First topic message reminder :

Sztywne zasady i obowiązki nie raz potrafiły spowolnić coś, co bez tego można by załatwić w mgnieniu oka. Niestety jednak każdy papierek został wprowadzony z jakiegoś powodu i trzeba było liczyć się z ich stosem, jeżeli chciało się ruszyć jakąś sprawę, a Boris na pewno wiedział o tym najlepiej. Irvette nie wiedziała, jak wygląda to w Ministerstwie, ale miała wzgląd w maciupeńki świat biurokracji w rodzinnej firmie, gdzie też nie raz załamywała ręce nad ilością formalności, jakie trzeba było załatwić tylko po to, by móc importować jakieś nasiona, czy rozpocząć wysyłkę do nowego klienta.
-Tak właśnie myślałam. Zamek nie obroni więcej niż same drzwi. No może najbliższe kilka cegieł. Poza tym na pewno ci z SLM mają znajomości i znajdą sposób, żeby to wszystko obejść, jeżeli tylko zajdzie taka potrzeba. - Nie potrzebowała, a wręcz nienawidziła złudnej nadziei dlatego cieszyła się, że Zagumov nie mydlił jej oczu jakimiś bajeczkami o cudownej ochronie, jaka miała tutaj miejsce. Jak był syf w magicznym świecie, każdy ostatnio widział i naprawdę trzeba było być ślepcem, by dać się w podobny sposób zwodzić.
-Myśli Pan, że Prorok Codzienny, coś by tutaj zdziałał? Może warto poprosić o udzielenie wywiadu, czy dwóch? W końcu wam raczej nie odmówią, prawda? - Sama nie była wielką fanką tej gazety, od kiedy jej zdjęcie zaręczynowe pojawiło się w jednym z numerów, ale wiedziała, że media mają moc i mogą naprawdę pomóc Ministerstwu nieco ocieplić wizerunek, by ludzie wiedzieli, że coś faktycznie w temacie ich bezpieczeństwa się dzieje.
-Och, nie wiem czy dodatkowe lekcje wchodzą w grę. Szkolny harmonogram jest już i tak dość napięty, a wiele młodych uczniów raczej nie jest chętna do kolejnych godzin w sali od zaklęć. Widzę jednak, że dużo osób ćwiczy na własną rękę, co może też być pomocne. Może zorganizowanie koła pojedynków mogłoby nam pomóc podczas ewentualnego zagrożenia... - Zaczęła myśleć na głos, bo choć miała nadzieję, że Biuro Bezpieczeństwa nie zawiedzie i uważała pomysł Borisa za dość dobry, wątpiła jednak, by wszyscy podobnie patrzyli na tę propozycję. Ludziom i tak już uciekały chęci do życia na samą myśl o dodatkowych obowiązkach.

- Metus nie jest dominująca. Metus jest delikatna i skrzywdzona. - zaoponował Nicholas, czując w sobie jakąś rycerską potrzebę bronienia swojej przyszłej podopiecznej. Poczuł się wręcz urażony za takie insynuacje. Na szczęście jednak zanim emocje sie w nim rozwinęły, wrócił do działu z charakterystyką charjuków i na jego twarzy wymalowała się konsternacja. A zatem jednak  jego psia księżniczka miała takie skłonności i potrzebowała stanowczego opiekuna? To trochę zmieniało jego ogląd na całą sytuację, ale główny zamysł nadal pozostawał taki sam.
O tych gotowanych kościach drobiowych chyba nie zdążył doczytać, bo jakoś mu ta informacja umknęła. Dlatego aż zbladł na słowa Tima i zaczął gorączkowo notować to, co usłyszał. Miał w głowie obraz ostrych kościanych szpikulców rozrywających jego kochaną Metus od środka i wcale mu się to nie podobało. Założył w notatniku listę opatrzoną kilkukrotnie podkreślonym tytułem "Zakazane!!!". Spisywał tam te wszystkie winogrona i czekolady, gotowane kurczaki i parę innych rzeczy wymienionych przez autora podręcznika.
- Behawiorysta? Brzmi bardzo profesjonalnie, specjalista od psiej psychiki. - westchnął Nicholas, myśląc o tym, że to kolejny sygnał, że on i Metus mają naprawdę wiele wspólnego. On potrzebował specjalisty od ludzkiej psychiki, a Metus od psiej. Naprawdę byli sobie pisani.
Dalsza rozmowa z Timem nie miała za bardzo racji bytu, bo zrobił się kocioł w trzech miotłach i kuzyn miał urwanie głowy. Nicholas jeszcze przez jakiś czas notował nowe informacje, doczytywał zalecenia dla osób przygotowujących się do adopcji, a także spisywał sobie elementy psiej wyprawki, którą powinien skompletować, zanim przygarnie pod swój dach czworonożnego mieszkańca. Pod koniec lektury czuł się o wiele bardziej niedouczony, niż na początku, głównie przez świadomość o tym, jak mało wie i jak wiele było jeszcze do przyswojenia w tym temacie.
- Profesor Rosa, powiadasz. - zadumał się wreszcie i odnotował nazwisko na później. - Dzięki za podpowiedź. Odezwę się zatem do tego Rosy. Jestem pewny, że przyda mi się specjalistyczna pomoc. A teraz bywaj, Tim, nie przeszkadzam dłużej w robocie, widzę, że masz kocioł.
Położył na ladzie odliczone galeony z drobnym napiwkiem, a potem pożegnał się i wyszedł z pubu, czując, że ma o wiele więcej pytań, niż odpowiedzi.

W momencie w którym Yuri zabrał się za czytanie książki, dziewczyna wykorzystała ten fakt i pozwoliła sobie zamówić  sobie coś ciepłego, patrząc na menu, to wybrała sobie grzane wino z korzeniami i koglem−moglem.  Wino z pewnością będzie smaczne, a grzane z pewnością rozgrzeje ją od wewnątrz wystarczająco, co prawda było już ciepło, ogrzała się, ale dodatkowej porcji ciepła nie zaszkodzi. Z resztą siedziało też tu sposób osób i sporo tu chuchało więc nawet nie czuła już rumianych policzków, które miała od momentu przyjścia tutaj. To był dobry znak, że miejsce było wystarczająco nagrzane, gdy tylko ktoś przyniósł jej napój podziękowała ze skinieniem głowy. Gdy usłyszała jego słowa uśmiechnęła się, zwłaszcza czy stwierdził, że jest cudowna, posłała w jego kierunku czarujący uśmiech.
- No jasne, że możesz je wziąć, z tego co pamiętam maksymalnie książki można trzymać miesiąc więc jak mi je oddasz w styczniu to nic się nie stanie. Masz ochoty się czegoś napić? - zapytała po chwili prostując po chwili swoją sylwetkę i dłońmi objęła gliniany kubek, widocznie przeznaczy do podawania do tego typu ciepłego napoju. Jej ciało wróciło do normy więc... powinny być spokój, przynajmniej na chwilę.

@Yuri Sikorsky

Spojrzałem na dziewczynę znad książki. Byłem mocno podekscytowany możliwościami, które właśnie się przede mną otwierały. Mogłem teraz wziąć ze sobą te książki do domu i spokojnie wieczorami przeglądać je oraz robić notatki, które przydadzą mi się w próbach opanowania magii bezróżdżkowej. Miałem przed sobą cel, do którego mogłem dążyć, a który jeszcze bardziej uniezależni mnie od tego kawałka drewna. Tym bardziej, że od czasu walki z mantykorą przerażała mnie sama myśl o tym co by było gdybym upuścił wtedy różdżkę. Byłem silny ale walka z tak wielką bestią jedynie przy użyciu mięśni trochę mijała się z celem.
Trochę wzdrygałem się przed tym, że podczas gdy inni będą świętować Nowy Rok ja będę ślęczał samotnie nad nauką. Też chciałbym spędzić ten czas z jakąś bratnią duszą. I to nie koniecznie z rodziny. Nagle przyszła mi do głowy szalona myśl.
-Wiesz bardzo dobrze się czuję w twoim towarzystwie i w sumie mam takie pytanie... Chciałabyś spędzić ze mną sylwestra?

Ali skupiła się na delektowaniu się swojego napoju skoro kolega zajął sie książką, bardziej rozgrzana zaczęła rozglądać się po pomieszczeniu i widziała jak ludzie wchodzą oraz wychodzą, inni pozostali by usiąść by porozmawiać, inni napić się czegoś procentowego bądź nie. Uśmiechnęła się pod nosem na ten widok, więc dopiero gdy Yuri zaczął mówić spojrzała w jego kierunku unosząc swoją brew ku górze, zastanawiając sie czy ma jakieś plany na sylwestra, ale raczej nie. Co najwyżej siedzenie i powtarzanie materiały z lekcji, ale to nie byłoby dla niej niczym nowym.
- W sumie... Mogłabym, nie mam żadnych planów - Uśmiechnęła się czarująco jak to miała w zwyczaju, wzięła kurtkę i ubrała ją na siebie, czas się zbierać.
- Więc jesteśmy umówieni, w razie co wyślij mi sowę albo wiadomość na wizbooku gdzie i o której się spotykamy - odpowiedziała z uśmiechem, to może będzie jednak dobry czas tak we dwójkę niz z nosem w książce kto wie, czas pokaże.

Mimo wszystko trudno mi się było skupić przy na wpół przeźroczystym stroju Allison więc odczułem pewną ulgę kiedy nasze spotkanie powoli zaczęło dobiegać do końca. Tym bardziej, że dziewczyna zgodziła się spędzić ze mną imprezę sylwestrową. Zdobyłem potrzebne mi do rozwoju książki, dziewczyna, która mi się podobała zgodziła się spędzić ze mną całą noc - czegoż można chcieć więcej? W takich momentach jak te życie stawało się lżejsze i prostsze.
-Oczywiście, że wyślę. Pozwól, że kawałek jeszcze cię odprowadzę - szybko zarzuciłem na siebie kurtkę oraz zebrałem książki pod pachę po czym wyszedłem razem z Ali i odstawiłem ją bezpiecznie aż pod same mury Hogwartu.
-To do zobaczenia - wesoło pomachałem rudej na pożegnanie.

z/t

- Ah tak, jasne - odrzekła pospiesznie, nie sądziła, że będzie taki miły i ją odprowadzi, w końcu drogę znała więc mogła sama pójść, nie zgubiłaby się, w końcu nie szła tu pierwszy raz, aczkolwiek i tak stwierdziła, że zrobiło jej się przyjemnie na serduszku gdy tylko chłopak ją odprowadził. Wygląda na to, że czeka ją kolejna ciekawa wizyta i to w sylwestra! W sumie może powinna sie już zacząć zastanawiać, co powinna na siebie ubrać albo jak się pomalować? Och! Toż to będzie idealny pretekst żeby zrobić sobie zakupy!
- To do zobaczenia w sylwestra - Odrzekła gdy tylko ją odprowadził, a ona pomachała mu na dowidzenia i w ten oto sposób mogła się oddalić w swoją stronę, czują, że zrobiła coś dobrego dla innej osoby.

z/t

Tym razem jego zmiana w Miotłach była dla odmiany spokojna, zima nie sprzyjała wypadom do baru, chociaż stali bywalcy nie zrażali się łatwo, ale ci byli zazwyczaj mało uciążliwi i przede wszystkim przewidywalni. Taki na przykład pan Honeycut, zawsze zaczyna od kremowego, bo nie powinien dzisiaj pić, a potem lecą dwie, trzy ogniste i idzie do domu z wyraźnie lepszym nastawieniem do świata.
Jego kuzyn, który obiecał, że wpadnie pogadać, też był przewidywalny, sok dyniowy i frytki. Chyba że akurat dzisiaj zmieni zdanie, co nie byłoby aż takie dziwne, bo Nico bywał nieprzewidywalny.
Spokój pozwolił mu spokojnie zająć się szkłem, którego nigdy nie było za dużo, b ani się człowiek obejrzał, a już kończyły mu się kufle albo tumblery. Upewnił się jeszcze czy aby na pewno ma zapas surowych frytek dla Nicholasa, no i soku dyniowego, ale tego z reguły miał pod dostatkiem, bo niewielu było fanów tego napoju, zwłaszcza późnym popołudniem.

/ @Nicholas Seaver

Tym razem Nicholas miał Thomasa zaskoczyć swoim zamówieniem, choć wcale nie miał tego w planach. Ot, po prostu od czasu spotkania z Marcusem jakoś rozsmakował się w wysokoprocentowych trunkach. Lepiej się po nich czuł, lepiej mu się myślało, był odprężony i czul przyjemne pieczenie w przełyku, przywołujące miłe wspomnienia.
- Witaj, Tim. Ognistą whisky poproszę. - zaczął od zamówienia i starym zwyczajem zaczął wyciągać potrzebne rzeczy, które służyły mu do projektowania zamówień. - Dzisiaj mam całkiem spore zamówienie do przygotowania. Całe szczęście, bo tuż po świętach posucha, a chciałem nadgonić z robotą przed feriami.
Nie żeby musiał pracować. Spadek po jego rodzicach opiewał na tak bajońskie sumy, że mógłby przez resztę życia nic nie robić. Ale jaki w tym sens? On pragnął doświadczeń, wspomnień, wrażeń.
- Moje amulety cieszą się coraz większą popularnością. Parę klientów poleciło mnie dalej, a przez to, że robię biżuterię, wszystko wychodzi jak piękna biżuteria.

No i się doczekał niespodzianki, i to z jakim hukiem. Tim spodziewał się czegoś lżejszego, a tu proszę, od razu ognista. Widać Nico miał się już wystarczająco dobrze, żeby pić napoje dla dużych chłopców.
Uśmiechnął się szeroko i mrugnął po łobuzersku.
- No i nadszedł ten dzień w końcu. Jedna ognista w drodze! Akurat umyłem szkło, dostaniesz w czystej szklance. - rzucił najstarszym żartem w historii pubów i sięgnął po wspomniane naczynie, które sprawnie wzbogacił o kostki lodu i dwie uncje alkoholu. Podał drinka kuzynowi, podkładając pod szklankę serwetkę, wedle starej szkoły.
- Smacznego. A ty też w pracy jak widzę. Doczekam kiedyś dnia, kiedy przyjdziesz się zwyczajnie napić. - Gryfon wzniósł oczy do sufitu w teatralnym geście. Ale zaraz potem zasał się cicho. Tak naprawdę lubił, kiedy Nico przynosił pracę ze sobą, bo mógł wtedy popatrzeć jakie cuda projektuje. Sam nie miał za grosz talentu do tego, ale nie przeszkadzało mu to w zachwycaniu się.
- Co tam słychać u twojej towarzyszki życia? - Rzucił pytaniem, ale przeprosił gestem, bo musiał podejść do innego klienta.
- Dzień dobry, panie Honeycut, kremowe?

- Dzięki, Młody - sięgnął po szklankę, doceniając jej czystość, a potem uraczył się jej potężnym haustem. Smakował mu alkohol. Po prostu mu smakował, piekł w przyjemny sposób i rozlewał się po ciele przyjemnym ciepłem. Tak to już było z tymi romansami Nicholasa, że prócz uciech cielesnych obdarowywały go również nowym skłonnościom w kierunku używek. - Kiedyś taki dzień nadejdzie. Ale nie dziś! Dzisiaj amulet na zachowanie spokoju przy rodzinnym stole. Ma być duża impreza. Ślub zwaśnionych rodów i tak dalej. Państwo młodzi zamiast tych czekoladek czy innych herbatek będą rozdawali amuleciki gościom. Bazą będzie srebro, no i muszę dobrać jakieś tanie kamienie, bo muszę ich zrobić kilkadziesiąt. Dasz wiarę?
Pokręcił głową, bo całość wydawała mu się wyjątkowo abstrakcyjna. Otworzył szkicownik na wolnej stronie i zaczął nanosić w nim pierwsze zarysy projektu. Sprawa nie była prosta, bo nie mógł zrobić po prostu serii identycznych amuletów. Oczywiście bazą wyjściową był wisiorek, który można było zawiesić na łańcuszku i dyskretnie schować pod szatą, ale zwłaszcza u czarownic takie rozwiązanie nie zawsze wchodziło w grę. Musiał mieć dostępne różne kolory, różne formy, różne wzory. Ale działanie to samo.

Obsłużył stałego klienta, potem jeszcze parę zakochanych studenciaków, którzy poprosili o jedno piwo kremowe i dwie słomki. Ech, ludzie jednak jeszcze to robili. Kiedyś to był sposób na nie wydanie dodatkowej kasy, nie ryzykując wyproszenia z lokalu, teraz to często był tylko romantyczny gest. Od razu przypomniał sobie swoją miłość, może kiedyś też jej coś takiego zaproponuje. Miał wrażenie, że ten dzień jest coraz bliżej, Ania zaczynała zauważać w nim więcej niż tylko kolegę, a to był dobry kierunek.
Wstawił frytki, pomimo że Nico ich nie zamawiał, ale doszedł do wniosku, że to może być dobry pomysł. Nalał sobie wody gazowanej i stuknął w szklankę kuzyna.
- za zadowolonych klientów - wzniósł toast i wypił połowę zawartości szklanki na raz.
- Zaraz dostaniesz zagrychę, niedobrze pić bez podkładu.

Thomas nie dał się wciągnąć w dyskusję o amuletach, co właściwie mogło wyjść mu na zdrowie. Nicholas sięgnął po list, w którym przesłano mu cennik kamieni szlachetnych, a potem zaczął analizować je razem z podręcznymi notatkami o właściwościach kamieni, które sporządził już wcześniej. Kwarc różowy wydawał się adekwatnym wyborem jako kamień o mocy sprzyjającej wybaczaniu i ogólnym stosunkom międzyludzkim, zmieniając wrogów w przyjaciół. Doskonała opcja, a dodatkowo korzystna cenowo. Przy tak dużym zamówieniu na pewno będzie wartą do zaproponowania opcją.
- Nie pogardzę frytkami. Przyznaję, że mam do nich słabość. Za zadowolonych klientów! - powiedział do kuzyna, dopijając resztę ognistej whisky. - I będę wdzięczny jak dolejesz. Powiedz Tim, jako mężczyzna jaki amulet by ci odpowiadał w trakcie wesela? W formie naszyjnika? Sygnetu? Bransoletki? Zegarek to zbyt duża zabawa, za duży koszt i niekoniecznie trafiony. Mam problem z podjęciem decyzji.
Zabrał się za szkicowanie drugiej opcji, czując coraz większą dumę z tego, że może przenosić na papier swoją kreatywność, której miał zaskakująco dużo. To było coś, co go naprawdę cieszyło. Zdolności twórcze, pomysły. To dawało w życiu poczucie spełnienia i pewność, że zostawi po sobie na świecie jakiś dobry ślad.

Odcedził frytki i wpakował do kartonika, który postawił przed Nicholasem. Pytanie trochę go zaskoczyło, bo nikt się go nigdy nie radzi w kwestiach gustu czy biżuterii. Zastanowił się chwilę nad tym, bransoletki nosił dość często, najczęściej z drewna albo muszelek, sygnetów nie nosił, nie lubił mieć niczego na palcach. Obrączka to co innego, jakoś przywyknie.
- Hmm, wiesz, co, ja sam wybrałbym bransoletkę, bo i tak je noszę, ale naszyjnik jest bardziej dyskretny, można go ukryć pod ubraniem, no, chyba że działanie amuletu wymaga, żeby był widoczny. Sporo facetów nie założyłoby wisiorka, prędzej właśnie sygnet, albo bransoletkę.
odszedł na chwilę, bo pojawiła się klientka, którą wypadało obsłużyć, wyglądała na czerwone półsłodkie wino. I tym razem Tim też się nie pomylił. Po jakimś czasie człowiek zaczynał dopasowywać drinki do ludzi.

- Bransoletka - wymamrotał bardziej do siebie Nicholas, nakreślając kilka nowych kresek. - Czyli to też wchodzi w grę. Opcja uniwersalna. Tylko że część mężczyzn może odmówić noszenia różowych kamieni. Jaki kolor uważasz za adekwatny? Czy fiolet mieści się w granicach konserwatywnie rozumianej męskości? Bo jeśli tak, można pokombinować z ametystem.
Przewertował notatki, natrafiając na adnotację o kojeniu skłębionych myśli, uwalnianiu od stresu i zwiększaniu pokładów cierpliwości. Była też mowa o umiejętności gładkiego wypowiadania tego, co siedziało w głowie. To mogło być przydatne, ale stanowiło ryzyko. Naszkicował jakąś koślawą próbę męskiego wisiorka, ale szybko ją zamazał. Nie podobało mu się. Przyjrzał się jeszcze raz pierwszemu szkicowi i rzucił na nie zaklęcie przywołujące iluzję trójwymiarowego modelu projektowanej biżuterii. Cóż, nie był to szczyt jego umiejętności.
- Duże zamówienia tworzą ryzyko tandetnej masówki. - westchnął w końcu i machnięciem różdżką wprowadził w iluzję kilka zmian. - Ale pracy jest dużo, a czasu jak zwykle mało. Młodzi wpadli na to dopiero niedawno, a ślub tuż za pasem. Powiedz, Tim, na swój ślub będziesz organizował wszystko na ostatnią chwilę? Spontanicznie, pod wpływem chwili? Czy z rocznym wyprzedzeniem, dopinając wszystko na ostatni guzik?
Rzucił ten temat bardzo luźno, bo większość skupienia angażował w kolejny projekt. Ołówek śmigał po kartce, dodając trochę ciekawsze motywy. Pawie, gołębie, a może po prostu pióra, dla prostoty? Ale nie, teraz za bardzo dawał się porwać pasji jubilerskiej. Paw był stworzeniem pysznym i wyniosłym. Nie sprzyjał łagodzeniu sporów w zwaśnionym rodzie. Przekartkował notatki, szukając czegoś o symbolice zwierząt. To było istotne, by ukierunkować magię we właściwy sposób.

Kiedy wrócił do kuzyna i jego projektu, dorzucił kostki lodu do jego szklanki i zalał je od serca whisky. Kolejne pytanie już go nie zaskoczyło, tak, jak poprzednie. Kolor kamienia też bywał problematyczny jeśli chodziło niektórych mężczyzn.
- Fiolet będzie dobry, albo zieleń jeśli wchodzi w grę. Ale jeśli chcesz zrobić jednakowe dla obu płci, to będzie trudne. A nie możesz zrobić dwóch zestawów?
Rozwiązania wydawało się oczywiste, ale jeśli Nico na nie nie wpadł, pewnie coś stało na przeszkodzie, na przykład nieznana liczba kobiet i mężczyzn. Ostaniego pytania prawie nie usłyszał, bo akurat odwracał się, żeby spojrzeć czy na sali wszystko w porządku. Zamarł na moment, bo tym razem pytanie była bardziej niż zaskakujące, tak daleko nie planował jeszcze przyszłości, chociaż zakładał, że weźmie ślub z Aneczką.
- No toś mnie waćpan zażył. Ale wiesz, co, ja to bym chciał cichą uroczystość w ustronnym miejscu, ale pamiętaj, że to Brandonówna, musi być idealnie, z resztą nasza rodzina też by mnie wydziedziczyła, jakby nie było weseliska z wielkim hukiem. Więc tak, myślę, że cała impreza będzie zaplanowana, i to pewnie nie przeze mnie

- Tak tak, będą różne. Nie tylko dla płci, nawet w ramach płci. Po prostu musze w miarę dopasować się różnorodnością, ceną i w ogóle wszystkim - Nico pokiwał głową i chwycił kolejną szklankę, znów upijając solidny łyk. Ależ to było dobre. Czemu zawsze tak się trzymał tego soku dyniowego?! - Zielone, hmm. To może być problematyczne. Chyba że...
Spojrzał w notatki i jego wzrok się rozpogodził. Tak jest, miał to! Awenturyn. Akceptowalna cena, kolor się zgadza, tylko trzeba dobierać ciemniejsze kamienie do męskich amuletów. Wtedy wszystko powinno się zgadzać. Nicholas naszkicował kilka wariantów i znów przywołał iluzje zaklęciem, pokazując je Timowi. Kto jak kto, ale barman był lepszy od spowiednika. A jak tym barmanem był najlepszy kuzyn i przyjaciel, to już w ogóle nie można trafić lepiej.
Resztę wieczoru Nico przesiedział w pubie, na zmianę popijając whisky i zagryzając frytkami. Rysował, projektował, wyczarowywał prototypy i poprawiał je, wciąż zajmując ulubione miejsce na uboczu baru, co jakiś czas wdając się z kuzynem w dyskusje. Szkicował tak do końca zmiany Tima, chłonąc pozytywną aurę spokoju młodszego Seavera, a kiedy mogli wychodzić z pubu, w jego szkicowniku pyszniła się już bardzo przyjemna kolekcja. Projekty już miał gotowe, modele wyczarowane. Teraz pozostawało wcielić plany w życie.

Był piątek wieczór, a Val siedziała w Trzech Miotłach pochłonięta lekturą. Dla wielu osób nie było to idealne zwieńczenie tygodnia – jeszcze więcej pracy, ale dla Lloyd nauka ostatnimi czasy była na pierwszym miejscu. Nie miała czasu na imprezki, chłopaków i ogólnie takie takie – miała przed sobą jasno wyznaczony cel, jakim było zostanie aurorem. A zresztą nie romanse były jej głowie, nie po tym, co wydarzyło się na wycieczce nad magicznym jeziorem.
Rumieniąc się na samo wspomnienie, schowała się jeszcze bardziej za pozycją „Czary, uroki i zaklęcia”. Wiedza przysłaniała jej okno na świat, toteż w ogóle nie zauważyła, jak do środka wchodzi nieznajomy jej mężczyzna. Po chwili lektury (wszystko ją rozpraszało, może wybór knajpy na miejsce nauki nie był najbardziej trafny) odłożyła z westchnieniem opasłe tomisko, zaznaczając uprzednio miejsce, w którym przerwała lekturę. Szczerze mówiąc miała dosyć teorii, o wiele bardziej fascynowała ją praktyka. Chciała coś przeżyć, albo chociaż posłuchać jakichś ciekawych historii prawdziwych aurorów, poza tym sama nie do końca wiedziała, jaką drogę musi przejść aby przyjęli ją do Ministerstwa Magii. To wszystko wydawało się takie abstrakcyjne i odległe, a przecież tak bliskie. Dorosłość ją przerażała, ale nie miała recepty na nieubłaganie płynący czas. Nie było na to żadnego zaklęcia ani żadnego eliksiru.
Rozejrzała się po pomieszczeniu, nie oczekując od zgromadzonych nic poza normę. O tej porze w Trzech Miotłach było sporo uczniów, którzy od kremowego piwa mieli nad wargami sumiaste wąsy. Kilka zakochanych par, niewiele samotnych ludzi, którzy tak jak ona pochylali się nad jakimiś książkami czy dokumentami. No i ten mężczyzna, którego wcześniej nie zauważyła. Rozmawiał akurat z barmanką, chowając coś do kieszeni. Chwila chwila, czy to był błysk odznaki?
Mrugnęła oczami, ale chwila już minęła. Niewiele się zastanawiając, wzięła opasłe tomisko pod pachę i podeszła do baru. Usiadła obok nieznajomego, odkładając książkę na blat. Zamówiła sok dyniowy, panią stojącą za ladą odprowadziła uśmiechem. A na mężczyznę co chwilę zerkała, zastanawiając się, jak właściwie zacząć rozmowę.

Wytropienie Urga w Gospodzie Pod Świńskim Łbem nie było trudne, ale miało swoje konsekwencje. Wciąż czuł ból w nadgarstku, ale przynajmniej nie musiał chodzić już z bandażem. Różowa blizna wskazywała jedynie na to, że ostatnie jego działania nie skończyły się tak, jak planował, ale nie było czasu do stracenia. Konieczne było sprawdzanie innych miejsc, do których obecnie, bądź w przeszłości dostarczany towar pochodził z Koła Graniastego. To była mozolna praca, jaką najchętniej przekazałby młodszym aurorom, ale nie miał takiej możliwości. Pub Pod Trzema Miotłami był ostatnim na jego liście do sprawdzenia tego dnia. Podszedł wpierw do baru, gdzie zaczął spokojnie zadawać pytania, a kiedy barmanka nie wyglądała na chętną do rozmowy, wyjął swoją legitymację. To dopiero sprawiło, że kobieta się rozluźniła, być może obawiając się, że był z konkurencji i odpowiadała z większą ochotą na kolejne pytania. Szczęśliwie dla nich, nie mieli styczności z Kołem Graniastym, od lat ciesząc się dobrą współpracą z inną firmą.
Kończąc z kobietą rozmawiać, Nakir dostrzegł dziewczynę, która przysiadła się obok niego do baru, choć wcześniej siedziała przy jednym ze stolików. Nie zareagował na to od razu, zamawiając dla siebie kufel kremowego piwa, mając ochotę poczuć się znów, jakby chodził do Hogwartu. Mimo wszystko, były to naprawdę dobre lata dla niego... Dziewczyna obok z pewnością była uczennicą albo studentką tejże szkoły. W Hogsmeade raczej nie spotykało się młodych adeptów zagranicznych szkół. Zastanawiało go, dlaczego dziewczyna spoglądała co chwilę na niego, sprawiając, że czuł się dziwnie. Z jednej strony był speszony tym zainteresowaniem, zastanawiał się, czy ma coś na płaszczu, czy też widocznym pod nim garniturem, a z drugiej strony rosła w nim pewność, że powinien uważać. W końcu, gdy kufel z kemowym piwem został przed nim postawiony, powtórzył sobie trzy razy w myślach, że nie działo się nic straszniejszego od tego, z czym mierzył się w pracy i spojrzał na nieznajomą.
- Czy jest coś, w czym mogę pomóc? - zapytał z lekko niepewnym uśmiechem.

@Valerie Lloyd

Gdy nieznajomy się odezwał, Val się kompletnie speszyła. No tak, może gapienie się na niego nie było zbyt grzeczne, ale co mogła poradzić, skoro zżerała ją ciekawość. Chrząknęła, próbując odzyskać rezon. Poprawiła się nieznacznie na krześle i upiła łyk dyniowego soku na odwagę.
Odwzajemniła jego uśmiech, również niepewnie. Ale hej, do odważnych świat należy! Ktoś mądry powiedział kiedyś, że umierając bardziej żałujemy tych rzeczy, których nie zrobiliśmy. Co ma do stracenia, najwyżej się zbłaźni.
- Przepraszam, że zajmuję panu czas. Ale… czy jest pan może aurorem? – zapytała szeptem, a w jej oczach widać było nadzieję. Naprawdę chciała, aby okazało się to prawdą. Z panią Wickens nie miała w ogóle kontaktu, a tyle pytań cisnęło się jej na usta. - Może w sumie powinnam wytłumaczyć, czemu pytam. Nazywam się Valerie Lloyd i tym roku kończę Hogwart. I tak się składa, że sama planuje nim zostać. To znaczy aurorem.
Niepewność biła z niej dość zauważalnie, ale mimo to starała się dzielnie trzymać. Ściskała kurczowo kieliszek z sokiem, i stuknęła machinalnie w okładkę niedawno czytanej książki. Doskonale wiedziała, że nie wszystkiego da się nauczyć z martwego papieru. Czyżby miała przed sobą okazję, która być może się nie powtórzy?
- Zauważyłam odznakę. Nie chciałam się gapić, ale tak się złożyło. Ale nie jestem takim żółtodziobem, jak mogłoby się zdawać. Rok temu uczestniczyłam w wyprawie w poszukiwaniu Lodowego Smoka. I nic mi się nie stało! To było naprawdę coś – tu ułożyła dłonie w wymownym geście. - I zaczęłam ćwiczyć. W sumie każdą wolną chwilę poświęcam na naukę zaklęć, ale boję się eliksirów. Chociaż jestem całkiem niezła w uzdrawianiu. Pomyślałam sobie po prostu, że może mógłby się pan podzielić jakimiś wskazówkami. Nie zamierzam iść do Ministerstwa tylko po to, żeby pocałować klamkę.

Wpatrywał się w dziewczynę, kiedy zadała pytanie, ale nie zrobił żadnego ruchu, który miałby potwierdzić, albo zaprzeczyć jej przypuszczeniom. Podejrzewał, że musiała widzieć, gdy pokazywał legitymację, a to stanowiło już samą w sobie odpowiedź. Zastanawiał się przy tym, o co mogło chodzić, czy było coś, czego potrzebowała od aurorów i dalatego postanowiła do niego podejść. Chwilę później usłyszał odpowiedź i niepewny uśmiech na jego nieznacznie się powiększył. Upił kremowego piwa, słuchając o wyprawie w poszukiwaniu Lodowego Smoka i przez chwilę odpłynął myślami do swojego dawnego mentora, który zginął z powodu smoków. Wciąż brakowało mu jego mądrych rad i podpowiedzi przy niektórych sprawach.
Nakir zamrugał, unosząc na nowo spojrzenie na dziewczynę, czując nagłe skrępowanie, kiedy wprost powiedziała o wskazówkach, na jakie liczyła z jego strony. Nie był pewien, czy mógłby komuś udzielać rad, czuł się na to, cóż, za młody. Przesunął palcami po kuflu, opuszczając na moment głowę.
- Przede wszystkim, musisz mieć ukończoną wyższą szkołę magiczną - zaczął od najbardziej oczywistej sprawy, przekrzywiając nieco głowę, aby przyjrzeć się dziewczynie, oceniając, czy kończyła studia, czy dopiero podstawową szkołę. - Jeśli chodzi o eliksiry, wiedza jest dobra, pozwoli ci uniknąć ewentualnego zatrucia, bądź też od razu się zregenerować, jeśli wiesz, czego użyć. Dobrze, że jesteś dobra w uzdrawianiu, z tego samego powodu, co byłoby dobrze znać się na eliksirach - mówił dalej, ignorując cień rumieńca, jaki pojawił się na jego twarzy, gdy sam sobie przypomniał, że nie znał się na tych dwóch dziedzinach magii. - Transmutacja z kolei pomaga w ukrywaniu się, kamuflażu. Jeśli masz jeszcze trochę czasu, najlepszą radą byłoby podciągnięcie się z tych dziedzin… Tak jak trenowanie teleportacji i walki wręcz bez użycia różdżki. Ostatecznie mogą zdarzyć się sytuacje, gdzie zostaniesz jej pozbawiona, a będziesz musiała walczyć dalej, bądź uciekać. Trenuj tak, żeby nie być bezbronną - dodał, wzruszając lekko ramieniem, po czym upił kremowego piwa, czując nostalgię osiadającą na jego ramionach, kiedy powtórzył jej zdanie, jakie sam kiedyś usłyszał. Cóż, to była najlepsza rada, jaką kiedykolwiek otrzymał.

Obserwowała jego uśmiech, a ukryta w nim emocja dodawała jej otuchy. W gruncie rzeczy Val była jeszcze dosyć niepewna siebie, w końcu przez całe życie stanowiła niejako tło dla swoich bardziej popularnych równieśników. Zdecydowanie nie brakowało jej jednak odwagi, skoro zdecydowała się zagaić nieznajomego mężczyznę. W końcu mógł ją przecież wyśmiać.
O dziwo, nie zrobił tego. W żaden sposób nie potwierdził także jej przypuszczeń, choć były chyba one jednak trafne. Nie umknęło jej percepcji, że zamrugał – może jakiś paproch wpadł mu do oka? W życiu nie pomyślałaby, że jej monolog wprawi go w skrępowanie.
- Okej, dobra. Załatwione. Właśnie przygotowuję się do egzaminów końcowych z nadzieją, że wezmą mnie na studia w Hogwarcie. Lubię się uczyć, to nie będzie problem. – Uśmiechnęła się, kiwając energicznie głową. Tym samym rozwiała jego wątpliwości dotyczące jej wieku, ale zupełnie o tym nie pomyślała. - Dobrze, rozumiem. Z eliksirów nie zrezygnuję, bo trzeba się czasami poświęcić. – Do głowy przyszły jej plotki dotyczące nowego-starego psora tego przedmiotu. O’Malley stanowił dla niej zagadkę, ale w już niedługo czekała ją pierwsza lekcja. Zobaczymy, co będzie się na niej działo.
Co do uzdrawiania, można powiedzieć, że była z siebie dumna. Po nauce z Remką udało jej się podciągnąć ponad poziom żółtodzioba, a to już przecież dobry początek. Niemniej przyrzekła sobie, że i w tym miesiącu postara się sięgnąć do odpowiednich książek. Przecież nie chciała znaleźć się w sytuacji, w której nie będzie w stanie udzielić pierwszej pomocy jej przyszłemu partnerowi.
Nie zwróciła szczególnej uwagi na jego rumieniec, a nawet jeśli pomyślałaby, że to ciepło kremowego piwa. W sumie ciekawy dobór trunku jak na osobę dorosłą. Ona sama do niedawna popijała po knajpach głownie alkohol.
- Transmutacja to dosyć spory problem, bo mam jeszcze sporo do nadrobienia. Mam jednak kolegę, który obiecał mi pomoc. Więc może… sądzi pan, że może mi się uda? – zapytała z nadzieją w ślepiach, przemilczając fakt, że ów kolega jest od niej o dwa lata młodszy. To zasługa Terry’ego, że przewyższał ją w tej dziedzinie. Albo wina jej lenistwa, zależy jak na to spojrzeć.
Gdy usłyszała o treningach walki wręcz, pacnęła się dłonią w czoło. No tak, przecież to oczywiste, dlaczego sama o tym nie pomyślała? Jej miłość do quidditcha przeminęła z wiatrem, spowodowane było to głownie wiecznym brakiem czasu. Ale nie było głupią myślą, aby wrócić do treningów. Biegać tak, aby nie dostać zadyszki. Popodnosić ciężary, poćwiczyć ciosy. Przecież doskonale wiedziała, że bez magii jest po prostu chudą, patykowatą dziewczyną.
- Egzamin z teleportacji mam za sobą, patronusa też już potrafię wyczarować. Wiadomo, jeszcze trochę tego nie lubię i nieco się boję, ale raczej się nie rozszczepię. A co do tych treningów, wow. Totalnie ma pan rację. W życiu bym o tym nie pomyślała! – mówiła szybko, ale cicho, bo spodziewała się, że nieznajomy chce zachować dyskrecję.
Na chwilę zamilkła, poprawiając się na krześle. Na jej twarz wstąpiły pąsowe rumieńce, zdradzające ekscytację. Siedzi obok prawdziwego aurora. Ciekawe, jakie śledztwa miał teraz na tapecie.
- Mam tylko jeden problem. Chociaż teoretycznie wszystko rozumiem, to nie wychodzą mi w praktyce co potężniejsze zaklęcia. Nie mam kim z ich ćwiczyć. Wiadomo, w szkole jest profesor Voralberg i mogłabym go poprosić o pomoc. Ale poza zajęciami jest nieuchwytny jak te mityczne nargle. Znam niewielu studentów, a ci, którzy mnie kojarzą ubóstwiają raczej eliksiry. Czy mógłby pan… w sensie, jeśli to nie za dużo. Jak się pan tak właściwie nazywa? – Val zgubiła na chwilę wątek, bo uświadomiła sobie, że w sumie do teraz nie wie, z kim prowadzi rozmowę.

Słuchał jej z uwagą, zapamietując informację, że dopiero kończyła podstawową szkołę magii, a więc mogła mieć już ukończone siedemnaście lat, albo stanie się tak za moment. Była wciąż nieco za młoda, ale za to miała idealne warunki do tego, żeby rzeczywiście podszkolić się w tym, w czym potrzebowała jeszcze pomocy. Skinął jej lekko głową, gdy wspomniała o eliksirach, a także, że zaczęła doszkalać się z transmutacji. Podziwiał jej zapał, choć nie był pewien, czy nie powinien zwrócić jej uwagi, żeby skupiła się, póki co na swoich dwóch najmocniejszych stronach i ich nie próbowała doprowadzić do maksimum możliwości. Bijąc się z myślami, przesunął palcami po kuflu, w końcu na nowo spoglądając na dziewczynę.
- Sróbuj skupić swoje siły na doszlifowaniu tego, co już potrafisz i w czym czujesz się lepiej. Na naukę szczegółową innych dziedzin będziesz mieć czas. Na początek ważne są zaklęcia oraz transmutacja - powiedział w końcu, chwaląc zaraz jej zapał i zapewniając, że jeśli utrzyma odpowiedni poziom, wszystko się uda. Mimo wszystko nie chodziło mu o to, żeby nagle zgasić jej entuzjazm do pogłębiania wiedzy. Kto wie, może powinien wziąć z niej przykład i spróbować po raz n-ty podejść do eliksirów? Nie, na to było za późno, nie było co się oszukiwać.
- Mało czarodziejów o tym myśli, będąc przyzwyczajonymi do magii. Jednak możesz złamać przypadkiem różdżkę i co wtedy? Teleportacja to nie wszystko, czasem potrzeba użyć siły, aby coś przesunąć, aby się uwolnić, czy zwyczajnie znokautować przeciwnika po zakradnięciu się za niego. Dodatkowo warto ćwiczyć dla kondycji i wytrzymałości - dodał, czując się znów skrępowanym, choć przecież nie działo się nic takiego, co powinno go peszyć. Ot, rozmowa, choć miał wrażenie, jakby częściowo się odsłaniał, a tego nie lubił. Odetchnął głębiej, upijając kremowego piwa i słuchał uważnie prośby, jaka powoli formułowała się ze słów wyypowiadanych przez dziewczynę, aż niemal zakrztusił się piwem.
Nie dość, że zapomniał się przedstawić, a tak przecież nie wypadało, to jeszcze zapytała go o pomoc w nauce zaklęć. Słodka Morgano... Choć nie, to nie tak, ona nie mogła wiedzieć, że właściwie nie był w niczym tak dobry, jak powinien, a nawet jeśli to przeciez prosiła o pomoc z dziedziny, którą akurat uwielbiał.
- Nakir - podał swoje imię, uznając, że to wystarczy dla dziewczyny, zaraz też dopytując o jej imię. - Mogę ci pomóc z zaklęciami, skoro jesteś tak zdeterminowana. Voralberg z tego co pamiętam uczy po prostu zaklęć, a tobie chodzi rozumiem także o ofensywne i defensywne, prawda? Możemy... Myślę, że moglibyśmy spróbować się spotkać w kwestii ćwiczeń, ale musiałabyś być przygotowana, że w razie konieczności będę musiał odwołać spotkanie, nawet w ostatniej chwili.. No i mistrzem też jeszcze nie jestem - odpowiedział z wyraźnym wahaniem, nie mając pewności, czy nadawał się na nauczyciela. Jednak nie potrafił jej odmówić, dobrze wiedząc ile znaczy mieć kogoś z kręgu aurorów, kto mógłby pomóc się wdrożyć we wszystko.[/b][/b]

- Tak pan mówi? Hm… – zamyśliła się, bo tak wizja była kusząca. Nauka zaklęć i obrony przez czarną magią przychodziła jej naturalnie jak oddychanie. Była ciekawa i angażująca, w końcu to wiedza, która sprawdza się w praktyce. Nie widziała niczego interesującego w ganianiu za magicznymi zwierzętami czy zbieraniu w lesie ziółek.
Niemniej jego słowa, choć trochę ostudziły zapał, dodały również otuchy. Wszystko się uda, bo musi się udać, skoro tak mówił. Był młody, a już piastował stanowisko aurora. Tacy ludzie się nigdy nie mylą.
- Ja nie jestem czarodziejem od zawsze, to znaczy… urodziłam się mugolskiej rodzinie. A jednak chyba magia mnie rozpieściła, bo zupełnie bym o tym nie pomyślała – przyznała ze wstydem i ciężko było stwierdzić czy spowodowany był on jej pochodzeniem czy niedopatrzeniem. Starała się o sobie nie myśleć jako o kimś gorszym, ale obcowanie w towarzystwie takich osób jak Gale Dear wcale w tym nie pomagało. Poza tym każdy by się powstydził takiego chudego, słabego ciała. Całe szczęście, że była chociaż zwinna.
Dopiero teraz zauważyła, że chyba nieco się peszy, ale postanowiła tego nie komentować. Nie mogła się przecież domyślić, że i on cierpi na kompleksy. Patrzyła na niego jak na alfę i omegę, wszak w pewnym sensie był urzeczywistnieniem jej marzeń. A mówiąc konkretnie, była nim lśniąca odznaka, którą schował w połaciach płaszcza.
To, jak zakrztusił się piwem skomentowała nieśmiałym uśmiechem. Przypomniała mu, jak ma na imię i już po chwili przeszła płynnie do kolejnego tematu.
- Mógłby pan? Ale serio? Jeśli jest taka potrzeba, mogę zapłacić. W sensie, nie chcę, żeby nic pan  z tego nie miał. – Jej ekscytacja sięgnęła niemal sufitu. Nie mogła uwierzyć w swoje szczęście. - Tak, ćwiczę wszystko co mogę. Nie ma książki, którą przeoczyłam i dziedziny zaklęć, którą zaniedbuję. Za wyjątkiem transmutacji, ale to tylko kwestia czasu – zapewniła go, kiwając z przejęciem głową. Nie chciała wyjść na leniucha. Kolejne słowa, które skierował w jej stronę powinny ją zasmucić. A jednak przyniosły efekt odwrotny niż powinny. Myśl, że przyjdzie jej obcować z kimś, kto zajmuje się dla Ministerstwa zadaniami specjalnymi jeszcze bardziej zachęciła ją do współpracy. - No jasne, nie ma sprawy. Wszystko rozumiem, ku chwale najjaśniejszej ojczyzny i tak dalej – dodała ze śmiechem, upijając łyk soku dyniowego. Była już bardziej rozluźniona, a i humor jej wyraźnie dopisywał.
Ostatnie zdanie zignorowała. Pewna, że przemawiała przez niego skromność.