Było mu… lżej. Poza tym, że zimno zaczęło dawać mu się we znaki, co potwierdzały coraz częstsze reakcje jego ciała w postaci drżenia czy coraz częściej pojawiającej się gęsiej skórki. Czuł się lepiej; może to przez to, że w końcu komuś o tym powiedział. Może przez to, że teraz obydwoje, jak gdyby nigdy nic, po prostu się śmiali. Z żartu, który sam zrobił. Żartu, który sam powiedział. Żartu, o który jeszcze kilka dni temu by się nigdy nie podejrzewał. Cały ten dzień był pełen dziwnych niespodzianek; jakby odkrywał samego siebie na nowo, mimo istnienia i przebywania we własnym towarzystwie od niemal siedemnastu lat.

Ona też nie przestawała go zaskakiwać. Troskliwa niczym matka, a jednocześnie zdolna do śmiechu; zdolna do zrzucenia tej poważnej maski i całego stresu. Lubił słuchać, jak się śmieje. Lubił patrzeć na jej uśmiech. Lubił, kiedy była szczęśliwa. Po prostu lubił ją, za całość zachowania i, jakby mógł, to oddałby jej cały świat, może gwiazdę z nieba, albo i wszystkie kwiaty, jakie tylko kiedykolwiek by znalazł.

W tym oto momencie Arthur zaczął się zastanawiać, czy to całe: “lubię cię, Harmony” nie jest podszyte czymś więcej, niż tylko wieloletnią przyjaźnią, dojrzewającą wraz z nimi. Czy to, co teraz próbował sobie samemu wytłumaczyć, nie stanowiło jakiegoś istotnego punktu w całym budowaniu relacji; czy to faktycznie nie zaczęło przeradzać się w to prozaiczne “coś więcej”, którego przecież sam nie rozumiał? Nie wiedział, czy chce rozumieć. Nie wiedział, czy w ogóle ma jakikolwiek punkt odniesienia do tego, jak się teraz czuł. Było to… dziwne. Na tyle dziwne, że autentycznie cieszył się z tego, że mógł zająć głowę czymś innym dostatecznie szybko, chociaż te myśli do niego powrócą w jakimś momencie; zapewne niespodziewanie i przerywając jego spokój. Niemal tak, jak Moony. Chyba faktycznie coś było na rzeczy.

Szedł za nią. Wolniej; nie miał tyle siły, a zmarznięcie wcale mu nie pomagało w zwiększeniu własnej szybkości. Ale szedł; drżał przez niemal każdy podmuch, który musiał się dostawać przez zniszczone okna czy nieszczelne ściany. Mógłby sobie z tym poradzić magią, momentalnie ułatwiając sobie życie, ale był za bardzo skupiony na blondynce. Szczególnie kiedy ta zaczęła skakać po meblach, a on już odruchowo stanął tak, żeby w razie potrzeby mógł ją złapać. Stanął tak, żeby widzieć, czy przypadkowo nie robi sobie krzywdy. Nie chciał, żeby zrobiła sobie krzywdę. Dlatego tak na nią patrzył, nie mając szczególnego zaufania do starego biurka czy szafek, po których z taką łatwością skakała. Z szeroko rozstawionymi ramionami stał jeszcze przez kilka dodatkowych sekund, kiedy ta ściągała klapę. Z zaskoczeniem westchnął, ale zanim zajął się przejściem i przedostaniem się dokładnie tam z książkami, pomógł jej w zejściu na ziemię. W sumie to bardziej próbował ja złapać, czy pomóc jej złapać równowagę po zeskoku. Obejrzał jej stan, czy czasem nic jej nie było, zanim, z delikatnym skłonieniem, wskazał jej na przejście.

- Panie przodem - stwierdził fakt, wskazując na wejście. Sam trzymał te cztery tomy w ich plecakach, gotowy pójść za nią od razu. - Byle szybko, Moony. Musimy jeszcze wrócić do Hogwartu i udawać, że nic się nie stało - chociaż nie chciał się z nią jeszcze rozstawać. Mogliby nawet noc spędzić w tym miejscu, ale nie w tym rzecz. Jeżeli ktoś zauważyłby ich zniknięcie, to nie mieliby już linii obrony. Pal sześć, z tym że to wszystko odbiłoby się ujemnymi punktami, czy innym szlabanem. Nie chciał już naruszać jej komfortu; było późno, dawno powinni być w łóżkach, a to całe wymknięcie się może się na nich ogromnie odbić w dniu jutrzejszym, a to nie wróżyłoby nic dobrego. W końcu zbliżały się jej zawody; nie mogła odpuścić treningu tylko przez to, że przez noc buszowała z przyjacielem poza zamkiem, prawda?
+

Chciała, żeby był szczęśliwy. Nigdy nie było inaczej, od początku ich znajomości starała się wywołać u niego trochę tej dziecięcej radości, trochę ciekawości, trochę może ułatwić lub urozmaicić mu dzień. Nic się w tej kwestii nie zmieniło, a jednak redefiniowało się tak wiele. Samo szczęście uległo zmianie. Do tej pory nie widziała jego uśmiechu, nie słyszała żartów, nie słyszała tego szczere, pełnego śmiechu.

Może była zachłanna, a może po prostu bardzo w tej przyjaźni uparta, może nawet trochę niemądrze zawzięta, ale ten widok miał z nią zostać. “Zębisty” uśmiech i dźwięk, dźwięku też wiedziała, że nie zapomni. Że jeszcze długo jego śmiech będzie je dzwonił w uszach. Do tej pory myślała, że lżejszy ton, szybszy krok, drobne drgnięcia kącików ust czy też mniej zamglony wzrok były oznakami, że bawił się dobrze. Że mu się podobało. Wierzyła nawet, że tak było.

Ale po tym wieczorze wiedziała, że za tym “tak było”, znajdowało się dużo, dużo więcej.

Póki co trwała w tej chwili, ciesząc się nią z tak bliską sobie osobą, z tak bliskim sobie przyjacielem, z którym niby się wychowała, a jednak poznała zupełnie na nowo. Ale gdzieś podświadomie wiedziała, chociaż wcale się na tym nie skupiała, że od teraz będzie próbować utrzymać ten uśmiech, wydobyć śmiech, sprawić, żeby się tak cieszył gdy tylko byli razem. Bo było to coś… Niezwykle cennego.

Nawet bardziej od tej całej przygody, na którą wyszli! Która jeszcze do niedawna wydawałaby się wręcz niemożliwa w wykonaniu chłopaka. A jednak kontynuowali ją, bez zająknięcia, jakby te wszystkie tematy, po części tylko wypowiedziane, w większości pozostawione w domyśle o przeszłości, wcale na nich nie ważyły. Jakby tu i teraz nie miały swoich wpływów, nie potrafiły ich dosięgnąć.

Śmiała się, wesoło i w głos, gdy wylądowała, a Artie pomógł jej złapać równowagę i rozczuliła się, gdy tak się upewniał, że nic jej nie było.

- Nie martw się, nienajgorsza ze mnie akrobatka - wyszczerzyła się i przejechała dłońmi po jego rękach, na których się podtrzymała, jakby tym drobnym kontaktem chcąc mu pokazać, że wszystko było w porządku. Zamiast tego sama zobaczyła, jak z chłopakiem jest nie do końca w porządku. Złapała go mocniej, przejeżdżając palcami po jego skórze. - Artie! Czemu nie mówisz, że ci zimno! Merlinie, cały jesteś w gęsiej skórce… - złożyła usta w wąską linię i zmarszczyła brwi, by zaraz jednak prychnąć śmiechem, kręcąc głową z niedowierzaniem. - Niemożliwy jesteś, naprawdę. Wkładaj sweter, bezdyskusyjnie - pogroziła mu teatralnie palcem, uśmiechając się głupkowato od ucha do ucha i zdjęła z siebie jego sweter, żeby go oddać.

Naprawdę, skoro jej było chłodnawo w bluzce, jak jemu musiało być, dosłownie bez niczego. I jakie to było głupiutkie, że w ogóle wcisnął jej ten sweter! Kochane, ale Merlinie, zdecydowanie nie najmądrzejsze.

Też nie chciała kończyć tej przygody, mogłaby tam siedzieć na jakiś starym dywanie, pod wygryzionym kocem i całą noc czytać książki, robiąc notatki. Gdyby jej powiedział, że ten jeden raz chciałby, żeby odwołała trening dla kontynuowania tej wyprawy, zrobiłaby to. Ale taka prośba nie została wypowiedziana, a oni chyba obydwoje wiedzieli, że czekało ich jeszcze wiele takich wypadów, albo przynajmniej mieli nadzieję. Nie wszystko na raz. Wszystko w swoim czasie.

Tak więc schowali książki w luźnych deskach dachowych, między nimi a izolacją i wrócili, przemykając się pod osłoną nocy. Nadal nie wiedziała, jakim cudem im się to udało, kiedy ledwo kontrolowała swój śmiech, gdy już wchodziła do swojego dormitorium.

Udało się!
+
/zt x2

Opłata: LINK DO ZAPŁATY
Wykonywane zadanie: Zatrucia
Kości: 1, nieparzysta
Wykorzystane modyfikatory: -
Wykonane zadania: Egzamin z teorii, Oparzenia, Rany odzwierzęce, Podtopienia
Uzyskane nagrody: -

Nie miała bladego pojęcia, czego spodziewać się po tym miejscu. Ruina nie zachęcała do odwiedzania, a wszechobecny kurz, brud i pajęczyny sprawiały, że Ruda miała ochotę tu po prostu posprzątać. Nienawidziła podobnych okolic, ale jeśli chciała ukończyć kurs, musiała się przemóc i jakoś wytrzymać w tym niekomfortowym dla siebie środowisku. Ruszyła więc na przeszukanie pokoi i korytarzy, ale wszędzie zdawało się być pusto. Dopiero, gdy zajrzała do kuchni zobaczyła delikwenta ze spuchniętym brzuchem, za który dość mocno się trzymał i domyśliła się, że musiał się czymś zatruć. Niestety nie był w stanie się z nią komunikować, więc sama musiała dotrzeć do sedna sprawy. Zaczęła studiować wszystko, co leżało na pobliskim blacie i wtedy dostrzegła dwie rzeczy, które przykuły jej uwagę. Pierwszą z nich była tajemnicza fiolka z jakąś substancją, a drugą, coś, co przypominało jagody. Od razu rozpoznała truciznę. Może nie znała się na eliksirach, ale dość sporo wiedziała o ich składnikach. Podeszła więc do pacjenta i spróbowała wyssać truciznę z jego organizmu przy pomocy sitienti sanguisuage. Substancja powoli zaczęła wypływać z manekina pod miskę, którą Ruda podłożyła, a ten chyba zdawał się czuć nieco lepiej. Ruda przeprowadziła jeszcze diagnozę, by sprawdzić, czy nic innego mu nie dolega i gdy upewniła się, że delikwent jest zaopiekowany, jak powinien, dość szybko opuściła to miejsce, czując się fizycznie i psychicznie brudna. Marzyła tylko o tym, by wziąć długą kapiel w łazience prefektów, choć niestety miała jeszcze przed sobą kilka wyzwań, by ukończyć kurs, którego się podjęła.

//zt

Opłata: Zapłacone
Wykonywane zadanie: Zatrucia
Kości: 6-1,6->48
Wykorzystane modyfikatory: Modyfikator numer 5
Wykonane zadania: Teoria, oparzenia, obrażenia odzwierzęce, podtopienia
Uzyskane nagrody: Ostatnie zadanie wykonuje po zmierzchu(jeśli można to nazwać nagrodą)

Kolejne miejsce wyciągnięte prosto z horroru, zapewne autorstwa tego samego prowadzącego. Dom budzi wiele do życzenia, żeby nie powiedzieć ostrzej. Wchodzę do niego niepewnie, nawet nie przez sam fakt czego mogę się spodziewać, a bardziej przez strach przed zawaleniem mi się sufitu na głowę. Mogłem jedynie liczyć, że ruina była wzmocniona jakimiś zaklęciami, żeby nikt nie stracił tutaj życia przez zwykły przypadek i ludzkie niedbalstwo. Spoglądam na ślady znajdujące się na podłodze, wiodące w przeróżnych kierunkach. Wzdycham i postanawiam ruszyć za jednymi z nich, prowadzącymi na piętro, a następnie na balkon. Odnajduję tam manekina z widoczną na skórze reakcją uczuleniową bądź pozatruciową. Dostrzegam również wbite w rękę żądło, będące najpewniej powodem takiej reakcji. Pozbywam się go przy pomocy zaklęcia, po czym przystępuje do pierwszej pomocy, mającej na celu zmniejszenie obrzęków, ułatwienie oddychania i ustabilizowanie pacjenta na tyle, by mógł doczekać "przyjazdu medyków". Wykonuje to w dość przeciętny sposób, po raz kolejny niezbyt zadowolony ze swojej roboty. Nie mam jednak czasu na utyskiwanie na siebie czy bicie się w pierś, bo muszę lecieć dalej, z nutą strachu patrząc na tarczę słońca.

z/t

Opłata: tu
Wykonywane zadanie: Zatrucia
Kości: 4; 12
Wykorzystane modyfikatory: -
Wykonane zadania: teoria, oparzenia, rany odzwierzęce, podtopienia
Uzyskane nagrody: -

Wciąż lekko kuleję, bo mój biedny palec u stopy, pomimo rzucenia zaklęcia uśmierzającego ból, nadal daje o sobie znać. Jestem sobie wdzięczny za sprawną umiejętność teleportacji, bo gdybym miał w te wszystkie miejsca zapierdalać na nogach to już dawno powiedziałbym organizatorowi kursu uprzejme arrivederci. Zamiast tego witam opuszczoną chatę szerokim uśmiechem. Nie jest żadną tajemnicą, że uwielbiam takie lokacje, tak samo jak i uwielbiam sekrety, które skrywają. W najgorszym wypadku budynek zawali mi się na łeb, ale nie sądzę, żeby posyłali nas w aż tak niebezpieczne miejsce, bo nikt nie chciałby mieć na sumieniu trupa. Całkowicie więc spokojny, przekraczam próg domu.
Moja ekscytacja związana z wypatrzeniem na podłodze błotnych odcisków buta nie trwa długo, bo są one dosłownie wszędzie. Ktoś musiał mieć niezły ubaw zapierdalając po wszystkich piętrach tylko po to, żeby nas zmylić. Pobieżnie sprawdzam najpierw parter, ale nie ma żadnego śladu po manekinie. Idę więc wyżej, ale coś mi nie pasuje. Czuję charakterystyczny swąd spalenizny i kierując się instynktem, idę za zapachem aż w końcu docieram do zamkniętych drzwi. A może to już omamy ze zmęczenia? Nie wiem czy to mądre, aby wbijać do tego pomieszczenia, ale na wszelki wypadek zasłaniam nos rękawem.
Manekin, którego odnajduję, kompletnie nie reaguje na moje słowa. Wiem, że najważniejsze to wydostać go z tego pokoju, żeby nie wdychał dłużej toksyn. Ani żebym ja nie padł ofiarą zatrucia, bo jestem zdeterminowany, aby skończyć ten kurs. Przenoszę go na korytarz, jak najbliżej okna, które otwieram, aby miał dostęp do świeżego powietrza. Następnie robię co w mojej mocy, żeby zniwelować objawy, które czuje.

/zt

Opłata: Zapłacone
Wykonywane zadanie: Zatrucia
Kości: 4 oraz 41
Wykorzystane modyfikatory: -
Wykonane zadania: Teoria i egzamin | Oparzenia | Rany odzwierzęce | Podtopienia
Uzyskane nagrody: samonagrzewający kubek, parasolka, składnik: kora kasztanowca

Christopher nie spodziewał się, że kolejne zadanie może zaprowadzić go do opuszczonego domu. Kojarzył to miejsce, ale jakoś nigdy nie ciągnęło go, żeby sprawdzić, co się tam znajduje, żeby się przekonać, czy kryje się tam coś więcej, niż gruzy. Z zewnątrz nic nie wskazywało na ciekawą historię, ale najwyraźniej miał się w końcu przekonać, co się przed nim do tej pory ukrywało. Musiał jednak przyznać, że najwyraźniej przeczucie go nie myliło, bo tak naprawdę nie znajdowało się tutaj nic interesującego. Jedynie pusta, gruz, kurz i brud. I cisza. To było nieco niepokojące, kiedy spacerował po tym domu, sprawdzając wszystkie pomieszczenia, chcąc mieć pewność, że nie przegapi manekina. Znalazł go jednak dopiero na piętrze, gdy dotarł do pokoju, z którego wydobywała się dziwna woń. Właściwie od razu osłonił usta i nos, wiedząc, że nie może wciągać tych oparów, a później wydobył manekin z pomieszczenia, przenosząc go w miarę możliwości na świeże powietrze.
Dopiero gdy był pewien, że toksyczne opary ponownie ich nie zaatakują, Christopher zabrał się do ustalania, w jakim stanie znajdował się jego pacjent. Niewątpliwie doszło tutaj do zatrucia, manekin był bliski wymiotów, musiało również kręcić mu się w głowie. By jakoś sobie z tym poradzić, zielarz musiał przez chwilę zastanawiać się, jak właściwie postąpić. Dopiero później zaczął używać właściwych zaklęć, uznając również, że potrzebne będą tutaj eliksiry, jakich przy sobie nie posiadał. Postarał się również odpowiednio ułożyć manekin, by w ten sposób zmniejszyć jego nacisk na uszkodzone i chore organy, zapanować nad jego słabością i zniwelować zawroty w głowie. Wyglądało na to, że jego działania przyniosły efekt, więc ostatecznie ruszył w dalszą drogę.

z.t

Opłata: Zapłata
Wykonywane zadanie: Zatrucia
Kości: 6 i 67, 5 żądeł
Wykorzystane modyfikatory:
Wykonane zadania: Teoria, Egzamin, Oparzenia, Obrażenia odzwierzęce, Podtopienia
Uzyskane nagrody: unikam nieprzyjemnej konsekwencji w jednym z zadań praktycznych, woreczek ze skóry wsiąkiewki

Prychnął, bo nawet teraz Paco nie miał zamiaru obniżać poczucia własnej wartości. Max musiał się jednak zgodzić z tym, że na razie nie czuł się, jakby zbyt wiele miał się nauczyć. Co innego, że trochę wiedzy posiadał i sam uczył się na najbardziej ekstremalnych przypadkach - sobie i Felku.
-Kurwa, serio? - Wymamrotał do siebie, gdy pojawili się w kolejnym miejscu. Bardzo dobrze znał tę ruderę, bo była miejscem jego spotkań z jednym z dostawców bardziej wątpliwych i zdecydowanie mniej legalnych składników. Zresztą, miewał z tym kolesiem problemy, gdy brał i zdarzało mu się zapomnieć o zapłacie. -Jeśli nie zrobili czystek przed zorganizowaniem kursu, lepiej trzymaj różdżkę wysoko i nie drzyj ryja. Kręci się tu trochę niebezpiecznych typów. - Ostrzegł Paco, bo nie wiedział, czy partner zna to miejsce. -Idziemy razem czy się rozdzielamy? - Zapytał, bo nie wiedzieli, gdzie dokładnie będą znajdować się manekiny. Jemu było to trochę obojętne, ale skoro Paco wolał mieć na niego oko, to nie protestował i zgodził się na wspólne zwiedzanie rudery.
-Gdyby to wyremontować, to nawet niezła parcela, co? - Wyszczerzył ząbki, bo akurat plan pomieszczeń i przestrzeń to zawsze się tu Maxowi podobały, choć raczej nie chciałby teraz już mieszkać gdzieś, gdzie w każdej chwili sufit może mu spaść na łeb. -Czekaj.... - Usłyszał jakieś dziwne odgłosy, gdy zbliżali się do balkonu, więc ostrożnie, z różdżką na wierzchu, wychylił się, ale z ulgą stwierdził, że to manekin. -Dobra, czysto. - Dał znak, że nic im nie grozi. Im, ale nie manekinowi, który wyglądał średnio dobrze.
-No, to mamy kolejnego fana igieł. - Prychnął, choć odczyny i opuchnięcia nie wskazywały na żaden znany Maxowi narkotyk, co oznaczało, że prawdopodobnie narkotyk to nie był. Przyjrzał się lepiej ostrym przedmiotom w ciele kukły i zrozumiał, że są to żądła. -A tam, osy. Pewnie typek dostał reakcji alergicznej. Raz dwa i postawię go na nogi. - Machnął ręką, a potem różdżką. Najpierw oczywiście pousuwał żądła z tkanki, a następnie sprawdził, czy drogi oddechowe nie są opuchnięte. Jeśli były, udrożnił je, a na końcu załagodził skórę, przy okazji pozbywając się opuchnięć.
-Dobra, szukajmy drugiego, nim się okaże, że te owady mają jeszcze chrapkę na nas. - Powiedział, gdy skończył rozprawiać się z pacjentem. -Ostrożnie na schodach, piąty stopień jest strasznie spróchniały i może się zapaść. - Dodał jeszcze, nim wyruszyli na dalsze oględziny chaty.

Opłata: klik
Wykonywane zadanie: Zatrucia
Kości: 1 [Scenariusz] | 1 [Rezultat]
Wykorzystane modyfikatory: -
Wykonane zadania: Teoria | Egzamin | Oparzenia | Obrażenia odzwierzęce | Podtopienia
Uzyskane nagrody: dodatni modyfikator przy zadaniu praktycznym związanym z obrażeniami od magicznych stworzeń | woreczek ze skóry wsiąkiewki

Zawsze wolał ćwiczenia praktyczne od teorii, ale akurat w przypadku kursu pierwszej pomocy miał wrażenie, że to wykład skradł jego serce; głównie ze względu na osobę prowadzącego oraz niefartowny dobór pacjentów w kolejnych zadaniach. Miał naprawdę dosyć ćpunów, a obawiał się, że zaraz natrafi na następnego, skoro zamierzali zająć się zatruciami. – Nie ucz ojca dzieci robić. – Pokręcił z niedowierzaniem głową, kiedy Maximilian zwrócił mu uwagę na wątpliwą renomę tej opuszczonej rudery. Był dilerem i przemytnikiem. Doskonale wiedział, że kręcą się tutaj podejrzani ludzie i musiał przyznać, iż sam się zdziwił, że budynek został obrany jako miejsce organizowanych zajęć. – Razem. – Zadecydował także rozsądnie, chcąc uniknąć sytuacji, w której jego młodszy partner znajdzie się sam na sam ze stosem środków odurzających, skoro najwyraźniej właśnie do takich delikwentów mieli dzisiaj obydwaj szczęście.
- Przestronna, ale sporo byłoby tutaj roboty… swoją drogą, powinniśmy chyba niedługo wrócić do tematu. Chciałbym, żebyś w końcu zamieszkał ze mną i żebyśmy razem wybrali nieruchomość, która przypadnie nam do gustu. – Przypomniał o planach, których nie zdążyli zrealizować przed wyjazdem Maximiliana, a potem przystanął obok niego na balkonie, obserwując jak radzi sobie z leczeniem miłośnika igieł. Przynajmniej owadzich. – Szok anafilaktyczny. – Nazwał przy tym profesjonalnie reakcję alergiczną zidentyfikowaną przez Solberga, a gdy chłopak uporał się z problemem, wraz z nim udał się w dalszą penetrację terenu. – Ten tutaj wiele mógłby się od nas nauczyć. Najwyraźniej nie zna się ani na kuchni ani na eliksirach. – Podsumował odnalezionego w kuchni manekina, przy którym spostrzegł szklane fiolki o tajemniczej zawartości oraz zatrute jagody. Paco zastosował najpierw Levatur Dolor, by uśmierzyć ból brzucha i uciszyć lamentującego pacjenta, a potem obniżył temperaturę jego ciała. Bez problemu uniknął kontaktu z trującymi substancji, czego niestety nie można było powiedzieć o zawartości żołądka manekina. – Kurwa. Chyba mam flashbacki. – Warknął podenerwowany, oczyszczając prędko ubranie, a gdy upewnił się z chorym wszystko w porządku, złapał pod ramię Felixa, teleportując się w okolice punktu widokowego. Chciał jak najszybciej wyjść na świeże powietrze, bo miał wrażenie, że w nozdrzach cały czas czuje odór wymiocin.

Opłata: LINK DO ZAPŁATY
Wykonywane zadanie:  Opuszczony dom
Kości: 4 scenariusz 76 ale ignoruję
Wykorzystane modyfikatory: Świetne zewnętrzne oko wyczulenie
Wykonane zadania: Teoria i egzamin, ognisko, polana, staw
Uzyskane nagrody: Dźwięk niezgody

Czy spodziewała się, że w końcu wejdą do bardziej zaludnionego miejsca? Tak, w końcu umiała czytać mapę. Ale czy skojarzyła fakt, że TO konkretne miejsce, to pewien bardzo istotny, opuszczony dom… No zupełnie nie. Gdy stanęli przed ruderą, aż jej ręce opadły.
- O ja pierdolę… – jęknęła, patrząc na zniszczony budynek i zaraz zdała sobie sprawę, że przecież nie była tutaj sama. – To znaczy… Ciekawe co tutaj wymyślili – wszystkie talenty aktorskie i sceniczne zużyła do tego, żeby wyglądać, jakby faktycznie z rozbawieniem wywróciła oczami na to, co mogli tutaj wykombinować. W środku jednak panikowała. Oj i to jak bardzo panikowała.
Gdy wybrali to miejsce, kierowała się tym, jak często było uczęszczane. Mało osób przychodziło do tej rudery. Okazjonalne imprezy się tu odbywały, owszem, ale było jeszcze trochę za zimno na takie ekscesy w nie do końca docieplonym budynku, żeby nie powiedzieć, że dosłownie dziurawym. A tymczasem oni sobie tutaj urządzili kurs. Kurs, podczas którego trzeba było szukać poszkodowanych.
Bawić się w przeszukiwanie w miejscu, gdzie ukryli nie jedną, nie dwie, nie trzy, a cztery czarnomagiczne książki.
Puściła Maxa przodem, a sama szybko wysłała wiadomość na wizzengerze do Artiego, bo przecież to już było poniżej krytyki. Szpital się na nią uwziął, po prostu uwziął. Jak nie Mung, to skrzydło w Hogu, jak się nie pałęta ze swoimi biznesami do uzdrowicieli, to ci wbijają jej do skrytki. Ten kwiecień był niemożliwy.
Starała się utrzymać swój wesoły humor i żarty, ale jakoś tak było jej trudniej. Szczególnie kiedy weszła do środka. Wspomnienia tamtej nocy wróciły i choć finalnie były one ciepłe, gdy pomyślała o tym, co miała tu robić – przeprowadzać pierwszą pomoc – i połączyła to z bliznami, które tu zobaczyła, od różnego nacisku, głośniej przełknęła ślinę.
Nagle to zadanie stało się dla niej… Dość osobiste.
- Idę szukać nieszczęśnika – oznajmiła dużo bardziej zmotywowana niż do tej pory, jakby od tego coś zależało. Jakby pomagając manekinowi mogła pomóc przyjacielowi. Niby wiedziała, że starych ran nie mogła zagoić, ale jej cholerna emocjonalność tak już to w jej głowie ułożyła.
W poszukiwaniu manekina weszła na piętro, coś prowadziło ją do pokoju, w którym było ukryte wejście na strych. Może to przeczucie, może wspomnienie, a może chęć sprawdzenia, czy nikt im się do książek nie dobrał. Cokolwiek by to nie było, sprowadziło ją do równie alarmującego widoku, co zajęcia właśnie w opuszczonym domu. Spod drzwi wydobywał się dym.
- Max uważaj! – krzyknęła, nie wiedząc, gdzie chłopak był, ale powinien ją usłyszeć. Wolała się upewnić, że się tego nie nawdycha. – Tu się ulatnia jakiś gaz! Zasłoń czymś nos i usta!
Powiedziawszy to, sama zawiązała sobie materiał na twarzy, nie chcąc wdychać oparów. Weszła szybko do pomieszczenia i rozejrzała się, oceniając sytuację. Manekin – ciężko oddychał. Klapa na strych – nietknięta.
Mogła ratować manekina.
Najpierw jemu też przewiązała nos i usta, chcąc go jakkolwiek osłonić.
- Wiem, że nie ma pan siły, ale musimy współpracować – nie było tu łatwo oddychać i czuła, że powinni jak najszybciej się stąd ulotnić. Nie wiedziała, czy dadzą radę tak łatwo to zrobić z jej wielkością i wagą i symulacją dorosłego człowieka, więc nim wzięła się za wynoszenie go, zaklęciem rozbiła okna, trzaskając jedno po drugim, żeby wpuścić tu powietrze. – Wychodzimy, niech się pan mnie złapie – pozwoliła mu się podeprzeć o jej ramiona i powoli wyszli.
Zamknęła za sobą drzwi, by nie wpuszczać dalej gazu a następnie wyszła z poszkodowanym na dwór, żeby mógł odetchnąć świeżym powietrzem. Sama też trochę pokasłała, ale nic jej nie było, szybko się stamtąd zwinęła.
Odpowiednimi zaklęciami zajęła się pacjentem, po czym kolejnego wypisała karteczkę jak i opowiedziała, że na tym etapie i tak wysłałaby go do szpitala, żeby porządnie sprawdzili mi płuca, czy nie doznał żadnych uszkodzeń. Zresztą, jak tylko Max wyszedł, jemu też dokładnie opisała, co zrobiła, chcąc się upewnić, że postąpiła zgodnie z rozsądną koleją rzeczy w takich sytuacjach.
- Myślisz, że coś takiego mogłoby uszkodzić oskrzeliki? – dopytała, całkiem zainteresowana tym nowo odkrytym tematem. – Jakby się coś takiego leczyło?

/zt

@Maximilian Brewer

Opłata: Zapłacone
Wykonywane zadanie: Zatrucia
Kości: 6 i 3 i 6
Wykorzystane modyfikatory: -
Wykonane zadania: Teoria i egzamin | Oparzenia | | Rany odzwierzęce | Podtopienia
Uzyskane nagrody: składnik: pokrzywa


Max nie miał pojęcia, dokąd dokładnie szli. Owszem, kręcił się wielokrotnie po wiosce, spędzał w niej sporo czasu, ale jakoś nigdy nie zajmował się kwestiami tego, gdzie co stało i dlaczego było akurat tam, a nie gdzie indziej. Nic zatem dziwnego, że nieco się zdziwił, kiedy stanęli przed tą skończoną ruderą, zastanawiając się, co właściwie mieli tutaj robić, po czym zerknął na Harmony. Może nie był najlepszy w rozpoznawaniu cudzych zachowań, czy uczuć, ale był pewien, że w tej chwili dziewczyna coś przed nim ukrywała, że starała się coś zasłonić, czy może po prostu miała jakieś wspomnienia z tym miejscem, których mieć nie chciała.
- No, ja się zgadzam, niezłe gówno - powiedział, uśmiechając się lekko, ale nie chciał na nią naciskać, więc podwinął rękawy i zabrał się do dzieła, razem z młodszą dziewczyną wchodząc do pięknie walącego się domu, bardzo uważnie się przy tej okazji rozglądając. Nie szukał nie wiadomo czego, a poszkodowanego, ale nigdy nie mógł na niego trafić. Udało mu się to dopiero, kiedy usłyszał stłumione okrzyki towarzyszki i zdał sobie sprawę z tego, że faktycznie znajdują się w jakimś gównie.
- Mmm, reakcja alergiczna? - mruknął do siebie, gdy w końcu udało mu się dotrzeć do własnego manekina i znalazł ślady świadczące o użądleniach. Nim jednak zdołał coś zrobić do jego uszu doleciało wściekłe brzęczenie i zdał sobie sprawę z tego, że to, co zaatakowało manekina, nie zniknęło. Pospiesznie się wycofał, osłaniając się w miarę możliwości, by zaraz spróbować zaklęciami odgonić natrętne osy, co na całe szczęście ostatecznie mu się udało i mógł przystąpić do szybkiego udzielania pomocy, usuwając żądła, starając się złagodzić obrzęk, sprawdzając, czy nie doszło do jakiegoś uszkodzenia w innym obrębie ciała, czy nie było jakiegoś szoku, wstrząsu, czy czegoś podobnego.
- Wizyta u lekarza jest konieczna, żeby upewnić się, czy aby na pewno wszystko dobrze. Natychmiast - zaordynował jeszcze, nim doszedł do wniosku, że nic więcej nie mógł zrobić i dołączył do Harmony.
Wysłuchał tego, co miała do powiedzenia, kiwając lekko głową, zapewniając ją, że postąpiła słusznie, a później zaczął snuć swoje teorie, starając się udzielić odpowiedzi na jej pytanie. Widać było jednak, że tak jak ona była nieco rozkojarzona, to samo dotyczyło jego, czy to już ze zmęczenia, czy z powodu jego własnych demonów, które również nie chciały się od niego odczepić. Niemniej jednak - ruszyli w stronę kolejnego zadania.

z.t

Opłata: Zapłacone
Wykonywane zadanie: Zatrucia
Kości:2,30 ->62
Wykorzystane modyfikatory: Modyfikator numer 5
Wykonane zadania: Teoria, Oparzenia, Obrażenia odzwierzęce, podtopienia
Uzyskane nagrody: Pokrzywa, ślaz

Ledwo trzymający się dom, w którym ewidentnie straszy, albo mieszka jakieś dzikie, niebezpieczne zwierzę? Tak, to świetne miejsce na kolejny punkt programu, na pewno. Każdy element tego miejsca mówił mi, żebym zabierała swoje cztery litery, ale ja oczywiście musiałam wleźć jak ta stara krowa i szukać manekinu. Zresztą, nie byłabym Shimazu, gdybym teraz od tak stchórzyła. Śmierć poprzez zawalenie się budynku na głowę? Zostanie zjedzonym przez akromantulę, która ma tu gniazdo? Brzmi jak idealne zakończenie mojego żywota.
Wlazłam za błotnistymi śladami do czegoś, co musiało być kiedyś salonem. Dostrzegłam manekin, leżący na kanapie, pośród wielu opróżnionych buteleczek. Wyczułam lawendowy zapach unoszący się w powietrzu i raczej nie należał on do manekinu. Spróbowałam prześledzić w głowie eliksiry, które pachniały w ten sposób, zbliżając się do poszkodowanego. Musiałam się rozkojarzyć na chwilę, bo zdeptałam jedną z butelek, a przestraszona tym faktem, zdeptałam drugą i jeszcze kolejną. Poczułam ostry ból podeszwy, świadczący tylko o jednym - szkło przebiło się przez mój but. Szczerze mówiąc bardziej mnie wkurzyło uszkodzenie obuwia niż mojej nogi. Najpierw ogarnęłam siebie, później użyłam reparo na bucie, mając nadzieję, że to coś pomoże. Następnie, wzdychając ciężko, wydostałam przy pomocy zaklęć manekin na zewnątrz i zastosowałam wszystkie procedury przy podejrzeniu zatrucia się poprzez przedawkowanie. Kiedy skończyłam swoją robotę, ruszyłam w dalszą podróż, nieco utykając na wcześniej zranioną nogę. Była już uleczona, ale mój piękny umysł wciąż uważał, że coś jest z nią nie tak.

z/t

Opłata: opłacone
Wykonywane zadanie: PZatrucia
Kości: 4 || 13
Wykorzystane modyfikatory: —
Wykonane zadania: Teoria | Oparzenia | Obrażenia odzwierzęce | Podtopienia
Uzyskane nagrody: szansa uniknięcia nieprzyjemnej konsekwencji w jednym z zadań praktycznych | woreczek ze skóry wsiąkiewki | nieco kory kasztanowca

Kolejny przystanek okazał się jedną, wielką ruderą. Zawahała się nawet przy wejściu, czy w ogóle to było bezpieczne. Ostatecznie jednak uznała, że chyba organizatorzy nie byliby tak głupi, żeby narażać na niebezpieczeństwo wielu małolatów, którzy brali w tym udział. A może to był test? Jeśli tak, to Thalia właśnie go oblała, gdy postawiła pierwszy krok w rozpadającym się budynku. Nic nie mogła jednak poradzić na dudniące w jej głowie słowa przysięgi, którą złożyła przed laty i ta niedająca jej spokoju ambicja. Obiecała sobie skończyć wszystkie zadania, i to w jak najkrótszym czasie, bo nie mogła wcale sobie pozwolić na kilka dni wolnego.
Dostrzegła ślady butów i ruszyła na górę, licząc na to, że właśnie tam znajdzie manekina, potrzebującego pomocy. Wspięła się po schodach aż na piętro i zorientowała się, kierowana wysoko rozwiniętą intuicją, że coś było nie w porządku. Jedne drzwi były zamknięte, jedyne. Czuła nieprzyjemną woń i doskonale wiedziała na jakim etapie zadań się znalazła. Na jej szczęście, to zatruciami zajmowała się na co dzień. Doskonale więc wiedziała co robić, by uratować manekina i uchronić przed wpływem oparów samą siebie. Liczył się czas, im dłużej będzie przebywać w pomieszczeniu, tym gorzej dla niej, dlatego chwyciła manekina i gdy tylko się zorientowała, że nie ma świadomości – teleportowała ich na zewnątrz, gdzie zajęła się udzielaniem pomocy. Może trochę zbyt zaawansowanej jak na kurs pierwszej pomocy, ale nic nie mogła poradzić na swoją pamięć mięśniową, latami szkoloną do tego typu rzeczy.

|zt

Opłata: zapłata
Wykonywane zadanieZatrucia
Kości:5->1
Wykorzystane modyfikatory:
Wykonane zadania:
wykład i teoria-OPARZENIA-Obrażenia Odzwierzęce-Podtopienia-Zatrucia
Uzyskane nagrody: samonagrzewający kubek, 20galeonów





Wiktor znalazłam się w sypialni we wczesnych godzinach obserwując dokładnie teren.
Od razu przeszukał miejsce i dostrzegł manekina na łóżku tak spokojnie leży, podszedł chociaż tak dziwnie że jest blady, zaś na jego ustach zbierają się bąbelki śliny.
Chyba ktoś tu miał problem widząc  butelkę wina i dwa kieliszki, jeden prawie cały opróżniony, drugi zaś pełen.
-Hmm....ale zaraz zaraz...- fiolki niebezpieczne i z trupią czaszką.
No tak ale ze mnie niezdara przypadkiem Rudzielec potrącił stolik, na który stoi wino i wszystko się na chłopaka wylewa. Teraz muszę trochę zająć sobą przez co przypadkiem następujesz na potłuczony kieliszek. Szybko użył odpowiednich zaklęć na siebie, po czym wrócił do poszkodowanego i się nim zajął. Już wcześniej doraźnie się zaopiekował zatruciem, lecz nie można było powiedzieć, że to wystarczyło. Najważniejsze były eliksiry i zaklęcia które mogły się przysłużyć w ratowaniu. Wprawdzie manekin był cały i zdrowy prawie.
Puchon zawsze sądził, że ma coś w rodzaju szóstego zmysłu, bardzo dobry instynkt podpowiadający co może pójść nie tak; dlatego mimo podejmowania kłopotów i ryzyko za sobą niosące niejednokrotnie dość lekkomyślnie, wychodził z każdej opresji.
Z mniejszym lub większym szwankiem, ale zawsze, że z każdej opresji zdoła się wykaraskać.
Rudzielec obrócił się na pięcie, znikając za innym drzwiami. Przynajmniej nikt nie mógł mu powiedzieć, że się nie starał.


z/t

Opłata: zapłacone
Wykonywane zadanie: Zatrucia
Kości: 3 oraz litera F
Wykorzystane modyfikatory: -
Wykonane zadania: teoria, oparzenia, Obrażenia Odzwierzęce, Podtopienia
Uzyskane nagrody: - Doskonale zapamiętujesz kwestie związane z zatruciami, dosłownie jakby same wskakiwały ci do głowy. Masz wrażenie, że obudzony w środku nocy wyrecytujesz dosłownie wszystko z pamięci. Dzięki temu w czasie wykonywania zadania z zatruć możesz wykorzystać jeden z dodatnich modyfikatorów.
- Mięta

Szukanie manekina w tym opuszczonym domu powodowało u Anabell dreszcz na karku, nie przepadała za takimi miejscami, zdecydowanie nie były jej to ulubione miejscówki, nie kiedy jest tutaj sama, a jedyna osoba, jakiej będzie pomagać to manekin. Wzdrygnęła się, wchodząc do środka, po chwili dostrzegła jakieś ślady stóp na ziemi, które prowadziły do góry, ale i do jadalni, to drugie sprawdziła najpierw, bo było po prostu bliżej.
Zerknęła na początku, dość nieśmiało, jakby obawiała się, że spotka tu kogoś więcej niż manekina, ale tak się nie stało. Siedział przy stole, noga mu dziwnie zwisała i sam też nie wyglądał nazbyt elegancko. Podeszła do niego bliżej i od razu poczuła odór wymiocin, przez co automatycznie zatkała dwoma palcami swój nos. Na brodę Merlina jej też się niedobrze zrobiło przez krótki moment. Musiała się opanować, co jej się udało, o dziwo.
Twarz też miał dziwną, bladą, spojrzała na jego talerz i to, co jadł, czy to było w ogóle dla niej jadalne? Rozejrzała się po pomieszczeniu i po chwili udało jej się znaleźć miętę, herbata z tej rośliny powinna pomóc i uspokoić żołądek. Dlatego też nie czekając za dużo, zrobiła manekinowi herbatę ze znalezionej mięty, a następnie podała mu do picia.
Usiadła obok niego i obserwowała jego twarz, jak się zmieniła, powoli kolory na jego buzi wracały na swoje miejsce, nie był już blady jak ściana, czkawka mu przeszła i bóle brzucha raczej też przeszło, nie widziała, żeby trzymał się za obolałe miejsce. Misja zakończona sukcesem.

z/t

Opłata: LINK DO ZAPŁATY
Wykonywane zadanie: Zatrucia
Kości: 3 i D
Wykorzystane modyfikatory: -
Wykonane zadania: Teoria / Oparzenia / Rany odzwierzęce / Podtopienia
Uzyskane nagrody:  samopiszące pióro (teoria), mięta (zatrucia),


Annę przeszły ciarki, kiedy zobaczyła dom, do którego odwiedzenia zmusiło ją kolejne kółeczko. Czy oni specjalnie na potrzeby kursu zaaranżowali tę ruinę, czy ktoś tu naprawdę mieszkał i na wynajmie zarobił parę groszy? Brandonówna naprawdę nie wiedziała, która opcja według niej była gorsza. Celowe tworzenie takiego bajzlu i brudu czy życie w nim na codzień… Nie. Zdecydowanie gorsze było to drugie.
Chcąc czy nie, musiała się przejść po pomieszczeniach, więc zaczęła od parteru, darząc żywą niechęcią przestrzeń na piętrze. Kto wie, może deski tutaj nie były stabilne i błyskawicznie znów znalazłaby się na parterze, tylko w stanie dużo bardziej opłakanym niż obecny?  Westchnęła ciężko i poszła do kuchni, gdzie znalazła nieszczęsny manekin. Chciała go złapać, ale ten lał się przez ręce, co dało dziewczynie pierwsze wskazówki na temat stanu jego zdrowia. Nagle wstrząsnęły nim kolejne torsje i Puchonka odskoczyła, bardzo starając się nie krzywić z obrzydzeniem. Chociaż właściwie czemu się powstrzymywała? To tylko przedmiot. Naprawdę, ile razy jeszcze miała to sobie powtarzać? Rozejrzała się i znalazła grzyby. No dobra, trzeba było sprowokować wymioty. Znów sięgnęła po te swoje cudne, wzorowe notatki zapisane jej zdobycznym piórem, a potem zgodnie ze wskazówkami zaczęła przeszukiwać kuchnię w poszukiwaniu ziół prowokujących wymioty. Znalazła, a do tego wszystkiego trafiła się jej w ręce mięta, która… Cóż. Może do eliksiru by się nadała, bo na pewno Anna nie zamierzała jej tak po prostu spożywać, nawet w formie naparu. Dokończyła zadanie, a potem czym prędzej wyszła, nawet się nie odwracając.

z/t

Opłata: Zapłacone
Wykonywane zadanie: Zatrucia
Kości: 3, samogłoska
Wykorzystane modyfikatory: 5 przerzutów za pkt z zaklęć xD
Wykonane zadania: teoria
Uzyskane nagrody: pokrzywa, mięta

Następnego dnia był już spokojniejszy. Wielokrotnie przetwarzał w głowie sytuację z egzaminu i w końcu wytłumaczył sobie, że za bardzo się zestresował i niepotrzebnie wmówił sobie, że ktokolwiek wie o jego przeszłości, kiedy nic podobnego nie miało miejsca. Ruszył wcześnie i żwawo, za cel obierając pierwszy lepszy punkt na mapie, który okazał się opuszczonym domostwem. Nie zastanawiał się dwa razy, po prostu wszedł do środka, licząc, że rzeczywiście zadanie będzie na niego czekać w środku. Nie pomylił się. Nie musiał długo błądzić, aż zawędrował do jadalni, gdzie czekał na niego biedak, który pewnie zatruł się kolacją. Śmierdziało niemożebnie i nie omieszkał się skrzywić, nie zważając na uczucia manekina. Ten zresztą i tak był zbyt zajęty próbą dalszego wymiotowania. Pierwsze co zrobił, to uprzątnął cały ten bałagan, nie mogąc się skupić w tym smrodzie, dwa zaklęcia i od razu było lepiej. Potem zmarszczył brwi, myśląc intensywnie. Trzeba było wywołać wymioty, tylko jak? Przejrzał naprędce to, co miał w kuchni i w końcu znalazł miętę, która przecież miała dokładnie takie właściwości. Podał ją nieszczęśnikowi w formie naparu i odmienił jego los. Bajecznie.

| z. t.

Opłata: Klik
Wykonywane zadanie: Zatrucia
Kości: 2 i 100
Wykorzystane modyfikatory: -
Wykonane zadania: teoria, oparzenia, obrażenia odzwierzęce, podtopienia
Uzyskane nagrody: uniknięcie nieprzyjemnej konsekwencji w kolejnych etapach; woreczek ze skóry wsiąkiewki; kalendarzyk

Po nieprzyjemnej przygodzie z podtopionym i naćpanym manekinem potrzebowała jeszcze chwili, żeby się otrząsnąć. Ćwiczenia oddechowe, które kiedyś ktoś jej pokazał, chyba nigdy wcześniej nie okazały się tak pomocne. Zanim dotarła do opuszczonego domu była już jednak w całkiem dobrym stanie, a w każdym razie w takim, który pozwalał jej na przystąpienie do kolejnych zadań. Nie była osobą, która łatwo się poddawała. Weszła do środka, starając się niczego za bardzo nie dotykać, bo budynek nie prezentował się jakoś wyjątkowo bezpiecznie, a nie chciała, żeby sufit zawalił jej się na głowę. Dostrzegła jednak błotniste ślady na podłodze wskazujące na to, że ktoś niedawno tu był, dlatego poszła ich tropem, ale szybko okazało się, że rozchodziły się one po całym domu. Ręce jej trochę opadły, bo skąd miała wiedzieć, gdzie się udać? Nie miała przecież całego dnia do zmarnowania w tym miejscu. Może było to głupie, ale weszła do pierwszego lepszego pomieszczenia, które okazało się być salonem i bingo! Jegomość leżał sobie jak król na kanapie i wszystko byłoby w porządku, gdyby nie pozycja, którą przyjął i porozrzucane wokół fiolki. Zmarszczyła nos na unoszący się w pomieszczeniu zapach, a następnie zrobiła dosłownie krok do przodu, co szybko okazało się być błędem. Nie spojrzała pod nogi i weszła prosto w szklane naczynia, które ją poraniły. Nie obyło się rzecz jasna bez przekleństw, narzekania na własną nieuwagę i innych takich, ale kiedy już wreszcie uporała się sama z sobą, podeszła wreszcie do kanapy, tym razem już patrząc pod nogi. Nie chciała powtórki z rozrywki. Usunęła rozsypane w salonie szkło i na wszelki wypadek pozbyła się też lawendowego zapachu, który co prawda nie wydawał się jakiś bardzo szkodliwy, ale ile razy w życiu miała okazję się przekonać, że pozory mylą... Na eliksirach się nie znała, na zatruciach też średnio, ale ile mogła, tyle zrobiła. Lepsza była taka pomoc niż pozostawienie nieszczęśnika i oddanie go w wieczne objęcia Morfeusza.

|z.t