Frederick nie bawił się tym razem zbyt dobrze, mając wrażenie, że spotkał się z jakąś irytującą, młodszą siostrą, która z jakiegoś powodu, którego zupełnie nie był w stanie zrozumieć, nie chciała dać mu spokoju. Być może gdyby lepiej znał Josephine, zorientowałby się, że była to po prostu jej przyjaciółka, być może gdyby miał nieco więcej chęci i ochoty, dostrzegłby, że młoda kobieta była w takim mniej więcej wieku, kiedy kończyło się studia. Nie wiedział zupełnie, co miałby z tym wszystkim zrobić, a może wiedział, ale jednak nie chciał tego w żaden sposób wykorzystywać. Zupełnie, jakby zakładał, że kiedy będzie dostatecznie niemiły, Irvette w końcu da mu spokój.
- Ach, kolejna osoba, która uważa, że z naturą można rozmawiać i dzięki temu osiągać rzeczy, o jakich nam się nie śniło. Jest zatem pani jedną z tych osób, które wierzą w to, że rośliny mają głos i są w stanie przekazywać nam swoją wolę? - zapytał, nie zamierzając się z nią ani zgadzać, ani jej zaprzeczać, ot, stosując prosty wybieg na to, żeby przekonać się, czy zirytuje się na jego zachowanie. Widać było jednak, że nawet tego nie potrzebował, bo już po chwili Irvette postanowiła przystąpić do ataku, a on odetchnął głęboko, jakby w końcu zrobiła to, na czym obojgu im zależało, uwalniając ich od tego, w co właśnie wpadli.
- Może zatem wyjaśni mi pani, dlaczego tak usilnie do mnie mówi, kiedy wolałbym faktycznie zostać sam? Jak już ustaliliśmy, nie lubimy ludzi, więc nie wiem zupełnie, co powoduje, że chce pani ze mną spędzić tę noc - zapytał bardzo uprzejmie, dokładnie tak, jak przystało na człowieka z wyższych sfer, dokładnie tak, jak go nazwała, w pewnym sensie dobrze się tym bawiąc, nie robiąc sobie zupełnie nic z tego, że zachowywał się co najmniej niewłaściwie.

Może i dobrze, że tak właśnie sytuacja wyglądała. Ruda miała nieco przewagi, bo posiadała wiedzę. Może nie kompletną, ale przynajmniej wiedziała, kim ten człowiek jest w jej życiu i czego od niego chce. On za to mógł uważać ją za natrętną muchę, nie robiła sobie za wiele z tego powodu.
-To nie do końca tak, ale nie wygląda mi Pan na kogoś, kogo interesowałby mój punkt widzenia
w tym temacie, więc odpuszczę sobie zanudzanie Pana technikami profesjonalnego zielarza. - Natura zdawała się jakkolwiek go interesować, więc Irv w pewien sposób świadomie odpuściła temat, ciekawa jego reakcji. Jego wypowiedź wiele jej powiedziała co do tego, jakie miał podejście w tym temacie. Może uważał ją za wariatkę, może preferował tradycyjne metody pielęgnacji roślin, a może naprawdę po prostu miał to wszystko głęboko. Wypowiedział jednak na ten temat zdecydowanie więcej słów niż przedtem, a to nie mogło być bez znaczenia.
-Spędzić noc z Panem a w Pana towarzystwie, to dwie różne rzeczy. - Odpowiedziała gładko, nie dając się zbić z tropu. Bawiła ją co nieco ta rozmowa. Czuła się jak na bankiecie we Francji, kiedy musiała lawirować w relacji z pewnym mężczyzną, który zdecydowanie miał wobec niej niestosowne plany. Szczególnie, że miała wtedy zaledwie czternaście lat. -Zaintrygował mnie Pan. Chciałam poznać, co kryje się za tą tajemniczą postawą. - Tylko trochę skłamała, ale przecież nie mogła powiedzieć mu prawdy.

To również nie do końca było tak. Frederick miał swoje własne ograniczenia i problemy, z którymi tak naprawdę nie było mu łatwo walczyć, dopiero zaczynał odkrywać, jak może się z nich wyrwać, jak może im umknąć, a znalezienie właściwej drogi nie było wcale tak proste, jak mogło wydawać się innym ludziom. Stopniowo jednak, jak zawsze, zdawał się osiadać w tym, co miał, co go otaczało, zupełnie, jakby był statkiem, jaki utknął na mieliźnie. Coś go trzymało, coś go krępowało i to właśnie niezmiennie go irytowało, powodując, że momentami był naprawdę zgorzkniałym człowiekiem. Kiedy zaś nie chciał, żeby ktoś go zaczepiał, to naprawdę tego nie chciał i nie miało znaczenia, o kim właściwie była mowa.
- Skoro sobie tego pani życzy - odpowiedział, wyraźnie znużony tą rozmową, chociaż przez krótką chwilę w jego oczach dało się dostrzec cień zainteresowania, jakie właściwie natychmiast zgasł i zniknął pośród tego wszystkiego, co się działo. Frederick naprawdę marzył o chwili spokoju, o ciszy, o tym, żeby nikt go nie drażnił, żeby ludzie pozwolili mu pobyć samemu ze sobą i było to widać w jego postawie.
- W istocie, choć zapewne znaleźliby się tacy, którzy uznaliby to za dokładnie to samo - stwierdził prosto, następnie unosząc brwi, jakby w ten sposób chciał ją zapytać, czy musiała tak bezczelnie kłamać. Bo w taką bzdurę nie był w stanie uwierzyć, już prędzej w to, że się nudziła i naprawdę musiała kogoś zaczepiać, żeby jakoś się zabawić. To było dla niego bardziej zrozumiałe, niż te bzdurne umizgi, do jakich właśnie próbowała się posunąć, powodując, że Frederick zdecydowanie miał dość. - Skoro zaś ani jedno, ani drugie pani nie odpowiada, to pozwolę sobie na pożegnanie - powiedział, by skinąć głową, a później ruszyć w głąb parku prędkim krokiem, nie zamierzając spędzać z młodą kobietą ani chwili dłużej. Wystarczyło tego dobrego.

+

Nicholas wpatrywał się w nią sceptycznie, aż wreszcie westchnął i usiadł na ławce naprzeciwko. Jeśli dziewczyna była tak wygadana, to najprawdopodobniej nic szczególnego jej nie dolegało. No ale skoro istniało ryzyko zarażenia jakimś świństwem, to chyba nie miał zbyt wiele opcji do wyboru.
- No dobrze. Skoro podopieczna z brytyjskich wakacji sieje jakąś śmiertelną zarazę, to chyba nie pozostaje nic innego jak wezwać opiekunów, by zajęli się tematem. - stwierdził z powagą i wyciągnął różdżkę. - Wysłać Patronusa komuś konkretnemu, czy jesteśmy skazani na obsługę hotelową? A może od razu venetiańską magomilicję?
Rzeczywiście zamierzał to zrobić, dał jednak szansę dziewczynie na wycofanie się z zeznań o Pulmonis Malum. Pierwszy raz słyszał tę nazwę i nie był nawet pewien, czy takie coś w ogóle istnieje.

Skoro utknął, powinien próbować z tej mielizny się wydostać, ale widocznie nie było to coś, na czym mu zależało. Wolał marudzić i odpychać od siebie innych, przez co niektórzy nie wyobrażali sobie gorszej rzeczy niż spędzenie z nim reszty swojego życia.
-Szkoda. Wydajesz się człowiekiem, który mimo wszystko ma coś do powiedzenia. - Wzruszyła ramionami, notując w pamięci ten błysk i to, co go wywołało. Nie było jednak sensu na siłę tego ciągnąc. Poznała go, przekonała się o tym, że Jo wcale aż tak nie była irracjonalna, wyobrażając sobie go na ślubnym kobiercu u jej boku, w ramach własnego bogina i tyle. Nie potrzebowała więcej, a tym bardziej, gdy on od samego początku dawał znaki, że nie życzy sobie jej towarzystwa.
-Ludzie są niemądrzy, ale to już ustaliliśmy. - Nawiązała do ich wcześniejszych słów, a słysząc jego zdecydowane wycofanie, skinęła głową. -Życzę milszej reszty wieczoru. - Pożegnała się z nim, krocząc w stronę ławki, ustawionej nieopodal przepięknego krzewu, by tam usiąść i móc w końcu nacieszyć się nocnym parkiem.

//zt z Fredem.

Musiał ją przejrzeć albo był gorszym wariatem niż ona, gdy tak dosiadł się do niej po jej kłamliwym wyznaniu. W sumie nic nie miał do stracenia, skoro Caroline dała mu do zrozumienia, że już po nim. Właściwe nie wiedziała, jakiej spodziewać się reakcji po nieznajomym, który się nią zainteresował — nienawidziła, kiedy ludzie okazywali wobec niej troskę, a najgorsza była ta moralna z napisem wymalowanym na każdej twarzy, chcącej podporządkować się systemowi "bo tak trzeba, bo tak wypada" pieprzeni hipokryci. Nie wierzyła w takie rzeczy w bezinteresowną pomoc. Sama też tego nie praktykowała.
Jeśli byłby tutejszy, z pewnością wiedziałby, co to jest Pulmonis Malum. Natomiast szybko zorientował się, że Dear jest podopieczną z brytyjskich wakacji, nic dziwnego nie ukrywała swojego szkockiego akcentu. Kim więc był on?
Na jego stanowczą reakcję przewróciła oczami, tak tego jej brakowało kolejnego Wizengamotu tym razem zagranicznego. Sama przez swoje prowokacje pakowała się w kłopoty.
- Już nie zarażam. - Spojrzała ponownie w niebo, jakby w ogóle nie przejęła się tym, co miał zrobić. Właściwe żałowała, że nie sieje zarazy, mogłaby może wywołać małą epidemię i populacji trochę ubyłoby, zwłaszcza venetiańskiej. Cieszyła ją wizja apokalipsy, chociaż Biblii nie czytała.
- Skąd się urwałeś, bo na pewno nie stąd? - Zapytała, nadal nie zaszczycając go ani na moment swoim spojrzeniem szarych oczu. - Opuść różdżkę, zdałeś test. - Dodała po chwili, chociaż na jej twarzy nie zagościł żaden uśmiech, to w duchu on tam właśnie był — podstępny, szatański, nieobliczalny.

@Nicholas Seaver

- Zarażam, nie zarażam, wróżymy teraz ze stokrotki? - Nicholas spojrzał na nią sceptycznie i bez większej przychylności. Niby miał okazję poznać kogoś nowego, ale to dziewczę zdecydowanie nie przypadło mu do gustu. Nie miała uroku Bells, miała za to złe spojrzenie, niepokojąco nawiązujące do spojrzenia wiedźmy z wyspy. Seaver nei trawił takich ludzi, widział, że stoją za nimi same kłopoty i spodziewał się po nich wszystkiego co najgorsze. Ale może się mylił? Może jego rozmówczyni była po prostu nastolatką, która zaliczała ten słynny trudny wiek?
- Owszem, nie jestem stąd. Gratuluję spostrzegawczości, wygrałeś order z... nie wiem czego. Mugole mawiają, że order z ziemniaka.

Jakby całkowicie znikąd pojawiła się postać, która dopiero po podejściu bliżej okazała się poczciwą, starszą Panią. Trzymała w rękach koszyk z puchatym, stanowczo zbyt grubym, rudym kotem ze wstążką na szyi i uśmiechnęła się do mężczyzny, po czym swoim starowinkowym głosem zaczęła coś mówić po niemiecku, gestykulując wolną ręką najpierw dość intensywnie wskazując w lewo, a potem, wyraźnie i konkretne, palcem w prawo. Podniosła na niego spojrzenie szarych oczu, a jej pomarszczona twarz rozpromieniła się, co jedynie dodało jej więcej mimicznych zmarszczek, wskazujących na to, że uśmiechała się dość często.
Po chwili konfuzji ze strony czarodzieja, zaczęła dalej coś zawzięcie mu po niemiecku tłumaczyć, kiwając głową i spoglądając na swoje nieco znoszone, ale zapewne bardzo wygodne buty. Westchnęła, po czym podparła się pod bok i pokręciła głową, aby zaraz potem podnieść na niego pytające spojrzenie.

- pisze Atlas

@Nicholas Seaver

Nicholas oderwał spojrzenie od dziewczęcia i wbił je w starszą panią, która pojawiła się zupełnie znikąd. Ze wszystkich języków, których mógł się tutaj spodziewać, trafił akurat na niemiecki. Czyli taki, którego zupełnie nie znał i nawet trudno było mu tu cokolwiek wykombinować. Wstał i poprawił z zakłopotaniem włosy. Może najpierw spróbuje się dogadać inaczej?
- W czymś pani pomóc? Mam tam iść z panią? - spytał, pokazujac na siebie, na nią, a następnie na kierunek, w którym pokazywała. - Mówi pani po angielsku? Parli italiano? ¿Hablas español? Parlez-vous français?
Westchnął nad swoją nieudolnością, a potem wskazał koszyk z kotem, który z pewnością był dość ciężki.
- Pomóc go pani nieść? - sięgnął w stronę koszyka, patrząc na reakcję staruszki. Nie chciał, żeby uciekła z krzykiem, posądzając go o chęć kradzieży Puszka.

Trudno nazwać nieudolnością brak znajomości języka, kiedy zna się ich aż tak wiele. Po prostu niespodziewana niedogodność. Babuszka westchnęła ciężko, po czym, jak na starszą panią przystało, zupełnie nie robiąc sobie nic z tego, że nie rozumiała ani słowa z tego co mówił Nicholas, zaczęła znów coś nadawać po niemiecku, nieco głośniej i wolniej, jakby to mogło pomóc w zrozumieniu czegokolwiek.
Kiwała powoli głową, kiedy do niej mówił, jednak chyba nie po to, by mu przytakiwać. W końcu, po tym jak znów westchnęła ciężko, wcisnęła mu w ręce koszyk z kotem, który okazał się zaskakująco ciężki, a zaraz potem wzięła go pod rękę.
Zaczęła mu coś opowiadać po niemiecku, ciągnąc w stronę wyjścia z parku, gestykulując żywo, najwyraźniej tłumacząc coś ważnego. Najpewniej była zgubioną turystką, szukającą drogi do swojego hotelu. A może lokalną wariatką? Nicholas musiałby nauczyć się niemieckiego, by tę tajemnicę odkryć.

pisze Atlas

Nicholas chcąc czy nie został siłą zaciągnięty do pomocy. Może nie było to wymarzone spędzanie późnej pory, ale to nic nie szkodziło. Staruszka i tak wydawała się bardziej interesującą, a już z całą pewnością milszą towarzyszką i niż nadąsana małolata.
Seaver zgarnął koszyk, pożegnał się z wcześniejszą rozmówczynią, a potem dźwigając ciężkie kocisko ruszył w stronę wyjścia z parku. Próbował jeszcze nieco swoich sił, żeby dogadać się z nieznajomą czarownicą, ale ostatecznie zrezygnował, po prostu przytakując co jakiś czas i rzucając w momentach, które wydawały mu się taktowne, jakieś przerywniki w stylu "och nie!" i "niesamowita historia". Nic jednak nie rozumiał i wyglądało na to, że jego towarzyszka również, ale chyba zupełnie jej to nie przeszkadzało.

+