Widziadła: H - nie
Wybrany numer: 8


    Miewała lepsze pobudki w środku nocy. Ta konkretna wybrzmiała tępym uderzeniem w okiennicę przyczepy, a później cichym szamotaniem i popiskiwaniem. I chociaż w pierwszej chwili wybudzona z jakiegoś snu, uznała, że dziwny dźwięk był tylko jego elementem, popiskiwanie nie ustało. A gdy w końcu zebrała się na odwagę, w wilgotnej trawie odnalazła niewielkiego ptaka ze złamanym skrzydłem — zabrała go do środka, w pudełku po butach stworzyła tymczasowe schronienie, obserwowała uważnie każdy z jego apatycznych ruchów i nawet próbowała napoić wodą z łyżeczki. Planowała z samego rana zanieść ranną ptaszynę do profesora Rosy, ale przerażała ją myśl, że jeśli zaśnie, odpłynie chociaż na moment, może przegapić coś istotnego. Albo jej skrzydlaty towarzysz poczuje się samotnie w tym dziwnym, nowym, zbudowanym przez nią świecie z kartonu.
    Więc nie zmrużyła oka.
    I chociaż poranek nie przyniósł żadnych tragicznych wieści, a nauczyciel przejął ptaka pod swoją opiekę, Darby snuła się ledwo żywa, gdy dotarła na pierwsze ze swoich dzisiejszych zajęć. Z przyklejonym do spojrzenia zmartwieniem, omiotła wzorkiem nowy układ ławek — ciekawe co to będzie? — i zajęła wolne miejsce za Cedem (@Ced Savage), po drodze posyłając mu blady uśmiech. Chęć, by wszystko mu opowiedzieć, tylko o cal przegrała z potrzebą ziewnięcia. Może później.

Wydawał się trochę rozkojarzony na kilka sekund wcześniej, zanim przybił sztamę z Rickym. Spoglądał w kierunku Veroniki, a chwilę później Kate, z których obie zdawały się skrupularnie unikać z nim kontaktu, choćby wzrokowego. Nie umknęło to jego uwadze, szczególnie to, co tyczyło się krukonki, z którą wymianę zdań jeszcze miał w pamięci. Odetchnął wdzięczny chociaż gryfonowi za próbę ożywienia tej trupiej atmosfery, chociaż nie zrobił nic, zeby mu pomóc. Chciał nawet zagadać, ale chłopak zdawał się już pochłonięty rozmową z innymi osobami, więc Ced po prostu osunął się na krześle, czekając na początek zajęć. Ten jeszcze nie przyszedł, ale zamiast tego dotarł go słaby uśmiech Darby, który tylko przypieczętował jego dzisiejszy nastrój.
    Niewiele brakowało, żeby wstał i opuścił salę, zamiast tego wstał i przesiadł się na koniec sali, gryfonkę witając oszczednym stuknięciem dłonią w jej ławkę. Nie wiedział czy było to “cześć”, czy “pa”, ale był pewien, że nie miało to znaczenia, kiedy siadł z tyłu sali całą swoją uwagę przenosząc na lusterko, na które patrzył pod skosem, jakby miał z niego zaraz wyjść jakiś demon.


@Kate Milburn @Ricky McGill @Veronica H. Seaver @Darby Easton

brak widziadeł

Większość uczniów dopiero mnie poznawała. A ja jestem niesamowicie podniecony tym, że mogę spróbować czegoś nowego. Dziś postanawiam głównie zanurzyć się w to co najbardziej lubię w działalności artystycznej, a mianowicie zmiany swojego wizerunku. Ale oprócz tego z dodam może jakieś kreatywne scenki. Może ja nie mógłbym być świetnym aktorem, ale z pewnością moi uczniowie mają więcej talentu w tych kwestiach, a pomądrzyć i pooceniać każdy może.
Wchodzę do sali z uśmiechem i macham wesoło do uczniów. Mam na sobie liliową szatę czarodziejów, z których słynę, a na szacie mienią się różowe kwiaty. Kest zwiewna, z wielkim rozcięciem na środku więc widać moje piękne, złote spodnie.
- Dzień dobry! - witam się ze wszystkimi niefrasobliwie i uśmiecham się szeroko, odgarniając z czoła rudy lok. - Miło was wszystkich widzieć i poznać. Issy Rain, jakby ktoś jeszcze nie był na moich zajęciach. Po pierwsze każdy na stole ma numerek, widzicie? Po kolei będę odczytywał wasze nazwiska, a wy macie powiedzieć jaki macie numerek. Dziś będziemy pracować nad zmianą swojego wyglądu. Jak tylko powiecie swój numer na kartce przed wami pojawi się osoba do której będziecie musieli się upodabniać. Jej obraz czy coś podobnego a do tego krótki opis tego kim była, to będzie ważne do drugiej części zadania… W każdym razie kiedy już zobaczycie kim musicie zostać, możecie zacząć szperać w strojach, które pożyczyłem z jakiejś bardzo zapyziałej kanciapy od byłego kółka teatralnego. Oczywiście możecie je dowolnie przerabiać zaklęciami. Do tego jak widzicie na biurku macie lusterka, musicie jak najbardziej się upodobnić do osoby na pergaminie! Wszelkie przydatne zaklęcia macie... - zaczynam rozglądać się w poszukiwaniu tablicy i zauważam, że wcale nic na niej nie ma, wynurzam różdżkę z rękawa szaty i macham nią zgrabnie, a na tablicy pojawiają się odpowiednie zaklęcia.
- O! Tutaj! - mówię z szerokim uśmiechem. - Jeśli mielibyście jakiekolwiek problemy, zapraszam do mnie!

Wszystkie osoby są z czekoladowych kart i ich wizerunki oraz krótkie opisy znajdziecie na przykład tutaj.

Wylosowane osoby:

- Rzucacie k100 na to jak jesteście podobni do czarodzieja. Do wyniku dodajecie swoje punkty z DA (maksymalnie 25).
- Jeśli macie specjalizację kuferkową - sztuki plastyczne, dodajecie sobie kolejne 20 punktów.
- Za metamorfomagie przysługuję +60 pkt jako, że nie trzeba korzystać z zaklęć zmiany twarzy

Przygody:

Kod:

<zgss>k100:</zgss>
<zgss>przygoda:</zgss>
<zgss>modyfikatory i punkty:</zgss>


k100: 30+6=36
przygoda: G
modyfikatory i punkty: 6 pkt w kuferku dodałam do wyniku

Issy okazał się być spoko profesorem, przynajmniej na pierwszy rzut oka, a zadanie jakie im zadał - całkiem ciekawe i nie wymagające chyba szczególnych umiejętności. Trafił mu się Alberyk Grunnion, a kiedy zapoznał się z jego wyglądem i przypomniał sobie, kim typ był, szalenie go to ubawiło i cały rozchichotany zaczął planować swoją metamorfozę w twórcę łajnobomb. Najważniejszym elementem charakteryzacji była według niego oczywiście wielka, brązowa plama na  szacie, wskazująca na materiał z którym pracował czarodziej, ale żeby się za nią zabrać, musiał najpierw znaleźć jakiś odpowiedni ciuszek. Ruszył więc w stronę garderoby, by przyjrzeć się opcjom i znaleźć coś co nadawałoby się jako imitacja łajnoszaty, ale coś poszło nie tak i zanim się dobrze zorientował co się dzieje, zaplątał się cały w powłóczyste materiały. Mógłby przysiąc, że jakiś koronkowy rękaw próbował go udusić, a modnie skrojone spodnie ze skóry owinęły się dookoła niego tak, jakby chciały go wciągnąć do szafy. Zaczął się szamotać, narobił niezłego rabanu i w końcu wydostał się jakoś z garderoby cały zdyszany, potargany i z zupełnie przypadkowym strojem w dłoni, chwyconym naprędce podczas ucieczki. - Te ubrania są jakieś opętane!! - ostrzegł wszystkich zgromadzonych i odetchnął z ulgą, że wyszedł z tego bez szwanku. Niestety, na przygotowanie charakteryzacji nie zostało mu zbyt wiele czasu i w efekcie wyglądał zdecydowanie bardziej jak po prostu Ryszard poplamiony łajnobombą niż szanowny pan Grunnion, wielki wynalazca. Ale starał się!

k100: 21
przygoda: H
modyfikatory i punkty: + 24 z kuferka = 44

Widząc, jak Ryszard wparowuje do klasy, nie mogła się nie uśmiechnąć. Powinna być przerażona, miała przecież wrażenie, że po celtyckiej nocy kompletnie się przed nim zbłaźniła, a jednak. Ucieszyła się jak mało co, ba!, można nawet powiedzieć, że przez chwilę miała rozmarzone spojrzenie. Szybko przywołała się jednak do porządku, grzecznie odmawiając RedGhulla.
Potem weszła Kate, w towarzystwie której wciąż czuła się nieco niezręcznie. Pomachała jej przyjaźnie i posłała blady uśmiech, kompletnie rozumiejąc, że dalej może się na nią gniewać. Rozumiała ten podbródek zadarty ku górze, sama pewnie postąpiłaby tak samo. Z kolei Adela to już inna sprawa, ona ją tak nie krępowała. Veronka posłała jej serdeczny uśmiech, dający do zrozumienia, że jakkolwiek nie dąsała się podczas ich ostatniej nauki gry na pianinie, to dawno przeminęło z wiatrem. Na widok Marli nieco pobladła, w końcu dziewczyna widziała ich na celtyckiej w bardzo jednoznacznych okolicznościach. I z nią się przywitała, dusząc w sobie oznaki braku pewności siebie.
W końcu do klasy wszedł nauczyciel, ubrany w śliczną liliową szatę. Ronnie odetchnęła z ulgą, bo zwiastowało to początek lekcji. Chciało jej się śmiać z puenty jego wypowiedzi, ale ostatkiem sił na szczęście się powstrzymała.
Okazało się, że miała niebywałą przyjemność upodobnić się do Grzegorza Przymilnego. Wiedziała o nim przede wszystkim to, że był eliksowarem, wynalazcą swoistej mikstury natychmiastowej przyjaźni i hochsztaplerem. Westchnęła i wstała od swojej ławki, by podejść do wieszaka z ubraniami. Zaczęła grzebać i szukać czegoś odpowiedniego, ale pech chciał, że przechodząc z miejsca na miejsce zjawiskowo wyjebała się na twarz. To znaczy, na wieszak i porozwalała wszystko wokół niego.
Spaliła buraka, nie wiedząc czyjego spojrzenia bardziej unikać – Ceda czy Ricky’ego. Zamiast machnąć różdżką i schłoczyścić ten cały rozgardiasz, zaczęła pospiesznie zbierać fanty z podłogi. Zajęło jej to tyle czasu, że jej przebranie wyglądało bardzo mało zjawiskowo. Ot, porwała ostatnią z szat leżących na ziemi i zarzuciła ją na siebie, robiąc nieporadną minę, a mniej więcej w tym samym czasie do jej uszu dobiegła uwaga Ryszarda. Spojrzała na niego żałośnie, kiwnęła głową na tak. Dzierżyła w dłoni szatę, no cóż, przynajmniej miała ona ciemnofioletowy kolor. A to już coś, czyż nie tak ubierali się średniowieczni czarodzieje?
Wróciła do ławki i spojrzała w lusterko. No cóż, efekt nie był powalający, ale za niezdarność się płaci. Wyjęła naprędce puder i zaczęła nakładać go na twarz, mając nadzieję nie tyle na to, że w magiczny sposób upodobni się do bladego czarodzieja a na to, że przykryje on jej płowe rumieńce.

k100: 65 - 20 = 45
przygoda: E (-20)
modyfikatory i punkty: n/d
https://www.czarodzieje.org/t22924p104-kostki#777495

    Problem. Ced widział pewne w wykonaniu zadania, ale jako typowy puchon, nie chcący dodawać nauczycielowi pracy, owe problemy zachował dla siebie. Niezależnie od tego, jak bardzo starał się oddać wizerunek swojej czarownicy, prawda była taka, że nie był w stanie się do niej upodobnić. Z samej definicji, wykraczał poza jej kanon urody - nieurodziwej, ale to nawet nie było najgorszym wyzwaniem. Tylko to, że Ced, nawet w najpodlejszym nastroju w najbardziej straszliwie pokracznej stylizacji, patrzył na ludzi jak zwykł, w sposób, który nie budził grozy, ani wrażenia człowieka sceptycznego, zbliżonego do podobizny Laverne de Montmorency.
    Cały ten swój wizerunek, bardzo odległy od tego, jaki miał odtworzyć, emanował w nim, nawet teraz, kiedy siedział z tyłu, w swojej bezpiecznej przestrzeni, starając nie rzucać się innym w oczy. Wpatrywał się z dystansu w nauczyciela, zamiast koncentrować się na negatywach tej lekcji, czerpiąc dziwny spokój z energii profesora, między innymi z przesnuwania spojrzenia po jego kwiecistej koszuli, było w tym coś relaksującego i pozytywnego.

k100:65
przygoda: A - Adelkę oplatają włosy
modyfikatory i punkty: +8 (kuferek) = 73

Szczerze powiedziawszy, wizja strojenia się i transmutowania niespecjalnie odpowiadała Adeli - miała wrażenie, że bardzo podobne zajęcia mieli niedawno na transmutacji. Niemniej, trzeba było, to trzeba było. Na całe szczęście wylosowała dość prostą, a do tego całkiem atrakcyjną postać, czyli wampirzycę Carmillę Sanguinę.
Początkowo wszystko szło zaskakująco sprawnie - odnalazła odpowiedni kostium, do którego dopasowania wystarczyło zaledwie kilka zaklęć. Potem zabrała się za twarz - bardzo łatwo przyszła jej zmiana koloru oczu i rozjaśnienie skóry. Problem zaczął się dopiero przy włosach - choć to był pozornie najprostszy element, to zaklęcia wymknęły jej się spod kontroli, a po chwili zaczęły ją oplatać jej własne włosy, w takim sposób, że z trudem mogła złapać oddech. Szlag by to trafił.
- Pomocy! - jęknęła tylko, ale nie była w stanie nic więcej powiedzieć.

Proszę kolejną osobę o ratunek!

k100: 58
przygoda: C ...
modyfikatory i punkty: + 23 = 81

  Skłamałaby mówiąc, że tego nagłego poruszenia ze strony Ceda nie wzięła w chociaż minimalny sposób do siebie, w końcu niemal idealnie zgrało się to z jej przybyciem i zajęciem za nim ławki. Myśli w głowie kotłowały jej pod czupryną, jedynie nieco złagodzone oszczędnym przywitaniem, próbując odgadnąć jego motywy — wpadła na jeden, malujący jej się całkowicie żenującą tragedią, gdy subtelnym ruchem, przysunęła brodę do swojego ramienia i niby chcąc się w ten sposób podrapać, nabrała głęboko powietrza. Ale nie, nie pachniała dziwnie. Nawet nuta olejku arganowego nie była mocno wyczuwalna, nie na tyle, by i największego antyfana zmusić do zmienienia ławki.
  Dopiero gdy spojrzeniem odnalazła odwrócone lusterku, nieprzypadkowo umieszczone w tej pozycji, gdy wszystkie inne szklistymi taflami skierowane były ku twarzom, zrozumiała, że to naprawdę był zbieg okoliczności, a prawdziwy powód nie miał nic wspólnego z nią, tylko z czymś chociaż dla niej niezrozumiałym, to istotnym dla chłopaka. Nawet chciała zaryzykować rzucenie spojrzenia za siebie, ale wtedy drzwi się otworzyły, a profesor Rain skradł jej uwagę (albo raczej jego szata, którą uznała za jedną z najpiękniejszych rzeczy, jakie widziała).

  Przybranie wizerunku kogoś innego od razu jej się spodobało, ale jej entuzjazm ostygł w chwili, gdy przydzielono jej Utytłanego Urga. Niby tak, było to ciekawe, było to wyzwaniem, było nieoczywiste i wymagało kreatywności, ale... klapnęła dłońmi w uda, motywując się do wstania. Uzna to za zabawę, kolejne popołudnie spędzone na przygotowaniach do występów jeśli tylko upatrywałaby przyjemności w stepowaniu na scenie jako butny goblin. Z obszernego wieszaka z ubraniami wybrała coś, co wydawało jej się wystarczająco nieokreślone i  komfortowe, do wypowiedzenia buntu przeciwko ludziom.
  Wracając do ławki, zwolniła przy biurku nauczyciela. Zrobiła krok w przód i dwa w tył, obejmując oburącz naręcze ubrań, znad którego w @Issy Rain wpatrywało się oczarowane spojrzenie:
  — Przepraszam, ale... to taka piękna szata. I te kwiaty, wyglądają jak prawdziwe! — Przyjrzała się różowym płatkom, które poruszyły się delikatnie, jakby smagane wiosennym wiaterkiem. Była niemal pewna, że roztaczają wokół siebie słodką mgiełkę aromatu — szyte na zamówienie? Dałabym się pokroić za chociaż fragment tego materiału.
  Ostatnie zdanie dodała nieco ciszej, czując, jak ciepło rozlewa się po jej policzkach. Jednak to była najprawdziwsza prawda, w głowie Darby materiał wirował już wokół jej bioder na którejś z podrzędnych, barowych scen, z których śpiewać będzie nadchodzącym latem.
  Dygając lekko, skończyła pogawędkę z nowym nauczycielem, ale nawet nie dane było jej usiąść. Urwany jęk dotarł do jej uszu i na szczęście ułamek sekundy zajęło jej zlokalizowanie źródła. Włosy Adeli (@Adela Honeycott) wydawały się oznajmiać niepodległość, przy okazji przyduszając gryfonkę, której spanikowane spojrzenie prosiło o pomoc. Nawet nie zarejestrowała momentu, w którym znalazła się tuż za nią z różdżką wycelowaną w jej głowę i finite wyrzuconym z siebie na wydechu.
  — Carmilla się mści zza grobu? — Wymamrotała z cieniem śmiechu zmieszanego z ulgą, gdy złote włosy opadły wzdłuż ramion dziewczyny. Nawet pozwoliła ich sobie dotknąć, przeczesując palcami, zanim schyliła się nieco, zerkając w lusterko i dodała, że totalnie ta zemsta nieuzasadniona, bo makijaż zrobiony przez Adelę powinien trafić na okładkę magazynu K-MAGic.

  Finalnie samej przystąpiła do charakteryzacji. Właściwie wszystko w Darby było nie tak, bo gdzie Urg był łysy, tam ona nadmiernie splątana lokami, gdzie jego uszy sterczały po bokach, jej przylegały do czaszki, wściekłości spojrzenia ciężko było szukać, jak i typowych goblinich cech — chociaż domyślała się, że nie każdy by się akurat z tą częścią zgodził. Majstrowała zaklęciami przy swojej twarzy, skutecznie transmutując ją w docelowy wygląd, tracąc coraz bardziej siebie samą w odbiciu, aż do momentu, kiedy coś się wydarzyło. Skóra, dotąd gładka, teraz pokryta była pękającymi bąblami. Spanikowana nie mniej, niż wcześniej Adela, próbowała to odkręcić, ale nic nie działało.
  Schowała twarz w dłoniach, zjeżdżając na krześle tak nisko, że niemal zniknęła pod blatem.