Do sklepu z magicznymi środkami transportu przyszła elegancko ubrana kobieta w towarzystwie chudego chłopca, który wyglądał, jakby właśnie uderzyła go ta legendarna faza dorastania, kiedy w przeciągu pół roku rośnie się jak na drożdżach. Na widok wszystkich sprzętów porozstawianych w sklepie zaświeciły mu się oczy, a z nosa pociekł gil, którego mamusia natychmiast mu wytarła zaklęciem. Spojrzała z wyższością na obsługę sklepu, jako że miała status i pieniądze, to uważała, że jej się należy najlepsza obsługa.
- Chcemy kupić Filipkowi miotłę. - powiedziała podchodząc do ekspedientki z zadartym nosem - Ale nie jakąś taką... pospolitą. - zaznaczyła, jakby latanie na normalnej miotle było poniżej godności - Chcemy zamówić mu coś, co będzie idealne do jego talentu i osobowości. - zaćwierkała wysokim głosem. Chłopiec wyglądał, jakby miał tyle osobowości co gumochłon, a talentu jeszcze mniej, a z nosa znów wypadł mu gil.


| prowadzi Atlas

Victoria nie miała pojęcia, co się działo w sklepie, ale posłano po nią, kiedy tylko padły pierwsze uwagi dotyczące miotły. Sprzedawcy oczywiście robili swoje, ale nawet oni prędko zorientowali się, że cała sprawa, która miała tutaj miejsce, rozchodziła się o coś więcej, niż standardowy asortyment. To zaś oznaczało, że trzeba było odwołać się do instancji wyższej, jaką była niewątpliwie jedna z Brandonów, która zawodowo zajmowała się tworzeniem mioteł. Trzeba przyznać, że było to wyjątkowe zrządzenie losu, że akurat była na miejscu, a nie na zajęciach, ale zdecydowanie się z tego cieszyła. Choć, widząc klientów, wiedziała, że czekało ją wiele pracy i niesamowicie wiele cierpliwości oraz ogłady, jeśli chciała wyjść z tego z twarzą.
Przywitała się uprzejmie z kobietą, spoglądając przy okazji w stronę chłopaka, dla którego miałaby przygotować miotłę, a następnie zaprosiła ich do jednego z biur na piętrze, wiedząc, że z niektórymi należało obchodzić się, jak z jajkiem. Miała w końcu świadomość, do czego to wszystko mogłoby doprowadzić, gdyby zrobiła coś nie tak, a tego zdecydowanie nie chciała.
- Zacznijmy w takim razie od tego, że chciałabym wysłuchać, jakie specjalne oczekiwania mają państwo w stosunku do miotły, którą chcą państwo zamówić – powiedziała spokojnie, sięgając po szkicownik, uznając, że nie mogła od razu odrzucić oferty. Nie wspomniała również o cenie takiego specjalnego sprzętu, mając świadomość, że coś podobnego mogłoby doprowadzić do jeszcze większych problemów. Uznała, że kobieta albo wie, ile coś podobnego kosztuje, albo za chwilę zderzy się z murem.

@Atlas M. O. Rosa

Czarownica spojrzała na blondynkę, która tu przyzwano, by posłużyła swoją ekspertyzą i pomogła w zakupie. Oceniała ją chwilę spojrzeniem, zaciskając usta, kiedy Filipek zaczął praktycznie brać do rąk wszystko, co tylko było do wzięcia do rąk, od uchwytów po prostowniki witek, przy każdej z tych rzeczy robiąc "wow!".
- Rozumiem, że pani ma tutaj jakąś wiedzę. - powiedziała kobieta - Cena nie gra dla mnie roli, interesuje mnie najlepsze co macie, a najlepiej to, czego jeszcze nawet nie macie. - spojrzała na syna, który obracał w rękach kompas do przypięcia na drążek od miotły, jakby to była lampa dżina- Filipek ma geny mistrzów. Tak jak jego ojciec i jego dziadek i pradziadek. Próbował na tych Zamiatarkach, Grzmotach czy innych Ślizgawicach, ale ewidentnie nie były to miotły na miarę jego zdolności. - podniosła wysoko swoje cienkie brwi - Poza tym, są po prostu brzydkie. Interesuje mnie produkt z najlepszej jakości drewna, najlepszej konstrukcji, stworzony przez specjalistę i dedykowany Filipkowi i jego pasji, a nie jakiś produkt masowy. - kobieta nie miała pojęcia o miotłach, ale wiedziała, że produkty luksusowe często wiązały się z luksusową jakością, a wyraźnie chodziło jej o jakość.
Filipek w tym czasie podszedł w końcu do lady i spojrzał na Vic głodnym wzrokiem.
- I ma być szybka. - zdyszał się w jej stronę, kiwając brwiami.

Gdyby nie to, że Victoria właściwie od dziecka obcowała z klientami, ucząc się, jak wyglądają trudne, czasami nudne rozmowy, z pewnością dawno parsknęłaby z rozbawienia. Kobieta, która się przed nią znajdowała, nie tylko działała jej na nerwy, ale również zachowywała się tak, jakby pozjadała wszystkie rozumy, choć nie miała o niczym pojęcia. Ignorowała również to, że jej syn próbował najwyraźniej zniszczyć dosłownie wszystko, co wpadało w jego ręce, powodując, że miała ochotę na niego syknąć albo zamienić go w fotel, żeby na pewno nie przeszkadzał jej w rozmowie.
- Będę musiała z pewnością zdjąć miarę z pani syna, by dostosować tę miotłę do jego wzrostu i wagi – powiedziała spokojnie, przyglądając się chłopakowi, jakby chciała go zapytać, czy był pewien tej kwestii szybkości. – Będziemy musieli również zdecydować, z jakiego drewna chce pani wykonać tę miotłę, czy chodzi o coś barwionego jasno, czy ciemno, jaki kolor okuć pani odpowiada, czy mają być proste, czy grawerowane. Przede wszystkim zaś prosiłabym o informację, do czego miotła ma służyć w pierwszej kolejności. Jak mniemam, ma to być model w pełni sportowy? – dodała, stawiając pytanie, które skierowała również do młodzieńca, który jej tutaj dyszał, jakby sądził, że tylko szybkość definiowała to, czy miotła była dobra. Powstrzymała się przed wytykaniem kobiecie, że błędnie wymawiała nazwy mioteł, bo wiedziała, do czego by to doprowadziło.

Damulka przypatrywała się jej nawet nie próbując ukrywać, że wyraźnie ocenia kompetencje ekspedientki. Wymalowane usta drgnęły w oszczędnym uśmiechu, kiedy Victoria wymieniła rodzaje drewna i okuć, bo to, w opinii kobiety, mogło świadczyć o lepszym podejściu do tematu.
- Sportowa! - skrzeknął Filipek, który się dość podekscytował i jego mutacja spowodowana hormonami chyba włączyła się za bardzo, na co jego mamunia poklepała go po bladej, długopalcej dłoni dla uspokojenia, szczebiocząc:
- Kochanie, mamunia tu rozmawia, nie przeszkadzaj. - powiedziała pieszczotliwie, niuniając chłopca, po czym na powrót z ostrą uwagą spojrzała na Brandonównę:

Rzuć k6:

1
Kobieta prychnęła dziwnie.
- Mierzyć? Nie macie do tego narzędzi? Nie umie pani ocenić? To chyba oczywiste, czego potrzebujemy. - uniosła wyżej podbródek, najwyraźniej uznając, że stwierdzenie "najlepsze" wystarczy za wskazówki do tego, jakie szczegóły mają mieć znaczenie przy produkcji miotły dla jej syna.


2,3,4,5
- Oczywiście. Filipku kochanie nie wierć się przez chwilkę, Pani Cię zmierzy. - pogładziła synka po policzku, na co ten uśmiechnął się okropnie- Ma być jasna, będzie pasowała do jego oczu. Okucia grawerowane. Model sportowy, ale nie byle jaki, tylko solidny. - zastukała palcem w blat, by podkreślić raz jeszcze swoje widzimisie.

6
Machnęła zaraz ręką w dość niedbałym geście:
- Zostawiam Pani decyzję co do takich błahostek, nie robią dla mnie żadnej różnicy. Ma być przede wszystkim bezpieczna. I trwała. - westchnęła.
- I szybka! I szyyybka! - zasapał się Filipek jeszcze bardziej, pochylając się do Vic tak, że zaraz przewali się przez blat- Najlepiej czarna, Ma robić ziuuuu jak leci, widziałem w MagiTV!

Kość: 1

Victoria odetchnęła nieco głębiej, starając się zrobić to bezgłośnie, bo głupota kobiety, z którą rozmawiała, była wręcz przerażająca. Najważniejsze było jednak to, by ją zadowolić, by zrobić coś, co będzie odpowiadało jej jakże wysublimowanym gustom, co było co najmniej niemożliwe. Wszystko bowiem wskazywało na to, że ta pozjadała wszystkie rozumy i nie widziała absurdu w tym, co mówiła.
- Miotła, która ma zostać spersonalizowana, musi zostać odpowiednio wyważona, musi mieć stosowną długość, zostać zbudowana z właściwego drewna. Takich rzeczy nie można oceniać na oko, jeśli ostatecznie ma spełniać wszystkie podawane wymagania i służyć odpowiednio osobie, dla której została przygotowana. Szukają zaś państwo czegoś naprawdę wyjątkowego, więc takie drobne niedogodności są konieczne, by ostateczny produkt okazał się wart swojej ceny - wyjaśniła cierpliwie, dodając, że dla wysokich zawodników również należało tworzyć personalizowane miotły, które byłyby w stanie udźwignąć ich ciężar, czy wytrzymać rozłożenie, jakie niosły ze sobą naprawdę rosłe jednostki. Starała się tak to przedstawić, by kobieta nabrała przekonania, że jej syn był równie, cóż, wyjątkowy. I pewnie był, w swojej głupocie odiedziczonej po matce.

Kobieta wydawała się stawać znużona tą dyskusją, traciła cierpliwość, bo nie była przywykła do konieczności zajmowania się taką drobnicą, oczywiście miała ludzi, którzy robili to zazwyczaj za nią. Jednak tu chodziło o jej syneczka Filipka i chciała upewnić się, że zostanie mu przygotowana miotła najwyższej klasy i najlepszej jakości, a tego powierzyć nie mogła nikomu, bo przecież nikt nie miał zmysłu takiego jak ona sama.
Przysłuchiwała się ekspedientce, która wprawnie wyczuła jakimi słowami zwrócić jej uwagę, bo oczywiście, kierowanie komplementów w stronę jej synalka było tu najlepszym rozwiązaniem. Uśmiechnęła się więc zadowolona i pokiwała głową żywo.
- Filipku, ustaw się i słuchaj Pani. - zarządziła, pstrykając palcami na synka, który przestał gramolić się na ladę- Rob to, co miła Pani każe. - pogładziła chłopca po policzku, po czym zaczęła szperać w swojej torebce w poszukiwaniu, zapewne, galeonów.

Opisz co robisz by zebrać odpowiednie dane dla odpowiedniej miotły dla chłopca. Podziel się swoimi działaniami z klientką.

Victoria miała wrażenie, że potrzebowała niesamowicie cierpliwości do tego, by przejść przez ten cały bałagan, w jakim się znalazła. Jednocześnie jednak wiedziała, że to było dla niej doskonałe ćwiczenie i nie powinna od niego uciekać, powinna się temu po prostu poddać, powinna próbować zrobić to, co do niej należało. Dlatego też poprosiła chłopaka, by stanął we właściwym miejscu i machnąwszy różdżką, przywołała do siebie metr, sprawdzając jego wzrost i zapisując odpowiednie wskazania na pergaminie. Starała się jednocześnie wyjaśnić kobiecie, dlaczego to robiła, co było skomplikowane, ale nie chciała się poddawać.
- Stań jeszcze tutaj, proszę, ocenimy dzięki temu twoją wagę - powiedziała do chłopaka, wskazując właściwe miejsce, również dokonując potrzebnych sobie pomiarów, zapisując je ponownie i westchnęła wewnętrznie, mając ochotę pluć sobie w brodę na myśl, że wkrótce będzie musiała użerać się z dzieciakiem przy przymiarkach do miotły. - Dzięki tym pomiarom możemy dobrać właściwy rodzaj drewna, jeśli państwo pozwolą, to proszę spojrzeć tutaj - powiedziała, wskazując na próbki drewna wystawione po lewej stronie. - Proponowałabym jesion albo teak, to twarde, wytrzymałe drewna, a skoro miotła ma być szybka i sportowa, musi dużo znieść. Przy wzroście i wadze pani syna powinna sprawdzić się naprawdę dobrze. Grab mógłby być już zbyt twardy, podobnie, jak heban.

Kiedy Victoria zajęła się pobieraniem pomiarów chłopca, jego matka pozornie skupiła się na zawartości swojej torebki, w rzeczywistości przyglądając się wszystkiemu, co Brandonówna poczynała z Filipkiem. Filipek za to nie mógł ustać w miejscu. Co chwilę się na coś oglądał, zadając bez przerwy jakieś bezsensowne pytania. Czy można złamać taką miotłę? A jak potem ją skleić? Czy da się naprawić złamaną miotłę? A jak zmieni to jej użyteczność? A czemu ma taki kolor? A co za różnica, czy kolor coś robi? A czy witki w kształcie litery V są lepsze czy takie co są proste?
Ostatecznie, kiedy już uporała się z chłopcem, damulka wyciągnęła z torebki sakiewkę pełną galeonów i położyła ją na blacie, nim rzeczywiście zainteresowana podeszła do próbek drewna.
- Jesion. Jego różdżka również jest jesionowa, to musi być jego drewno. - uśmiechnęła się pieszczotliwie do synka, który tylko zwolniony z konieczności dawania swoich wymiarów twórczyni mioteł, zaraz znów zaczął obmacywać resztę eksponatów w sklepie- Panno... - uniosła brwi, w poszukiwaniu plakietki z nazwiskiem, nie znalazłszy takiej odchrząknęła- Panienko. Zostawiam tu pieniądze na poczet zaliczki. Na pergaminie również zostawiam preferowane przeze mnie metody i czas kontaktu, w ramach, jak się domyślam, przymiarek do miotły Filipka. - zakomunikowała, wskazując wypielęgnowaną ręką  to, co leżało na blacie- Jak mniemam to wszystko? - uniosła brwi, gotowa do wyjścia. Czas naglił, a pieniądze nie wydawały się same.

Victoria miała wrażenie, że boli ją głowa. To, co się tutaj działo, ani trochę jej się nie podobało, ale musiała przyznać, że to była dla niej doskonała lekcja życia, doskonała lekcja tego, jak powinna się zachowywać, co powinna robić, jak powinna postępować, żeby faktycznie osiągnąć sukces. Wiedziała, że nie zawsze będzie jej dane zwyciężać, że nie zawsze zdoła zapanować nad problematycznym klientem, ale zawsze się starała, żeby jednak osiągnąć sukces. I teraz, przynajmniej połowicznie, faktycznie go osiągnęła. Skinęła więc głową, odnotowując rodzaj drewna, z jakiego miała być wykonana miotła, a później uśmiechnęła się kącikami ust.
- Brandon. Panna Brandon - powiedziała spokojnie, domyślając się, że nie zrobi niesamowitego wrażenia na klientce, jednocześnie wiedząc, że mógł to być mimo wszystko pewien, cóż, plus. Nie zawsze otrzymywało się bowiem przedmiot, który wykonywał sam członek wielkiego rodu, znający się przy okazji na rzeczy. Bo tego jednego nie mogła sobie za nic odmówić. - Przygotuję wstępne propozycję i skontaktuję się z panią - obiecała, nim ostatecznie pożegnała się z kobietą, skinąwszy głową, czując, że jakiś ciężar spadł jej z ramion, gdy ta wyszła z synem z pomieszczenia.

z.t

Pierścienie Nuntius - szlifowanie rzemiosła

Wiedziała, że nie może od razu rzucić się na głęboką wodę. Że nie może tak po prostu zrobić od ręki pierścieni, jakich potrzebowała, więc przygotowała w pracowni odpowiednie kawałki drewna, wiedząc, że będzie musiała spędzić nad nimi naprawdę sporo czasu. Pamiętała błędy, jakie popełniła w obecności Larkina, pamiętała jego wszystkie uwagi i zamierzała się do nich zastosować. W końcu nie mogła i nie zamierzała przed tym uciekać, skoro zamierzała osiągnąć sukces. Przyniosła sobie herbatę, a później pochyliła się nad pracą, krok po kroku rysując odpowiednie wzory na drewnianych bloczkach, krok po kroku obcinając niepotrzebny materiał, szlifując go, wygładzając i testując. Ostrożnie żłobiła dziurę, by następnie upewniać się, czy pierścień nie jest za szeroki albo za wąski, szacowała jego rozmiar, określała jego użyteczność, odkładając kolejne prototypy na bok. Te, które wydawały jej się lepsze, lądowały po jej prawej stronie i musiała przyznać, że nie było ich zbyt wiele. Ciężko pracowało się na czymś tak małym, czymś tak niewielkim, ale się nie poddawała.
Z każdym kolejnym pierścieniem radziła sobie lepiej z jego zewnętrzną częścią, szlifując go uważnie, robiąc go coraz staranniej, uzyskując coś gładkiego i niemalże idealnie równego. Krok za krokiem zyskiwała pewność, że wie, jak oszlifować drewno, by nabrało ładnego, okrągłego kształtu. Ostrożnie zaczęła również spiłowywać brzegi, tak, by pierścień nie był jednej grubości, nadając mu nieco bardziej opływowy kształt. Nie wyglądało to idealnie, ale jej zdaniem całkiem dobrze się prezentowało, a już na pewno lepiej, niż za pierwszym razem. Nauka nie szła bowiem w las. Przynajmniej nie w jej wypadku. Musiała wszystko, co wiedziała, przełożyć na działanie i działanie to, jak było widać, przynosiło efekt.
Przetarła oczy, orientując się, że przygotowana herbata dawno zniknęła, więc napełniła kubek chłodną wodą, a później westchnęła i wróciła do pracy, czując, że bolą ją dłonie. Nie chciała jednak przerywać w tej chwili, kiedy złapała odpowiedni rytm i zaczęła czuć, że to, dokąd zmierza, jest gdzieś blisko, niemalże na wyciągnięcie ręki. Dlatego też sięgnęła po te gorsze prototypy, to co jej nie do końca wyszło, by na nich testować wtapianie metalu w drewno. Miała świadomość, że na te wszystkie próby wydała więcej galeonów, niż na materiały, jakich naprawdę potrzebowała, ale nie zamierzała się tym przejmować. Dzieło idealne wymagało bowiem poświęcenia i nie miało znaczenia, ile jej finansów pochłonie. Musiała ostatecznie wiedzieć, jaka temperatura była odpowiednia do podgrzania metalu, by wtopił się w drewno, nie zostawiając po sobie okropnych śladów. Analizowała to zatem krok po kroku, sprawdzając, jak zachowywały się materiały, gdy złoto było naprawdę gorące, a jak wtedy gdy było rozgrzane i choć parzyło, na pewno nie było w stanie niczego zniszczyć. Krok po kroku starała się określić właściwe ustawienie wszystkiego, co zamierzała wykorzystać, ostatecznie spisując na pergaminie swoje spostrzeżenia i obliczenia, określając tam również grubość pierścieni, ich obwód i kształt, mając świadomość, że dzięki próbom, jakie podjęła, miała opracowany plan idealny. Przynajmniej wszystko na to wskazywało, gdy patrzyła na tę liczbę drewna, na metal, na próbne pierścienie. Poświęciła na to wszystko cały dzień, nie zwracając uwagi na upływ czasu, mając wrażenie, że dzięki próbom znalazła się bliżej sukcesu. Chociaż o krok.

z.t

Pierścienie Nuntius - praca nad detalem i  testowanie konstrukcji pod kątem trwałości na uszkodzenia

Przyszła chwila, na którą czekała. Której jednocześnie się nieco obawiała, nie do końca wiedząc, jak miała podejść do stworzenia prawdziwych pierścieni. Ćwiczyła, testowała i próbowała tak długo, jak było to możliwe, a jednak wciąż wydawało jej się, że czegoś brakowało, że czegoś nie była w stanie zrobić tak, jak sobie to założyła. A jednak - zrobiła to. Stworzyła drewniane pierścienie, w które wsunęła łuskę, a później ostrożnie, krok za krokiem, wtopiła w nie druciki z białego złota, które kupiła u Larkina. Wiedziała, że ten nie dałby jej niczego kiepskiej jakości, więc z zadowoleniem przyglądała się, jak metal łączy się z drewnem, tworząc kompozycję, jakiej chciała. Oczywiście, nie była idealna, nie była tak niezwykła, jakby tego pragnęła, ale była początkiem czegoś nowego, była początkiem wyzwania, na jakie się porwała.
Zrobiła sobie krótką przerwę, by przejść się, napić wody i dać odpocząć oczom, a później usiadła ponownie do dzieła, by w skupieniu zacząć wykańczać szczegóły pierścieni. Nie mogła użyć do nich zbyt wiele magii, bo nie była przekonana, jak wtedy zareaguje rdzeń, który umieściła w drewnie. Nie chciała przesadzać, więc używała tylko i wyłącznie tych czarów, jakie były jej niezbędne, jak choćby do podgrzania złota, by stopiło się jeszcze pewniej z drewnem, łącząc się z nim łagodnie tam, gdzie tego sobie życzyła. Ostudziła prędko całą masę, przyglądając się, jak łączenia lekko się rozlewają, tworząc całkiem ciekawy wzór. Musiała go jedynie wydobyć z tego, co stworzyła, tak więc pozostało jej delikatne, bardzo ostrożne szlifowanie. Łuska była zabezpieczona w środku, dokładnie tak, jak kazała jej to zrobić Marla, tak jak mówiły jej notatki, a jakimi miała okazję się zapoznać, tak jak pisano w książkach, które czytała. Rdzeń został zamknięty, połączył się z drewnem w ten jeden, jedyny sposób, a jej pozostawało doprowadzić swoje dzieło do końca. Ostrożnie szlifowała łączenie drewna i metalu, wygładzając je stopniowo, nadając im odpowiednią strukturę, która nie uszkodziłaby jej ręki. Poprawiała wypukłości, powstałe, kiedy metal nieco za mocno się uniósł, postępując zgodnie ze wskazówkami Larkina, stopniowo uzyskując jednolitą bryłę.
Zrobiła sobie kolejną przerwę, odnosząc wrażenie, że pochylała się nad tymi pierścieniami od tak dawna, że nie pamiętała już, jak się nazywała. Wróciła do nich, gdy już się ściemniało, ale to nie miało dla niej znaczenia. Chciała zabrać je ze sobą na wyjazd, chciała sprawdzić, czy zdoła ich użyć i czy zadziałają tak, jak tego pragnęła. Bała się, że wiedza teoretyczna nie do końca pójdzie w parze z praktyką, ale nie poddawała się. Dlatego też tak skrupulatnie wygładziła pierścienie, upewniła się, że nie są za ciężkie, choć jednocześnie czuła, że najwyraźniej nie zdołała wyważyć odpowiednio ich balansu. Był jednak naprawdę dobre. Sięgnęła po lakier, by zabezpieczyć całe drewno, oczyściła białe złoto, które zostało nieznacznie zmatowione przez jej działania, a następnie wszystko skrupulatnie wysuszyła, zastanawiając się, czy zrobiła wszystko, co należało.
Nie do końca. Westchnęła cicho, bo tak jak i różdżki były osłaniane przed drobnymi uszkodzeniami, tak i tutaj musiała sprawdzić, czy drewno będzie odpowiednio wytrzymałe. Nie mogła używać wielkich zaklęć, więc musiało wystarczyć coś najłatwiejszego. Z pewnym bólem serca przystąpiła zatem do działania, próbując się upewnić, na ile pierścienie odporne są na uderzenia i zderzenia, do jakich mogło dochodzić w czasie pracy. Spostrzegła, że będzie musiała nieznacznie je wzmocnić i sięgnęła ostatecznie również po lakier, który stosowany był w miotlarstwie. Skoro zabezpieczał dobrze tego typu przedmioty, a był tylko i wyłącznie lakierem, z całą pewnością mógł poradzić sobie również z pierścieniami. Powlekła je delikatną warstwą, jaką następnie wysuszyła, a potem raz jeszcze podjęła próby uderzeniowe, kiwając do siebie głową. Było lepiej. Spróbowała docisnąć przedmioty do ściany, ale czuła pod dłońmi opór, co było jej zdaniem niezłą odpowiedzią na to, jak sobie radziły. Wsunąwszy je na palce, uderzyła w stół, a później podjęła jeszcze kilka równie niemądrych prób, odkrywając ostatecznie, że jej zamierzenia były najwyraźniej całkiem dobre i osiągnęła sukces. Przynajmniej wytrzymałościowy i związany z wyglądem. To jednak było nic w porównaniu z tym, co ją czekało...

z.t