Szanowny Profesorze Walsh

Zadany przez Pana temat pracy domowej wzbudził moje zainteresowanie i muszę przyznać, że nie jestem w stanie potwierdzić, iż brutalność gier zespołowych doprowadza do zmniejszenia ich popularności. Pozwolę sobie oprzeć moją argumentację na sportach mugoli, gdyż posiadam duże większą wiedzę na ich temat w porównaniu do dyscyplin czarodziejów. Przede wszystkim sporty, które znamy dzisiaj jako piłka nożna, czy koszykówka na początku istnienia nie posiadały żadnych zasad tzw."fair play" i były one bardzo popularne wśród ludzi. W większości przypadków jedynym niedozwolonym ruchem było zabicie przeciwnika. Kolejnym urazowym sportem, bardzo popularnym jest rugby. Jest to jedna z najbardziej kontuzyjnych dyscyplin w znanych mugolom, jednak co roku miliony dzieciaków ruszają w pogoni za piłką znając to ryzyko. Ludzie szukają adrenaliny, a sporty są jej najlepszym źródłem. Co prawda w dzisiejszych czasach wprowadza się coraz więcej zasad dotyczących bezpieczeństwa i obecna kultura bardziej zwraca uwagę na niezagrażającą życiu rywalizację, ale popularność sportów walki pokazuje, że mimo wszystko ludzie wciąż szukają bólu i sposobu na podniesienie sobie poziomu adrenaliny we krwi, a wielu zawodników uważa, że dopiero przy kontucji "czują że żyją". Uważam więc, że spadek popularności brutalnych sportów jest dyktowany bardziej przez odgórne nakazy i prawa, niż poprzez samą wolę graczy.

Z Poważaniem,
Maximilian Felix Solberg
Slytherin, VI rok

Szanowny Panie Profesorze,

zwracam się w ramach pracy domowej z Gier Miotlarskich.

Osobiście odnoszę wrażenie, że brutalność jakichkolwiek rozgrywek bardzo podnosi ich popularność i cieszy kibicowskie oko bardziej, niż jakakolwiek gra pozbawiona czynienia, bądź doznawania krzywdy. Największym problemem są jednak urazy samych zawodników, często sięgające dalej niż możliwości magicznej medycyny, co najzwyczajniej wyklucza z dalszej kariery rosnącą liczbę 'ofiar'. Przedwcześnie zakończone kariery oraz boiskowe dramaty, czy traumatyczne sceny nieuleczalnych uszczerbków na zdrowiu to największy wróg brutalnych gier, bo zwracają uwagę na ich problemy i ułatwiają nagłaśnianie negatywnych opinii, które ostatecznie odbierają tak kibiców, jak i graczy.
W tej chwili jedyną rozgrywką, która jest nielegalna, a której rozgrywanie nadal kojarzę z mglistych wspomnień jest bludger, zwykle ogrywany zupełnie bez kibiców, niejednokrotnie o stawkę ustaloną przez graczy między sobą. Cóż, przynajmniej nie łapią spadających kamieni do kociołków umieszczonych na swoich pustych głowach.

Z poważaniem,

Morgan Davies

Gryffindor, VI rok

Odpowiadając na Pańskie pytanie skierowane w naszą stronę, muszę napisać że nie zgadzam się ze stwierdzeniem iż brutalność w grach zespołowych doprowadza do zmniejszenia ich popularności. Jako, że sporty mugolskie są mi dość znane, chciałabym posłużyć się przykładem jednego z nich.
Kiedy tylko przeczytałam słowa "sport" i "brutalność", na myśl niemal od razu przyszła mi znana w Wielkiej Brytanii gra zespołowa - rugby. Osobiście nie jestem fankę tego sportu, natomiast wiem, że jest on niezwykle popularny wśród mieszkańców wysp, ale nie tylko! W Stanach Zjednoczonych Ameryki niezwykłą popularnością cieszy się futbol amerykański o bardzo podobnych zasadach do wspomnianej wcześniej gry. Jedną z najważniejszych cech wspólnych obu dyscyplin jest kontaktowość.
Ludzie pragną rozrywki, która nie jest nudna. I o ile wspomniane wcześniej gry są przeprowadzone według obowiązujących zasad i nie ma zagrożenia poważnej utraty zdrowia czy życia, należą one do grupy gier, które po prostu nie będą człowieka nudzić. Do tego dochodzi również tak bardzo popularna w dzisiejszych czasach pogoń za adrenaliną. Gdzie indziej człowiek znajdzie ukojenie, jak nie w grach takiego typu?

Myślę, że największy problem z brutalnymi sportami jest taki, że większości kobiet trudno na nie patrzeć. A jeśli na trybunach nie pojawiają się żadne kobiety, to mężczyźni na pewno też prędzej czy później stracą zainteresowanie czymś takim. Weźmy na przykład taki Creaothceann, starą szkocką grę, w której wygrana miała udowadniać męstwo. Nic dziwnego, że się nie sprawdziła, bo przecież zawodnicy z kotłami na głowie musieli być w oczach kobiet bardziej żenujący, niż męscy. A przed kim innym mieliby popisywać się tym męstwem? I tak w moim mniemaniu długo im zajęło domyślenie się, że zbieranie kamieni wcale nie jest imponujące. Nie dość, że zawodnicy wyglądali jak imbecyle, to jeszcze często rozrywki kończyły się tragicznie. Kto o zdrowych zmysłach chciałby na to patrzeć? Przecież to smutne.
Moim zdaniem najlepszym sposobem na zapobieganie głupim, bezmózgim sportom, niosącym za sobą wiele niepotrzebnych ofiar, jest zatem pytanie kobiety, co o takim myśli. Jeśli sport przejdzie korektę płci pięknej, to najprawdopodobniej jest spoko, ponieważ kobiety nie czerpią satysfakcji z bezsensownych i prymitywnych czynności.

Josh,

BO LUDZIE TO KURWA PIZDY SĄ.
Społeczeństwo zrobiło się teraz takie rozlazłe i rozmięknięte, że ja pierdolę. Co kiedyś było? Chleba i igrzysk. Dzieci, kobiety i mężczyźni, wszyscy krzyczeli, aby gladiator na arenie rozpłatał drugiego, albo by rzucić jakiegoś biedaka-Chrześcijana na pożarcie lwa, niedźwiedzia czy zadeptanie przez słonia. Potem publiczne egzekucje, wyroki śmierci czy inne palenie wiedź na stosie (ok, to mogli sobie darować) gromadziło setki gapiów. Ludzie spragnieni byli czegoś ciekawego w życiu, a skoro ten skazaniec szedł na śmierć, to czemu by nie zrobić z tego show? No i robili show. Dla każdego, kto chciał patrzeć.
A teraz? Faceci w rureczkach tak obcisłych, że krew im do fiuta nie dopływa. Z kawką w ręku, z szaliczkiem na szyi. Mdleją, jak się zatną kartką papieru albo płaczą, bo muszą iść na pobranie krwi. Jestem pewna, że mam chuja większego niż oni.
I takie właśnie pizdusie-plastusie uznały, że niektóre sporty są zbyt brutalne. Gówno prawda, Josh. Może dla mugoli, bo oni nie mają fiku-miku-abra-kadabra-ba-donka-donk magii. My mamy i nie musimy się bać kalectwa. Nie aż tak mocno jak oni. Ale to jest piękne w magicznych sportach, że mogą być tak brutalne, jak to możliwe bez natychmiastowego zabijania przeciwnika. Mogą odwoływać się do tego ukochania agresji i rozlewu krwi, który nadal w nas tkwi. Tyle, że w filmach czy książkach, grach albo coś. Nie jest bezpośredni. Ale ludzie jako całość nie wyzbędą się nigdy chorobliwego zainteresowania krwią i śmiercią. Jedynie będą udawać, że wcale ich to nie kręci i będą ślepo przytakiwać pizdeczkom, których jaja były tak małe, że przypadkiem je sobie amputowali przy goleniu.
Ja to myślę, że oni tak krytykują te brutalne sporty, bo po prostu w nich ssą, a że to narcystyczne-jedynaki-maminsynki, to skoro nie są w czymś najlepsi i skoro inni nie robią wszystkiego, aby im umożliwić zwycięstwo, to walnęli focha na poziomie pięciolatka i uznali, że nikt nie będzie już się w to bawił.

PS. Ale może nie pokazuj tej pracy, jak ktoś spyta, co tu napisałam...

PS2. Co za ciota mówi, że Twoja lekcja była zbyt brutalna?

Hemah

Dzień jak co dzień. Połowa życia za mną i nie wiem, czy mnie to cieszy, czy smuci. W każdym razie dziękuję za wyjca, postanowiłem otworzyć go na środku korytarza, a wtedy zza szkolnych filarów wyszli mugolscy, meksykańscy mariachi i zaczęli grać w rytm tej muzyki. Konfetti wszędzie, szał, oklaski. Nie wiem, jak to zorganizowałeś, ale było wspaniałe.
Oczywiście żartuję, zanim pomyślisz, że ktoś śmiał ogarnąć coś lepszego niż Ty. Cudowny wyjec, dziękuję.

Nie rób tego więcej, bo w tym wieku od takich atrakcji można już dostać zawału.

odpowiadając na Pańskie pytanie muszę stwierdzić, iż jestem zmuszona wskazać na dwie pozycje, na jakich z całą pewnością mogłabym grać. Ścigający i szukający. W obu przypadkach trzeba być nie tylko sprawnym i szybkim, ale również umieć odpowiednio prędko reagować i wykonywać najróżniejsze, często niebezpieczne manewry. Przejęcie kafla, czy schwytanie umykającego znicza nie zalicza się do najłatwiejszych na świecie zadań, wymaga dobrej koordynacji ruchowej, jak również, w moim odczuciu, całkiem sporej zwinności, którą na szczęście posiadam. Pałkarze czy obrońcy posługują się zupełnie innymi zdolnościami, są nastawieni w większej mierze na siłę własnych rąk, jak również zdolność do wykonywania uników. Nie twierdzę, że ścigający i szukający nie muszą wykazywać się tymi umiejętnościami, ale w ich wypadku praca skupia się bardziej na prędkości, jak również zdolności do wykonywania zwodów w trakcie nieustannego lotu. Obrońca skupia się na pętlach, pałkarze na tłuczkach, a ścigający i szukający tak naprawdę na całym boisku, które mają w pełni do dyspozycji, nawet jeśli nie jest to nazbyt bezpieczne. Biorąc zaś pod uwagę, że najbardziej kocham prędkość, nie jestem w stanie wskazać innej pozycji, na której mogłabym grać.

Szanowny Panie Profesorze,

Wybór odpowiedniej dla mnie pozycji w Qidditchu to mój wieczny dylemat. Mógłbym napisać parę zdań na temat tego dlaczego całkiem niezły ze mnie obrońca i w ten sposób łatwo zaliczyć pracę domową, ale może jestem w stanie wyciągnąć z tego coś więcej niż garść informacji – może jakieś wnioski, które mi w czymś pomogą?
Możliwe, że wie profesor, że jeszcze w ubiegłym roku szkolnym (i na początku tego) obejmowałem pozycję pałkarza i radziłem sobie na niej całkiem dobrze. Chwilami może nawet zbyt dobrze, rozumie pan? Na co dzień nie jestem fanem przemocy i niepotrzebnej brutalności i na boisku teoretycznie też mnie do tego nie ciągnie, ale w czasie meczów pojawia się jeden problem – bardzo silna wola walki i upór, który pcha mnie do podejmowania złych decyzji. Jestem silny, dużo trenuję (prawdę powiedziawszy w czasie samodzielnych treningów wciąż towarzyszy mi pałka) i szybko latam – to są niewątpliwie cechy, które powinien posiadać pałkarz. Ale wakacyjny mecz towarzyski, w trakcie którego pokusiłem się o kilka fauli (i to na profesor Jones) i to, jak duże miałem po nim wyrzuty sumienia uświadomiło mi, że nawet najlepsze sportowe wyniki nie są tego warte. Fizyczność czyni ze mnie dobrego pałkarza, psychika – w połączeniu z pałką osobę, którą nie chcę być.
Właśnie dlatego dobrowolnie przesunąłem się na pozycję obrońcy. Postanowiłem, że odsunę się na bok, na miejsce, z którego faulowanie przeciwników nie ma prawa bytu i jednocześnie odegram istotną, godną kapitana rolę. Szybkość przydaje się także tutaj, siła w pewnym sensie przekłada się na wytrzymałość, która jest potrzebna przy ilości tłuczków, które towarzyszą rzutom. Jestem zdania, że radzę sobie dobrze i o ile nie uniemożliwiają mi tego pałkarze z przeciwnej drużyny, łapię większość kafli. A jednak mimo tego, że mam duży wpływ na ostateczny wynik meczu, nie czuję się w pełni usatysfakcjonowany. Stanie w miejscu mi nie odpowiada – nie czuję się dobrze kiedy cała drużyna przemieszcza się na drugą połowę boiska, a ja czekam, z daleka próbując dojrzeć co takiego się dzieje. Jako pałkarz mogłem latać swobodnie, przyglądać się wydarzeniom w trakcie meczu, często powiedzieć graczom kilka słów – ze względu na kapitańską opaskę jest to dla mnie bardzo istotne. Teraz nie tylko nie jestem w stanie tego zrobić, ale i nie mogę ich obronić przed atakiem przeciwnika; pęka mi serce kiedy to oni poświęcają się za mnie (słyszał profesor o Juliusie w ostatnim meczu? Oberwał w głowę, byle tylko zasłonić mnie przed tłuczkiem. To niesamowite, ale i przerażające).
Podsumowując (naprawdę przepraszam, że tak się rozpisałem!) – zdaje mi się, że choć sprawdzam się na obecnej pozycji, mimo wszystko pod względem fizycznym najlepszy był ze mnie pałkarz.

Z wyrazami szacunku

Elijah J. Swansea

Pańskie pytanie naprawdę dało mi do myślenia, jeśli chodzi o wybór odpowiedniej dla mnie pozycji w Quidditchu. Właściwie od samego początku robiłem sobie i innym pod górkę - podobno najlepszy byłby ze mnie pałkarz, biorąc pod uwagę moje możliwości i predyspozycje fizyczne. Ja jednak wybrałem pozycję ścigającego i po intensywnych przemyśleniach (w tym brania pod uwagę wszystkich plusów i minusów), muszę przyznać, że to właśnie ten wybór okazał się najlepszy. I trafiony, przynajmniej dla mnie.
Na boisku najbardziej cieszą mnie dwie rzeczy: stały ruch i element współpracy. Kiedy jestem w pędzie, o wiele łatwiej i szybciej podejmuję decyzje - nie waham się. Nie jestem też typem, który koniecznie musi błyszczeć w czasie gry, w zupełności wystarczą mi przechwyty kafla i asekuracja moich współgraczy. Co jednak nie znaczy, że kiedy mam okazję nie będę szarżować na pętle przeciwnika - mam pewną rękę i dobre oko. Nie boję się zderzeń z innymi ścigającymi, moje warunki fizyczne sprawiają, że jestem w sumie stworzony do przepychanek przy kaflu - trudno mi go także wytrącić. Choć minusem może być to, że nie rozpędzam się tak szybko i czasem brakuje mi zwrotności - nad czym obecnie intensywnie pracuję.
Mogę mieć jedynie nadzieję, że nie tylko w moich oczach jestem dobrym (jeszcze nie najlepszym, ale na pewno stabilnym) ścigającym.

Z wyrazami szacunku,
Thaddeus H. Edgcumbe
I rok studencki, Hufflepuff

Przed dołączeniem do drużyny widziałam się na pozycji ścigającego. Wydawało mi się, że dobre oko, refleks i szybkość to moje główne atuty, a praca zespołowa to coś do czego jestem powołana. Dalej uważam, że sprawdziłabym się w tej roli, ale zaczęłam również dostrzegać, że mam predyspozycje do bycia dobrym pałkarzem (bo do nazwania się świetnym zawodnikiem jeszcze daleka droga przede mną). W moim przypadku to nie ja wybrałam pozycję, a pozycja wybrała mnie. Gdyby nie czysty przypadek i towarzyskie rozgrywki w bludgera na feriach, pewnie nie dowiedziałabym się nawet, że mam całkiem dobrą celność oraz sporo siły. Wydawało mi się, że pozycja pałkarza będzie dla mnie zbyt brutalna, bo nie jestem zwolennikiem przemocy, nawet w grach, więc nigdy nie brałam jej pod uwagę. Teraz jednak postrzegam pałkarza nie jako kogoś kto atakuje przeciwników, a bardziej jako obrońcę swojej drużyny. To ja jestem odpowiedzialna za trzymanie tłuczków z dala od moich przyjaciół. Patrząc na to w ten sposób, zaczynam przekonywać się, że jestem teraz odpowiednią osobą na odpowiednim miejscu. wiem, że między innymi, powinnam jeszcze popracować nad podzielnością uwagi i być może, w przyszłości będę mogła nazwać się świetnym pałkarzem.

Szanowny Profesorze Walsh

Choć nie należę do drużyny, to wybór odpowiedniej pozycji nigdy nie był dla mnie problemem. Staram się regularnie chodzić na treningi, choć jestem pewien, że nigdy nie zagram przed tysiącem uczniów. Jeśli już to tylko wyścigi mi w głowie, ale nie o tym teraz.
Pewnie Profesor się zastanawia, jaka to pozycja. Już Panu tłumaczę. Nadaję się idealnie na ścigającego. Jestem zwinny i szybki. Z koordynacją nigdy u mnie nie było na bakier. Kilka razy nawet próbowałem z przyjaciółmi grać na tej pozycji i było świetnie. Nie dlatego że mogłem uderzyć kogoś tłuczkiem czy przez cały mecz szukać znicza. To nie dla mnie. Muszę być w ciągłym ruchu. Kafel świetnie do mnie pasuje!

Russell Alvarez
Gryffindor

Szanowny Profesorze Wlash

Odpowiadając na zadane przez Pana pytanie, chciałbym napisać, że nie wyobrażam siebie na innej pozycji niż ta, którą obecnie zajmuję, a jest to pozycja pałkarza. Ze względu na swój wzrost i budowę ciała, oczywistym jest, że nie sprawdziłbym się na pozycji szukającego, od których zazwyczaj wymaga się szybkości i lekkości. Pozycja pałkarza łączy w sobie to, co lubię w sporcie najbardziej: wysiłek i współpracę. Ze względów oczywistych nie wyobrażam sobie, by grać na tej pozycji bez odpowiedniej siły w rękach, a do tego uważam, że dość dobrze sprawdzam się w szybkiej analizie sytuacji na boisku, co pomaga podejmować momentalne decyzje, w którą stronę posłać tłuczek. Ze względu na dynamikę gry, pałkarze muszą nieustannie być świadomi tego, co dzieje się na boisku.

Josh,

ciężko mi mówić o tym "na jakiej pozycji się widzę", kiedy zajmują ją od lat i to na takim szczeblu... Na upartego mogę grać na każdej, wystarczy tylko trochę treningu, aby przestawić się ze ścigającej na cokolwiek innego. Ale tutaj chodzi o takie podejście psychiczne, nie tyle fizyczne. Styl gry ścigających najlepiej mi odpowiada - szybkie akcje, dużo adrenaliny, wiele się dzieje. Trzeba reagować natychmiastowo, być odpornym na ból i zaciętym. To jest to, co lubię. Obrońca byłby dla mnie okropnie statyczny i zwyczajnie nudny. To chyba też jedna z tych ról, do których lepiej być mocniej zbudowanym, ale to nie jest akurat zasada. Pałkarze również są fajni - myślę, że odnalazłabym się, no i to byłaby ciekawa odmiana, kiedy schodzi się z boiska nie mając rozwalonego na kawałki nosa ani lejących krwią dziur po zębach. Z kolei szukający... Nie. Znasz moje zdanie na temat tej pozycji. Nie będę się powtarzać.
Może nawet w którymś szkolnym meczu spróbuję się jako pałkarz. Ale nie sądzę, bym zmieniła pozycję na stałe. Ścigający odpowiada mi najlepiej.

Hemah

Nie jestem doświadczonym graczem Quidditcha, dopiero od niedawna tak naprawdę gram w ten sport. Od ostatniego meczu do którego wziął mnie Elijah Swansea. Przez to grałem jedynie na pozycji Ścigającego, ale nie sądzę, że istnieje inna pozycja dla mnie. Ma to związek z faktem, że Pałkarze muszą być silni i barczyści, Szukający spostrzegawczy, a obrońcy odporni na stres. Zadaniem Ścigającego jest tylko rzucić kaflem lub podać go dalej do bramki. Ja niestety spełniam rolę bycia zręcznym w podawaniu i przechwytywaniu kafla ze względu na wcześniejsze granie w Stavefjord. Dlatego sądzę, że byłbym najlepszy w roli Ścigającego.

Rasmus Vaher

muszę przyznać, że w czasie swojej przygody z Quidditchem miałam styczność z grą na wszystkich możliwych pozycjach dzięki czemu mogę śmiało stwierdzić, która najbardziej mi odpowiada i na której widzę się nie tyle w szkolnej drużynie, ale i w przyszłości jeśli dane będzie mi podjąć karierę profesjonalnego gracza.
Dzięki temu jedynie utwierdziłam się w przekonaniu, że odpowiednią dla mnie pozycją jest ta ścigającego. Lubię być zaangażowana w grę i znajdować się w jej środku, gdzie mogę przynajmniej w mojej opinii najwięcej zdziałać. Wpływanie w bezpośredni sposób na punktację w czasie meczu jest czymś, co mnie niezwykle motywuje do dalszych starań.
Odpowiada mi bycie w ciągłym ruchu. Przede wszystkim dobrze myślę pod presją, gdy trzeba wykonać jakieś taktyczne zadanie i zdecydować o tym czy podać kafla czy może wykonać odpowiedni manewr. Dzięki temu mogę jak najlepiej doświadczyć Quidditcha.

Przez doświadczenie: ścigający, ponieważ taką pozycję zajmowałem przez prawie pięć lat nauki we Stavefjord. Chociaż pomimo szerokiej praktyki, w warunkach panujących w chłodnej Islandii, wszystkie techniki jakie wyniosłem ze swoich treningów w rodzimym kraju, w Anglii zdają się nie sprawdzać. Miotła bez oporu powietrza z klifów porusza się zbyt gładko, a ja, jako gracz na boisku zaczynam stwarzać zbyt duże zagrożenie, przyzwyczajony do innych warunków pogodowych.

Przez fizyczność: pałkarz. Ostatnimi czasy większą uwagę przykładam do rozwoju treningów wytrzymałościowych i siłowych niż szkolenia swoich kompetencji jako gracz Quidditcha. Na tym samym koncentrują się treningi z naszą kapitan. Wierzę więc, że w obecnym stanie fizycznym, przy niewielkim doszkoleniu z zakresu technik pałkarskich, mam predyspozycje do sprawowania tej funkcji. Chociaż przeszkodą może się wydać moje osobiste uprzedzenie dla tej funkcji. Nie lubię ranić kobiet. Taka moja natura.

Przez preferencje: obrońca. Jako kapitan drużyny w Stavefjord często obserwowałem swoich graczy z boku podczas ich treningów, podczas kiedy sam nadrabiałem je w samotności. W Hogwarcie jedyny mecz w jakim brałem udział, rozegrałem właśnie na tej pozycji, odkrywając, że jest ona wysoce komfortowa w obserwacji graczy i podpatrywaniu ich technik i słabości, które następnie można wykorzystać w rozgrywce.

Nieoficjalnie: rezerwowy. Jak pewnie domyślił się profesor poprzez czytanie powyższej odpowiedzi na Pana pytanie, przez różne aspekty i czynniki środowiskowe, w danym momencie nie potrafię jednoznacznie stwierdzić na jakiej pozycji sprawowałbym się najlepiej. Może Pan pomoże mi to zweryfikować.

Gunnar Ragnarsson
II rok, student, Slytherin

Profesor Walsh

Uważam, że świetnie spisywałbym się na pozycji pałkarza z tego powodu, że jestem prędki i wytrzymały oraz mam nie najgorszy refleks. Mobilność umożliwia mi szybką zmianę pozycji, podczas dynamicznej akcji drużyny przeciwnej, dzięki czemu mogę być o krok przed pałkarzem drużyny przeciwnej. Gdy już znajdę się pomiędzy obrońcą lub ścigającym z mojej drużyny, jestem w stanie obronić go najczęściej celnie uderzając w nadlatujący tłuczek, a rzadziej, zasłaniając zagrożonego zawodnika własnym ciałem, co może uchronić moją drużynę przed utratą bramki, lub pomóc jej w zdobyciu punktów.

Julius Rauch

Szanowny Panie Profesorze,

zwracam się w ramach zadania domowego.

Tak naprawdę piszę tylko po to, by zgłosić się do nadchodzących testów sprawnościowych, ale chętnie opowiem przy okazji o swoich quidditchowych preferencjach.
Lubię być pod grą. Mijać rywali zwodami, wymieniać podania, zdobywać bramki, być w ciągłym pędzie za płynną rozgrywką. Dyktować jej tempo za pomocą rozgrywania, rajdów, mądrego utrzymywania się przy piłce. Współpracować, utrudniać rywalom życie, osłaniać piłkę i unikać tłuczków. Od poznania magicznego świata byłam przekonana, że zostanę ścigającą.
Choć przede wszystkim cieszy mnie bycie w centrum wydarzeń, lubię też analizować, co dzieje się dookoła i śledzić poczynania drużyny,  Rola szukającej spadła na mnie w dużej mierze przypadkiem, z miejsca udowadniając mi, że najzwyczajniej się do tego nadaję. Skupienie, spostrzegawczość, podzielność uwagi, zwrotność, refleks. I dobra miotła. To w sumie wszystko, co jest potrzebne na mojej aktualnej pozycji i uważam, że całkiem dobrze się na niej spisuję.
Kiedy już mam ku temu okazję...
Ale w serduszku jestem ścigającą. I powoli zaczynam tęsknić do kafla.
Ale nie, meczu z Puchonami nie rozegram na żadnej innej pozycji, niż szukająca. Jeszcze by sobie pomyśleli, że dajemy im fory.

Z poważaniem,

Morgan Davies

Gryffindor, VI rok

W uznaniu dla Pańskiego poświęcenia jakie przejawia Pan przyłapując uczniów na rzeczach niestosownych oraz w ramach podziękowań pragniemy wręczyć Panu prezent. Mamy nadzieję, że będzie Panu służył tak, jak Pan służy sprawie utrzymywania moralności wśród uczniów.

Szanowny panie profesorze,

W odpowiedzi na zadaną przez pana pracę domową, chciałabym wyjaśnić, dlaczego wybrałam taką, a nie inną pozycję w drużynach, w których miałam okazję dotychczas grać. Najczęściej była to pozycja szukającego, bo po prostu najlepiej się w tym miejscu na boisku czuję. Próbowałam grać również jako ścigająca, jednak uważałam, że nie posiadam odpowiednich kompetencji na to konkretne stanowisko. W graniu na pozycji szukającej najbardziej odpowiada mi fakt, że cały czas muszę być skupiona na wszystkim, co się dzieje. Wielu ludzi sądzi, że pozycja szukającego, jest najmniej wymagająca, bo nie bierze on czynnego udziału w grze. Kompletnie się z tym stwierdzeniem nie zgadzam. Niejednokrotnie ostateczny wynik meczu zależy właśnie od szukającego i tego, jak sobie poradzi w kryzysowym momencie. Dodatkowo sądzę, że tylko ludzie z silnymi nerwami są w stanie dobrze grać na tej pozycji. Ponadto, szukający musi być szybki, zwinny, aby choć w minimalnym stopniu mieć szansę dorównać ściganemu przez niego zniczowi. W innym wypadku, nie powinien on grać na tej pozycji. Nieskromnie sądzę, że ja osobiście całkiem nieźle sobie w tym miejscu radzę i wciąż chciałabym grać jako szukająca.

Z poważaniem,
Silvia Valenti, Hufflepuff, IX klasa

Profesorze Walsh,

bez obrazy, z wyrazami szacunku i przeprosinami za dosadny język, ale
co do kurwy...
Zdecydowanie czekam na informację co do ślubu, a tymczasem złapię pannę Sorrento, żeby oddać różdżkę i... przeprowadzić jakieś małe WDŻ, czy coś...
Ale Josh, jeśli już mogę zupełnie porzucić formalności, które i tak już w sumie porzuciłem, bo nie wiem czy się śmiać czy płakać nad tym listem... CZEMU TY MNIE INFORMUJESZ O PLANACH CO DO WYKORZYSTANIA TAKIEGO STROJU? Znaczy... no baw się dobrze, tylko nie na terenie Hogwartu, bo aż głupio...

Leonardo O. Vin-Eurico

Josh,

pociesza mnie tylko to, że to zawsze mogła być dwójka Gryfonów...

A, to okej. Znaczy wierzę, że świetnie by Ci to pasowało, ale zacząłem się już zastanawiać, czy mi czegoś nie próbujesz zaproponować, czy coś...

Leo