Szanowni Państwo,

piszę do Państwa w celu zakupu pojedynczej fiolki eliksiru przywracającego. Eliksir proszę podesłać studentowi Williamowi S. Fitzgeraldowi na wskazany w dołączonej do listu notatce adres wraz z potwierdzeniem odbioru. W sakiewce znajduje się również odliczona kwota, przeznaczona na zapłatę.

Z pozdrowieniami

Shaylee Harper

 Szanowni Państwo,

chciałabym zamówić w Państwa sklepie Felix Felicis z dostawą pod wskazany adres.

Z wyrazami szacunku,
Violetta Strauss

Szanowni Państwo,

Chciałabym dokonać zakupu dwóch eliksirów: dictum oraz grom. W sakiewce znajduje się odliczona kwota. Eliksiry proszę wysłać na adres podany na odwrocie listu.

Julia Brooks

Dzień dobry!

Prosiłbym o porcję amortencji oraz veritaserum. W sakiewce są odmierzone galeony, moja sowa poczeka, żeby odebrać zamówienie.

Joshua Walsh

Rozsiadł się na fotelu pasażera pięknej, sportowej fury, jednak myślami jakby odpłynął gdzie indziej. Dłonią przesunął raz jeszcze po policzku, na którym może i nie było widać śladów przemocy, ale skóra nadal delikatnie piekła, przypominając o napadzie furii, jakim uraczył go gospodarz ciemnego mieszkania na poddaszu. Katalończyk jeszcze przed wyjściem z mieszkania próbował obrócić sytuację w żart, co prawdopodobnie powinno zapalić z tyłu głowy nastolatka lampkę ostrzegawczą, ale tak naprawdę chłopak wcale nie oczekiwał przeprosin. Nie potrafiłby przecież zliczyć ile razy jego własny ojciec podniósł na niego rękę i jakoś nigdy nie usłyszał z jego ust tego magicznego słowa. Niejako przywykł do podobnego traktowania, a w tych okolicznościach gotów był nawet uwierzyć, że zasłużył sobie na wycisk, skoro nie potrafił utrzymać niewyparzonej gęby w ryzach. Mimo to, mimowolnie wracał wyobraźnią do tej sceny, marząc o tym, żeby wymazać ją z pamięci. Wolałby przecież skupić się na czułych pocałunkach Díaza, które dodawały mu skrzydeł, a nie zostawiały na ciele bolesne zaczerwienienia. Zrobię ci tę jebaną szakszukę, ale najpierw ty zrobisz mi dobrze. Nawet złożona mu przez mężczyznę oferta trąciła raczej układem niż obietnicą, a jednak nadal tkwił w tym wozie, a to przede wszystkim dlatego, że nie zważał wyłącznie na słowa. Widział też spojrzenie ciemnobrązowych źrenic, które mówiło że Toni wcale nie chciał go uderzyć, a on naiwnie postanowił mu zawierzyć.
- Dobra, stań gdzieś tu i módl się, żeby Thomas nie był upierdliwy jak zwykle. Postaram się obrócić jak najszybciej. – Rzucił do swojego partnera w zbrodni, otwierając drzwi lśniącego samochodu, a potem przebiegł alejkę dalej, bez zapowiedzi wparowując do rodzinnego sklepu. Rozejrzał się wokoło i odetchnął z ulgą, kiedy okazało się, że jego starszy brat musiał gdzieś na chwilę wyskoczyć albo odwalał jakąś robotę na zapleczu. Najważniejsze jednak, że mógł zrobić zakupy i zniknąć stąd przed jego nudnym, ociekającym wyższością monologiem. – Wiem, wiem, będę w poniedziałek po zajęciach. – Przytaknął blondwłosej dziewczynie siedzącej za ladą, potwierdzając że pamięta o swojej zmianie, a w końcu położył na ladzie pięćdziesiąt pięć galeonów, prosząc o dwa eliksiry wiggenowe. Świadomie skorzystał z lewej, kompletnej jeszcze dłoni, aby pracownica sklepu nie plotkowała później z Thomasem o choróbsku, które złapał na nokturnie. Podziękował za wręczone fiolki, żegnając się w pośpiechu, acz na wszelki wypadek raz zlustrował czujnie otoczenie, nie chcąc w drodze do corvetty wpaść na starszego Deara.
- No to zdrowie. – Podarował jedno szklane naczynko Antoniemu, a potem sam wychylił swoje jednym haustem, mając nadzieję że efekty epidemicznego znikania niedługo miną bezpowrotnie. – Spokojnie, nie dałem ci trucizny. Nadal czekam na szakszukę. – I nie tylko. Postanowił dodać żartobliwie, zachęcając Katalończyka do leczenia, zaś pustą fiolkę po eliksirze wiggenowym schował do kieszeni spodni. – Czego potrzebujemy? Chcesz się jeszcze gdzieś przejechać? – Zapytał, wszak nie musieli jeszcze myśleć o zaplanowanym zawczasu śniadaniu. Skoro ruszyli się z nory na poddaszu, mogli równie dobrze wybrać się na wycieczkę po mieście… albo i za miasto. Miałby kilka propozycji, z których jedna wybijała się ponad resztę, ale szczerze wątpił, by jego latynoskiego towarzysza interesowała stadnina pegazów.

Tony poczuł wiatr w żaglach zaraz gdy zasiadł przed kółkiem. Wcisnął gaz do dechy i ruszył z impetem. No, prawie. Najpierw musiał odstać swoje w korkach.
Puścił radio, ale leciał akurat Ricky Martin, na co znacznie się skrzywił. Livin la vida loca? To nie dla niego. Mruknął do Olliego, aby wyjął płyty ze schowka. Uśmiechnął się, gdy usłyszał pierwszą puszczoną piosenkę. Wjeżdżali akurat na autostradę, także pozwolił sobie wcisnąć gaz do dechy.
Licznik nie pokazywał mniej niż zalecane 120 kilometrów na godzinę (chuj, nie będzie liczył odległości w tych pieprzonych milach do końca swojego życia). Chociaż czekała ich kilkugodzinna droga, rozmowa jakoś się nie kleiła. Przysłuchiwał się muzyce płynącej z radia, kompletnie nie przejmując się niedawnym policzkiem. Nawet nie zauważył, gdy minęła pierwsza godzina. Druga i trzecia. Aż w końcu musiał zwolnić, bowiem dotarli już na miejsce.
Stanął w miejscu, które wskazał chłopak i zarzucił ręczny. Zgasił silnik corvetty i rzucił mu jeszcze krótkie powodzenia. Pogrążony w rozmyślaniach obserwował jak odchodzi i znika za rogiem. Kurwa, Díaz, w co ty się znowu wpakowałeś?
Wyszedł z samochodu i zapalił Hogsa. Działanie krwawego ziela już dawno minęło, wszak palił tak dużo, że już nigdy nie trzymało go na długo. Palił papierosa rozglądając się uważnie po okolicy. Dobrze, że nie był już pod działaniem narkotyku, bowiem poczuł paranoję, przyglądając się twarzom przechodzących ludzi. Mógł mieć tylko nadzieję, że nie spotkają Deara seniora. Nie żeby się go bał. Bał się swojej ewentualnej reakcji.
Gdy Ollie wrócił, zgasił peta i wrócił do samochodu. Usiedli na fotelach i na raz wychyliły zawartość niewielkiej buteleczki. Díaz nawet nie pomyślałby, że Olivier poraczy go trucizną. Kto jak nie on obdarzy go taką czułością? Choć przez myśl przemknęło mu, że znalazłoby się pewnie wiele chętnych (w tym sporo młodszych) kandydatów, nie popsuło mu to humoru. Młodość wiąże się z brakiem doświadczenia. A tego mu nie brakowało.
- Twoje zdrowie - powiedział, po czym wychylił buteleczkę. Poczuł ziołowy smak i ciepło na języku. Było mu bardzo przyjemnie, a co lepsze wiedział, że dalej będzie już tylko lepiej.
- I swoją szakszukę dostaniesz. Ale to już w Londynie. Póki co mamy cały czas na świecie. Ale nie wiem, gdzie jechać dalej - Tony wzruszył ramionami. Taka była prawda, głównie to w swoim życiu po prostu jechał przed siebie. Bez celu, bez mapy, bez drogi. Tak było najfajniej. - Masz na myśli jakieś szczególne miejsce? - powiedział, czując, że mimo wszystko chce mu się zrekompensować. Oczywiście nie był w stanie mu powiedzieć, że po tych kilku godzin uznał swoją przesadzoną reakcję za błąd. W sumie sam do końca nie był pewien, co ma o tym myśleć. Wiedział jednak jedno. Tęsknił za tym cholernie pięknym uśmiechem.

Wbrew swojemu pochodzeniu uwielbiał mugolską muzykę, a poza gameboy’em z pokemonami chował również w dormitorium kilka interesujących płyt. Przede wszystkim nie uważał natomiast, aby Ricky Martin miał się czego wstydzić, dlatego leniwie pochylił się do schowka, wyciągając kilka pudełek ozdobionych zdjęciami najwyraźniej bardziej docenianych przez Katalończyka artystów. Podał mu to, które leżało na samym wierzchu i… nieźle się zdziwił, kiedy z głośników wybrzmiał utwór Barry’ego White’a. Romantyk, przeszło mu przez myśl, a nawet prychnął cicho pod nosem, pozwalając sobie zapomnieć o tym, co wydarzyło się przed opuszczeniem mieszkania. Co prawda nadal nie kwapił się do rozmowy, ale złość jakby odrobinę zelżała. Po prostu delektował się jazdą z doświadczonym kierowcą, który ewidentnie lubił wdepnąć gaz do dechy, a i skorzystał z okazji, żeby bezkarnie podziwiać profil starszego mężczyzny, skupionego obecnie nie na nim, a na drodze.
Podróż minęła wyjątkowo szybko i przyjemnie, podobnie zresztą jak wizyta w sklepie, którą udało mu się odhaczyć pod nieobecność brata, więc niedługo później podnosili już z Díazem wiggenowy toast, mający zażegnać wszelkie kłopoty z zanikającym dosłownie zdrowiem. – Nie pamiętam, kiedy ostatnio go piłem. – Nastolatek wreszcie przypomniał sobie o języku w gębie, choć w tym momencie akurat skrzywił usta z powodu gorzkawego smaku eliksiru. – Trzymam za słowo. – Wyszczerzył się również szerzej na wspomnienie o szakszuce, wzdychając jednak zaraz ciężej, kiedy okazało się, że to on ma wymyślić, gdzie się wybierają. Pomysł miał, wiadomo, ale obawiał się, że zanudzi mężczyznę swoim hobby. – Pamiętasz jak mówiłem o skrzydlatych koniach? – Mruknął jednak, niewinnie odnosząc się do rozmowy, którą prowadzili jeszcze na nokturnowym poddaszu. – Niedaleko jest stadnina pegazów. Nie musimy jeździć. Możemy się tylko przejść i pooglądać widoki. – Zapewnił, że nie każe mu osiodłać konia ani wyruszać w daleką wycieczkę, chociaż takie rozwiązanie niewątpliwie kusiło. Wystarczyło mu sam spacer na świeżym powietrzu, w otoczeniu pięknych, kopytnych zwierząt. Spojrzał więc na Toniego z urokliwym, nakłaniającym uśmiechem, mając nadzieję że błyszczącą w ślepiach ekscytacją przekona go do spełnienia wypowiedzianej przed chwilą prośby.

Díaz również nie pamiętał, kiedy ostatnio pił eliksir wiggenowy. Owszem, przypominał sobie kiedy wlewano mu go świeżych ran, ale to już zupełnie inna historia. Niemniej, ucieszył się, że tak szybko poradzili sobie ze sprawą znikania epidemicznego.
Gdy ten się wyszczerzył, Tony obdarzył go promiennym uśmiechem. No, o wiele lepiej - pomyślał odpalając samochód. Zmusił się do tego, by go nie pocałować - byli wszak tak blisko sklepu jego rodziny i gdyby ktoś to przyuważył, Dear miałby spory problem. A Antonio był tak wspaniałomyślny, że nie chciał go wpędzać w tarapaty.
Samo to, że siedział z nim w jednym samochodzie sprawiało, że miałby u seniora swojego rodu ostro przesrane.
Przysłuchiwał się jego słowom, uniósł również brwi w geście zdziwienia. Nie spodziewał się bowiem, że ze wszystkich możliwych miejsc Olivier wybierze akurat to. Może i mówił o tym w mieszkaniu, ale prędzej pomyślałby, że zażąda sobie wycieczki do jakiegoś pubu lub klubu. Istniał tylko jeden mały, malutki problem.
Tony nie mógł oprzeć się prośbie okraszonej tak pięknym uśmiechem.
Głęboko westchnął i zerknął w lusterka. Mimo wszystko wolał nie zostawiać swojej charakterystycznej fury tak niedaleko przybytku Dearów. Kto wie, w jakie kłopoty wpakuje mnie ta niewinna znajomość, pomyślał przelotnie. Wrzucił jedynkę i odjechał powoli, mrucząc niechętne.
- Prowadź. Podjedźmy jak najbliżej się. Nie chcę zostawiać Bonnie tak blisko sklepu twojej rodziny - wyjął piersiówkę, ale była ona niestety pusta. Oho, ktoś tu zapomniał uzupełnić zapasy. - Mogę się z tobą przejść, a co mi szkodzi. Dawno nie widziałem żadnego pegaza - dodał, odrzucając puste naczynko na tylne siedzenie. Polecił mu, aby wyjął kolejną płytę, a już po chwili z głośników rozbrzmiał kojący głos Brendy Holloway. Jechał przez chwilę w milczeniu, słuchając muzyki i wskazówek chłopaka. Już po chwili zniknęli z mało ruchliwej ulicy, odjeżdżając w stronę stadniny.

ztx2

kontynuacja wątku
+

   

   

   

Szanowni Państwo,

   

chciałabym zamówić w Państwa sklepie eliksir wiggenowy oraz chroniący przed ogniem.

   

Z poważeniem,
Mulan Huang

   

       
       

       
       

       

 
   

Szanowni Państwo,

   

Proszę o przygotowanie i przesłanie zwrotną sową eliksirów wypisanych na poniższej liście:
1. Morphius x1
2. Aceso x1
3. Wiggenowy x1
4. Czyszczący rany x1
5. Regenerujący x1
Pieniądze za usługę znajdują się w sakiewce przyniesionej przez ptaka.
Z poważaniem,
   

   

Atlas
   Rosa

       

       

Widziadła: F, nie

Tony wszedł ostrożnie do sklepu. Szczerze wątpił, żeby Olivier tu dalej pracował, ale ostrożności nigdy nie za wiele.
Rozejrzał się z ciekawością po asortymencie i uśmiechnął się, widząc, że na sklepowej półce, wysoko wysoko tuż poniżej sufitu znajduje się to, po co przyszedł. Odczekał swoje w kolejce, a gdy zaproszono go do lady podszedł i poprosił o jeden eliksir wielosokowy.
Nie zapłacił różdżką, a złotymi monetami, bo i tu nie zamierzał podejmować niepotrzebnego ryzyka. To, co chciał zrobić było może trochę nierozsądne, ale z drugiej strony odczuwał silną potrzebę poigrania z ogniem. Wszystko było już niemal gotowe, poczynił odpowiednie ustalenia udając asystenta pana Harrisa... No, ale to jeszcze przed nim. Lżejszy o 200 galeonów i bogatszy o miksturę, udał się na ulicę. Wszedł do samochodu i odjechał w stronę domu.