W gruncie rzeczy im mniej ze sobą rozmawiały, tym szło im lepiej. To nie powinno być nic zaskakującego, ostatecznie bowiem skupienie na zaklęciach było jedną z ważniejszych rzeczy na świecie, ale też nie było sensu o tym krzyczeć, czy ciągle napominać. Zresztą, Victoria była zadowolona głównie z tego powodu, że zaczynało jej coś wychodzić, że to się po prostu składało w jakąś jedną całość i widać było, że są jakieś efekty ich działań. Może na razie nie jakieś niesamowicie rewelacyjne, ale i tak uważała, że to już coś! Pewnie gdyby bardziej się do wszystkiego przykładały, za jakiś czas, ale pewnie nie wcześniej niż jakiś dobry rok, osiągnęłyby niemały sukces w tej dziedzinie magii. Brandonównie w ogóle to nie przeszkadzało, a raczej - odpowiadało jej jak najbardziej, w końcu szlifowała coś, co od wieków robiła jej rodzina.
Nim postanowiła rzucać dalsze zaklęcia, wzruszyła lekko ramionami na pytanie Lou, po czym widać było, ze przez dłuższą chwilę zastanawiała się nad tym, co powiedziała Kanadyjka. Miała nieco racji, ale ostatecznie Victoria doszła do wniosku, że problemem pewnie jest sam dobór zaklęć, o czym zaraz wspomniała, patrząc na dziewczynę nieco uważniej, jakby chciała zapytać, czy rozumie, o co jej chodzi.
- Wiesz, nie wszyscy są odpowiedzialni - dodała jeszcze, a później wzruszyła ramionami, jakby chciała jej powiedzieć, że pewnie nie ma się czym aż tak przejmować, bo ostatnie różnie to bywało. Nie wiedziała jednak, czy jakiś nauczyciel chciałby znowu brać w tym udział.
- Tarantallegra - rzuciła cicho, kiedy pokiwała z zadowoleniem głową Lou, ale tym razem nie chciała, żeby ta słyszała, co postanowiła rzucić, w końcu robiło się nieco trudniej, prawda? Trzeba było próbować, a nie tylko wykrzykiwać wściekle zaklęcia, przynajmniej tak uważała dziewczyna. Spryt, to było coś, co bywało w cenie, a w podobnych sytuacjach sprawdzało się wręcz wyśmienicie.


Kostki: 4 i 4 (udane)
@Loulou Moreau

Komu szło lepiej, temu szło lepiej. Lou najwyraźniej albo miała gorszy dzień, albo zupełnie wyszła z wprawy przez ostatnie zawirowania. Nie potrafiła rzucić poprawnie żadnego zaklęcia, co powoli zaczynało ją irytować. Rozmowa najwyraźniej jedynie utrudniała skupienie, więc dziewczyna powoli przestawała rozmawiać, próbując skupić się jedynie na zaklęciach. Jednak poruszony był temat klubu pojedynków, którego nie mogła ot tak zignorować. Naprawdę żałowała, że został wycofany, bo przecież taka forma nauk była najlepsza. Uczyła nie tylko poprawnego wymawiania zaklęc gdy nie masz czasu do namysłu, ale także refleksu. Jednak uwaga Victorii sprawiła, że Lou musiała w duchu się zgodzić. Zdenerwowana mogłaby sama chcieć sięgnąć po zakazane zaklęcia, co mogłoby doprowadzić do tragedii. Pewnie nie jeden tego spróbował.
- Rzeczywiście, trudno trzymać się wytycznych, gdy emocje biorą górę, a jeśli komuś brak odpowiedzialności… - rzuciła, po czym pokręciła lekko głową. Trudno. Była gotowa szukać osób chętnych do wspólnej nauki, żeby podobnie jak w tej chwili, uczyć się zaklęć wspólnie, na wzór pojedynku. Skupiona na własnych myślach nie zdążyła odpowiednio szybko zareagować z obroną.
- Aerudio… - wypowiedziała niewyraźnie, przez co zaklęcie nie zadziałało, a ona sama po chwili próbowała zachować równowagę na pląsających nogach. Choć przegrała, nie potrafiła powstrzymać wybuchu śmiechu. Kiedy w końcu stanęła na nowo pewnie na nogach, spojrzała na Viks, unosząc kciuk do góry i ponownie przyjmując odpowiednią postawę. Teraz nie pozwoli się tak łatwo zaskoczyć.



3 i 3 ... bez komentarza
@Victoria Brandon

Już nie do końca słuchała swojej oponentki. Wydawało jej się, że przedyskutowały w tej chwili wszystko, co najważniejsze, a nadeszła pora na to, żeby skupić się w pełni na zaklęciach, w końcu po to się dzisiaj umówiły, by przekonać się, jak daleko mogą zajść, czego użyć i jak mogłoby wyglądać starcie, gdyby do tego doszło. To prawda, że Loulou miała na pewno większe doświadczenie w tym zakresie, w końcu Victoria nie pamiętała, by kiedykolwiek brała tak naprawdę udział w pojedynku, ale nie zamierzała zostawać gdzieś w tyle i już pędziła na złamanie karku, by jednak jakoś wygrać, a przynajmniej pokazać, że chociaż nie jest wyszkolona w ten sposób, to jednak sobie radzi. Ambicja była straszną rzeczą, ale w chwili obecnej bardzo jej pomagała, bo dzięki temu była w stanie jednak osiągnąć sukces i, jak widać, zaskoczyć swoją przeciwniczkę. Serce zabiło jej mocniej z wrażenia, a później uniosła lekko różdżkę, by wypowiedzieć kolejne zaklęcie.
- Protego - rzuciła cicho, uznając, że tym razem pora się bronić, bo w końcu ostatnio to ona przejmowała inicjatywę, więc chyba najwyższa pora na to, żeby zamieniły się miejscami. Nie miała pojęcia, jak dokładnie wyglądałby normalny pojedynek i co by ją w czasie niego czekało, ale w chwili obecnej chciała po prostu sprawdzić wszystko, co możliwe. Zaklęcie, jakie wybrała, było proste, ale liczyła na to, że zdoła ją osłonić przed rzutem, jaki zamierzała wykorzystać w tym wszystkim Lou.


Kostki: 2 i 5 (udane)
@Loulou Moreau

Ambicja potrafiła namącić w głowie, ale także duma. Właśnie ta druga odezwała się w Lou, która do tej pory nie miewała problemów z rzuceniem zaklęć. Wciąż musiała sobie powtarzać w myślach, że nie toczą teraz prawdziwego pojedynku, że nie chodzi o to, aby pokonać tę drugą, a jedynie ćwiczą. Mimo to gdzieś w środku czuła nieznaczne ukłucie, że nie udało jej się uchylić przed zaklęciem. Teraz jedynie dziko pląsała, ale to zawsze mógł być gorszy urok.
- Acusdolor - rzuciła cicho, posyłając zaklęcie w stronę Viks, tym razem zamierzając atakować. Choć cieszyła się z treningu, nie podobało jej się, że tego dnia zaklęcia zwyczajnie jej nie wychodziły. Z tego powodu zdecydowała się sięgnąć po proste zaklęcia, opanowane jeszcze w Riverside. Obserwowała, jak zaklęcie trafia w magiczną barierę, nie robiąc nic blondynce, co skwitowała lekkim uśmiechem. Widać zdążyła otoczyć się zaklęciem ochronnym. Dobrze, że obie ćwiczyły, dobrze, że obu coś się udawało. Jedynie nie podobało jej się, że jednak większą ilość nieudanych prób sama miała. No nic, to był tylko trening, teraz mogło się nie udawać, żeby w przyszłości działać bez zarzutu.


4 i 5 (udane)

Duma i ambicja leżały naprawdę blisko siebie i właściwie Victoria mogła powiedzieć, że niesamowicie cieszyła się z tego, że jej wychodziło, że wszystko to się udawało i jakoś szło do przodu. Oczywiście, to były proste zaklęcia, ale nie chciała sięgać po coś więcej, po coś, co mogłoby zrobić prawdziwą krzywdę. Zdawała sobie sprawę z tego, że podobne zaklęcia i tak musi przećwiczyć, żeby pewnego dnia nie zacząć się plątać, gdy przyjdzie do walki, ale na razie wolała tego nie testować na innym czarodzieju, na pewno wystarczy jej jakiś manekin, który nie będzie protestował, jeśli ostatecznie zrobi mu krzywdę. Wiedziała doskonale, że jej poprzednie zaklęcie może jeszcze działać, ale chciała sprawdzić jeszcze coś, przekonać się, czy będzie w stanie to wykorzystać, jeśli przyjdzie pora na podobne działania w nieco mniej sprzyjających warunkach.
- Barrera - rzuciła zatem już nieco zmęczona, ale z przyjemnością patrzyła, jak podmuch wiatru zaczyna podbijać w górę tumany kurzu, jak zbiera pył z ziemi i zaczyna formować się w osłonę, która wciąż i wciąż pędzi w stronę Loulou. Może to nie było niebezpieczne, może nie było jakoś niesamowicie groźne, ale na pewno było irytujące i była ciekawa, jak spróbuje sobie z tym poradzić jej przeciwniczka. Bo w końcu szło jej całkiem dobrze, prawda? Poziom miały naprawdę podobny, więc trudno było powiedzieć, która z nich okazałaby się zwycięzcą w tym małym pojedynku.

Kostki: 5 i 4 (udane)
@Loulou Moreau

Rownież Lou starała się nie rzucić zaklęciami, które mogłyby w jakiś sposób skrzywdzić Viks, albo po którym musiałyby iść do skrzydła szpitalnego. Zawsze chciała wykorzystać zaklęcie, po którym rośnie poroże nawet ludziom, ale cóż, nie chciała robić z kuzynki jelenia. Już prędzej jakiegoś chłopaka, najlepiej zajętego, żeby określenie “rogacz” było dla niej zabawniejsze.
- Clamor - rzuciła cicho, aby Viks jej nie usłyszała, w tym samym czasie, co dziewczyna zmusiła piach do kierowania się na jej oczy. Miała nadzieję, że zaklęcie trafi blondynkę i zacznie płakać, ale musiała skupić się na tym, żeby osłonić oczy przed piachem. Odwróciła aż głowę, próbując jakoś się obronić. Nienawidziła tego zaklęcia, ale cieszyła się, że wyszło Krukonce. Uśmiechała się lekko przez cały czas, na nowo czując radość z rzucania zaklęć.

3 i 6 (udane)
@Victoria Brandon

Każde udane zaklęcie ją cieszyło, to nie było nic dziwnego, prawda? Była po prostu zadowolona, że jakoś posuwa się na przód, że jest w stanie bronić się i atakować, naprawdę skutecznie, jak widać! Ten piasek, którym sypnęła teraz w swoją przeciwniczkę, był naprawdę dobry i pewnie samozachwyt spowodował, że dziewczyna rozkojarzyła się na tyle, że po prostu zaklęcie Lou trafiło do celu. Tego się nie spodziewała, chyba zbyt zadufana w swoich własnych zdolnościach, co, rzecz jasna, mogło ją zgubić i nie trzeba było się nawet zastanawiać nad tym, jak bardzo ta sprawa wybiła ją z rytmu, a co za tym idzie, również zdenerwowała!
- Avis - rzuciła zatem, ale zupełnie bez przekonania, bo nie do końca mogła się skupić na tym, co teraz robiła. Lou wyraźnie się udało i w efekcie uzyskała chwilową przewagę, co mocno jej się chwaliło, chociaż oczywiście, pod pewnymi względami Victoria była z tego powodu zazdrosna. Miała jednak właśnie doskonały pokaz tego, jak działa dekoncentracja, bowiem poza błyskiem i sypnięciem z końca różdżki kolorowych piórek, nie wydarzyło się nic więcej. Nie była dostatecznie skupiona na tym, co miała zrobić, zdecydowanie nie, jedynie gdzieś oscylowała wokół tego, że powinna pokonać Kanadyjkę, ale co z tego, skoro zamiast determinacji i chłodnej logiki, wkładała w to wszystko po prostu frustrację? I jeszcze na dokładkę ocierała łzy.

3 i 2 (nieudane)
@Loulou Moreau

Piasek dostał się do jej oczu, przez co chwilę zajęło jej pocieranie ich i próba otwarcia bez zalewania się od razu łzami. Kiedy w końcu piach opadł, odwróciła się przodem do Victorii, mimowolnie ciesząc się, że jednak nie udało się blondynce zaklęcie. Byłoby szkoda dostać w plecy czymkolwiek. Nie czekała jednak na kolejną próbę Krukonki.
-Tarantallegra - rzuciła cicho, celując w dziewczynę, chcąc widzieć ją pląsającą, o ile utrzyma się na nogach. Nie chciała rzucać w nią niczym, co mogłoby naprawdę wyrządzić jej krzywdę, ale też na szybko nie przychodziły jej żadne zaklęcia, które mogłaby w takiej sytuacji wypróbować. Stąd wybierała te, które zazwyczaj używała do zwykłych żartów. Może pora także w Hogwarcie zacząć się tak bawić? Uśmiechnęła się nieco kącikiem, widząc, że jednak jakoś jej idzie. Świadomość, że nie zastała się magicznie przez przenosiny, była bardzo przyjemna, a gdyby nie wychodziło jej teraz każde zaklęcie, cóż... Zaczęłaby się zastanawiać, czy z jej różdżką wszystko jest w porządku i czy nie ma jakichś zaklęć na granicach państw, które ograniczają działanie różdżek. Było to co prawda absurdalne, ale takim wydawała jej się własna porażka względem zaklęć.


5 i 2 (udane)
@Victoria Brandon

Coś jej się udało, to prawda, w końcu piasek był bardzo mało przyjemny, kiedy dostawał się do oczu, do nosa, kiedy w ten sposób atakował, nie ma co ukrywać, ale mimo wszystko Victoria miała poczucie, że coś tutaj za bardzo jej nie wychodzi i może właśnie z tego powodu, z uwagi na to, że mimo wszystko się tym jakoś denerwowała, nie wszystko wychodziło jej tak, jakby chciała. Doskonale wiedziała, że złość jest złym doradą, ale niewiele mogła na to w te chwili poradzić. Wciąż jeszcze była młoda, łatwo się irytowała, wszystko w niej buzowało, więc kiedy tylko oberwała zaklęciem, aż pisnęła ze złości. Sama go wcześniej użyła, ale prawda była taka, że zdecydowanie zabawniej oglądało się kogoś, kto pląsa, niż robiło się to samemu!
- Avis! - rzuciła raz jeszcze, ponownie próbując tego zaklęcia i aż jęknęła w duchu, kiedy efekt był podobny do poprzedniego. Tylko trochę błysków, nic nadzwyczajnego, pyk i koniec! To nie było to, czego oczekiwała, a półprzezroczyste piórka, które wirowały dookoła niej, były wręcz zabawne. Nie spodziewała się, że pójdzie jej aż tak tragicznie, z tak prostymi zaklęciami, ale w gruncie rzeczy - różnie bywało, prawda? Tak czy inaczej, starała się złapać głębszy oddech, żeby się jakoś uspokoić i za chwilę nie zbłaźnić ponownie, bo to dopiero byłaby prawdziwa katastrofa!


4 i 2 (nieudane)
@Loulou Moreau

Miała wrażenie, że dopiero teraz naprawdę się rozgrzała i naprawdę zaczęła działać, w przeciwieństwie do Victorii. Czyżby dziewczyna zbytnio się rozkojarzyła niewielką porażką i dlatego teraz nie udawało jej się rzucić odpowiednio zaklęcia? Nie brzmiało to dobrze. Lou trzymałą kciuki, żeby blondynka szybko się pozbierała, choć obawiała się nieco, jakim wtedy zaklęciem oberwie.
-Aquamenti - mruknęła ciszej, zamierzając co najwyżej nieco zmoczyć dziewczynę. Później wystarczy zaklęcie suszące i będzie po krzyku, ale zwyczajnie traciła pomysły na lekkie ataki. Niby mogła ponownie sięgnąć po zaklęcie żądlące, ale jakoś... Nie chciała powtarzać tego, co już rzuciła.

3 i 6 (udane)
@Victoria Brandon

Victoria była naprawdę zirytowana tym, że nie wychodzi jej tak proste zaklęcie, co właściwie nie powinno nikogo dziwić, bo podobne rzeczy umiały całkiem ładnie wytrącić z równowagi, nie dało się ukryć. Ponieważ zaś chciała, żeby to zaklęcie jej w końcu wyszło - bo ile można, tak naprawdę - postanowiła rzucić je raz jeszcze. Szkoda tylko, że najpierw dosięgnęło ją zaklęcie Lou, a w tym momencie po prostu zachłysnęła się powietrzem z przerażenia i avis stało się właściwie całkowicie niemożliwe do wypowiedzenia. Różdżka, najpewniej wyczuwając jej nastrój, sypnęła mnogimi, czerwonymi iskrami, ale po małych ptaszkach śladu nie było, co właściwie Krukonki nie dziwiło. Starała się teraz zapanować nad bijącym wściekle sercem, które zdawało się mieć chęć na wyskoczenie z jej piersi i nie powinna się dziwić. Zaskoczenie jej wodą było niemalże zbrodnią karalną, o czym Lou nie miała prawa wiedzieć, w końcu dopiero niedawno się tutaj pojawiła, a Victoria nie biegała i nie opowiadała z miejsca, jak to z nią jest i czego dokładnie się boi. Na razie nawet nie czuła złości, że zaklęcie jej nie wyszło, bo po prostu starała się nad sobą zapanować. Może za chwilę?


3 i 3 (nieudane)
@Loulou Moreau

Szło jej całkiem dobrze od pewnej chwili, przez co nie mogła pozbyć się uśmiechu z twarzy. Prawdę mówiąc, jakoś specjalnie nie próbowała nawet tego robić. Dostrzegła reakcje Viks na wodę, ale nie przypuszczała nawet, że dziewczyna się jej boi. Wyglądało tak, jakby się tego nie spodziewała, a przez to została wybita z rytmu. Gdyby była świadoma lęku blondynki, nie rzucałaby takim zaklęciem, tego można było być pewnym.
- Concino[b] - rzuciła wyraźnie, mając nadzieję, że za chwilę Victoria będzie śpiewać swoje zaklęcie, co właściwie może utrudnić jej rzucenie swojego. -[b] Wszystko w porządku? - dopytała jeszcze, chcąc się upewnić, że woda nie wyrządziła większych krzywd Krukonce, niż mogło się wydawać. Dodatkowo chciała sprawdzić, czy zaklęcie trafiło, prowokując ją do odpowiedzi. Ostatecznie zaklęcie mogła rzucać niewerbalne, ale odpowiadając, będzie śpiewać, prawda? Inaczej nie było możliwości sprawdzić, czy urok ją trafił.


5 i 2
@Victoria Brandon

- Protego maxima - powiedziała cicho Victoria, porzucając już próby rzucania avis, bo to kończyło się dla niej jakoś fatalnie i nie było wcale najlepsze. Próbowała już ze zwykłym protego, postanowiła więc sprawdzić, czy jest w stanie rzucić równie poprawnie coś większego, nie mówiąc o tym, że marzyło jej się nauczenie horriblis, ale oczywiście, to wymagało od niej jeszcze większych zdolności niewątpliwie o wiele większego skupienia, niż to obecne. I tak poszło jej naprawdę dobrze, bo odetchnąwszy głęboko, zmusiła się do myślenia, a nie rzucania zaklęciami całkowicie na oślep i bez pomyślunku. Miała już nauczkę, że takie zabawy kończą się źle i po prostu do niczego nie doprowadzą. Z przyjemnością poczuła, że zaklęcie faktycznie działa i urok rzucony w jej stronę przez Lou, nie miał do niej dostępu. Odetchnęła głęboko, bo dla kogoś takiego, jak Krukonka, było to niesamowicie istotne. Czuła już zmęczenie tym wyszukiwaniem zaklęć i kierowaniem ich w przeciwniczkę, ale skoro nabrała już większego spokoju, postanowiła, że spróbuje jeszcze coś zrobić, chociaż właściwie powinny zaraz sobie usiąść i po prostu pooglądać okolicę. Kanadyjka na pewno również była zmęczona, kto zresztą w takiej sytuacji by nie był. Trzymając mocno różdżkę, która powoli zaczynała się grzać i dawać znać o tym, że to najwyższa pora na prawdziwy odpoczynek, odgarnęła włosy z czoła, by w żaden sposób jej nie przeszkadzały, a później przymknęła powieki zastanawiając się, czy mogłaby wykorzystać jedno zaklęcie z zamiarem zamrożenia różdżki Lou, czy ono w ogóle nie podziała w takim wypadku.


3 i 5 (udane)
@Loulou Moreau

Próbowała wyczuć, czy Victoria będzie atakować, czy spróbuje się bronić, skoro ostatnie uroki w dużej mierze docierały do niej. Wahała się, czy nie powinna wyczarować bariery, mogłaby wtedy powtórzyć ćwiczone przez siebie aerudio, ale ostatecznie zrezygnowała. Trudno, najwyżej będzie dziko pląsać po trawie, albo coś innego, w zależności, co chodziło po głowie Krukonki. Lou zamierała znowu atakować, tym bardziej że miała dobrą passę i czuła, że jeszcze się nie skończyła. Niestety nie wiedziała, na szybko, jakiego zaklęcia powinna teraz użyć, a przecież nie sprawia frajdy używanie ciągle jednego i tego samego zaklęcia. Należało nieco zmieniać, żeby także wybić przeciwnika z rytmu. W końcu jedno, ale brdzo proste, przyszło jej do głowy.
- Jęzlep - rzuciła, nie wiedząc, jakie jeszcze zaklęcie może użyć, żeby się nie powtarzać, po czym zaczęła się sama śmiać. Nie mogła nic poradzić na fakt, że użycie tak zwyczajnego zaklęcia w tym “pojedynku” ją rozbawiło. Czyżby obie były już zmęczone? Lou zdecydowanie miała ochotę położyć się i popatrzeć w chmury, albo napić się czekolady na gorąco. Druga opcja byłą nawet bardziej kusząca.

6 i 1 (udane)
@Victoria Brandon

- Avis - powiedziała, na chwilę przed tym, jak Lou postanowiła rzucić zaklęcie, zdeterminowana, by zaklęcie jednak tym razem zadziałało i ostatecznie udało jej się posłać w stronę dziewczyny zgraję ptaszków, które najwyraźniej nie miały ochoty jej zostawić. Zaklęcie Gryfonki siłą rzeczy nie mogło jej trafić, nie teraz, kiedy ledwie chwilę wcześniej użyła protego maxima, o wiele silniejszego, niż zwyczajne protego, a przynajmniej taką miała nadzieję. Może jednak zaklęcie Kanadyjki chybiło dlatego, że Krukonka padła na kolana, a chwilę potem położyła się na plecach? Różdżka była gorąca, czuła to, gdy zaciskała na niej palce, a i jej skupienie już zdecydowanie spadło, sama zaś była osłabiona, aczkolwiek naprawdę zadowolona, bo to był całkiem niezły trening, a dokładnie na tym jej zależało. Jej i jak podejrzewała, również Lou, która wcale nie próżnowała i można powiedzieć, że spokojnie dotrzymywały sobie kroku.
- Mam dość! - rzuciła w przestrzeń, mając wrażenie, że jeszcze chwila i po prostu zaczną drżeć jej palce. Nie były jeszcze tak wyszkolone, żeby z miejsca robić jakieś szaleństwa i toczyć prawdziwe bitwy, ale i tak to była wspaniała próba, co niesamowicie ją ucieszyło! Miała nadzieję, że jej daleka kuzynka podziela jej zdanie.


6 i 5 (udane)
@Loulou Moreau

Odczuwała zmęczenie i przegrzanie różdżki. Mimo wszystko zdążyły rzucić wiele zaklęć, a gdy któreś nie wychodziło skupiały się na nim mocniej, wymagając więcej od kawałka drewna. Potrzebowały odpocząć, ale jeszcze nie teraz. Lou nie zamierzała być pierwszą, która się podda. Nie wiedziała, co teraz zamierza zrobić Krukonka, ale skoro dobrze szło jej atakowanie, zamierzała kontynuować.
- Orbis - rzuciła, z zadowoleniem obserwując, że zaklęcie wyszło poprawnie. Niestety nie dało to większego efektu, bowiem tarcza wokół Victorii wciąż działała. Spojrzała na swoją różdżkę, czując, że jest wyjątkowo nagrzana. Dawno nie doprowadzała jej do takiego stanu, co sprawiało, że uśmiech nie schodził z twarzy dziewczyny. Niestety zmęczenie dawało się we znaki, gdyż od ciągłego zaciskania na niej palców, bolała już dziewczynę dłoń. Uniosła spojrzenie na kuzynkę, gdy ta oznajmiła, że ma dość, z ulgą prostując się i opuszczając różdżkę, która ostatecznie schowała.
- Dawno nie miałam takich ćwiczeń - przyznała spokojnie, ze zdumieniem odkrywając zmęczenie we własnym głosie. Najwyraźniej więcej sił ją to kosztowało, niż początkowo myślała. Podeszła do swojej torby, zerkając jeszcze raz do książki. Aerudio w końcu jej się udało i podejrzewała, że nie będzie już mieć z tym problemów. Uśmiechnęła się kącikiem ust, chowając książkę do torby.
- Powtórzymy to za jakiś czas? - spytała Viks, spoglądając na nią z radością. Miała nadzieję, że dziewczyna nie da się prosić i ochoczo przystanie na propozycje. Ostatecznie jakoś trzeba było ćwiczyć, a może zdecydują się. W przyszłości na nieco bardziej bolesne zaklęcia? Choć powinna też ćwiczyć inne umiejętności, ale co mogła poradzić, że zaklęcia i obrona były jej bliższe niż chociażby uzdrawianie? Ostatecznie obie dziewczyny skierowały swoje kroki w stronę zamku.

5 i 3 (udane)

/zt x2

Zapleść wianek… całkiem prosta sprawa, prawda? A jednak nie. Była to kolejna rzecz, która sprawia jej trudność, wymagając od niej zdolności manualnych. Niby nie każdy wiankopletą się urodził, ale niektórym udawało się po chwili stworzyć coś, co naprawdę dobrze wyglądało. Lou nie należała do tych szczęściarzy i wianek co rusz rozsypywał się w jej dłoni.  W końcu zacisnęła zęby i zastanowiła się chwilę nad dobrem kwiatów. Był słownik ich mowy, ale nie miała komu swój twór podarować, więc uznała, że nie musi po to sięgać. Była druga metoda - wybrać kwiaty, które jej się podobały, tak po prostu. Ostatecznie wybrała maki, chabry, koniczynę oraz trochę długich źdźbeł trawy. Była zdeterminowana zrobić wianek, którego kolory będą nieznacznie łączyć nową i starą szkołę.
Wzięła do ręki mak, po czym dobrała trochę trawy i wszystko zaplotła wokół główki maku. Dobrała chaber i znów zaczęła owijać wokół poprzednich roślin. Uśmiechnęła się nieznacznie pod nosem, kiedy wszystko zaczynało się trzymać, a ona mogła dokładać kolejne rośliny. Z każdym kolejnym owijaniem łodyżki, albo źdźbła, czuła, że wianek robi się sztywniejszy, trwalszy. Wcześniej zbytnio się spieszyła, teraz dopiero uspokajając się nieznacznie. Czerwień maku dla nowego domu. Niebieski dla wodnych zamiłowań. Trawa dla zieleni wokół dawnej szkoły. Koniczyna, bo zwykła, pospolita, a jednak wywołująca uśmiech na twarzy. Lubiła koniczynę, jej kwiaty, choć mama uznawała je za chwast, którego próbowała się od wielu lat pozbyć z ogródka. Oczywiście daremnie, co cieszyło Lou. Wolała widzieć w ogródku trochę dzikich roślin, niż same wypielęgnowane rabatki, które rosły tak, jak im nakazano. Przyjrzała się krytycznie barwom i doszła do wniosku, że brak wyraźnego koloru Riverside, który łączył się z obecnym domem. Złotego, a przynajmniej żółtego. Rozejrzała się więc po kwiatach, dobierając do swojej kompozycji żółty złocień. Powoli zbliżała się do połowy swojego wianka, a nic się nie rozsypywało. Najwyraźniej robiła postępy, a to cieszyło ją o wiele bardziej. Przesunęła opuszkami palców po roślinach, ciesząc się ich delikatnością. Nigdy nie robili wianków na Celtycką Noc, stąd pierwszy raz poznawała nie tylko magiczną stronę obchodów, ale także pozostałe tradycje. Poza śmingusem, ale choć za nim nie przepadała, tegoroczny był całkiem przyjemny, pełen śmiechu. Pewnie tak powinien zawsze wyglądać.
Kolejne źdźbło trawy zostało doczepione do wianka, a za nim poszły kwiaty. Chabry otaczające mak, ponownie trawa, trochę koniczyny i znów trawa. Maków nie musiała dawać wiele, żeby były widoczne i to jej się podobało. Pięć kwiatów, a wianek wydawał się przesycony czerwienią. Każdemu towarzyszył złocień, dopełniając ich barwę i różnorodność kwiatów. Podobał jej się. Jeszcze musiała wpleść trochę roślin, aby był odpowiedniej długości, co sprawdzała, co jakąś chwilę przykładając wieniec do głowy. W końcu dobrała kremową, cienką wstążkę, związując nią koniec wianka i przywiązując do początku. Całość wykończyła niewielką kokardą i wianek miała gotowy. Ubrała go na głowę, a uśmiech dodawał uroku całości. Zbierając pozostałe kwiaty, dostrzegła pisankę, ale nie zdążyłaby nawet do niej podejść, nim ta uciekła. Uśmiechnęła się jedynie pod nosem, licząc na to, że znajdzie gdzieś indziej.

szukanie pisanek C - nieudane

/zt

Lekcja zaklęć / inny czas

Przyszedł z Kath na miejsce, które wydawało mu się być rozwiązaniem pierwszej z zagadek. Od razu ruszyli rozglądać się za wstążką. Po chwili usłyszał, jak śłizgonka go woła.
-Masz coś? - Podbiegł do niej i już po chwili zauważył, co wskazywała. Na jednej z gałęzi wisiała śliczna wstążka w kolorze szparaga.
-Dobra, stój tu, a ja po nią wlezę! - Powiedział i już chciał rozpoczynać wspinaczkę, gdy coś odrzuciło go do tyłu. Lecąc na tyłek nie zauważył, jak z kieszeni wypadło mu 5 galeonów. Nie była to jakaś tragicznie wielka strata, ale w kończy pieniądz to pieniądz.
Kath pomogła mu wstać i skomentowała sarkastycznie jego mugolskie próby zdobycia materiału. Skoro nie dało się tak, to trzeba było inaczej! Ma wyjął swoją eukaliptusową różdżkę, wycelował w falującą na wietrze wstążkę i wyszeptał Accio!. Już po chwili materiał znajdował się w jego rękach.
-Daj rękę. - Powiedział do partnerki i gdy ta wyciągnęła w jego stronę dłoń, przewiązał jej wstążkę na nadgarstku. W ten sposób przynajmniej jej nie zgubią. Gdy to zrobił, dziewczyna zauważyła, że na materiale widnieje jakiś napis. Była to treść kolejnej zagadki.

//zt

Lekcja zaklęć/inny czas
Kostki: 1

Biegła właściwie jak szalona. Zatrzymać ją w tej chwili, to właściwie jak rzucić się pod rozpędzony pociąg, nic by to nie dało. Mknęła tak prędko, że nawet kiedy już dopadła do właściwego miejsca, nie przyszło jej do głowy, że to przecież lekcja zaklęć i powinna coś z tym zrobić, jakoś to wykorzystać, zachować się jak należy. W końcu... W końcu była naprawdę dobra w zaklęcia! Co zrobiła tymczasem?
- Teddy! Podsadź mnie! - powiedziała z miejsca, a kiedy tylko chłopak jej pomógł, chwyciła się gałęzi i zaczęła wspinać w górę, pędząc jak na złamanie karku, co skończyło się objechaniem w dół kory, zdarciem sobie dłoni i generalnie... lekką przegraną. I chyba wtedy, kiedy niemalże zleciała z tego drzewa, zatrzymując się na jakieś bocznej gałęzi, w liściach i generalnie mało wyjściowo, przyszło jej do głowy, że przecież może zrobić cos innego, że przecież jest czarownicą, a nie mugolką! O na Merlina.
Wyciągnęła różdżkę, którą miała do tej pory schowaną, a potem odchrząknęła, starając się zupełnie nie przejmować swoimi ranami bojowymi i co tam jeszcze miała, to się teraz mało liczyło. Była w ferworze walki, zupełnie jak na meczu, czy czymś podobnym, a zatrzymanie jej w miejscu było po prostu kompletnie niemożliwe. Zapomnij! Tak czy inaczej wyciągnęła różdżkę przed siebie, wycelowała ją we wstążkę, która zdążyła już napsuć jej krwi i rzuciła głośno i wyraźnie:
- Accio wstążka! - by wyciągnąć rękę i mieć nadzieję, że przedmiot faktycznie wpadnie w jej ręce, a ona będzie mogła zejść na ziemię i przy okazji nie umrzeć, bo już i tak popisała się całkowitym brakiem rozumu. Widać były takie chwile, kiedy dawała się ponosić, ale czy aby na pewno powinna postępować w taki, a nie inny sposób? Była czarodziejem! Na dokładkę aspirującym do tego, by zostać jednym z lepszych magów swoich czasów, a tymczasem biegała po drzewach.
- Teddy? Pomożesz mi?

Lekcja zaklęć / inny czas

Dobiegli w końcu do prawidłowego miejsca - co Thad skwitował tylko szerokim uśmiechem. Oboje zaczęli się rozglądać w okolicach huśtawki, w końcu dostrzegając jednak pierwszą - zieloną wstążkę wśród gałęzi drzewa. Potrzeba było do tego prawdziwie sokolego wzroku - bo materiał wtapiał się nieco w otoczenie.
Słysząc polecenie dziewczyny, zmarszczył brwi - ale... wykonał jej prośbę.
— Viks, to nie jest dobry po... — aż podskoczył, kiedy dziewczyna zjechała kilka gałęzi w dół. Już miał ochotę wspiąć się tam do niej - ale Krukonka doskonale sobie poradziła w dalszej części przywołując wstążkę do siebie. Pokręcił z niedowierzaniem głową.
Jednak nie tylko on zapominał o swojej różdżce.
— Dobra robota! — pochwalił ją, pomagając jej zejść ze zdradzieckiego pnia. Rzucił jeszcze zatroskane spojrzenie na jej zdarte dłonie - ale dziewczyna zdawała się tym nie przejmować - już ciągnąc go w kolejne miejsce.
Normalnie wyścig rodem z ich treningów.

Lekcja zaklęć / inny czas

Ta lekcja zaklęć zapowiadała się naprawdę wyjątkowo! Nancy zupełnie nie spodziewała się tak dużej, zorganizowanej gry terenowej! Gdy tylko wszystko zostało objaśnione, a dziewczyny dostały pierwszą zagadkę, od razu zabrały się do roboty. Liczył się czas, a Williams jakoś udzieliła się chęć rywalizacji. Szybko dogadały się, w którą stronę powinny się udać i kiedy zgodnie kiwnęły głowami, że tak, to właśnie to miejsce, Williams chwyciła dłoń Strauss i pobiegły w wyznaczone miejsce.
Huśtawka. Idealne miejsce, żeby przysiąść i podziwiać okoliczne widoki. w zasadzie chętnie by na niej przysiadła razem z Violą i olała całą resztę zadań, ale przecież będzie jeszcze ku temu okazja.
- Popatrz, tam jest wstążka! - Wskazała na jedną z gałęzi i... Zarumieniła się przypomniawszy sobie podobny widok na celtyckiej nocy. Przed oczami widziała odlatującą wstążkę w kolorze błękitu królewskiego i pogoń za nią, zakończoną ich pierwszym pocałunkiem. Wzięła głęboki wdech, bo tym razem kawałek materiału miał kolor szparaga, a poza tym nie miały czasu na podobne ekscesy... Chociaż ta huśtawka...
- Accio! - Rzuciła, ale nie spotkało się to żadnym efektem. - Locomotor! - Znowu nic.
- Trzeba to ściągnąć jakoś... Może wejdę ci na plecy? - Zaproponowała i kiedy Viola przystała na tę propozycję i kucnęła, Williams stanęła jej na ramionach, wyciągając ręce w stronę gruszki, do której przyczepiona była wstążeczka. I choć stawała już niemal na czubkach palców, to wciąż nie dosięgała zdobyczy. Zeskoczyła na dół, niezadowolona i zaczęła intensywnie myśleć nad znanymi sobie zaklęciami. W końcu wpadła!
- Baccifero! - Machnęła różdżką, a owoc zaczął dojrzewać, aż najzwyczajniej w świecie spadł na ziemię. Chwyciła gruszkę z zadowoleniem i podrzuciła w ręce, przypominając sobie cytat z pewnej mugolskiej książki, której Violetta, pewnie nie mogła znać. Uśmiechnęła się chowając wstążkę do kieszeni, a owoc ugryzła.
- Chcesz? Słodka! - Wyciągnęła rękę w stronę Strauss by ją poczęstować. Pierwsze zadanie zaliczone!

LEKCJA ZAKLĘĆ / INNY CZAS

Nie mogło być tak źle. Zagadka bardzo prosto kojarzyła mu się z pewnym miejscem, gdzie zresztą kiedyś był. Może rok temu. Na jesień. Tylko nie do końca wiedział czy to faktycznie było to miejsce. Ciągnął więc za rękę Finana z palcami wspólnie przepleciony i zamierzał czym prędzej dowiedzieć się o co chodzi z zadaniem. Przeczytał jeszcze raz napis na zadaniu, aby w pewnym momencie znaleźć się w danym miejscu. Huśtawka, którą używał dawniej do huśtania się w złych chwilach. Kiedy dopiero co przybył tak naprawdę do Hogwartu i nie wiedział gdzie się podziać. To miejsce go relaksowało, ale... dawno już zapomniał tak naprawdę o tym miejscu. Dopiero przedstawiona im przez profesora zagadka pomogła mu przypomnieć sobie, że takie miejsce istniało. Swobodnym ruchem więc wyciągnął swoją różdżkę zza spodni i wskazał na drzewo. Widniała tam gruszka. — Widzisz, mówiłem Ci po drodze, że skądś to miejsce kojarzyłem. Byłem tutaj na początku swojej szkoły. Nie mogłem się odnaleźć i... nogi mnie tu przywiodły. — Po czym zamachnął się i krzyknął zaklęcie "Baccifero". Gruszka sama dojrzała i spadła w jego ręce. Przyglądał się jej jeszcze chwilę. — No, to teraz chodźmy stąd, aby Ślizgoni czy Gryfoni nas nie podejrzeli. Chcę to wygrać. Chcę to wygrać dla Voralberga! — I znowu pociągnął Garda z miejsca, wręczając mu zagadkę. No i gruszkę. Wstążkę wziął potem dla siebie. Bo zagadka należała do Puchona!

z/t

@Finan Gard

Lekcja zaklęć / inny czas

Z łąki, na której odbywała się zbiórka Lu i Will ruszyli niemal natychmiast po naradzie w miejsce, gdzie prawdopodobnie miała zacząć się miejska gra. To Fitz pierwszy uznał, że może to być huśtawka, a Sinclaira oświeciło zaraz później, kiedy kumpel mu to szepnął przy uzgadnianiu decyzji gdzie mają się udać. Kiedy znaleźli się tam, próbując to zrobić jak najszybciej i zdążyć przed resztą. Rozdzielili się aby przeszukać teren. Najpierw miał wrażenie, że jest to bez sensu, bo taka wstążka mogłaby być gdziekolwiek wepchnięta w okolicy huśtawki. Krążył po trawniku i zaglądał już wszędzie, gdzie tylko się dało aż wreszcie usłyszał szelest liści i ćwierkot ptaków. Podniósł głowę do góry i wreszcie zauważył ją! Podszedł bliżej pnia drzewa, chcąc ocenić jak mógłby dosięgnąć wstążki. Zadanie nie wydawało mu się wybitnie trudne, bo niemal od razu na myśl przyszło mu zaklęcie locomotor. Owszem może i było banalne, ale skuteczne. Skrawek materiału chwilę później, wiedziony jego czarem opadł mu na wolną dłoń. Zawołał Willa, dopiero po fakcie, kiedy trzymał już upragnioną wstążkę w rękach. Zanim jednak kumpel do niego dołączył, Ślizgon zauważył niewielką dziuplę w pniu drzewa. Sięgnął więc do niej ręką i wyciągnął z dziury 10G. Najwidoczniej miał dzisiaj farta. Wrzucił pieniądze do kieszeni, a kiedy jego partner przybiegł do niego i Lucas pokazał mu znaleziony kawałek materiału, wcisnął także zdobycz do kieszeni spodni.

@William S. Fitzgerald

Lekcja zaklęć - z Nans

Właściwie nie musiały długo się zastanawiać nad poprawną odpowiedzią. Wystarczyło jedynie skojarzyć latanie w przód i w tył z huśtawką, a następnie odnaleźć odpowiednie miejsce na mapie Hogwartu. To nie było zbyt trudne zadanie. Chociaż to był dopiero początek.
Oczywiście, że chętnie pobiegła za Williams w wyznaczone miejsce, a pod wpływem udzielającej jej się chęci rywalizacji i osiągnięcia jak najlepszego wyniku nawet nie zwróciła większej uwagi na to, że dziewczyna wciąż trzymała jej dłoń.
Spojrzała w kierunku, który wskazała jej Nancy i faktycznie udało jej się dostrzec materiał zawieszony na drzewie. I faktycznie najszybszym rozwiązaniem wydawało jej się to, by podsadzić Puchonkę i pozwolić jej na zdjęcie wstążki z drzewa. Sama nawet nie pomyślała o celtyckiej nocy, skupiając się w pełni na wykonywaniu zadania.
Może i chwilę to zajęło, ale po chwili zarówno pasek materiału jak i gruszka, która padła ofiarą zaklęć Nans należały do nich. Strauss spojrzała jeszcze na proponowany jej przez dziewczynę owoc po czym wgryzła się w niego w niemalże tym samym miejscu.
- Faktycznie słodka – stwierdziła na koniec, skupiając się głównie na zdobytej wstążce, która zawierała kolejną wskazówkę. - Dobra… Chodźmy dalej.

z|t x2

Lekcja zaklęć / inny czas
z gwiazdą @Ezra T. Clarke ☆

- Raczej powinno nam to dość gładko pójść - zauważył, robiąc kolejny krok w stronę dobrze znanej gruszy - Już pomijając, że jesteś mózgiem operacji i pewnie rozkminisz bez problemu każdą zagadkę - wyjaśniał dalej, pozerkując na swoje odbicie w ciemnych okularach Ezry i samemu sobie posyłając odruchowo ciepły uśmiech, by nieco przegonić zmęczenie z oczu - Ale przecież nie ma tutaj miejsc, których przez tyle lat byśmy jeszcze nie poznali - dokończył swoje wyjaśnienia i zaraz zaczął spacerek wokół Gruszy i huśtawki, dopiero później unosząc wzrok w górę, gdzie dostrzegł zwiewną wstążkę. Zabierał się już nawet do wspinaczki po nią, dłonią szukając miejsca dla palców na szorstkiej korze, ale upomniany przez Krukona, że to przecież lekcja z a k l ę ć jęknął z rezygnacją i wyciągnął różdżkę, by rzucić locomotor. A przynajmniej to właśnie miał w planach, ale nie spieszył się zbytnio, nie chcąc popisać się przed Clarkiem nieumiejętnością podstawowych zaklęć. Odchrząknął więc i wypowiedział starannie formułkę, nie ryzykując z zaklęciem niewerbalnym i nawet wyprostował się dumnie, gdy wstążka już tańczyła na wietrze schwytana w niewolę kilkoma palcami.
- Chyba nie będziemy się aż tak ścigać co? Daj mi dwie minuty, bo muszę odpokutować stare winy - mruknął, spontanicznie podejmując decyzję o posprzątaniu spod huśtawki kilku petów, które sam tutaj wielokrotnie porzucał, nie tylko łamiąc szkolny regulamin, ale i robiąc coś, na co teraz by się nie zdobył, kilkukrotnie pouczony przez Wilkołaka w kwestii swojego bezmyślnego śmiecenia. Kucnął przy drzewie i mruknął kilkukrotnie Ordinem Sigarellum, od razu po tym zbierając z wydeptanego placka ziemi kilka różnobarwnych guzików. Gdy miał już się wyprostować, wykręcił głowę w stronę pnia, by zerknąć czy w kępce trawy nie zagubiły się jeszcze jakieś niedopałki i zaraz uśmiechnął się szeroko, gdy promień słońca sprawił, że w dość sporej dziupli puścił do niego oczko złoty odblask. Z głupotą ufnością sięgnął wgłąb dziury dłonią, by wyprostować się wraz z trzymanymi dziesięcioma galeonami, które od razy wręczył Ezrze.
- Jeszcze sto dziewięćdziesiąt galeonów i spłacę dług - wymruczał i z lekkim uśmiechem uniósł zaczepnie brwi, od razu po tym posłusznie drepcząc za Krukonem oddalając się od gruszy.