Niewielki las

First topic message reminder :

Niewielki las

Niezbyt gęsty las, w którym roi się od magicznych stworzeń. Zazwyczaj są one przyjaźnie nastawione do ludzi ze względu na bliskie sąsiedztwo z czarodziejskimi rezydencjami. Ze względu na panujący tu spokój, to jedno z ulubionych miejsc spacerowiczów w Dolinie Godryka. Tutaj również często zapuszczają się twórcy różdżek, kiedy potrzebują odpowiedniego drewna do swoich wyrobów. I nigdy się nie zawodzą.

Magiczne poszukiwania:

Magiczne poszukiwania

Ponoć zobaczenie złotej Lunaballi przynosi niesamowite bogactwo na przyszłość. Jest ona większa niż inne jej rodzaju, cała złota, nawet unosi się za nią migoczący pył. Zaś migoczący tęczowy języczek to czyste szczęście. Języczki są zazwyczaj trudne do znalezienia w naturalnym środowisku. Ten jednak, rosnący raz na rok, jest jak żaden inny przez swoje tęczowe liście i naprawdę magiczne właściwości. Migoczący nad nim pył mieni się hipnotyzującymi kolorami, a cała roślina porusza się w specyficzny sposób.
Magiczne działanie tych dwóch przedmiotów sprawia, że wielu czarodziei wyrusza na poszukiwania tych cudów natury.

Rzuć jedną kostką, by zobaczyć ile pól idziesz. Jeśli jesteś w dwójce czy większej grupie rzucacie na zmianę. Jedna osoba pisze na jedno miejsce, chyba że w kostkach jest zaznaczone inaczej. Na końcu wydarzenia możecie znaleźć znaczek jeśli zobaczycie taki:
❀ --> znajdujecie ślad języczek migoczący (tęczowy pył, rozkwitające rośliny, wilgotniejsza gleba itp.)
✷ --> znajdujecie ślad po lunaballi (jej odcisk, złoty pył, odchody itp.)
Pamiętajcie, żeby zaznaczyć w poście, w jaki sposób udało wam się na to natknąć, jeśli nie ma tego w kostce. Jeśli uzbieracie 2 znaki z którejś kategorii odnajdujecie magiczne zwierzę, bądź zbieracie migoczący języczek.

1 - Bardzo powoli zaczynacie ten spacer. Może i dobrze? Wchodzicie na polanę pełną magicznych świetlików, czyż to wszystko nie wygląda jak w bajce? Rozejrzyjcie się dokładniej po tej polanie. ❀ ✷
2 - Las jest zdecydowanie bardziej magiczny kiedy nadchodzi Celtycka Noc. I czujesz to w kościach. Przez następne trzy posty nie chodzisz, a delikatnie unosisz się nad ziemią. ❀ ✷
3 - Wydawało Ci się, że widzisz jakiś znak, ale oprócz tego znalazłeś ciecz pochodząca z Mimbetusa Mimbletonii. Przez Twoją nieuwagę, bądź niewiedzę, jesteś cały w śmierdzącym odorosoku. ❀
4 - Magiczne zwierzęta w czasie tej nocy również z większym spokojem przechadzają się po lesie. Mówi się, że lubią przebywać w okolicy lunaballi, więc warto zwracać na nie uwagę. Dlatego warto pójść tam, gdzie widzicie pięknego jednorożca stojącego na polanie, który znika kiedy tylko podchodzicie bliżej. ✷
5 - W trakcie przechadzki naturalnym jest, że czasem nie zauważacie wszystkiego w okolicy! Na przykład takiej ukrytej płomiennicy, czyhającej na drzewie. Ledwo się do niej zbliżasz, a niepozorny grzyb wybucha ogniem, podpalając Ci fragment ubrania. Prędko ugaś się!
6 - Spójrzcie na tą część lasu, nie wydaje wam się podejrzana? Gdzie wy się zapuściliście? Widzicie te ślepia patrzące na was zza drzew? Może powinniście się wycofać? Rzuć kostką, jeśli wylosujesz liczbę parzystą, możecie wrócić na pole nr 5. Jeśli nieparzystą zerknij na konsekwencje. Możesz również nie rzucać kostką i od razu przystąpić do walki. Każdy rzuca kostką za siebie, osoby które wyrzuciły parzystą mają wybór czy zostają z resztą czy się cofają.

Kostka nieparzysta:

7 - O nie, to pole brzytwotrawy! Jeśli ktoś z was ma powyżej 15 punktów z zielarstwa, zauważył to i powstrzymał się od wejścia. Jeśli nie, wszyscy macie poranione nogi, z których teraz sączy się krew. Lepiej się opatrzcie. ❀
8 - Kontynuujecie tą świetną podróż i nic nie może was dziś powstrzymać! No chyba, że krzaki. Twoje poroża/wianek, wkręciły się w gałęzie rozłożystego drzewa. Nie możesz się z niego uwolnić, Twój partner musi Ci pomóc, zaś jeśli idziesz samotnie, oznacz jedną z osób w lesie, by wyruszyła Ci na pomóc. Jeśli ci nie pomoże, stracicie przez jeden ze znaków i zgubicie drogę. Na szczęście ty sam się w końcu uwalniasz.
9 - Ups! Jest odrobinę ciemno i niewiele widzisz, ale akurat odchody lunaballi mienią się na złoto, a mimo to w nie wdepnąłeś... Cóż przynajmniej wiesz, że tu była. ✷
10 - Spotykacie na swojej drodze Bobo.
Jeśli ktokolwiek w waszej grupie ma powyżej 15 punktów ONMS, wiecie że można przekupić go jedzeniem. Wtedy wskaże on wam drobną podpowiedź. ❀
Jeśli nikt z was nie ma tylu punktów, nie wiecie co zrobić z tym małym, irytującym gnomem, który chodzi za wami jakiś czas, a potem ściąga wam spodnie, albo podwija spódniczki, kiedy tylko myśleliście, że udało wam się go pozbyć. Nie zauważacie też żadnego znaku.
11 - Przemierzając las, nagle jedno z was dostaje w głowę czymś niewielkim i metalowym. To kolczyki z królikiem, które najwidoczniej musiała porwać jakaś wyjątkowo chytra sroka, a teraz najwidoczniej wypadły z jej gniazda. No cóż, chyba możecie je zatrzymać?
12 - Na swojej drodze spotykacie Matagota. Macie wybór, możecie cofnąć się na pole 8, bądź spróbować przejść obok pozornie całkiem niegroźnego zwierzęcia. Jeśli decydujecie się przejść obok, rzućcie kostką. ✷

Kostki:

13 - Na tą celtycką noc przybył nawet Huldrekall. To niesamowite stworzenie zainteresowane jest kobietami. W zależności od tego jakiej płci masz postać, sprawdź Twoje wyniki.

Mężczyźni:

Kobiety:

14 - Na polanie spotykacie... wilę. Piękną, tańczącą, niesamowitą... czy uda wam się przejść obok niej obojętnie?

Mężczyźni:

Kobiety:

15 i więcej - Docieracie na polanę... Tylko czy na dobrą? Policzcie ile znaleźliście znaków.
2 ✷ - Oto ona, na najwyższym pagórku polany tańczy piękna, złota lunaballa. Ma ona ogromną moc, więc stoicie wpatrzeni w nią, oczarowani jej wyglądem, czujecie jak sama magia przepływa przez was kiedy obserwujecie jej niesamowite ruchy. Lunaballa tanecznym krokiem odchodzi dalej. Dopiero wtedy możecie podejść do miejsca w którym przed chwilą była. Znajdujecie jajeczną pozytywkę w miejscu, z którego zniknęła. Po tej przygodzie również zgłoście się po 1 pkt z ONMS.
2 ❀ - Piękna roślina kołysze się na wietrze. A może raczej sama porusza się z gracją? Podejdź bliżej. Możesz zebrać dotknąć kilka liści, które napełniają Cię specyficzną mocą. Roślina pozwoli Ci zebrać jeden liść, za który możesz dostać 50 g, zgłoś się po zarobek w odpowiednim temacie. Dodatkowo po tym spotkaniu zyskujesz 1 pkt z Zielarstwa.
Jeśli nie znalazłeś dwóch ❀ ani ✷. Niestety Twoja przygoda zakończyła się bez odnalezienia żadnego legendarnego stworzenia. Jednak kiedy wracasz na celtycką noc, w nagrodę za trudy dostajesz od starej czarodziejki Uszy królika.

Nie byłoby wcale trudno znaleźć powiązanie pomiędzy ciekawością w stosunku do potomków wil, a zainteresowaniem i słabością do zwierząt. Pomimo ugładzania i ubierania w ładne słowa, wile pozostawały dzikimi stworzeniami, a ich potomstwo, szczególnie w pierwszej linii, wciąż po części nimi przecież było. Matka Atlasa pracowała dzielnie na kongresach, reprezentując rozumne istoty magiczne, syn jej jednak pozostawiał zarówno w swoim sercu, jak i swojej głowie ogromną dozę zrozumienia dla dzikości własnej natury. Wiedział, że jest porywczy i nie próbował z tym walczyć. Zawsze fascynowało go to, jak wiele łączyło go na ten przykład z wilkołakami. Te przecież, po części tylko będąc ludźmi, po części zwierzętami, nie tak dalekie były, na logikę od potomków wili. A jednak wile były piękne, a wilkołaki okropne i proszę. Konflikt moralny gotowy. Wystarczy być atrakcyjnym, by pozwolić istocie na więcej.
Uśmiechnął się ciepło do Longweia:
- Interesuję. Być może ze względu na moje dziedzictwo właśnie. - powiedział w zamyśleniu- Zawsze było mi blisko do zwierząt. Szczególnie kiedy są tak urocze i charakterne jak Xìngyùn. - zaśmiał się, widząc jak mały dzik podskakuje lekko, w odpowiedzi na badawczy dotyk swojego troskliwego opiekuna- Czy naprawdę trzeba wiele więcej? - ukucnął przy zwierzaku i spojrzał na Azjatę z dołu- Z pewnością będzie wspaniałym kompanem nawet jeśli nie będzie najmądrzejszym świnksem na tej półkuli. - pogładził zwierzaka- Korzystanie z żołędzi i kasztanów może być pozytywnym bodźcem przy treningu. Mogę pokazać Ci kilka sposobów i ćwiczeń, jeśli chcesz stymulować rozwój swojego podopiecznego. - pomasował chwile świńskie, kudłate uszka- O ile koc jeszcze nie odfrunął możemy iść. - skinął głową i podniósł się, prostując plecy i rozglądając między drzewami. Przyszedł tu chyba po coś, ale zapomniał zupełnie po co, taki stał się natychmiast zachwycony świnksem oraz swoim nowym towarzystwem.
Kiedy ruszyli w stronę, którą wcześniej brunet wskazał jako kierunek ulokowania ich stacji początkowej. Śnieg chrzęścił pod butami, dzik jednak zdawał się nie mieć z tym najmniejszego problemu, ryjąc wesoło ścieżkę dla siebie samego tuż koło nogi Longweia.
- To zależy jakie masz plany co do świnksa. - powiedział, wsuwając blade dłonie w kieszenie kurtki- Niektórzy trenują je by poszukiwały zagubionych skarbów i pamiątek w historycznych miejscach, innym wystarczy, by nie gryzły gości i grzały stopy zimą. Jak z każdym zwierzęciem, można nauczyć ich wiele, ale można też zaprzepaścić wszelkie szanse na to, by robiły coś więcej niż niezałatwianie się na dywan. - uśmiechnął się- Świnksy mają umysł dziecka, więc musisz podejść do niego jak do dziecka. Uczyć go pierwszych słów, nagradzać za małe sukcesy, zachęcać do podejmowania wyzwań...

Wymówienie właściwego imienia świnksa przez nieznajomego wywołało cień podziwu u Longweia. Przywykł mówić innym agnielską formę imienia, choć sam do zwierzaków zwracał się często po mandaryńsku, ponieważ nie miał ochoty poprawiać każdego, kto wymawiałby źle ich imiona. Jednak Atlas wypowiedział je poprawnie, wywołując kolejny już uśmiech na twarzy opiekuna smoków, który obserwował go uważnie, gdy ten obdarzał pieszczotami świnksa.
- Nie trzeba więcej. Na co dzień pracuję ze smokami, które niestety nie mają w ogóle możliwości nauczyć się mówić, ale nie chciałem dowiedzieć się za późno, że coś było nie w porządku z Xìngyùn, a ja nie zareagowałem. Z tego powodu martwiło mnie, że nie próbuje latać, ale również, że nie stara się wciąż mówić - wyjaśnił swoje pytania, nim ostatecznie ruszyli we wskazanym wcześniej kierunku. Słuchał uważnie słów Atlasa, zastanawiając się, czy właściwie miał jakiś cel tresowania świnksa. Nie zastanawiał się nigdy nad tym, pilnując jedynie, żeby nie zdemolował jego pokoju, a obecnie całego mieszkania. Nie chciał, żeby nagle Max go wyrzucił z powodu przewróconego do góry nogami salonu i nie miało znaczenia, że Gryfon nie wydawał się typem, który mógłby zrobić coś podobnego. Nie, kiedy sam przyznał, że ma się nie przejmować ewentualnymi zniszczeniami, gdy będzie trenował rzucanie różnych zaklęć.
- Ratowałem go po prostu w trakcie pożaru. Trzeba było nakładać maść na jego poparzenia i maluch do mnie przywykł, a gdy opuszczaliśmy wyspę, nie chciał tam zostać. Nie zastawnawiałem się nad tym, do czego mógłbym go wykorzystać. Taki gdziekon to akurat prosta sprawa, może przenosić listy, póki jest młody i wie, gdzie ma się teleportować. Świnks… Nie chcę zmarnować jego potencjału, ale nie zamierzam go wykorzystywać do niczego, a nawet do pracy nie mógłbym go zabierać - odezwał się w końcu, spoglądając chwilę na swojego pupila, który zdawał się lubić śnieg, a później już na swojego rozmówcę. - Co mógłbyś zaproponować? - zapytał z wyraźnym zaciekawieniem, domyślając się, że ktoś kto interesował się wszystkimi magicznymi stworzeniami, ma większą wiedzę niż on, skupiający się jedynie na smokach.

Podniósł wzrok na bruneta, a choć jego spojrzenie i tak za każdym razem wyrażało całkowite skupienie na rozmówcy, wydawało się, że jego jasne tęczówki zalśniły jeszcze większą ciekawością.
- Mon Dieu! Smokami! - zachwycił się- Wspaniałe, mityczne istoty, niebezpieczne, ale majestatyczne. Pradawne, piękne bestie znające historie tego świata, których żadnemu z nas nigdy nie przyjdzie poznać... - wybrzmiał zachwytem. Mandaryński nie był mu znanym dialektem, ale jak każdy z chińskich był wciąż językiem tonalnym, a Atlas miał dobre ucho do łapania tonów. Założył zresztą, że skoro Longwei wymawia to imie w taki, a nie inny sposób, należało je w taki sposób wymawiać.- To mówi wiele dobrego o Tobie, jako o właścicielu. - odpowiedział miękko, zerkając na brykającego lekko świnksa- Może jest on trochę leniuszkiem, może potrzebuje tylko zachęty. - dodał starając się prowadzić te gdybania z pozytywnym wydźwiękiem- Świnksy raczej nie wyrastają na stworzenia, z którymi można przeprowadzać głębokie konwersacje o istocie życia, ale na pewno jeszcze będziesz miał dość wychrumkiwanych przez niego rymowanek. - zaśmiał się lekkodusznie, a później z uwagą wysłuchał historii połączenia tej dwójki. Taka przygoda, takie doświadczenie wiele wyjaśniało odnośnie jakichkolwiek wątpliwości względem tego, dlaczego zwierzę tak przywiązało się do Azjaty. Rosa uśmiechał się łagodnie, kiwając głową i przyglądając Longweiowi całą drogę, czując się całkowicie oczarowanym tym, jak łagodną i troskliwą względem braci mniejszych duszę spotkał, tak zupełnym przypadkiem, podczas popołudniowego spaceru.
- Jeśli masz obawy, że nie będzie on doświadczał wystarczającej stymulacji, mogę dać Ci kontakt do siebie. Pracuję w szkole i mogę raz, może dwa razy w tygodniu wziąć go na zajęcia, by oswajał się z ludźmi i miał trochę zajęć umysłowych ze studentami. - zaproponował po namyśle. Tresura zwierząt nierzadko polegała na tym, że behawiorysta po prostu zgarniał podopiecznego na kilka godzin, by odstawić później do domu wyhasanego i szczęśliwego, wraz ze wskazówkami i informacjami odnośnie tego, jakie udało się uczynić postępy.
Zatrzymał się w miejscu, w którym była większa połać wydeptanego śniegu i ukucnął, a później przyklęknął, by być nieco bliżej świnksa. W końcu spoglądanie na niego z normalnej wysokości mogło zupełnie mijać się z celem, jeśli chciał złapać z nim kontakt.
Wydał dziwny klekocząco-cmokający dźwięk językiem, wyciągając dłoń w stronę wieprzyka i zapstrykał palcami by zwrócić jego uwagę. Chciał sprawdzić jak ciekawski jest młody świnks i na ile wciąż polegał na innych zmysłach, niż tylko oglądanie świata wokół.- To ważne, by angażować wszystkie zmysły zwierząt, bez tego, jako właściciele, trochę je kaleczymy... - zaczął wykład o odpowiednich praktykach trenowania zwierzątek.

Longwei musiał przyznać przed samym sobą, że nie spodziewał się podobnej reakcji ze strony mężczyzny, ale też nie była niczym niemiłym. Wręcz przeciwnie - ciemne spojrzenie Longweia zabłyszczało, wyczuwając bratnią duszę w uwielbieniu dla tych ogromnych stworzeń. Jednak nie poruszał jeszcze tematu, pozwalając skupić się im głównie na Szczęściarzu.
- Wystarczą mi jego śmieszne rymowanki, żeby być szczęśliwym. Będzie z czego się śmiać, albo na co irytować, gdy ukradnie coś ważnego, czego jestem świadom, ale wolę to, niż ciszę, jeśli oczywiście nic mu nie dolega - odpowiedział z wyczuwalną czułością w głosie, kierowaną do świnksa. Chciał móc upierać się, że rymowanki nie mają sensu, albo wręcz przeciwnie - siedzieć i starać się wymyślić coś trudniejszego od świnksa, byle móc się z nim zwyczajnie bawić. Prawdę mówiąc, tego brakowało mu przy smokach, a wszystkie zabawy, jakie próbował wprowadzić, kończyły się najczęściej zniszczeniem zabawki, którą naprędce tworzył, albo odgórnym zakazem przez przełożonych. Mógł tak się zachowywać przy małych smoczątkach, ale nie było to mile widziane przy dorosłych osobnikach, których instynkt kazał atakować, polować, łapać wszystko, co wyglądało apetycznie, jak piłka stworzona z wełny kulinga.
- Myślę, że nie byłoby źle, gdyby spędził trochę czasu z innymi, choć nie wiem, czy nie będzie się za bardzo obawiał. Wolałbym też, żeby na pewno wrócił do domu, a nie postanowił zamieszkać w zamku - odpowiedział Longwei, od razu dodając, że z przyjemnością utrzyma kontakt z Atlasem. Nigdy dość znajomych, którzy podzielają wspólną pasję, a jeśli dodatkowo mogliby wspólnie pracować nad jakiś stworzeniem, nie powinno się rezygnować z kontaktu.
Pozwolił mężczyźnie sprawdzać odruchy Szczęściarza, a sam przywołał do siebie zaklęciem koc, który jednak został poderwany z miejsca i zwisał smętnie z drzewa. Zaraz też dostrzegł porzuconą i szczęśliwie wciąż zamkniętą paczuszkę z żołędziami, którą również przywołał dzięki accio. Wszystko po to, żeby z kompletem swoich rzeczy stać obok Atlasa, obserwując zachowanie swojego pupila, gdy ten co rusz poruszał skrzydełkami, wyraźnie będąc podekscytowany czymś, choć z pewnością sam nie wiedział, czym dokładnie.
-[b] Jego kolega, gdziekon, raczej pomaga w interesowaniu go dźwiękiem. Jego teleportacje z cichym trzaskiem zwracają jednak uwagę i często gonią się po mieszkaniu.[/]b]

@Atlas M. O. Rosa

Powoli zaskarbił sobie przynajmniej częściowe zaufanie małego warchlaczka, który strzygąc szczeciniastymi uszami z zainteresowaniem obserwował co ten wielki, jasnooki człowiek od niego chce. Zaczął zwierzaka to trochę łaskotać, to podłapywać za przednie raciczki w ramach szczenięcej zabawy - w końcu świnks był jeszcze magicznym dzieckiem.
- Bez obaw, mamy w okolicach zamku wiele różnych, ciekawych ale i łagodnych magicznych zwierząt, w towarzystwie których Xìngyùn będzie mógł bezpiecznie się socjalizować. - powiedział spokojnym, miękkim głosem- Ostatnio dotarła do nas mała gromadka leucrott, które zostały odebrane szmuglerom. Ze względu na pożar w rezerwacie Hogwart zaoferował możliwość zajęcia się nimi. - podał jako przykład, jako że leucrotty były dość unikatowymi stworzeniami i był bardzo dumny z tego, że udało mu się sukcesywnie przekonać Ministerstwo do tego, by przekazać mu pod opiekę te osobniki na czas rozwiązania sprawy próby ich przemytu.
Poczochrał dziczka po jego prążkowanych boczkach i zaśmiał się, kiedy świnka podskoczyła kilka razy, machając swoimi małymi jeszcze skrzydełkami.
- Bardzo dobrze, idzie Ci doskonale! - pochwalił zwierzątko w rozbawieniu- Myślę, że jest zdrowym, małym świnksem i będziesz miał z nim dużo radości i utrapień. - sporzał na Longweia od dołu z ciepłym uśmiechem, ale i iskrą rozbawienia w oczach. Zawsze cieszył się, kiedy zwierzęta spotykały na swojej drodze odpowiednich, odpowiedzialnych opiekunów, a troska, jaką wykazywał mężczyzna przekonywała go, że Xìngyùn miał akurat to szczęście trafić na kogoś dobrego.- Uwielbiam gdziekony. - skinął głową, wracając uwagą do świnksa- Jak zresztą większość gadów. - wyciągnął rękę w kierunku czarnowłosego, chcąc od niego otrzymać kilka żołędzi. Otworzył i zamknął palce kilkukrotnie w dość ponaglającym geście, by otrzymawszy przysmaki podrapać świnksa pod ryjkiem tak, aż ten usiadł.
- Brawo! - poczęstował go smakołykiem.- Napisz do mnie czasem, chętnie wybiorę się z wami na jakiś spacer. - powiedział, obserwując z uśmiechem jak zwierzak zajada się żołędziem- Wciąż oswajam się z tą Anglią, nie jestem jej największym fanem... Może więcej sympatycznych ludzi, znajomości ze świnksami i poczuję się lepiej? - zagaił z zainteresowaniem, po czym zaśmiał się lekko - Nie przejmuj się mną, tak tylko mówię... - machnął zaraz ręką.

Musiał przyznać, że wiadomość o przygarnięciu leucrott nieco go zaskoczyła, pozytywnie, ale jednak. Nie pamiętał, żeby za jego czasów na teren szkoły przyjmowano dzikie zwierzęta, ale cieszył się, że te znalazły dla siebie miejsce po pożarze. Nie wiedział, co mieliby zrobić ze smokami, gdyby na wzgórzach doszło do podobnego wypadku, choć akurat smoki były w stanie przetrwać na zgliszczach.
- Nie wiedziałem, że Hogwart przyjmuje magiczne stworzenia na swoje tereny. Gajowy musi mieć sporo pracy przez to. Kiedyś, na samym początku, chciałem być gajowym, ale smoki podbiły moje serce - powiedział, dodając od razu odrobinę informacji o sobie. - Chyba że to ty się nimi zajmujesz - dodał zaraz, mając wrażenie, że mężczyzna brzmiał z jakiegoś powodu na dumnego, jednak można było zrozumieć to w dwojaki sposób i nie chciał, aby jego rozmówca uznał, że go z jakiegoś powodu zignorował, czy też źle zrozumiał.
Obserwował Atlasa z lekkim uśmiechem, jak ten zajmował się Xìngyùnem, czując się spokojniej, pewniej. Szczególnie, kiedy zwierzątko tak ochoczo reagowało na zabawy i zyskiwało kolejne pochwały. Miał również przeczucie, że naprawdę rozmawia z kimś, kto się zna - na świecie nie brakowało czarodziei, którzy twierdzili, że są znawcami jakiegoś tematu, a ostatecznie okazywali się głupcami w przebraniu. Jednak Rosa był inny, było słychać w jego słowach miłość do stworzeń, a z uwagi na jego pochodzenie, zwierzęta z pewnością czuły się przy nim lepiej.
- Skoro lubisz gady, możesz wpaść kiedyś do mnie na wzgórza, jeśli tylko dasz wcześniej znać. Pokażę ci pracę opiekuna od kulis - zaproponował bez zastanowienia, podając żołędzie mężczyźnie. Nie chciał, żeby Xìngyùn czekał na nagrodę za dobre sprawowanie tylko dlatego, że on sam rozmawia. Widział również jak świnks się zachowywał i coraz bardziej przekonywał się do tego, żeby zwyczajnie częściej widywać się z Atlasem w jego towarzystwie. Z pewnością zabawy z behawiorystą były lepsze niż te, które sam mógł mu zagwarantować.
- Podejrzewam, że tutejsza pogoda nie jest zbyt zachęcająca, ale zdecydowanie odpowiednie towarzystwo może to zmienić, także na pewno jeszcze się spotkamy - odpowiedział, od razu zapewniając o chęci utrzymania kontaktu.

+

Uśmiechnął się ciepło na jego słowa, może dlatego działo się tyle zmian za jego kariery w Hogwarcie, bo nie znał wcześniejszych zasad i tego jak wyglądała praca nauczyciela opieki zanim to on objął to stanowisko.
- Aktualnie to właściwie ja jestem gajowym. - zaśmiał się serdecznie. Spędził wiele godzin na rozmowach z dyrekcją i zarządem szkoły, by umożliwić taki przepływ magicznych stworzeń przez tereny szkoły. Umożliwienie uczniom obcowania z gatunkami, które nie są natywne ziemiom angielskim osobiście uważał, za wielki osobisty sukces, szczególnie, że przekonanie rady rodzicielskiej nie należało do najłatwiejszych.- Nie przeszkadza mi to.- dodał prędko - Czuje się znacznie swobodniej wśród zwierząt, prawdopodobnie ze względu na moją naturę. - uniósł lekko brwi- Chciałbym kilka sprowadzić do przyszkolnego lasu na stałe, ale nie jest to łatwa procedura. Nie może to być zakup zagrożonego gatunku, anie jesteśmy też placówką spełniającą wymagania ministerialne do stałej adopcji. - zdawało się, że słychać było w jego głosie nutę zatroskania, jednak sprawiał wrażenie osoby, która wie dokładnie co z tym fantem dalej począć, nawet, jeśli obecnie sytuacja wydawała się bez wyjścia.
Uśmiechnął się promiennie, jak to na półwila przystało, na tę jego propozycję.
- Naprawdę? - zachwycił się, biorąc żołędzie i częstując kilkoma dziczka, kolejne kilka chowając w śniegu, po to, by mały świnks musiał trochę powęszyć i poszukać ich wokół siebie- Byłoby mi szalenie miło, gdybyś przedstawił mi swoją pracę. To musi być niebywale fascynujące zajęcie, praca ze smokami. - pokręcił głową- Chciałbym kiedyś mieć wystarczająco dużo wiedzy, by móc spędzić z nimi trochę czasu sam na sam. - przyznał szczerze. Tak jak jego ojciec, Atlas najchętniej uciekłby w dzicz, zaszył się w dalekich górskich ostępach i tam, samotnie, w towarzystwie zwierząt, obserwował ich zachowania, rytuały, reakcje. W naturalnym środowisku, nieskażone niczym. Tylko w taki sposób potrafił prawdziwie rozumieć jak i dlaczego poszczególne gatunki i rasy zachowywały się w taki, a nie inny sposób.
Podniósł się z kolan i skinął z uśmiechem głową.
- Oczywiście. Koniecznie. Może was kawałek odprowadzę? - zaproponował nowemu znajomemu, po czym ruszyli w drogę powrotną do miasteczka.

2 x zt

+

Strona 5 z 5	Strona 5 z 5 • 1, 2, 3, 4, 5