Przysłowie "Faworyt kierownika nie ma przyjaciół" odnosi się do złożonej dynamiki relacji społecznych w miejscu pracy lub w innych grupach hierarchicznych. Wskazuje na potencjalne negatywne konsekwencje bycia osobą szczególnie wyróżnianą lub faworyzowaną przez osobę zajmującą pozycję kierowniczą czy autorytet. Interpretacja tego przysłowia może być wielowymiarowa. Izolacja społeczna - osoba, która jest postrzegana jako faworyt przełożonego, może spotkać się z niechęcią lub zazdrością ze strony kolegów. Taka sytuacja może prowadzić do izolacji społecznej, gdzie faworyt, mimo swojej pozycji bliskości z kierownictwem, znajduje się poza głównym kręgiem społecznym grupy. Jak pupil nauczyciela pośród innych, słabszych uczniów. Zazdrość i rywalizacja - faworyzowanie jednej osoby przez kierownictwo może wzmagać rywalizację i zazdrość wśród pozostałych członków zespołu. To może prowadzić do pogorszenia relacji międzyludzkich i stworzenia atmosfery pełnej napięć. Na przykład dawanie bonusów w pracy tylko wybranemu pracownikowi. Kwestionowanie kompetencji - kiedy ktoś jest postrzegany jako faworyt kierownika, jego rzeczywiste kompetencje i osiągnięcia mogą być podważane przez innych, którzy mogą przypisywać jego sukcesy wyłącznie protekcji, a nie umiejętnościom czy ciężkiej pracy. Częsty problem pięknej płci w każdym miejscu zatrudnienia. Presja i oczekiwania - bycie faworytem również wiąże się z pewnymi oczekiwaniami i presją ze strony kierownictwa. Osoba ta może czuć ciągłą potrzebę dowodzenia swojej wartości, aby utrzymać swoją pozycję, co może być źródłem dodatkowego stresu.
W kontekście pracy zespołowej i budowania zdrowej atmosfery w miejscu pracy, przysłowie to stanowi przestrogę przed nadmiernym faworyzowaniem i jego konsekwencjami dla dynamiki grupowej. Podkreśla wartość równego traktowania wszystkich członków zespołu i promowania środowiska opartego na wzajemnym szacunku i współpracy.

Na wstępie pragnę przeprosić za moją absencję na ostatniej prowadzonej przez Pana lekcji. Niestety na udział w niej nie pozwoliła mi choroba.
Przysłowie, które przekazano mi do zinterpretowania brzmi: „Ten, którego imię jest wymawiane, żyje”. Wydaje mi się, że jego znaczenie powiązane jest z sentencją powszechnie występującą potocznie w języku potocznym. „Zapisać się na kartach historii” – wszak czy nie żyje się po to, by pamięć o naszym istnieniu przetrwała nasz ostatni dzień? W kulturze starożytnej Egiptu wielką pamięć odgrywali zmarli i życie pozagrobowe. Mumifikowano zwłoki po to, by pewnego dnia mogły wrócić do życia. Jednakże nikt nie odchodzi naprawdę, nie dopóty trwa o nim jakakolwiek pamięć.
Wiadomo, że każdego z nas czeka śmierć. Ale jeśli ludzie – czy to bliscy, czy obcy, będą nas wspominać, nigdy nie znikniemy całkowicie. To jest trwanie w bycie, o którym mówi to przysłowie. Przynajmniej w moim rozumieniu, jeśli chcemy żyć wiecznie, powinniśmy postępować tak, aby inni mieli nas za co wspominać.

 

Według mnie trudno jest wyszczególnić jedno, najważniejsze wydarzenie w historii. Ta nauka to ciąg przyczynowo skutkowy szeregu wydarzeń, jedno wynika z drugiego i wszystko ma swoje konsekwencje. Ale jeśli miałabym wyróżnić jedno z nich, z pewnością było by to polowanie na czarownice.
Mugole bali się magii od zarania dziejów, o czym świadczyć mogą przekazy starożytne. Jednak do końca XIV wieku karą za uprawianie czarów było jedynie wygnanie, co zmienił list papieża Mikołaja V do francuskiego Mistrza Inwizycji o przekazaniu tej kościelnej instytucji prawa do zajmowania się wszystkimi przypadkami praktykowania czarów, nawet tych, które nie stały w sprzeczności z naukami kościoła. W 1486 w Niemczech ukazał się „Młot na czarownice” – zbiór przesądów i zabobonów, który mugole obrali za literę prawa w kwestii tropienia i karania magicznych. Zapoczątkowało to falę polowań zakrojoną na całą Europę, w wyniku której zginęły tysiące ludzi. Nie czarodziejów i czarownic rzecz jasna, im z pomocą przychodziła magia. Ale ofiarami byli również niewinni mugole, bo ten typ procesu wykorzystywano bardzo często w osobistych celach. Oskarżano przede wszystkim kobiety, rzadziej mężczyzn (choć tendencja ta była odmienna na peryferiach Europy). Cierpieli głównie przedstawiciele stanów niższych, szlachtę nieczęsto skazywano na śmierć za to „przewinienie”.
Wybrałam to wydarzenie, ponieważ uważam, że dobitnie pokazuje zagrożenia płynące z ujawnienia się czarodziejskiego świata. To, losy Venetii czy nawet Achi jasno wskazują na to, że dla bezpieczeństwa nas wszystkich, magia powinna zostać naszą tajemnicą. Nie uważam, że to mugole są szczególnie niebezpieczni, bo historia również pokazuje, jak wielką niszczycielską ma strach w przypadku czarodziejów (mam na myśli dwie Wielkie Wojny Czarodziejów i los Gellerta Grindelwalda). Po prostu wydaje mi się, że to strach jest tu naszym największym wrogiem.
Ufna, że historia nauczyła już nas tej lekcji