Tak więc to był zupełnie normalny i zwyczajny spacer przed feriami, nic wielkiego, po prostu przechadzka, kiedy człowiekowi się nudzi i nic nie wskazywało na to, żeby to miało być w ogóle nadzwyczajne wyjście. Ale jak wiadomo, Carly zawsze przydarzały się rzeczy, o jakich innym się nie śniło, nic zatem dziwnego, że nagle, zupełnie nieoczekiwanie dostrzegła jakiś owalny kształt, ledwie rozżarzone węgielki i Merlin raczy wiedzieć, co jeszcze. Nie bardzo wiedziała, z czym miała do czynienia, bo cóż, to nie wyglądało pod żadnym względem znajomo, raczej zupełnie obco i nieprzyjemnie. Niemniej jednak to ani trochę jej nie zraziło i nie powstrzymało przed tym, by przekonała się, z czym miała właśnie do czynienia. Ostatecznie była stworzeniem niesamowicie ciekawskim, a skoro tak, to nie wypadało jej przejść obojętnie obok zjawiska, jakie natrafiła zupełnym przypadkiem. Ostatecznie, darowanemu koniowi się w zęby nie zagląda, a ona nie zamierzała podważać decyzji losu, przyszłości, czy co to właściwie było. Tak więc tym oto sposobem zlazła się w posiadaniu czegoś, o czym dowiedzieć się miała dopiero po przeczytaniu informacji w Proroku Codziennym, a nie miała jeszcze do tego sposobności. Ostatecznie bowiem nie bardzo interesowała się tym, co się dzieje na świecie. Carly dopiero miała się dowiedzieć, co ją w związku z tym czeka...

Jajo: 59

Gdyby wiedział, że Carly zdołała powiedzieć Maxowi, że ich ojciec był aurorem, pewnie zastanowiłby się dwa razy zanim zaproponował Ślizgonowi pojedynek w ramach ćwiczeń. Sam co prawda od dłuższego czasu nie marzył już o podążaniu śladami ojca, śladami rodu Norwood, ale przekonanie, że powinien być lepszy z zaklęć, z obrony przed czarną magią, wciąż w nim tkwiło. Jednak żyjąc w błogiej nieświadomości, nie przejmował się brakami w tej dziedzinie, kierując się z Solbergiem na błonia, mimo wszystko czując się lepiej na powietrzu, nawet jeśli powoli pogoda przestawała ich rozpieszczać.
- Dzięki, że się zgodziłeś, to niewielki pojedynek? - upewnił się, że nic się nie zmieniło, unosząc różdżkę w górę, zgodnie z przyjętymi normami, które go bawiły, co było widoczne w jego krzywym uśmiechu. - Tylko obrona przed czarną magią i zwykłe zaklęcia, bez transmutacji - jeszcze ostatnie ustalenia i był gotów. Kiedy rzeczywiście zapadła między nimi cisza, Norwood bez dalszego czekania wycelował różdżkę w Solberga.
- Aquaqumulus - wypowiedział zaklęcie, obserwując po chwili jak po ziemi w stronę Maxa kieruje się fala z zamiarem przewrócenia go. Proste rozbrajające zaklęcie wydawało się za łatwe, żeby od niego zaczynać i nie chodziło o to, aby rozbroili się od razu, a jednak, żeby zmierzyli się z różnymi zaklęciami.

Atak 48


@Maximilian Felix Solberg

Obrona: 62
Atak: 64
Wynik: Jamie : Max 0:0

To, że stary Norwood był aurorem niewiele dla Maxa znaczyło poza tym, że teraz to chciał się dowiedzieć, jak można ich wszystkich wykiwać. Poza tym, możliwość poćwiczenia zaklęć mogła być dla chłopaka bardzo korzystna ze względu na powody osobiste, które przekonały go do powrotu w Hogwarckie mury. Ostatecznie dochodziła do tego jeszcze ciekawości wilowatości Jamiego i z takim kompletem argumentów, Solberg ruszył na umówione spotkanie.
-Zero problemu. - Machnął tylko ręką, bo faktycznie nie było to dla chłopaka żadnym trudem. -No dobra, jak tak, to niech tak będzie. Uczciwa walka. - Zgodził się, nieco żałując, że wykluczali transmutację, ale rozumiał ten punkt widzenia. Nieprzyjemny dreszcz przeszedł jego ciało, gdy Jamie powiedział o czarnej magii, choć starał się nie dać tego po sobie poznać.
Ustawił się w gotowej pozycji i już po chwili rozpoczęli pojedynek. Świetliste pęta wystrzeliły w stronę Maxa, który odgonił je przy pomocy Deorsinio. Dmuchawce wchłonęły zaklęcie, dając ślizgonowi czas na popis swoim atakiem.
-Erupto Ignem! - Wypowiedział inkantację licząc na to, że świetliste kule zdziałają, co do nich należy. Nie chciał tutaj dać nikomu poparzeń piątego stopnia, ale lekkie przysmażenie było raczej wskazane.

- Zwyczajnie z transmutacją mi nie po drodze. Pewnie będę musiał szukać korepetycji, zanim Patton zrobi ze mnie pulpit w sali - rzucił jeszcze w ramach wyjaśnienia, wyraźnie nie będąc zadowolonym ze swoich braków, ale uważał, że o wiele gorzej byłoby udawać, że jest się z czegoś świetnym, ledwie transmutując sznurek we wstążkę. Nie miał jednak czasu na podobne myślenie, kiedy ruszyli do pojedynku.
Obserwował jak jego zaklęcie zostaje odepchnięte, czy raczej wchłonięte przez dmuchawce i musiał przyznać, że zrobiło to na nim wrażenie. Przez ułamek sekundy Jamie był rozkojarzony, próbując przypomnieć sobie, jakiego zaklęcia Max użył, kiedy dotarło to niego, że za chwilę zostanie przypieczony.
- Custodium Custores - wypowiedział pospiesznie, sięgając po Zaklęcie Żelaznego Stróża, po czasie odkrywając, że to zaklęcie nie było d
obre przeciw zaklęciom zaawansowanym, po jakie sięgnął Max. Warknął, czując ból, kiedy ogniste kule poparzyły jego ramię. Cóż, skoro miał to być pojedynek, to musi trochę boleć.
-Fallo - wypowiedział zaklęcie, czując jednak, że przez poparzenia i mimowolne skupienie na nich, zaklęcie nie było silne i był pewien, że zostanie bez problemu odepchnięte, więc sam zaczął przygotowywać się do kolejnej obrony.

Obrona 15
Atak 13
Wynik Jamie 0:1 Max

Obrona 5
Atak53
Wynik Jamie 1:1 Max

-Zapraszam. Mi akurat z transmutacją dużo bliżej niż z czymkolwiek innym, gdzie trzeba machać różdżką. - Przyznał bez ogródek. Już i tak udzielał korepetycji byłemu nauczycielowi zaklęć i obrony przed czarną magią, więc równie dobrze mógł pomóc studentowi. Szczególnie, że trzymana w ustach Maxa mandragora, jasno wskazywała, że z transmutacją chłopakowi było na tyle po drodze, by próbować swoich sił w animagii.
Popisał się podczas pierwszej rundy i chyba to nieco go rozproszyło. Jego i jego przeciwnika bo zaklęcie Jamiego nie zdołało obronić studenta przed atakiem Maxa. Ofensywa, którą brat Carly wyprowadził też nie była jakaś porażająca, ale nic straconego, bo Solberg na tyle się rozproszył, że zjebał rzucone przez siebie Protego.
Nie no, kurwa, bez jaj. - Mruknął, gdy wszystko mu się popierdoliło na skutek ataku Norwooda. Nie mówił tego do przeciwnika a do swoich umiejętności i to chyba jakoś go zmotywowało, bo następny atak, którym była Serpensortia, wyprowadził już raczej z dobrą siłą. Pytanie, jak Jamie stał z obroną.

Musiał zapamiętać, że Solberg był dobry z transmutacji i że mógł zgłosić się do niego o korepetycje. Mimo wszystko nie uśmiechało mu się uczyć z kimś całkowicie obcym, a cóż czuł się całkiem dobrze w towarzystwie Ślizgona. Na tyle, żeby nie przejmować się potencjalnymi obrażeniami, jakie mógł odnieść.
Obserwował, jak jego słaby atak mimo wszystko sięga przeciwnika, jak utrudnia mu obronę i poczuł cień satysfakcji. Cień, ponieważ zawsze mógł reagować szybciej, silniej, nie dając wytchnienia drugiej osobie, naprzeciw której stawał. Zacisnął więc zęby, starając się zignorować ból, jaki wciąż czuł w poparzonej ręce, próbował skupić się na zaklęciu obronnym.
Dostrzegł, jak z różdżki Solberga wystrzeliwuje nagle coś, co po chwili przybrało kształt węża, który zdecydowanie miał w poważaniu jego bycie półwilem. Nie zastanawiał się dłużej, od razu słysząc w swojej głowie właściwe słowa, jakie powinien wypowiedzieć.
- Vipera Evanesca - powiedział twardo, celując w stworzenie, które trafione zaczęło się spalać gwałtownie. Jednak Jamie nie czekał na to, żeby zobaczyć koniec. Od razu celował w stronę Solberga, rzucając własny atak. - Convulsio - rzucił, czując zew walki, chęć zwycięstwa, nad którą mimo wszystko próbował jeszcze panować. Nie zamierzał więc, w przypadku trafienia, zbyt długo utrzymywać zaklęcia, aby jednak nie zrobić większej krzywdy Maxowi, choć musiał przyznać, że przez poparzoną rękę chciał, aby i Solberg, choć odrobinę pocierpiał. Widział jednak, że zdecydowanie dobrał sobie silniejszego przeciwnika, skoro jego zaklęcia krążyły wokół zaawansowanej magii.

Obrona 74
Atak 43
Wynik Jamie 1:1 Max

Obrona: 45
Atak: 9
Wynik: Jamie 1 : 1 Max

Max, jak to Max, w obecności Jamiego czuł się swobodnie. Nie kreował żadnego dystansu przez fakt, że nie znali się najlepiej. Miał wrażenie, że byli bardziej podobni niż się wydawało i chciał przekonać się o słuszności swoich tez. Teraz jednak raczej nie było czasu na pogadanki, bo w ruch poszły różdżki i o ile zaczęło się naprawdę ciekawie, tak już po chwili to wszystko bardziej przypominało cyrk niż pojedynek.
Solberg patrzył z pewną nostalgią, jak jego gadzina zmienia się w popiół. A taki dobry z niego wężyk był. I dzień dobry na klatce mówił i buty zawsze czyste nosił... Trudno, wieczny życia krąg, czy coś. Nie miał jednak czasu się nad tym zastanawiać, w ostatniej chwili rzucając Aerudio i tym samym chroniąc się przed niechcianymi drgawkami, jakie Jamie próbował na nim wymusić. Chciał odwdzięczyć się ślizgonowi Contracto, ale gdy tylko je rzucił czuł, że nic z tego nie będzie. Słabł. Kurwa jego mać, słabł i to znacząco. Złość narastała w Maxiowym serduszku na własny stan. Powinien wiedzieć, powinien się oszczędzać, a nie sięgać od razu po zaklęcia wymagające tak wiele magii. Czy da radę dotrwać do końca pojedynku? Musiał. W normalnych warunkach przeciwnik nie martwiłby się tym, czy osoba, którą akurat atakuje, ma siły się bronić.

Obrona: 82
Atak 18
Wynik Jamie 1:1 Max

Ten pojedynek przypominał bardziej rzucanie w siebie bańkami mydlanymi i była chwila, kiedy Jamie zastanawiał się, czy nie spróbować nimi zaatakować Maxa. Ostatecznie efekt byłby taki sam, biorąc pod uwage siłę zaklęcia, jakie sam posłał. Wszystko po to, żeby mieć przez chwilę wrażenie, że wracają na dobre tory, kiedy pojawił się wąż i znów mieć jedno wielkie nic.
Widział, że Max słabnie, tego nie dało się tak po prostu ukryć i poczuł mimowolną irytację. Trening przypominał pojedynek dwóch ślepców, którzy boją się rzucić silnym zaklęciem, aby nie zabić kulawego kota niemego sąsiada. Bez zastanowienia wykorzystał takie samo zaklęcie, jak Max na początku. Deorsinio wybrzmiało, a Jamie obserwował, jak dmuchawce odbierają atak.
- Wiem, że prosiłem o pomoc w treningu, ale nie musisz dawać mi forów. Wcześniejsze przypieczenie boli, zgodzę się, ale kurwa, co nam tak słabo idzie? - rzucił w końcu, nie rozumiejąc, jak mogło im iść dobrze na zajęciach z przygotowywania kawy, a tak chujowo przy zaklęciach. O wielkie przyszłe pokolenie wychowanków Salazara, uważajcie, bo wasz opiekun przewraca się w grobie, jeśli taki ma.
-Obscuro - rzucił, a z czarnego dymu uformowała się wstęga, jaka miała na celu zakrycie oczu jego przeciwnika, ale w momencie rzucania Jamie czuł, że też nie potrafił dać z siebie wszystkiego. Przeklął pod nosem, mimowolnie czując, jak gniew zaczyna w nim narastać, co nie było dobre. Nie w tej chwili, nie w tym towarzystwie.

Obrona: 64
Atak: 85
Wynik: Jamie 1:1: Max

Z uznaniem patrzył, jak Jamie stosuje jego sztuczkę podczas własnej obrony. Nie szło mu źle, ale czy był to poziom syna aurora? Niekoniecznie. Max faktycznie był zachowawczy, ale to wynikało ze strachu przed tym, że mógłby zranić Norwooda zaklęciami, których znać zdecydowanie nie powinien, a których ślady nosił dosłownie na całym swoim ciele.
-To nie fory. Po prostu jestem chujowy. - Powiedział pół prawdą pół żartem. Transmutacja i czarna magia to były dziedziny, w których się odnajdywał - nie zaklęcia czysto ofensywne z zakresu obrony przed czarną magią.
Postanowił jednak się nie poddawać, choć nie miał zamiaru prosić o przerwę na regenerację. Uznał po prostu, że zacznie sięgać po zdecydowanie mniej wymagające czary i tak też zrobił, od razu widząc efekty tej decyzji. Protego ochroniło Maxa przed ciemnością, jaką chciał na niego zrzucić Jamie, a Avenore wywołało atak prawdziwego gradobicia w stronę wilowatego chłopaka.

Obrona: 14
Atak 4
Wynik Jamie 1:2 Max

- Skoro tak, to nie mam słów na określenie samego siebie - powiedział Jamie, a w jego głosie dało się słyszeć wściekłość kierowaną ku samemu sobie. Nienawidził słabości, nie chciał nigdy być słaby, a dokładnie taki czuł się w tej chwili. Niezdolny do obrony, niezdolny do walki, niezdolny do rzucenia choć jednego silnego zaklęcia, choć przecież nie był najgorszy w tej dziedzinie magii. Jamie robił się coraz bardziej wściekły, a widząc z jaką łatwością przyszło chłopakowi odbicie jego zaklęcia, coś w nim znowu pękło.
Mimowolnie musiał skupić się na próbie wyciszenia, choć czuł, jak palce zaczynają przemieniać się w szpony, wbijając się we wnętrza jego dłoni i był pewien, że również rysy mu się wyostrzyły. Mimo to starał się uspokoić, starał się myśleć o pojedynku i Carly, o tym co ona mogłaby powiedzieć, pamietając, że to siostra była jego kotwicą, oazą, do której dryfował, kiedy był wściekły.
To jednak nie pomogło we właściwym rzuceniu Protego. Zaklęcie było za słabe i niemal od razu Ślizgon poczuł ból w każdym kawałku ciała, kiedy lodowe kulki zaczęły uderzać w niego z dużą mocą. Osłaniał twarz, ale i tak poczuł, jak jedna z kulek rozcięła mu policzek. Machnął w końcu wściekle ręką, aby wycelować pod nogi Maxa.
- Bombarda - wypowiedział, jednocześnie próbując nie wpaść w niekontrolowaną furię, więc siła ataku była kiepska, jeśli można tak powiedzieć o czymś na wskroś beznadziejnym, wręcz tragicznym.

Obrona: 37
Atak: 72
Wynik: Jamie 1:2 Max

-A daj spokój. - Bąknął, samemu już będąc nieco wkurwionym, bo co to kurwa miało być? Pierwszaki radziły sobie lepiej od nich, był tego praktycznie pewien. Voralberg by się po raz pierwszy w życiu pewnie zapłakał widząc, co tu odkurwiali.
Spodziewał się wiele, ale nie tego, że nagle przed nim zacznie pojawiać się harpia. Studiował uważnie zmieniające się rysy Jamiego, w swoim chorym umyśle zastanawiając się, jak bardzo mogłyby go przeorać te szpony Norwooda. Na całe szczęście, a może i po prostu przypadkiem, nie oddał się tym rozmyślaniom na tyle, by nie być w stanie obronić się przed Bombardą-, za którą w chuj szanował.
-Everte Statum! - Wypowiedział inkantację ciekaw, czy uda mu się posłać wilowatego w powietrze. Gdzieś podświadomie liczył też na to, że Jamie straci tę kontrolę nad swoją harpią stroną i pokaże co nieco więcej, ale nie dopuszczał do siebie tej świadomości. Przecież już taki nie był. Miał się zmienić i przede wszystkim, nie dążyć tak usilnie do autodestrukcji...

Obrona: 60
Atak 7
Wynik Jamie 1:3 Max

Na to nie było słów i choć Jamie mógłby się zasłaniać walką z wewnętrzną harpią, tak musiałby przyznać, co spowodowało, że był do tego stopnia wściekły, aby tracić kontrolę nad sobą. Starał się skupiać na treningu, na rzucaniu właściwych zaklęć, ale nie wychodziło mu to za dobrze. Ostatecznie trwał na granicy, między zupełną utratą kontroli, a jeszcze zdolnością normalnego mówienia i trzymania różdżki. Szczęśliwie nie stali blisko siebie z Solbergiem, bowiem mógłby rzucić się na niego, nie myśląc, o tym jak bardzo byłoby to pozbawione sensu. Harpia po prostu atakowała, odreagowywała złość, ale to nie było właściwe.
Próbował obronić się przed zaklęciem Maxa, próbował rzucić Protego, ale nie zdążył wypowiedzieć w pełni inkantacji, kiedy został wyrzucony w powietrze. Chujowo się latało, tego był już pewien. Tak jak tego, że upadek bolał, nawet jeśli nie był z ogromnej wysokości. Ból z kolei nie otrzeźwiał zamroczonego wściekłością umysłu, a jedynie go zwiększał.
- Glacius opis - rzucił zaklęcie, starając się wypowiedzieć je wyraźnie, ale zdecydowanie wściekłość i zaostrzające się rysy, skutecznie mu to utrudniały. Coraz bardziej wyglądał jak półharpia, czego nie chciał, ale też nie potrafił tego opanować. Nie, kiedy był wściekły, kiedy chciał wygrać, kiedy chciał zadawać ból i być silniejszym. Nie myślał teraz o tym, że silnie rzucone przez niego zaklęcie mogłoby doprowadzić do odmrożeń u Maxa. Ostatecznie musiało być silne, a jak widać, swoimi zdolnościami osiągnął samo dno.

Obrona: 89
Atak: 99
Wynik: Jamie 1:3 Max

Powoli czuł, że wraca do formy. Faktycznie nie powinien chyba porywać się na tak zaawansowane zaklęcia od początku, gdy wiedział, że magia bardzo szybko go wykańcza. Zmniejszenie poziomu wykończenia skutkowało w większej skuteczności zaklęć Solberga i zdecydowanie większej ich mocy. Jamie został wyrzucony w powietrze, ale wciąż pozostawał sobą i podejmował się dalszej walki, co jednocześnie zawodziło, jak i satysfakcjonowało dwudziestoletniego eliksirowara.
-Vincero! - Tym razem Max postawił na nieco inną taktykę. Przejął rzucone w niego lodowe ptaszki i zwrócił je ku ich stwórcy, jeszcze wzmacniając siłę ich ataku. Powoli czuł, jak adrenalina w jego organizmie podskakuje i miał ochotę na coraz więcej i więcej. Pozostawało tylko mieć nadzieję, że nie zatraci się w tym, jak to często miał w zwyczaju.

Obrona: 16
Atak 3
Wynik Jamie 1:4 Max

Tego się nie spodziewał i nie chodziło o to, że Solberg zdoła odbić jego zaklęcie. Nie spodziewał się, że przy pomocy jakiegoś zaklęcia, którego nie dosłyszał, zdoła przejąć jego atak i zwyczajnie odbić go w jego kierunku, zwiększając jeszcze jego siłę. Nawet nie miał czasu zastanawiać się, w jaki sposób było to możliwe. Nie zdołał nawet wypowiedzieć zaklęcia, a machnięcie różdżką poskutkowało jedynie wytworzeniem słabego podmuchu wiatru, gdy próbował niewerbalnie rzucić Barrera.
W uniesioną, poparzoną wcześniej rękę uderzyły lodowe ptaki, mrożąc mu dodatkowo rękę i Jamie był świadom, że może dojść do odmrożeń, ale nie był w stanie w żaden sposób się obronić. Nie, kiedy walczył sam ze sobą, kiedy myśli w głowie zaczynały przypominać przeciągły wysoki pisk, który nie pozwalał skupić się na niczym, który pchał go w zwykłą walkę wręcz. Mimo to zaciskał wciąż z całej siły palce, czy raczej szpony, na różdżce, starając się stać prosto i opanować. Warknął wściekle, celując ponownie w Maxa, nie chcąc się poddać mimo wszystkim przeciwnościom losu.
- Opungo - warknął, ale być może wokół nich nie było zbyt wielu małych stworzeń, gdyż jedynie niewielkie ptaki z rodziny wróblowatych zaczęły pikować w stronę Solberga. To nie było silne zaklęcia, a i Norwood miał problem w pełni się na nim skupić, zdając sobie sprawę z porażki.

Obrona: 94
Atak: 46
Wynik: Jamie 1:4 Max

Odpuszczając, tak naprawdę sobie pomógł. Musiał, a raczej dobrze by było, jakby tę lekcję wziął sobie do serca. Patrząc, jak lodowe ptaszki atakują rękę Jamiego, czuł dziwną satysfakcję, a jednocześnie, gdzieś pod powierzchnią, żałował, że to nie on oberwał od tych istot. Był zadowolony i zawiedziony jednocześnie, ale teraz musiał dalej walczyć.
-Metusque! - Wyczarował wokół siebie potężną, piaskową skorupę, nie pozwalając, by ptaszki go dorwały. Biedaczki podusiły się w piasku lub po prostu się od niego odbiły, a skoro już walczyli na zwierzęta, to nie chciał pozostać dłużny, chociaż znudziły go już latające żyjątka. Postawił na coś znacznie większego - coś, czego jeszcze nie miał za wiele okazji używać.
-Niuzaio! - Nawet nie próbował używać zaklęć niewerbalnych. Zbyt wiele energii pochłaniały, a wolał ją oszczędzić, by rzucić coś silniejszego. Miał nadzieję, że tym ciosem ostatecznie powali przeciwnika, gwarantując sobie zwycięstwo, które i tak było już raczej niezaprzeczalne.

Obrona: 55
Atak 25
Wynik Jamie 1:4 Max

To był najgorszy trening, w jakim kiedykolwiek brał udział i tak naprawdę Norwood nie wiedział, jak miałby to wyjaśnić. Nie dość, że żaden właściwie jego atak nie był silny, to jeszcze obrona leżała, przez co jedynie denerwował się bardziej, niemal tracąc nad sobą kontrolę. W miarę zdołał ją odzyskać, w miarę zdołał się uspokoić, przypominając sobie, że to był tylko trening, że to było jedynie proste przypomnienie sobie zaklęć i możliwości obrony. Jednak, gdy widział, jak nasłane przez niego wróblowate odbijają się od piaskowej skorupy, jak jeden z nich nie dał rady, poczuł gorycz. To uczucie pomogło mu w pełni stanąć prosto, choć czuł się wyczerpany. Wiedział, że tak naprawdę przegrał ich niby pojedynek i jedynie czekał na ostatni atak, a widząc szarżującą na niego głowę wołu, nie mógł nie poczuć cienia uznania dla zdolności drugiego studenta.
- Accenure - wypowiedział, skupiając się na stworzeniu muru wokół siebie, który może nie był idealny, ale przynajmniej powstrzymał atak widmowego wołu. Jednak ta obrona niemal wykorzystała resztki sił Jamiego, który zachwiał się nieznacznie, ale zacisnął zęby. Jeszcze jeden atak, jeszcze raz, żeby chociaż były dwa jego skuteczne ataki. Chociaż dwa…
- Drętwota - wypowiedział, ale choć ten atak był silniejszy od poprzednich, wciąz pozostawiał wiele do życzenia, a Norwood wiedział, że teraz nawet nie będzie miał już sił do obrony. Czuł się wymęczony emocjami, ale też samą walką, był jednocześnie poparzony, wychłodzony, obolały. Dla niego to był po prostu koniec.

+

Obrona: 46
Wynik: Jamie 1:4 Max

Widział, jak zaciśnięte na różdżce szpony harpii powoli odpuszczają, To był fascynujący pojedynek nawet, jeżeli reprezentowali poziom dna i kilometra mułu. Nie miało to już znaczenia. Max czuł, że to wszystko dobiega końca, że jeśli niedługo nie przestaną, do końca wyczerpie swoje siły i znów skończy u kogoś na łóżku w stanie, który uniemożliwiał mu funkcjonowanie.
-Barrera! - Rzucił ostatnie zaklęcie, broniąc się gładko przed atakiem Jamiego. -Kończymy? Padam na ryj. - Przyznał szczerze, chowając różdżkę za pasek spodni, tym samym sugerując, że nie ma zamiaru rzucić nawet pół zaklęcia więcej. Potrzebował tylko odpocząć i zregenerować energię, którą stracił przy tym pojedynku, więc zaproponował Norwoodowi posiłek, po czym powoli i na chwiejnych nogach udali się w stronę zamku.


//zt x2

+