Obszerne pomieszczenie podzielone na boksy. Tu właśnie pracują Aurorzy. Na ścianach powywieszane są stare zdjęcia twarzy najniebezpieczniejszych poszukiwanych, rodzin lub ulubionych drużyn quidditcha. Każdy Auror ma swój oddzielny boks.
Autor
Wiadomość
Maximilian Felix Solberg
Rok Nauki : I studencki
Wiek : 20
Czystość Krwi : 50%
Wzrost : 194 cm
C. szczególne : leworęczność, Znak zorzy w postaci czerwonej kreski na palcach lewej dłoni, tatuaż kojota na lewym ramieniu,tatuaż fiolki z syreną i sroką na lewym przedramieniu, Telepatyczne połączenie z Brewerem
-Szkoda. - Wzruszył ramionami, o gdyby tylko mógł sprawiłby, żeby Amortencja wcale nie przypominała miłosnego wywaru i tym samym ułatwiłby sobie zadanie i jeszcze bardziej uśpił czujność swojego celu, ale skoro nie mógł, to miał zamiar podjąć wyzwanie z tym, co miał pod ręką. Gdy tylko zadanie się rozpoczęło Max od wypatrzył swój cel i zaczął nonszalancko zbliżać się w jego stronę. Już od początku nie miał łatwo, bo ktoś go zaczepił i dopiero po chwili Maxowi udało się wyplątać z tej konwersacji. Niestety, to nie był koniec problemów w misji. Sekundy po tym jakiś typek usilnie próbował namawiać go na astroruletkę i był odporny na wszelkie argumenty nastolatka nawet na ten, że chłopaka po prostu na ten hazard dziś nie stać. W końcu obiecał typkowi, że zamówi sobie alkohol i do niego dołączy, co sprawiło, że nieznajomy ucieszył się i uciekł do stołu hazardowego, a Solberg mógł kontynuować zadanie. Właśnie podchodził do lady, gdy miejsce obok popijającego wino kucharza zwolniło się. Max od razu wskoczył na sąsiadujący stołek zamawiając u barmana kieliszek Ognistej. -Widzę, że nie najlepiej się dzisiaj kręci. - Zagadał do swojego celu, wskazując głową niezbyt zatłoczony "lokal". Co jak co, ale Max czuł się w tej sytuacji jak ryba w wodzie i skłamały mówiąc, że nigdy wcześniej się podobnie nie zachowywał. -Macie tu jakieś krewetki, czy coś takiego? Wmówiłbym temu nawiedzonemu od astroruletki, że mam uczulenie i mógłbym na spokojnie spadać do chaty. Tak mi chyba nie odpuści. Zapłacę dodatkowo jak będzie trzeba. - Ciągnął pogawędkę z uśmiechem jakby nigdy nic, licząc na to, że kucharz na chwilę spuści z wzroku swój kieliszek i Max będzie mógł dolać mu do napoju amortencji. Czas leciał nieubłaganie, ale chłopak nie miał zamiaru zachowywać się podejrzliwie i dyskwalifikować własnej osoby z tej misji. Może zazwyczaj był porywczy, ale jeśli potrzebował czegoś osiągnąć, potrafił znaleźć w sobie odpowiednie pokłady cierpliwości.
Szukanie celu:E, G, J Szybkość: nieparzysta Gra aktorska: +2 umiejętności aktorskie, +2 odporność na stres, +2 dobry kłamca, razem 6 więc -3 min
CZAS: Dodaje sobie za powab wili -2, bo to chyba najbardziej oczywiste, nie mam innych cech i troche nie ogarniam i -2 za postać młodszą niż 2 miesiące. więc: J +1min, E +1min, G +2min +20g, GA: -3min, Dodatkowo: -4min 17 min + 20g
Śmieję się wesoło do @Huxley Williams i przyglądam jego ramionom. - Może nie byłoby tak wcale źle? - żartuję lekko, bo żaden z towarzyszących mi panów nie wygląda na takiego, który by mnie nie utrzymał i nie był w stanie ułożyć do snu. Czy przeszkadza mi mój brak rozsądku? Ani trochę. Życie jest jedną tylko przygodą, kto nie gra, nie wygrywa, kto nie próbuje, ten nie ma jak nazwać się szczęśliwym. Robię się na chwilę głupi, kiedy Salem odsłania swoje szerokie barki i materiał koszuli wślizguje się po nich gładko jak wąż. Wprawnie zapinam guziki swojej, przyglądając mu się bezpardonowo. Nie jestem przesadnie wstydliwy, właściwie, wcale nie jestem wstydliwy i cóż, nie wstyd mi z tego powodu. Jestem na krawędzi zaproponowania mu, że zawiążę ten krawat, powstrzymuję jednak słowa, nie chcąc wprawić go w zakłopotanie. Mnie zupełnie nie przeszkadza, że nie jesteśmy tu sami, ale to nie jest standard społecznych norm ani ludzkich preferencji. Zakładam jednak włosy za ucho i przyjmuję poważną minę, biorąc lśniącą tacę w rękę. Uśmiecham się promiennie, czarująco, wystarczyłoby przecież, odrobinę więcej uroku wili i każdy z ludzi mógłby być moim potencjalnym celem - ale to prawie jak oszustwo, a choć jestem krnąbrny i lubię mataczyć, nie chcę swoich ledwie poznanych, nowych znajomych zniechęcić do siebie. Wystarczy przecież, że i tak ludzie wybierają dystans do mnie, nie muszę dawać im ku temu więcej powodów. Ruszam między obecnych, starając się utrzymać w polu widzenia elegancką damę przy barze. Kątem oka jednak widzę swobodny ruch @Salem Latif wchodzącego na tę niewielką scenę, na której dziś gramy i gubię kilka chwil, niepotrzebnie przyglądając się temu, jak doskonale prezentuje się nawet w garniturze. Uśmiecham się uprzejmie do mijanych gości, choć wciąż mnie coś uwiera w stopę i choć staram się nie przejmować, to jednak ostatecznie daję za wygraną. Z wielką, jak się okazuje, korzyścią, bo znajduje w zdjętym na uboczu bucie zadowalającą sumkę galeonów! Jestem z niej tak zadowolony, że ruszając na powrót w stronę baru, wpadam lekko na @Diego I. Lucero-Fernández i przepraszam prędko. Nie chcę przeszkodzić mu w wykonywaniu jego zadania. W końcu docieram do baru. Odkładam za blat tacę i biorąc serwetkę w rękę, uśmiecham się czarująco do eleganckiej damy. - Witam serdecznie, czy mogę coś Pani zaoferować z naszego asortymentu? - wpatruję się w jej twarz, która, choć wcale nie pierwszej młodości, to jednak wydawała się niezwykle sympatyczna. Może to tylko pozory, a może dla mnie wszyscy ludzie wyglądają sympatycznie?
Kobieta niemalże podskoczyła. Chyba nie zrobi kariery na deskach teatru, ponieważ ewidentnie stresowała się przebywaniem w Ministerstwie i Atlas mógł dostrzec pot spływający jej po karku. Pewnie tylko czekała aż któryś z uczestników warsztatów do niej podejdzie, ale definitywnie nie spodziewała się potomka wili. Uśmiechnęła się szeroko do kelnera. - Och... Oczywiście... - wymamrotała radośnie, bardzo zadowolona, że to do niej podszedł ten przystojny mężczyzna. Z chęcią by go schrupała, lubiła młodszych i pełnych energii. Im dłużej wpatrywała się w niezwykłą urodę Atlasa, tym bardziej ulatywały z jej głowy logiczne myśli. Przygryzła wargę, nie mogąc powstrzymać rumieńca, jaki szybko ogarnął kobiece policzki. - Poproszę sherry. Opuściła wzrok niesamowicie zawstydzona. W ogóle nie planowała przybierać takiej gry aktorskiej, ale urok Atlasa zmiótł kobietę z nóg. Teraz ignorowała fakt, że była tu tylko, aby umożliwić im spełnienie zadania - chciała bardziej poznać nieznajomego i popatrzeć na niego jeszcze troszkę.
Rzuć k6! Parzysta kostka oznacza, że możesz błyskawicznie przystąpić do spełniania swojego planu i nalać eliksiru do kielicha czarownicy. Możesz odjąć od swojego czasu -3 min. Nieparzysta kostka oznacza, że idzie Ci trochę wolniej, może masz problem z odgadnięciem co tutaj może posłużyć za "sherry", ale i tak to nie ma znaczenia. Dolewasz eliksir i możesz odjąć -1 min.
Kucharz powoli siąpił "wino", które najprawdopodobniej było jakimś wiśniowym soczkiem. Ognista whiskey, jaką zamówił u barmana Max również okazała się zwykłym sokiem, tym razem jabłkowym, aby kolorystycznie trochę przypominać alkohol. Mężczyzna, który odgrywał kucharza, miał pokaźną, czarną brodę i krzaczaste brwi. Wydawało się, że zdenerwowało go odważne pojawienie się młodzieńca, ale po chwili można zauważyć, że to tylko standardowy wyraz jego twarzy. - Kręci się jak bąk przy psiej dupie, odkąd ministerstwo ciągle tu węszy. - prychnął facet, wypijając nieduży łyczek wina, które wypełniało cały kielich niemal po brzegi. Zmierzył Maxa wzrokiem. Trzeba przyznać, że gościu całkiem dobrze wpasowywał się w rolę. - Krewetki? Eee... Muszę zerknąć do składzika, młody. Czekaj no. Odsunął swój stolik i podreptał gdzieś na bok, znikając za jakąś atrapą baru czy cokolwiek to właściwie było. Kielich oczywiście zostawił, a barman zajęty był wycieraniem lady, więc wystarczy odrobina zręczności...
Świetne zagranie <3. Rzuć k6! Parzysta kostka oznacza, że byłeś bardzo zwinny i niepostrzeżenie dolałeś Amortencji do wina kucharza. Możesz od swojego czasu odjąć -3 min. Nieparzysta oznacza, że jednak trochę zajęło Ci wypatrzenie odpowiedniej chwili, ten barman chyba ciągle na ciebie zerkał... Ostatecznie dolewasz eliksir. Odejmij -1 min od swojego czasu.
UWAGA! Pochorowałam się, więc na wszelki wypadek przedłużam warsztaty do 25.11. Czekam jeszcze na trzech uczestników!!!
Maximilian Felix Solberg
Rok Nauki : I studencki
Wiek : 20
Czystość Krwi : 50%
Wzrost : 194 cm
C. szczególne : leworęczność, Znak zorzy w postaci czerwonej kreski na palcach lewej dłoni, tatuaż kojota na lewym ramieniu,tatuaż fiolki z syreną i sroką na lewym przedramieniu, Telepatyczne połączenie z Brewerem
Nie spodziewał się dostać prawdziwego alkoholu, ale mimo wszystko rozczarował się nieco, gdy poczuł smak jabłkowego soku. Był w takim momencie, że dałby wszystko za odrobinę procentów, ale musiał jakoś się pogodzić z tym faktem i skupić na zadaniu, jakie miał przed sobą. Zdawało się, że nawet nie zauważył niezadowolenia kucharza bez względu na to, czy było prawdziwe, czy faktycznie taki miał po prostu wyraz twarzy. -Ci to zawsze wlezą tam, gdzie nikt ich nie chce. - Prychnął niezadowolony, na wzmiankę o Ministerstwie i to całkowicie szczerze. Nie baczył na to, że znajduje się właśnie w samym środku tej instytucji. W razie czego zawsze mógł przecież powiedzieć, że była to tylko aktorska gra, by zaskarbić sobie zaufanie brodatego kucharza. -Będę zobowiązany. - Skinął jeszcze głową, popijając swoją "Ognistą", gdy mężczyzna wstał, zostawiając swój kieliszek bez opieki, a raczej pod opieką Maximiliana. Gdy tylko kucharz zniknął z pola widzenia, nastolatek rzucił okiem, czy barman jest odpowiednio zajęty, po czym błyskawicznie wyjął fiolkę z Amortencją, odkorkował ją i wlał eliksir do "wina" kucharza, równie szybko chowając wszelkie dowody zbrodni. Dla Solberga była to bułka z masłem, gdyż sam wielokrotnie w podobny sposób zażywał różne substancje lub "przyprawiał" swoje posiłki. Siedział nad swoją szklaneczką, jakby nigdy nic, czekając więc na powrót brodatego mężczyzny w międzyczasie pytając jeszcze barmana o popielniczkę, bo skoro nie mógł się porządnie napić, liczył, że może uda mu się chociaż zajarać.
______________________
I thought that I could walk away easily But here I am, falling down on my knees
Atlas M. O. Rosa
Wiek : 28
Czystość Krwi : 90%
Wzrost : 198
C. szczególne : czar wili rozdawany na lewo i prawo, ogromne zainteresowanie każdym rozmówcą, lekki zapach lawendy
Uśmiecham się czarująco, ale też ciepło, dostrzegając stres kobiety. Nie zależy mi przecież na denerwowaniu jej i zdaję sobie sprawę, że oboje jesteśmy tu tylko aktorami, nie chcę, by jej rola sprawiała jej dyskomfort. Przyglądam się jej uśmiechowi i lekkiemu rumieńcowi, wpełzającemu nieśmiało na policzki i śmieję się ciepło, bo to aż urocze, by dama z takim stażem tak pąsowiała przy młodzieńcu. - Mmm, doskonały wybór. - chwalę miękko, sięgając po kieliszek w kształcie tulipana. Sherry to jedno z moich ulubionych rodzajów win, wprawdzie preferuję odmianę perdo ximenez albo cream, od biedy orloso, ale oglądając się na półkę z butelkami za sobą, dostrzegam jedynie fino. Z żalem zauważam, po odkorkowaniu butelki, że to zwykła woda i choć kusi mnie, by prostym aqua mutatio jednak przerobić ją na sherry, to nalewam co mam do kieliszka, sprawnie czarując damę uśmiechem i sprytnie dodając zawartość wylosowanej przeze mnie fiolki. - Pani tu tak sama, przy barze? - zagajam sympatycznie, podsuwając jej kieliszek. W końcu, jeśli ją dobrze zagadam, to nawet nie pomyśli o tym, co pije, a ja spełnię swoje zadanie raz-dwa i będę mógł poszczycić się wielkim potencjałem na przyszłego aurora. Gdybym tylko chciał zmienić zawód.
Za dzieciaka, czytaj studenta, zdarzało mu się w przeszłości dorabiać w miejscach takich jak restauracje czy bary dzięki czemu posiadał minimalną wprawę w kelnerowaniu i miał pewność że nie wyjebie się z tackami o własne nogi. A nawet gdyby to się stało to huk zapewne byłby na całą salę. A zwracanie na siebie niepotrzebnej uwagi to coś czego zdecydowanie chciałby uniknąć, prawda? Ruszył więc do grupy młodych kobiet chcąc wykonać zadanie jak najszybciej. Chociaż fakt że traktował to wyjątkowo luźno i niezbyt się stresował pozostawał w pełni realny. Po drodze niestety zaczął go zagadywać jakiś typek który na spokojnie pożarł mu dwie minuty, a zaraz po nim przykleił się typek który chciał zagrać w ruletkę... Na szczęście przy tym drugim wystarczyło żeby Diego rzucił mało przyjemnym spojrzeniem z góry żeby ten postanowił się oddalić i dać ćwierćolbrzymowi dalej pracować. Przez te zamieszanie zgubił grupkę dziewczyn z oka i dopiero po czasie udało mu się je zlokalizować. - Dzień dobry. Czy życzą sobie panie do picia coś naszej oferty? Zamówienia grupowe mają zniżkę o dwadzieścia procent. - Jako tako miał plan działania, który mógł się powieść.
Wyglądało na to, że Ariadne wybrała dość trudne zadanie, bo aż dwie osoby sobie z nim nie poradziły. Dziewczyna posłała im zachęcające spojrzenie, ale zarówno Huxley, jak i Salem nie podjęli większych starań. Przynajmniej pozostali naprawdę dobrze się spisali - żaden nie przekroczył limitu czasu. Ba, byli ponad dziesięć minut szybsi niż można się spodziewać. - Jestem pod wrażeniem, doskonale sobie Państwo poradzili. Panie Solberg, bardzo, bardzo sprytne zagranie. Przekonująco Pan brzmi, a pomysłów widzę, że też nie brakuje. Wybrnie Pan z każdej sytuacji!- zwróciła się do zwycięskiej trójki, szczerze zadowolona z obserwowania ich wysiłków. Zwłaszcza Felix popisał się nie lada sprytem, więc do niego skierowała najpierw słowa, ale i innych było za co chwalić. - Panie Fernández, godny podziwu jest Pański spokój oraz opanowanie. Widać, że to chyba nie pierwszyzna w tego typu lokalach? - zaśmiała się cichutko, od razu czując, że głupio to zabrzmiało i nieco się pesząc. - Z kolei Pan Rosa... Co tu dużo mówić, błyskawicznie i profesjonalnie wykonane zadanie. Zakończył Pan zadanie najszybciej, w szokującym czasie czternastu minut. To by było na tyle, mam nadzieję, że potraktujecie to jako nie tylko miłą zabawę, ale również okazję do poczucia się niczym na prawdziwej aurorskiej misji. Nie tylko zaklęcia warto wykorzystywać. Eliksiry również służą ogromną pomocą. Mówiła to już odprowadzając uczestników do wyjścia z Ministerstwa, gdzie ich później uprzejmie pożegnała oraz życzyła miłej reszty dnia.
_____________ KONIEC. zt dla wszystkich! Dziękuję bardzo za udział
Nakir Whitelight
Wiek : 24
Czystość Krwi : 90%
Wzrost : 183
C. szczególne : dołeczki w policzkach, runa jera na lewym biodrze
W swojej pracy Nakir nie przepadał jedynie za okresami przestoju, kiedy mogli skupiać się jedynie na analizie zebranych materiałów. Nie zawsze mieli na tyle poszlak, żeby mieć pewność, gdzie powinni ruszyć, nie mówiąc już o dowodach. Podobnie było i teraz, gdy nie dość, że przyszło mierzyć się wszystkim z tajemniczym pyłem, to jeszcze wykryli nową grupę przemytników. Stał w biurze w kwaterze głównej i spoglądał na tablicę, do której były przyczepione kartki z informacjami, jakie do tej pory zebrali. Był opis goblina Ulfrika, którego początkowo uważali za jednego z głównych działaczy szajki, ale niestety się mylili. Nakir podszedł do tablicy, aby różdżką stuknąć w kartkę tuż przy zdjęciu goblina, a napis “dowodzący” zmienił się w napis “pachołek”, co wyraźnie nie spodobało się zdjęciu. Auror przez chwilę obserwował, jak Ulfirk na fotografii krzywi się i wygraża mu bezgłośnie, nim przeniósł spojrzenie na informacje dotyczące firmy Koło Graniaste. Mieli listę ich klientów, których należało sprawdzić, aby dowiedzieć się, czy nie mieli czegoś do dodania w temacie przemytników. Wiedzieli do tej pory, że wykradali dobry, różnoraki towar z firm, a następnie jego gorsze zamienniki próbowali sprzedawać klientom. Wykradziony towar z kolei sprzedawali za większą cenę w innych częściach kraju. Teoretycznie nie byłoby w tym nic złego, gdyby z gorszej jakości składników nie powstawały felerne eliksiry. Nakir chwilę jeszcze przyglądał się liście klientów, po czym złapał za mapę Anglii, którą rozłożył na biurku. Zaczął zaznaczać różdżką wszystkie sklepy, puby i apteki, do których towar dostarczało Koło Graniaste. Punkty świeciły się złotym blaskiem, a po chwili część z nich przybrała barwy szkarłatu, kiedy auror ponownie ich dotknął, zaznaczając te lokale, które w jakiś sposób próbowano oszukać. Ulfrik powiązany był z kilkoma, jednak nie ze wszystkimi. Konieczne było więc poznanie nazwiska dostawcy towaru do pozostałych klientów, co Whitelight pospiesznie zapisał na kartce. Zaraz też spojrzał na tablicę z informacjami, aby przywołać z niej listę pracowników firmy, w której do niedawna ukrywał się goblin. Była w niej jeszcze dwójka goblinów i choć Nakir wiedział, że nie powinien nic zakładać, gdyż założenia mogły zabić, postanowił porozmawiać z pozostałymi aurorami, aby sprawdzić, czy ktoś z nich sprawdził pozostałą dwójkę. Sądząc po informacjach zapisanych na tablicy - było to bardzo wątpliwe. Z nieśmiałym uśmiechem na twarzy i ekscytacją w oczach wpatrywał się raz jeszcze w mapę, próbując ustalić, który z pozostałych lokali może być zagrożony próbą oszustwa. Potrzebowali mieć plan, aby przygotować zasadzkę na kolejnych pachołków, aby po nitce do kłębka dotrzeć do mózgu szajki i Nakir zaczynał podejrzewać, że może to być jeden z pracowników Koła Graniastego. Odwiesił zabrane z tablicy kartki na miejsce, przyczepił do niej również mapę z zaznaczonymi lokalami potencjalnie zagrożonymi kolejną próbą oszustwa i tak gotów, skierował się do swoich przełożonych, aby zdać raport ze swojej analizy i ustalić kolejne działania.
z.t.
______________________
Like an oak, I must be stand firm
Like bamboo I'll bend in the wind
Isolde Bloodworth
Wiek : 29
Czystość Krwi : 100%
Wzrost : 177 cm
C. szczególne : zjawiskowo długie nogi, blizna na prawym boku, arystokratyczny akcent
Isolde była zmęczona. Wbrew pozorom halucynacje nie były wcale tak niewinne i całe biuro miało znacznie więcej pracy. Nie chodziło nawet o jakieś szczególne zbrodnie czy przestępstwa, ale o głupie wykroczenia wywołane zwidami. Ludzie wyprawiali niesamowite głupoty, doprowadzając nieszczęsnych aurorów do rozpaczy, bo mimo niskiej szkodliwości tych wyczynów wielu poszkodowanych decydowało się wejść na drogę prawną. Znalazło się kilka przypadków ekshibicjonistów, którzy biegali nago po Dolinie Godryka, wymachując transparentem z napisem “Uwolnić skrzaty domowe ”. Inni pływali nago w fontannie na środku miasteczka przekonani, że mają do czynienia z prywatnym basenem. Zdarzały się też drobne i absurdalny kradzieże, które tak naprawdę były efektem pomyłki. Mimo to Isolde była zmęczona i przekonana, że gdyby nie to wszystko, mieliby zdecydowanie więcej czasu na walkę z prawdziwą zbrodnią. Jakimś cudem sama do tej pory nie doświadczyła halucynacji, pomijając te idiotyczne sytuacje związane z kilkoma imprezami, na które zdecydowała się wybrać. Najpoważniejszym skutkiem jakiejś podejrzanej imprezowej magii było wymierzenie Benjaminowi Austerowi fangi w nos – co w gruncie rzeczy oczyściło atmosferę między nimi. Miała też przykre wrażenie, że jej życie prywatne to pasmo niepowodzeń i dziwnych zbiegów okoliczności. Sama nie wiedziała, jak do tego doszło, że jej partner, Jared, zakotwiczył się w jej mieszkaniu na nieco dłużej niż przypuszczała. Z drugiej strony sprawa Benjamina doprowadzała ją do szału przede wszystkim dlatego, że sama nie wiedziała, dlaczego tak bardzo ją denerwuje myśl, że Auster spotyka się z innymi kobietami. Nawet jeśli nie był jej największym wrogiem (przynajmniej już nie) i tak niewiele dla niej znaczył, a przynajmniej tak być powinno. Odepchnęła od siebie tę myśl i wróciła do raportów, które piętrzyły się na jej biurku, doprowadzając ją do szału i rozpaczy. Merlinie, przecież mogłaby spędzać czas w terenie, zajmując się prawdziwymi dochodzeniami, a nie czytając zeznania starszych pań, które były zgorszone widokiem nagiego mężczyzny protestującego przeciwko złemu traktowaniu skrzatów domowych. Zastanawiała się, dlaczego ekshibicjonistami zawsze są mężczyźni i dlaczego odrobina nieokiełznanej magii wystarczy, żeby radośnie zrzucali ubranie, stresując starsze panie widokiem swojego przyrodzenia. Czy naprawdę po to przeszła trening aurorski? Z ulgą odnotowała informację, że jest potrzebna do przesłuchania mężczyzn w sprawie kradzieży cennych artefaktów. A więc istniały jeszcze normalne zbrodnie niezwiązane z wymachiwaniem swoim przyrodzeniem ku zgorszeniu bądź rozbawieniu publiczności. Zaniepokoił ją fakt, że tak dużo rozmawia o męskich przyrodzeniach w godzinach pracy, ale z drugiej strony jeszcze nigdy dotąd nie spotkała się z tyloma zgłoszeniami dotyczącymi nieobyczajnych zachowań. Tak przynajmniej sobie to tłumaczył, a nie własnymi brakami czy tęsknotami w tym zakresie. Przyjęła zgłoszenie dotyczące kradzieży artefaktów, spisała zeznania poszkodowanego, po czym sporządziła listę podejrzanych. Nie z pewnym zadowoleniem. Przekazała ją swoim kolegom, odkrywając, że jest zmiana właśnie dobiega końca i może iść do domu, zostawiając tym cyrk pozostałym aurorom.
:: 
1, 2, 3, 4, 5
i -2 za postać młodszą niż 2 miesiące. 
