Do Jeremiaha Turnipsa, redaktora naczelnego "Zonglera"

Szanowny panie Turnips,

Bardzo dziekuje za skierowane w moja strone slowa uznania. Niezmiernie mi milo ze swiadomoscia, ze ktos tak doswiadczony w tym zawodzie, jak pan, docenia moje starania.
Oczywiscie, jesli uznal pan, ze ten tekst jest wystarczajaco dobry, nie mam nic przeciwko upoblicznieniu go na lamach panstwa gazety. Byc moze zechce pan nawiazac ze mna jakas bardziej dlugofalowa wspolprace? Pisze rowniez na inne tematy.

Bede wdzieczna za pana odpowiedz

Zycze wszystkiego dobrego!
Robin Doppler

Ty nie prosisz, oboje to wiemy.

Przyjdę.

Nie umiem nawet wyrazić, jak szalenie mi przykro. Pożar dotknął wiele osób - niedawno przeprowadziłam się do Doliny Godryka i byłam bezpośrednim świadkiem tej tragedii. Podobno wcześniej wydarzyła się bardzo podobna na wyjeździe wakacyjnym, a teraz w gazetach piszą, że kolejny pożar zniszczył część Hogwartu pod koniec roku! Nie mam pojęcia co się dzieje. Jak wiesz, jestem autorką, więc pracujemy dniami i nocami, aby ustalić czy to coś więcej niż straszny przypadek.
Na szczęście - tak ciężka praca ma swoje plusy w postaci dobrej pensji. Wysyłam Ci niezwłocznie dwieście galeonów, a jeśli będzie ich potrzeba jeszcze więcej to nie wstydź się prosić. Nie musisz mi ich absolutnie oddawać. Z chęcią bym pomogła w remoncie, ale bardzo ciężko mi znaleźć czas. Powodzenia! Przesyłam najcieplejsze uściski.

Mam nadzieję, że żartujesz. Błagam, powiedz, że to żart?
Słuchaj, twój cyrk, twoje małpy. Rób ze swoim „Rolem” co ci się żywnie podoba, tylko mnie w to już nie mieszaj. Mam dość. Co się w ogóle z Tobą dzieje? Chcę mój dawny dom, moją dawną
Nieważne. Odeślij mi te rzeczy Hogwarts Expressem. Wszystkie. Nie waż się niczego wyrzucać. Sama nie dotrzesz na peron, ale poproszę profesora Walsha żeby przysłał do Ciebie kogoś ze szkoły. I nie myśl sobie, że wrócę do święta do domu, jeśli i on tam będzie.
Co do pokoju – nie chcę go. Zachowaj lepiej miejsce na członków swojej nowej rodziny. Ja i tak postanowiłam, że po szkole zostanę w zamku na studia. Albo coś wynajmę, ale raczej w Szkocji. Albo w St Ives, którego z jakiegoś powodu tak nie cierpisz.
Powodzenia na nowej drodze życia

Zgodnie z ustaleniami podjąłem się zmiany środowiska. Od czasu opuszczenia szpitala nie mieszkam już w rodzinnej rezydencji i muszę przyznać, że zdecydowanie mi to służy. Zacząłem również porządkowanie rodzinnych spraw, choć tutaj nie obyło się bez pewnych komplikacji. Jestem na etapie zadomawiania się w zupełnie nowym miejscu, odległym od Doliny Godryka, bo aż w Hogsmeade. Będę miał dzięki temu znacznie ułatwiony kontakt z kuzynostwem, które jest dla mnie bardzo ważne, dużo ważniejsze niż Rada. Jestem też umówiony na wspólne obchody Halloween z rodziną, tam planuję podjęcie dalszych kroków, o których rozmawialiśmy w szpitalu.
Przy okazji chciałbym zapytać czy mogę zwiększyć dawki eliksiru słodkiego snu. Mam wrażenie, że obecne nie są już tak skuteczne jak w szpitalu. Może to kwestia nadmiaru zewnętrznych bodźców? Sądzę, że lepiej będę sobie z nimi radził mając pewność spokojnie przespanej nocy.

Podjąłem się rozwoju nowej pasji, tak jak Pani zaleciła. Zabrałem się za sport, trenuję razem z moją kuzynką, która się na tym doskonale zna. Zaczęliśmy spokojnie od wprowadzenia gimnastycznego, ale potem już przeszliśmy do konkretów na lodowisku. Harmony trenuje łyżwiarstwo figurowe, chcę się nauczyć przynajmniej kilku rzeczy, które pozwolą mi jeździć z nią chociaż proste układy. Sądzę, że to idealna aktywność, ponieważ łączy ze sobą sport i artyzm, który jest szczególnie bliski mojemu sercu. Czuję się o wiele spokojniejszy od kiedy trenuję. Fizyczne zmęczenie odciąga moje myśli od złych wspomnień, koncentracja na ćwiczeniach każe się skupić na tym co jest tu i teraz. Ucząc się panować nad ciałem, panuję również nad umysłem, a on nad emocjami. Kontrola i równowaga. Dwie rzeczy, do których dążę i które z pewnością osiągnę dzięki wytrwałości. Nie mogę się doczekać pierwszego poprawnego piruetu na lodzie. To będzie moment przełomowy, nie tylko ze względów sportowych. Będzie symbolizował odzyskanie balansu w życiu. Nie czułem tego wcześniej, ale obecnie naprawdę wierzę, że ta terapia ma sens.

Pojawiło się u mnie parę nowych refleksji. Pierwsza jest taka, że wciągnąłem się w nową pasję za bardzo i choć jest niesamowita, porywająca, oszałamiająca wręcz, to zdecydowanie z nią przesadzam. Muszę złapać balans, ustalić priorytety, spasować, kiedy powinienem skupić się na innym zdrowiu, tym fizycznym. Targają mną sprzeczne emocje, a tak jak Pani wie, nie chcę wracać do szpitala. Nie na dłużej. Na terapię oczywiście będę chodził nadal. Wydaje mi się pomocna, a techniki uspokajające już kilkukrotnie mi się przydały. Najlepsze są te z pracą oddechem. Wyciszają emocje, koją nerwy, przywracają równowagę umysłu.
Druga sprawa jest taka, że zdecydowałem się podzielić moją historią. Mam kuzyna, bliskiego. Z początku zdawał mi się zbyt młody i zbyt radosny na takie rozmowy. Ale myślę, że go nie doceniałem. Jest mi najbliższy wiekiem spośród kuzynostwa i wciąż daje mi dowody braterskiego oddania. Zasługuje na obdarzenie go zaufaniem. Może dzięki tej opowieści stanie mi się bliższy? To frustrujące, że nie pamiętam o nich niczego. Z Harmony mam jedno wspomnienie z przeszłości, jedną spajającą chwilę, którą dostrzegłem we wspomnieniu, które ujawniła mi wenecka magia. Brakuje mi tego z pozostałymi. Marzę o wspomnieniach, ale wiem, że to zbyt wiele, by ich o nie prosić. Mam opaskę Chatterino, mógłbym spojrzeć, gdyby się zgodzili. Ale prosić? Nie, Pani Doktor. Nie potrafię o to prosić.