem, kiedy wydawała z siebie radosne szczeknięcia, merdając ogonem i sprawiając wrażenie, jakby zaraz miała spaść, co na szczęście się nie wydarzyło.
Miotlarz pokręcił głową, w końcu spoglądając na losowo wybrany wzór, którym okazała się szyszka. Zmarszczył nieco brwi, w końcu zabierając się do pracy. Nie szło mu to za szybko, ale próbował nie przejmować się tym, spokojnie wbijając kolejne szpilki w materiał, zgodnie ze wskazówkami. W końcu w jego dłoni powstawała rzeczywiście piękna szyszka, której dopomógł przy użyciu zaklęć transmutacyjnych, choć z tym nie było już tak łatwo, jakby chciał.
- Jest piękna, jako rozeta, czy też nie -skomplementował bombkę stworzoną przez Chrisa, któremu zaraz pokazał własną ozdobę. - A z mojej wyszła rozgwieżdżona lisia szyszka i zamierzam zabrać ją do domu - dodał, a w jego głosie wybrzmiewała duma. Zaraz też zmarszczył brwi, spoglądając na moment w stronę wyjścia z wytwórni, ponownie słysząc dziwne zawodzenie wymieszane ze szczekaniem, a może to było właśnie szczekanie w połączeniu z okrzykami, jakby żałobnymi. Odgłos, który słyszał już w lesie, a który zdecydowanie nie brzmiał przyjemnie. Nieco nerwowo poruszył bransoletką z aleksandrytem, chcąc skupić się na muzyce, jaką zwykle niósł wiatr. Teraz, nieco zdziwiony odkrył, że słyszał kolędy. Zaskoczony na chwilę zdjął bransoletkę z dłoni, ale kolędy nie ucichły i aż spojrzał na Chrisa, uśmiechając się nieco zaczepnie.
- Sprawdzimy, gdzie śpiewają kolędy, że aż tu je słychać? - zaproponował, gdy wychodzili z wytwórni w towarzystwie dwóch lisiczek, wskazując gestem kierunek, z którego napływała do ich uszu muzyka.

z.t. x2 - kierunek pracownia

Materiał: 2 - zielone choinki
   Brokat: 6 - czerwony
   Wzór wpinania: pierniczek
   Rezultat: 40
   Użyte modyfikatory: brak
  Lisek: Nugget
  Zdobyte punkty uratowania świąt: 10

Najchętniej to bym z tobą porobił coś innego... - pomyślałem ale nie powiedziałem tego na głos. Dziewczyna ewidentnie przyciągała mnie ku sobie. Była zupełnie inna niż Cassie ale równie pociągająca. Zresztą czy można to porównywać? Zamiast odpowiedzieć kiwnąłem jedynie głową i zacząłem się rozglądać po pomieszczeniu. Moją uwagę przykuł kosz, z którego dobywało się lekkie światełko. Jeśli to znowu była wina mojego lisa to tym razem obedrę futrzaka ze skóry. Podszedłem i zajrzałem do środka z duszą na ramieniu gotowy na zobaczenia małego pożaru jednak okazało się, że jest to jedynie papier, na którym namalowane są przybrane choinki. I lampki na tym choinkach naprawdę święcą!
Zachwycony wziąłem ze sobą ozdobę i pokazałem Ali.
-Zobacz jakie fajne! To naprawdę świeci. Co prawda jestem przyzwyczajony to ruchu na malowidłach ale żeby coś wydawało blask to dla mnie nowość - powiedziałem zafascynowany.

@Allison Grey

Materiał: 4
Brokat: 3
Wzór wpinania: 5
Rezultat: 67
Użyte modyfikatory: brak
Zdobyte punkty uratowania świąt: +30 pkt
Lisek: Diabeł skonsternowana Lola

Spojrzała na papier, który przyniósł chłopak i uniosła brwi ku górze, magiczne dekoracje nie przestaną ej zaskakiwać, niby miała tego typu dekoracje, a jednak za każdym razem robiło to na niej tak samo duże wrażenie.
- Faktycznie fajne, jakoś się nie przyzwyczaiłam do tego typu atrakcji - odrzekła, a następnie odwróciła się w poszukiwaniu pierwszego materiału, który pomoże jej zrobić pierwszą bombke, dotknęła po chwili materiału, a na jego czerwonym tle skakały białe kozę z małymi świecącymi noskami. Ledwo co dotknęła materiału, a jej nos też zaczął świecić na czerwono jakby conajmniej cały dzień na dworze była i był tam całkiem spory mróz.
- Czy mi się wydaje, czy zmieniłam się w kozła? - zapytała roześmiana.

@Yuri Sikorsky

Materiał: 2 - zielone choinki
   Brokat: 6 - czerwony
   Wzór wpinania: pierniczek
   Rezultat: 40
   Użyte modyfikatory: brak
   Lisek: Nugget
   Zdobyte punkty uratowania świąt: 10

Spojrzałem na dziewczynę której nos zaczął świecić na czerwono i również się uśmiechnąłem. Wyciągnąłem rękę i lekko zmierzchwiłem dziewczynie włosy.
-Rogów nie wyczuwam więc raczej wszystko w porządku. Chyba, że buty spadają ci z kopytek - puściłem do dziewczyny oko.
Zacząłem naciągać papier na bombkę i szło mi to o dziwo całkiem sprawnie chociaż nie byłem w stanie za diabła naciągnąć go całkiem prosto. Lekko się wykrzywił i powstało kilka zagięć ale mimo moich licznych prób nie byłem w stanie tego poprawić. W końcu darowałem sobie i sięgnąłem do stojącej opodal beczki z brokatem.
-A tak właściwie jak już tutaj się przenieśliśmy to... Bo jako, że mieszkasz nadal w Hogwarcie to rodzina pewnie nie zauważyła twojego zniknięcia ale twój chłopak pewnie się martwi prawda? Jak chcesz możemy poszukać sposobu żeby dostarczyć mu wiadomość że wszystko w porządku. O ile oczywiście masz chłopaka. Przepraszam. Nie chciałem być wścibski - delikatnie starałem się wybadać temat.

@Allison Grey

Materiał: -
Brokat: -
Wzór wpinania: -
Rezultat: -
Użyte modyfikatory: -
Lisek Coco i Loco
Zdobyte punkty świąt -

Nie sądził, że kiedykolwiek zostanie obudzony przez duchy, uważając, że naprawdę przywykł do tych, jakie codziennie towarzyszyły im w Hogwarcie. Jednak kiedy w nocy coś na niego skoczyło i jeszcze zaczęło się kłócić z innym czymś, nie był w stanie udawać, że śpi. Ze zdziwieniem przyjął widok dwóch małych lisków polarnych, paczki, która dziwnie drżała oraz listu od Papy Świąt. Tego Papy Świąt, o których opowiadał im ojciec, a matka Carly twierdziła, że jest tą samą osobą co ich Święty Mikołaj. Jeszcze dziwniejsze było, że gdy tylko złapał za prezent (po wcześniejszym ubraniu się nieco cieplej), rzeczywiście został przeniesiony do świątecznej wioski, ku uciesze lisków.
- Coco i Loco, tak? To co mamy tutaj robić? - mruknął w stronę lisków, zapinając kurtkę i rozejrzał się wokół, szukając znajomych twarzy. Zaraz też uśmiechnął się, kiedy między innymi czarodziejami dostrzegł Olę. - Chodźcie, podejdziemy wpierw do jednej osoby i później pomyślimy co robić - powiedział do lisków, które zamiast ruszyć się z miejsca, popatrzyły po sobie, aby zaraz zacząć skakać, jakby bolały je łapki. Jamie przystanął, spoglądając na nie ze zmarszczonymi brwiami, zastanawiając się, co się dzieje. Nie zamierzał skakać na jednej nodze, jak one, ale zaraz doszedł do wniosku, że nie o to chodziło. - Nie mówcie, że chcecie, żebym was niósł… - powiedział po chwili zrezygnowanym tonem, aby zaraz wznieść oczy ku niebu, gdy liski zaczęły poszczekiwać na niego radośnie, machając przy tym ogonami, niemal kładąc się na śniegu. Pozwolił im w końcu wejść sobie na barana, czując się przy tym nieco dziwnie. Z pewnością tak też się prezentował, kiedy podchodził do Puchonki, mając nadzieję, że nie była z kimś umówiona i zwyczajnie nie przeszkodzi.
- Masz pomysł, co tutaj robić? - zapytał, stając za plecami dziewczyny, uśmiechając się do niej zaczepnie, a Coco i Loco siedzące mu na barkach szczeknęły radośnie na widok lisiego towarzysza dziewczyny. - Jeśli nie, to może dasz się porwać do… wytwórni bombek? - zaproponował od razu, dostrzegając szyld budynku, obok którego się znajdowali. Co prawda nigdy nie uważał się za kogoś, kto miał zdolności artystyczne, ale przecież tworzenie bombek nie mogło być takie trudne, prawda?

@Aleksandra Krawczyk

Materiał: 6 | Sissy 4
Brokat: 3 | Sissy 6
Wzór wpinania: 1 | Sissy 4
Rezultat: 54+31=85 | Sissy 65+20=85
Użyte modyfikatory: 31pkt transmutacji, Sissy rzuca swoim zestawem

Nicholas, który wciąż był pod przyjemnym wrażeniem pocałunku, szedł zadowolony obok Marcusa, niemal się uśmiechając. Oczy pogodnie mu błyszczały, a chód cechowała lekkość i ogólna pogoda ducha.
- Sądzę, że skoro jest tu tyle pomocników Papy Świąt, to gdzieś musi być zapewniony poczęstunek. A czym byłaby zima bez aromatycznego grzańca? - odpowiedział wesoło, by po chwili pomóc wstać towarzyszowi, który padł ofiarą żarciku liska. Sissy popatrzyła na Bandita bardzo zdegustowanym wzrokiem i odsunęła się na stosowną odległość. Nie przepadała za innymi liskami, a takie jak Bandit stanowiły dodatkowe ryzyko załapania pcheł, albo czegoś jeszcze gorszego.
- Kiedy ziemia skuta lodem, śpi przyroda pod zaspami, on na szybach namaluje z mroźnych kwiatów krajobrazy. - wymyślił na poczekaniu zagadkę, która może i nie była trudna, ale i tak miała szansę na chwilę zająć liska. Sam Nicholas zaś pozwolił sobie na objęcie na moment w pasie Deverilla i szepnięcie mu do ucha - Wyglądasz bardzo sylwestrowo z tym brokatem we włosach.
Po tych słowach Seaver zaczepnie, delikatnie przygryzł płatek ucha Marcusa, a potem podszedł do koszy z materiałami, szukając czegoś adekwatnego. Sissy wydawała się bardzo zainteresowana tym wszystkim, bo transmutacja ewidentnie była jej ulubioną dziedziną, dlatego Nico zaprosił ją do wspólnej zabawy w ozdabianie. A ponieważ jego lisica była prawdziwą damą, nie było obaw, że im zakłóci rozmowę, albo zepsuje pracę nad ozdobami.
- Jest tu sporo dzieciaków - Nicholas rozejrzał się dookoła, patrząc na to, kto prócz nich zajmuje się tworzeniem bombek z materiału. - Myślę, że lepiej palić na zewnątrz. A co do haszyszu, sądzę, że mimo wszystko łatwiej będzie o ten alkohol.
Nicholas chwile zajmował się swoją bombką, ale jego wzrok cały czas uciekał w stronę Marcusa. Nie miał jeszcze pewności, czy chce go lepiej poznać, czy nie. Chciał czerpać z bliskości z nim, ale czy rozmowa nie sprawi, że stanie się bardziej ludzki? Mniej tajemniczy? Albo o zgrozo, mniej pociągający? W końcu jednak ciekawość przeważyła.
- Opowiesz mi, kim jesteś? - spytał ostrożnie. - Już wtedy wydawałeś mi się zbyt barwny jak na mugola. Jesteś z Londynu? Bywasz na Pokątnej?
Może mieliby szansę częściej się widywać, jeśli okazałoby się, że pracują niedaleko? Chociaż czy Marcus w ogóle wyglądał na kogoś, kto musi trudnić się pracą? Nie. Zdawał się po prostu wieść arystokratyczny, luksusowy żywot.

Materiał: 3
Brokat: 2
Wzór wpinania: 6 - 3
Rezultat: 39 + 20 = 59
Użyte modyfikatory: przerzut, dwie te same kostki + 20
Punkty uratowania świąt: 20

Walka z chochlikami to było coś! Carly była naprawdę zmęczona, ale jednocześnie czuła się niesamowicie wręcz dobrze, nie do końca wiedząc, co miałaby właściwie z tym wszystkim zrobić. Po prostu emanowała radością, jakiej nie dało się opisać, a to, co spotkało je w pracowni Papy Świąt traktowała jako swoistą komedię, jaką przyszło im odegrać. Okazało się jednak, że pomimo licznych porażek, potrafią przegonić chochliki, gdzie pieprz rośnie. Były w tym, jak się okazało, naprawdę dobre i stworzenia mogły sobie nagwizdać. Wygrały, a teraz trafiły do wytwórni bombek, zaśmiewając się przy okazji, jakby faktycznie to, co się działo, było słodkim snem.
- A będzie w chochliki, czy książki? – zapytała nieco bezczelnie, a słowa wybrzmiały komicznie, gdy je nieznacznie przeciągnęła, po czym wkroczyła faktycznie do warsztatu, rozglądając się dookoła, dostrzegając czarodziejów składających coś z materiałów, wielką choinkę i słoje z brokatem. Miejsce to wyglądało, jak urzeczywistnienie snów z dzieciństwa, co od razu zauważyła, rozdziawiając buzię i zastanawiając się, czy robili tutaj również słodkie ozdoby, bo po takie również by sięgnęła i nie ulegało to wątpliwości.
- Co? O, chodźmy! – rzuciła, kierując się za Kate, by zaraz faktycznie zanurkować w poszukiwaniu jakiegoś materiału i pisnąć, gdy dotknęła czegoś zimnego. Wyciągnęła go jednak, nie zwracając uwagi na to, że Toto z przestrachem schował się za jej nogami, zupełnie, jakby tylko tam czuł się bezpiecznie. Zaraz jednak spojrzał z zaciekawieniem na Gryfonkę, kiedy Carly zaczęła chichotać widząc, co się z nią działo. Widać Merfox Village miała dla nich naprawdę wiele ciekawostek, które były czymś, o czym nie mogła w żaden sposób zapomnieć. Tu po prostu wszystko, ale dosłownie wszystko zdawało się żyć innym życiem.
- Świecisz się – oznajmiła, nim zaprezentowała piękny, błękitny materiał pokryty machającymi bałwankami, jakie prezentowały się w tej chwili wręcz zabójczo. Sprawiały wrażenie gotowych na przygody, gotowych na to, żeby zdobywać prawdziwe szczyty i cieszyć czarodziejów.

Materiał: -
Brokat: -
Wzór wpinania: -
Rezultat: -
Użyte modyfikatory: -
Lisek: Lola
Punkty świąt: -

W tym roku święta były zupełnie inne i to dosłownie. Nie chodziło jedynie o to, że była już całkowicie poza zamkiem, wobec czego samo odczuwanie tego charakterystycznego czasu i towarzysząca mu atmosfera różniły się od tych z poprzednich lat. W tym roku czekała na nich prawdziwa zimowa wioska, a kluczem do niej były przesłodkie liski, które odwiedziły ich w nocy. Czy można było wymarzyć sobie więcej magii? Nie potrzebowała specjalnego zaproszenia, z wielkim uśmiechem na twarzy, lekkim sercem i podekscytowaniem podążyła za Lolą, która już dała się poznać jako dość specyficzna towarzyszka. Czy jej to przeszkadzało? Absolutnie nie.
Chłonęła całą sobą wszystkie uroki Merfox Village, zachwycając się wielką choinką na placu, światełkami ozdabiającymi płoty, dachy i właściwie wszystko, co tylko się dało, a także śniegiem. Śniegiem, którego było tak dużo, że nie pamiętała, kiedy ostatni raz znalazła się w takiej krainie rodem z bajki. Czuła się jak mała dziewczynka wrzucona wprost do jakiegoś wyśnionego miejsca, dlatego aż podskoczyła, kiedy znienacka usłyszała tuż za sobą głos. Uniosła dłoń do serca, odruchowo, zupełnie jakby w ten sposób miała zwolnić jego bicie.
- O święta Morgano, ale mnie wystraszyłeś! Nie skrada się tak do ludzi - upomniała go, ale na jej usta powrócił uśmiech, który poszerzył się na jego propozycję, a na widok dwóch lisków siedzących na jego ramionach to już w ogóle rozciągał się od ucha do ucha. - Aww, masz dwójkę? Ale słodko razem wyglądacie - przyznała, rozpływając się chwilę nad tym obrazkiem. Gdzie był aparat, kiedy był potrzebny? - Prawie jak dumny ojciec z dziećmi - dorzuciła z błyskiem w oku, nie mogąc się powstrzymać od tego komentarza. Cieszyła się z tego spotkania i oczywiście zgodziła się na porwanie do wytwórni bombek, choć przemknęło jej przez myśl, czy z tą trójką małych towarzyszy jest to na pewno dobry pomysł. Nie, żeby miała o nich złe zdanie, ale kto wie, do czego były zdolne. Nie chciałaby wpaść w jakieś długi i spłacać do końca życia bombek.
- O jak chętnie zobaczę twoje umiejętności artystyczne... a wiesz, że pewnie będzie tam dużo brokatu? Święta to błysk, dużo błysku, więc czeka cię powtórka z rozrywki, mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko. A nawet jeśli masz, to trudno, sam się wkopałeś, ha! Znowu będziesz przez tydzień co najmniej zmywał z siebie te małe drobinki - gadała, trochę bez ładu i składu, ale była tak oczarowana wszystkim, że najchętniej zaczęłaby skakać po suficie. Energia i dobry humor ją roznosiły.

@Jamie Norwood

Materiał: 4
Brokat: 4
Wzór wpinania: 6
Rezultat: 97+20=117 yeah
Użyte modyfikatory: +20 (2 takie same cyfry)

Kate też była padnięta, ale był to ten rodzaj zmęczenia, który przede wszystkim dawał satysfakcję, szczególnie mocniej odczuwaną po takim paśmie licznych porażek, które przebyły po drodze do tego sukcesu. Pokonanie chochlików było tym osiągnięciem, które z chęcią wpisałaby sobie w CV, lecz szczerze wątpiła, że w przyszłości mogłaby realnie powołać się na ten jeden, dziwny wieczór ratowania świąt przed Elge. Szkoda też, że nikt nie miał przy sobie kamery... Zbiłyby fortunę na tej komedii.
- Ja chyba nie chcę już nigdy więcej widzieć chochlika na oczy - powiedziała ze śmiechem, patrząc jak koleżanka dostaje materiał w piękne bałwanki. - Co? - zapytała w pierwszej chwili, a później podążyła za wzrokiem koleżanki ku swojemu nosku, zezując nieco, by ujrzeć czerwoną końcówkę. - To... Wiesz jak to robić? - zapytała, przyglądając się swoim instrukcjom, wręczonym jej przez jakiegoś liska. Jedną rękę trzymała w puchatym futerku Nappo. Klatka piersiowa liska unosiła się rytmicznie z każdym oddechem, który brał, śniąc słodko. - A, ja chyba już łapię - stwierdziła po przestudiowaniu swojej kartki. Zaczęła pomału kompletować wszystkie potrzebne szpileczki. - Jak byłyśmy na zewnątrz, też słyszałaś to dziwne zawodzenie? - zapytała, bo nagle przypomniały jej się dziwne, pełne żalu szczekające dźwięki.

Materiał: 4
Brokat: 3
Wzór wpinania: 5
Rezultat: 67
Użyte modyfikatory: brak
Zdobyte punkty uratowania świąt: +30 pkt
Lisek: Diabeł skonsternowana Lola

- E, bez takich mi tu, fryzurę mi zepsujesz - burknęła złowrogo i strzepnęła jego rękę, a potem podeszła do najbliższej błyszczącej powierzchni aby sobie poprawić włosy, nie po to tyle siedziałaby je jakoś ładnie ułożyć, a teraz przychodzi  taki jeden i psuje cały jej efekt, pff.
- Wygląda na to, że po prostu materiały są zaczarowane, te do robienia bombek - odrzekła po chwili zerkając w swój świecący czerwony nos.
- Chłopak? Nie mam go, więc nie ma sensu wysyłać wiadomości - odrzekła myśląc na głos, choć sama nie była pewna ile tu jest i ile jeszcze będzie.
- Choć idąc tym tropem to twoja żona też mogłaby się martwić - dodała po chwili skupiając swoją uwagę na bombce, którą miała zamiar zrobić.
Także wzięła się za materiał bombki i zaczęła oklejać ją wokół bombki, następnie wzięła czarny brokat, który po rozsypaniu układał jej się w kształt małego guziczka i stwierdziła, że to całkiem uroczy rezultat. Na koniec został jej wzór, który wyglądem przypominał jej kanciastego liska, w sumie mogła być to Lola.

@Yuri Sikorsky

Materiał: 4 - Kozioł czerwononosy
Brokat: 2 - złoty
Wzór wpinania: 4 - dzwoneczek
Rezultat: 11+20+33+45
Użyte modyfikatory: Trzecia płoza u sań, kuferek z transmy, punkty Sisi

kostki sisi:

Potrzebował odpocząć od chaosu, który zastał w pracowni Papy Świąt. Zaczynała boleć go głowa, a Sissy była okropnie nadąsana, bo nie znaleźli jej nigdzie lisiego szamponu. Próbował wprawdzie wytłumaczyć liskowi, że szukał, ale nic w wiosce Merfox nie wyglądało jak sklep zoologiczny, a nikt, z kim rozmawiał, nie posiadał w kieszeni żadnego produktu, jaki mógłby robić za lisi szampon. A już szczególnie różowy.
Próbował wziąć Sissy na ręce, ta jednak zadarła obrażona głowę i podreptała w kierunku wytwórni ozdób, co Lockie uznał za sygnał, że może tam jest szampon. Albo chociaż tam poprawi się jej humorek...
Zasiadł przy stanowisku, tym, które wybrała lisiczka i rozejrzał się po produktach z którymi miał pracować. Starał się wczuć w te całe "magiczne święta" i ich atmosferę, ale szczerze to po prostu czuł się okropnie. Może chwila bezmyślnej kreatywności mogła na to pomóc?
Zabrał się więc za swoje czerwononose koziołki, obserwując jak Sisi radzi sobie z choinkami, pomagając jej i dzieląc się z nią swoim złotym brokatem w zamian za to, że ona podzieliła się swoim srebrnym. Był zaskoczony jak sprawne są te lisie łapki, pomimo, że nie mają przeciwstawnych kciuków.
Najtrudniejszym dla nich obojga okazało się wpinanie materiału w bombki, ale nie poddawali się. Może to nawet był jakiś ludzko-zwierzęcy bonding? Wspólnymi siłami, Lockie przytrzymywał falbanki lisim łapkom, a potem Sissy przytrzymywała pyszczkiem materiał ślizgona, poradzili sobie wcale nie najgorzej, co najwyraźniej wprawiło lisiczkę w dobry humor.
Już miał się zabierać i iść do domu, kiedy zwierzak po prostu uwalił go w rękę, złapał bombki i pobiegł w stronę świątecznego placu.

zt

Lisek: Toffee

Święta, a co za tym idzie, swoje urodziny, spędziła we Francji wśród najbliższych. Tyle co wróciła do Anglii, gdy przy jej łożu znalazł się magiczny lis o imieniu Toffee, zdradzający rudowłosej sekret świątecznej wioski i wszystkiego, co z nią związane. Początkowo nie planowała się tam wybierać, ale ostatecznie uznała, że nie ma nic do stracenia, a cieplarnie i tak miała zamknięte do Nowego Roku. Zarzuciła więc na siebie swój ulubiony płaszcz, a na dłonie wciągnęła czarne, skórzane rękawiczki i pojawiła się w wiosce Merfox. Spacerowała z liskiem Toffee u boku. Nawet ją rozczulała ta istota. Irv była zachwycona mięciutkim futerkiem i usposobieniem zwierzaka. Zastanawiała się nawet, czy nie ma opcji, żeby lisek został z nią na dłużej, gdy zobaczyła szyld wytwórni ozdób.
-Chodź, Toffee, zrobimy mi prezent urodzinowy. - Radośnie powiedziała do czworonoga, po czym pchnęła drzwi i weszła do przybytku ciekawa, co czeka ją w środku.

@Ryan Maguire