prowadzenie magicznych pojazdów, poziom I: 4 podejścia; błąd — twarde lądowanie
(25-29.06.2023 - cztery dni)

I tak jak teleportacja łączona szła mu opornie, miał chociaż nadzieję, że w drugim departamencie będzie siedzieć zdecydowanie krócej. Ba! Naprawdę myślał, że uda mu się za pierwszym, jak z teleportacją, ale... Chyba za bardzo zestresował się tym, jak bardzo nie szła mu teleportacja łączona. Tym, jak paskudnie sobie z nią radził. Tak też pojawił się tu znowu, ale wtedy to ten egzaminator zdał się jakiś taki drażliwy, to po pierwszym błędzie zarządził, że kierowcy z niego nie będzie. No nic, mógł spróbować przecież jeszcze raz — tylko że za trzecim, też był jakiś taki drażliwy, aż nieprzyjemny. Co z tymi ludźmi ostatnio było?
Za czwartym razem mu się w końcu udało, gdzie dostał po głowie tylko za lądowanie, ale... poza tym, chyba było okej. I nawet mu się udało. W końcu mógł nacieszyć się faktem, że może prowadzić. No, to teraz tylko odłożyć na odpowiedni środek transportu...

Podejście I - Nastrój 4, ilość błędów 5, błędy HJA; profesjonalny instruktor i 3 błędy, oblane
Podejście II - Nastrój 6, ilość błędów 1 - surowy instruktor i brak błędów, zdane!
Opłata: 10g

Nie mam wątpliwości co do tego, że potrzebuję mieć magiczne prawo jazdy - choć niektórzy doszukują się w tym czegoś "mugolskiego", dla mnie ta technologia ma niesamowity urok. Uwielbiam transmutacyjne sztuczki wplecione w pojazdy, stabilność wysokich lotów i samodzielność, jaką zapewnia przestrzeń samochodu, która czasem może być wygodniejsza nawet od teleportacji.
Udaję się na kurs, znając już teorię właściwie na wylot, bo przecież nie zamierzam się zbłaźnić. I chociaż wydaje mi się, że również z praktyką nie mam problemów, to jakoś wszystko idzie nie tak, jak powinno, a ja ekscytuję się zbyt mocno. Widzę profesjonalizm mojego instruktora i nie mam wątpliwości co do tego, że nie daruje mi żadnego błędu; próbuję pokazać się z jak najlepszej strony, ale rozproszenie nagle rozpinającym się pasem i pominiętym przyciskiem niewidzialności sprawia, że zatrzymujemy się na jakimś murze. Nikomu nic nie jest, ale wcale się nie przybliżam do zdobycia licencji i muszę wrócić w późniejszym terminie.
Poświęcam czas na to, by poćwiczyć ze znajomymi i powtórzyć teorię. Zakładam, że trafię na tego samego instruktora, ale nic bardziej mylnego - ten jest ewidentnie niezadowolony z absolutnie wszystkiego. Nakłada na mnie presję i wcale nie wie, że właśnie w takich warunkach zwykle pokazuję się z najlepszej strony... kończę egzamin bez żadnego błędu i nawet ten nieszczęsny gbur nie ma się do czego przyczepić. Dostaję licencję i zielone światło do podjęcia się nauki prowadzenia większych pojazdów, z której oczywiście zamierzam jak najszybciej skorzystać.

Podejście I - Nastrój 1, ilość błędów 4, błędy FB - lajtowy instruktor i 2 błędy, zdane!

Trafiam idealnie, na szalenie uprzejmą i gadatliwą instruktorkę - całe szczęście, bo jednak przy tak wielkim pojeździe zaczynam się stresować. Tutaj nie miałem wcale od kogo pożyczać auta do jakichkolwiek ćwiczeń, więc muszę polegać na tym, co udało mi się wytrenować podczas kursu. Czarownica łagodnie zwraca uwagę na moje błędy, choć ja pewnie ostrzej bym podszedł do tak koszmarnie wyprowadzonego zakrętu; jej nie przeszkadza nawet brak stabilności mojej jazdy, który zwiększa się w momencie, gdy wznosimy się w powietrze. Próbuję się jakoś wytłumaczyć i nawet oferuję powtórzenie slalomu, by pokazać jej, że to tylko drobne potknięcia, ale najwyraźniej nie jest to wcale potrzebne. Nie mogę powstrzymać szerokiego uśmiechu gdy dostaję wiadomość, że to wystarczy - zdałem, dostaję uprawnienia.

/zt

Kostki: 3 i 1

Chyba zawsze chciał to zrobić, ale nigdy się nie przemógł. Zawsze znajdował coś ważniejszego, co bez dwóch zdań priorytetyzował. Może po prostu przechodził jakiś kryzys wieku średniego, choć ponoć do wieku średniego było mu jeszcze daleko. Niezależnie od powodów znalazł się jednak w Departamencie Magicznych Pojazdów i przywitał się należycie z egzaminatorem. Nie mówił do niego wiele, a i Cam nie był zbyt wylewny. Wsiadł na motor i przez chwilę nie robił absolutnie nic, jakby chcąc poczuć pojazd. Kto wie, może będzie tym typem, który nazywa motory? Wystarczyło mu jednak kilka sekund i ruszył wyznaczoną trasą.
Miał wrażenie, że robi to od zawsze. Z łatwością dostosowywał się do zasad ruchu i w mgnieniu oka reagował na sytuacje na drogach. Cały egzamin przebiegł bez żadnych niespodzianek, a Camael nie popełnił żadnego błędu, który mógł postawić na szali jego uprawnienia.
Podziękował więc egzaminatorowi za poświęcony czas i odebrał pergamin, potwierdzający zdanie egzaminu z doskonałym więc wynikiem. Może faktycznie to był jakiś kryzys?

|zt

Kostka nastroju: 3 - neutralny
Ilość błędów: 2 - 1 błąd
Błąd: G - lusterka

Gwen przystąpiła do kursu na magiczne prawo jazdy z pewnym opóźnieniem, ale pełna determinacji, by nadrobić stracony czas. Miała wrażenie, że już wszyscy sensowni ludzie mieli przynajmniej pierwszy stopień zaliczony, a ona dalej bujała się błędnym. Niestety, już na pierwszym egzaminie okazało się, że Gwen ma przed sobą trudne wyzwanie. Jej egzaminator był nieprzeniknioną tajemnicą i wielkim profesjonałem. Była tym tak zestresowana, że źle ustawiła lusterka, co zostało zaznaczone na karcie jej egzaminu. Mimo tego starała się zachować spokój i swój uroczy uśmiech, choć na egzaminatora zdawało się to wcale nie działać. Działał na jej korzyć chyba tylko w jej głowie, dając jej mocy do tego, by wzbić się na motorze w chmury i wykonać oczekiwane od niej manewry.
Pomimo wcześniejszych przeciwności w postaci krzywych lusterek, udało jej się zakończyć egzamin bez większej ilości błędów i zdobyć magiczne prawo jazdy pierwszego stopnia, nareszcie czując ulgę, że będzie równie cool co wszyscy!


Kostka nastroju: 3 - neutralny
Ilość błędów: 2 - 1 błąd
Błąd: A - brak niewidzialności

Gwen przygotowywała się do egzaminu na prowadzenie latających samochodów z nie mniejszym zaangażowaniem niż do magicznego prawa jazdy pierwszego stopnia. Miała to w sobie - nieustający zapał i determinację, by zdobyć umiejętności, których pragnęła.
Jej przygotowania były rygorystyczne. Ćwiczyła przeloty na wymaganym poziomie, ćwiczyła manewry awaryjne, a także przechodziła przez teoretyczne materiały dotyczące obsługi takich pojazdów. Szczególną uwagę poświęciła niewidzialności - jednej z kluczowych kwestii podczas prowadzenia latających samochodów. Niestety, gdy nadszedł dzień egzaminu, choć Gwen była gotowa i w pełni skoncentrowana na swoim celu, coś poszło nie do końca tak jak trzeba. Na placu egzaminacyjnym panował spokój, choć jej serce biło szybciej. Przyszedł moment, w którym musiała pokazać, co potrafi.
Wsiadła za kierownicę latającego samochodu i rozpoczęła egzamin. Zadania sprawiały jej niewielkie trudności. Wszystko szło zgodnie z planem, aż przyszedł moment, w którym miała wykonać manewr związany odlotem, który wyszedł jej fenomenalnie, niestety... nie włączyła tej cholernej niewidzialności!
To był błąd. Egzaminator zaznaczył błąd na karcie egzaminacyjnej i spojrzał na nią surowo, a w jego oczach pojawiło się rozczarowanie. Był to jedyny błąd, który Gwen popełniła podczas egzaminu, na szczęście nie przekreślił jej możliwości zdobycia prawka. Choć wynik nie był doskonały, Gwen zdała egzamin. Jednak wracając do domu, obiecała sobie, że następnym razem nie pozwoli sobie na żadne niedoprecyzowania i popełnione błędy.

zt

Podejście 1
Kości: 6,6, F - FAIL

Podejście 2
Kości: 6,4, F - FAIL

Podejście 3
Kości: 3,1 - SUKCES

Opłata: Klik

Skoro już miał motor, to wypadało zrobić na niego prawko. Nie żeby przeszkadzało mu jeżdżenie bez, ale znając swoje przypadki z wpadaniem na funkcjonariuszy prawa, wolał mieć cokolwiek. Nie bez powodu zapisał się więc na odpowiedni egzamin i poprosił Nicka, by nauczył go jeździć. Może i ogarnąłby to dobrze sam, ale po co, skoro przybrany ojciec znał się na maszynach, jak nikt inny, kogo Max kojarzył. Gdy ślizgon poczuł się już gotowy, udał się do Ministerstwa, by uzyskać papier. W teorii było to jednak dużo łatwiejsze niż w praktyce. Już od wejścia widział, że egzaminator bardziej nie chce na niego patrzeć niż sam chłopak tam być. Max łudził się jednak, że czarodziej podejdzie do sprawy profesjonalnie. Panować nad maszyną potrafił bardzo dobrze, ale atmosfera robiła swoje i gdy tylko okazało się, że Solberg ma problem z wzbiciem się w powietrze, co ćwiczył mniej, z oczywistych względów, odesłał chłopaka z kwitkiem, ulewając go bez szansy na dalszą próbę tego dnia.
Max, ambitna bestia, nie dał się tak łatwo zniechęcić. Wybrał na ćwiczenia odpowiednie miejsce i żyłował to latanie, byle tylko nie ujebać znowu na tym samym. Spędził na placu kilka godzin i ponownie, gdy uznał, że jest dobrze, zapisał się na kurs. Ponownie pojawił się w Ministerstwie i widząc, że przypadł mu ten sam markotny dziad, jako egzaminator, wiedział już, że będzie ciężko. Początek był w miarę niezły, ale znów musiał wyrwać maszynę w niebo i znów się zajebał w tej akcji. Stres? Sam nie wiedział, ale egzaminator nie miał zamiaru mu tego puścić. Jeden błąd, czy milion, nie robiło czarodziejowi różnicy. Uznał egzamin za skończony i pożegnał Maxa, który wrócił nie tylko wkurwiony, ale i całkiem zawzięty, do domu.
Tym razem dał sobie więcej czasu. Dzień w dzień ćwiczył i powtarzał praktykę, teorię i cokolwiek się dało, byle tylko nie polec po raz trzeci. Nie mógł nie umieć jeździć. Nie, gdy wychował go Nick i zdecydowanie nie teraz, gdy miał w garażu Bravo. Dopiero jak nie zauważył u siebie pół błędu, po raz trzeci postawił nogę w Ministerstwie, gotów na starcie z Panem Chujkiem. O dziwo tym razem nie trafił na niego, a na jakąś czarownicę. Ciężko było mu określić, czy jest lepsza w obyciu niż poprzedni egzaminator. Skupił się jednak na ile mógł i tym razem poszło mu naprawdę dobrze. Idealnie wręcz, by powiedział. Takie samo zdanie miała egzaminująca go czarownica, gdy ostatecznie wypisała Solbergowi papier, który upoważniał do wyrobienia magicznego prawa jazdy poziomu I. Z uśmiechem jej podziękował i życzył wszystkiego co najlepsze, po czym udał się od razu do odpowiedniego biurka po odbiór swojego dokumentu.

//zt

Prawko poziom I: Nastrój 2, dwa błędy (3) i literka C


Zawsze marzyło mu się magiczne prawko - zdecydowanie bardziej się tym stresował niż teleportacją, która przecież stanowiła absolutną normę. Prawko było czymś innym, bardziej wyjątkowym i trochę stanowiło przywilej dla tych, którzy mogli sobie na niego pozwolić. Oznaczało posiadanie czasu, możliwego do poświęcenia właśnie na podróże magicznymi pojazdami.
Chciał zacząć od motocykla, bo nie był pewny, czy jest sens teraz kupować auto, w końcu miał zaraz wyjeżdżać na studia. Potrzebował czegoś zgrabnego, niedrogiego, a jednocześnie chciał poczuć się epicko. Na kursie szło mu całkiem nieźle i wydawało mu się, że jest przygotowany do egzaminu - na pewno trafił na dobrego egzaminatora, bo ten prędko podłapał radosny humor Lennoxa. W atmosferze żartów udało się przymknąć oko nawet na fakt, że chłopak początkowo zapomniał włączyć świateł. Wychodząc z Departamentu Magicznych Pojazdów, oczywiście z nowiutką licencją w ręku, Lex nie miał wątpliwości co do tego, że jeszcze tutaj wróci... w końcu pierwszy poziom oznacza, że należy już myśleć o drugim!


Prawko poziom II: Nastrój 1, brak błędów (1)


Nie był pewny, czy to jest najlepszy moment na taki ruch, w końcu jeszcze nie skończył nawet studiów... ale nie chciał wiecznie odkładać tego na później. Do tej pory korzystał jedynie ze starego motocykla, który zaczynał coraz bardziej szwankować, więc może warto było podnieść poprzeczkę? Zdecydowanie bardziej podobała mu się wizja jakiegoś porządnego auta, którym mógłby zabrać Thalię na wycieczkę po zakończeniu studiów. Potrzebował czegoś stabilniejszego, a przy okazji - zwyczajnie miał na to ochotę.
Kurs postanowił odhaczyć w tym samym miejscu, zresztą początek wakacji poświęcił na nieco prywatnych lekcji jazdy, żeby przypadkiem nie było żadnej wtopy. Z uśmiechem powitał swoją egzaminatorkę i, opowiadając żart jak to na pierwszym egzaminie zapomniał o czymś tak banalnym jak światła, ruszył w odpowiednią trasę. Tym razem potknięć nie było żadnych, popisał się jak tylko mógł - najważniejsze jednak było to, że oprócz aprobaty radosnej urzędniczki, otrzymał również cenną licencję.

/zt

Egzamin z kursu uprawniającego do prowadzenia magicznych pojazdów, poziom II
Kostki: tu, nastrój egzaminatora dobry, zero błędów

Naprawdę nie rozumiał, po co jej posłuchał. Ale nie zwykł się sprzeciwiać jej zdaniu, nawet jeśli nie miała racji.
To właśnie dlatego wsiadł do samochodu, spoglądając z niechęcią na egzaminatora. Mugolskim czy magicznym – każdym pojazdem kierował bez zarzutu i nie potrzebował na potwierdzenie żadnych papierów. Ale dla świętego spokoju wybrał się na ten cholerny egzamin, bo nie chciał narobić smrodu ani sobie ani Bei. W końcu nie wiadomo, ile czeka ich rutynowych kontroli chociaż… mówiąc szczerze póki co nie dorobili się swojego wymarzonego autka. Bonnie była całkowicie mugolska i jakkolwiek nie było to czasem irytujące, tkwił w tym również pewien urok. Nie dało się jej przez to wytropić żadnym znanym mu zaklęciem.
Poprawił fotel, lusterka i upewnił się, że światła są włączone – słowem zrobił wszystko, co należy, zanim uruchomił pojazd. Nawet założył ten kretyński kask. Uśmiechnął się ślicznie do egzaminatora, który patrzył na niego wielce przychylnym spojrzeniem. Mocno pilnując się, by nie dodać za dużo gazu, rozpoczął serię manewrów.
Slalom pokonał z łatwością, w końcu nie pierwszy raz (i zapewne nie ostatni) odbijał kierownicą, by uniknąć przeszkód i nie tracić prędkości. Potem wzbił pojazd w powietrze, włączając uprzednio niewidzialność i bez cienia strachu w sercu poszybował ponad chmury. Pilnował, by znajdować się daleko od mugolskich samolotów i pojazdów, które ministerstwo posłało naprzeciw Diaza jako rozpraszacze. Nie było to jednak coś, co sprawiłoby, by popełnił jakikolwiek błąd.
Wylądował miękko, wszystko przebiegło bez większych problemów. Kiwnął, słysząc pochwałę egzaminatora i już po trzech kwadransach od opuszczenia pojazdu, wyszedł z urzędu z tym bezużytecznym świstkiem w ręku.

Kostki: linkuję te, co zdały
II poziom – nastrój 1, ilość błędów 4 (czyli 2 pomyłki de facto), C i A
III poziom – nastrój 4, ilość błędów2 (czyli tak naprawdę 1 błąd), G
Opłata za poprawki: fiuuu

Stresowała się co nie miara. Może to była kwestia tego, że nie zdała już trzy razy i była wręcz przekonana, że kompletnie się nadaje. A może to to, że stawka była taka wysoka. Mieli już wszystko przygotowane i jedyne, czego jej brakowało to papiery na prowadzenie pojazdu. I nie dość, że musiała stresować się sesją egzaminacyjną, to jeszcze to!
Wsiadła do samochodu i nogi trzęsły jej się jak z galarety. Całe szczęście, że nie trafiła na tę żyletę, która wcześniej ją oblewała – w ośrodku mówili na nią Czarna Mamba i Verka dobrze już wiedziała dlaczego. Nie – dzisiaj jej egzaminatorem był starszy, poczciwy pan, który bardzo wdzięcznie się uśmiechał. Westchnęła i po tych wszystkich pierdołach typu ustawienie lusterek i poprawienie fotela (no cóż, może to wcale nie takie pierdoły) w końcu ruszyła.
Popełniła aż dwa błędy – zapomniała się uniewidzialnić (to z nerwów proszę pana, przysięgam) i włączyć światła (trochę miała prawo, w końcu słońce wręcz ją oślepiało!). Nie zmieniło to jednak faktu, że udało jej się szczęśliwie zdać – i już po jakimś czasie wracała do domu z papierami, które trzeba było tylko zanieść do ministerstwa. I karmelkiem, który poczciwy pan Lou dał jej na odchodne.

Drugi egzamin wcale nie był prostszy, przecież chodziło o prowadzenie większych pojazdów. Ale jak wybrać się w podróż do Włoch w malutkim aucie, przecież to byłoby potwornie niewygodne. Dlatego gdy tylko mogła, przystąpiła do pierwszego egzaminu. O nim nie mówmy, bo po prostu szkoda słów.
Za drugim razem poszło jej już o wiele lepiej. Co prawda nie obyło się bez wpadki, tym razem popisała się niesamowitą siłą i pociągnęła za dźwignię tak mocno, że ją urwała. Cała się zarumieniła, ale egzaminator łaskawie pozwolił jej zmienić pojazd i potem jakoś już poszło. Popełniła tylko ten jeden błąd, więc zakończyła egzamin z wynikiem pozytywnym.

Podejście I: oblane
Podejście II: 4,3,D 1 błąd  10g

Kiedy stawił się na pierwszy egzamin, mróz ciął, aż bolały uszy. Miał nadzieję, że szybko odbębni egzamin i pójdzie do domu z dyplomem - kiedy jednak staną twarzą w twarz ze swoim egzaminatorem, nie miał pewności czy tak będzie. Facet miał nieprzeniknioną minę i bardzo trudno było wyczuć, czy da się z nim pożartować i zbajerować w razie jakiegoś wybitnie głupiego błędu. Oczywiście nie to, że uważał, że nie da rady, ale zawsze miło mieć w zapasie możliwość poświrowania z jakimś Śmieszkiem.
Ruszył w miarę płynie, niestety, mróz na zewnątrz utrudniał panowanie nad pojazdem. Choć się Swansea pocił przy kierownicy jak zwierze. Próbował wykonywać manewry w pocie czoła, kiedy jednak próbny pojazd wzbił się w powietrze, by sprawdzić jego refleks, wjebał się z impetem w zderzak, kasując przeciwnika niemal tak, jak kasował ludzi na meczach quidditcha. Nie musiał nawet patrzeć na minę swojego egzaminatora, by wiedzieć, że oblał.
Czy to go powstrzymało? Otóż nie. Jak tylko wylądowali, natychmiast pomaszerował zapisać się na kolejny egzamin i raptem trzy tygodnie później znów stanął twarzą w twarz z panem kamienną twarzą. Miał wrażenie, że dostrzegł w jego oczach przebłysk niepokoju, ale może to tylko gra światła słonecznego, odbijającego się od kopców śniegu wokół odśnieżonego placu manewrowego.
Tym razem, wszystkie zadania, jakie miał do wykonania w powietrzu wykonał niemal śpiewająco, a zaskoczkę ze wzbijającym się pojazdem ominął tak płynnie, że dziecko by się nie obudziło. Kiedy schodził na niższe pułapy, nie udało mu się do końca wyhamować i wylądował z jękiem wszystkich amortyzatorów. Egzaminator pokręcił głową i odhaczył błąd na karcie egzaminacyjnej, ale podsumowując - Lockie zdał prawko.


Podejście I: 1, 2, F 1 błąd

Niedługo po pierwszym egzaminie, Swansea zaczął przygotowywać się do zdobycia poziomu drugiego uprawnień do prowadzenia pojazdów magicznych. Czując się coraz sprawniej i pewniej za kółkiem na zajęciach lekcyjnych, kiedy stawił się na egzamin, był całkiem pewny siebie i z jakiegoś powodu dumny, zanim jeszcze w ogóle wsiadł za kierownicę. Egzaminator zażartował z jego nastroju, co Lockie wziął za dobry znak, bo wesoły egzaminator to zawsze lżejsze doświadczenie egzaminacyjne. Wsiał za kierownicę i wykonał bezbłędnie wszystkie manewry na placu, znając już ich układ niemalże na pamięć.
Swobodnie oderwał się od ziemi, by wykonać wymagane manewry w powietrzu, jednak jakoś tak dobrze mu to wszystko szło, że samoczynnie uznał, że pokazał, już co miał pokazać. Samochód skierował się ku ziemi i wylądowali niedługo potem, ku wielkiemu zdziwieniu egzaminatora, a potem samego Locka, który zorientował się, że uczynił taką samowolkę. Szybko jednak obrócił to w żart, a dobry nastrój sprawdzającego jego umiejętności pozwolił mu przymknąć oko na ten zabieg. Zaznaczył mu to oczywiście jako błąd, ale z jednym błędem to i tak dobry kierowca. Zadowolony zabrał dokumenty i zgłosił się po dokument uprawniający go do prowadzenia pełnoprawnych pojazdów.


Podejście I: oblane
Podejście II: oblane 10g
Podejście III: oblane 10g
Podejście IV:: 6, 1 0 błędów 10g

Dlaczego podszedł do poziomu trzeciego uprawnień na prowadzenie pojazdów? Sam nie wiedział. Był pewien, ze nigdy mu sie nie przyda, ale jakaś chora, ślizgońska ambicja cisnęła go w głowie, że musi. I musiał. Trudno walczyć ze swoim własnym ja. Do nauki przystąpił natychmiast po otrzymaniu uprawnień drugiego poziomu, ale okazać się miało, że pojazdy wielkogabarytowe to nie przelewki. Podczas pierwszego podejścia nie zdołał nawet wyjechać z placu manewrowego, pomijając fakt, że trafił mu się najbardziej nadęty egzaminator, jakiego świat widział. Notował wszystko w swoim kajecie, oceniając nawet, czy buty, jakie Swansea miał na nogach, były odpowiednim obuwiem do prowadzenia auta. Tak go stresował swoją drobiazgowością, że co chwila się rozpraszał, zjeżdżając niemalże z trasy, przyspieszając znienacka w poczuciu, że jedzie za wolno albo zwalniając niespodziewanie, kiedy wydawało mu się, że zapierdala za szybko. Oczywiście skończyło się to całym szeregiem błędów i poprawką, na którą zapisał się niemal natychmiast po wylądowaniu. Nie było takiego chuja, żeby się teraz poddał.
Drugie podejście okazało się pójść wcale nie lepiej niż pierwsze. Tym razem był tak ostrożny, że poruszał się w tempie ślimaka, przez co egzaminator nie mógł mu zaliczyć dynamiki jazdy i oblał go ponownie, za nie mieszczenie się w zakrętach.
Zdanie tego zasranego poziomu, stało się punktem honoru chłopaka. Zawzięty jak zwierze, kiedy trzecim razem stanął twarzą w twarz ze swoim nadętym egzaminatorem, czuł się, jakby to było starcie kowbojów w samo południe. Nawet słońce wyszło zza chmur, jak gdyby chcąc zobaczyć, kto wygra ten pojedynek. I nie ma takiego zawodnika, który byłby bardziej zawzięty, niż nadambitny ślizgon, uparty w swoim postanowieniu, że coś zrobi.
Kiedy wylądował, spojrzał pytająco, a może i wyzywająco na egzaminatora, który cóż - nie miał się zupełnie do czego przyczepić. Nawet do obuwia. Zaliczył blondynowi egzamin i odesłał po odbiór dyplomu.

zt

Uprawnienia do prowadzenia magicznych pojazdów - poziom I

Spoiler:

Zdawanie prawka działo się na przestrzeni sześciu miesięcy. Co miesiąc podchodził do egzaminu praktycznego i co miesiąc napotykał solidny mur kłopotów. Przez większość czasu egzaminator spoglądał na niego bardzo surowo i niechętnie, jakby egzaminowanie Trevora było dlań przykrym obowiązkiem. Czepiał się wszystkiego, wprowadzał atmosferę stresu. Raz zachowywał się zimno i obojętnie a przy kolejnym podejściu doczepiał się dosłownie wszystkiego, nawet tych rzeczy, na które Trevor nie miał wpływu. Zdawanie tego prawa jazdy było katastrofą dla obu stron, a co gorsza, Trev się nie poddawał. Pomimo czerwonych pieczątek podkreślających brak umiejętności do prowadzenia pojazdów, ten przychodził co miesiąc i doprowadzał tym egzaminatora do szału. Nie dawał sobie wmówić, że powinien odpuścić. Nie zgadzał się z insynuacjami jakoby "niektórym nie jest dane opanować najprostszych umiejętności, warto odpuścić i spożytkować energię na coś znacznie łatwiejszego, choćby szkolne miotły". Nie, nie dawał się. Doskonale zdawał sobie sprawę, że egzaminator oblewał go z powodu likantropii bo nie potrafił zrozumieć jak można być aż tak niechętnym wobec imponująco wytrwałych prób.
Jak szła mu jazda? Różnie. Niekiedy przysiągłby, że dostał wadliwy motor, innym razem drzwiczki latającego auta samoistnie otwierały się i trzaskały, czego egzaminator nie omieszkał mu wypomnieć. Slalom sprawiał mu problem, jeśli siedział za kółkiem auta, ale na motorze dawał już radę. Nie mylił sprzęgła z hamulcem, wiedział jak ustawiać skrzynię biegów jednak trasy do ćwiczeń były bardzo wymyślne. Niektórych znaków drogowych nie był w stanie dostrzec bo były "niewinnie ukryte", co wystarczyło egzaminatorowi do wypisania mu błędu.
Przy jednym z podejść doszło jednak do kraksy. Kierując latającym autem zderzył się z innym. To było tak szokujące, że tym razem nie kłócił się gdy kolejny raz był oblewany. Nie potrafił zrozumieć dlaczego inny kierowca postanowił w ostatniej chwili wyłączyć funkcję niewidzialności. Przekonany był, że tamten nie zachował przepisowej odległości... Fakt faktem egzaminator był przekonany, że Trev raz na zawsze porzuci marzenie zdobycia prawa jazdy.
Teoretycznie miał już wątpliwości czy powinien kontynuować skoro non stop ktoś czepiał się błędów. Gdyby nie mina egzaminatora, który miał minę taką jakby ktoś mu podstawił pod nos tykającą łajnobombę... to może by odpuścił. Chciał zrobić mu na złość i zmusić go aby w końcu spojrzał na niego przychylniej, bez względu na likantropię.
Siódme podejście było inne bo Egzaminator został Egzaminatorką, i to taką życzliwą, jak nigdy dotąd nie podejrzewałby kogoś o takim zawodzie. Co prawda zapomniał na motorze założyć kasku - a to ze stresu, że kto inny go sprawdza - a potem coś tam banalnego jak lusterka. Westchnął gotów przyjąć kolejną porażkę gdy oto dostał kwit uprawniający go do ubiegania się o najprawdziwsze prawo jazdy. Ta ulga jaką poczuł była niemalże nie do udźwignięcia! Ba, dostał informację, że prowadzi całkiem nieźle tylko za bardzo się rozgląda i powinien nad tym popracować.
Tak oto skończyły się próby uzyskania prawka... przynajmniej na parę lat bo w przyszłości zamierzał nauczyć się kierować dosłownie wszystkim, czym się da.

| zt

Licencja na prowadzenie pojazdów - poziom 2

Pierwsze podejście: darmowe
Nastrój egzaminatora: 6
Ilość błędów: 0 (na kości 1)
kostki
ZDANE

Teoretycznie planował podejść do egzaminu uprawniającego do prowadzenia aut dopiero za parę lat ale za namową przyjaciół postanowił pokazać się w Ministerstwie dosłownie miesiąc później. Mina egzaminatora była bezcenna. Z jednej strony blady, potem czerwony, purpurowy... chyba nie wierzył w to, co widział. Oto ten, który siedmiokrotnie oblewał prawo jazdy dotyczące skuterów (!) miał czelność przyjść i domagać się przystąpienia do egzaminu, gdzie miał opanować jazdę autami. Teoretycznie było to z góry skazane na porażkę, wszak dotychczasowe doświadczenia jasno mówiły, że nie będzie łatwo.
Dzięki wsparciu Holly i Ceda, którzy nie pozwolili dać sobą pomiatać, był tutaj i przystąpił do egzaminu. Pewność siebie jaka z niego tryskała pozwoliła mu myśleć o dosłownie każdym szczególe związanym z autem. Zaparł się, że nie pozwoli egzaminatorowi doczepić się choćby do pierdoły. Z podwójną dokładnością sprawdzał auto, pamiętał o zapięciu pasów, o ustawieniu lusterek, o wszystkim, czego uczył się na egzaminie teoretycznym. Odpalił auto bez najmniejszego problemu i mimo braku doświadczenia w prowadzeniu, jechał po polu manewrowym całkiem płynnie. Nie zatrzymywał się, nie przyspieszał, nie musiał gwałtownie hamować. Było to niczym wiosenna przejażdżka po rozgrzanym asfalcie. Zwracał uwagę na wszystko, a znaki drogowe znał na pamięć - nawet te "niewinnie" ukryte i trudno widoczne. Egzaminator szukał uparcie czegoś, do czego mógłby się doczepić ale... nie mógł. Nie miał do czego bo do jazdy nie można było mu absolutnie nic zarzucić. Z wielkim uśmiechem czekał na odpowiedni papierek. Z satysfakcją wymalowaną na twarzy oglądał minę egzaminatora, który z nieukrywanym i nieprofesjonalnym obrzydzeniem wystawiał mu potwierdzenie do prowadzenia pojazdów. Z szoku ani jeden ani drugi nic nie powiedział, rozeszli się każde w swoją stronę choć pewnym było, że Trevor jeszcze tu wróci. Cały czas marzył o prowadzeniu każdego możliwego pojazdu jaki istnieje na świecie.

| zt

Poziom II
Podejście I: oblane, G i A
Podejście II: 4, 2, H → 10 g (opłata)

   Spokój uczynił go dobrym, naturalnym kierowcą. Nie powiedziałby, że jest to jego powołanie, ale okazywał się być rozsądnym, czujnym prowadzącym pojazd. Pierwszy egzamin oblał jednak przez stres – nie czuł go, kiedy wsiadał do samochodu, ale ten miał swoje odbicie w głupich drobnostkach, jak brak włączenia niewidzialności samochodu, co mogło go bardzo dużo kosztować, jak także zwykła niemożliwość ustawienia lusterka, czy krzesła pod siebie. Prawdą jednak było, że samochód egzaminacyjny nie był przeznaczony pod jego wzrost. Niezależnie jak długo zmieniał pozycję fotela, cały czas coś nie grało. Egzaminator uznał to za jego błąd, ale już wcześniej patrzył na niego tak, jakby i tak miał już nie zdać egzaminu.
   Druga próba podejścia do egzaminu praktycznego okazała się dużo prostsza. Także egzaminator wydawał się osobą bardzo rzetelną, niestronniczą. Bacznie notował coś w swoim notatniku, chociaż tak naprawdę zrobił to tylko raz, kiedy pas Ceda odpiął się. Twierdził, że tak było od początku, ale w sercu Savage wiedział, że nie popełnił tym razem ani jednego błędu, a to samochód spłatał mu figla.


| zt

sierpień 2007

Najpiękniejszy z Baxterów siedział w poczekalni Departamentu Magicznych Pojazdów, stukając palcami o podłokietnik krzesła, które zdecydowanie widziało lepsze czasy. W środku cały aż kipiał z niecierpliwości, choć na zewnątrz próbował zachować spokój. To było już jego czwarte podejście do egzaminu na prawo jazdy. Czwarte! Miał osiemnaście lat, studiował, latał jako ścigający dla Wędrowców z Wigtown, ale wciąż brakowało mu tego przeklętego dokumentu. Każda kolejna poprawka była jak drzazga w tyłku. Cholernie zależało mu, żeby wreszcie to załatwić. No ile można się z tym użerać? – myślał, zaciskając pięści na dokumentach.

Zamknął na chwilę oczy, próbując zebrać myśli. Spokojnie, Danny, tym razem dasz radę. Poprzednie podejścia były kompletną porażką. Raz źle skręciłem, raz za późno zahamowałem... Jak to w ogóle możliwe, że tyle razy mi nie poszło? Złość przeplatała się z frustracją. Ale dzisiaj miał być ten dzień. Czwórka to w końcu magiczna liczba, nie?

Egzaminator, który po niego przyszedł, był tym samym, co wcześniej. Twarz jak z kamienia, zero emocji. Mógłby spokojnie robić za gargulca w Hogwarcie. Ten gość na pewno nigdy się nie uśmiecha. Pewnie nawet na urodziny dostaje życzenia od własnych dzieci przez list. Danny westchnął cicho, ale nie było wyjścia. Wdech, wydech, dokumenty w dłoń i ruszyli.

Wsiedli do pojazdu, a Baxter poczuł lekkie mrowienie w karku. Ostatnie podejścia zawsze zaczynały się dobrze, ale kończyły się katastrofą. Dzisiaj musi być inaczej. Byle tylko nie skopać tego parkowania jak ostatnio... Złapał za kierownicę, odpalił silnik i ruszył. Każdy manewr, który wykonywał, szedł gładko. Skręt w prawo – idealny. Zatrzymanie się na światłach – książkowe. Nawet to przeklęte parkowanie, które ostatnio doprowadziło go do szału, wyszło wręcz perfekcyjnie.

Mimo wszystko, jego egzaminator nie zdradzał żadnych emocji. Siedział jak posąg, nawet nie mrugnął okiem. Człowieku, daj jakiś znak! Chociaż jedno skinienie głową, że nie zrobiłem czegoś źle... Ale nie, gość nadal wyglądał, jakby mógł siedzieć tak przez całą wieczność. Danny czuł się jak na jakiejś niewidzialnej szali – wiedział, że dobrze mu idzie, ale nie miał pojęcia, czy to wystarczy. Brakowało mu choćby najmniejszej reakcji ze strony tego człowieka. No proszę, choćby unieś brew, cokolwiek!

Zbliżali się do końca trasy, a Danny czuł, jak ciśnienie w jego głowie narasta. Dobra, nie popełniłem żadnego błędu. Jestem pewien... Ale czy to wystarczy? Może on niczego nie zauważył... Kiedy w końcu zatrzymali się na parkingu, odłożył ręce na kolana i spojrzał na egzaminatora. Ten przez chwilę milczał, wertując swoje notatki, a Danny miał wrażenie, że czas zwolnił. Jezu, powiedz coś wreszcie! Czy zdałem, czy znowu muszę to powtarzać?

Kamienna twarz egzaminatora nie zmieniła wyrazu, ale w końcu powiedział chłodnym, beznamiętnym tonem:

— Gratuluję, zdał pan.

Słowa, na które czekał tak długo, odbiły się echem w jego głowie. Danny patrzył na niego przez sekundę, jakby nie dowierzając. Co? Zdałem? Na serio? Potem na jego twarzy wykwitł szeroki, triumfalny uśmiech. W końcu! Czwarty raz, ale udało się! Baxter mógłby przysiąc, że poczuł, jak całe to napięcie odpływa z jego ciała, zostawiając jedynie czystą radość.

Wysiadł z pojazdu, a kiedy opuścił Departament, o mało co nie zaczął podskakiwać jak dzieciak. Teraz wreszcie mogę zapomnieć o tych przeklętych egzaminach!

/zt

kostki: 3 i 1