First topic message reminder :

Siedziba Departamentu Kontroli Nad Magicznymi Stworzeniami

To tutaj znajdziesz wszelakich śmiałków, którzy nie siedzą jedynie za biurkiem, zarządzając tym departamentem, a trudnią się pracą w terenie. To oni opiekują się magicznymi stworzeniami, które znajdują się w pobliskich rezerwatach. Tutaj także odsyłani są wszelacy praktykanci, stażyści i nowe nabytki, aby zaznajomili się z systematyką tej dziedziny magii. Gościnnie przyjmowani są zarówno smokolodzy jak i zwykli opiekunowie zwierząt.
Niewielka, niemal wiejska posiadłość, w której znajdują się kąciki biurowe i wszystkie potrzebne do opieki nad zwierzętami zapasy, otoczona jest magicznie wzmocnionym płotem. Można tutaj spotkać niesamowite stworzenia!

Spodziewała się, że ludzie raczej będą omijać ją szerokim łukiem. Nic nie wskazywało na to, aby liczyła na rozmowę z kimkolwiek, a wręcz przeciwnie - zimno i sztywność postury raczej zniechęcało do zaczynania przyjacielskiej konwersacji. Tym samym również odrobinę się zdziwiła, kiedy usłyszała przy sobie męski głos. Odwróciła głowę i jednocześnie uniosła też wysoko podbródek, aby móc zerknąć w nienaturalnie białe oczy. Znajome oczy.
- Profesorze... - uśmiechnęła się cierpko, jakby smakowała to słowo z dużą dozą cynizmu oraz szyderstwa. Wcale zresztą nieukrywanego w szorstkim głosie dziewczyny. Chciała uczynić wyraźny kontrast wobec uprzejmego powitania, jakie wystosował ciemnowłosy. Nie używała tego "tytułu" od przeszło trzech lat, więc mocno się odzwyczaiła. Nie to żeby kiedykolwiek faktycznie traktowała nauczycieli Hogwartu z jakimkolwiek szacunkiem, w związku z jej wrodzoną awersją do wszelkich autorytetów. Na ten mogli dopiero zasłużyć, najczęściej wykazując się silnym charakterem i odpornością na jej głupie zaczepki na zajęciach. Alexander zapewne pamiętał młodą Dear, jako buńczuczną, ale utalentowaną uczennicę.
- Voralberg.
Nazwisko wymówiła już z większą pewnością. Pamiętała tego mężczyznę doskonale. Wiele z lekcji zaklęć wbiło się skutecznie w pamięć rudowłosej, a z niektórych wyniesionych nauk do teraz skwapliwie korzystała. Jak na kogoś z pogardzanego przez Szkotkę grona pedagogicznego, Alex zasłużył na minimum szacunku przez swoje wybitne umiejętności. Pomyślała, że bardzo chętnie wyzwałaby mężczyznę na pojedynek, aby przekonać się czy po paru latach mu nie dorównała. Mogłaby się sporo nauczyć.
- Dzieci i wraki ledwo trzymające się na nogach. - skomentowała, wyciągając dłoń i powolnym gestem wskazując zbierającą się grupkę "śmiałków". Odnośnie tego trzymania się na nogach to na niego spojrzała, taksując wzrokiem z góry na dół. Wyglądał źle. Blady niczym papier, chudy jak szkapa, ewidentnie wymęczony cholera wie czym, w prawdopodobnie kiepskim stanie psychicznym. Na pewno wzbudzał w niektórych ludziach postrach przez to, jak posępnie wyglądał. Może smok sam się wystraszy? Jak zobaczy go w towarzystwie jednookiej wiedźmy to istniało takie prawdopodobieństwo.
- Myślę, że mamy ogromne szanse. - dziarsko położyła dłonie na biodrach, gładząc aksamitny materiał czarnej szaty z lubością. - Pewnie zginie tylko kilkoro z tych uczniaków. Twoje zdolności nie zardzewiały jeszcze, Alex?
Bezczelnie użyła jego imienia wprost, choć dzieliła ich taka różnica wieku, wzrostu i manier zresztą też.

Kolor: niebieski
Ekwipunek: różdżka, trytoni amulet, eliksiry: wiggenowy, chroniący przed ogniem, felix felicis
Samopoczucie: 9
Cechy eventowe: złotousty gilderoy (perswazja), gibki jak lunaballa (zwinność), świetne zewnętrzne oko (empatia); tykająca łajnobomba, dwie lewe różdżki (niewerbalne), rączki jak patyki (brak siły);

Bardzo skrupulatnie przygotowywała się do tej wyprawy, zwłaszcza psychicznie. Podczas ostatniej próby zbawiania świata przestała na kilka miesięcy chodzić, a smok – jak widać – nadal był na wolności. Dokładnie przygotowała ekwipunek, który spakowała w podręczny plecak marki Czarocathlon. Ogarnęła i nawet wyprasowała im identyczne wąskie dresy moro (lepsze niż zaklęcie kameleona), a rano podała do stołu pożywną owsiankę z owocami. Obecność Ryszarda jak zwykle okazała się kojąca, a jakiekolwiek wątpliwości przeminęły nie tyle z wiatrem, co z pierwszymi głupotami wypowiedzianymi przez Gryfona. – Mówiłam ci, że to jest klasa sama w sobie, inne zakłady rożdżkarskie odpierdalają taką fuszerkę, że szkoda gadać. A z tym przypierdoleniem uważaj, początkowo różdżki mogą być kapryśne i niezgrane z właścicielem – ostrzegła niczym znawca, z beztroską radością obserwując wyczarowane przez chłopaka kwiatki. Nie spodziewała się, że weźmie sobie do serca jej słowa i faktycznie wyda hajs z urodzin na różdżkę, którą przez całą trasę testował. Zachichotała, gdy kolejny pierzasty wytwór Ricky’ego postanowił go oznaczyć. – To na pewno na szczęście!! – doszukała się znaku, który utwierdziłby ją w przekonaniu, że robią dobrze, że sobie poradzą i że nic im się nie stanie. Rozejrzała się po polanie, na której faktycznie póki co było mało śmiałków. Ekipa może nie była liczna, ale wszyscy sprawiali wrażenie zaangażowanych, a to rokowało co najmniej dobrze. – Liczy się jakość, a nie ilość – oceniła, tym samym próbując podbić ich morale.
Wzruszenie ścisnęło ją za gardło, kiedy Rysiek, zwykle niefrasobliwy, żyjący chwilą i nieprzejmujący się absolutnie niczym, zaczął wymuszać na niej spełnienie bardzo absurdalnego scenariusza. Przez chwilę patrzyła na jego twarz, tak przejętą i niepewną, próbując zapamiętać tę jego stanowczość i energię, aby w najczarniejszych momentach (które, miała nadzieję, nie nadejdą teraz) przypomnieć sobie siłę i lojalność brata. – R i k i, skłamałabym mówiąc, że się zgadzam. Słuchaj, nie ma co się nakręcać, ostatnio wyszłam bez szwanku i jeszcze order zgarnęłam, a z tobą u boku to i-i-i – zająkała się, chcąc przywołać jakieś widowiskowe porównanie – wszystkie bimbrownie świata podbiję. Jak nam włos z głowy spadnie to nasi starzy przyszykują nam gorszą krucjatę niż ten cały smok… Nie ma co świrować, będzie dosko, tylko musimy wytężyć te trzy szare komórki na krzyż, trzymać różdżkę na pulsie i WIEDZ, ŻE TAKIEGO BRATA JAK TY TO Z LUMOSEM SZUKAĆ – zaczęła poważnie i coachingowo, a skończyła dramatycznie, przytulając mocno Ryszarda. – Powiedziałam Fiadh, że jedziemy z ziomkami na biwak integracyjny. I wiesz co? Tak traktujmy tę wyprawę. JAK PRZYGODĘ, O – zarządziła, chcąc ukryć stres, który pomimo jej gryfońskiej natury, rozsadzał ją od środka. – Co ma być to będzie, niebo znajdziemy wszędzie – podsumowała optymistycznie, poprawiając Rikiemu włosy, które aż prosiły się o wizytę u fryzjera. Albo chociaż zastosowanie odżywki lub ręcznika bambusowego.
Wzruszający moment z Ryśkiem przerwał im najwspanialszy profesor pod słońcem @Camael Whitelight, do którego uśmiechnęła się rozanielona. No teraz z radą od mentora to była gotowa zdobyć cały świat. – Tak jest! – zasalutowała i w myślach poprosiła Merlina, aby Camaelowi nic się tu nie stało, bo by tego nie przeżyła. Z zamyślenia wyrwała ją dramatyczna rymowanka @Saskia Larson, do której dziarsko pomachała. – Sasanka!! Przyda nam się tęgi krukoński umysł, dobrze, że jesteś – przytuliła nową współlokatorkę, z którą już niejedno wino obaliła, a wiadomo, że nic tak nie łączy ludzi jak wspólne pijaństwo. – Raz dwa to wszystko załatwimy, a potem zrobimy huczną imprezkę – zaproponowała, związując włosy w kok, który dodawał jej +10 do bojowości.

Kolor:  czerwony
   Ekwipunek: strój ochronny ze smoczej skóry (+2pkt ONMS), różdżka (+5 transmutacja), eliksir chroniący przed ogniem, eliksir wiggenowy, rękawice ze skóry węża morskiego (+1pkt ONMS)
   Samopoczucie: 7
   Cechy eventowe:     Zalety: silny jak buchorożec (kondycja), świetne zewnętrzne oko (spostrzegawczość), powab wili (ręka do zwierząt); Wady: słaba psycha (nieasertywna), nieogarnięty chochlik, tykająca łajnobomba (lekkomyślność);

Nie do końca była pewna jaki właściwie charakter miała przyjąć ta wyprawa zorganizowana przez wpływowych czarodziejów, ale i tak postanowiła wziąć w niej udział. Głównie dlatego, że wolała się upewnić czy na pewno smoki nie ucierpią w wyraźny sposób w trakcie całej interwencji.
Na pewno nikogo nie powinien dziwić mocno fakt, że Huang wysoce ceniła sobie wszystkie magiczne stworzenia i zdecydowanie zależało jej na tym, aby nikt nie próbował zabić tych przepięknych zwierząt. Wiedziała, że stanowią one ogromne zagrożenie, ale jednocześnie liczyła na to, że da się je rozwiązać w dosyć łagodny sposób bez smokobójstwa. Wierzyła w to, że podobne rzeczy dzieją się nie bez przyczyny i doszukiwała się w tym swego rodzaju cierpienia tych istot, które przez to podejmowały takie, a nie inne działania.
Na podobną wyprawę powinna się zdecydowanie dobrze wyposażyć. Dlatego też zadbała o eliksiry oraz stosowną odzież ochronną, która w razie potrzeby mogłaby ją ocalić od zgubnego wpływu ognia, na którego działanie mogłaby zostać wystawiona. Poprawiła jeszcze jedną z rękawic, która spoczywała na jej dłoni, naciągając ją nieco mocniej dla pewności po czym powiodła spojrzeniem po zgromadzonych wokół czarodziejach i czarownicach. Wyglądało na to, że zebrał się tutaj naprawdę ciekawy tłumek. Nie mogla się doczekać tego, co też rozegra się w momencie, gdy rozpoczną całą tę misję.

  I tyle z jego bycia miłym. A może? Kim on był, aby się tak łatwo poddawać. Na pewno nie sobą. Na pewno nie miał ochoty z nikim rozmawiać, a żeby uniknąć jakichś przypadkowych ludzi wolał podejść do kogoś, u kogo ufał że w najgorszym razie po prostu będą obok siebie stać w ciszy i nikt nie odważy się już więcej do nich podejść. A o to chyba chodziło. No, ale widocznie Blaithin miała inne plany. W zasadzie chyba zasadnym było powiedzieć, że nie zmieniła się nic a nic, a przynajmniej on ją taką zapamiętał. Poza ambicjami, oczywiście.
  Uniósł brwi słuchając mielonego jak ziarnko pieprzu w ustach tytułu, do którego już wkrótce, niczym niepasujący do lokomotywy wagon (a przynajmniej w jej głosie) dołączyło jego nazwisko. Jej zachowanie nie wzruszało go ani trochę. Był stoicko spokojny, splatając dłonie z tyłu pleców i wciąż z delikatnie uniesionymi brwiami wpatrując się w nią białymi jak szlachetny marmur oczami, które po jej ocenie zebranych z ciekawością powędrowały po obecnych. Cóż, nie zgadzał się w nią w pełni. Widział kilka utalentowanych twarzy, chociażby profesora Whitelighta, który przy dobrych wiatrach zamieni smoka w puszkę na ciasteczka. Nie skomentował, nawet kiedy buńczucznie skwitowała go wzrokiem jak niechciany bagaż tej wyprawy.
  Oj nie było z nim zaraz tak źle. Pół roku temu nie zdecydowałby się na taką przygodę, ale zdążył odpocząć… na pewno psychicznie. I choć nadal był chudy jak wypłowiała szkapa, to parę kilogramów mu przybyło, a i jego odcień skóry nie dorównywał już tęczówkom. No ale skąd mogła to wiedzieć, w końcu nie miała porównania. Znikąd rozpalił sporej wielkości płomień na swojej dłoni.
  - Chyba jeszcze nie jest tak źle. – mruknął, z lubością wpatrując się w ogień opalizującym teraz spojrzeniem. Machnął ręką kończąc zaklęcie i podszedł do niej bliżej, ostentacyjnie pochylając się aby nie musiał patrzeć na nią z góry i uśmiechnął się kącikiem ust. – Ta buńczuczność panience nie pasuje, panno Dear. – stwierdził, powstrzymując się przez bardziej odważnym gestem, po czym wyprostował się i zaczął odchodzić, aby przywitać się z Camaelem.

@Blaithin 'Fire' A. Dear

Kolor: niebieski
Ekwipunek: Różdżka Fairwynów z owijką ze smoczej łuski - krew syreny, palma, 11 i ¾ cala (+8 Zaklęcia&OPCM), Peleryna-Niewidka (+ 2 pkt zaklęcia, +2 pkt transmutacja), Eliksir Wiggenowy x2, Amulet z jemioły (+2 Zaklęcia i OPCM),
Samopoczucie: 10 – wszystko gra i buczy
Cechy eventowe: Gibki jak lunaballa (zwinność), Silny jak buchorożec (kondycja), Pojawiam się i znikam; Dwie lewe różdżki (transmutacja), Niezręczny troll (brak empatii), Tykająca Łajnobomba (lekkomyślność)


Nie kryła się z tym, co uważa o smoku. Była jedną z pierwszych, które głośno przypominały o oknieczności rozwiązania sprawy raz na zawsze. Pisała na wizbooku, udzielała się w Proroku, obierała zdecydowane stanowisko w trakcie licznych rozmów – smoka należy wysłać do piachu i basta.  Robiła to z myślą o innych. Na Wyspach żyła jej rodzina i przyjaciele. Kierowała się jednak także własnymi pobudkami, bo to podczas avalońskiego rytuału została z tym przeklętym gadem połączona magiczną nicią i po prostu groziła jej śmierć. Istniała szansa, że śmierć smoka może spowodować jej własną, ale albo brakowało jej wyobraźni, albo śmierci się nie bała. A może stawiała dobro ogólu ponad własnym? Ciężko było stwierdzić, bo ex-Krukonka sama tego nie wiedziała.  

Można było o niej powiedzieć wiele rzeczy, ale nie to, że była hipokrytką. Ze jej słowami musiały więc stanąć czyny i kiedy tylko MM zorganizowało wyprawę, nie zastanawiała się dwa razy. Szybko spakowała to, co najważniejsze, westchnęła ciężko, uściskała zwierzęta, tak na wszelki wypadek, gdyby miała to zrobić po raz ostatni, napisała listy i kazała skrzatowi wysłać je najbliższym w przypadku jej śmierci. Była gotowa na każdy scenariusz, również ten najgorszy. A potem się teleportowała na miejsce zbiórki, by z resztą śmiałków zawalczyć o los własny i całej czarodziejskiej społeczności.

Kolor: niebieski
Ekwipunek: różdżka Fairwynów (+5 OPCM),  x1 Eliksir Czyszczący Rany, x2 Eliksir Wiggenowy, x1 Eliksir Regenerujący
Samopoczucie: 7
Cechy eventowe: Metabolizm eliksowara, Pojawiam się i znikam, Świetne zewnętrzne oko (empatia); Dwie lewie różdżki (transmutacja), Rączki jak patyki (odporność na magię), Tykająca Łajnobomba (buntownik)

Ta cała afera ze smokiem trwała zdecydowanie zbyt długo. Nie mogłem się zdecydować co było we wszystkim najgorsze, ale wybrałbym raczej kłopoty związane z uczniami, którzy poszli na wycieczkę do Antarktydy, na którą Gryfoni jak zwykle ruszyli tłumnie; potem musiałem się zajmować organizowaniem odwiedzin Ruby Maguire u ojca czy warzyć regularnie eliksiry dla Mulan, która z każdej wycieczki wrócić musi z chorobą no i oczywiście martwić się o Marlenę NA WÓZKU. Do tego inna studentka regularnie zapominała gdzie powinna iść i co raz znajdywałem ją niespokojną na środku korytarza. Masakra. Dlatego zabicie, rozbrojenie czy cokolwiek tego smoka było wręcz w moim interesie, żeby móc sobie ŻYĆ.
Oczywiście ubieram się tematycznie, w czarną koszulę z biegającymi po niej salamandrami ognistymi. Pakuję kilka niezbędnych rzeczy nakładam na siebie większość mojej biżutieri i zbieram się na super wyparwę. Kiedy ląduję na miejscu od razu rozglądam się w poszukiwaniu kogokolwiek z moich studentów i oczywiście, że najwięcej było tych z Gryffindoru. Przystaję obok @Marla O'Donnell oraz @Ricky McGill i wzdycham ciężko. - Nic się nie uczycie na błędach - zauważam i spoglądam znacząco na osobę, która niedawno musiała driftować na każdą lekcję. - Idę z wami tym razem - oznajmiam jeszcze zdeterminowany, by uchronić jakoś swoich uczniów. Po drodze rzucę też znaczące spojrzenie @Mulan Huang i kręcę do niej głową.
Jednak póki co idę w kierunku @Camael Whitelight oraz @Atlas M. O. Rosa. - Camael, dobrze cię widzieć - mówię i porywam go w ramiona. Od kiedy wrócił, regularnie witam się z nim bardziej wylewnie, na wszelki wypadek, bo kto wie kiedy rozpłynie się znowu w powietrzu. I też bez pytanie częstuję się papierosem Cama, które podawał właśnie swojej koleżance. Kiwam przy tym głową do kobiet które stały obok nich i przedstawiam się krótko tej której nie znałem.
- Liczę na to, że to będzie szybka akcja. Smok zobaczy pięknego Atlasa czy coś i uzna, że nie warto robić afer - zaczynam od mrzonek i marzeń, klepiąc po ramieniu wilowatego przyjaciela, wypierścionkowaną dłonią.

Jasne spojrzenie niemal natychmiast zarejestrowało pojawienie się @Camael Whitelight, za którym podążał uważnym wzrokiem, jakby chcąc się upewnić, czy Cam jest w odpowiedniej kondycji do brania udziału w takim przedsięwzięciu. Objął go w ciasnym uścisku, uśmiechając ciepło, a na jego krótką i wymowną prośbę, odpowiedział jedynie bardzo cicho, "Nigdy.". Uścisnął lekko jego ramię, nim całkiem go puścił, by przyjrzeć się pozostałej zbieraninie ludzi. Puścił oko @Julia Brooks z której opinią w temacie smoka zaskakująco, jak na opiekuna zwierząt, absolutnie się zgadzał. Zanotował w pamięci, by się z nią skontaktować po tym wydarzeniu, w temacie charytatywnej imprezy, która chodziła mu po głowie. Absolutnie nie przyjmował do wiadomości scenariusza, w którym którykolwiek z jego uczniów, byłych czy obecnych, miałby z Avalonu nie powrócić.
- Huxley. - uśmiechnął się z pewnym rozbawieniem obserwując wylewne powitania między uzdrowicielem a mistrzem transmutacji i parsknął na jego słowa - Gdyby to było takie łatwe, co. - jasne spojrzenie przyglądało się twarzy Williamsa z większą, niż zazwyczaj uwagą, a przecież zawsze poświęcał ludziom jej całkowite sto procent.
Oczywiście rozwikłanie problematycznych humorów pradawnego smoka było ważne, ale priorytetem wciąż w jego głowie pozostawało bezpieczeństwo osób obecnych na wydarzeniu.
- Nie mam wątpliwości, że wszystko pójdzie gładko. Ekspedycja składa się z samych wybitnych mistrzów w swoim fachu. - skłonił lekko głowę zarówno Camaelowi jak i Huxowi, ale nie omieszkał spojrzeć na mistrza zaklęć, @Alexander D. Voralberg, który wdawał się w dyskusję z rudowłosą dziewczyną gdzieś na uboczu, czy chociażby @Mulan Huang, którą uważał, za swoją prymuskę i studentkę z ogromnym potencjałem na przyszłość w branży związanej z opieką nad magicznymi stworzeniami.

●  Drużynę zieloną (@Irvette de Guise, @Rhode O. Fairley, @Camael Whitelight, @Julia Brooks – zmiana nastąpiła, ze względu na nierówność w wyborze kolorów) zapraszamy na Bagna Bure

● Drużynę niebieską (@Ricky McGill, @Marla O'Donnell, @Saskia Larson, @Huxley Williams) zapraszamy na Opuszczony Jarmark

● Drużynę czerwoną (@Atlas M. O. Rosa, @Blaithin 'Fire' A. Dear, @Alexander D. Voralberg, @Mulan Huang) zapraszamy do Twierdzy Wyklętego

●  Drużynę zieloną (@Irvette de Guise, @Rhode O. Fairley, @Camael Whitelight, @Julia Brooks) zapraszamy na Schody Szeptów;

● Drużynę niebieską (@Ricky McGill, @Marla O'Donnell, @Saskia Larson, @Huxley Williams) zapraszamy na Grób Morgany;

● Drużynę czerwoną (@Atlas M. O. Rosa, @Blaithin 'Fire' A. Dear, @Alexander D. Voralberg, @Mulan Huang) zapraszamy do Leśnego Labiryntu.