First topic message reminder :

Tuż przy wiszącym moście znajduje się to niezwykłe miejsce. Nikt nie wie kto, kiedy i po co ustawił tutaj te kamienie. Możliwie, że były jeszcze nim zbudowano Hogwart.
Każdy kto usiądzie w środku, zamknie oczy i w zupełne ciszy wsłuchiwać się będzie w otaczające odgłosy ma szanse usłyszeć ciche szepty zamieszkujących to miejsce duchów.

Szczerze powiedziawszy, wcale by się aż tak bardzo nie zdziwiła, gdyby w plotkach o meblach w sali transmutacyjnej było jakieś ziarenko prawdy. Po Pattonie spodziewać się można było wszystkiego, a przemiana niereformowalnych uczniów w ławkę czy coś podobnego była dosyć wygodna, biorąc pod uwagę możliwość 'wkopania' kałamarnicy w nagłe zniknięcie biedaka. Oczywiście był to najbardziej czarny scenariusz jaki mogła sobie wyobrazić i chyba nie do końca prawdopodobny (bo przecież dyrko by do niczego takiego nie dopuścił), ale co tam. Niektóre rzeczy trzeba sobie tłumaczyć nawet w tak pokrętny i absurdalny sposób.
- Uwielbiam. Wiesz, teraz to jeszcze pikuś, bo wszyscy jesteśmy tak naprawdę dorośli, ale te kilkanaście lat temu to nie mam zielonego pojęcia, jak rodzice dawali radę to wszystko ogarnąć. W sensie nas - całą gromadkę dzieciaków i jeszcze przygotowania. Przecież to musiał być istny armagedon - zaśmiała się na samą myśl. Myślała już o tym kiedyś i nawet zapytała mamę o to, jak sobie wtedy radzili, ale ta tylko wybuchnęła śmiechem i odparła, że 'ma się swoje sposoby'. Słysząc kolejne słowa Maxa prychnęła niby urażona i posłała mu najbardziej piorunujące spojrzenie, na jakie było ją stać. - Uważaj, Solberg, bo jak sobie nagrabisz to nie będę już więcej taka milutka - powiedziała, grożąc mu przy tym palcem, tak dla podkreślenia, że mówi całkowicie na serio. Tak tak, a krowy umieją latać.
- To chyba... dobrze? - Bardziej spytała, niż rzeczywiście odpowiedziała i przekrzywiła przy tym głowę w bok. Nie potrafiła stwierdzić, czy to dobrze, czy nie, biorąc pod uwagę to, co się wydarzyło. Na plus zdecydowanie było to, że wrócił do domu i zapewne miał tam jakieś zajęcie, więc może choć na chwilę udało mu się oderwać myślami.
- Weź, aż mam ciarki - rzuciła jedynie, kiedy wspomniał o selekcji naturalnej. Chociaż faktycznie w tej szkole działy się takie rzeczy, że taka opcja mogła nie jednej osobie przebiec przez myśl. Ale i tak mroziła krew w żyłach, bo to mocno kłóciło się z ogólnymi założeniami na temat szkół. - O, czyli klasyka - samo się stało - parsknęła, ale do śmiechu to jej akurat było daleko. Mogło to zabrzmieć mocno średnio, ale nie chciała być złośliwa ani nic takiego. - Dobra, zostawmy to już może, też nie chcę cię męczyć, bo to musi być okropne. Nie będę ci matkować, jesteś zbyt duży na takie rzeczy - dodała po krótkiej chwili, chcąc przejść na nieco inne tematy, już nie tak bezpośrednio związane z tamtą sytuacją, bo zdawała sobie sprawę, że naprawdę nie było to dla niego nic przyjemnego. Poza tym kim była, żeby jeszcze bardziej to rozgrzebywać?
- Hm, no skoro sam proponujesz, to żal nie skorzystać - odparła, aby następnie spojrzeć mu w oczy i nareszcie można było dostrzec u niej nikły ślad rozbawienia. - I mam ci uwierzyć? No nie wiem, nie wiem... Czasem kłopoty same nas znajdują, więc wiesz. A co do tego drugiego, to nawet nie śmiem się łudzić, że nic więcej, jak to ująłeś, wokół ciebie nie jebnie. Marzenie ściętej głowy - rzuciła. To było po prostu niemożliwe, nie ma się co okłamywać. - Co powiesz na kubek gorącej czekolady jak już wrócimy do zamku? Chyba że masz jakieś inne plany, to wtedy kiedy indziej, wiesz, gdzie mnie szukać - zaproponowała, nie ruszając się jednak jeszcze z miejsca. Nie spieszyło jej się do wychodzenia z igloo.

+

połamania z I etapu 0
uniki z II etapu 2/3
okrążenia A - jedno okrążenie
tłuczki 1 - trafienie
użyte modyfikatory nie przysługuje
ostateczny efekt 0/1

Słysząc o kolejnych slalomach, jak na komendę pomasowałam się po tyłku. Moje obite cztery litery zdecydowanie nie chciały ponownie spotkać się z tłuczkiem, reszta ciała zresztą też nie. Towarzysz z poprzedniego etapu chyba nie chciał mnie zbytnio poobijać, bo nawet dałam radę ominąć jego strzały. Czy to mi dawało większe szanse w kolejny starcie? Jak się okazuje, bynajmniej.
Praktycznie zaraz po starcie oberwałam tłuczkiem w brzuch. Zgięłam się w pół i zleciałam z miotły, która na szczęście nie zdążyła się nazbyt rozpędzić. Uniosłam rękę z ziemi niczym zombie, który chce się dostać do czyjegoś mózgu. Miałam wielką chęć olać to wszystko i tak leżeć na trawie, jednak musiałam wstać i spróbować jeszcze raz. Skoro Jin pokładał we mnie nadzieje na tyle duże, że wylądowałam w drużynie, to cholera trzeba się postarać. Wygramoliłam się na miotłę, czując wibracje wiatru od mijających mnie innych uczniów. Zdołałam przelecieć ledwo jeden raz. Pocieszyłam siebie myślą, że zawsze to lepiej niż zero.

połamania z I etapu 2
uniki z II etapu 2
okrążenia B=2
tłuczki 5,6
użyte modyfikatory +1 za złamanie
ostateczny efekt 2/2

Po skończonych ćwiczeniach w parze zsiadł z miotły i wyciągnął rękę do Tomasza, by uściskać ją uroczyście w ramach podziękowania za fenomenalne partnerstwo.
- Winszuję gibkości - oznajmił, kłaniając się z uznaniem, a potem kumpelsko poklepał mecenasa po łopatce i już zaczął mu mówić, że totalnie muszą się kiedyś ustawić na jakiś wspólny trening bo aż szkoda by było tego nie wykorzystać, skoro obaj są takimi asami przestworzy. Zaintrygowany skierowanymi bezpośrednio do niego słowami Josha, który najwyraźniej usłyszał śmieszki z latania z głową w dół, uznał że skoro ma błogosławieństwo nauczyciela to już nie potrzebuje żadnej zachęty, by serio spróbować. Do drugiego etapu zajęć podszedł więc, wisząc na miotle w zwisie godnym leniwca.
- Jakbym zemdlał to mnie łapcie! - zawołał w eter, licząc na to że koledzy i nauczyciel nie dadzą mu umrzeć i ruszył w slalom pomiędzy uczniami i tłuczkami DO GÓRY NOGAMI. Hit, pomyślał, czując się doskonale w tej pozycji, choć leciał dużo wolniej niż poprzednio i zrobił tylko dwa okrążenia. Udało mu się za to wyminąć wszystkie piłki i wyszedł z ćwiczenia bez szwanku.

połamania z I etapu 2
uniki z II etapu 0
okrążenia B = 2
tłuczki 4, 3
użyte modyfikatory Modifikator nr. 3 - za złamanie +1 do kości 3 = dwie parzyste
ostateczny efekt 2/2 udane uniknięcia tłuczka

Jakoś tak wyszło, że po jej atakach Lockie odszedł na bok, a później całkowicie zrezygnował z udziału w lekcji, przez co nie miała szansy przećwiczyć uników. Z jednej strony może i to lepiej - w końcu Swansea, w przeciwieństwie do niej, miał juz jakieś doświadczenie jako pałkarz i na pewno byłby skuteczniejszy w swoich zagrywkach, ale z drugiej... zastanawiała się, czemu tak zareagował i czy tego chciała czy nie, wpłynęło to na resztę jej zajęć.
Gdy Josh zawyrokował, że najwyższy czas na kolejne ćwiczenie, po raz kolejny wsiadła na miotłę gotowa ponownie okrążyć kamienny krąg. Tym razem jednak dużo się działo, wszyscy ruszyli na raz, dodatkowo tłuczki były w powietrzu - nie chcąc wywołać kolejnej kontyzji, frunęła dosyć wolno. Tempo to jednak pozwoliło jej uchylić się dwukrotnie, gdy tylko znalazła się na linii tłuczka. Skończyła ćwiczenie, pewnie lądując z trawie ze świadomością, że chociaż to tym ostatnim etapie nie doigrała się nastepnego złamania.

z.t.

połamania z I etapu 3
uniki z II etapu 2
okrążenia J = 10
tłuczki 2, 4, 1, 1, 6, 3, 5, 5, 3, 4
użyte modyfikatory 2, 3
ostateczny efekt 9 na 10 obronionych

Carly miała wrażenie, że jeśli jeszcze coś będzie musiała na tej lekcji zrobić, to najnormalniej w świecie umrze. Była już zmęczona, nie miała wyraźnie należytej kondycji, a może po prostu faktycznie strasznie się rozleniwiła. Robiła wszystko, co robić powinna, walczyła dzielnie i wszystko wskazywało na to, że to wylewanie siódmych potów jednak na coś się zdawało. Chyba. Nie było bowiem jakieś niesamowicie wyszukane i odnosiła wrażenie, że jeszcze trochę i ona po prostu z tego wszystkiego odejdzie i już nigdy więcej nie zagra. Posłała nawet proszące spojrzenie Lizzie, jakby zakładała, że ta będzie w stanie coś tutaj wskórać, a potem westchnęła ciężko i zabrała się do dalszej pracy.
Kolejnych dziesięciu okrążeń i kolejnych wściekłych tłuczków, które naprawdę było potwornie męczące, a ona starała się ich unikać, jednocześnie obiecując sobie, że przygotuje dla Walsha jakieś ciastka na sraczkę, bo miała zdecydowanie dość po tych zajęciach. A czekały ją tego dnia również inne wyzwania, które tak zaprzątnęły jej umysł, że dostała pięknie w twarz, tak o, po prostu, prosto z mostu, nie do końca orientując się, co się dzieje, nim prawie zleciała z miotły, potrącona przez ostatni tłuczek. Ale właśnie to było zakończeniem i zwieńczeniem tej mordęgi, więc przynajmniej wylądowała i uznała, że może umierać w spokoju.

połamania z I etapu dwa
uniki z II etapu 1
okrążenia I - 9 okrążeń
tłuczki 2, 2, 5, 2, 1, 5, 2, 5, 4
użyte modyfikatory 3
ostateczny efekt 7/9 udało się uniknąć, nic sobie nie łamie, prędzej nabiłam siniaka, a może dwa.


Dla niego może być i Marie ten jego uśmiech powoduje, że wszystko mogłaby mu wybaczyć. Kieruje wzrok w stronę Fitza, jego twarz zalana krwią mówi tylko jedno, że latanie w gradzie tłuczków to niebezpieczna lekcja nawet dla kogoś, kto ma na nazwisko Baxter.
Bierze do siebie wszystkie rady Royce'a; nie tylko wypatrywać tłuczka, ale i nasłuchiwać czy wyglądać jego cienia.
Prawdziwy z niego dżentelmen. Trochę uderzania w pałę, wykonania spektakularnych uników i oboje mogą na chwile odetchnąć, póki profesor Walsh ponownie nie spróbuję im czegoś połamać.
Royce ma rację, są zahartowani albo raczej poskładani, na chwilę Marcella wpatruje się w swoją rękę, która po tych zaklęciach nauczyciela jest jakaś dziwna albo tak jej się wydaje. Na nowo przenosi spojrzenie swoich jasnych brązowych oczu na ślizgona.
- Jeśli on jest od machania pałą, to ty, od czego jesteś? - Pyta niewinnie wiedząc, że w Quidditchu na pałach się nie kończy. Mogą sobie chwile podyskutować.- Akrobata na miotle? - Odnosi się do jego uniku, który wyglądał z pewnością lepiej niż jej improwizacyjny zwis.
- Nie, ale dzięki. - Nie dla niej granie w Quidditcha, chociaż skoro sam Baxter niemal udzielił jej błogosławieństwa, mogłaby to przemyśleć.
Profesor ponownie każe im robić te okrążenia, które wcześniej nie skończyły się za dobrze, nie tylko dla Hudson. Na szczęście krukonka nadal ma wszystkie zęby.
- Powodzenia. - Rzuca na pożegnanie do chłopaka, wzbijając się ze wszystkimi w powietrze. Sunie tym razem ostrożnie, mniej chaotycznie, wykonując okrążenie za okrążeniem, omijając tłuczki, raz gwałtownie odchylając się na bok, innym razem robiąc akrobatykę na miotle niezbyt jakąś wymagającą. Idzie jej to całkiem gładko, korzysta z rad Royce'a, a także wcześniejszej ostrożności. Złamanie ręki w taki sposób jak to stało się na początku zajęć, jest traumatyczne, za nic w świecie nie chciałaby tego powtórzyć. Kończy ostatnie dwa okrążenia, gdzieś lekko tłuczek przejechał po jej ramieniu, potem obił się o nogę. Zaciska zęby, starając się nie zamknąć oczu z bólu. Siniaki ma gwarantowane, ale obchodzi się bez złamania.
Podlatuje jeszcze do Royce'a Baxtera, aby rzucić ładne dziękuje i pochwalić się, że jego porady są niczym złoto, a na poradniku z latania zbiłby fortunę.

połamania z I etapu jedno
uniki z II etapu 3/4
okrążenia E
tłuczki 4, 1, 1, 3, 4
użyte modyfikatory 3 uniki za poprzedni efekt
ostateczny efekt 5 ominiętych

Wyglądało na to, że cała lekcja miała minąć pod patronatem tłuczków chociaż te zdawały się być Hawthorne z każdą chwilą coraz mniej problematyczne. Być może wynikało to z faktu, że poprzednie etapy lekcji już ją zahartowały i wiedziała dokładnie czego powinna się spodziewać. W końcu była to powtórka tego, co działo się na samym początku, a dodatkowa rundka wymienionych tłuczków z Puchonką pozwoliła jej mniej więcej zorientować się w tym jak w rzeczywistości działały używane na lekcji piłki.
Wciąż starała się zbytnio nie szaleć na miotle. Zamiast tego po prostu leciała przed siebie ostrożnie, chcąc zrobić może i mniejszą, ale za to bezpieczniejszą liczbę okrążeń. Być może właśnie dzięki mniejszej prędkości była też w stanie lepiej panować nad miotłą i wykonać unik, gdy tylko w jej kierunku zostały skierowane tłuczki. Szczęśliwie nie została trafiona ani razu i mogła wylądować w pełni chwały u stóp Walsha. Przynajmniej jakiś sukces.

połamania z I etapu jedno
uniki z II etapu 2
okrążenia C = 3
tłuczki 4, 1, 2
użyte modyfikatory 3 (dodaję oczko do drugiej kostki)
ostateczny efekt unik 3/3

Uniki, uniki i jeszcze raz uniki. To jedno słowo krążyło jej po głowie w zasadzie od samego początku zajęć, bo też i na tym się skupiali. Wiedziała już, że za wszelką cenę musi starać się trzymać z daleka od tłuczków, ale nie miała jeszcze takiej intuicji, którą zyskiwali gracze w miarę ogrywania. Miała nadzieję, że i u niej będzie podobnie i pewnego dnia nie będzie musiała się tak gorączkowo rozglądać na wszystkie strony i lecieć z przeświadczeniem, że zaraz coś zrzuci ją z miotły. Nie było to przyjemne uczucie, a chciała się czuć mimo wszystko komfortowo i czerpać z tego radość.
Pośmiała się jeszcze chwilę z Carly, korzystając z tego luźniejszego momentu, w trakcie którego mogła trochę odsapnąć nim przeszli do kolejnego etapu lekcji. Jak się okazało, mieli wrócić do okrążeń, dokładnie do tego samego zadania, które czekało ich na rozpoczęciu. Oprócz latających tłuczków, które mogły trafić w nich w najmniej oczekiwanym momencie nie było więc żadnych niespodzianek, więc czuła się nieco pewniej, tym bardziej że już przecież trochę tych uników poćwiczyła. Wystartowała na dany sygnał i pomknęła slalomem, nabierając większej prędkości niż na początku lekcji, bo już się tak nie bała. Udało jej się uniknąć jednego tłuczka i trochę się tym zachłysnęła, przez co przed drugim uchyliła się w ostatniej chwili, tak że poczuła jego muśnięcie na materiale bluzy. Ostatecznie udało jej się wyjść cało, bez żadnych nowych siniaków i złamań, co uznała za naprawdę rewelacyjne zakończenie zajęć. Może jednak się do tego nadawała.

połamania z I etapu 0
uniki z II etapu 1
okrążenia f
tłuczki 4, 1, 6, 2, 1, 6
użyte modyfikatory 2
ostateczny efekt 5/6

Od samego początku była w miarę ostrożna, jeśli chodziło o tłuczki. Nie zamierzała znów być kontuzjowana i bardzo ceniła sobie możliwość, że może chodzić, dlatego gdy zaczęła robić kolejne okrążenia, miała oczy dookoła głowy i bardzo uważnie śledziła to, co się dzieje wokół niej.
Być może to wrodzona gibkość, a być może tak niespotykana u niej czujność, ale z zaskoczeniem zorientowała się, że podczas tych sześciu kółek oberwała tłuczkiem tylko raz i to na tyle słabo, że spodziewała się co najwyżej siniaka a nie paskudnego krwiaka. Z uśmiechem wylądowała na trawie, bardzo dumna ze swoich wyczynów. Miała też nadzieję, że to koniec wygibasów na miotle na dziś i zaraz będzie mogła wrócić z Ryszardem do domu, aby tam w spokoju zalec na kanapie i przez następne godziny przeglądać wizbooka.

połamania z I etapu 1
uniki z II etapu 1
okrążenia G=7
tłuczki fiuu, 4 parzyste, 3 nieparzyste
użyte modyfikatory 2 i 3
ostateczny efekt unikam 2/3 tłuczki

Zdusiła w sobie jęk, gdy usłyszała co ich jeszcze czeka. Kolejne tłuczki? No super. Val podziękowała Minie za ten krótki sparing i wsiadła z powrotem na miotłę. Wystartowała razem z resztą, by spełnić polecenie Borsuczego Ojca, choć wcale nie zrobiła tego już tak chętnie.
Nie liczyła ile udało jej się zrobić okrążeń wokół kamiennego kręgu. Może pięć, może trochę więcej… To co było istotne to fakt, że zaliczyła tylko jedno spotkanie z tłuczkiem. Pierwsza z magicznych piłek ją trafiła w udo, co na chwilę ją rozproszyło i prawie trafiła druga. Na szczęście niedawne złamanie wyczuliło jej szósty zmysł, bo udało się zrobić unik. Z kolei trzecia piłka miała trajektorię lotu podobną do jednej, którą posłała w jej stronę Mina. Ominęła ją nie bez problemu, ciesząc się, że uniknęła kuku.

połamania z I etapu 1
uniki z II etapu 1
okrążenia a - 1
tłuczki 4
użyte modyfikatory nie są potrzebne
ostateczny efekt 1/1

Parskam śmiechem, gdy Marcella posądza mnie o bycie akrobatą na miotle. - Od złapania złotego znicza. Świetna zabawa, zwłaszcza jak latasz po boisku parę godzin, a jego nigdzie nie ma - szczerzę się szeroko i chociaż brzmię jakbym narzekał, czuję się doskonale na pozycji szukającego. Jestem zdany tylko na siebie, nie muszę z nikim współpracować ani na nikogo się oglądać. Tylko ja, miotła i znicz. I bardzo mi taki jednoosobowy układ pasuje. Pewnie dlatego na lekcjach gier miotlarskich i treningach prezentuję się od nienajlepszej strony. Ale czy to oznacza, że się załamuję i poddaję? Nie nazywałbym się Baxter, gdyby tak było. Uśmiecham się jeszcze, gdy nie chce dołączyć do szkolnej drużyny. - Może to i lepiej dla nas! - taki jestem szarmancki i uprzejmy, że kolejny raz komplementuje jej dzisiejsze wyczyny. Nie wszyscy czują się tak pewnie na miotle jak ja, więc czuję wręcz obowiązek, aby chwalić innych za dobrą formę. Również życzę jej powodzenia i wskakuję na miotłę.
Jestem ostrożniejszy niż na początku zajęć; nie lecę może szczególnie szybko ani nie robię miliona kółeczek dookoła kręgu, ale przynajmniej unikam wszystkich tłuczków, co jest dla mnie zbawieniem, bo lekcje miotlarstwa to nie są moje jedyne treningi. Uśmiecham się też do Marcelli, która dziękuje mi za rady i dodaję, że gdyby potrzebowała czy pomocy czy chciałaby poćwiczyć to zawsze może się do mnie zgłosić. Takim jestem uczynnym kolegą!

@marcella hudson

Obserwował, jak dzieciaki leciały wokół kamiennego kręgu, jak wymijały siebie wzajemnie oraz kolejne skały, jednocześnie unikając tłuczków i cóż, był zadowolony. Owszem, widok Terry’ego, jak nagle ląduje na trawie był niepokojący, ale chłopak pokazał, że nic mu nie było, więc Josh nie podchodził. Obserwował ich dalej, uśmiechając się lekko na lot McGilla, dostrzegając, że pozostali radzili sobie naprawdę świetnie. Większość została trafiona tylko raz, wielu uniknęło wszystkich możliwych uderzeń i do Josh uznawał za sukces. Cóż, te zajęcia pełne były bólu i wiedział, że przydadzą się nieco lżejsze następnym razem, ale z drugiej strony czasem trzeba było przypomnieć wszystkim, że jednak tłuczek był rozpędzonym kawałkiem żelaza, nie zaś pluszową piłeczką.
- Dziękuję wam za dziś. Kto nie jest pewien tego, jak go poskładałem może iść do skrzydła szpitalnego, pozostałym polecam odpoczynek i zapolowanie na czekoladowe żaby. Mam nadzieję, że z każdą kolejną lekcją będzie mniej złamań, a więcej efektywnych uników - powiedział na koniec, uśmiechając się do wszystkich szeroko. Lekcja została zakończona, uznana małym sukcesem, a on sam widział już, jak wiele pracy jeszcze przed nimi było, dostrzegał tych, którzy zdawali się być całkowicie nowi na miotłach i należało wziąć do pod uwagę przy kolejnych zajęciach.

z.t. dla wszystkich

P.S. Rozliczenie pojawi się najpóźniej jutro