Kręciłam się w okolicy dłuższy czas. Nie chcialam wejść do sklepu w złym momencie. Nie wtedy, kiedy był w nim jakikolwiek Dear. Zdawałam sobie sprawe, że ten zakup jest kontrowersyjny I nie chciałam sie z tym afiszować, a już na pewno dokonywać go w obecności kogokolwiek ze swojej rodziny. Jeżeli miałam pozbyć się problemu, nikt nie musiał wiedzieć. Po wypiciu eliksiru nie zamierzałam dzielić sie tą informacją nawet z Franklinem, a co dopiero z rodzicami. Liczyłam, że uda mi się zastać mniej zorientowaną pracownice, która nie bedzie rozsiewać plotek, albo bedzie przynajmiej mniej wiarygodna. Kiedy dostrzegłam, że prawdopodobnie ktoś taki stoi za ladą, weszłam do środka I podeszłam do sprzedawcy.
- Dzień dobry. Poprosze eliksir wczesnoporonny, na zniżke Dearów - wyłożyłam 50 galeonów na stół. Cieszyłam sie, że akurat jest dość pusto. Miałam nadzieje, że obędzie się bez zbędnych pytań, a przede wszystkim, że bedą mieli go na stanie. Nie miałam ochoty latać po mieście I szukać zaopatrzonego sklepu. Już przyjście tutaj dużo mnie kosztowała I nie sądziłam, żebym miała ochotę podejmować dalsze próby. Wiedziałam, że to najlepsza decyzja jaką mogę podjąć, ale była też najtrudniejszą przed jską do tej pory stałam. Chyba wolałabym, żeby ktoś wlał go we mnie siłą.

Wciąż była trochę niepewna - dalej uczyła się układu półek w sklepie, próbując wyglądać jak najśmielej, gdy błądziła wśród różnokształtnych ręcznie robionych flakonów. Pomyłka podczas sprzedaży eliksiru bywała groźniejsza niż podczas jakichkolwiek innych zakupów; całe szczęście że większość klientów nie przychodziła z wygórowanymi oczekiwaniami, dzięki czemu pozostawała w tematach bardzo dobrze jej znanych - jeden wiggenowy, jedna euforia, czasem jakiś eliksir spokoju... Sama też nie była aż tak zestresowana, bowiem @Heaven O. O. Dear na wizytę wybrała bardzo specyficzną porę, gdy w sklepie poza sprzedawcą trudno było uświadczyć żywej duszy.
- Dzień dobry - Od progu uśmiechem powitała klientkę, początkowo wcale nie poznając, że dziewczyna pochodziła z rodu, który ją zatrudniał. Prawdopodobnie gdyby nie wymieniona zniżka, zupełnie nie spostrzegłaby się w tej zbieżności. Z jej ust uciekło krótkie "och", gdy odruchowo zmierzyła brzuch dziewczyny spojrzeniem, jakby spodziewała się zobaczyć jakieś oznaki ciąży. Zaraz się jednak zreflektowała. - Oczywiście, już podaję.
Heaven nie musiała się martwić - sklep Dearów rzadko kiedy miał jakieś braki w zaopatrzeniu, toteż i tym razem młoda sprzedawczyni dosyć sprawnie znalazła odpowiedni flakon.
- To będzie pięćdziesiąt galeonów. Tak, dobrze... - Przyjęła od dziewczyny odliczoną sumę, ostatni raz rzucając ukradkowym spojrzeniem na jej brzuch - nie traktowała tego jako niczego złego, niewątpliwie jednak ciekawego, któż bowiem nie lubił plotek? Nie zamierzała jednak o nic pytać, wiedząc, że dziewczyna i tak nie odpowie. To nie było jej sprawą. Uśmiechnęła się więc jeszcze raz, kiwając głową i na odchodne rzucając jedynie grzeczne "miłego dnia", choć domyślała się trudności na drodze spełnienia tego życzenia...

ztx2

Witam,

Proszę o przekazanie Sowie pocztowej składników znajdujących się na liście załączonej do tej korespondencji. Liczę na to, że posiadają państwo wieży zapas nieśmiertelnika, oraz płatki dwugrotu, któe nie są importowane spoza Europy. Proszę o ostrożne zapakowanie zamówienia, sowa jest niespokojna z natury.

Odliczona kwota znajduje się w sakiewce przywiązanej do nóżki ptaka.

Z poważaniem
Dina Harlow

Szanowni Państwo Dear,

Pragnę złożyć zamówienie na:

-> 1 sztuka eliksiru regenerującego
-> 1 sztuka eliksiru euforii
-> 1 sztuka eliksiru Gregory'ego

Opłatę w wysokości 61 galeonów dołączam do sakiewki. Przesyłkę proszę nadać na adres: ulica Tojadowa 52/13, Londyn.

Serdecznie pozdrawiam,

Finan Gard

Opłata.

Aurora planowała to od jakiegoś czasu, dlatego miała dokładnie sprawdzone, kiedy jej teściowa będzie w sklepie w Dolinie Godryka. Korzystając z tego, że jej mąż wyszedł wcześniej niż ona do pracy, napisała list, który wiedziała, że jej sowa doniesie prosto do rąk własnych Victorii

Mamo,

Chcę zrobić Dorienowi niespodziankę, mamy może na magazynie fiolkę eliksiru wzrostu? W sakiewce są galeony. Willow nie może się doczekać aż wpadniecie!

Przesyłam całuski,
Aurora

Z każdym kolejnym dniem mógłby spodziewać się, że jego lęki stopniowo będą słabły, aż w końcu odejdą. Miał w to wiarę, lecz zawodził się raz po raz, wpadając w kolejne ataki paniki lub budząc się z kolejnego koszmaru. Zegar tykał, a on wciąż siedział przy stole własnej kuchni, jakby zaklęty w czasie, nieruchomy. Strach bywał paraliżujący. Potrzebował bodźca, a raczej remedium na swoje problemy, by móc wrócić do rzeczywistości. Magiczna medycyna wymyśliła wiele środków, które mogłyby mu pomóc - by je zdobyć jednak musiał się wysilić. Nie było szans, by zjawił się u Dearów osobiście, za duże ryzyko. Nie miał pojęcia, czy wciąż tam była, lecz istniały na to szanse. Pióro ślizgało się po pergaminie w sposób wyrachowany, jakby liczył oczami milimetry, na ile rozciągały się stawiane przez niego litery. Tak jakby ktoś miał poznać jego charakter pisma. Podpisał się inicjałem, w ostatniej chwili F zmieniając w P, by odsunąć podejrzenia od własnej osoby. 3 fiolki eliksiru spokoju i 3 fiolki eliksiru słodkiego snu, tyle powinno mu wystarczyć, przynajmniej na razie...

Wyszedł pół godziny wcześniej z pracy, aby o przyzwoitej porze deportować się do Doliny Godryka. Zajęło mu to dwie deportacje i jeden przejazd kominkiem podłączonym do sieci Fiuu bowiem nie był tak częstym bywalcem tych okolic, a zależało mu na bardzo dobrych eliksirach, choć nie ukrywał, że dobrze wyglądające fiolki też cieszyły oko. Wszedł do sklepu i czekał w kolejce dobre piętnaście minut zanim dostał się do kontuaru. Poprosiło jedną porcję eliksiru tojadowego i morphiusa. Musiał znieść bardzo podejrzliwe spojrzenie ekspedienta, ale był pewny swego. Oczywiście sprzedawca od razu pojął, że może ma do czynienia z wilkołakiem, skoro kupuje takie a nie inne połączenie eliksirów? Nie obchodziło go to, nalegał na eleganckie buteleczki i takie też dostał, ale wciąż z nieprzychylnym spojrzeniem człowieka. Wykosztował się i zapłacił łącznie sto pięć galeonów za dwa cholernie potężne eliksiry. Kiedyś paranoicznie oszczędzał, ale teraz bez najmniejszego problemu wyciągnął portfel i zapłacił pełną kwotę. Są takie sytuacje w życiu, kiedy pieniądze nie grały roli.

| zt

____ kupno:____
- Eliksir Tojadowy (1/1 porcji)
- Morphius (1/1 porcji)
Razem: 105 galeonów

Szanowni Państwo

Pragnę zakupić od Państwa jedną porcję Veritaserum. W sakiewce dołączona jest odpowiednia kwota. Eliksir prszę odesłać na adres na odwrocie listu.  

M.F.Solberg

Kostka: 6

Nie wierzył, że dostanie tę pracę, ale jednak udało się. Po kilku latach kelnerowania w Trzech Miotłach przyszedł czas na coś poważniejszego. I choć lubił taki kontakt z klientem, jaki miał w pubie, to był pewnym, że i stanowisko sprzedawcy w sklepie z eliksirami u Dearów również mu się spodoba. Przez kilka pierwszych dni miał oczywiście niewielkie problemy z połapaniem się w tych wszystkich flakonikach, fiolkach i listach, które przychodziły bezpośrednio do sklepu, ale z czasem jakoś udało mu się nad tym zapanować. A, że praca tam polegała nie tylko na obsłudze klientów, którzy przychodzili osobiście do sklepiku, ale także na realizacji zamówień składanych poprzez sowy; sprawiało to, że Sinclair nie był w stanie się nudzić. Nie przeszkadzało mu nawet to, że często po lokalu kręciła się właścicielka, Victoria. Może i chciała go trochę sprawdzić, ale nie stresował się tym. Robił co do niego należało, a ona miała prawo patrzeć mu na ręce. W końcu był nowy. Czasami nawet, odważył się zapytać ją o coś, jeśli nie był pewny jakiejś kwestii i nie uważał to za nic krępującego czy poniżającego.
Ostatnio, bywało jeszcze więcej zamówień listowych, dlatego podzielili się z Chrisem, który także był sprzedawcą, że on zajmie się klientami na sklepie, a Lucas porozsyła zgodnie z listami odpowiednie eliksiry. Wziął się więc do roboty, rozwijając pierwszy rulonik pergaminu, do którego magicznie przywiązana była sakiewka. Dwa razy Eliksir Słodkiego Snu i dwie buteleczki Eliksiru Spokoju. - przeczytał w myślach i odwrócił się aby poszukać w magazynie odpowiednich flakoników. Kiedy miał już je spakowane, zgodnie z adresem na drugiej stronie listu, odesłał sową zamówienie. Następnie udał się do schowka na składniki i odszukał kolejno: nieśmiertelnik, płatki dwugrotu, ignorując dopisek klientki, aby nie były one importowane spoza Europy. Z tego co wiedział wszystkie płatki dwugrotu, które posiadają w zapasie pochodzą z Europy. Kolejne dwie listy składników i eliksirów skompletował bardzo szybko, gdyż akurat miał je na wierzchu. Tak samo kilka następnych zamówień, nie zajęło mu dużo czasu, bo wiele wywarów powtarzało się i wiedział już dokładnie gdzie ich szukać i nie musiał sprawdzać w cenniku ile musi być galeonów w sakiewce. Przeważnie były to właśnie Eliksiry Spokoju, Eliksir Czyszczący Rany czy Eliksir Regenerujący. Raz zdarzyło mu się, że w liście była mowa o Eliksirze Otwartych Umysłów, którego nie mógł za cholerę znaleźć w magazynie, dlatego poprosił Chrisa, który pracował tam od kilku lat, aby pokazał mu, gdzie owy eliksir się znajduje. Oczywiście nie był jakoś wybitnie schowany, ale Lucas najzwyczajniej w świecie był ślepy.
Pod koniec dnia zrobili razem z kolegą rozliczenia w kasie oraz zaznaczyli w spisie, których buteleczek ubyło z magazynu. Wystarczyło tylko nakarmić sowy, które należały do klientów i czekały na swoją kolej, bo przyleciały po czasie zamknięcia sklepu, uprzątnąć sklep i pozamykać wszystko. Musiał przyznać, że ta praca bardzo mu odpowiadała, zwłaszcza, że mógł nauczyć się wielu nowych rzeczy, odnośnie eliksirów. Bardzo to doceniał.

//zt

//uzgodnione z moderacją

Wielkimi krokami zbliżały się wakacje. Końcówka czerwca to egzaminy, więc jeśli jakimś dziwnym trafem zdarzyło się tak, że Sinclair nie siedział nad książkami, albo nie latał po spotkaniach jakichś kółek, to był wzywany do pracy, żeby trochę odciążyć pełnowymiarowych pracowników sklepu w Dolinie Godryka. Słyszał, że od pewnego czasu popularność tego lokalu szybko wzrastała, więc automatycznie mieli dużo więcej klientów, co wiązało się z większą ilością pracy. I właśnie tego dnia drzwi do sklepu praktycznie się nie zamykały. Ciągle bieganie do magazynu i z powrotem, liczenie pieniędzy, wydawanie reszty, niewielkie porady co do zakupów i tak do wieczora. Mógłby powiedzieć, że pod koniec nie czuł już nóg, ale to nie była prawda. Doskonale je czuł, zwłaszcza stopy. Kiedy zrobił ostateczny raport ze sprzedanych eliksirów, które wydał tego dnia, przypomniało mu się o prośbie Maxa, z którą niedawno napisał do niego na wizbooku. Dlatego, wszedł jeszcze na moment na zaplecze, gdzie krzątała się właścicielka. Zostawił jej na biurku sakiewkę z utargiem z tego dnia i zanim opuścił pomieszczenie, zwrócił się do niej.
- Pani Dear, do woreczka dołożyłem sto dwadzieścia galeonów, czy mogę zabrać z magazynu cztery fiolki eliksiru otwartych umysłów? - uznał, że wypadało zapytać, choć zazwyczaj nie potrzebowali zgody Victorii, aby sprzedać któryś z eliksirów tzw. niebezpiecznych.
- Tak, tak. - rzuciła kobieta, zajęta przygotowywaniem jakichś składników, pewnie do porannej dostawy dla któregoś ze stałych klientów. Podziękował grzecznie i żegnając się krótko wrócił na sklep, aby przejść z niego do magazynu. Odnalazł odpowiednią półkę i chwycił cztery porcje wspomnianego eliksiru, wkładając je do torby. Posprawdzał jeszcze czy zostawił za sobą porządek przy ladzie, a gdy się upewnił, wyszedł ze sklepu i na ulicy teleportował się z powrotem do zamku.

//zt