Wynik: obrazek
   Przysłowie: I w głupim domu żyje mądrość

Mina była niezwykle prostym człowiekiem. Nie czuła potrzeby nadmiernego rozwijania swojej myśli, bo w końcu Morris poprosił ich tylko o wynmienienie podobnych kultur. Nie wspominał nic o tym, że mieliby zacząć o nich opowiadać, a właśnie podobnego komunikatu potrzebowała Hawthorne, aby zaangażować się w dłuższe wypowiedzi. No, ale już trudno. Nic złego się przecież nie stało.
Wsłuchiwała się w kolejny niezwykle długi monolog nauczyciela, w którym zaczął dywagacje na temat hieroglifów, run oraz podobieństw, które je łączyły. Na pewno musiało to zmierzać w jakimś konkretnym kierunku. Nie myliła się, bo oczywiście trafiło im się zadanie związane z odczytywaniem i zapisywaniem hieroglifów oraz ich tłumaczeniem. Całe szczęście nie było to zanadto skomplikowane, bo wymagało od niej jedynie umiejętności kopiowania znaków oraz posługiwania się tableką. Przynajmniej tyle była w stanie ogarnąć i nie wykonać jakiejś większej wpadki.

Wynik: obrazek
Przysłowie: Człowiek boi się czasu, czas boi się piramid.

   Na dobrą sprawę reakcja Morrisa była lepsza, niż ta, której się spodziewała - oczyma wyobraźni widziała, jak ten strofuje ją za niepoprawną odpowiedź i koniec końców, gryfoni tracą punkty domów przez to, że nie przygryzła swojego długiego języka. Mimo, że wciąż nie wiedziała, czy to, co podsuwało jej wspomnienie zasłyszanej piosenki miało jakiś sens, wydawało się, że profesor nie zamierza podsunąć im rozwiązania zadanej przez siebie pytania, serwując im tak samo lakoniczną odpowiedź, jak oni jemu.
   Bądź co bądź, profesor Morris jawił się jej jako mężczyzna ogromnej wiedzy, więc - mimo tego, że na jego zajęciach kiełkowało w jej żołądku ziarenko niepewności, jakby wyrastało na żyznej glebie - słuchała go oczarowana. Niekiedy wydawało się jej, że jej głowa jest zbyt mała, by pojąć te wszystkie koncepcje, szczególnie jeśli w grę wchodziły runy - jej pięta Achillesowa. Im więcej czytała na ich temat, tym większą papkę robiły jej z mózgu. Jednak hieroglify wydawały się bardziej przystępne, interesujące i intrygujące, ten sekretny język, niemal już zapomniany, który nieprzerwanie trzymał w sobie tajemnice starożytnych magów.
   Ćwiczenie okazało się jednak trudniejsze, niż myślała.
   — Jako tako, ten symbol ptaka... ma chyba kilka znaczeń i przez to... hmm.
   Odpowiedziała Kate, stukając palcem wskazującym w problematyczny hieroglif, który sprawiał, że jej tłumaczenie to nie była taka hop siup akcja, na czego dowód stanowiło kilka poskreślanych linijek widniejących na pergaminie.

Przyglądał się ich pracy, przechodząc między ławkami. Starał się nakreślić najbardziej oczywiste różnice w historii hieroglifów i wyjaśnić, że to z czym pracowali dziś było ich najprostszą formą.
- Hieroglify składały się w całe słowa, czytanie ich symboliki staje się tym trudniejsze, im bardziej kompleksowa jest materia, z którą historyk pracuje. - powiedział, zerkając na to, co udało im się odszyfrować - Bardzo rzadko zapisywano frazy litera po literze, prawdziwą sztuką i największą trudnością jest umiejętność takiej interpretacji zlepków symboli, by odszyfrować znaczenie i intencję skryby... - zatrzymał się przy stoliku gryfonek, obserwując jak kreślą swoje hieroglify, po czym ruszył dalej.
Zdążyli skończyć swoje zadania przed końcem lekcji, na co Aden uniósł nadgarstek i zerknął na cyferblat by ocenić czas.
- Praca domowa, interpretacja staroegipskiego przysłowia na rolkę pergaminu. Możecie wyjść. - przywołał zaklęciem podręczniki, które im podsunął pod nos - Artefakty zostaną w naszej szkole jeszcze na jakiś czas, gdyby ktoś z was był zainteresowany przyjrzeniem się ich, lub dodatkowymi materiałami, konsultacje mam we wtorki i czwartki po piątej. - to powiedziawszy wrócił za biurko ogarnąć dokumenty i ich prace pisemne, które należało sprawdzić.



Wszyscy zt.
Lekcję rozliczę razem z pracą domową.

@Kate Milburn @Darby Easton @Gale O. Dear @Ced Savage @Mina Hawthorne @Terry Anderson @Winnifred A. Seaver @Estelle Welland @Lockie I. Swansea

Choć Aden Morris bez wątpienia słynął ze swojego rygorystycznego podejścia do nauki, nie dało mu się odmówić kreatywności w prowadzeniu zajęć - potrafił poprowadzić zajęcia pasjonujące, kreatywne i często nowatorskie, pod warunkiem, że uczniowie byli zainteresowani i zaangażowani. Tym razem, tuż przed egzaminami, gdy większość nauczycieli kazała uczniom tkwić w książkach, on wpadł na pomysł, by wspólnie zrobić coś naprawdę kreatywnego. Tym razem uczniowie mieli wybrać i wystawić scenki z historii magii. Takie ćwiczenie było dobrą powtórką przed egzaminem, pod warunkiem, że wszyscy się przyłożą...

--------------------------------
MECHANIKA
Limit uczestników to 12 osób, ale jeśli (jakimś cudem) będzie więcej chętnych, to odzywajcie się, pokombinuję.

ETAP 1

Przychodzicie w parach lub pojedynczo (wtedy opisujecie, że scenkę wykonaliście w duecie z NPC). W pierwszych postach wybieracie scenkę, ustalacie szczegóły, a następnie ćwiczycie.

Każde z Was rzuca 3 kostkami:
a) na wiedzę - czyli znajomość danego wydarzenia. Istnieje możliwość przerzutu za każde 8 punktów z historii magii. Wybieramy lepszy wynik.
b) na pomysł - czyli jak kreatywne będzie Wasze wykonanie. Istnieje możliwość przerzutu za każde 10 punktów z DA. Wybieramy lepszy wynik.
c) na zaangażowanie - czyli jak ochoczo Twoja postać ćwiczyła scenkę. Istnieje możliwość przerzutu za odrobienie zadania domowego.

W poście musicie użyć poniższego kodu:

Kod:

<zgc>Para:</zgc>@nick/NPC
<zgc>Wybrana scenka:</zgc>Wpisz
<zgc>Wiedza:</zgc> [url=link]wynik kostki[/url]
<zgc>Pomysł:</zgc>[url=link]wynik kostki[/url]
<zgc>Zaangażowanie:</zgc>[url=link]wynik kostki[/url]
<zgc>Suma:</zgc>wpisz
<zgc>Suma obu graczy:</zgc>wpisuje druga osoba, jeśli wystawiasz scenke z NPC, to po prostu podwój swój wynik

Scenki do wyboru
Pojedynek Dumbledora z Grindewaldem -
Palenie czarownic -
Pojedynek Emeryka z Egbertem Zuchwałym
Bunt Goblinów -
Ostatni pojedynek Harry'ego Pottera z Lordem Voldemorem -
Atak obskurusa w Nowym Jorku -

Na tym etapie konieczny jest 1 post na osobę. Potem, w dowolnym momencie (byle wyrobić się w finalnym czasie) możecie pisać etap 2.
--------------------------
ETAP 2

Drugi etap polega na wystawieniu scenki. Każdy z Was rzuca K100 i dodaje wynik z pierwszego etapu. Istnieje możliwość wykorzystania następujących (JEDNORAZOWYCH) modyfikatorów: +5 za obecność na lekcji historii magii w tym roku,
+5 za obecność na lekcji DA w tym roku,
+5 za samonauke z DA lub HM w tym roku,
+5 za postać poniżej 3 miesięcy.

W poście musicie użyć poniższego kodu:

Kod:

<zgc>Para:</zgc>@nick/NPC
<zgc>Wybrana scenka:</zgc>Wpisz
<zgc>Kostka:</zgc> [url=link]wynik kostki[/url]
<zgc>Wynik:</zgc>wpisz sumę kostki, modyfikatorów i SWOJEGO wyniku z pierwszej tury
<zgc>Suma:</zgc>wpisuje druga osoba, podsumowane wyniki obu osób
<zgc>Umiejętność:</zgc>Historia Magii/Działalność Artystyczna (wybierasz, z której umiejętności chcesz drugi punkt)

Na tym etapie konieczny jest 1 post na osobę.
----------------------
Oba etapy gracie w odpowiednim do Waszych potrzeb tempie. Możecie oba posty napisać dzisiaj, byle nie jeden pod drugim.

Czas na odpis:7 czerwca do 19

Gdyby skończyły się scenki, a ktoś chciał jeszcze wpaść, to proszę o kontakt.

Prowadząca: @Adela Honeycott/@Louise Finley-Sherman, wszelkie pytania na pv lub discorda @lotkakotka

Para: @Kate Milburn
Wybrana scenka: Palenie czarownic
Wiedza: 3
Pomysł:3 za kuferek przerzucone na 5
Zaangażowanie:2
Suma: 10
Suma obu graczy:wpisuje druga osoba, jeśli wystawiasz scenke z NPC, to po prostu podwój swój wynik

Było to zagadką, dlaczego Swansea przychodził na lekcje Historii Magii, bo zdawało się, że był ostatnią osobą, którą obchodził by temat takich zajęć. Niewątpliwym faktem było jednak to, że na tym przedmiocie miał stuprocentową frekwencję. Czy to dlatego, że czuł respekt przed Morrisem? A może lubił drzemać w kącie sali, słuchając wykładów o dziejach czarodziejskich o których trzeba było już dawno temu zapomnieć?
Kiedy na lekcji okazało się, że mają robić inscenizacje, a Morris zarządził, by znaleźli sobie kompanów do prezentacji, rozejrzał się i podszedł do najbliżej stojącej osoby, którą była różowomajteczkowa Kate. Kiedy zwróciła uwagę, że wyreosła koło niej góra, położył jej rękę na głowie i obrócił twarzą do Morrisa, szepcząc półgębkiem:
- Słuchaj co mówi, bo ja nichuja nie znam tych wydarzeń. - było to prawdą najszczerszą. Mógł wymyślić jakiś wesoły pomysł na scenkę, ale co w niej zawrzeć, to już nieszczególnie.

Para:@Veronica H. Seaver
Wybrana scenka: Bunt goblinów
Wiedza: 2
Pomysł: 6
Zaangażowanie: 5
Suma: 13
Suma obu graczy: wpisuje Vera

Nie dało się ukryć, Adela na lekcję historii magii trafiła głównie dlatego, że pomyliła salę, a gdy już weszła i zauważył ją profesor Morris, głupio było wyjść. Na całe szczęście, wszystko wskazywało na to, że udział w zajęciach był całkiem opłacalny, biorąc pod uwagę, że mieli wystawiać scenki. Z jej perspektywy było to dodatkowe ćwiczenie przed kolejnym spotkaniem z Carterem, no i przy okazji naprawdę świetna rozrywka.
Zaczęła się rozglądać po sali i dostrzegła mocno zdziczałą Veronicę, która najwyraźniej nie mogła znaleźć pary. Trudno było się dziwić, skoro po wyprawie dotknęły ją tak ciężkie konsekwencje. Adela doszła do wniosku, że już lepiej było mieć dziury w wiedzy z gotowania i dziwne problemy z odmawianiem innym ludziom, niż dojść do takiego stanu. Postanowiła przygarnąć Verę, bo przecież całkiem nieźle radziła sobie z dzikimi zwierzętami.
- Ziemia do Verki, chodź zagrać ze mną! - rzuciła wesoło, po czym, gdy udało jej się dogadać z koleżanką (co nie było łatwe), przeszła do planowania.
Chociaż jej wiedza z historii magii była na żenującym poziomie, to nadrabiała kreatywnością i zaangażowaniem. W końcu takie zajęcia były dla niej ciekawsze niż większość lekcji tego przedmiotu, więc pomysły Adeli miały szansę zostać wykorzystane, szczególnie ten polegający na wystawieniu Seaverówny w roli krwiożerczego, zbuntowanego goblina...

#nacechowany: słaba psycha - nieasertywność

Para: @Lockie I. Swansea
Wybrana scenka: Palenie czarownic
Wiedza: 3 (po 2 przerzutach zostaje to)
Pomysł:4 -> 5
Zaangażowanie:4
Suma: 12
Suma obu graczy: 22

Dla Kate lekcje z historii magii były całkiem niezłą odskocznią - nie ma to jak posłuchać o problemach czarodziejów sprzed wieków, w ich obliczu jej własne bledły jakoś. Do Morrisa miała respekt, a dodatkowo doceniała jego wkład w to, by zajęcia były angażujące i satysfakcjonujące, przynajmniej dla tych, którzy aktywnie brali w nich udział zamiast spać w ciemnym kącie sali i ślinić się na ławkę. Zbliżające się wielkimi krokami egzaminy aż prosiły się o dodatkową porcję zaangażowania, więc słuchała uważnie, aż jakaś wielka łapa nie wylądowała na jej głowie.
- Hej! - zaprotestowała półgębkiem, uchylając się przez rozczapierzonymi palcami Lockiego. Nie po to układała dziś włosy, żeby psuł misterny efekt jej pracy jakimś czochraniem. Poza tym nie potrzebowała jego zachęty do patrzenia na nauczyciela. Jeśli miałaby być szczera, gdyby nie wyrósł przy niej nagle jak wielka góra, pewnie w ogóle nie oderwałaby od Adena wzroku. - Serio? Nawet palenia czarownic? - odparła na jego słowa, unosząc pytająco i nieco pobłażliwie jedną brew w geście mocno wątpiącym, by był aż tak dużym ignorantem. Zresztą z nim to nigdy nic nie było wiadomo. Z jednej strony gadał, jaki to z niego debil, a nagle wyskakiwał z zaklęciami zaawansowanego stopnia z rękawa. Czasem zastanawiała się, czy to jego sposób na szukanie uwagi, ale ostatecznie jakoś jej to nie obchodziło, przynajmniej teraz. Od czasu felernego poszukiwania Ciemnego Dworu coraz więcej rzeczy było jej obojętnych. Poszukała wzrokiem Adeli, która chyba znalazła sobie parę w Veronice Seaver, więc jej spojrzenie wróciło ponownie do Lockiego. - Masz jakiś pomysł? - Bo ona miała. Co prawda raczej prosty, by nie rzec od razu sztampowy, ale też trudno było o bardziej oklepany temat.

#nacechowany: niezręczny troll - brak empatii

Para:@Adela Honeycott
Wybrana scenka: bunt goblinów
Wiedza: 3
Pomysł: 5
Zaangażowanie:3
Suma: 11
Suma obu graczy: 24

Powiedzieć, że była wkurzona, to jak powiedzieć, że słońce jest letnie.
Od wydarzeń w Inverness nie minęło wcale wiele czasu, ot, jeden dzień. Włosy magiczne nie odrosły jej przez noc, noc którą spędziła na ich rozczesywaniu, bo wcale nie mogła zmrużyć oka. Kingfisher został na dworze po wsze czasy. To mogła być przecież ona.
W dodatku coś się w mniej zmieniło i przypuszczała, że udział może mieć w tym magia. Była dzika, czuła się i wyglądała jak zranione zwierzę. Veronice wcześniej zdarzało się bywać opryskliwą i wredną, ale to, co działo się od rana przechodziło ludzkie pojęcie. Sprowokowana będzie po prostu gryźć.
Nie mogła jednak zaniedbać swoich obowiązków, toteż z trudem wykopała się spod pościeli, wyszła z Przystani i za jakiś czas pojawiła się w klasie Morrisa. Normalnie uwielbiała historię magii, ale dziś? Głos ulubionego nauczyciela działał na nią jak płachta na byka.
Do tego zadanie, jakie im dał – proste i przyjemne – wymuszało konieczność pary w parach. Widziała, że nikt nie chce do niej podejść. Mina nie zachęcała, nie wyglądała sympatycznie a groźnie, toteż bardzo zdziwiło ją, gdy usłyszała głos Adeli.
W odpowiedzi uniosła po prostu brwi i warknęła do Gryfonki, cicho, ale wyraźnie.
- Ziemia do Adeli, nie chce mi się. – Zachowywała się na rozkapryszone dziecko. Jak dziewczyna ze świeżą traumą, która nie miała czasu uleżeć się w jej głowie. Jak kobieta, która musiała obserwować, jak ktoś kogo kocha, całuje inną osobę. W tej chwili była tym wszystkim.
Dała się jednak przekonać i po jakimś czasie pomagała Honeycott ułożyć plan ich występu. Chętnie przystanęła na propozycję przyjęcia roli goblina, nie czując ani cienia oporu, aby się w nią wczuć. Może nawet za bardzo. Dołożyła swoją cegiełkę wiedzy, kapkę kreatywności i średnie zaangażowanie. No i jakoś się żyło w tym pokatastroficznym świecie, w jednej chwili dostajesz w bęcki od wróżek, a w drugiej przygotujesz scenki na lekcji…

Para:NPC
Wybrana scenka:Atak obscurusa
Wiedza: 4
Pomysł:2
Zaangażowanie:4
Suma:10
Suma obu graczy: 20

Nie wiedział, co się odpierdala, ale czuł się jak gówno po ostatnim eliksirze spokoju, jaki wziął. Miał wrażenie, że mikstura strasznie go przymuliła, a co gorsze, zabrała możliwość skupienia się na czymkolwiek. Wkurwiało go to niemiłosiernie, więc postanowił zrelaksować się na zajęciach z Morrisem. Typek buźkę miał ładną, to i lekcje z nim były przyjemne, do momentu, aż ktoś nie postanowił go zirytować, oczywiście.
Słysząc, że będą odgrywać dzisiaj scenki, Max uśmiechnął się leniwie pod nosem, zwracając się do siedzącego obok ucznia, by dobrać się z nim w parę do tego zadania. Wiedział co nieco o ataku obscurusa i nie brakowało mu zdolności, czy zaangażowania, by przekonać do tego publikę, ale niestety, przez wypity eliksir, nie było łatwo wpaść na ciekawy pomysł inscenizacji, a kolega ani trochę mu tego nie ułatwiał.

#nacechowany : wiecznie struty

Para:@Kate Milburn
Wybrana scenka: Palenie czarownic
Kostka: 56
Wynik:Suma:wpisuje druga osoba, podsumowane wyniki obu osób
Umiejętność: Działalność Artystyczna


Wzruszył obojętnie ramionami:
- Poza tym, że je palili, to nic nie wiem. - przyznał, szczerze zresztą. Historia nie była jego pasją, ostatnio nic nie było jego pasją. Może poza upijaniem się do snu, ale tym się nieszczególnie chwalił. Kiedy Morris skończył swój wywód Swasnea przycupnął dupą na krawędzi ławki, drapiąc się palcem po brodzie.
- Może zróbmy to symbolicznie. Ogień jest w końcu metaforą płomiennych uczuć, przedmiotem namysłu wielu filozofów, Heraklit z Efezu wskazywał ogień jako źródło wszechrzeczy i naturę wszystkiego. - zastanawiał się na głos, gadając sam do siebie - Wieczna zmienność, konflikt i harmonia, wiecznie w ruchu, życie, które żyje śmiercią tego co się spala... - wpatrywał się jakoś w przestrzeń, wertując w pamięci strony książek, które miał okazje czytać- gwałtowny charakter, dar od bogów, cele rytualne, ceremonie ofiarne... - kiedy sie zreflektował, że gada do siebie, odchrząknął i spojrzał na Milburn - No to ten, eee... staniesz na środku, podpalimy Cie, użyjesz zaklęcia chłodzącego i będziesz krzyczeć? - podrapał się po głowie - Moge udawać inkwizytora. Ewentualnie ja będę czarownicą a Ty inkwizytorem. - odwrócił wzrok.

Para:NPC
Wybrana scenka:Obscurus w Nowym Yorku
Kostka: 94
Wynik:10
Suma: (94+10) x2 = 208
Umiejętność:Historia Magii

Skoro mieli już ustalone co i jak robią, to zostało tylko dać popis umiejętności aktorskich. Zadanie było proste, uczeń zajmuje się stworzeniem iluzji miasta i zabezpieczeniem terenu barierami, a Solberg napierdala jak pojebany zaklęciami wokół, jak na obscurusa przystało. Max wytworzył też kilka kukieł, które robiły za przypadkowych przechodniów i ofiary, po czym stanął pośrodku tej dziwnej iluzji, przetransmutowany prawie że w czarnego ducha i zaczął biegać jak pojeb, gdzie go tylko poniosło i rzucać bombardy czy inne niszczycielskie, ale legalne czary. Młody spisał się doskonale, bo choć zbudowane makiety padały, jak prawdziwe budynki, pod naporem zaklęć ślizgona, tak Morris i inni uczniowie byli całkiem bezpieczni i mogli oglądać, jak Solberg pokazuje swoją prawdziwą twarz, bo i owszem ten pokaz był idealną metaforą tego, co działo się często w duszy chłopaka.

Para:@Veronica H. Seaver
Wybrana scenka:Bunt goblinów
Kostka: 19
Wynik: 19+13 (za poprzednią ture) + 5 za lekcje DA + 5 za samonauke DA = 42
Suma: wpisuje Verka
Umiejętność: Działalność Artystyczna

Szczerze powiedziawszy Adela totalnie nie zrażała się postawą Veronici – trudno jednak dojść do wniosku, czy była to zasługa dobrego serduszka, czy może raczej absolutnie utraconej asertywności, która sprawiała, że dziewczyna nie była w stanie się wycofać i uciec, gdzie pieprz rośnie.
Tak czy siak – samo przygotowanie szło im dobrze, bo były i pomysły i jakieś tam zaangażowanie, które wynagradzały potencjalne braki w wiedzy. Plus, Vera zgodziła się zagrać goblina, co w głowie Adeli było turbo śmieszne, chociaż baaardzo z dupy.
No i jak się okazało – na nic zdały się treningi z Carterem, czy to, że Adela, grając czarodzieja miała dużo łatwiejszą rolę. Poszło jej poniżej średniej, więc pozostawało mieć nadzieję, że Krukonka uratuje tę katastrofę.

Para:@Adela Honeycott
Wybrana scenka: bunt goblinów
Kostka: 2
Wynik: 2+ 5 + 5 + 11 (z poprzedniego etapu) = 23
Suma: 65
Umiejętność: Historia Magii

Jeśli Adela myślała, że jej nie idzie, powinna po prostu spojrzeć na Verę. Gdy przyszła ich kolej, dziewczęta wyszły na środek i zaczęło się przedstawienie. Seaver latała ze miotłą, którą znalazła gdzieś w rogu klasy za Honeycott, wymachując nią na prawo i lewo. Krzyczała, ale niewiele można było z tego zrozumieć i unikała zaklęć, które Adela ciskała w jej stronę. Wszystko oczywiście było umówione, ale pech chciał, że Veronica dała się trafić jedną szczególnie mocną drętwotą. Padła na ziemię nieruchomo i tyle było z ich scenki.
Po chwili wróciła na miejsce, trochę naburmuszona, bo czuła, że się nie popisała. Słowem się już nie odezwała do końca zajęć, czekała niecierpliwie na ich zakończenie, majtając zawzięcie nóżką z nerwów.

Para:@Lockie I. Swansea
Wybrana scenka: palenie czarownic
Kostka: 52
Wynik: 62 (+5 za DA, +5 za samonaukę)
Suma:118
Umiejętność:Historia Magii

To, jak mieli do zadania podejść, było jej zupełnie... Obojętne. Ale najwyraźniej Swansea miał inny pomysł, bo gdy przycupnął tak na tej ławce (pewnie żeby zniżyć się do jej poziomu, góra mięśni jedna wielka), zaczął marszczyć brwi, mamrotać pod nosem jakieś niestworzone metafory. Kate stała z założonymi na piersi rękami, patrząc na niego dość wymownie, chyba finalnie wzrokowo dając mu sygnał, że trochę za bardzo odpłynął z tą swoją kreatywnością.
- You're Swansea, we get it - rzuciła, chcąc nieco pospieszyć cały ten ich proces wymyślania scenki. W końcu zaczął prawić jak człowiek. - No! Prostota najlepsza - przyznała, kiwając głową, bo w sumie od samego początku po prostu zamierzała stać i udawać, że ją palą. Paliła się ze wstydu cały ten rok, więc miała wprawę jak nikt inny. - Spoko, podpal mnie - stwierdziła. W innych okolicznościach mogłaby zażartować, że mógłby ją rozpalić.
Gdy nadeszła ich kolej, podeszli do zadania praktycznie i zgodnie ze swoim ostatecznym założeniem. Po czasie jednak naszła ich pewnie refleksja, że to jednak Lockie powinien być paloną na stosie wiedźmą, bo Kate bardzo nieprzekonująco udawała, że ją palą. W zasadzie większość przedstawienia parskała śmiechem, zraszając śliną tańczące płomienie, bo wydawało jej się to strasznie durne. Jak wszystko ostatnio.

Poza scenką @Maximilian Felix Solberg, wyniki luźniejsze lekcji były katastrofalne, szczególnie jeśli chodziło o @Adela Honeycott i @Veronica H. Seaver. Wystawiona przez dziewczęta katastrofa, pokazała Morrisowi, że uczniom nie warto jest popuszczać, bo i tak tego nie docenią. Trochę lepiej sprawdzili się @Lockie I. Swansea i @Kate Milburn, jednak to wciąż nie był oczekiwany wynik. Morris był bardzo zawiedziony i nie spodziewał się, że ta grupa zda dobrze nadchodzący egzamin. Zobaczymy jednak, co przyniesie los...

/zt wszyscy

-----------------

Lekcja prowadzona przez @Louise Finley-Sherman. Punkty przyznam rano, bo teraz piszę w biegu, żeby zamknąć lekcję w terminie.

Wynik egzaminu teoretycznego: 4,3,1 + 6pkt. za kuferek
Scenariusz: 2 = +3pkt. do wyniku
Ściąganie: nie
Wynik egzaminu praktycznego: 4,5,2 + 6 za kuferek
Prezencja: 12
Ostateczna ocena: 4+3+1+6+3+4+5+2 +6 = 34 (Wybitny)

Po przyjemnym egzaminie z mugoloznastwa, przyszedł czas na Historię Magii. Max był w miarę pewny przynajmniej połowy tego testu, bo siedział nad prezentacją długo, żeby mieć pewność, że będzie ona dopieszczona pod każdym względem. Dużo bardziej obawiał się części pisemnej, z którą musiał zmierzyć się na początku przygody z egzaminem. Pytania były tylko trzy i pierwsze napawało chłopaka optymizmem. Wiedział wiele na ten temat zarówno z magicznego, jak i mugolskiego punktu widzenia, więc od razu zaczął pisać wszystko, co mu w mózgu na ten temat świtało. Najwięcej problemów miał z wojnami olbrzymów. Nie przepadał za tymi lekcjami i uważał je za okropnie nudne szczególnie, że było tam wiele dat do zapamiętania, a to nie szło mu jakoś wybitnie. Napisał więc co wiedział i przeszedł do prezentacji ustnej.
Właśnie zaczynał opowiadać, gdy spowodowana wróżkowymi przygodami migrena tak mocno nacisnęła na jego skronie, że ślizgon stracił jakąkolwiek charyzmę, a słowa zaczynały mu się plątać na języku. Nie chciał się poddawać, choć był pewien, że zaraz wyrzyga się Morrisowi na buty. Dzielnie brnął jednak dalej, starając się wyrzucić z siebie całą wiedzę, jaką na temat prezentowanego wydarzenia posiadał. A głupi nie był i miał tych informacji we łbie naprawdę sporo. Wiedział, że dla Morrisa słuchanie go musiało być udręką, ale musiał dopłynąć do brzegu i w końcu zacumował łódź swoich słów, czekając na werdykt. Miał nadzieję, że Aden nie będzie się długo zastanawiał, bo Max czuł się z każdą sekundą coraz gorzej i ledwo widział na oczy. Nie do końca dotarło do niego nawet, jaką ocenę dostał, bo liczył się tylko fakt, że może już opuścić salę i spróbować jakoś doprowadzić się do ładu przed jutrzejszymi egzaminami, które miały zwieńczyć całą sesję ślizgona.

#nacechowany: wiecznie struty

//zt

Wynik egzaminu teoretycznego: 8 + 4 za kuferek +3 za obecność na lekcjach HM = 15 - 1 za scenariusz
Ściąganie: nie
Wynik egzaminu praktycznego: wynik 13 (k100 82 ) + 4 za kuferek + 3 za PD z HM = 20
Ostateczna ocena: 34 wybitny


Usiadł do ławki, ciesząc się, że zaczynają od części pisemnej, bo miał szczerą nadzieję, że do czasu rozpoczęcia części ustnej dzwonienie w uszach mu przejdzie na tyle, by dosłyszeć, o co Morris go pyta. Kiedy się zaczął rozpisywać o Salem, wysiadł mu długopis, przez co narobił rabanu, szukając zapasowego w torbie, aż nie został mu on pożyczony przez innego z uczniów. Swansea, oczywiście, nawet nie podziękował. Kontynuował skrobanie o olbrzymach, ich wojnie, a potem wielki akapit o Apopisie i jego wyznawcach, w końcu był ucieleśnieniem chaosu, a z chaosu rodziła się magia.
Kiedy nadszedł czas na część egzaminu ustną, wpatrywał się w nauczyciela pochłoniętego jego testem. Było mu to na rękę, przynajmniej nie będzie zadawał pytań - w końcu i tak by ich nie usłyszał. Z wielkim zaangażowaniem opowiadał o historycznym wydarzeniu, jakim były Rozprawy Październikowe, dotyczące masowych skazań czarowników i czarownic na Bałkanach po rozpadzie Jugosławii w 92 roku. W ramach uatrakcyjnienia prezentacji zainscenizował występ i przemowę oskarżycieli, podkreślając, jak duży mieli oni wpływ na końcowe decyzje sędziów najwyższych.
Ostatecznie Morris ocenił zarówno jego pracę pisemną jak i wystąpienie ustne, po czym zwolnił go, zezwalając na opuszczenie klasy.

zt

Wynik egzaminu teoretycznego: 4, 6, 3 + 3 (kuferek) + 3 (spotkanie IKE)
Ściąganie: nie
Wynik egzaminu praktycznego: 4, 2, 6 (prezencja 100/100) + 3 (kuferek) + 3 (PD)
Ostateczna ocena: 13+12+12 (modyfikatory) -  1 (scenariusz) = 36 (W)

Cały myk ze studiami polegał na tym, że w końcu mogła skupić się na tych przedmiotach, które uważała za słuszne. Może dlatego, pomimo faktu, iż nie do końca wciąż czuła się sobą, zmierzała na ten egzamin takim pewnym krokiem. Gdy dotarła na miejsce, usiadła w ławce i ze stoickim spokojem obserwowała nieszczęśników, którzy byli przekonani, że czegoś się jeszcze nauczą.
Egzamin praktyczny okazał się relatywnie okej. Owszem, zdarzyła jej się jedna głupia gafa – wypisał się jej długopis, przez co straciła wiele cennych minut i zdawało jej się, że nie wspomniała przez zamieszanie jednej czy dwóch ważnych dat dotyczących wojen olbrzymów. Faktyczną radość sprawiło jej ostatnie pytanie, w którym postanowiła opisać Zaratusztrę, perskiego maga znanego mugolom przede wszystkim jako założyciela swojej własnej religii. To ciekawe, jak mylili oni magię z czymś… czymś więcej.
Do kolejnego etapu egzaminu podeszła ze swobodą, o jaką się nie podejrzewała. Stanęła przed Morriesem z referatem wykutym na pamięć w głowie, a jako, że poświęciła temu wiele czasu nie mogło skończyć się inaczej. Z sali ostatecznie wyszła z wybitnym, dumna z siebie jak paw.

Wynik egzaminu teoretycznego: 10 + 4 (kuferek) + 3 (lekcja) = 17
Ściąganie:nie
Wynik egzaminu praktycznego: 12 + 4 (kuferek) + 3lekcja inna) = 19
Ostateczna ocena: 17 + 19 = 36 (Wybitny)

Egzamin z historii magii był testem, na który przygotowywała się zdecydowanie najdłużej. Znajomość wydarzeń z historii magicznego świata miała dla niej o tyle znaczenie, że po prostu lubiła te rzeczy wiedzieć. Przykładała się zarówno do lekcji, jak i referatów, chodziła regularnie na zajęcia profesora Morrisa i liczyła, że gdy przyjdzie co do czego podoła postawionym przed nią zadaniom. Z testem teoretycznym poradziła sobie całkiem sprawnie. Paru dat z zakresu wojen olbrzymów nie pamiętała, ale poza tym dała radę uzyskać satysfakcjonujący ją wynik. Na pewno nie pociła się tak intensywnie nad arkuszem jak siedząca obok niej Puchonka.
Wygłaszanie referatu może nie było jej najlepszą stroną, zresztą już na ostatniej lekcji miała duży problem z wczuciem się w rolę prezenterki. Mogło zapewne wypaść lepiej, z dwa czy trzy razy zacięła się z głośnym "yyy", ale na szczęście walory merytoryczne jej pracy przeważyły nad sposobem prezentacji. Co prawda profesor miał kilka uwag, ale ostatecznie i tak wystawił jej ocenę wybitną, z której Kate będzie dumna przez kolejnych kilka miesięcy.

zt

Wynik egzaminu teoretycznego: 5 + 2 (kuferek) +3 (lekcja)=10
   Ściąganie: nie
   Wynik egzaminu praktycznego: 12 + 5 (kuferek i IKE)=17
   Ostateczna ocena: 27, Zadowalający

Historia magii nie należała do jej ulubionych przedmiotów, ale i tak postanowiła pojawić się na egzaminie, aby przynajmniej świadectwo nie wyglądało biednie. Nie tak, że całkowicie gardziła tą dziedziną, ale na pewno uważała, że były dużo ciekawsze i te mniej warte uwagi zagadnienia, które można było zgłębić w ramach tych lekcji.
Wiedziała, że idzie jej dosyć średnio w momencie, gdy dostała arkusz z pytaniami, na które musiała odpowiedzieć pisemnie. Nie przykładała się zbytnio na zajęciach i trudno było jej udzielić pełnych i wyczerpujących odpowiedzi. Jeszcze trudniej zrobiło się w momencie, gdy schowana pod jej szatami Faust postanowiła połaskotać ją ogonem. Hawthorne nie mogła powstrzymać się od śmiechu, co zwróciło uwagę profesora. Z tego też powodu była niezwykle uważnie przez niego obserwowana i nie było mowy o tym, aby ściągnęła choćby słowo od kogokolwiek kto znajdował się w pobliżu. Nawet przy użyciu pytona.
Część ustna była z kolei prawdziwą udręką. Może i sama wybrała sobie temat prezentacji, ale nie lubiła nigdy podobnych występów. Może dlatego brzmiała tak monotonnie i męczyła się wyraźnie z tym, aby wysłowić się w odpowiedni sposób. Zmieniała też układ zdania w jego połowie i cofała się w tym, co wcześniej mówiła. Łatwo było się w tym wszystkim pogubić, ale chyba finalnie wszystko było w porządku pod względem treści. Przynajmniej tak jej się zdawało, bo na koniec całego tego pierdolnika jednak otrzymała jakąś pozytywną ocenę.

z|t