First topic message reminder :

Ale czy nie właśnie na tym polegało życie? Człowiek świadomie oddawał się w ręce przewrotnego fatum, które często z nim igrało. Świadomie godził się z tym co przynosi los, jedynie czasem wyrażając swoją sprzeciw, który często był jedynie zbędnym zrywem wynikającym z dumy istoty ludzkiej i jej naiwności. W ich relacji nie było niczego, czego wcześniej nie doświadczyli, choć tym ją wyróżniało był fakt, że trwali w tym razem. Wydawało się, że ścieżką życia łatwiej jest podążać, gdy ma się kogoś u boku, jednak Odey nie do końca chciała się na to zgodzić. Niezależna, pozbawiona pokory, dzika.
Ich zachowanie było również niejako ironią losu. Przy każdym spotkaniu wzajemnie poddali się próbom, którym nie byli w stanie sprostać, a jednak tworzyli pozory, żyli w kreowanej przez siebie rzeczywistości licząc, że to wszystko w końcu nie pierdolnie. A przecież to było oczywiste, jak fakt, że człowiekowi do życia potrzeby jest tlen. Lubił ją zaskakiwać, malujące się w jej lazurowych tęczówkach zdziwienie nadawało im blasku i którego nie był w stanie porównać do niczego innego, co widział na własne oczy. Było w nich coś bardziej magicznego niż poświata rzucanego zaklęcia.
Słysząc pytanie padające z ust ciemnowłosej przybrał bliżej nieokreślony wyraz twarzy. Z jego ust znikł delikatny uśmiech, zamiast tego tworzyły teraz cienką linię, natomiast w stalowo-niebieskich tęczówkach malowało się zastanowienie.
- A co znaczy dla ciebie? - w końcu po kilku długich sekundach odpowiedział pytaniem na pytanie, badawczo przyglądając się twarzy Gryfonki. Powietrze wokół nich powoli zaczynało gęstnieć, jednak tym razem nie było przesycone ani namiętnością, ani pożądaniem, tylko zupełnie czymś innym. Budziło to pewne obawy, jednak Avrey odsunął je od siebie, jak znienawidzone brokuły, którymi karmiła go matka w dzieciństwie.
- A sądziłem, że ten etap mamy już za sobą - zaśmiał się, wracając do swojej naturalnej postawy dupka.

Nie zwrócił uwagi na zakłopotanie Renjiego, samemu uznając przytulenie za bardzo przyjacielskie, a przecież o swoim korespondencyjnym znajomym myślał naprawdę wysoko - to tak naprawdę dzięki niemu w ogóle uczył się angielskiego, absolutnie nie mając ochoty na standardowe lekcje, a w listach trochę podciągając swój poziom.
- Muy bien, gracias - odparł całkiem automatycznie, nie dostrzegając, a może nie rozumiejąc, że chłopak chce dodać coś jeszcze; przede wszystkim jednak zakładając, że może pomóc mu w tym zawahaniu, po prostu przejmując rozmowę. Wychylił się po jakiś inny dzbanek, zaraz ze śmiechem dziękując ślicznym Azjatkom, które w końcu mu go podały, gdy nie dosięgał; nie powstrzymał się od puszczenia oczka w stronę, cóż, obu, by każda z nich miała poczucie, że kierował to tylko do niej.
- Kawa - pochwalił się, szczerząc do Renjiego. - Więc od razu czuję się bardziej dobrze. Ale dla mnie jeszcze brakuje klimatu - przyznał, nalewając sobie kawy do puchara tak, by później miał problem go unieść bez rozlania, wreszcie i tak musząc zebrać językiem z kciuka kilka kropli, które po nim przemknęły. - Zamek, ci blaszani rycerze… to mogło być wszędzie - stwierdził, przypominając sobie o swoich wcześniejszych opiniach, krytyczniejszych głównie po to, by dalej bronić swojej wyimaginowanej przewagi nad tubylcami. - Tecquala jest w prawdziwej azteckiej piramidzie, wchodzimy do dormitorium przeeeez runy i mechanizmy, nie ściany i zagadki… odpowiedzi? - Machnął lekceważąco ręką, nie mogąc sobie przypomnieć jak właściwie są po angielsku hasła, ale zakładając, że Renji dalej zrozumie o co mu chodzi. - Ale interesują mnie ludzie. I tutaj, i z Mahoutokoro. Dużo twoich znajomych trafia tutaj? - Zakładał, że nie, skoro Mimamoru siedział na śniadaniu sam, ale miał też świadomość, że to może wyjść nietaktownie, więc postanowił po prostu spytać; byłoby to też jakąś wskazówką w kontekście tego, czy miał mieć dla siebie więcej uwagi Renjiego, czy jednak musiał ją dzielić z innymi.

Mimowolnie wstrzymał oddech z przejęcia, wyrzucając z siebie niemal bezgłośne "Kakkoī", gdy dane mu było oglądać to zupełnie beztroskie puszczenie oczka przypadkowym uczennicom, zaraz też pesząc się pod myślą, że błyskawicznie poczuł ukłucie zazdrości - wstydząc się tym bardziej, że nie chciał wcale w podobnej sytuacji zająć miejsca Jesusa, a raczej pragnął móc zastąpić jedną z rozchichotanych dziewczyn. I choć faktycznie uciekł spojrzeniem do swojej herbaty, nie chcąc dać ogłupić się zbyt szybko czarującym uśmiechom i pięknym rysom twarzy, to i tak uniósł spojrzenie w najgorszym możliwym momencie, by dostrzec akurat jak meksykański język zgarnia ciemne krople kawy z trzymających kubek palców.
- To mogło być wszędzie - powtórzył więc bezmyślnie, zaraz też mrucząc cicho na znak, że słucha uważnie, próbując zrozumieć trudne dla siebie słowa tylko po to, by zdać sobie sprawę, że czytał już kiedyś o tym w jednym z ich pierwszych listów.
- Kilku - przytaknął, od razu wyraźnie robiąc to też głową. - Moje rodzeństwo też tutaj jest, ale my nie możemy wszystkiego robić razem, bo to źle. Niezdrowo - rozwinął, próbując w końcu obracanej nieustannie herbaty, by skrzywić się na jej dziwaczny posmak, który nijak nie przypominał mu klasycznej czarnej herbaty, przez co zaskoczony od razu odstawił kubek na blat. - Ty mnie o to pytasz, bo chcesz, żebym ja Cię z kimś poznał? - podpytał ostrożnie, nie widząc innego sensu w zadanym mu pytaniu, a przynajmniej nie teraz, gdy myślał wciąż o tak swobodnie puszczonym do azjatyckich dziewcząt oczku. - Dziewczyny z Mahoutokoro nie są takie łatwe, jeśli Ty myślisz… o tym - dodał, z trudem utrzymując spojrzenie na Jesusie, im większe ciepło na twarzy czując, tym mając w sobie większą pewność o tym, że nie może odwrócić jeszcze wzroku, chcąc najpierw zapewnić chłopaka o tym, że to poważna sprawa. - One nie będą chciały zabawy tylko na chwilę.

Miał wrażenie, że w reakcjach Renjiego jest coś niesamowicie prawdziwego, więc też chętnie wracał do niego spojrzeniem, nawet jeśli akurat wybierał rogalika na śniadanie, ostatecznie i tak zostawiając go sobie na później, bo dostrzegając na pobliskim półmisku ostre kiełbaski, z których strzelały drobne iskierki.
- Oj si, claro, rodzeństwo jest bardzo niezdrowe - parsknął ze śmiechem, co do tego nie mając żadnych wątpliwości, bo mógł ich kochać, mógł być gotów zrobić dla nich wszystko… ale mógł też ochoczo dystansować się zarówno od tragicznie irytującego Cristiano, jak i absolutnie kochanej Estéry. Zerknął z zaciekawieniem w ciemne tęczówki Mimamoru i musiał sięgnąć po serwetkę, by otrzeć usta i przy okazji pozbyć się przynajmniej części szerokiego uśmiechu, gdy dotarło do niego, że jego korespondencyjny przyjaciel musiał czerwienić się nad wymienianymi listami dużo częściej, niż Jesús do tej pory zakładał.
- Takie są twoje myśli? - Upewnił się, pochylając się do Renjiego nieco bliżej. - Nie myślisz, że są w nowym miejscu i chcą więcej nowego? To brzmi jak wyzwanie - oznajmił, pod koniec już scenicznym szeptem, by później odsunąć się i podeprzeć łokciem wygodniej o blat stołu, ze spojrzeniem dalej wbitym w swojego rozmówcę. - Lubię wyzwania. Ile daj mi czasu, żebym chociaż umówił się z jakąś chicą z Mahoutokoro? - Dopytał. - Albo z taką, co ma też koleżankę dla cię, “na chwilę”... Chyba, że ty też nie jesteś taki łatwy?

Nieświadomie wstrzymał oddech, przejęty nagłym zmniejszeniem dystansu, nie mogąc odpowiedzieć na zadane mu pytanie, bo i jego myśli rozbiegły się w pośpiechu, zmieniając swoje miejsca. Opadł spojrzeniem na jesusowe usta, by w ich szeptach lepiej wyłapać poszczególne sensy i znaczenia, a jednak to okazało się rozpraszać go nawet bardziej, przez co milczał zdecydowanie zbyt długo w żałosnej konsternacji.
- Ty chcesz ze mną zrobić zakład? - zapytał w końcu, bo tylko te angielskie słowa przychodziły mu teraz do głowy, a jednak z każdym kolejnym obrotem kubka uspokajał się na tyle, by przetłumaczyć bardziej prowokacyjną odpowiedź, która szybko pojawiła się w jego umyśle po japońsku. - Ty tak zawsze szukasz wyzwań? Bo ja znam więcej trudne od tego - pociągnął, z ciepłej ekscytacji nieco szybciej, więc i mniej dokładnie, z wyraźniejszym akcentem wybrzmiewającym w melodii, gdy ściszał głos i pochylał się do Jesusa na wzór tego, jak on sam robił to jeszcze przed chwilą. - Bo ja jestem jeszcze bardziej trudny od nich, więc to ze mną Ty się powinieneś umawiać - spuentował sugestywnie, zatrzymując się spojrzeniem w oczach Reyesa, jednak przy pierwszym duszącym złapaniu powietrza uciekł wzrokiem do herbaty, by przysłonić cichy śmiech skrępowania dłonią. - Żartuję - dodał równie szybko, co i kłamliwie, faktycznie nie chcąc teraz komplikować ledwie rozwiniętej relacji, która przecież zapowiadała się tak dobrze i przyjemnie. - Po prostu ja nie chcę koleżanki na chwilę… - dodał więc w ramach usprawiedliwienia, krzywiąc się zaraz pod kolejnym łykiem herbaty, którą zapewne wypije z samej niechęci do marnotrawstwa. - Co Ty byś chciał, jeśli Ty się umówisz w tydzień?

Pokiwał entuzjastycznie głową, to właśnie na jakiś porządny zakład licząc. Widział też te drobne niepewności Renjiego i wierzył, że dobrym wyzwaniem będzie mógł przetestować granice swojego amigo. Mimo wszystko pisanie listów miało zupełnie inną dynamikę niż takie prowokacyjne spojrzenie czy zachęcający śmiech.
- Kocham wyzwania - przytaknął, poprawiając swoją wcześniejszą wypowiedź, teraz aż zbyt łagodną, bo przecież Jesús rzeczywiście cały lgnął do wizji wykazania swoich możliwości i zdobycia tytułu zwycięzcy. Odruchowo również się przysunął, nie dając się speszyć bliskości chłopaka i tylko unosząc brew w szczerym zaciekawieniu.
- Ej, ej, mógłbym! - Zaśmiał się w lekkim oburzeniu, sięgając po kawę głównie po to, by powstrzymać się od przyciągnięcia Renjiego z powrotem bliżej siebie, by udowodnić mu jak potrafi zaczarować byle bliskością. - Móóóógłbym, w tydzień na spokój i nawet z tobą bym dałbym radę. Ale to będzie tobie ciężko następnie ocenić - zauważył, bo przecież nie mieliby żadnego porządnego wyznacznika, że “to już”, a przy okazji ich relacja mogłaby się popsuć, gdyby Mimamoru spodobała się ta zabawa trochę za bardzo.
- Ja bym chciał… och, wizje - wymyślił dość szybko, bo pomijając całą masę opcji, które nie wydawały się wystarczająco kuszące czy potrzebne, a mimo wszystko oczekując czegoś wartościowego. Jasnowidzenie zawsze znajdowało się na samym szczycie listy. - Jak ja umówię w tydzień, to ty spróbujesz o mnie śnić iii dasz mi swoją krew - zaproponował, chowając na chwilę uśmiech za kubkiem dopijanej kawy, by dać kilka sekund bez słodkiego wyjaśnienia. - W twojej krwi ja znajdę wizję dla ciebie - wytłumaczył jednak wreszcie, trochę się rozpraszając przechodzącymi obok studentkami. - Ej… tylko z Mahoutokoro? Chicas z Hogwartu się nie zaliczają też? To też nowość…

Zaśmiał się mimowolnie nieco mocniej, nie tylko kręcąc w zaprzeczeniu głową, ale też machając w tym samym geście ręką przed twarzą, jakby próbował przegonić sprzed niej namolną muchę zwaną skrępowaniem.
- To tylko żart, to tylko żart - powtórzył nawet szybko, chcąc przepędzić tę wizję z ich umysłów, samemu nie będąc pewnym czy bardziej przeszkadza mu tak nagły i spontaniczny coming out czy jednak problem tkwi w tym, że wcale nie chciał być w oczach Jesusa wyzwaniem do zaliczenia, o którym będzie mógł zapomnieć szybciej, niż był w stanie wcześniej się na nim skupić.
- W krwi? powtórzył mimowolnie, unosząc nieco brwi z zaskoczenia, bo był całkiem pewien, że w liście Jesús napisał mu o tym, że jest jasnowidzem, a nie wróżbitą, więc i nie rozumiał po co mu dodatkowe rekwizyty, a już zwłaszcza tak dramatyczne. - Ale… - zaczął z drobnym opóźnieniem, bo i z opóźnieniem zdał sobie sprawę, że problem nie miał polegać na samym zranieniu się, ale też na tym, że sam też ma odwdzięczyć się proroctwem, którego wywołania nie potrafił przecież wymusić. - To nie takie łatwe, że ja po prostu będę miał sen z Tobą… - pociągnął w końcu dalej, wahając się przez natarczywe myśli o tym, czy wspominał w listach o tym, że często zdarza mu się mieć wizję o kimś, z kim akurat śpi, bo nie chciał w tym doszukiwać się kolejnych aluzji do tego, że jednak Jesús wcale nie był tak poza jego zasięgiem, jak początkowo mu się wydawało.
- Tylko z Mahoutokoro - prychnął rozbawiony, niedowierzając, że chłopak naprawdę nie widział żadnej różnicy między tymi dwoma opcjami, sprowadzając je do jednego przez sam czynnik nowości. - Może te z Europy nie są tak łatwe, jak te z Ameryki, ale ja słyszałem, dużo słyszałem, że te z Europy to i tak wiele zrobią szybko… - podzielił się posłyszanym wielokrotnie stereotypem, ściszając nieco głos - nieszczególnie w samej chęci bycia taktownym, co bardziej przez własne speszenie takimi osądami i tematami, o których przecież tak naprawdę nie mógł niczego wiedzieć. - Jak ty chcesz z Hogwartu, to tydzień to za długo. Ale tak może… Może tak trzy dni?

- To dla mnie pomocne, jeśli chcę znaleźć większą wizję. Bardziej ważniejszą, odleglejszą - wyjaśnił, rozsypując nieco rogalikowych okruchów przez nadmiar gestykulacji, chwilami pokazując rękoma to, co mówił, chociaż pewnie mało kto miał tego świadomość. - Więc myślę, że z tobą też coś znajdziemy, żeby spróbować dać ci sen ze mną - podsunął, przekrzywiając lekko głowę, gdy wpatrywał się w ciemne tęczówki chłopaka, ciekaw jak bardzo ten był otwarty na testowanie jego umiejętności. W listach nie wydawał się szczególnie dumny ze swojego daru - a przynajmniej na pewno nie tak, jak sam Jesús. - Może musisz mnie widzieć i myśleć przed snem… Może spytam moją zwyciężczynię zakładu jak łatwo jej śnić o mnie - dodał z rozbawieniem, trochę zdając sobie sprawę z tego, że taki tekst mógłby zostać odebrany niezbyt pozytywnie.
- Lubisz plotki? - Zainteresował się. - Czy lubisz… znać ludzi, do których idziesz? Znać panny? - Poprawił się, zmarszczeniem brwi zdradzając trochę frustracji, gdy nie mógł znaleźć odpowiednich słów i sam słyszał, że nie wyraża się precyzyjnie. - Trzy dni jest dobre - stwierdził więc po prostu. - Bym zapytał co jeśli nie wygram, ale wiem, że wygram - zaśmiał się lekko, dopiero teraz siadając normalnie przy stole, z nogami po jednej stronie ławy. - Nie jadłeś nic? Twoja propozycja dla mnie to było śniadanie - przypomniał mu. - Kawa jest paskudna. Mogę łyknąć? - Dopytał, wskazując na kubek z herbatą Renjiego, by sprawdzić na ile ten smak będzie mu odpowiadał.

Przytaknął wpierw odruchowo, na znak, że słucha, później już bardziej świadomie w sensie, że rozumie, dopiero potem przytakując nieco ostrożniej, by zgodzić się na drobne eksperymenty, nie decydując się jednak na tłumaczenie Jesusowi tego, co już wie. Na to znajdą jeszcze przecież czas, jeśli faktycznie dojdzie do badania dokładnych granic jego jasnowidzenia. Bardzo nie chciał doszukiwać się w Jesusowym zachowaniu gestów i sugestii, które miałby potraktować na poważnie, wyraźnie przecież widząc jego żywe zainteresowanie dziewczynami, a jednak nie potrafiąc do końca być ślepym na to, jak przelotne były te relacje już w samym założeniu.
- To nie tak - obruszył się błyskawicznie, z rozpędu zaprzeczając wpierw w swoim rodzinnym języku, bo przecież plotkowanie nie było ani miłe ani uczciwe, więc i wcale nie chciał być z nim kojarzony. - To nie tak, że ja o to pytałem… - spróbował się usprawiedliwić, przyciągając trzymany oburącz kubek bliżej siebie, zaraz jednak odsuwając go z powrotem, nie chcąc przypadkiem w emocjach zachlapać swojego białego stroju. - Ja się nie interesuję. Ja po prostu słucham co mówią ludzie - wytłumaczył się już ostatecznie, w swoim mniemaniu kończąc całą tę dyskusję, czując potrzebę wytłumaczenia się nawet jeśli Jesús wcale go nie oceniał.
- Ja chyba lubię jak Ty jesteś taki pewny siebie. Nawet jak Ty przy tym jesteś trochę bezczelny - przyznał z rozbawieniem, pozwalając oczom ułożyć się w dwa półksiężyce, gdy śmiał się nieco mniej kontrolowanie, niżby chciał się do tego przyznać. - Z Tobą to chyba zawsze jest ciekawie - dodał, posyłając Jesusowi uśmiech w tej drobnej przerwie, w której nie zasłaniał ust dłonią, powtarzając to zaraz, gdy musiał skorzystać z dłoni, by przysunąć chłopakowi bliżej swój kubek z earl greyem, przytakując na jego pytanie niemal odruchowo.
- Ja to poczekam aż mój brat przyjdzie… Poproszę go, by mi coś zrobił na późne śniadanie, bo ja myślę, że nawet jakbym ja coś znalazł tutaj znajomego, to przecież skrzaty z Hogwartu nie zrobią tego tak, jak ja lubię więc nie ma sensu w ogóle próbować… - rozwinął temat, wcale nie chcąc brzmieć nietaktownie czy niewdzięcznie, a po prostu znając siebie na tyle, by wiedzieć, że nie jest zbyt otwarty na choćby najmniejsze zmiany w codziennie jedzonych potrawach. - Ale Ty chyba ze mną chwilę posiedzisz nawet jak ja nie jem, co? - podpytał, nieco wystraszony myślą, że Jesús zaraz wstanie i wróci do swojego wcześniejszego towarzystwa, nie chcąc jeść przy kimś, kto tylko modli się cały posiłek nad jednym kubkiem herbaty. - Bo ja mam jeszcze pytania. O jasnowidzenie Twoje - zapewnił szybko, doskonale wiedząc, że jest to temat, którym uda mu się utrzymać chłopaka przy sobie jeszcze przez chwilę, więc i podekscytował się nieco wyraźniej w swoim przejęciu, przysuwając się bliżej, gdy dodawał: - Próbowałeś wywołać jakąś wizję o Hogwarcie? Bo ja nie, ale mnie się śniły… dynie-głowy ubrane w mundurki.

- To najlepsze - stwierdził wesoło. - Wiesz, co ludzie mówią, to przydatne! - Dodał jeszcze w ramach wyjaśnień, absolutnie nie widząc czegokolwiek złego w plotkowaniu, a i uważność Renjiego wydawała mu się czymś pozytywnym. Łatwo było też Jesusowi zrozumieć, że ludzie czuli się w towarzystwie chłopaka na tyle swobodnie, by po prostu mówić więcej; potrafił zapewnić idealną dawkę uwagi swoim ciekawskim spojrzeniem i wiernie reagował na wszystko.
- Chyba? - Prychnął, szturchając lekko swojego rozmówcę łokciem, by zganić go za tę niepewność, bo przecież Renji musiał lubić jego pewność siebie i tyle, nie było innej opcji. - Si, perooo... si, ale nie byłeś z mną jeszcze na żadnej zabawie, więc nawet nie wiesz do końca - zdradził ze śmiechem, sceptycznie mrużąc oczy przy łyku herbaty. - Imprezie - poprawił się. - Na imprezie jest najlepiej przy mnie - zaznaczył, automatycznie mówiąc to nieco głośniej, bo dostrzegając kątem oka zaciekawione spojrzenie siedzących obok dziewczyn.
- Ej, to wygodnie, że twój brat ci tak robi - zauważył, uśmiechając się pod nosem, bo może nie wiedział o Renjim wszystkiego, ale zawsze bardzo przychylnie patrzył na relacje chłopaka z jego rodziną - miał wrażenie, że ten poziom szacunku jest u nich podobny. - Ale ja mam myśl, że jest sens próbować, bo czasem tak przypadkiem jest trafić na coś świetnego - zaplątał się nieco, nie gubiąc jednak wcale swojej pewności siebie, która przydała się do entuzjastycznego przytaknięcia, że przecież wcale sobie nie pójdzie tylko dlatego, że talerz Renjiego jest pusty.
- Nie… Ciężko mi z wizjami bez odniesienia do osoby - przyznał, marszcząc lekko brwi, bo chyba pierwszy raz faktycznie rozumiejąc, że to może być jakiś minus i jakieś jego niedopatrzenie. - Ale miałem wizję o sobie. Wydaje mnie się… wydaje mnie się, że miałem wizję zalania Tecquali, dawno już - zdradził, nie mogąc pozbyć się tej myśli od momentu, w którym dowiedział się o pęknięciu tamy w okolicy szkoły. - Może zobaczę coś o Hogwarcie we krwi od ciebie - dodał jeszcze, dolewając sobie tamtej paskudnej kawy, by z pucharem w ręku opowiedzieć więcej o swojej pierwszej prawdziwej i poważniejszej wizji, której do tej pory absolutnie nie mógł zrozumieć.

/zt x2

Samonauka Styczceń 1

Nowa praca ciągnęła za sobą więcej obowiązków, a jednak doba wciąż miała ograniczoną liczbę godzin, tak, jak i tydzień ograniczoną liczbę dni. Nie miał czasu nawet ogarnąć co trzeba zrobić w Krzemieniu, żeby dom nadawał się do zamieszkania, ale River nie wydawał się narzekać, więc zakładał, że po prostu psoci i robi tam sobie własne porządki. Wiadomo, zakładał już od początku, że będzie musiał raczej dyskretnie popoprawiać i ponaprawiać parę rzeczy, kupił ten dom za bezcen i wiele jego zakamarków wymagało dopieszczenia.
Z tygodnia na tydzień jednak obowiązków jakby coraz więcej, koło inicjatyw kulturowo-ezoterycznych nieco zwolniło, co było plusem, jednak eseje dla Morrisa przynosiły mu niemal fizyczny ból. Rozumiał, że pisanie rozpraw mogło mu się przydać w przyszłej karierze pracownika Ministerstwa Magii, ale ręka mu już drętwiała od skrobania po papierze.
Z samego rana, do śniadania, nie mając czasu nawet zaszyć się w jakimś bardziej dyskretnym i spokojnym miejscu, przytargał ze sobą kilka książek dotyczących wzmianek o istotach magicznych i ich używaniu różdżki, oraz kodeks praw magicznych, w których jasno określone były prawa i zakazy dotyczące tychże przedmiotów. Chciał szybko skleić byle jaki esej, żeby tylko zaliczyć pracę domową, ale nie miał złudzeń. Z jednej strony wierzył, że poirytowanie związane z hałasem podczas śniadania zmotywuje go do napisania gównianej, krótkiej pracy - z drugiej wiedział, że jak jest podkurwiony, to nic mu bardziej nie pomaga niż przyciśnięcie długopisu do papieru. Zaraz więc zaczął zawzięcie wypisywać wszystkie przykłady sytuacji, podane w książkach, które zdołał znaleźć w bibliotece, ale także we własnych zasobach, w których mogło dojść do wykorzystania różdżki przez rozumną istotę magiczną,  niebędącą czarodziejem czy czarodziejką. Z zaskoczeniem zauważył w sobie poczucie niesprawiedliwości, kiedy czytał o zdegradowaniu goblina z pozycji bankiera w Bristolskiej siedzibie baku Gringott’a, tylko za to, że chcąc powstrzymać włamywacza użył leżącej na ziemi różdżki, z której inny czarodziej podczas tego incydentu został rozbrojony. Czy praca w czarodziejskim prawie zawsze opierać się będzie o tak skrajne przypadki? Pewnie nie, ale czuł, za każdym razem, kiedy o nich czytał, że to jego obowiązek się o tym edukować. Chciał podejmować się trudnych tematów, chciał prostować czarodziejski świat by czuć jakąś komplementarność w sobie, poczucie spełnienia takie niedościgłe, którego nie był w stanie nigdy złapać.
Nie wiedział, kiedy minął mu czas. Trzymany w wolnej dłoni tost całkiem już ostygł, kiedy wypisywał kolejne i kolejne argumenty, traktujące o tym, czy warto, czy nie warto umożliwiać istotom władanie różdżkami czy kosturami. Zaangażował się tak w pisanie tej pracy, że byłby się niemal i spóźnił na tę cholerną historię magii, więc upchnąwszy zimnego tosta do buzi wrzucił książki do torby i jeszcze w biegu bezgrając coś po papierze swoim i tak krzywym pismem, wybiegł z sali, podkreślając jak bardzo sprawiedliwość powinna być istotna w życiu codziennym czarodziejów.
zt

+

scenariusze: 5, D, Godryk Gryffindor

... i tak oto miał zacząć się kolejny, siódmy rok w miejscu, które uratowało mu życie. Miejscu, które zapewniało mu bezpieczeństwo, nawet jeżeli wydarzenia, które miały tu miejsce w zeszłym roku, nieco zachwiały to przeczucie. To był dom. I wiedział, że ten rok będzie jeszcze bardziej niezwykły niż poprzedni. Chociażby przez to, że siedząca obok niego w przedziale Harmony była... no właśnie. Patrzył na nią zupełnie inaczej, i doskonale wiedział, że i ona ma inne spojrzenie na niego. Byli już trochę na innym poziomie relacji. Przecież to była ich siódma wspólna podróż tym samym pociągiem, prawda?

Blondynka nagle zniknęła mu z pola widzenia — no trudno; tak długo, jak słyszał te kilka prostych, gwizdanych dźwięków z jakiejś odległości, to miał świadomość, że jest niedaleko. I że przde wszystkim jest bezpieczna.

... ale tego zdecydowanie nie mógł powiedzieć o swoich galeonach. Czemu w ogóle miał je schowane po kieszeniach? Akurat zagwizdał, żeby spróbować odnaleźć niewielką istotę w tłumie, ale jak się tak przepychał, to nawet nie odczuł straty. Nie teraz. Pewnie zorientuje się później, zdarza się najlepszym.

Problem był taki, że Harmony nigdzie nie widział. I nie słyszał. A nie chciał panikować, więc po prostu... usiadł przy stole. Złapał czekoladową żabę, gdzie słodycz przekazał jakiemuś drugoklasiście, a sam zabrał tylko kartę. I wziął herbatę, która... Jakie to było słodkie! Aż go nieco skrzywiło. A jedzenie? Nie, chwilowo nie był głodny. Nie musiał, chyba. Przynajmniej dopóki nie mógł wzrokiem odnaleźć tej jednej, małej Gryfonki... albo kogoś znajomego z własnego domu.

W końcu nadszedł ten jeden cudowny dzień. Rozpoczęcie roku szkolnego. Może i nie każdy się cieszył z tego powodu, ale panna Huang była niesamowicie podekscytowana powrotem w hogwarckie mury. Tym bardziej, że właśnie miała podjąć ostatni rok swojej nauki. I planowała sprawić, aby ten rok był niezapomniany, a ludzi jeszcze przez długi czas mogli wspominać niesamowitą Gryfonkę, która uczęszczała do tej równie cudownej szkoły. Przygotowywała się naprawdę długo do tego dnia. Longwei przyglądał jej się w tym czasie z pewnym zainteresowaniem i zdecydowanie żałował tego, że nie będzie mógł podziwiać jej wejścia do Wielkiej Sali. W zasadzie może to i dobrze, że nawet nie próbował jej powstrzymywać. I tak nic by tym nie uzyskał, a przynajmniej dzięki niej miał odrobinę frajdy, gdy obserwował młodszą siostrzyczkę gnającą w stronę Hogwartu.
- Dobra, jesteś gotowa? - zapytała jeszcze towarzyszącą jej @Harmony Seaver, której posłała kojący uśmiech.
Dopiero usłyszawszy odpowiedź dziewczyny, która znajdowała się przed nią w siodle dumbadera, dała zwierzęciu sygnał do tego, by ruszyło się z miejsca i skierowało przed siebie. Prosto do drzwi Wielkiej Sali, przez które wpadły obie w momencie, gdy cała reszta uczniów już znajdowała się przy stołach. W końcu musiały mieć efektowne wejście na oczach całej szkoły, prawda?
A zdecydowanie było to wejście godne samej chińskiej cesarzowej. Być może ona nie dosiadałaby magicznego wielbłąda w misternie zdobionym siodle i nie obejmowała jednym ramieniem drugiej dziewczyny, która mościła się również na grzbiecie zwierzęcia, trzymając lejce w jednej z rąk, aby przeprowadzić dumbadera z ogromną gracją przez salę. Mulan miała z pewnością rękę do szczegółów i chciała zrobić wrażenie na wszystkich zgromadzonych. Właśnie dlatego zdecydowała na zastąpienie tradycyjnych czarnych i zdecydowanie zbyt monotonnych szat zwiewnym tradycyjnym hanfu w tradycyjnie gryfońskim odcieniu szkarłatnej czerwieni połączonej z bogatymi haftami wykonanymi złotymi nićmi. Cały materiał, który w dotyku i kolorze z panna Huang mogłaby porównać do płatków maku był rzecz jasna zaczarowany i sprawiał, że wyszyte na nim feniksy i chińskie smoki wiły się w jakimś magicznym tańcu na tkaninie.
Długie włosy, specjalnie na tę okazję przywrócone do naturalnej i kruczej czerni, upięła wysoko na głowie w skomplikowanej tradycyjnej fryzurze, którą dopełniała wsunięta w całą strukturę sporych rozmiarów złota spinka, z której zwieszały się czerwone klejnoty. Mało tego przy każdym stąpnięciu dumbadera w powietrzu wirowały wyczarowane przez studentkę płatki czerwonych piwonii, tworząc niezwykle urokliwą scenerię niczym wyjętą z jakiejś chińskiej baśni. Jakżeby inaczej całość postanowiła także okrasić mocnym motywem muzycznym, który musiał rozbrzmieć w Wielkiej Sali już w momencie, gdy drzwi do niej otworzyły się, pozwalając Huang na wykonanie swojego cudownego wejścia. Uczniowie Hogwartu mogli dostąpić zaszczytu zapoznania się z dorobkiem artystycznym wschodu dzięki utworowi My New Swag znanej chińskiej raperki, która połączyła współczesne hip hopowe rytmy z tradycyjnym chińskim brzmieniem. Z pewnością podobne wejście musiało zrobić wrażenie na wszystkich zanim Huang zdołała zatrzymać swojego wielbłąda koło wolnych miejsc przy gryfońskim stole przemierzywszy wcześniej większą część Wielkiej Sali.

Nowy rok, nowe przygody, nowe… Wszystko, choć niby tak niezmienne. Siedząc w wagonie z @Artie Gadd pokazywała mu wszystkie nowe plany, ruchome zdjęcia układów, kierunki podróży. Niby widzieli się niemal całe wakacje, a jednak czuła się, jakby chciała mu streścić wszystko i to, co było i to, co nadejść miało. Co jakiś czas pogwizdywała lekko znajomą melodią sprawdzając, jak brzmiała w nowym otoczeniu i nie mogła się już doczekać. Pełna nadziei, radości i szczypty szaleństwa dojechała na miejsce.
No dobrze, tego szaleństwa było dużo więcej, niż zakładały standardy, ale gdy @Mulan Huang zaproponowała swój plan wejścia do Wielkiej Sali, jak mogła się na niego nie zgodzić? Gdzie diabeł nie może, tam dwie Gryfonki pośle, prawda?
Wiedziała, że mają wjechać na wielbłądzie do sali i że Mulan będzie w niesamowitym stroju, w którym zresztą wyglądała nieziemsko, o czym ani nie zapomniała wspomnieć, ani uwiecznić. Przed samym rozpoczęciem zrobiła im całą sesję (wraz z Dumbaderem), w końcu jedna z nich była chińską księżniczką, a druga księżniczką tańca – dzisiaj konkretnie belly dance’u.
- Urodziłam się gotowa – uśmiechnęła się do niej łobuzersko i, gdy drzwi się uchyliły, posłała jeszcze specjalny gwizd. Skoro robiła wielkie wejście, niech śmieje i cieszy się z nią.
No i wjechały.
Jej dwuczęściowy strój zachwycał ognistą czerwienią i złotymi dodatkami, które mieniły się w blasku świec. Łańcuszki postukiwały o siebie w rytm puszczonej przez Mulan melodii, a złote wzory falowały na całym materiale. Swoje falowane, blond włosy upięła w luźnego koka, z którego wraz z ozdobnymi łańcuszkami i koralikami powiewały też mniej i bardziej niesforne kosmki. W razie jakby ktoś miał się jej przyczepić o zbyt duże odsłonięcie, miała też chustę wyszywaną w te same, ruchome wzory złotymi nićmi, którą teraz niosła wraz z rękami w górę, żeby powiewała za nimi. Czerwień i złoto – wszak Gryffindor wygrał puchar domów w zeszłym roku i zasługiwały na wejście prawdziwych księżniczek!
Gdy dojechały do swojego stołu, a Mulan dała radę zatrzymać wielbłąda, Remy wpadł do głowy jeszcze jeden plan.
- Podgłośnij muzę i asekuruj mi kostki – zaśmiała się szeptem i, wraz z wybrzmiewającym refrenem, stanęła na jednym z garbów, obracając się w rytm muzyki we właściwym do stroju tańcu, dzwoniąc wszystkimi tradycyjnymi dodatkami i śmiejąc się w głos. - Dajesz, wstawaj - podała ręce Mulan, by stanęła razem z nią. - Powtarzaj moje ruchy - dwie księżniczki, jeden wielbłąd i pełne belly dance szaleństwo.

To był najgorszy dzień w roku dla Pattona Craine’a. Nienawidził 1 września z całego swojego skamieniałego serca. Wiedział, że zaczyna się dla niego istne piekło, czyli całe dziesięć miesięcy użerania się z bandą imbecyli, która nie miała żadnego poszanowania dla instytucji szkoły, nie mieli za grosz zdrowego rozsądku, a szarych komórek byłby w stanie naliczyć jedynie 5 wśród całej grupy uczniów i studentów.
Teleportował się pod bramę Hogwartu, jeszcze bardziej wściekły niż zwykle, kiedy dostrzegł, że dwie studentki próbują przemycić na teren szkoły dumbadera. Był nauczycielem wiele lat, ale tak skrajnego idiotyzmu nie widział nigdy w życiu na oczy.
Podszedł do dziewczyn, pozornie niewzruszony, a kiedy tylko spojrzał na ich twarze myślą nieskalane, przewrócił oczami i zacisnął usta w wąską kreskę.
– Seaver, Huang, gratuluję. Już niżej upaść się nie dało. Gdybym teraz transmutował was w gumochłony, nikt nie zauważyłby różnicy. Jesteście równie mocno pozbawione wyobraźni oraz rozumu co one. Waszą animagiczną postacią byłaby zapewne ameba, bo tak jak i one nie macie mózgu – skomentował na początku uprzejmie, po czym jednym machnięciem różdżki zamienił wasze stroje w regulaminową szatę. – Nie będę wnikał czyj to był pomysł. Nie będę również dopytywał skąd wzięłyście to bogu ducha winne stworzenie. Nie oczekuję od was żadnych wyjaśnień, bo nie czerpię przyjemności z rozmów z osobami, które są podręcznikowym przykładem niewyobrażalnej głupoty. Przekażę więc wam informacje najprościej jak się da, z wielką nadzieją, że gdy zniżę się do waszego poziomu to będziecie w stanie zarejestrować chociaż ułamek konsekwencji, które na was czekają. Zawieszenie na dwa tygodnie. Zero kółek, zero quidditcha. Do odwołania – podkreślił. – Potem zapewne dożywotni szlaban – uśmiechnął się, ale w tym geście nie było nic ciepłego ani ludzkiego. – Dumbaderowi możecie powiedzieć papa. I waszej karierze szkolnej również, jeśli by to zależało tylko ode mnie.
Zakończył przemówienie, a jeśli planowałyście cokolwiek się odezwać, na wszelki wypadek rzucił wam ostrzegawcze spojrzenie. W międzyczasie posłał trzy patronusy – jeden do profesora Swanna z prośbą o jak najszybsze przyjście pod bramę, drugi do Nory Blanc, aby przygotowała dla was łóżka szpitalne i eliksiry odtruwające, a trzeci do @Huxley Williams, aby powiadomić go o wyczynach jego podopiecznych. Nie miał żadnych wątpliwości, że jesteście pod wpływem środków odurzających. Kiedy nauczyciel ONMS przyszedł, aby przejąć pieczę nad zwierzęciem, bez słowa odprowadził was do skrzydła szpitalnego.

@Mulan Huang @Harmony Seaver - dla was tutaj zt oraz informacje co dalej poniżej:

Co to dla was oznacza?:

wszelkie pretensje i pytania kierujcie do @marla o'donnell

! INFORMACJA DLA RESZTY - brawurowy wjazd Mulan i Harmony do Wielkiej Sali nie miał miejsca, proszę nie uwzględniać tego w swoich postach, dziewczyny nie pojawiły się na uczcie powitalnej.

Czuł się cholernie dziwnie. Potrzebował głębokiego wdechu nim przekroczył bramy zamku, kierując się w stronę Wielkiej Sali. Tak w ogóle się nie zmieniła, choć zebrany w środku tłum o dziwo sprawił, że Max poczuł się średnio komfortowo. Nie wracał do domu, a do instytucji, której całym sercem nienawidził. Zastanawiał się, czy dobrze zrobił i czy przypadkiem nie truł Wang niepotrzebnie głowy, prosząc o przyjęcie ponownie w szeregi studentów. Widział znajome twarze porozsadzane przy każdym z czterech stołów i nie mógł nie pomyśleć o tym, czy przypadkiem nie zepsuje im w jakiś sposób roku. Stał jak ostatni kretyn na samym wejściu do Wielkiej Sali, ludzie się przez niego przepychali, a on... Poczuł ogromną potrzebę zawrócenia kroków i powrotu do Londynu.
Już miał to zrobić, gdy przy nauczycielskim stole dostrzegł @Christopher Walsh oraz @Joshua Walsh. Na twarzy Maxa od razu pojawił się nieśmiały uśmiech, a sam chłopak nabrał pewnej odwagi. Wierzyli w niego, nie miał zamiaru ich zawieść po raz kolejny. Wystawił więc do góry swoją długą łapę, by tym skromnym gestem i skinieniem głowy się z nimi przywitać i powoli ruszył przed siebie. Ledwo postawił krok, a poczuł, jak przypadkiem ociera dłonią o czyjś zadek. Już odwracał się z szelmowskim uśmieszkiem i jakimś gotowym tekstem, gdy zdał sobie sprawę, że w tłumie zmolestował samego @Camael Whitelight.
-Zaczynam cudownie. Dobry, profesorze. Mam nadzieję, że znajdzie się miejsce na transmutacji dla nowego ucznia. - Przywitał się z nim uprzejmie. Tak, przejście z prywatnych kontaktów na te szkolne miało być kolejnym wyzwaniem, jakie stało przed Maxem. Ale w tej chwili się nad tym nie zastanawiał, bo czekała na niego uczta powitalna.
Początkowo usiadł z innymi ślizgonami, wdając się w różne mniej lub bardziej istotne dyskusje, choć tak naprawdę obchodziło go tylko jedzenie. Tak, za skrzatami i ich kulinarnymi czarami to akurat się stęsknił. Nic więc dziwnego, że od razu napchał sobie paszczę jak kretyn. Przemówienie dyrektorki wyleciało z jego mózgu tak szybko, jak dotarło do jego uszu. Ta sama śpiewka, co zawsze, choć ucieszył się słysząc, że to Camael piastował funkcję opiekuna ślizgonów. Chociaż jedna dobra wiadomość na rozpoczęcie.
Chwilę jeszcze posiedział ze swoimi, a następnie zaczął krążyć po innych stołach. Witał się ze znajomymi z każdego domu, aż w końcu wylądował u puchonów, gdzie zobaczył ciekawą mordkę.
-Czy to nie mój ulubiony, nieletni imprezowicz? - Przywitał się z @Terry Anderson, uśmiechając się do niego.

Karta z żaby: Beatrix Bloxam

Dopiero po chwili zauważył, że puchon jakiś taki nie w sosie. Cóż, nie dziwił się mu za bardzo, bo sam wolałby być gdzie indziej, ale Max rzadko wycofywał się z wyzwań, jakie sobie postawił, a powrót do edukacji właśnie tak traktował - jako kolejne wyzwanie. Czy możliwe do ukończenia? Czas miał pokazać.
-Podkrążone oczy, brak radości z życia i potrzeba węglowodanów. - Odpowiedział chłopakowi żartobliwie. Nie zorientował się jeszcze, że ten absolutnie nie poznał, z kim ma do czynienia. Zamiast jednak skupiać się na tym, Solberg sięgnął po czekoladową żabę, odpakowując ją z pudełka i urywając nogę nim zdąży mu spierdolić.
-W końcu ktoś ciekawy. Szkoda, że tak trudno dostać jej wersje bajek. - Mruknął bardziej do siebie niż do puchona, przyglądając się, kto trafił mu się na karcie czarodziejów. Tej babci jeszcze w swojej kolekcji nie miał i choć czytał te ocenzurowane wersje jej pisarskich zdolności, od lat szukał tych oryginalnych, które ponoć powodowały wymioty i koszmary u bombelków.
-Impreza Remki musiała być bardzo udana, skoro nie kojarzysz typa, który błagał Cię o braak utraty koncesji. - Odpowiedział żartobliwie, zastanawiając się, czy naprawdę szkolny mundurek aż tak go zmieniał. Przez wiele lat zmagał się z niechęcią do tego stroju i niewiele się zmieniło. O ile samą szatę lubił, bo była przewiewna i długa, to koszula i spodnie raczej nie mieściły się w tym, co Maxio lubił najbardziej. Za bardzo krępowały mu ruchy nad kociołkiem, chociaż tyłek opięty miał akurat ładnie.

@Terry Anderson

kostki: sok dyniowy, zupa z trupa i amortencja
żaba: wielka fioletowa ropucha

Val weszła do Wielkiej Sali. Z jednej strony bardzo się cieszyła, z drugiej zaś z tak wielkim lękiem czekała na dzień.
Po pierwsze - zaczynała siódmą klasę. To już nie przelewki, dorosłość pukała do jej drzwi z coraz to większym rozmachem. Puchonka była przerażoną tą pespektywą, że powoli przychodzi czas na dojrzałość i odpowiedzialność. Zresztą nie to jej teraz w głowie. Wolała się skupiać na przyjemnościach, a te coraz częściej odnajdywała w pełnym pucharze i prędce wypalonym papierosku. Nie żeby jej one smakowały. Ale przynajmniej wyglądała z nimi o wiele fajniej.
Tak naprawdę bała się jeszcze jednej rzeczy. Tego, że w ciasnych salach i klasach trudniej jej będzie unikać Remy i Artiego. Nie była ślepa, widziała przecież jak na siebie patrzyli. I wiedziała co to dla niej oznaczało. Być może dlatego w Hogwart’s Expressie minęła ich przedział bez słowa, siadając z obcymi dla niej ludźmi.
Gdy dotarła do stołu Puszków, posadziła swoje cztery litery na ławie i wysłuchala przemówienia pani dyrektor. Tak, tak, honor dla szkoły i zero włóczęg - same nudy. Rozglądała się dookoła, szukając wzrokiem znajomych. Wszyscy powinni już tu być ale przy stole czerwonych wcale nie widziała Harmony… to dziwne. Val przez dłuższą chwilę zastanawiała się, gdzie ona mogła się podziewać.
Bezwiednie nalała sobie soku dyniowego i nałożyła zupę z jakąś wątróbką. O boże, tylko nie to. Ale skoro już wylądowała na jej talerzu, no dobrze. Z niechęcią, ale ją przełknę. Na osłodę postanowiła wziąć sobie również czekoladową żabę. Skrzywiła się na widok karty, ale cóż, przynajmniej deser był słodki.
Ale nie taki słodki jak on.
Nawet nie zauważyła, kiedy ją… khm, khm. Trafiło.
W jednej chwili wszystko było w porządku a w drugiej? Oczy Val rozanieliły się i to, o zgrozo, na widok Ślizgona, który dosiadł się do ich stołu. Pochłonięty w rozmowie z Terrym nie zauważył zapewne bardzo przychylnego spojrzenia, którym obdarzyła go Valerie. Jeśli będę biernie czekać na cud w moim życiu nic się nigdy nie wydarzy, pomyślała pewnie, po czym poprawiwszy włosy dołączyła do wymiany zdań.
- Terry, co to za zły humor. Skąd to zwątpienie? - zagaiła przyjaciela, widząc że rzeczywiście jest nie w sosie. Jej uwaga szybko jednak przeniosła się na przystojnego nieznajomego. - Cześć, chyba się nie znamy. Jestem Val.
Uśmiechnęła się słodko, omiatając go spojrzeniem. Na Merlina, jak ona kocha te uniformy. A już zwłaszcza te ślizgońskie.

@Maximilian Felix Solberg @Terry Anderson

Kostki - picie 5, jedzenie 3
Kostki - literka F

Spoiler:

będzie później

Weszła do wielkiej sali i podeszła do stolika, w którym zaczęła sobie wybierać picie oraz jedzenie, lecz nim się zdecydowała na coś konkretnego, podniosła głowę do góry, widząc grupkę ludzi, którzy siedzieli pomieszani z różnych domów, tak przynajmniej mogła sądzić, jednak były to tylko jej domysły także podeszła do nich ze swoją krukońską ciekawością.
Akurat gdy podeszła wrzała dyskusja, dlatego też odczekała chwilę i uśmiechnęła się do najbliższej dziewczyny @Valerie Lloyd.
- Cześć, można się dosiąść? - zapytała dziewczynę, a chwilę później jej wzrok skierował się po wszystkich tutaj obecnych, jedynie na Terrym zatrzymała się odrobinę dłużej, unosząc jeden kącik ku górze.

@Wacław Wodzirej @Terry Anderson @Maximilian Felix Solberg

Kostki:

Prychnął, słysząc odpowiedź ślizgona, podsumowującą jednak dość trafnie jego dzisiejsze nastawienie. Cóż, skoro już zmuszono go do rozmowy, dobrze że trafiło chociaż na kogoś z poczuciem humoru. Może ten wieczór da się jeszcze uratować... Napełniwszy puchar, odstawił dzban z herbatą z powrotem na swoje miejsce, gdzie ten samoczynnie ponownie napełnił się aż po brzegi. Jedna z kilku zalet magicznej szkoły - mógł jeść i pić, aż zrobiłoby mu się niedobrze, a jedzenia i tak nigdy by nie brakło. Usiadł ponownie na ławie z zamiarem wznowienia przerwanego posiłku, ale jego uwagę przykuł ślizgon, otwierający akurat pudełko z czekoladową żabą. Terry mimowolnie zerknął na kartę, którą brunet trzymał w dłoni, ciekawy jaką magiczną postać wylosował. Miał słabość do wszelkich przedmiotów kolekcjonerskich, odkąd razem z kuzynem rozpoczęli zbieranie wszystkich zestawów Lego Star Wars w wieku siedmiu lat. Niestety, wychowany na mugolskich bajkach, Puchon nie miał zielonego pojęcia kim była Beatrix Bloxam, ani o jakich bajkach mówił teraz ślizgon. Zignorował więc zupełnie jego komentarz, zamiast tego samemu sięgając po jedno opakowanie czekoladowego przysmaku. Ostatnie czego dzisiaj potrzebował, to wyjść na czarodziejskiego debila i ignoranta. Ostrożnie odpakował żabę, po czym nie patyczkując się, wcisnął całą pralinę do ust. Słodka, mleczna czekolada rozpływała się przyjemnie na języku, podnosząc nieco morale piętnastolatka. Może czekolada naprawdę powodowała wydzielanie endorfin w organizmie? Kiedyś coś takiego przeczytał w internecie... Wyjął z pudełka kartę kolekcjonerską i przyjrzał się jej dokładnie. Harry Potter. O nim przynajmniej uczyli się na Historii Magii. Schował nowy nabytek do kieszeni szaty i zanotował w pamięci, że musi gdzieś kupić klaser.
Po dłuższym namyśle Terry doszedł do wniosku, że chyba już kiedyś spotkał ślizgona, ale wrażenie było mętne i nie dało mu za grosz wskazówki co do tego, kim był ów intruz. Twarz wydawała się jednak znajoma, no i zupełnie obca osoba raczej do podeszłaby do niego ot tak pogadać na uczcie. Dopiero na wzmiankę o urodzinach Harmony, chłopak skojarzył fakty.
-Aaah faktycznie. Smallbird, prawda? I jak tam z tą koncesją? Ministerstwo jeszcze Cię nie szuka?
W tej samej chwili dołączyła do nich @Valerie Lloyd, nieświadomie ratując chłopaka z opresji, niczym rycerz na białym koniu. Świetnie, teraz ta dwójka zajmie się sobą, a on w spokoju dokończy posiłek i ukradkiem wymknie się z Wielkiej Sali.
-Wszystko okej, cześć Val. - mruknął w odpowiedzi, siląc się na swój zwykły, uprzejmy ton. Nie mógł nie zauważyć błysku w oku przyjaciółki, gdy ta przedstawiała się ślizgonowi. Wytknie jej to kiedy indziej, choć szczerze kibicował Puchonce w znalezieniu tego jedynego. A jeżeli na jej celowniku znalazł się akurat właściciel Luxa...no cóż...szalej dziewczyno. Już zamierzał zostawić tę dwójkę sam na sam, gdy dołączyła do nich kolejna osoba - zupełnie jakby jego zły humor przyciągał wszystkich z najdalszych zakamarków komnaty.
-Cześć Allison. Jasne siadaj. - posłał Krukonce blady uśmiech i przesunął się, by zrobić jej miejsce obok siebie, samemu tym samym strategicznie zbliżając się ku krańcowi ławy, by łatwiej było mu opuścić towarzystwo nie powodując zamieszania.

@Maximilian Felix Solberg @Allison Grey

Max często bronił się humorem, a że jakoś ten dzień musiał przetrwać, zdecydowanie łatwiej było mu to zrobić w ten sposób, a nie siedząc samotnie i marudząc. Oczywiście, mógł jeszcze zejść do lochów i korzystając z zamieszania wynikającego z powitalnej uczty, rozgościć się w pracowni eliksirów. Nie zrobił jednak tego, stawiając na bardziej społeczną opcję. Dzięki temu mógł też poniekąd zobaczyć, jak wiele się tu zmieniło kadrowo i nie tylko. Nie mówiąc już o wyrobieniu nowych znajomości, a te zawsze były w cenie nie tylko podczas lekcji i egzaminów, ale także w późniejszym życiu, poza murami zamku.
-Nie taki small... - Prychnął, gdy Terry zabawnie przekręcił jego nazwisko. Nie mógł się powstrzymać. Może i był stary, ale niektóre żarty i zachowania wciąż łączyły go z nastolatkami. -Solberg, albo po prostu Max. - Odpowiedział już poważniej, bo imię było o wiele łatwiejsze do zapamiętania chyba, że trafiał na kolejnego fana mugolskich książek jego przybranej matki. Kolberg, Solberg, to wszystko brzmiało tak samo i fakt, że akurat Stacey go adoptowała był niezwykle ciekawym przypadkiem.
-Ku rozczarowaniu konkurencji, mam się wyśmienicie. - Uspokoił Terry`ego, bo alkohol wciąż królował na półkach Luxa i lał się hektolitrami. Solberg liczył na to, że ten stan rzeczy nie ulegnie zmianie tylko dlatego, że poszedł na studia. -A jak mnie szukają to pewnie z innego powodu. - Dodał jeszcze żartobliwie, nim przyłączyła się do nich jakaś dziewczyna.
Dziewczyna, która zdecydowanie miała coś do Maxa. Oj tak, ślizgon bardzo dobrze znał to spojrzenie, a jego powodów mogło być przynajmniej kilka. Średnio w tej chwili go interesowało, czy to magia, czy nie. Był w coraz lepszym humorze i to było dla niego najważniejsze.
-Max Solberg. - Uścisnął jej dłoń i mimowolnie puścił w kierunku dziewczyny oczko. -Widzę, że niektóre rzeczy zostają w tym grajdołku niezmienne. - Powiedział bardziej do siebie, niż do któregokolwiek z puchonów. Czy brakowało mu tego zainteresowania? Może. Czy miał zamiar z niego czerpać garściami skoro był z Paco? Raczej nie. Ale porozmawiać przecież nie szkodziło.
-Allison? - Zdziwił się, po czym spojrzał na rudowłosą, którą kojarzył z warsztatów. -A to Ty! Cześć. Jaki ten świat mały... - Zrobił jej miejsce, żeby mogła się przysiąść i rozejrzał się za kawą, bo tego jeszcze w swoim żołądku dzisiaj nie miał.

@Terry Anderson @Valerie LLoyd @Allison Grey

- Tak, jasne - odpowiedziała bezwiednie nieznajomej, nie poświęcając jej większej uwagi. Skoro ta się nie przedstawiła, nie zdobyła się również na odruch zdradzenia jej swojego imienia. Zbytnio była oczarowana Ślizgonem, na którego co rusz zerkała. Wydawał się dużo starszy, ale to jej nie przeszkadzało. Przecież Harmony sama ostatnio wydawała wyrok - Val jest wręcz skazana na tych starszych od niej.
Wbrew pozorom nie olała przy tym tak zupełnie Terry'ego. Zanotowała sobie w pamięci, żeby w drodze do pokoju wspólnego wybadać co takiego zaburzyło jego humor. Choć mogła się w sumie tego domyślać. To, co dla jednych było błogosławieństwem innym nieco ciążyło. Jak mało kto rozumiała mieszane uczucie każdego mugolaka, który wbrew własnej woli i chęci opuszczał tak dobrze znany sobie świat na rzecz tego magicznego. Może to o chodziło? A może Anderson niezbyt był zadowolony z tego, że Val mizdrzy się do Maxa? A może przestaniesz tak się zamartwiać i skupisz się na tu i teraz?
Puchonka posłała pokrzepiający uśmiech w stronę młodszego przyjaciela, poświęciła również odrobinę uwagi Allison, skoro już wszyscy się do niej zwracali. W międzyczasie rzuciła w jej kierunku grzeczne, aczkolwiek lakoniczne "cześćjestemValerie" i spojrzała ponownie tam gdzie bała i chciala się patrzeć.
Z rozmowy z Terrym mogła wywnioskować, że ma do czynienia z niezłym ziółkiem. Tym samym zaskarbił sobie jej sympatię, choć jeszcze kilka miesięcy temu trzymała by go pewnie na dystans. Ale co poradzić - działanie magii i młodzieńcze hormony potrafią płatać figle.
Gdy usłyszała jego pełne personalia, coś zaświtało w jej głowie. Chwila, chwila. Czy to ten sam Solberg, o którym Felix mówił jej kiedyś, że czyni cuda z eliksirów? Tak, to chyba było mniej więcej coś w ten deseń. Gdy puścił jej oczko, śmiechnęła się nieporadnie, bo nie była przyzwyczajona do tego, by ktoś rzeczywiście zwracał na nią uwagę. Jego dziwny komentarz zignorowała, choć będzie do niej wracał jeszcze wiele razy, ilekroć przed zaśnięciem będzie wspominać tą wstydliwą wymianę zdań.
- Solberg? Słyszałam o tobie. Podobno możesz zamienić najbardziej gorzki eliksir w napój słodki niczym lemoniada. Czy to prawda? - zagadała uprzejmie, czując że cała się rumieni. Nie mogła przecież wiedzieć, że zaraz jej dziwne zachowanie ulegnie całkowitej przemianie, a ona straci dotychczasową pewność siebie. Na razie była zbyt oczarowana Maxem, aby poświęcać uwagę dziwnym spojrzeniem, które najpewniej ja oblepiały.

@Terry Anderson, @Maximilian Felix Solberg, @Allison Grey

Z początku, na samym rozpoczęciu uczty, stał jeszcze z częścią kadry nauczycielskiej przy drzwiach, by powitać wracających z wakacji uczniów i pouśmiechać się do świeżo upieczonych pierwszorocznych, ażeby dodać im otuchy w tym pełnym stresu dniu. Kiedy jednak uprzejmości stało się zadość, Rosa lokalnym zwyczajem, a więc po Angielsku, bokiem wyślizgnął się z parady uprzejmości, by zaszyć przy nauczycielskim stole. To nie była nawet kwestia głodu, a z jakiegoś powodu jeszcze nie wrócił do pełni sił po wakacyjnej niemocy, a ilość wrażeń i stymulacji związanej z entuzjazmem uczniowskiej reprezentacji zaczynała go przerastać.
Sięgnął po mrożoną herbatę, której nie szczędził do swojego kielicha, po czym, wiedziony pokusą tradycji, złapał dyniowego pasztecika, śledząc spojrzeniem ceremonię przydziału.
- W którym byłeś domu..? - odwrócił spojrzenie w lewo, pewien, że zobaczy Huxa, ze zdziwieniem jednak z niepoprawnie bliska przyglądał się małżonkowi Walsha. Wpatrywał się przesadnie głęboko w jego oczy, nim rozkleił usta w lekkim uśmiechu- A przepraszam, nie chciałem przerywać celebracji. - pokiwał swoim pasztecikiem, wracając wzrokiem do sali z pewną konfuzją. Dlaczego wydawało mu się, że tuż obok był uzdrowiciel?

Kostki - picie 5, jedzenie 3
Kostki - literka F

Spoiler:

będzie później 


- Hej Terry, Hej Max i hej... nieznajoma - Z uśmiechem skinęła głową na takie mile powitanie ze strony jednych jak i drugich także dosiadła się między Terrym, a Maxem i zaczęła sobie wybierać jedzenie i picie. Z pitnych rzeczy wybrała sobie wiśniowy gryf, czyli herbatkę, która należała do tych bardziej cierpkich, a z jedzenia hm... Wybór był duży, koniec końców zdecydowała się na zupę z plumki, całkiem smaczna zupka, która powinna dodać jej energii przed nadchodzącymi zajęciami.
- Tak swoją drogą bardzo ciekawe były te warsztaty, które ostatnio prowadziłeś, z pewnością przyjdę na kolejne jeśli będziesz prowadził - rzekła z determinacją w głosie i łyżką do zupy w górze. Z serii ahoj przygodo nadchodzę ja i moja zupa i ewentualne kolejne warsztaty, na które się wybierze. Wzięła się za pałaszowanie swojego jedzenia, aż w jej brzuchu zaburczało normalnie.

@Terry Anderson @Maximilian Felix Solberg @Valerie Lloyd