Nie jestem nawet zaskoczony, kiedy uświadamiam sobie, że nie umiem dotrzeć do sali teatralnej. Wiem, że jest na drugim piętrze i na tym kończy się moja wiedza. Zaglądam do różnych sal, znajduję nawet jedną z łóżkiem, co wydaje mi się mega creepy, ale w żadnej nie ma żywej duszy, i żadna zdaje się nie być odpowiednią na spotkanie koła realizacji twórczych. Z odsieczą przychodzi mi @Terry Anderson, który w tym momencie jeszcze nawet o tym nie wie.
— Terry! Poczekaj! — wołam do chłopaka już z daleka. Niewielki wzrost i złota czupryna chłopaka sprawiają, że udaje mi się rozpoznać go ze sporej odległości. Przyspieszam kroku i chwilę potem się z nim równam, uśmiechając się do niego na powitanie. — Słuchaj, robisz teraz coś ważnego? Mnie potrzebna wasza... twoja znaczy pomoc. Wiesz gdzie tu jest teatr? — mówię, szczególnie zaciągając ostatnie słowo z rosyjska i grzecznie czekam, aż ten przetrawi moje słowa. Nauczyłem się już, żeby nie mówić za dużo na raz i być cierpliwym w kwestii odpowiedzi, bo nie zawsze łatwo mnie zrozumieć. Zwłaszcza kiedy spieszę się tak jak teraz i zaczynam być w tym wszystkim bardzo chaotyczny.
— Próbuję trafić na spotkanie koła ...realizacji... twórczych, na Rasputina, co to za nazwa, ale nie umiem. I trochę się denerwuję, bo to jedyna grupa, na której mnie zależy. To może ty byś móg pojść ze mną?
Patrzę na niego z góry z nadzieją, że mi nie odmówi i zaprowadzi mnie tam, albo chociaż dobrze mi to wytłumaczy... chociaż preferuję pierwszą opcję, bo druga zwykle kiepsko się dla mnie kończy.

Moja samotność nie trwała długo - do klasy przyszedł, a nawet wbiegł, mój biały rycerz. Starszy puchon o wdzięcznym imieniu Wacław, z wąsem godnym niejednego szlacheckiego lorda, dosiadł się do mnie, umilając tym oczekiwanie na rozpoczęcie kółka. Uśmiechnęłam się szeroko, unosząc dodatkowo lewą rękę w geście przywitania. - Hej. - rzuciłam miękkim tonem. - Balladyna? - powtórzyłam, robiąc zamyśloną minę, próbując w swojej pamięci znaleźć cokolwiek na ten temat. Po paru sekundach pokręciłam przecząco głową, z przepraszającym uśmiechem. - Przykro mi, ale nie. Czy powinno mi to coś mówić? - zapytałam, w nadziei, że nie jest to jakaś podstawowa wiedzą, którą uczą czarodziejskich dzieciaków, jak mają pięć lat. Bycie z mugolskiej rodziny już dawno temu przestało być argumentem, że mogę czegoś nie wiedzieć. Braki trzeba było nadrobić, czy tego chciał, czy nie. - Mnie? W roli? Czy to komplement? - uniosłam brew, bo naprawdę, nie wiedziałam jak mam to odebrać. Sama siebie nie widziałam w jakiekolwiek roli. Pod względem artystycznym byłam dość...drętwa.

@Wacław Wodzirej

Po spędzeniu dnia poprzedniego niemal w całości w pokoju wspólnym, Terry miał silną potrzebę opuścić podziemie i przespacerować się, chociażby po zamkowych korytarzach. Rozważał rundkę po błoniach, dookoła jeziora, być może nawet krótki lot na miotle. Pogoda w Szkocji wyjątkowo im sprzyjała i pomimo końcówki września słońce świeciło wysoko na niemal bezchmurnym niebie. Pomimo początkowego sceptycyzmu, udało mu się wczoraj ukończyć wszystkie zadane prace domowe, miał więc do dyspozycji calutki dzień i sam nie wiedział, co ze sobą zrobić. Spoglądając przez okno na zielone łąki, zakazany las i majaczące na horyzoncie góry Puchon zapragnął nagle znaleźć się gdzieś daleko, z dala od szkolnych obowiązków, sercowych rozterek i moralnych dylematów. Zapatrzony w krajobraz, nawet nie zauważył, że ktoś pojawił się na korytarzu, dopóki nie usłyszał własnego imienia, wymówionego z charakterystycznym akcentem. Odwrócił się zaskoczony w stronę Ślizgona i już miał pytać, co chłopak tu robi i czy nie wolałby wylegiwać się wraz z innymi na zewnątrz, kiedy Daniil uprzedził go, prosząc o pomoc w znalezieniu teatru. Na twarzy piętnastolatka musiało malować się nie lada zdziwienie, bowiem Rosjanin pośpieszył z wytłumaczeniem.
– Koła realizacji twórczych? – powtórzył tępo, po czym uśmiechnął się figlarnie – Tak, też nie mam pojęcia, kto wymyślał te nazwy. – przewrócił oczami i machnął lekceważąco ręką, chcąc pokazać starszemu koledze, że nie ma co się przejmować skomplikowanymi nazwami. Sam nie pamiętał połowy z nich, używając zazwyczaj nazw przedmiotów, z którymi związane było dane koło. 
– Jesteś już niedaleko, to te drzwi na końcu korytarza, o tam – wskazał ręką bogato zdobione, choć trochę zaniedbane drzwi prowadzące do szkolnej sali teatralnej. – Właściwie to nie mam żadnych planów, mógłbym Ci potowarzyszyć. Tylko ostrzegam, jest ze mnie marny aktorzyna – zaśmiał się krótko, choć z tyłu głowy zadał sobie pytanie, czy aby na pewno powiedział chłopakowi prawdę. W końcu od czterech lat udawał przed przyjaciółmi, że nie jest czarodziejem, tylko poszedł do jakiegoś dziwnego liceum z internatem, a w Hogwarcie każdego dnia czuł się jak intruz, próbując sprawiać wrażenie, że wcale nie czuje się obco wśród czarów i magii. 
– To co, idziemy? – zapytał i ruszył w kierunku domniemanego miejsca spotkania – A jeśli wolno zapytać, dlaczego tak Ci zależy akurat na tym kole? 


@Daniil Egorov

Gdy zapisywałem się do Koła Realizacji Twórczych – miałem w planach głównie podszkolić grę na pianinie. Z czasem jednak przekonałem się na własnej skórze, że mogę wynieść z tych spotkań nieco więcej. I jakoś mi się spodobało. Tak, sam sobie się dziwię. Myślałem, że jedynie muzyka jest bliska mojej poharatanej duszy, a tu jednak zaskoczenie – inne dziedziny sztuki też potrafią mną wstrząsnąć, sprawić, że się zachwycę, że zatrzymam się na chwilę, że poczuję to dziwne uczucie zwane Katharsis. Skusiłem się więc po raz kolejny, przypełzłem do tej dusznej, ciemnej sali teatralnej. Pełen ciekawości, ale też obaw, bo przypuszczałem, co się tutaj będzie odczyniać. Aktorzyna ze mnie żaden, na scenie mogę grać jedynie parkiet, takie to ze mnie drewno. Zazwyczaj zasiadam po tej drugiej stronie – na widowni, gdzieś w oddali, w cieniu, skupiając się w ciszy nad tym, co rozgrywa się na teatralnych deskach oraz... w mojej głowie. Ale cóż, życie składa się z wyzwań, czyż nie? Jakim byłbym przedstawicielem Domu Lwa, jeślibym nie spróbował czegoś nowego i nie przetestował swojej odwagi?
Zjawiłem się chyba jako jeden z ostatnich, dlatego kultura wymagała ode mnie, by choćby skinąć głową każdemu zebranemu. A potem omiotłem wzrokiem ciemną salę i wypatrzyłem idealny kąt, w którym akurat nikt nie stał. Dobre miejsce, żeby poczekać na Swansea i rozpoczęcie zajęć. Niespiesznie ruszyłem w wypatrzonym kierunku, zwinnie omijając rząd welurowych foteli. Jednym ramieniem oparłem się o ścianę, wsadziłem obie dłonie do kieszeni czarnych spodni i machinalnie, w odruchu już bezwarunkowym, wymacałem swoją zapalniczkę. Uff, była na swoim miejscu. Oczywiście, że nie będę palił szlugów na terenie szkoły, po prostu ten bibelot był moim... wsparciem emocjonalnym. Szlag, chyba trochę się stresuję.
A może to... trema?


| można podbijać, nie pogryzę chyba

Wacek uśmiechnął się posępnie - wiadomo, nikt przecież nie będzie znać wielkich dzieł polskiej literatury, bo po co? Tego w Hogwarcie nie uczą. Tak naprawdę to bardzo dobrze, iż nie jest to wykładane, jednak ta chamska polskość, która każe Wackowi nosi skarpety z sandałami i pić browar w żonobijce dobijała się do jego świadomości krzycząc głośno: GRAJMY BALLADYNĘ!. Puchon to w ogóle najchętniej wcieliłby się w Alinę.
  - Nie, nie powinnaś tego znać. Poczynając od tego, że to dość niszowy mugolski poeta jeśli rozmawiamy o literaturze światowej. - Pocieszył ją po czym na dwie sekundy przybrał minę oburzonego. - Oczywiście, że to komplement, ale taki niezobowiązujący. Ludzie sobie po prostu mówią czasem miłe rzeczy. -Odpowiedział @Elaine Morieu. Po czym pobliżył się trochę do nowoprzybyłej osoby. @Gabriel A. Gaughan.
  - Czemść, chcesz wystawić Balladynę? - Zapytał Gryfona z taką miną, jakby od tego miało zależeć czyjeś życie. Absolutnie nie zależało, ale mina robi swoje, tego nie można odebrać nikomu z bogatą mimiką twarzy.

Jeśli była opcja, że będą w Hogwarcie zajęcia teatralne, to nie było chuja we wsi, żeby Max się na nich nie pojawił. Uwielbiał być na scenie i potrzebował tego rodzaju odskoczni od życia. Co prawda przez to miał jeszcze mniej czasu, ale starał się ignorować ten fakt, a jedynie podkrążone oczy jego odbicia w lustrze przypominały chłopakowi o tym, że czasem warto jednak było się przespać.
Do sali wszedł, gdy w środku już był mały tłumek. Przywitał się ze wszystkimi i z każdym z osobna, a czekając na rozpoczęcie zajęć, przeglądał raporty menadżerki, które sowa przyniosła mu dziś rano.

Szczerze mówiąc całkiem lubił teatr. Zwłaszcza magiczny w którym można było sobie pozwolić na wiele wiele więcej. Szczerze mówiąc mieli farta że przedmiot taki jak działalność artystyczna był w Hogwarcie nie tylko wykładany, ale i aktywnie działało związane z nim kółko. Do sali wbił - wbrew swoim rozmiarom - dosyć cichutko tylko delikatnie machając @Wacław Wodzirej na powitanie. Chciał czy nie, to mieszkali w jednym zamku więc częste wpadanie na siebie, to coś czego uniknąć się nie dało. Zwłaszcza na kółkach i lekcjach. Fakt rozstanie było, ale wilkołak już nieco się wykurował. Poza tym zwianie z sali na widok swojego byłego było zdecydowanie wbrew przeciwko jego naturze.- Czyli jeszcze nie wiemy co wystawiamy? - Spytał się podchodząc bliżej @Elaine Morieu i @Gabriel A. Gaughan, których akurat Wodzirej zagadywał.
On sam preferencji nie miał. Zwłaszcza że znał głównie czarodziejskie sztuki, które część z zebranych tu osób widziała już po kilkanaście razy.

Vera szła korytarzami ciągnąc za sobą @Marcella Hudson. Szła w kierunku auli teatralnej, szczerze licząc na to, że pierwsze zajęcia Koła Realizacji Twórczych będzie równie owocne i udane co pierwsza próba Nargli.
Uśmiechała się raz po raz, przekomarzając się z dobrze sobie znaną dziewczyną. Jej długie włosy opadały na ramiona, gdy śmiała się kręcąc głową z niedowierzaniem, słysząc co mówi Krukonka. Była dzisiaj w wyśmienitym humorze i nie założyła sobie, że nikt jej tego nie odbierze.
Gdy dotarła na miejsce w auli znajdowało się już wiele osób. Przywitała się z wszystkimi przeciągłym “heeeej misiaczki” i zajęła miejsce w jednym z krzeseł. Założyła nogę na nogę i splotła ręce na piersi, bo zgromadzonych kojarzyła raczej tylko z widzenia. Była ciekawa na jaką sztukę padnie finalnie wybór. Miała też nadzieję, że cenne okażą się w niej być jej zdolności muzyczno-taneczne. Ale cóż, czas pokaże. Grunt, żeby miała gadane.
- Jak tam, Marcelinka? Szykuj się na rolę pierwszoplanową, takiej ślicznotce profesor Swansea nie odpuści - rzuciła półgębkiem, nachylając się do przyjaciółki. Mrugnęła porozumiewawczo, zastanawiając się, jaki udział przypadnie jej w szkolnym przedstawieniu.

Pędziła z @Ricky McGill po szkole, jak gdyby ktoś ich gonił albo mieli coś na sumieniu. I w istocie tak było – planowali sobie przyspieszyć weekend, urywając się z reszty zajęć, bo, jak to dziarsko stwierdzili, im też się coś od życia należy. I już mieli wybiegać beztrosko z budynku, kiedy dostrzegła na tablicy ogłoszeń kartkę, która wcześniej jej umknęła, a gdy tam podeszła okazało się, że zaraz odbędzie się spotkanie koła. – Ej, Rysiek, spójrz – puknęła palcem w tablicę, a oczy aż jej się zaświeciły z podekscytowania. – Cillian zawsze powtarzał, że zrobilibyśmy oszałamiającą karierę w cyrku, bo takie z nas pajace. Teatr to chyba podobne środowisko, co?? Zobaczysz, obsadzą nas w głównych rolach – klasnęła w dłonie, a kiedy Ryszard ochoczo przytaknął na jej pomysł, pokicali w stronę sali teatralnej, w międzyczasie układając płomienną przemowę jaką wygłoszą, gdy dostaną już Czaroscara.
– Doberek!! – przywitała wszystkich radośnie, po drodze machając do nowego kolegi z bodajże Białorusi @Daniil Egorov i podbiegła do @Maximilian Felix Solberg, który pieczołowicie przeglądał jakieś papiery. – A ty co, już taki zapracowany?? Daj se spokój, weekend zaraz – dała mu pstryczka w nos i zaśmiała się, krzycząc jeszcze do @Drake Lilac pełne wigoru SIEMA DREJCZI. – Melduję, że mandragorę dzielnie żuję!! – poinformowała jeszcze Ślizgona, wskazując znacząco na buzię, w którym mieliła listek, a potem oklapła na krzesło i poprawiła gustowną chustkę w wesoło skaczące lunaballe, która trzymała w ryzach jej nieokiełznane włosy. – Ryszard – szturchnęła brata i spojrzała na niego zaskakująco poważnie. – Tak sobie myślałam o tej wyprawie organizowanej przez ministerstwo i ja chyba nie umiem tego olać i bezczynnie czekać aż ktoś inny załatwi tę sprawę. Ja wiem, że to nie są żarty i że przez niego nie mogłam chodzić, więc… Chyba tym bardziej powinnam tam iść? – wypaliła, bo nie potrafiła udawać wyluzowanej i beztroskiej, kiedy ta kwestia ciągle krążyła jej po głowie i była od kilku dni zagwozdką numer jeden. Spędzili mnóstwo czasu na przenalizowanie za i przeciw i żadna decyzja nie wydawała im się dobra. Doszła jednak do wniosku, że czasem trzeba wybrać gorszy scenariusz, ale zgodny z przekonaniami i tym, co podpowiadało serce.

Ryszarda nie trzeba było dwa razy namawiać do niczego (chyba że to nauki...), dlatego ochoczo przytaknął @Marla O'Donnell na pomysł spontanicznego udania się na kółko teatralne i tak parsknął pod nosem na wspomnienie pięknych słów ojca, że prawie się popluł. - No raczej, lecimy! Kółko teatralne to takie sranie w banie, że prawie jak wagary - ocenił beztrosko - I nie przyjmujemy nic poza główną rolą, nie dam się wkręcić w żadne bycie drzewem, dziękuję bardzo - dodał jeszcze, zdeterminowany do bycia prawdziwą gwiazdą, zawracając w stronę sali teatralnej; aż się wzdrygnął na wspomnienie swojego pierwszego (i ostatniego) występu w szkolnym przedstawieniu, gdzie przypadła mu zaszczytna rola muchomora i nie tylko zostało to uwiecznione na fotografii, ale i wyeksponowane przez Jacka w centralnym miejscu nad kominkiem. W klasie było już sporo osób i naturalnie poszedł w ślady Marleny i witał się ze wszystkimi entuzjastycznie. - Siema wszystkim!! O, Daniel, takie doskie były te ciastka od ciebie że musiałem schować przed Marleną, bo by opierdoliła wszystkie sama - pochwalił a jednocześnie się pożalił nowemu koledze, bodajże z Czechosłowacji, a potem dreptał za siostrą w kierunku @Maximilian Felix Solberg i @Drake Lilac. Przybił obojgu po soczystej piątce, robiąc do Marli głupie miny nad ramieniem Solberga, który pozował na wielkiego biznesmena i nawet na kółku udawał że pracuje, a potem usiadł obok niej, rozglądając się za czymś, czym mógłby zająć ręce i wreszcie padło na schowaną w plecaku puszkę RedGhulla. Zaczynał właśnie raczyć się napojem bogów, gdy siostra niespodziewanie zaczęła poważną rozmowę. Siorbnął energetyka, burcząc jakieś ponaglające "no??" i... dowiedział się, że Marlena chce pójść na eskapadę walczącą ze smokiem. Chwilę milczał, gapiąc się na kolorową puszkę z wizerunkiem dziarskiego ghula, a potem powoli siorbnął sobie jeszcze raz i spojrzał w końcu na siostrę.
- Ochujałaś - ocenił, podając jej napój żeby też sobie łyknęła - Idę z tobą.
On też o tym myślał, wyjątkowo dużo jak na siebie; z jednej strony, podobnie jak Marla czuł, że m u s i coś zrobić, z drugiej zwyczajnie bał się, że jak pójdzie, to już stamtąd nie wróci. A trochę szkoda by było. Jej słowa sprawiły jednak, że w sekundę przestał się wahać, bo co jak co, ale za nią to poszedłby i prosto w samą paszczę smoka. - Pójdziemy i wyjaśnimy go. Przypałowo by  było tak to olać i dać... chuj wie komu, kto tam właściwie idzie na tę misję? no, dać chuj wie komu ogarniać ten syf - dodał równie poważnie co Marlena - Jak nie pójdziemy, to będziemy se wyrzucać że stchórzyliśmy.
W sercu zaczynało mu rosnąć podekscytowanie na nadchodzącą przygodę, w dodatku poprzedzoną brylowaniem na scenie... Kto by pomyślał, że tak będzie wyglądała ich być może ostatnia lekcja?

Nie był pewien, czy występy na scenie są jego konikiem, ale był przekonany, że przy produkcji znajdzie się ktoś do trzymania świateł albo przygotowywania obiektów scenicznych, toteż zdecydował, że się uda na kółko. Niespecjalnie chciał wcielać się w jakiekolwiek role, więc jak na lisa przystało, chybcikiem gdzieś pod ścianą wślizgnął się do sali teatralnej, a widząc nieporządek na głowie @Wacław Wodzirej zaraz skierował się w jego stronę. N chuj nie rozumiał o czym rozmawia z @Gabriel A. Gaughan ale widząc tuż obok @Elaine Morieu klapnął na krześle koło niej i puścił jej zaczepne oko. Coś mu się za wygodnie robiło przy puchonach, musiał temu przeciwdziałać, a wiadomo, najlepsza terapia wystawiennicza.
- Co się dzieje? - zainteresował się widząc, że sporo osób dość żywo już angażowała się w dyskusje, może role już rozdane i jednak los się nad nim uśmiechnął, będzie mógł być technicznym na zapleczu?

To nie było pierwsze spotkanie koła w jakim miał uczestniczyć, jednak znów czuł się przytłoczony tym wszystkim. Niby znał ludzi, a tak czy siak od nowa musiał się przyzwyczaić do ich obecności.
Nie przyszedł tam z żadną konkretną osobą, więc też miał nadzieję na brak kontaktu z innymi członkami tej grupki wzajemnej adoracji. Miał o tyle szczęścia, że ostatnim razem jak uczęszczał w tym spotkaniu, to był drzewem więc... Chyba były jakieś minimalne szanse na pozostanie tam samotnym.

Wszedł do sali i od razu rozejrzał się po ludziach. Było tam parę znanych mu twarzy, a to z drużyny, a to po prostu z rocznika. No a niektórzy to były po prostu osoby, które on jako tako kojarzył, ale nie zamienił z nimi więcej niż paru słów.
Nie wiedział czego się spodziewać. Jedynie domyślił się, że nie muszą zajmować żadnych konkretnych miejsc, więc po prostu usiadł na losowym miejscu próbując skupić swoją uwagę na głosach i oczekując przyjścia prowadzącego.

Uśmiechnęłam się przepraszająco, ponieważ intuicja podpowiadał mi, że jest to ważny temat dla Wacława. - Zawszę mogę się dowiedzieć, czym jest Balladyna. - wzruszyłam ramionami. Widząc to oburzenie, czy też udawane, czy prawdziwe, uniosłam ręce w obronnym geście. No już, spokojnie. - Dobrze, dobrze, nie napalaj się tak. Nie przywykłam. - odparłam, faktycznie nie będąc przywykłą do otrzymywania komplementów. Kilka jakichś się zdarzyło na przestrzeni tych wszystkich lat, skłamałabym mówić inaczej. Wcale to jednak nie oznaczało, że było ich dużo. A przynajmniej ja ich nie wychwytywałam.
Miałam jeszcze coś dodać, jednak Wacek poszedł męczyć kolejną osobę. Zrobiło mi się przez to nieco przykro, bo myślałam, że puchon usiadł ze mną, a przytoczony temat był tylko sposobem na zabicie czasu. Moment później, jego miejsce zostało zajęte przez...ślizgona. Pamiętałam chłopaka z zajęć w kuchni. - Cześć. - powiedziałam, unosząc brew na to jego zaczepne oczko. Co on ode mnie chciał? - Wacław próbuje przekonać ludzi do przedstawienia jakiejś sztuki, a reszta nie wiem. - oparłam się wygodniej na krześle, zastanawiając się, kiedy to spotkanie się w końcu zacznie. Zaczynało mi być zdecydowanie za bardzo niekomfortowo.

@Wacław Wodzirej, @Lockie I. Swansea

Wszystko na niebie i ziemi usprawiedliwiało ją przed opuszczeniem dzisiejszego spotkania niespełnionych artystów. Rozsądniej byłoby, nie wiem, zaopatrzyć się w zapas wiggenowego czy może przećwiczyć zaklęcia ofensywne, zamiast kilka godzin przed starciem ze Starszym Smokiem ćwiczyć tekst Romulusa i Julii. Chociaż, kto wie, może smok miał w sobie dużą wrażliwość na dramat? Jednak brak jej obecności wzbudziłby podejrzenia, a te pociągnęłyby za sobą pytania. No bo kiedy ona, Saskia, opuściła jakąkolwiek aktywność artystyczną w szkole? Nigdy. Elio doskonale o tym wiedział, bo przecież razem łazili na te wszystkie spotkania, przedstawienia i próby. Nie chciała mu mówić o tym, że zdecydowała się wziąć udział w wyprawie - jego mądrość, rozsądek i dar przekonywania sprawiłby, że musiałaby przyznać, jak głupi był to pomysł. A poza tym by się zamartwiał. Była taka z niego dumna, widząc jak się realizuje po objęciu nowej posady. I chociaż oficjalnie nie był jeszcze nauczycielem, to nie szczędziła sobie nazywania go profesorem, nawet jeśli go to nieco zawstydzało. Zabawnym było obserwować, jak po latach zdobywania kolejnych szczebelków edukacji ramię w ramię, ona nadal zaklęta była w postaci studentki.
Opuściła dormitorium, zabierając już wszystko, co uznała za potrzebne, wepchnięte zaklęciem pomniejszającym do torby, która obijała się o jej biodro, gdy przeskakiwała co dwa stopnie ruchomych schodów. Niemal na sekundy przed ustaloną godziną wślizgnęła się do sali teatralnej, odnajdując wzrokiem @Veronica H. Seaver i @Marcella Hudson.
— Drogie panie — rzuciła, łapiąc oddech, gdy opadła na miękki fotel. — Marcelka, jak tam, boli Cię tyłek po wczorajszym treningu?
Mówiła głównie po to, by coś pleść i nie dać po sobie zdradzić, że stres zaczyna kąsać ją coraz odważniej.

Kółko teatralne było dla nim czymś nowym, nigdy do niego nie przynależał i nie wiedział jacy są tam ludzie. Ponadto cały czas mówił sobie, że nie ma czasu na spotkania przez treningi, jednak tym razem postanowił się tam wybrać bo kto wie, może mu się spodoba?
W końcu podczas jazdy figurowej aktorstwo też jest ważne, no a to całe koło chyba właśnie wokół tego się kręciło. Miał ogromną nadzieję, na podciągnięcie swoich umiejętności aktorskich i poruszania się płynnie do muzyki, chociaż tego drugiego raczej musiałby się nauczyć samodzielnie i to już na łyżwach.

Wziął głęboki wdech i wydech, po czym wszedł do sali. Mało razy był w tym miejscu, więc rozejrzał się ciekaw czy owe pomieszczenie skrywa jakieś sekrety.
Popatrzył się po ludziach próbując rozpoznać przynajmniej połowę z nich, jednak większość z nim to byli gryfoni z którymi znał się jedynie przez jedno dormitorium.
Poznał jednak jedną twarz. Był to @Terry Anderson do którego zresztą od razu po złapaniu kontaktu wzrokowego pomachał. Trochę nie spodziewał się, że go tam spotka, no ale jednak to gryfona miało tam z początku nie być.

Cieszył się na to spotkanie z członkami koła realizacji twórczych, choć zaczął dopiero wiosną, to zdążył przywiązać się do tej roli. Właśnie dlatego w tym roku chciał od samego początku nadać tym spotkaniom jakiś głębszy cel, do którego będą mogli zmierzać, efekt widoczny jak na dłoni. Uważał, że takie przygotowania do wystawienia sztuki znacznie lepiej niż pojedyncze lekcje pokażą jego podopiecznym, na czym to wszystko polega – a na tym przecież powinny polegać zajęcia dodatkowe: na poszerzaniu perspektyw, pogłębianiu wiedzy i zdobywaniu doświadczeń dostępnych dla tych osób, które były gotowe włożyć w to odpowiednio dużo energii.
— O, trochę już Was tutaj jest! — ucieszył się tuż na wejściu, kiedy omiótł salę spojrzeniem. Nie powiedział tego zbyt głośno, oficjalne powitanie miało nastąpić dopiero za chwilę, kiedy podejdzie już bliżej. Zostawił za sobą otwarte drzwi na wypadek, gdyby ktoś chciał jeszcze dołączyć, ale bał się, że jest już za późno. — Ogromnie miło mi Was powitać na pierwszym spotkaniu koła realizacji twórczych w tym roku. Wybaczcie, że zaraz po lekcjach, ale zgaduję, że część z Was ma plany na weekend. — Uśmiechnął się, choć nieco kwaśno. I on, i znajdujący się przed nim studenci doskonale wiedzieli, że tym razem nie miał na myśli imprezowania. Osobiście wolałby, żeby jego małe artystyczne grono nie ładowało się w paszczę smoka, ale nie miał przecież wiele do powiedzenia.
— Widzę kilka nowych twarzy, więc zacznę od przedstawienia się. Jestem Elijah Swansea, asystentuję profesorowi Foresterowi, sam nie jestem jeszcze pełnoprawnym nauczycielem. Sprawuję funkcję opiekuna tego koła i staram się, żebyście mieli tu co robić. Na lekcjach trzymamy się oficjalnych form, ale tutaj, w węższym gronie, nie widzę przeszkód, żebyście mówili do mnie po imieniu, chyba że Was to krępuje. Ja w każdym razie wolę nie używać względem Was nazwisk. Jeśli ktoś ma coś przeciwko, to proszę powiedzieć mi o tym teraz — doskonale wiedział, że nie każdemu podobało się tak luźne podejście w kwestii kontaktów na polu uczeń–nauczyciel, ale nie przejmował się złowrogimi spojrzeniami niektórych osób, robiąc wszystko po swojemu. Lekcje były lekcjami, ale tutaj, na kółku, chciał, żeby panowała swobodna atmosfera, żeby czuli się tutaj, jakby przychodzili realizować pasję, a nie odklepywać oficjalne formułki. Chciał, żeby każdy z nich był sobie partnerem, a on co najwyżej ich mentorem, choć wcale nie czuł się w pozycji, by tak o sobie mówić, czy nawet myśleć. Był tutaj po to, żeby wskazywać im drogę, a nie wywyższać się przez stanowisko.
Wszedł na scenę, ale zamiast mówić do nich z góry, usiadł na jej brzegu, swobodnie zwieszając nogi.
— Wspominałem już o tym listownie, ale powtórzę – pomyślałem, że w tym roku potraktujemy spotkania z dziedziny działalności artystycznej jako drogę do realizacji projektu, którym jest wystawienie sztuki na deskach tego właśnie „teatru” — otworzył przewieszoną przez ramię torbę i wyjął z niej spory plik kartek pospinanych w pomniejsze grupy kolorowymi spinaczami. — Co będziemy wystawiać, pozostawiam do Waszej decyzji! To jest główny temat naszej dzisiejszej dyskusji, przygotowałem listę standardowych pozycji, ale nie mam nic przeciwko, żeby wyjść poza nie. Od razu mówię, że nie chcę wam dawać kartek do głosowania, uważam, że rozmowa lepiej się sprawdzi. Najlepiej by było, gdyby każdy z Was wybrał chociaż jedną i powiedział, dlaczego właśnie ją. Ja też mam swój typ, przedstawię do jako ostatni. Gdybyście chcieli skorzystać z kartek, żeby wypisać sobie na nich jakieś argumenty, to zostawiam je tutaj — to mówiąc, wyciągnął z torby kolejny pliczek, tym razem cieńszy i mniejszego formatu, oraz kilka ołówków. Nie chciał, żeby ktokolwiek czuł się ograniczony, jeśli miał np. problemy z przekazaniem swoich myśli bez pośrednictwa papieru. Coś o tym wiedział, tyle że w jego przypadku medium był aparat. — Wacław, wydaje mi się, czy wspominałeś o jakiejś niszowej pozycji? — zagadnął chłopaka, trochę zniekształcając jego imię. Był ciekawy jego propozycji, o ile dobrze kojarzył, Puchon pochodził gdzieś ze wschodu. Może z Czech?

———————————————————
Kochani, dyskutujemy! Zajrzyjcie sobie do spisu „artystyczna twórczość” do zakładki „przedstawienia” i wybierzcie sobie coś, co chciałaby przedstawić Wasza postać, podajcie kilka powodów dlaczego, wystarczy nawet jeden. Może być też powód przeciwko czemuś. Własne typy dozwolone, a nawet wskazane, zawsze możemy je umagicznić. Balladyna jest na przykład super pomysłem nie daję Wam tutaj kostek, bo wydają mi się zupełnie zbędne.

Wstępnie daję termin na 28.09, ale jeśli np, rozgorzeje nam tutaj jakaś fajna dyskusja to zrezygnuję z drugiego etapu, a zamiast tego np napiszecie po dwa posty w kwestii wybierania sztuki i też będzie fajnie! Chcemy się wyrobić do końca września, pamiętajcie

@Wacław Wodzirej, @Maximilian Felix Solberg, @Drake Lilac, @Veronica H. Seaver, @Marla O'Donnell, @Ricky McGill, @Lockie I. Swansea, @Hyung Jin-woo, @Elaine Morieu, @Saskia Larson, @Gabriel A. Gaughan, @Terry Anderson, @Mina Hawthorne

Śmiech rozbrzmiewa korytarzami Hogwartu, przy akompaniamencie słodkiego głosiku Marcelinki. Przyjemnie patrzeć na Seaver, kiedy ta ma taki dobry humor, dlatego Hudson nie śmie odmówić propozycji dołączenia na spotkania kółka realizacji twórczych. Krukonka nie za wiele wiedziała o swoich talentach, zwłaszcza tych kreatywnych. Nie jest członkinią tejże organizacji, ale może czas coś zmienić. W końcu nie boi się występów publicznych, ale nigdy nie widziała się na scenie, ponieważ dla swojej rodziny była już prawdziwą gwiazdą.
Wchodzi do sali teatralnej zaraz za przyjaciółką, która wita się z innymi, co czyni również Marcella, ale mniej misiaczkowato, raczej zwykłe słodkie cześć dla wszystkich spragnionych dusz uwagi. Siada sobie obok Seaver, kiedy ta nachyla się do niej, rzucając urocze komplementy.
- Oh, słodka jesteś, ale myślę, że tu nie tylko chodzi o wygląd, a charakter i siłę przebicia prawdziwiej muzycznej gwiazdy, jaką jesteś Ty Nika.- Postanawia skrócić imię krukonki od tyłu, dodając przed tym trochę wyważonych pochlebstw.
Niedługo przychodzi im sobie słodzić, bo zjawia się Saskia kolejne boskie cudo, które przyszło na ten świat.
- Pani Kapitan, nic z tych rzeczy. Jestem gotowa na więcej. - Pragnęła wstać i zasalutować albo pokłonić się, ale się powstrzymała. To tak do końca nie jest prawda, bo Hudson nieprzygotowana do treningów trochę obolała, ale i tak w duchu dziękowała, że zajęcia nie były tak brutalne, jak u Walsha, co prawda fajnie jest sobie polatać, ale łamać się? Tego wolała uniknąć, to ciało ślicznotki nie jest stworzona do przyjmowania zbyt mocnych ciosów.
Wystawianie sztuki teatralnej brzmi — ciekawie. Mogłaby podać masę mugolskich sztuk, na które zdarzało jej się chodzić do teatru. Zna też magiczne, ale to taki duży wybór, jak tu się zdecydować? Jakie podać argumenty? A jednak Marcella nie komplikuje, tylko prosto z mostu postanawia swój wybór ulokować w sztuce pełnej akcji z bohaterami o perfidnych zamiarach.
- Skok na Gringotta, a dlaczego? - Marcelinka przedłuża dramatyczną pauzę, aby po chwili dodać, jakby nigdy nic. - Chciałabym mieć fajną ksywkę i napaść na bank. - Mroczne sekrety Hudson wychodzą na forum publicznym z taką łatwością, że miejsce w Azkabanie po ukończeniu szkoły ma gwarantowane.

@Veronica H. Seaver i @Saskia Larson

Muzyczne gwiazdy nie siedzą z tyłu sceny i nie nadrabiają niewyżycia emocji na Merlinie ducha winnym bębnach. Doceniała komplement, ale w odpowiedzi po prostu kwaśno się uśmiechnęła. Chciałaby umieć śpiewać, lubiła pchać się przed szereg, światło reflektorów jej sprzyjało. Ale jednocześnie zdawała sobie sprawę z tego, że aktorstwo to może nie do końca jej broszka. Szczerze liczyła na jakiś musical jak już. Najlepiej taki, gdzie mogłaby zasiąść za perkusją lub popisać się piruetami i nienagannym cabriole.
Mimo to Nika bardzo się ucieszyła, tym bardziej, że dołączyła do nich Saskia. Oczywiście nie wiedziała nic o szaleńczych planach koleżanki, które gdyby tylko mogła najchętniej wybiłaby jej z głowy. O ironio, Seaver w weekend planowała pić a Larson się bić. I to ze smokiem!
- Świetnie wam poszło. Jestem przekonana, że zdobędziecie ten puchar - rzuciła szczerze, choć między Merlinem a prawdą kompletnie nie znała się na miotełkach. Ale skoro już zrobiła z siebie debila to chyba warto, żeby skopali tyłek reszcie drużyn. A już zwłaszcza Gryfonom.
Zamilkła, gdy Elijah zabrał głos. Od razu spodobało jej się skrócenie dystansu, toteż na jego propozycję przystanie z wielką chęcią. Po nazwisku to po pysku, prawda? Rozejrzała się wkoło, taksując wzrokiem zgromadzonych. Wiele z nich nie znała tak dobrze, przydałby się w tej sytuacji nametag jak na ekspresowych randkach. Nawet gdyby każdy z nich się tu teraz przedstawił, nie byłaby w stanie spamiętać ich imion.
Bardzo miło, że zamiast stać nad nimi z wyższością, zniżył się do ich poziomu. Nogi majtały mu ze sceny, gdy nakreślał przed uczestnikami koła wizję przyszłości. Plan. No tak, do czegoś trzeba w życiu dążyć, pomyślała Verka, nieznacznie zaciskając palce na przedramieniu. Szkoda tylko, że ona w wieku 18 lat nie miała nawet “pla”.
Nie potrzebowała kartki, by przedstawić argumenty, które natychmiast wykluły się w jej głowie. Zaśmiała się na propozycję Marcelli, w gruncie rzeczy nie spodziewając się, że z jej przyjaciółki jest takie ziółko. Gwizdnęła, ale pozwoliła sobie się z nią nie zgodzić. Głos jej nie zadrżał, gdy zaproponowała.
- Merlin Wizard Superstar - Poprawiła się na krześle i rozluźniła splot rąk. Chciała wyglądać pewniej, czuć się pewniej, brzmieć pewniej. - Walka o władzę, miłość i najpotężniejsza magia ze wszystkich. Muzyka. - Czy naprawdę musi mówić cokolwiek więcej? Pozwoliła sobie przy tym, spojrzeć na Gabriela i puścić mu oczko. Trwało to zaledwie ułamek sekundy, bo jej uwaga już po chwili pognała w stronę kolejnej osoby, która zabrała głos.

- Nie jakiejś tam sztuki tylko do Balladyny - zaznaczył, aby nikt nie miał wątpliwości. Szczególnie jeśli @Lockie I. Swansea i @Elaine Morieu nie posiadali własnego pomysłu na przedstawienie to mogli wesprzeć propozycje Wacława, którą - skromnie - uważał za absurdalnie głupią, a zatem za genialną.
  W stronę @Drake Lilac Wacek posłał kąśliwy uśmiech, który miał zamaskować jego niepokój związany ze wspólną koegzystencją. Trudno jest odpocząć od kogoś, kogo ciągle się widzi i przez co cała burze emocjonalno-hormonalna nie może wyszumieć się do końca. A to byłoby piękne oczyszczeni i strawienie zerwania z godnością, ale przecież nie da się, bo Drejka musi być wszędzie pełno a Wodzirejowi zależy teraz na udzielaniu się w pełnej kresie życia szkolnego.
  - Tak, wspominałem - odpalił się skoro tylko @Elijah J. Swansea wywołał go do odpowiedzi. Od razu otrzepał swoją koszulę z braku godności i nieokrzesania, aby podbiec na scenę i skraść na moment uwagę grupy. A że umiejętności nie miał to musiał zrobić to sprytnie. Ukłonił się nienagannie, a głowa jego wybrzmiała przerażającą pustką.
  - Wychodzi na świat Balladyna z ariostycznym uśmiechem na twarzy, obdarzona wewnętrzną siłą urągania się z tłumu ludzkiego, z porządku i z ładu, jakim się wszystko dzieje na świecie, z nieprzewidzianych owoców, które wydają drzewa ręką ludzi szczepione. - Skończył mówić z obrzydzeniem, jakby gatunek ludzki był najgorszą rzeczą, która przydarzyła się tej planecie. Oczywiście, wszystko działo się w języku polskim, bo kto normalny znałby klasyka polskiego po angielsku? lol - Balladyna wbrew rozwadze i historii zostanie królową polską — a piorun, który spadł na jej chwilowe panowanie, błyśnie i roztworzy mgłę dziejów przeszłości. - Dodał po tym już w języku bliższym tu zgormadzonych, angielskim. - To cytat z prologu Balladyny. Polskiego autora Juliusza Słowackiego i uważam, że to dzieło warte nawet jeśli nie wystawienia na scenie to zapoznania się z nim. Mamy świetną historię dramatyczną o silnej kobiecie wyprzedzającej swoje czasy, a że akcja toczy się w czasach współczesnych autorowi to mamy do czynienia z pierwszą połową XIX wieku, co jest świetnym wiekiem dla literatury. Sama epoka - romantyzm - jest szałowa i posiada wiele cech wspólnych z twórczością Szekspira, a nie trzeba być anglofilem, aby docenić jego twórczość - odwrócił wzrok na moment, łapiąc się na niepotrzebnej glosie. Ale no: muszę, bo się uduszę. - Oczywiście kochamy Szekspira za jego komedie niż za dramaty, ale to swoją drogą. Myślę, że wystawienie Balladyny będzie świetnym wyzwaniem, gdyż ten dramat nie jest sztuką sceniczną i jest dość magiczny. Lektura jest względnie mugolska, ale sam Słowacki pił absynt i ćpał opium na potęgę, a nie ma chyba lepszej definicji magicznego literata niż pijący absynt ćpun - wzruszył ramionami, aby odebrać pewną moc swoim słowom, które mogły być względnie mocne. - Ale skupmy się na samym dziele. Główna bohaterka jest zagubioną duszą, której brutalny świat odebrał empatię. Daje od siebie to, co dostała, a są to paskudne rzeczy. To rola, którą trzeba umieć zagrać, żeby Balladynie rzeczywiście współczuć. Jest tylko młodą dziewczyną, która chciała skorzystać z okazji wyjścia za księcia dla dobra rodziny - tu spojrzał na Drejka z pewną tęsknotą w spojrzeniu. - Chociaż ten książę jest totalnym idiotą. - Co nie jest winą Kirkora, ale to fakt, który można teraz przemilczeć. - Tak skrócie to mamy do czynienia z polskim Makbetem, ale Lady Makbet gra pierwsze skrzypce i mam jaja, aby realizować swoje cele. Dzięmki - powiedział na koniec wracając na swoje ciepłe, bezpieczne miejsce.
  - Słowacki był niewyałtowanym gejem, więc myślę, że wystawienie jego sztuki pomoże wszystkim, którzy są w szafie u nas w szkole - krzyknął jeszcze ze swojego miejsce, zupełnie nic nie sugerując Lokiemu.

Kończył właśnie kompletować zamówienie na nowe pokale, które musiał wysłać jeszcze dziś, gdy zaczepiła go @Marla O'Donnell .
-Chcesz mieć z czego chlać na krzywy ryj, to mnie nie szykanuj. - Odgryzł się z uśmiechem, pokazując jej, co właśnie próbował skombinować. Od końca wakacji zapomniał czym jest weekend. Ba, nie wiedział nawet czym jest godzina odpoczynku, bo ciągle coś wisiało nad jego banią. -Melduję, że swoją zaraz wypluję. - Parsknął na tę rymowankę, dając gryfonce do zrozumienia, że i w jego ustach znajdował się listek mandragory.
-O siema, Rychu. Zostały wam jeszcze te maseczki z imprezy? Przydałyby mi się, nie powiem. - Zbił grabę z kumplem, po czym musieli urwać te wszelkie dyskusje bo oto głos zabrał Elijah z pytaniem prostym, acz niezwykle ważnym - co mieli robić?
-Wydawało mi się, że to brocha przewodniczącego, mieć jakiś plan. - Mruknął pod nosem, ale na tyle głośno, że siedzący obok @Lockie I. Swansea mógł to dosłyszeć. Cóż, Max zdecydowanie nie był największym i najbardziej optymistycznym promyczkiem, od kiedy wrócił do Hogwartu.
-A może "Sen Nocy Letniej"? Coś luźnego i do pośmiania. No i z ambitniejszą charakteryzacją. - Zaproponował klasyk, choć nie zza Angielskiego Kanału, a praktycznie z własnego podwórka.
-Czyli według Ciebie, mam się przerzucić na prozę? - Spytał jeszcze @Wacław Wodzirej po tym, jak ten zakończył swój wywód na temat ćpuna alkoholika i autora w jednym. No co jak co, ale to zdecydowanie brzmiało jak Solberg.

Mijały kolejne minuty, a w salce zaczynało robić się tłoczno. Raz po raz otwierałem i zamykałem smoczą zapalniczkę, starając się nie wskrzesić płomienia i nie puścić z dymem tej komnaty. Oj, miałoby się co tutaj jarać. Te wszystkie aksamitne fotele, te kurtyny i zasłony, cała wykładzina... Nie zdążyłbym rzucić Aquamenti, a już żegnałbym się ze swoją dalszą edukacją, przy okazji tracąc wszystkie punkty Domu. A tych (póki co!) nie było za wiele. Z zadumy o niczym wyrwał mnie głos Puchona  @Wacław Wodzirej, który nagle znalazł się tuż przy mnie. I zadawał jakieś istotne pytanie. Na pewno było istotne, patrząc po jego wyrazie twarzy. Ale... o co właściwie mnie zapytał? Jaka Balbina?
— Tylko, jeśli są tam jakieś drzewa do odegrania. — odpowiedziałem, przekrzywiając nieco głowę w pełnej konsternacji. Muszę przyznać, że trochę mnie zaintrygował, nawet jeśli był to zwykły prank.
Wszystko miało się zaraz wyjaśnić, wyimaginowana Balbina miała przeistoczyć się w niejaką Balladynę, a w sali miała podnieść się żywa dyskusja. A to za sprawą przybycia na miejsce prowadzącego spotkanie. Uśmiechnąłem się pod nosem, nieco ironicznie, gdy Swansea przyzwolił na mówienie do niego po imieniu. Miły gest z jego strony, trzeba przyznać, ale ja raczej nie skorzystam. Wysłuchałem krótkiej przemowy i zacząłem przypominać sobie w głowie wszystkie tytuły, które dane mi było przeczytać. Albo chociaż takie, których przejrzałem streszczenia. Nigdy nie uważałem się za kulturowego ignoranta, ale wypadałem dość blado na tle innych, zaangażowanych członków koła. W pewnej chwili usłyszałem jednak znajomy tytuł. Padł on z ust  @Veronica H. Seaver. O tak, to byłoby coś. Coś, w czym może nawet bym się odnalazł, niekoniecznie w roli uschniętego badyla, może nawet mógłbym coś zagrać? Poczułem pewny przypływ energii i swego rodzaju... entuzjazmu? I... chwila, chwila, czy Veronica puściła do mnie oko?
— Popieram. — mówiąc to, wyprostowałem się nawet, żeby @Elijah J. Swansea wiedział, że to w temacie dyskusji, ale także, aby pokazać dziewczynie, że podoba mi się jej pomysł. Czy właśnie wykonałem część swojej pracy zespołowej?
Potem cała moja uwaga została przekierowana (ponownie) na Wacława, który właściwie już wczuł się w tematykę i przedstawił nam wszystkim streszczenie sztuki, o której wcześniej wspominał. Zupełnie tego nie znałem, ale co się dziwić, skoro brytyjska kultura jest tak zamknięta na dzieła ze wschodniej i południowej Europy. Ignoranci z nas, ot co.
— Hm, może musical Peron 9 i ¾? — przyszło mi nagle do głowy, a przecież miałem zamiar się już nie odzywać — Lata dziewięćdziesiąte... — w których nie miałeś tożsamości, a zachód pędził do przodu, nie miał litości — ...młodzi czarodzieje wystawiają swoją sztukę na peronie, bo nie dostali głównych ról w... jakimś innym spektaklu. — jestem mistrzem opowiadania fabuły, nie dziękujcie — Muzyka jest tam dość ciekawa. — wzruszyłem ramionami i ponownie oparłem się o ścianę. To byłoby na tyle z przypływu mojej kreatywności, to teraz poczekam na inne propozycje, a potem się do nich po prostu dostosuję.
A co miał właściwie w planach Swansea? W czym nas widział? Będzie jedynie reżyserem, czy sam stanie się aktorem?

– Oj już się tak nie odgrażaj – szturchnęła @Maximilian Felix Solberg, który wystosował okrutną groźbę, że nie będzie miała w Pure Lux drinków na koszt firmy. Pokazała jeszcze kciuka, niezwykle ucieszona, że Solbi kończył tortury z mandragorą w ryju, po czym pogrążyła się w poważnej dyskusji z Ryszardem na temat wyprawy w zakątki Avalonu. Nie była w stanie opisać swojego wzruszenia, gdy brat oznajmił jej, że pójdą tam razem. – No to deal – ścisnęła mu uroczyście dłoń, uśmiechając się szeroko, bo klamka zapadła. Zdecydowali się zostać bohaterami, którzy być może jeszcze dzisiejszego wieczoru stracą życie, ale za to w słusznej sprawie. – Pójdziemy i wrócimy stamtąd cali i zdrowi – dodała pewnie, a potem zerknęła ciekawsko na wchodzącego do sali Eliasza, który z werwą rozpoczął spotkanie.
Kiwała z aprobatą na jego słowa, uważając, że fajnie będzie cały rok pracować nad czymś, czego efekty będą mogli pokazać przed całą szkołą. – R y s i e k, ty wiesz co musimy przeforsować – szepnęła podjarana do brata, bo rozumieli się przecież bez słów i nie musiała dokładnie mówić co miała na myśli. Następnie cierpliwie słuchała propozycji innych, zastanawiając się nad tym czy jest możliwe, aby je przedstawili, nie miała jednak na tyle pojęcia o czym mówił chociażby Wacław, dlatego w stu procentach postawiła na przedstawienie swojego pomysłu.
– A co powiecie na HOGWARTS MUSICAL? – zwróciła się do wszystkich, szalenie zdziwiona, że nikt jeszcze nie wspomniał tego arcydzieła teatralnego, z którego wszystkie piosenki znała na pamięć. – To luźne przedstawienie opowiadające o uczniach, w którym naprawdę każdy mógłby zagrać fajną rolę, pokazać swoje umiejętności wokalne, taneczne i komediowe. Myślę, że ten rok dał wszystkim w kość, potrzebujemy rozrywki i czegoś, do czego możemy poświrować i się pośmiać – mówiła podekscytowana. – Zresztą, w sztuce nauczyciel zaklęć przywraca chór, a u nas Elijah próbuje ożywić kółko teatralne, to bardzo podobna sytuacja. Jeśli zmienimy trochę scenariusz i pokażemy jak się tu dobrze bawimy, będziemy mogli jednocześnie zachęcić innych do zapisania się na kółko, co uważam za dodatkowy argument za tym musicalem! – klasnęła w dłonie na zakończenie swojej przemowy, nie dodając już, że świetnie nadawałaby się z Ryszardem na zagranie rodzeństwa Evan, bo po pierwsze naprawdę byli rodzeństwem, po drugie znali każdy układ i dialog z ich scen, a po trzecie każdy kto widział ich performance do bop to the top potwierdziłby, że robią to d o s k o i lepiej niż w oryginale!!

Przypieczętował umowę o bohaterskim czynie/potencjalnej rychłej śmierci uściskiem dłoni, równie wzruszony co siostra, ale gdy Eliasz wkroczył do szali, prędko otarł łezki z kącików oczu i z zainteresowaniem zaczął przysłuchiwać się, co też p r o f e s o r ma im do powiedzenia. Brzmiało to wszystko szalenie ciekawie i natychmiast się podekscytował, aż rozlał sobie pół RedGhulla na koszulę, kiedy zaczął entuzjastycznie szturchać Marlenę jak tylko usłyszał słowo: przedstawienie. Było tylko jedno słuszne i natychmiast wiedział, że to właśnie je ma na myśli siostra; zanim jednak mieli okazję przedstawić szereg swoich argumentów, musieli wysłuchać innych. Żaden pomysł nie wydawał mu się ani trochę konkurencyjny z tym ich, aczkolwiek nieco obawiał się, że Wacław użył na tyle trafnych słów, nawiązujących do kultury, historii i nawet orientacji, że mógłby przekonać resztę. Mimo tego że nikt tu nie miał pojęcia, czym do chuja jest Balladyna ani gdzie na mapie leży Polska. - Nieprawda, uczniom w szafie pomoże jeśli zadbamy o tolerancyjną i bezpieczną atmosferę w szkole a nie wystawianie sztuki typa, co sam w niej siedział - na wszelki wypadek obalił ostatni z argumentów Wacława, a potem zerwał się z miejsca gdy Marla zaczęła przemawiać.
- D o k ł a d n i e! Hogwarts Musical to jedyny słuszny wybór, słuchajcie, osobiście nie znam osoby która go nie lubi, bo albo ktoś jest szczerym fanem albo oglądał jako guilty pleasure... Marla ma rację, potrzebujemy się wyluzować i fajnie bawić, a jak ludzie usłyszą jakiś tytuł pierwszy raz w życiu albo zobaczą że autor to Shakeswand, to se pomyślą że to jakieś smęty albo nudziarstwo. Znaczy, ja bym tak pomyślał - przyznał bez ogródek - A Hogwarts Musical to nowoczesny klasyk, przedstawienie dla każdego i o każdym, ze zróżnicowanymi bohaterami z którymi łatwo się utożsamić i fenomenalną oprawą muzyczną, wyobraźcie sobie jak publiczność śpiewa z nami te piosenki!!! - zaczął uzupełniać z zapałem wypowiedź siostry - Na pewno przyciągnie tłumy, a przecież o to nam chodzi, co nie? - dodał na koniec, i nie mógł się powstrzymać przed dorzuceniem: - My z Marleną znamy wszystkie choreografie, z przyjemnością wam zaprezentujemy jak jeszcze nie jesteście przekonani.

To zaczynało być normą, że się spóźniałam... Tragedia. Chyba tylko na zajęcia z działalności artystycznej zdążyłam ostatnio pojawić się w porę, a od kuzynek słyszałam, że kółko teatralne prowadzi ten sam miły profesor, więc może przynajmniej na nim nie zrobiłam jeszcze złego wrażenia. Czy chciałam grać w teatrze? No... tak ciężko z tym, już pomijając fakt, że w ogóle nie mogłabym nic powiedzieć, to świadomość, że słucha mnie więcej niż jedna osoba doprowadzała mnie do omdlenia. Może będę mogła stać gdzieś w tle i robić za tłum? To wychodziło mi od kilku lat perfekcyjnie. Pełna rozterek i niepewności odnalazłam salę, gdzie już toczyła się w najlepsze zażarta dyskusja. Przynajmniej drzwi pozostawały otwarte, bo inaczej to chyba nie odważyłabym się wchodzić do środka. I tak gardło mi się ścisnęło na myśl, że zebrana grupka wlepi we mnie spojrzenie, więc spuściłam wzrok na buty i najciszej, jak tylko mogłam przeszłam do miejsca całkiem blisko nauczyciela, jak się okazało, gdy już podniosłam wzrok. Posłałam mu blady uśmiech, szybko też kiwając głową obecnej tu Veronice. Pan Swansea rozdawał kartki, nie wiem po co... nikt inny na nich nie pisał. Czy to z myślą o mnie? Niemożliwe. W każdym razie zdecydowanie mi się przyda coś, na czym będę mogła wyrazić myśli. Z taką samą dozą paraliżującej nieśmiałości wyciągnęłam do mężczyzny dłoń po niezbędne mi akcesoria, a potem usiadłam obok na scenie i zaczęłam słuchać ludzi... Ach, więc wybieraliśmy sztukę. Nie uważałam, bym mogła tu o czymkolwiek decydować. Jednak pomysł z tym dziwnym przedstawieniem o nazwie "Balladyna" przypadł mi do gustu. Starannie skrobałam piórem.
Kiedy myślę sztuka - widzę właśnie coś takiego, jak "Balladyna". Przedstawia historię, o której ciężko będzie widzom zapomnieć ze względu na jej głębię. Chciałabym coś, w czym aktorsko będzie się można wykazać i pokazać całą gamę emocji, a postacie zaczną żyć własnym życiem, nie tylko na papierze.
Jeszcze nie napisałam niczego aż tak długiego. Przytuliłam do siebie kartkę, niepewna co robić. Czy faktycznie ją dać nauczycielowi, czy może zgnieść i wrzucić do plecaka. Przygryzłam dolną wargę, ale z wahaniem stuknęłam Elijaha w ramię i położyłam mu na kolanach swoją wypowiedź. Chryste, dopiero do mnie dotarło, że pewnie on ją przeczyta tak na głos! Publicznie! Uciekłam wzrokiem na moje dyndające ze sceny buty z jedną rozwiązaną sznurówką.

@Elijah J. Swansea

Uniosłam ręce w obronnym geście, słysząc ten nieco pretensjonalny ton. Co mogłam zrobić, pierwszy raz o niej słyszałam, to i była dla mnie "jakaś". Ani dobra, ani zła, wiedziałam tylko tyle, że istnieje. No i że byłabym dobra do roli Skierki. Ciekawe kim była ta cała postać, jakimś smutnym gumochłonem, czy gadającym drzewem? Pewno bym się obraziła za to, równocześnie w duchu dziękując braku czegoś bardziej ambitnego. Moje zdolności artystyczne były równie wykwintne co maniery u trolla.
- Niech będzie ta Balladyna. - powiedziałam, chociaż zrobiłam to tak cicho, że w tym harmidrze pewno nie było mnie słychać. Szczerze mówiąc jakoś zbytnio mnie to nie obchodziło. Wróciłam spojrzeniem na Lockiego, który od chwili jak zasiadł, to nie odezwał się słowem. Aż tak go zatkała moja smarkowata twarz? - A Ty? Co byś chciał odegrać? - zapytałam go, równie cicho, co przed chwilom.

@Lockie I. Swansea

Wybieranie sztuki teatralnej i udział w dyskusji raczej średnio jej się podobał. Głównie ze względu na to, że wokół znajdowało się tyle różnych osób, a każda z nich zdawała się mieć zupełnie inny gust. Najczęściej niezwykle odmienny od tego, który posiadała Mina.
Owszem, może i przychodząc na te zajęcia spodziewała się jakiegoś wyzwania, ale raczej nie widziała się w jakiejś komedii czy dzikim musicalu. Chyba miała po prostu bardziej tradycjonalne podejście do teatru i tego, co wystawiało się na jego deskach. Lub po prostu nie chciała zrobić z siebie idiotki, bo tak dyktowałby jej skrypt.
- Osobiście chciałam proponować Requiem dla Bazyliszka, ale w sumie ta Balladyna mi pasuje. Tylko masz to po angielsku? - zapytała, zwracając się do Puchona, który niezwykle rozgadał się na temat zarówno dzieła jak i jego autora w postaci stłamszonego homoseksualisty.

@Wacław Wodzirej