Wygibasy z Basilem i kolejne drinki co nieco poprawiły mu humor, ale prawdą było, że Max powoli miał dosyć tego wieczoru. Oczywiście był naprawdę zadowolony z tego, jak potoczyło się otwarcie. W życiu nie spodziewał się zobaczyć tylu znajomych i nieznajomych twarzy, co dość miło go zaskoczyło, ale wciąż jeszcze nie docierał do niego prawdziwy sens tego wszystkiego. Czuł za to ogromne zmęczenie, nasuwające się na jego młode powieki. Gdyby tylko mógł poszedłby spać wraz z tymi, którzy powoli opuszczali lokal. Niestety był tutaj gospodarzem i nie mógł sobie na to pozwolić. Z rozczarowanie zauważył, że Paco już definitywnie zniknął tak samo, jak wszyscy najbliżsi przyjaciele Felixa. Solberg postanowił więc na chwilę zniknąć w swoim laboratorium, by naładować baterie, a gdy w końcu ostatni goście opuścili Pure Lux, walnął się na kanapie w V.I.P roomie i w ułamku sekundy odleciał, nie mając nawet sposobności pomyśleć o sprzątaniu całego tego imprezowego bałaganu.

//zt z otwarcia.

Urok i zawadiacki uśmiech... Gdyby jeszcze je posiadał, to może i coś by zdołał nimi zadziałać, ale stety niestety - Josephine pozostawała obojętna wobec tych sztuczek stosowanych przez mężczyznę. Nie był pierwszym i na pewno nie ostatnim, bo w tej pracy była narażona na napalonych samców i jakoś musiała sobie z tym radzić. Ten i tak nie był jeszcze najgorszy, niektórzy bowiem byli aż nazbyt bezpośredni i wtedy już nawet nie starała się powstrzymać swojego języka. I tak zawsze wracali jak bumerang, głupcy. Gdyby tylko potrafiła czytać w myślach i dowiedziała się, co siedziało w głowie Austera, zapewne też momentalnie zmieniłaby podejście z tego względnie miłego. Szczęśliwie dla nich obojga nie miała jednak takiej umiejętności, więc jedynie zajęła się wycieraniem jakiejś szklanki.
- Nie, umarłam właśnie teraz i to przez te żałosne teksty, gratulacje - powiedziała i wydała z siebie coś na podobieństwo zniecierpliwionego westchnięcia. A więc tak to się miało dalej potoczyć, klasyczek, no dobra. - Jeśli myślisz, że zaraz przeskoczę przez ladę i wyciągniesz mnie z klubu do swojego mieszkania, to jesteś w wielkim błędzie - dodała po chwili, patrząc na niego chłodnym wzrokiem. Pomijając już to, że z żadnym z tych kolesi nigdzie by nie wyszła, ich mniemanie o sobie było doprawdy zdumiewające i może nawet godne pozazdroszczenia, bo przecież nie każdy tak wysoko się cenił. Niektórzy jednak mocno się przeceniali.
- Powiedz mi, ile kobiet do tej pory udało ci się na to wyrwać? - zagadnęła jeszcze, ni to faktycznie zainteresowana, ni to pragnąc mu pokazać, jak marny był w tych swoich próbach. Nie miała w tym sumie żadnego celu, ale skoro i tak już się przypałętał i sama mu odpowiedziała... Mogła to jeszcze chwilę pociągnąć, dopóki bar nie zostanie zasypany zamówieniami i będzie zmuszona do opuszczenia swojego fascynującego rozmówcy.

- Ach, dziękuję, staram się jak mogę - odpowiedział ironicznie, upijając ze spokojem kolejny łyk drinka. Mierzył Josephine spojrzeniem zastanawiając się, kto ją kiedyś aż tak bardzo skrzywdził, że musiała na co dzień przyjmować tak bardzo obronną pozycję. Do głowy mu nie przyszło, że po prostu mogła mieć dość bycia bezczelnie podrywaną, że miała po dziurki w nosie takich jak on. Pijanych, zadufanych w sobie dupków.
- Nawet nie śmiałbym tak pomyśleć - skłamał, bo właśnie to przecież było jego celem. No Auster, tym razem szczęście ci jednak nie sprzyja, przemknęło mu przez myśl, gdy spojrzał na piękną, ale i niewzruszoną barmankę. - Nie oceniaj mnie taką niską miarą, to, że szukam towarzystwa nie oznacza przecież, że chcę cię zaciągnąć do łóżka. Czasami fajnie jest po prostu z kimś porozmawiać.
Kolejne kłamstwo wydobyło się z jego ust, ale jego mina w dalszym ciągu pozostała niewzruszona. Jedyne do czego Ben nie był przyzwyczajony to mówienie prawdy i prostolinijność w stosunku do kobiet. Być może ze względu na to, że urodził się zły, być może udział miało w tym to, że jego matka opuściła go gdy był zaledwie dzieckiem. Benjamin nigdy nie potrafił nauczyć się do nich szacunku.
Zresztą, czy można było powiedzieć, że szanował ludzi w ogóle? Szczerze wątpię.
- Nie chcesz wiedzieć - odpowiedział z niebezpiecznym błyskiem w oku, poprawiając się na krześle. Upił kolejny łyk i posłał w jej stronę kolejny uśmiech. To, że była taka chłodna, ironiczna i niedostępna nie zrażało go wcale. Lubił wyzwania. - Lepiej powiedz mi, ilu takich jak ja zdążyłaś już dzisiaj spławić. - westchnął teatralnie, spoglądając na swojego drinka.
Po czym zaatakował z zupełnie innej strony.
- I w skali od jeden do dziesięć. Jak bardzo podłechtało ci to ego? - był zaczepny, zadziorny, może nawet trochę bezczelny. Chciał ją sprowokować by uchyliła rąbka tajemnicy, powiedziała coś o sobie, zabawiła go rozmową. Co miał do stracenia? Najwyżej wywalą go stąd na zbity pysk, ale to nie byłby przecież pierwszy raz.

- Uważaj, bo ci uwierzę - rzuciła w odpowiedzi z ironią i nieznacznie zacisnęła usta. W rzeczywistości ani przez chwilę nie była skłonna do uwierzenia w jego słowa - nie była aż tak naiwna, a on nie wyglądał na człowieka, któremu po prostu powinna ufać w takich kwestiach. Poza tym oni wszyscy byli tacy sami. Pitu pitu na patyku, gadka szmatka, cyk bajerka i zmierzanie do jednego. Niektórzy wręcz przyznawali się wprost co do swoich zamiarów, ale ten tu przed nią najwyraźniej nie miał tego w zwyczaju. Skoro więc tego nie robił, równie dobrze mogła dalej pociągnąć tę farsę, a nuż wyciągnie z niego jakieś ciekawe informacje lub też on sam po wypiciu drinka nieumyślnie coś chlapnie.
- Masz rację, nie chcę - odpowiedziała zgodnie z prawdą, tym samym się z nim zgadzając. Może liczył na to, że będzie drążyć, dzięki czemu mógłby się pochwalić liczbą kobiet, które udało mu się powalić na kolana, ale nie miała takiego zamiaru. Zgasiła temat jak papierosa i odrzuciła go gdzieś na bok, zapominając o jego istnieniu. Jego miłosne podboje były ostatnią rzeczą, jaka ją interesowała.
Zanim zdążyła odpowiedzieć na jego pierwsze pytanie, już wyskoczył z kolejnym niczym Filip z konopi. Choć zwykle nie dawała po sobie poznać, że coś ją zaskoczyło, tak tym razem nie potrafiła ukryć swojej reakcji. Uniosła brwi, podnosząc na niego wzrok z widoczną mieszanką niedowierzania i pewnego niesmaku.
- Zaraz licznik wskaże o jednego za dużo, a mojego ego nie jest połechtane ani trochę. To źle? - powiedziała obojętnym głosem, a następnie oparła się o ladę, spoglądając gdzieś ponad jego ramieniem. - To teraz moja kolej. W skali od jeden do dziesięć, w jak szybkich podskokach chcesz stąd spierdalać? - spytała z prawie niedostrzegalnym błyskiem rozbawienia w oczach. Co prawda nie zamierzała na razie pozbywać się go sprzed baru ani nawet z lokalu, ale nikt nie zabraniał jej małego postraszenia klientów.