Przygoda z MG

Tylko nie ludzie. Trzeba było zostać w tym Purpurowym Sadzie, z drugiej strony efekt maski nadal się utrzymywał. Dlatego siłą woli Caroline obiecała sobie, że jeśli będzie zamierzała kogoś tu dotknąć to tylko w celach kradzieży, dla odwrócenia uwagi. Te maski wymyślił jakiś sadysta, ale w końcu już nie czuła się taka samotna. Nadal nie była pewna czy chodziło o wodę z tabliczki, którą ujrzała w sadzie, aczkolwiek jakieś kolumny Świątynia Trytonów miała. Pomyśleć, że zabrała się za uganianiem się za czymś, o czym kompletnie nie miała pojęcia. Niektórzy pewnie z entuzjazmem daliby się porwać przygodzie, szukając, czegoś, co mogło tak naprawdę być tylko starym kawałkiem kamienia z symbolami i niewyraźnym rysunkiem? Nie zamierzała marnować swojego czasu, a jednak postanowiła rozejrzeć się jeszcze, a jej spostrzegawcze oko padło na płaskorzeźbę, totalnie odbiegającą od normy tego miejsca. Pasowało bardziej do Purpurowego Sadu, ponieważ obrazek przedstawiał bzy i trytony. Niestety symbole dalej jej nic nie mówiły. Jednak Dear nie została bez żadnej wskazówki, jej uwagę szybko zwróciły gondolierzy, wyglądający jakby nasłuchiwali, słuchali jakichś informacji, wskazówek od mężczyzno-syren. Interesujące.
Wychodziło na to, że jakieś informacje o tych rycinach musieli mieć faceci pływający łódką, to znaczy gondolierą. No nie wierzyła, co właśnie zamierzała zrobić. Jedynie co przychodziło jej to głowy to po prostu udanie się nad kanały Venetii i wypatrzenie łódeczki, która będzie miała na pokładzie typa śpiewającego piękne i romantyczne włoskie ballady, aby następnie zapytać o płaskorzeźbę i trytony? Dzień zapowiadał się świetnie, a zaczęło się od... Wędrówki po Purpurowym Sadzie.

@Mistrz Gry

Przygoda z MG

Bzy, trytony i gondolierzy? Tych pierwszych miał już pod dostatkiem, a nie sądził, żeby pchanie się do magicznych stworzeń, zwłaszcza takiej kategorii, było najmądrzejszą na świecie rzeczą. Właściwie, jakby się nad tym zastanowić, było to ostatnie coś, czym chciał się zająć, więc po prostu uznał, że znajdzie gondolierów. To było, jego zdaniem, o wiele łatwiejsze, niż ganianie po brzegu morza i szukanie wiatru w polu. W końcu gondol w okolicy było naprawdę całkiem sporo, więc po prostu zaczął kręcić się po Venetii, szukając kogoś, z kim mógłby porozmawiać i zapytać o tę całą płaskorzeźbę, jaką zauważył.
W końcu znalazł jakąś bardziej charakterystyczną gondolę i spróbował się zorientować, czy tutaj było coś istotnego, jednocześnie starając się pomęczyć gondoliera o to, co udało mu się znaleźć, aczkolwiek nie spodziewał się, że cokolwiek znajdzie. W końcu to wszystko mogło być ze sobą całkowicie niepowiązane, a on po prostu łaził, jak idiota. No, przynajmniej zrzucał obfite śniadanie, jakim się napchał, ale to był jedyny plus.

@Mistrz Gry

Nicholas i Anabell spędzili bardzo interesujący czas w zatoce delfinów. Wreszcie jednak nastąpił pewien przesyt kontaktów z wodnymi stworzeniami, a że dziewczyna dość emocjonalnie podchodziła do tematu zaprzyjaźniania się ze ssakami morskimi, chwila oddechu zdecydowanie była wskazana.
Zamierzali wrócić do Koloseum na drugie śniadanie, ale tak się złożyło, że po drodze zauważyli gondolę i Nicholas pomyślał, że to nawet niezły pretekst do tworzenia kolejnych wspomnień.
- Masz ochotę na wycieczkę gondolą po Venetii, Bells? - zagadnął, pokazując jej gondolę z pegazem. Podszedł do łódki i wyciągnął dłoń w stronę dziewczyny, oferując pomoc przy wsiadaniu. - Moglibyśmy zwiedzić to miejsce z innej perspektywy.

Gondola wydawała się całkiem niegroźnym miejscem w porównaniu do tego gdzie pływała z delfinami. To nie tak, że się ich bała, znaczy, bała się, bo z bliska każde zwierze może wyglądać niebezpiecznie. A dodatkowo fakt, iż nie wiedziała, jak się zachować potęgowało uczucie paniki, które było bezpodstawne, jak się okazuje. Westchnęła cicho pod nosem.
- W porządku, w te wakacje jeszcze nie miałam okazji pływać gondolą - Bo jak już to robiłam to w samotności. Bo tak w głównej mierze wspomina swoje wakacje, głównie sama bądź w obecności braci lub jakiś poznanych tu osób. Jednak bez zagłębiania jakiejś głębszej relacji, teraz... było inaczej.
Ujęła dłoń Nicholasa i z jego pomocą weszła do gondoli, siadając wygodnie i w razie co, zrobiła mu miejsce obok siebie gdyby zechciał się dosiąść.
- Nie wiem, czy pytałam, ale pochodzisz stąd? W sensie z Venetii? Mam wrażenie, że wcześniej Cię nie widziałam - Zapytała po chwili, skoro już mają tu popływać, to może jakoś ze sobą porozmawiają, choć Ana nie lubiła naciskać na jakiś temat, w końcu dla każdego wrażliwy temat to całkowicie odmienna rzecz. A pytanie o pochodzenia raczej takie nie było.

Gondola była zaczarowana i akurat w tej chwili pozbawiona była gondoliera. Właśnie dlatego Nicholas i Anabell mieli możliwość porozmawiania swobodnie, bez niepotrzebnych w tych okolicznościach świadków. Ballady też im nie były teraz potrzebne. Kiedy oboje już siedzieli wygodnie, gondola ruszyła spokojnym, wycieczkowym tempem, umożliwiającym im swobodne rozglądanie się po okolicy.
- Ja nie miałem okazji popływać w miłym towarzystwie. Ale przyznam, że poważnie rozważałem spanie na jednej z nich. No ale rozsądek wziął górę. - odpowiedział w temacie pływania, a potem zerknął na nią, wsłuchując się w kolejne pytanie. - Nie, nie jestem stąd. Ostatni rok spędziłem z mugolską rodziną mieszkającą we Włoszech, ale w Wenecji jestem po raz pierwszy.

Gdy gondola ruszyła Anabell lekko pochyliła się w bok i opuszkami palców muskała taflę wody. W wodzie było coś niesamowitego, nie wiedziała, czy to dlatego, że przed chwilą dopiero pływała z delfinami czy to, że Nicholas dodawał jej otuchy w trudniej dla niej sytuacji. Były to obie te rzeczy. Przynajmniej już mniej się bała podpływania do delfinów, raczej, nie miała do tego pewności.
- Spanie na gondoli? Czy to nie jest ryzykowne? - Spytała zaskoczona. - Lubisz wodę? - Spytała w odruchu. Chciała poznać perspektywę tej drugiej osoby. Co mogło być ciekawego spania w gondoli, bujające fale?
- Och - wymsknęło jej się gdy powiedział o tym, że mieszkał z rodziną we Włoszech i to mugolską! W jakiś sposób ją to uradowało. Ale rok to nie to samo co siedemnaście lat jej życia.
- Tam w komnacie... Widziałeś moje wspomnienie - odrzekła starając się, chociaż brzmieć na pewną siebie, co w praktyce raczej jej nie wychodziło.
- Bracia, rodzice, dom no i moje pochodzenie, moja mama jest mugolem, a tata czarodziejem - odezwała się w końcu, a swój wzrok skupiła na swojej dłoni i odczuciu wody. Miała wrażenie, że ludzie spisują ją na straty po pierwsze, że jest ruda, a po drugie to, że nie jest w pełni czysto krwista będąc w ślizgonach. Ona tego tak nie widziała, pełno krwistość nie będzie decydować o tym czy może być w jakimś domu, czy nie, szkoda tylko, że niewiele osób myśli podobnie jak ona. Choć przyznanie się do swej czystości krwi to jak igły wbijane prosto w jej serce. Boli i ten ból nie należy do przyjemnych.

- Ryzykowne? - Nicholas podniósł zdziwione spojrzenie na Anabell. - Nigdy bym tak o tym nie pomyślał. Spanie pod gwiazdami jest... Piękne. Kojące. Nic cię nie krępuje, nic nie przytłacza, czujesz tylko tę wolność.
Woda! Kiedy tylko Anabell poruszyła ten temat, od razu mogła zauważyć, jak chłopak sie ożywił. Jego oczy zalśniły jak gwiazdy, a twarz wydawała się niemal uśmiechnięta. Nico był niezwykle pogodny, gdy zaczął jej odpowiadać.
- Kocham wodę! Ja żyję w wodzie. Nigdzie nie czuję się tak jak wtedy, gdy mogę się zanurzyć w głębinie, płynął, dawać się porwać prądom morskim...
Westchnął z rozmarzeniem, a jego serce znów wyrwało się tęsknie w stronę statku, o którym marzył i którego tak bardzo mu brakowało. Ale odzyska go. Zbuduje własny i znów będzie miał swój dom na falach.
- Widziałem. - potwierdził, skinąwszy głową. - Nie chciałem tego. Nie wiem jak ci to wynagrodzić, Bells. To było całkowicie niezależne od nas, a jednak mam poczucie, że zbyt mocno naruszyłem twoją prywatność.
Pociągnęła jednak ten temat, uznał to więc za przyzwolenie, by się dalej wypowiedzieć.
- Bardzo mi się podoba twój dom, Bells. Jest taką ostoją normalności. Rodzice, rodzeństwo, ogród... Tak jak u mojej włoskiej rodziny. Mugole są... Nie wiem jak to ująć. Ale doświadczyłem więcej dobroci od dwojga mugoli, niż od wszystkich czarodziejów razem wziętych. Nigdy nie dam rady wyrazić tego, jak bardzo ich szanuję.

A więc to tak, spojrzała na niego gdy mówił o wodzie. Zaskoczyła ją jego energiczność w tym co mówił, swoista pasja, która przez niego przemawiała. Pomimo lekkiego ukłucia w sercu na jej ustach pojawił się uśmiech.
- Wydajesz się taki szczęsliwy gdy mówisz o wodzie, naprawdę ją kochasz. Wiesz, miło widzieć, że się czymś cieszysz całym sobą - rzekła pierwszą myśl, która przyszła jej do głowy i wydawała się jak najbardziej prawdziwa oraz szczera. Do tej pory nie widziała go aż tak szczęśliwego, a przynajmniej jego oczy to pokazywały.
- Nie wiem, czy jest tu co wynagradzać - odrzekła wzruszając ramionami - To się stało wbrew mojej i Twojej woli - odrzekła beznamiętnym tonem. - Co się stało to się stało - westchnęła ciężko pod nosem. Nie było to ani miłe przyjemne, ale... Nie miała na to żadnego wpływu na to co się stanie i kim zobaczy to wspomnienie.
Jej serce drgnęło gdy mówił o mugolach i szacunku, jej twarz nieco się rozluźniła i wyjęła ręką z wody i nieco ją otrzepała z nadmiaru cieczy.
- Dlatego jako rodzina trzymamy się razem i tego typu normalności chcemy jak najwięcej. Trochę świata czarodziei, ale i świata mugoli, to nasza normalność - Odrzekła z pojawiającym się uśmiechem w kąciku ust, mieszana normalność tak jak jej krew, może nigdy nie będzie pasować w stu procentach do jednego jak i drugiego świata, ale za to ma swój własny świat, mały i pomieszany, ale własny.
- Właśnie dlatego też staram się taka być, chyba mi wychodzi? - spytała, odważając się podnieść głowę i spojrzeć na twarz Nicholasa z lekko już mokrymi oczami od pojawiających się łez, lecz powstrzymała je, by nie zjechały po policzkach. Wytarła je lekko oczy swoim nadgarstkiem.

- O tak. Woda to mój żywioł. - nie mógł się nacieszyć tymi słowami. No ale przecież nie mogli rozmawiać tylko o nim. Spojrzał więc na Anabell i przyjrzał jej się z ciekawością. - A ty? Lubisz wodę? A może masz inną pasję? Może co innego jest twoim żywiołem? Chętnie bym o tym posłuchał.
Chętnie poznałby ją lepiej. No i chętnie czerpał z doświadczeń innych ludzi, szukając w nich czegoś dla siebie. Przytaknął poważnie głową, kiedy ucięła temat winy i zadośćuczynienia. jeśli ona tak zdecydowała, mógł to przyjąć i przestać się samobiczować. No i na dodatek po prostu miała rację.
- To piękna sprawa. Najważniejsze, że jesteście kochającą się rodziną, prawda? - zagadnął, a potem po lekkim wahaniu zapytał. - A twoi bracia? Są niemagiczni czy mają moc?
Nie spodziewał się, że dziewczyna się rozpłacze. Zgłupiał totalnie, nie mogąc zrozumieć przyczyny. Tym razem jednak był przygotowany, bo po ostatnim razie nosił ze sobą materiałową chusteczkę, którą przetransmutował sobie w zaciszu pokoju. Usiadł szybko bliżej dziewczyny i podał jej czysty, złożony, miękki kawałek materiału z inicjałami N.S.
- Bells, co się stało? Powiedziałem coś nie tak? - naprawdę nie rozumiał. Był facetem, cholera, skąd miał wiedzieć jak działało to rudowłose stworzenie i cała reszta połowy ludzkości z jej żeńskiego gatunku. - Nie chciałem powiedzieć niczego złego. Jesteś, Bells, jesteś dobrą, ciepłą osobą. Nie chodziło mi o to, że czarownice nie mogą być dobre, ja... Przepraszam Bells, naprawdę nie chciałem cię zranić.

Słuchanie o pasji Nicholasa uszczęśliwiało ją w pewien sposób, lecz gdy spytał się o jej pasję, jej ciało z automatu lekko się zgarbiło i odwróciła wzrok na ziemię gondoli, nie uważała siebie za kogoś, kto ma taką pasję. Zresztą jakby miała to pewnie byłoby to coś mugolskiego i w oczach Nicholasa pewnie nudnego. A gdzieś w głębi siebie chciała dobrze wypaść w jego oczach.
- Ja... Nie wiem, czy coś takiego posiadam. Moja mama... nauczyła mnie gotować i szyć - A przypominając fakt, iż mama Anabell była mugolem, to nie miało to żadnego związku z czarami.
- No i... chyba umiem rzucać zaklęcia - dodała nieśmiało sama niepewna swoich magicznych zdolności. 
- Prawda. Moi bracia mają moc jak ja pomimo bycia półkrwi - odrzekła po chwili zastanowienia i lekkiego zestresowania. Jakoś nie przypominała sobie sytuacji, w której tak wiele mówiłaby o swojej rodzinie z kimkolwiek, to było... dziwne i niekomfortowe, a mimo to chciała poruszać ten wątek.
Spojrzała na niego, a potem na chusteczkę i znowu przypomniała jej się scena z komnaty, w której rozryczała się jak bóbr przez maskę diabła, która nosił tamtego dnia.
- Em, dziękuje - wzięła nieśmiało od niego chusteczkę i otarła resztę łez z oczu, to nie tak, że ją zranił, to wcale nie było tak. Oddała ją po chwili w ręce właściciela, zwłaszcza że inicjały mówiły o samym Nicholasie, także nie chciała zabierać cudzej własności.
- Nie, nie. Nic nie powiedziałeś, raczej... zaskoczyłeś. Wiesz... - Na jedną małą chwilę zawahała się, czując na nowo pojawiające się łzy w oczach, które starała się powstrzymać.
- Jesteś jedną z niewielu osób, o której opowiadam o mojej rodzinie i nie gardzą mną tylko dlatego, że jestem ruda albo pół krwi - Naprawdę to doceniała i naprawdę gdzieś w głębi siebie ucieszyła się, że nie wzgardził nią. A mimo to czuła jak łzy znowu pojawiają się w jej oczach. Dlaczego?! Przecież powinna się cieszyć, a nie płakać! Teraz to nie rozumiała samej siebie, co tu się właśnie wydarza, a nie chciała się po raz kolejny rozkleić, wystarczy, że już raz się przy nim rozpłakała, choć z całkowicie innego powodu niż teraz.

- Szyć! To jest myśl, nie pomyślałem, że... Bells, miałbym do ciebie kilka pytań w temacie szycia. Ale to może później. - teraz nie czas na taką rozmowę, skoro mówili o sprawach dużo ważniejszych, ale dziewczyna właśnie otworzyła mu oczy na nowe możliwości, których nie brał wcześniej pod uwagę. - A gotowanie to wyjątkowo praktyczna umiejętność. Można ugotować cokolwiek, ale tak, żeby jedzeniem stworzyć dom... To potrafią tylko matki.
Westchnął, z czułością w oczach wspominając Signorę Giovannini. Była dla niego jak matka. Taką ją znał, tak ją traktował. O swojej rodzonej nie wiedział przecież nic.
- I to prawda. Umiesz rzucać zaklęcia. A będziesz je rzucać jeszcze lepiej. Odkryłem niedawno, że w Koloseum jest biblioteka. Może chciałabyś się tam ze mną wybrać? Mogą mieć ciekawe informacje na temat zaklęć. Podobno to miejsce słynie głównie z historii magii i run, ale nie byłoby szanującą się biblioteką, gdyby nie wspomnieli ani słowem o zaklęciach, prawda?
Nie ważne w jakim języku były woluminy, włoskim czy angielskim, Nicholas mógł swobodnie korzystać z obu, a Anabell w związku z tym mogła być spokojna o siebie i swoje materiały do nauki. Zawsze mogła uzyskać jego wsparcie.

- Może ją zatrzymaj? - zaproponował, kiedy chciała mu oddać chusteczkę. - Przynajmniej póki... Wiesz, nie będzie już zupełnie zbędna.
Kiedy mówiła dalej, zmarszczył brwi, trochę nie rozumiejąc. Coś mu nie grało w tym wszystkim, ale nie wiedział jak to ująć, nie sprawiając tym dziewczynie jeszcze większej przykrości.
- Kto gardzi tobą przez rodzinę? A włosy? Co za bzdura. Masz przepiękne włosy, Anabell, jedne z najpiękniejszych, jakie widziałem. - i nawet mówił to zupełnie szczerze, rude włosy miały według niego wyjątkowy urok. - Szczerze mówiąc zaskoczyłaś mnie tą mieszaną krwią. Z tego co wiem to mugolaki są częściej narażone na szykany. Co wydaje mi się równie idiotyczne. To nie krew o nas świadczy, a nasze słowa i czyny. Szczerze mówiąc ja nawet nie wiem, jakiej jestem krwi i wiesz co? Nawet mnie to nie interesuje. Ludzie, których traktuję jak rodziców, są stuprocentowymi mugolami. Jak ktoś cię wyśmiewa przez coś takiego, to ci wyświadcza przysługę. Przynajmniej od razu wiesz, żeby nie zawracać sobie tym kimś głowy.

- Eee? - zdębiała lekko gdy Nicholas z entuzjazmem wspomniał o szyciu - J-jasne, nie ma sprawy - odrzekła trochę zbita z tropu. Radziła sobie jak potrafiła i na tyle ile sama mogła, wydawało jej się to całkiem naturalne, że ludzie tak robią nie patrząc na to czy to czarodziej, czy zwykły mugolak.
- Fakt matki są niesamowite - Uśmiechnęła się mimo woli szeroko. Mama robiła w domu bardzo dużo, zwłaszcza że cała trójka byli rok po roku i każdym dzieckiem potrzebowała się zająć, a to już brzmiało jak wyczyn sam w sobie, za co mamy powinny dostać medal.
- Jeszcze nie byłam w tutejszej bibliotece z chęcią tam pójdę - zgodziła się z miłą chęcią, co z tego, że są wakacje! Jeśli miałaby pobuszować w książkach, to nie mogła przegapić takiej okazji! Może znajdzie tam coś ciekawego, jakieś nowe zaklęcie albo mogłaby poczytać o tutejszych delfinach! I przekonać się, czy faktycznie mają zęby i czy mogłyby ją dziabnąć w tyłek.

- Zatrzymać? Jesteś pewien? - zapytała zaskoczonym tonem, spoglądając na chusteczkę w ręku. Zwłaszcza że miała wygrawerowane inicjały Nicholasa.
- To bardzo miłe dziękuje, będę o nią dbać - Poczuła jak rumieniec w jednej chwili pojawia się na jej policzkach, nie sądziła, że dostanie taki prezent od kogoś, to była zdecydowanie wielka niespodzianka. I trochę nerwowo palcem przesuwała po materiale chusteczki.
- Moje włosy? Przepiękne? - szepnęła sama do siebie, nie wiedząc, co odpowiedzieć na te słowa, a jej policzki zapewne już całe zrobiły się czerwone z zakłopotania i komplementu, które słyszała z jego ust. Wolną ręką ujęła swój kosmyk rudych włosów i obracała go niespiesznie w palcach, Anna powiedziała jej coś bardzo podobnego, że jej rude włosy mogą być jej zaletą. Ale wtedy... myślała, że ona tylko tak mówi albo chciała być miła, a jednak jest ktoś, kto docenia jej rudość, była to dziwna mieszanka emocji radości i zakłopotania w tym samym czasie.
- Ja... Nie wiem, co powiedzieć - rzekła szczerze zakłopotana. Nie wiedział, jakiej był krwi i miał to w nosie?! Chciałaby mieć, choć odrobinkę jego nastawienia tak do swojego pochodzenia. A póki co to po prostu czuła się zakłopotana komplementami, które do tej pory były niszą w jej życiu.

- No pewnie! Czemu nie? Jest po to, żeby jej używać. Ja sobie przetransmutuję drugą. - Nicholas najwyraźniej nie widział niczego szczególnie osobistego w tej chusteczce, po prostu stworzył ją w ramach wprawki transmutacyjnej. - No i oczywiście, że piękne. Takie zdrowe, ogniste jak zachodzące słońce. Zachód słońca to jedna z najpiękniejszych chwil na morzu.
Gondola dopłynęła do zamierzonego celu, więc Nicholas zaczął się podnosić, żeby ustabilizować łódkę i dociągnąć ją bliżej stałego lądu. Potem podał Anabell rękę, by pomóc jej wstać, a następnie wysiąść.
- Jeśli nie wiesz, co powiedzieć, to nic nie mów. Myślę, że nie trzeba tutaj nic dodawać. - powiedział tonem opiekuna, patrząc na nią ciepło. Rozejrzał się i dostrzegł następną gondolę. - To co? Przesiadka i płyniemy dalej?

+

Pokiwała w takim razie głową na zgodę i pozwoliła sobie na zwinięcie chusteczki i schowała ją do swoich spodni. To będzie dla niej bezpieczne miejsce. 
- Mhm - skinęła głową lekko gdy usłyszała o zachodzącym słońcu, które porównywał do jej włosów. Nie do końca wiedziała, czy jakoś się to łączy i chyba nawet nie chciała się nad tym zastanawiać. Ujęła jego dłoń i z pomocą Nichlasa wyszła z gondoli i nieco się uspokoiła, czując stały grunt pod stopami, nie była przyzwyczajona do bujania na wodzie.
- Niech będzie - Kolejna gondola to kolejne widoki, niech będzie. Przynajmniej się zacznie przyzwyczajać do fal na wodzie, był to jakiś plus tej sytuacji.

z/t dla mnie i Nicholasa

+

Maska: Cesarz

- No mówię ci Jin, te maski potrafią teleportować! Tylko trzeba być w miejscu z daleka od innych, bo jeszcze w kogoś walniesz czarną magią! – paplała jak najęta, ciągnąc przyjaciela do gondoli.

Chciała z nim trochę potestować, co sprawiało, że maski mogły teleportować w różne miejsca na świecie, szczególnie, że zostało im już mało czasu w tej Venetii na odkrywanie. A musiała dowiedzieć się wszystkiego! Ten duch podróżnika! – Wskakuj! – zaśmiała się, niemal wpychając chłopaka do gondoli i sama weszła za nim, tak, żeby nią za bardzo nie kołysać.

- Spokojnie Jin, obiecuję, że się nie wywalimy. Jak tylko oddalimy się od wyspy, testujemy je, co? Czy ty wolisz jednak nie?

Z powrotem został gdzieś zaciągnięty. Najpierw z kociej kawiarni na miasto, potem przez Valerie do winiarni, a teraz znowu Harmony go gdzieś porwała.
Tym razem do gondoli.
No tego się chyba najmniej spodziewał. Przede wszystkim przez to, że gondola była skojarzona z romantyzmem, oraz przez... Wodę.
Aż przez chwilę sparaliżowany po prostu stał przez łódeczką bojąc się ruszyć.

- ... Harmony. Jakim cudem wpadłaś na pomysł aby wziąć mnie na wode? - westchnął ciężko spoglądając na przyjaciółkę.
W obawie o po prostu wrzucenie do tam - sam się wczołgał, przy okazji trzymając mocno barierki, tak by przypadkiem nie upaść.
Gdy już siedział, to także trzymał się, ale tym razem samej gondoli.

Cały czas był w panice i patrzył się albo w podłoże łódeczki, albo na niebo nie chcąc nawet myśleć o tym, że znajdował się na wodzie.
- Maski? Ja podziękuje. Jeszcze mnie przeteleportuje prosto do oceanu i będzie po mnie -odpowiedział jej śmiejąc się nerwowo pod koniec.
Jak widać jego trauma co do wody wcale nie polepszyła się nawet kiedy codziennie przez te wakacje patrzył się w wodę.

Nie chodziło jej o romantyzm, przecież nie wyrwałaby Milo chłopaka, szczególnie, gdy sama miała w głowie innego… Po prostu gondola i środek kanału były najbezpieczniejszą opcją na testowanie masek.

- Opatrznością Merlina – wytknęła na niego język. – A tak serio, to te gondole są niezawodne! W życiu nie wpadniesz do wody, a może będziesz się mógł przywitać z delfinem! Wiesz, że podobno przynoszą szczęście? – uśmiechnęła się do niego pocieszająco.

- A w sumie wiesz, że mi tak zrobiło! – wyszczerzyła się z entuzjazmem, omal nie podskakując z radości na tyłku. Powstrzymało ją tylko przerażenie Jina, i tak wisiała mu za to, że się z nią tu zabrał. – Włożyłam maskę i ziu! Byłam już kilkadziesiąt jak nie więcej metrów pod wodą! Przy samym wraku statku! Było tam tyyyyyle ryb! Niesamowite! Szkoda, że nie mogłam tam zostać dłużej – opowiadała zafascynowana, gdy płynęli coraz dalej. Powoli zbliżając się do miejsca, które można było uznać za bezpieczne. – A jak u ciebie? Żegnasz się powoli z Venetią?

Nie mógł się w ogóle skupić na rozmowie czy na oddechu. Po prostu siedział i spanikował jeszcze bardziej, kiedy już ruszyli.
Co prawda nie płakał ani nie szlochał, ale nie było mu łatwo.
Tym bardziej opowieści przyjaciółki, w końcu nie bez powodu nie chciał zakładać maski..
- No to chyba najgorsze co mogłoby się mi przytrafić. Nie wyobrażam sobie co by było, jakby mnie przeniosło pod wodę - uniósł głowę i wpatrywał się w niebo.
Przyglądał się chmurom, które to co jakiś czas zmieniały swój kształt. Trochę go to uspokoiło.

- Już dawno się z nią pożegnałem mentalnie - prychnął śmiechem. - Chce jak najszybciej wrócić do suchego i nie tak wodnistego Hogu... - Spojrzał się w końcu na dziewczynę.
Naprawdę nie rozumiał czasami czemu ona się tak cieszyła z tej wody. To zabójczy żywioł... No ale co kto lubi.

- Jakbyś nie miał amuletu, to serio lepiej sobie tego nie wyobrażać – pokręciła głową, ignorując zupełnie świadomość, że niektóre jej akcje mogły się skończyć naprawdę źle, gdyby nie odrobina łutu szczęścia. – Może lepiej jej nie wkładaj! – zaśmiała się, a zaraz zaczęła rozglądać się po wodzie, wypłynęli z kanału na otwartą wodę między Venetią a opuszczoną wyspą.

- Suchego Hogu? – prychnęła. – W Anglii zaraz będzie ulewa na ulewie, że też Hogwart nie może być w cieplejszym miejscu… Takiej Amazonii! – od razu się rozenergetyzowała po tej smutnej wizji powrotu chmur i niekończących się opadów. – To by dopiero było! Zamiast zakazanego lasu to zakazana puszcza! – wymyślała, paplając trzy po trzy, żeby jak najbardziej odwrócić uwagę Jina od faktu, że byli na wodzie.

No fakt, byłoby słabo jakby nie miał tego amuletu, ale no tak czy siak nie miał zamiaru nurkować, więc w sumie to co mu tam.
- No nie mam zamiaru, powiem ci naprawdę wolę nie ryzykować - załamał się i tym razem nie spuszczał wzroku z przyjaciółki, chociaż i tak za mądre to nie było.
Wokoło była woda, więc gdy tylko patrzył się na Remy, to widział również wodę.. No ale co poradzić.

- Dobra przyznaje. Trochę mało trafne, no ale wiesz o co mi chodzi... Morza ani oceanu tam nie ma, bo deszcz to mi nie straszny - załamał się faktycznie zdając sobie sprawę, iż w Anglii więcej pada w ciągu roku niż w tej Venetii było wody. Masakra jakaś.
Pomimo tego z cukru nie był, deszczu się nie bał więc było spoko. Nie miał się o co martwić, no a zresztą nawet jakby padało to mógłby zostać w dormitorium kiedy to zajęć nie miał, a teraz to był lekki problem z tym ukryciem się przed wodą.

- Innych bym jeszcze namawiała, ale… – spojrzała na chłopaka rozbawiona. – Ty to miałeś tyle przygód i wpadek z tymi maskami, że nie potrzebujesz ich więcej! Wystarczy ci ich na cały rok! – zaśmiała się i może nawet by go szturchnęła, ale nie chciała przestraszyć go nagłym ruchem gondoli.

Co jakby jej tutaj wpadł do wody? Wyciągnąć to by i go wyciągnęła, ale po co traumartyzować Jina?

- No mi niby też nie, ale chyba jednak wolę słońce – stwierdziła z uśmiechem i ustawiła twarz pod słońce, ciesząc się jego promieniami na skórze. Przygodę kochała absolutnie każdą, ale jakby miała wybierać po temperaturze a nie skali wyzwania i nagrody, zdecydowanie kierowałaby się zawsze w ciepłe miejsca. – Hmm, chyba jesteśmy wystarczająco daleko! – stwierdziła i zatrzymali się idealnie na środku odległości pomiędzy Venetią a opuszczoną. – No to wkładam.

Uśmiechnęła się i przyłożyła maskę do twarz i… Miała wrażenie, że nic się nie stało.

- Działa to? – uniosła brew w górę.

Chciał wrócić do domu, po prostu chciał wrócić do domu.
Tylko nie do tego w Azji. Chciał być po prostu w Hogwarcie. W końcu był to jego nowy dom.
- No prawda, nie chce więcej przygód. Może niekoniecznie jeszcze w te wakacje - zaśmiał się nerwowo.
Siedział prosto i praktycznie w bezruchu. Ruszał jedynie głową i okazjonalnie nogami aby wygodniej się ułożyć.
Ale żaden większy i nagły ruch nie wchodził w grę.

Dalej już po prostu nie komentował. Zdawał sobie sprawę, że przyjaciółka chce mu pomóc i doceniał to, ale mimo to mało go ta rozmowa uspokajała.
Gdy znów spojrzał się na Harmony, zaraz po tym jak ta założyła maskę to o mało co nie wybuchnął śmiechem.
- No to historia lubi się powtarzać - prychnął pod nosem.
I to jedyne co powiedział. Zero wyjaśnienia, no bo przecież Remy powinna się domyślić.

Nie chcieć nowych przygód? Nie wyobrażała sobie czegoś takiego, kochała je całym sercem i jeżeli gdzieś był chociaż cień szansy, żeby przygodę przeżyć, łapała się go jakby od tego zależało jej życie!

- To ja już tęsknię za całą Venetią – przyznała z westchnieniem. – Będę tu musiała jak najczęściej wracać!

Widziała minę Jina i miała ochotę zapytać się „no i z czego się tak ryjesz”, ale skoro poprawił mu się humor na wodzie, to stwierdziła, że nie będzie mu tego psuć.

- Jak to historia się powtarza? – zmarszczyła na niego brwi, a zaraz zrobiła sobie zdjęcie polaroidem i… - NO ZNOWU?! – nawet nie chciała liczyć, który to już raz zmieniło ją w faceta. – No dobra, to jak tak, to możemy zawracać na wyspę. Nic niebezpiecznego, tylko śmiechu warte – i faktycznie zaczęła czuć, że jej ubrania nieprzyjemnie się na niej opinają.
Znów zaczęli płynąć, prosto do Venetii.

- Będziesz grał w tym roku w drużynie? – zapytała, szukając tematu, który odwróciłby uwagę Jina od wody.

Naprawdę rozbawiła go ta sytuacja z maską Remy.
Nie sądził, że znowu zmieni ją w chłopaka, bardziej myślał o czymś typu teleportacji na otwartą wodę.
Ale skoro już się zmieniła, to Jin nie martwił się aż tak bardzo o tą wodę.
- OO tak proszę, chce już na ląd - podekscytował się aż gdy ta powiedziała, iż będą wracać.

Zainteresował się rozmową jeszcze bardziej bowiem, gdy ta wspomniała o Quidditch'u.
- Oczywiście, może nawet nie na rezerwie - uśmiechnął się lekko i zamyślił się na krótką chwilę. - Po za tym to nie wiem czy ci mówiłem, ale myślałem o zostaniu kapitanem. - Dopowiedział dumny z siebie.
Nie zauważył nawet kiedy zaczął się tak do niej otwierać, aczkolwiek na dobry moment nie sprzeciwiał się temu. W końcu co mogłoby pójść nie tak?

Nie wiedziała, jak zachęcić magiczną gondolę do szybkiego płynięcia, więc po prostu poklepała ją w bok, bo skoro Jin chciał już tak bardzo na ląd, a jego tolerancja na toń się skończyła, to trzeba się było streszczać.

- Kapitanem?! – sama się podekscytowała, patrząc się na niego z szerokim uśmiechem. – Koniecznie! Będziesz sobie super radzić! W sumie… Kto będzie u was teraz grać? Chyba trochę wam drużyna siadła? Masz pomysł kogo rekrutować? – zapytała, szczerze zainteresowana, po skończeniu studiów przez Olę mogło to zacząć wyglądać cienko.

Tymczasem byli już coraz bliżej stałego lądu i już nawet było słychać z wody pierwsze wesołe rozmowy na ulicach Venetii.


+