First topic message reminder :

Sztywne zasady i obowiązki nie raz potrafiły spowolnić coś, co bez tego można by załatwić w mgnieniu oka. Niestety jednak każdy papierek został wprowadzony z jakiegoś powodu i trzeba było liczyć się z ich stosem, jeżeli chciało się ruszyć jakąś sprawę, a Boris na pewno wiedział o tym najlepiej. Irvette nie wiedziała, jak wygląda to w Ministerstwie, ale miała wzgląd w maciupeńki świat biurokracji w rodzinnej firmie, gdzie też nie raz załamywała ręce nad ilością formalności, jakie trzeba było załatwić tylko po to, by móc importować jakieś nasiona, czy rozpocząć wysyłkę do nowego klienta.
-Tak właśnie myślałam. Zamek nie obroni więcej niż same drzwi. No może najbliższe kilka cegieł. Poza tym na pewno ci z SLM mają znajomości i znajdą sposób, żeby to wszystko obejść, jeżeli tylko zajdzie taka potrzeba. - Nie potrzebowała, a wręcz nienawidziła złudnej nadziei dlatego cieszyła się, że Zagumov nie mydlił jej oczu jakimiś bajeczkami o cudownej ochronie, jaka miała tutaj miejsce. Jak był syf w magicznym świecie, każdy ostatnio widział i naprawdę trzeba było być ślepcem, by dać się w podobny sposób zwodzić.
-Myśli Pan, że Prorok Codzienny, coś by tutaj zdziałał? Może warto poprosić o udzielenie wywiadu, czy dwóch? W końcu wam raczej nie odmówią, prawda? - Sama nie była wielką fanką tej gazety, od kiedy jej zdjęcie zaręczynowe pojawiło się w jednym z numerów, ale wiedziała, że media mają moc i mogą naprawdę pomóc Ministerstwu nieco ocieplić wizerunek, by ludzie wiedzieli, że coś faktycznie w temacie ich bezpieczeństwa się dzieje.
-Och, nie wiem czy dodatkowe lekcje wchodzą w grę. Szkolny harmonogram jest już i tak dość napięty, a wiele młodych uczniów raczej nie jest chętna do kolejnych godzin w sali od zaklęć. Widzę jednak, że dużo osób ćwiczy na własną rękę, co może też być pomocne. Może zorganizowanie koła pojedynków mogłoby nam pomóc podczas ewentualnego zagrożenia... - Zaczęła myśleć na głos, bo choć miała nadzieję, że Biuro Bezpieczeństwa nie zawiedzie i uważała pomysł Borisa za dość dobry, wątpiła jednak, by wszyscy podobnie patrzyli na tę propozycję. Ludziom i tak już uciekały chęci do życia na samą myśl o dodatkowych obowiązkach.

Po meczu spodziewał się większego tłumu świętujących krukonów, jednak nadal było co robić. Jak zawsze z resztą. Ten pub bardzo rzadko bywał pusty czy cichy, ale o to mu chodziło, kiedy się tutaj zatrudniał. Możliwość pogadania z gośćmi należała do najlepszych cech tego zawodu, a ciągły ruch utrzymywał na obrotach i dawał sporą radochę z pracy.
Jednak jakaś krukonka przyszła, i to nie byle jaka, bo kapitanka zwycięzców, do tego w towarzystwie kapitana puchonów. Oto duch sportu. Nie wyobrażał sobie podobnej sceny po meczu gryfonów ze śizgonami, chociaż nie wykluczał takiej możliwości. Praca w pubach, tych mugolskich i magicznych nauczyła go, że takie miejsca często stanowią rodzaj neutralnej ziemi, sprzyjającej czasowym rozejmom, które czasem stawały się trwałe.
Kiedy  @Hyung Jin-woo  na niego skinął, podszedł do nich zaraz po tym, kiedy skończył obsługiwać poprzedniego klienta. Nico jeszcze nie było, więc tym bardziej miał chwilę na gratulacje.
- Gratulacje pani kapitan. - Najpierw zwrócił się do  @Saskia Larson z szerokim uśmiechem. - to był szybki mecz. Ale było na co popatrzeć.
- Następnym razem Jin-Woo. - mrugnął do puchona, bez cienia złośliwości.
- Na co macie ochotę? - Zapytał, dzieląc spojrzenie pomiędzy nich.

Nicholas znów się umówił z Timem, że się pojawi Pod Trzema Miotłami w trakcie jego pracy. Tak się jednak złożyło, że trochę mu się przeciągnęła sprawa z amuletem na sen dla wyjątkowo marudnego klienta z upierdliwym skrzatem. A ponieważ amulet działał jak trzeba, Nicholas odczuł przemożną potrzebę ucięcia sobie drzemki. I drzemka się przeciągnęła.
Nie był jakimś wielkim miłośnikiem planowania, jeśli chodziło o życie i pasję, ale dzisiejszego dnia był zdecydowany na pociśnięcie tematu magii bezróżdżkowej i zaklęć jako takich. Czas mijał, a on chciał już mieć cokolwiek ruszone pod tym kątem. Zabrał swoje notatki i jedną książkę, która mu przypadła do gustu ze zbiorów tutejszej biblioteki, a potem ruszył do pubu na spotkanie Tima.
Nie wkalkulował w swoje plany to, że po meczu będzie tu grono ludzi świętujących wygraną lub zapijających smutki. Poza tym mógł przewidzieć, że w piątek będzie tutaj tłoczno, ale wcale się nie zniechęcał. Kiedy się pojawił na miejscu dorwał miejsce przy barze w jego najbardziej skrajnym, odizolowanym punkcie, a potem wyciągnął książkę i swoje notatki. Uwielbiał gwar rozmów w tle, uwielbiał świadomość, że nie jest sam i że wokół niego są ludzie. Na wyspie prócz własnego głosu znał tylko ten należący do wiedźmy. Wzdrygnął się na to wspomnienie, a potem poszukał wzrokiem Tima. Kuzyn akurat kogoś obsługiwał, więc wymienili się tylko porozumiewawczymi spojrzeniami, a potem starszy Seaver zagłębił się w lekturze, grzecznie czekając aż blondyn podejdzie.
Nicholas miał zebrane informacje na temat samej natury zaklęć, ale przeanalizował również mniej oczywiste aspekty magii związane z budową ludzkiego ciała i przepływającej przezeń mocy. W tej chwili próbował zebrać to wszystko do kupy i porównać to z książką do transmutacji, którą niedawno wypożyczył. Opracowanie co prawda dotyczyło innej dziedziny, niż zaklęcia, ale był tu dział poświęcony budowie i działaniu różdżki. Nicholas chciał więc spojrzeć na temat rzucania czarów za pośrednictwem transmutatora, jakim była właśnie różdżka. Wyciągnął swoją, jak zwykle skrupulatnie wypolerowaną, a potem wczytał się w rozdział dotyczący jej budowy. Wszystko wydawało się względnie proste. Oczywiście podręcznik nadmiernie jak na potrzeby Nicholasa rozpisywał się o rodzajach drewna i rdzeni, ale wreszcie w gąszczu zbędnych informacji zaczął wyłuskiwać te dotyczące mechanizmów działania różdżki. I właśnie to go interesowało. Mechanizm czarów, to jak magia przepływa przez różdżkę. Bo przecież różdżka nie była źródłem magii samym w sobie. Źródłem magii był czarodziej. Różdżka tylko pomagała ją kształtować, tak jak słowa zaklęcia pomagały określić wolę. Wszystko jak zwykle rozbijało się o maksymalną koncentrację i skupienie.

Czekając na decyzje obojga zawodników, zauważył wchodzącego Nico. Odwzajemnił spojrzenie i wrócił do swoich klientów.
- Bez presji, jak już zdecydujecie, to dajcie mi znać. - Uśmiechnął się szeroko do obojga, trochę bardziej jednak do dziewczyny i przeniósł się na koniec baru do Kuzyna, po drodze rzucając zaklęcie myjące na naczynia w zlewie. Jakiś czas temu do niego dotarło, że przecież to jest magiczny pub, więc nie musi się bawić ze wszystkim ręcznie. Nico tym razem przytaszczył ze sobą połowę hogwarckiej biblioteki. Czego ktoś taki jeszcze chciał się uczyć?
- Tylko mi nie mów, że przygotowujesz mi jakieś specjalne atrakcje na moją następną lekcję transmy. - Powiedział ze śmiechem do byłego gryfona.
Poprzednie korepetycje z Nicholasem tak bardzo mu się spodobały, że nie mógł się doczekać kolejnych. Lubił profesora Whitelighta, ale Nico miał bardziej dynamiczne podejście to tego, a może po prostu, Tim czuł się w jego towarzystwie swobodniej.
- To co, postawić ci obiecane piwo kremowe, czy nadal soczek?

Nicholas wczytywał się w najlepsze w mechanizm działania transmutatora i technologii zaklęciowej, kiedy usłyszał głos Tima. No proszę, kuzyn zdołał go zajść totalnie z zaskoczenia!
- Nadal soczek, Młody. Nadal soczek. Na kremowe piwo jeszcze przyjdzie czas. - powiedział do kuzyna z wesołym spojrzeniem. Rozejrzał się po notatkach, które miał rozłożone i na książkę, JEDNĄ książkę, którą tu ze sobą przytargał. - Nie, to co innego. To znaczy, jasne, chętnie poćwiczę jeszcze z tobą transmutację, ale to akurat dotyczy czegoś innego.
Bardzo chciał się podzielić ta informacją z Timem. Może niekoniecznie chciał poruszać kwestię pobudek, które go do tego popchnęły, ale sam fakt umiejętności, na którą się czaił i o którą zabiegał, był czymś co chciał z kuzynem dzielić.
- Staram się rozpracować temat magii bezróżdżkowej. Przecież to się da zrobić, są czarodzieje, którzy to potrafią. Byłem w londyńskiej bibliotece i starałem się rozpracować sam mechanizm zaklęć. I wiesz do jakiego wniosku doszedłem? Chodzi tu wyłącznie o wolę. Magia jest aktem woli. Wszystko co się składa na zaklęcie prowadzi do tego, żeby pomóc czarodziejowi ukierunkować wolę. Inkantacja ma pomóc czarodziejowi w określeniu tego, co tak naprawdę chce zrobić. Wiesz przecież, że mamy zaklęcia niewerbalne, więc inkantacja jest pomocna, ale nie niezbędna. Ruch różdżką tak samo. Bezróżdżkowa magia potrafi się bez niej obejść. Jeszcze nie wiem dokładnie jak, ale przecież wszystko to pokazuje, że by rzucić zaklęcie, trzeba po prostu chcieć. I być czarodziejem. Zobacz.
Przewertował notatki, zatrzymując się na rycinie, którą przerysował z księgi z bibliotece szpitalnej, a potem podsunął ją Timowi pod nos. Dla kogoś niewtajemniczonego wyglądało to jak czarna magia, oczywiście w sensie metaforycznym. Rysunek przedstawiał zarys człowieka i coś, co wyglądało jak rozrysowanie układu krwionośnego, ale jakby... inaczej? W sposób bardziej skupiony na umyśle i sercu, ale też na jednej, wiodącej ręce.

Sięgnął po dzbanek z sokiem dyniowym i przywołał sobie kubek. Z dzbankiem na razie wolał nie ryzykować, co innego stłuczona szklanka, a co innego, rozbite naczynie z pomarańczowym lepkim sokiem. Ale postanowił poćwiczyć w bezpieczniejszych warunkach. Napełnił kubek sokiem i podał kuzynowi.
- Słyszałem o tym, ale myślałem, że to jakaś specjalna cecha, z którą się trzeba urodzić, wiesz jak metamorfomagia. Ale to, co mówisz, ma sens.
Oglądał diagram, ale niewiele z niego rozumiał. Zawsze wolał praktykę nad teorie. Pewnie był to błąd, bo wiele rzeczy go omijało przez to. W każdym razie Nico zabrał się za to bardzo poważnie.
- Jak już dojdziesz, jak to działa, to chętnie posłucham. Taka umiejętność byłaby bardzo praktyczna. Nawet jeśli tylko do prostych zaklęć.
Autentycznie się zainteresował tym zagadnieniem. Nie musieć wyciągać różdżki do każdego banalnego zaklęcia, to by było coś.

- Dzieki - powiedział, upijając łyk soku, a potem spojrzał z zainteresowaniem na kuzyna. - Młody, a macie tu coś do jedzenia? Nawet najzwyklejsze frytki. Ale wiesz, jakby było coś więcej, to też chętnie. No i płatność gotówką, wciąż mam nieuregulowaną sprawę skrytki u Gringotta. Wlecze się to i wlecze. No ale gobliny mają czas.
Dopił sok i poprosił o jeszcze jeden. W końcu po coś przychodził do tej knajpy, nie? Potem odwrócił rycinę tak, by Thomas miał na nią lepszy ogląd i zaczął tłumaczyć to, co było przedstawione.
- To było moje drugie podejście do tematu. Magia nie bierze się z różdżki. Bierze się z czarodzieja. Ale o tym, skąd, w jaki sposób, jak narasta, tutaj teorii jest mnóstwo, a żadnej w pełni nie potwierdzono. Ten diagram przedstawia jedną z nich. Jest związana z przepływem krwi, no ale tak nie do końca. Magia krąży w czarodzieju, skupiając się najbardziej na mózgu, na sercu i na dominującej ręce. Umysł rozumiem, w końcu stamtąd bierze się wola, która jest tutaj kluczowa. No i mózg zarządza całym organizmem, więc tym bardziej to jest jasne. Serce ma znaczenie pewnie dlatego, że pompuje całą krew, która jest w ciele, więc pewnie zbiera tez magię. Nie wiem, tak podejrzewam, bo to był taki naukowy bełkot, że trudno było to zrozumieć. Ale dlaczego ręka? Czy to mechanizm wrodzony czy wtórny?
Musiał przerwać, bo do baru podeszli kolejni klienci i Tim musiał się nimi zająć. Nicholas za to zaczął rozpisywać kolejne myśli i rozważania, które mu przyszły do głowy w związku z magią bezróżdżkową. Dzieci. Wszystkie dzieci z magiczną mocą objawiały ją w jakiś spontaniczny sposób. I nie miały wtedy różdżki. Czy zatem potrzebowały do użytkowania magii rąk? Seaver nie pamiętał absolutnie żadnej styczności z czarodziejskimi dziećmi w wieku przedszkolnym, więc trudno było mu to określić. Jak zatem miał się tego dowiedzieć? Nie znał przecież nikogo, kto miałby małe dzieci. Tak mu się przynajmniej zdawało. Pozostawała mu zatem wiedza książkowa, a zatem znów musiał sie skierować z pytaniami do biblioteki.

- Na szybko mam tylko orzeszki i paluszki albo szarlotkę i sernik. A gotówka jest okej, o ile nie płacisz setkami. Pomyśl, a ja zaraz do ciebie wrócę - nie posądzał kuzyna o posiadanie takich nominałów przy sobie, ale wolał uprzedzić, bo już mu się trafiali tacy klienci.
Gdyby Tim miał czas się nad tym zastanowić, to cała ta teoria miała sens. Może faktycznie różdżka miała tylko ułatwiać kierowanie magią. Ale nie miał tego czasu zbyt dużo. Ruch w Miotłach zawsze był spory, a dzisiaj jeszcze bardziej, bo po meczu zawsze było więcej ludzi.
Poszedł zrealizować zamówienie, i to spore, bo grupka krukonów zamówiła kolejkę Campbela, dobry wybór na świętowanie. Z zamówieniem uwinął się sprawnie, bo nalewanie whisky przy pomocy różdżki nie było wyczynem.
- To jak, chcesz ciasto? Jak poczekasz, to jakieś frytki też się da załatwić - powiedział do Nico po powrocie.

- Spokojnie, młody. Jeśli setką, to tylko z "reszty nie trzeba". - Nicholas odparł z chochlikami w oczach, bo to powinno całkowicie zmienić podejście kuzyna do nominałów, którymi posługiwał się Nico. A może kiedyś tak zrobi? No ale, nie dzisiaj. Najpierw musi się ustabilizować finansowo i załatwić sprawę z goblinami. - Nie mam ochoty na nic słodkiego, po prostu bym coś zjadł. Frytki nadają się idealnie.
Kiedy Tim zajmował się swoimi barmańskimi sprawami, Nicholas wrócił do lektury. Kondensacja magii. Transmutator. O kondensacji czytał już wcześniej, w bibliotece szpitalnej. Jak to było? Poszperał w notatkach i znalazł zapiski dotyczące pressury. Wzrost ciśnienia powoduje nadmierną kumulację magii. No ale to było zaburzenie funkcjonowania jakiś układów w ciele czarodzieja odpowiedzialnych za utrzymanie magii na właściwym poziomie. W medyczne aspekty Nicholas nie chciał się zagłębiać bardziej, niż musiał. Ale dlaczego magia musiała wypływać poprzez rękę do różdżki? No i znów wracał temat dzieci czarujących intuicyjnie bez różdżki. Czemu ta umiejętność potem zanika? Pojawia się tylko przy niestabilnych czarodziejach, którzy nie panują nad magią. Czyli to kolejny dowód na to, że magia wynika z woli. Nawet jeśli nie tej świadomej.
Tylko że właśnie, on chciał czarować świadomie. Znów wrócił do treści książki, robiąc skrupulatnie notatki z hasłami, które wymagały szerszego wyjaśnienia. Nic tu nie zdziała z jedną książką, to wymagało dłuższego posiedzenia w londyńskiej bibliotece. Upił łyk soku i zaczekał aż Tim wróci.
- Wiesz ile ciekawych rzeczy można się dowiedzieć przy okazji takich poszukiwań? Ja na przykład zupełnie nie interesuję się uzdrawianiem, choć zapewne powinienem i możliwe, że jednak zacznę, ale póki co jestem z tego niemal całkiem zielony. A tu napatoczyła mi się informacja o takiej chorobie. Pressura. Słyszałeś o niej kiedyś? Ja nigdy. Wydaje się bardzo niszowa, a jednak pomogła mi wyszukać parę związków miedzy magią a funkcjonowaniem ciała czarodzieja. Ludzie nią dotknięci mają naprawdę przerąbane w życiu.
Przerąbane? Od kiedy takich słów używał? No nieważne. Chyba się zaczął robić odrobinę mniej poważny i bardziej wyluzowany, a to raczej dobry objaw. Dobry wpływ Tima.
- Masz te frytki? Koszmarnie zgłodniałem.

- Robi się.
Tim Zabrał się za robienie frytek dla Nico, jednocześnie obsługując innych klientów. Zachowywał się jak w swoim żywiole. Wielozadaniowość, wbrew powszechnej opinii wcale nie wymagała koncentracji. Zwłaszcza kiedy miało się do pomocy różdżkę. Same frytki tez nie wymagały pilnowania ich bez przerwy, więc starczyło tylko zerkać czy się nie palą.
Swoją drogą, Nico był pierwszym klientem od dawna, który w ogóle zapytał o jedzenie. Większość studentów przychodziła to raczej w celu spożywania płynów.
- Frytki raz, dla szanownego pana - Tim postawił kartonik z ziemniaczanymi słupkami przed kuzynem, w miejscu wolnym od papierów. Co nie było takie łatwe.
Nagle dotarło do niego to, co powiedział. Tak po prawdzie, nie rozumiał połowy tego co mówił czarodziej, ale to słowo się przebiło.
- Czekaj, jak powiedziałeś? Pressura? Ania to ma. Paskudna rzecz, nic jej nie wolno, bo może umrzeć.

Nicholas sięgnął po frytki i zaczął ze smakiem zajadać, kiedy padły zupełnie niespodziewane słowa. Tim wiedział co to pressura? Nie może być. Ale sprawa wyjaśniła się równie szybko i po prawdzie Nicholas wolał, żeby przyczyna obeznania z tematem wynikała z czegoś zupełnie innego.
- Chwila, ale ta Ania? Ta dla której chcesz prezent? - wolał uściślić na wszelki wypadek. Nicholas mimo artystycznej wrażliwości był po prostu facetem, nic więc dziwnego, że jego myśli popłynęły w bardzo konkretnym kierunku. - Jesteś pewny, że między wami to... Wiesz.
Pochylił się nieco naprzód i ściszył głos tak, żeby tylko kuzyn go słyszał. Bądź co bądź temat należał do delikatnych i osobistych.
- Ona nie może robić niczego, co jej podniesie ciśnienie. Wiesz co to oznacza? - nie wiedział jak obejść temat, więc walnął wreszcie prosto z mostu. - Pójście z kimkolwiek do łóżka może się dla niej skończyć tragicznie. I to nieuleczalne. Weź to może jeszcze przemyśl, co?
Nicholas szczerze współczuł kuzynowi, że zawróciła mu w głowie akurat taka panna. Sam może nie miał na koncie wielu przygód miłosnych, właściwie to tylko jedną, która skończyła się na czymś więcej, ale nie oznaczało to, że zamierzał na tym poprzestawać. Temat zrobił się trochę niezręczny, ale z opresji towarzyskiej wybawili go kolejni klienci, głośno domagający się cięższych trunków i w stanie wskazującym już mocno na nietrzeźwość.
Nicholas skorzystał z okazji i zaczął czytać dalej o sposobach koncentrowania magii przez różdżkę. To wszystko było opisane tak zaawansowanym językiem, że umysł zaczynał mu od tego parować. W tym podręczniku było tyle informacji, że trudno było przez to wszystko przebrnąć, a kiedy doszedł do tematu hipotez o tym, dlaczego różdżki same wybierają czarodziejów i na czym polega wierność różdżki i jej przejmowanie od innego czarodzieja na przykład w pojedynku, myślał, że się zapłacze. Zachciało mu się magii bezróżdżkowej, a tymczasem zgłębiał lekturę, która prawdopodobnie była przeznaczona dla ludzi przerabiających kurs różdżkarstwa. Udało mu się jednak wyciągnąć z tego kilka istotnych założeń, które odnotował w swoich zapiskach, by sprawdzić je w bibliotece przy najbliższej okazji. Może nawet jutro? Chciał się tam wybrać jak najszybciej, bo temat porywał go coraz mocniej.
- Tim, nie chciałbyś ze mną poćwiczyć zaklęć? Przerabiam tyle teorii, wydaje mi się, że mam już jakieś podstawy, z którymi mogę pracować. Ostatnio kiedy próbowałem to zdarzył mi się... Ekhm, wypadek z ogniem. Wolałbym mieć obok kogoś, kto wie jak się rzuca zaklęcia i ma różdżkę w pogotowiu.

Prawdę mówiąc, Tim był na takim etapie, że nawet nie myślał o Aneczce w TEN sposób. Na razie to było czyste uczucie zakochania. Ale Nico miał rację, jeśli doszłoby co do czego, to mogłoby ją zabić. Ale to niewiele zmieniało dla niego, przynajmniej teraz. Swoje przygody już w życiu przerobił. Każda skończyła się tak samo szybko jak się zaczęła. Jeśli musiał zrezygnować z różnych rzeczy, żeby z nią być, trudno.
- To nie ma żadnego związku z myśleniem. Ale dobrze, że to powiedziałeś. Nie chcę jej skrzywdzić w żaden sposób. I nie, nie zmieniłem zdania.
Zrobiło się trochę emocjonalnie, ale w tym miejscu nie dało się nad niczym rozwodzić dłużej niż chwilę, z resztą to akurat musiał przetrawić sam. Obsłużył kolejnych klientów. Moc zamawianych napojów wzrastała ze zbliżającą się nocą. Właścicielowi na pewno pasowała taka kolej rzeczy, w końcu mocniejsze, znaczyło droższe.
Kiedy wrócił do kuzyna, zaskoczyło go pytanie o zaklęcia.
- No pewnie, też mi się przyda więcej ćwiczeń. Muszę popracować nad precyzją. A te twoje teorie mogą mi się przydać.

Nico miał ochotę poklepać Tima wspierająco po ramieniu, ale że dzielił ich bar, to kiwnął mu tylko głową i popatrzył współczująco. Ale bez przesady. Ostatecznie to nie był problem, którego nie dało się przeskoczyć. Sam Nicholas miał za dużo do nadrobienia, żeby być wyznawcą monogamii.
- Jakbyś chciał kiedyś o tym pogadać to zapraszam do Przystani. Nikt nam się tam w rozmowę nie wtryni. - powiedział tylko dla podsumowania tematu, a potem wrócił do swoich rzeczy.
Przyjrzał się liście, którą miał przygotowaną pod kątem szukania informacji w bibliotece i zadumał się nad nią. Na pierwszym miejscu figurowało szukanie informacji na temat intuicyjnych zaklęć rzucanych nieświadomie przez małe dzieci. Na kolejnych parę szczegółowych informacji dotyczących różdżek. Wszystko to jednak nie zadowalało Nicholasa. Czuł, że mimo tego, jak trudną i rzadko opanowywaną sztuką była magia bezróżdżkowa, było to w gruncie rzeczy czarowanie dużo naturalniejsze, dużo prostsze, choć zapomniane i wyparte przez dorosłość. Wczytał się w podręcznik jeszcze raz, tym razem spisując serię wzorów matematycznych, o których wiedział, że nawet nie spróbuje ich wyjaśniać Thomasowi. Wszystkie te opory do obliczenia, ustandaryzowane jednostki magiczne, wszystko to było dziedziną zaklęć, ale przedstawioną w tak trudny, wymagający sposób, że tylko eksperci od zaklęć mogli się w tym połapać. No i Nicholas właśnie tym ekspertem chciał zostać.
Niestety na etapie skomplikowanych obliczeń szum pubu przestał na niego wpływać pozytywnie. Potrzebował ciszy gabinetu. Nie! Tak naprawdę potrzebował spokoju i wiedzy z biblioteki londyńskiej. Co z tego, że był piątkowy wieczór. A może właśnie to była idealna pora, o której żadni głośni czarodzieje nie będą mu przeszkadzać? Zgarnął notatki do torby i przewiesił ją przez ramię.
- Zgadamy się później, Tim. Powodzenia w robocie, ja spadam do biblioteki. Dzięki!
Zostawił na ladzie monety z lekkim naddatkiem, a potem przewiązał szal wokół szyi, narzucił płaszcz i wyszedł, teleportując się z trzaskiem wprost spod wejścia do Trzech Mioteł.


+

W pubie pojawiłem się nieco wcześniej niż byłem umówiony z Ali ale już nie mogłem się doczekać. Z jednej strony dziewczyna była piękna i miła i samo patrzenia na nią było już przyjemne a dodatkowo dzisiaj miałem się przekonać czy uda jej się pomóc mi w zgłębieniu tematu magii bezróżdżkowej. Musze przyznać, że rozwiązałoby to wiele moich problemów. Podczas pracy jako Łamacz Klątw czy w przyszłości pracy ze zwierzętami różdżka nie raz i nie dwa może wypaść z dłoni albo zwyczajnie przeszkadzać. W takim wypadku zdolności magii bezróżdżkowej mogą się okazać niesamowicie przydatne, a nawet mogą mi uratować życie. Tak więc siedziałem przy stoliku jak na szpilkach i intensywnie wpatrywałem się w drzwi.

@Allison Grey

Nicholas żył myślą o przytulisku od momentu, w którym się o nim dowiedział. Z jego powodu od razu po przeczytaniu mikołajkowego wydania Proroka Codziennego i po skończeniu pracy poleciał prosto do biblioteki, z której wypożyczył książkę traktującą o opiece nad magicznymi stworzeniami. Miał swój powód, by się tym tak emocjonować. I zamierzał o wszystkim opowiedzieć Timowi.
- Hej, młody. Nie uwierzysz. Czytałeś? - Nico wparował do baru i od razu położył na ladzie przed kuzynem dzisiejsze wydanie Proroka Codziennego. - Pojawiło się Przytulisko w Hogsmeade. Zobacz.
Otworzył gazetę na odpowiedniej stronie i pokazał artykuł na interesujący go temat. Tim z pewnością go jeszcze nie widział tak podekscytowanego, od kiedy Nico wrócił do Wielkiej Brytanii. Starszy Seaver usiadł na przy barze, na swoim ulubionym już miejscu, w którym mógł wygodnie rozmawiać z kuzynem, a potem wyciągnął (również już zgodnie z ich małą tradycją) notatnik i podręcznik, z którego chciał czerpać wiedzę.
- Dzisiaj znów poproszę sok dyniowy i jakieś frytki. - rzucił już kartkując podręcznik. Wiedział, że kuzyn nie odbierze tego jak lekceważenia, za często tu przychodził i za bardzo w tej chwili się lubili. Nico czuł się przy Timie coraz swobodniej i na więcej sobie pozwalał. Był odprężony, przynajmniej zazwyczaj, bo teraz ledwo mógł usiedzieć w miejscu. - Byłem w Przytulisku. Słuchałem o podopiecznych i wiesz co? Mają tam charjuka. Takiego psa. Jeszcze nigdy nie czułem takiego zewu przeznaczenia, aż nie umiem tego wyjaśnić. Po prostu wiem, że to ona.
Nico gorączkowo przeglądał spis treści i szukał w podręczniku działu o czarodziejskich psich rasach. Bardzo się starał zachować skupienie, ale targała nim niecierpliwość i chęć jak najszybszego zgłębienia wszystkich potrzebnych informacji. Jego mugolscy dobrodzieje mieli psa i Nico doskonale się z nim dogadywał. Co prawda brakowało w tym prawdziwej więzi, psiak był wierny tylko swym właścicielom, ale Seaver dzięki temu zdołał poznać potęgę psiej lojalności. Charjuki były jednak zupełnie innym przypadkiem. Były magiczne i Nico potrzebował więcej informacji na ich temat. Potrzebował też licencji, a tę trudno było zdobyć w tak krótkim czasie, jak jemu to było potrzebne. Na szczęście w wypożyczonej książce było wszystko, czego potrzebował. Musiał tylko połapać się co i jak. Był opis ogólny, były charakterystyki poszczególnych ras, były też informacje o opiece nad szczeniakiem, ale i nad adopciakami. Słowem - nic, tylko zgłębiać wiedzę. I tym właśnie zamierzał się dzisiaj zająć Nico.

Zwyczajne popołudnie w pracy, ruch jak zwykle spory, ale do tego Tim dawno się przyzwyczaił, a nawet to lubił. Zawsze wolał kiedy coś się wokół niego działo. Większość zamówień była typowa, piwo kremowe, albo ognista whisky. Ale zdarzali się klienci, którzy mieli bardziej interesujące zamówienia. Na przykład gin z plasterkiem pomarańczy i odrobiną soku dyniowego. Gryfon nigdy nie oceniał gustu ludzi, a już na pewno jeśli chodziło o drinki.
Kiedy tylko pomyślał o nietypowych zamówieniach, w drzwiach stanął Nico. "Stanął"  było w tym przypadku figurą retoryczną, bo właściwie wpadł jak tajfun, nakręcony jak zegar z pijaną kukułką. Od razu przyzwał dzbanek z sokiem dyniowym.
Tim spojrzał na artykuł, widział go już, ale nie zwrócił większej uwagi wcześniej na treść.
- chcesz adoptować kotka? - Zapytał, nalewając sok, zanim kuzyn skończył zamówienie.
Dalsza część niesamowicie długiej, jak na Nico wypowiedzi, wyjaśniła sprawę.
- Wiem, co to charjuk. Jesteś pewny, że chcesz takiego? One mogą być niebezpieczne.
Właściwie pytanie było zbędne, bo młodszy z kuzynów już widział, że Nico nie da się odwieść od tego pomysłu. W czasie, kiedy starszy Seaver zagłębił się w lekturze, młodszy zajął się przygotowaniem frytek i zbieraniem innych zamówień. Kiedy obsłużył innych klientów, frytki się usmażyły, podał je Nicholasowi.
- Zjedz, zanim wystygną. Przy okazji opowiedz, co cię nagle wzięło na psa

- Właśnie że nie są niebezpieczne. Mogą być, ale nie dla swojego człowieka. - słowo "pana" nie przechodziło mu przez gardło. Nawet w przypadku zwierząt raziło go takie określenie. Złapał szklankę i wypił od razu połowę, bo z emocji zaschło mu w gardle. Potem przewertował książkę, żeby trafić na właściwy fragment i móc udowodnić kuzynowi swoją rację. - Sam posłuchaj. " Charjuk to pies inteligentny, pojętny i niezwykle lojalny, nie przejawiający agresji wobec innych zwierząt. Pozostaje nieufny w stosunku do obcych, ale odpowiednio wychowany może żyć w przyjaźni z innymi domownikami, w tym dziećmi czy kotami." Widzisz, młody? Mogą być obronne, ale Metus podobno jest przeszkolona tak, jak się to robi dla Ministerstwa. Potrzebuje tylko człowieka, którego może pokochać z wzajemnością. Potrzebuje mnie.
Ostatnie słowa powiedział z taką stanowczością, że chyba tylko szaleniec mógłby się mu sprzeciwić i zasugerować, że dość pochopnie podejmował tak ważną decyzję. Nicholas po prostu poczuł całym sobą więź z tym stworzeniem, mimo że jeszcze nie miał okazji się z nim poznać i zaprzyjaźnić. To było przeznaczenie i tyle.
Nicholas chciał udowodnić Timowi, że JEGO psina nie była wcale groźna, dlatego zgłębiał dalej lekturę. Tym razem wczytał się w dość obszerny opis na temat wyglądu, umaszczenia, typu sierści i tego, jak się o niego dbało. Doczytał też, że charjukom często przycinało się uszy i ogony, ale solennie sobie obiecał, że on tak okaleczać zwierzęcia nie będzie. Bo i po co? Gdyby to miało być dla nich zdrowe, to natura inaczej by je stworzyła. Później w podręczniku były już jakieś szczegółowe wymiary, które chyba interesowały Nicholasa najmniej. Wiedział, że chajruk był dużym psem i tyle mu wystarczyło jeśli chodzi o zewnętrzną prezencję.

- Do tej pory widziałem je tylko w towarzystwie aurorów. Nie wyglądały przyjaźnie. Ale pewnie masz racje. Nie ma zwierząt z natury złych. - To, co czytał Nico, brzmiało całkiem obiecująco. A nawet jeśli nie, to decyzja zapadła, a jedyne co mógł zrobić Tim, jako lojalny kuzyn i przyjaciel, to wspierać kuzyna w tym dążeniu.
- Jeśli będziesz chciał, to pomogę go oswajać, jeśli mi powiesz jak. - Barman nie żartował, pomimo uśmiechu na twarzy. Nawet gdyby jego przyjaciel z dzieciństwa postanowił udomowić mantykorę, też by mu zaoferował pomoc.
Zajął się kolejnymi gośćmi, podczas gdy Nicholas zgłębiał wiedze o charjukach. Tym razem nie było większych fanaberii jeśli chodzi o skład, za to ilość robiła wrażenie. Czwórka studentów zamówiła po trzy gatunki whisky naraz. Thomas przeczuwał, że to może się dla nich źle skończyć, ale nie jego rzeczą było im zabraniać.
Kiedy skończył, wrócił do kuzyna, ciekawy, co tamten znalazł jeszcze ciekawego.
- Już wiesz czym, się je przekupuje, żeby cię nie zjadły? - Nie mógł sobie darować odrobiny droczenia.

- Ją. Metus to ona. - Nicholas natychmiast poprawił Tima, dalej wertując podręcznik. - Ale na pewno przyda mi się pomoc w oswajaniu jej z innymi ludźmi. Chociaż najpierw to ze mną będzie musiała zbudować zaufanie. Ale to przeznaczenie, na pewno od razu się dogadamy.
Nicholas paplał jak nawiedzony, ale zupełnie go to nie obchodziło. Mówił, co czuł, bo własnie przy Thomasie mógł sobie na to pozwolić. Charjuki były psami o krótkiej sierści, dlatego Nicholas przewertował książkę na stronę dotyczącą pielęgnacji właśnie takowej. Podręcznik był pisany przez jakiegoś zapaleńca, więc czytanie zajęło Seaverowi całkiem sporo czasu. Te wszystkie informacje o szczotkowaniu, trymowaniu, o tym czego należy używać, a czego nie, wszystko to sprawiało, że laikowi mogło zakręcić się w głowie. Na szczęście Nico był zdeterminowany i nie zniechęcał go nadmiar informacji. Jego pozbawiona większości wspomnień głowa była zaskakująco chłonna i podatna na zdobywanie nowych informacji. W końcu miał tam sporą pustkę, którą należało jakoś zapełnić.
- Metus podobno lubi psie smaczki. Musze doczytać co to dokładnie oznacza, tu jest cały rozdział o psiej dietetyce. Duży rozdział. Tim, znasz się na tym? Suszone mięso chyba będzie w sam raz? Widziałem psie smaczki we Włoszech i prawdę mówiąc nie wyglądało to zbyt apetycznie. A psy to chyba drapieżniki? Czy nie? Nie, zdaje się, że nie... Musze doczytać. Młody, pamiętasz o tych frytkach?
Nicholasowi zaburczało w brzuchu, ale dostatecznie cicho, by nie było to zbyt sugestywne. Dopił znów swój sok i zaczął się rozglądać za czymś do jedzenia. I pierwszy raz pomyślał o tym, że kuzyn mógłby zmienić pracę na taką, w którym podawano do jedzenia coś więcej niż przekąski. Ileż można było pić!

outfit

Nie miała torby bez dna także posiłkowała się zwykła zrobioną z materiału, wypożyczyła dwie książki, które według niej wydawały się mieć sens, opisywały podstawy nauki magii bezróżdżkowej  z przykładami zaklęć do nauki od bardzo prostych do zaawansowanych z jakąś instrukcją wizualizacji na czym osoba ucząca się powinna się skupić. Książek było sporo, ale okazało się, że w niektórych była zawarta jedynie wiedza ogólna albo po prostu wypisana historia jej powstania, a to raczej nie zainteresowałoby Yuriego, ją pewnie też nie, dlatego też wyruszyła z Hogwartu i w dość krótkim czasie dotarła na miejsce.

Gdy tylko przekroczyła prób pubu usłyszała charakterystyczny dzwoneczek oznaczający nowego klienta więc jedynie na ten gest zareagowała uśmiechem. Poliki i nos miała zaróżowione z chłodu pomimo ciepłego ubrania się, ale to nic, zaraz zapewne się rozgrzeje, dlatego też gdy tylko przekroczyła próg rozpięła swoją kurtkę i zdjęła dodatki w postaci rękawiczek, czapki czy też szala i upchnęła ją w swoja kieszeń, palcami przeczesała swoje włosy i pospiesznie wzrokiem przeniosła się po obecnych tutaj, a gdy dostrzegła Yuri'ego na jej ustach ponownie zawitał uśmiech. I zaczęła iść w jego kierunku.
- Hej, chyba nie czekałeś zbyt długo? - zapytała siadając naprzeciw niego i układając na kolanach swoją torbę z książkami, które wydawały jej się rozsądne do nauki. Zresztą była krukonką, nauka to jej konik, także wybrała tylko takie książki, które warte byłyby jej uwagi, a co do tego to bywa wybredna czasami aż za bardzo.

@Yuri Sikorsky

Tim słuchał przejętego kuzyna, samemu zarażając się entuzjazmem. Lubił zwierzęta, chociaż nigdy żadnego nie miał. Nico od dawna nie wypowiedział tylu słow w ciągu godziny, a takiego rozentuzjazmowanego, nie widział go od wielu lat.
- Tak, oczywiście ją. - Seaver poprawił się szybko. Nawet to było dla Nico istotne, zdecydowanie wzięło go. A skoro tak, to trzeba zrobić co się da, żeby udało się adoptować tę pannę.
- Psie smaczki, to przeważnie takie herbatniki o smaku mięsa. Albo właśnie suszone mięso. Tam, gdzie mieszkałem w Hiszpanii, sporo ludzi przychodziło na plaże z psami. - wyjaśnił pochodzenie wiedzy.
Na pytanie o frytki, uśmiechnął się szeroko i pokręcił głową rozbawiony.
- Stoją przed tobą od piętnastu minut, ostrzegałem, że wystygną. - popukał palcem w kartonik, mrugnął do kuzyna i poszedł na druga stronę baru, gdzie zaczęła się robić mała kolejka, którą szybko trzeba było rozładować, zanim zacznie się marudzenie.

Kolejny rozdział Nicholas pochłonął czując, że robi mu się coraz cieplej na sercu. Tym razem dotyczyło to historii chariuków i tego, skąd się wzięły. Rodowód tych psów nie był znany, ale zgodnie z legendami ta rasa od zawsze żyła przy czarodziejach i odpędzała z ukrycia wszelkie niebezpieczeństwa czyhające w ciemności. Już to samo w sobie przekonywało Nicholasa, że pasowali do siebie z Metus idealnie. A kiedy zaczął czytać o ich mocy odpędzania omenów... No, ale to już były tylko pogłoski, a nie udowodnione fakty magiczne.
- Od piętnastu...? - Nicholas nie załapał. Dopiero potem spojrzał przed siebie i zobaczył całą, nietkniętą porcję frytek. No pięknie. - Aaa, wybacz Tim. Trochę mnie poniosły emocje.
Ale tym razem pozytywne, a to była duża różnica. Chociaż takie zrywy emocji chyba nie były dobre w żadną stronę, to lepiej było tak, niż odwrotnie. Nicholas ze skruchą zaczął zajadać frytki, pilnując, by nie zabrudzić wypożyczonej książki, skupiając się przy tym na rozmowie z kuzynem.
- Herbatniki o smaku mięsa? Nie brzmi to naturalnie. Nie wiesz czy to dla nich w ogóle zdrowe? Zaraz doczytam, ale może sam coś wiesz. Albo może podpowiesz mi coś jeszcze? Jakie na plaży ludzie mieli problemy z psami? Może uda mi się przygotować Metus, zanim ją zabiorę nad wodę... No własnie, czy charjuki lubią wodę? To ważne.
Nicholas był stworzeniem wodnym, a to, że chwilowo powstrzymywał się od pływania, miało bezpośredni związek po pierwsze z raną, która już dawno sie zagoiła, ale której nie wolno mu było jeszcze przez jakiś czas nadwyrężać, a po drugie z tym, że obecnie jeziora były zamarznięte, a jeżdżenie po nich sprawiało Nicholasowi równie wielką frajdę.

Serce rosło kiedy się patrzyło na Nicholasa Seavera w tym stanie. Może faktycznie przesadzał z emocjami, ale to była czysta pasja, coś, co Tim rozumiał doskonale. Tak samo by wygladał gdyby opowiadał o Fali. Im więcej słyszał o tym gatunku, który Nico wybrał, tym bardziej był przekonany, że to świetny pomysł. Lojalne, opiekuńcze, jednym słowem doskonali towarzysze.
- Wiesz, smaczki nie są do karmienia, tylko nagradzania. W małych ilościach nie szkodzą, a psiaki są szczęśliwe. - próbował sobie przypomnieć jeszcze jakieś szczegóły na temat mugolskich psów.
- Nie wiem jak charjuki, ale te psy, które przychodziły na plaże, kochały wodę. Jedyne problemy, to były takie, że się plątały pod nogami czasem. Pamiętam jednego, który surfował razem ze swoim opiekunem, niesamowity widok. - Tim rozmarzył się trochę na wspomnienie deski i oceanu. Ale głośne wołanie o dolewkę wyrwało go z marzeń. Westchnął teatralnie i poszedł dolać kremowego piwa znajomej gryfonce. Pogadał z nią chwilę, żeby czarującym śmiechem wynagrodzić jej czekanie, po czym wrócił do fascynującej rozmowy z kuzynem.
- Wiadomo coś o jej przeszłości, jakie miała przejścia. To ważne, bo jak ma jakieś złe doświadczenia, może być trudno.

Nicholas czytał stronę za stroną czując, że w głowie mu się kręci od tych wszystkich informacji. No ale chciał wyjść naprzeciw przeznaczeniu, a to oznaczało, że musiał swoją wiedzę pogłębić. Otworzył pierwszą stronę działu dietetycznego i zaczął sporządzać notatki na temat karm suchych, mokrych, barfów i wszystkich innych dziwnie brzmiących rzeczy, w których wcześniej był zupełnym laikiem. A teraz musiał stać się specjalistą!
- Ja bym chciał jej wynagrodzić wszystkie złe doświadczenia. - palnął do Tima, jasno pokazując jak mało wie na temat psów. - Chciałbym ją nagradzać cały czas, żeby była najszczęśliwszym charjukiem na świecie. Żeby zapomniała o wszystkich złych doświadczeniach i skupiła się na tym, że już jest dobrze. Żeby nie myślała o tym skąd ma swoją bliznę, żeby się nie bała niczego i żeby czuła się bezpieczna.
Trudno było powiedzieć czy Nicholas mówił tu bardziej o tym, co chciał dla Metus, czy o tym czego potrzebował dla siebie. W każdym razie było widać, że przelewa w tę adopcję bardzo dużo emocji i kto wie jak to wszystko ostatecznie wyjdzie. W każdym razie przez następny kwadrans nie odzywał się ani słowem, tylko poprosił Tima o jeszcze jedną porcję frytek, by móc się znów zagłębić w lekturę dotyczącą żywienia charjuków. A właściwie wszystkich psów, bo akurat ten dział nie był przeznaczony dla konkretnej rasy.
- Nie spodziewałem się, że można pisać aż tyle o jedzeniu. - bąknął wreszcie speszony, kiedy przerzucił kolejną kartkę. - Myślałem, że po prostu masz miskę i wrzucasz barani udziec. A to jest takie skomplikowane. Może powinienem z jakimś specjalistą o tym porozmawiać? Jak sądzisz, Tim? Są jacyś specjaliści od opieki nad magicznymi stworzeniami, którzy uczą innych jak być dobrym opiekunem? Im więcej czytam, tym więcej widzę sposobów, na które mogę niechcący skrzywdzić Metus. Wiedziałeś, że psy nie mogą jeść rodzynek? I że czekolada jest dla nich trująca? Tu jest tyle informacji...

Tim się uwijał za barem, w czasie, kiedy Nicholas zgłębiał wiedzę. Większość zamówień była typowa, piwo, sok albo whisky, czasem jakieś frytki czy orzeszki, więc nie miał większych problemów z dzieleniem uwagi między pracę i wspieranie przyjaciela.
- z tego co kojarzę, to nagradzanie psa za nic nie jest najlepszym pomysłem. Zwłaszcza przy silnych, dominujących rasach. Moim zdaniem jak będzie miała uporządkowane życie i pewność, że jest bezpieczna, będzie szczęśliwa.
Zostawił Nico z jego notatkami i książkami i zabrał się za kolejną porcję frytek dla niego i inne zamówienia.
Kiedy Zamówienie kuzyna było gotowe, wrócił do niego i postawił frytki przed nim, tym razem upewniając się, że tamten je zauważył.
- nie tylko rodzynki, winogrona też. A, no i nie wolno dawać gotowanego, ani pieczonego drobiu, bo kości mogą uszkodzić jelita. Najlepiej w ogóle nie dawać innego mięsa niż surowe.
Tim sam był zaskoczony tym, ile wiedział na temat psów, ale naprawdę sporo psiarzy przychodziło na plażę.
- Mugole mają kogoś takiego jak behawioryści, którzy znają się na psychice psów. Czarodzieje też na pewno mają swoją wersję. Najlepiej pogadaj z profesorem Rosą, na pewno coś doradzi.