Z każdym dniem legilimencja wydawała mu się czymś naturalniejszym, chociaż doskonale pamiętał frustrację z początków nauki i dalej potrafił wpaść na przeszkodę, która wydawała się nie być do obejścia; w tych trudnościach odnajdywał jednak dziwny spokój, jakby właśnie to udowodniało mu, że rzeczywiście powinien się tym zajmować. Wyciągnięcie czy zmodyfikowanie wspomnień wydawało się trudniejsze, wymagało większej koncentracji - tego ćwiczonego już latami skupienia, kontaktu wzrokowego, perfekcyjnej wymowy i różdżki wycelowanej z jedynie sobie znaną precyzją. To było coś, czemu musiał poświęcić wieczór, doskonale zdając sobie już sprawę z tego jaki natłok myśli będzie miał we własnej głowie, jeśli zajrzy zbyt głęboko do czyjejś, nawet tej Sky’owej, którą zaczynał znać coraz lepiej. Inaczej miała się sprawa z pojedynczymi myślami, z płytkimi odczuciami i teraźniejszością, która unosiła się na powierzchni otwartego na niego umysłu. To od tego Mefisto prędko się uzależnił, stopniowo odnajdując w tym coraz więcej spokoju, nawet jeśli serce i tak wiecznie biło mu szybciej, gdy tylko próbował tej drobnej sztuczki. Musiał być blisko, musiał mieć różdżkę i musiał przelewać całą swoją magię w szeptane Legilimens, ale i bez spojrzenia kryształowych tęczówek mógł wyszarpnąć zza nich jakąś myśl, choć pomagał choćby minimalny kontakt wzrokowy.
- Skaaaaaju - zanucił radośnie, przechodząc przez kuchnię z tacą pełną naczyń, które natychmiast pofrunęły do zlewu, by dzięki magii zapełnić się kolorową pianą. - Przez te wszystkie smoki mamy więcej zamówień na wynos, niż na miejscu… i jak tylko ciągle pakuję te twoje pyszności, to jestem wiecznie głodny - poskarżył się, z opóźnieniem poważniejąc na widok puchońskiego zamyślenia (?), przez które też nieco łagodniej objął go od tyłu. - Hej, słońce - przywitał się z drobnym pocałunkiem, po którym zerknął kontrolnie w jasne tęczówki. Zacisnął mocniej palce na dalej trzymanej różdżce, wspartej teraz łagodnie i skylerowe biodro; w drugim z drobnych pocałunków schował ulubione zaklęcie, by pierwszy raz pod wpływem zalewającej go “obcości” myśli zmarszczyć brwi. - Dasz mi spróbować swojego eklerka? - Dopytał, nie chcąc zdradzać swojej dociekliwości, więc zamiast tego chwytając się przypadkowego tematu, dopóki jeszcze nie wiedział o co i jak chce właściwie zapytać.

Nie zdawał sobie sprawy z tego, że ściąga brwi w zamyśleniu, nim nie rozluźnił ich mimowolnie pod ukochanym śpiewnym tonem Mefisto, na którego zerknął zaraz przez ramię, powolnie pozwalając sobie, by uśmiech zakradł mu się do kącików ust.
- Może powinniśmy dodać jakieś nowe pozycje do menu na wynos? - zaproponował pod myślą, że chętnie poeksperymentowałby przy nowych przepisach, nieco mając dość powtarzalności zamawianych dań, bo nawet gdy starał się, by na słodkiej wystawie pojawiało się wciąż coś nowego, to stali klienci niemal zawsze prosili dokładnie o te same zamówienia. - Mam wrażenie, że nawet Skrzaty w Hogwarcie nie smażą dziennie tylu naleśników… - przymarudził, machnięciem różdżki pospieszając eklerki, by te zgrabnie ustawiły się na tacy i nawet gotów już był poruszyć temat zmiany pracy, a jednak drobny całus złożony na karku rozczulił go momentalnie, osładzając gorycz monotonii. Zamruczał więc w cichym zadowoleniu, dłonią sięgając w tył do wilczego policzka, by zaraz wykręcić głowę i podgryźć Mefistofelesową kość policzkową w wyrazie niemożliwej do powstrzymnia czułości.
- Zależy którego masz na myśli - wymruczał cicho, przymykając oczy pod wrażeniem jak łatwo było mu uśmiechnąć się przy drobnych całusach przy ustach ukochanego, momentalnie myśląc o tym, że nie może go tutaj zostawić samego i że przecież jest im tutaj razem dobrze. Bo wszystko było dobrze. Czy jakiekolwiek miejsce pracy mogłoby konkurować z przywilejem spędzania każdego dnia z Mefisto? Nawet Hogwart i niemal nieograniczone możliwości szkolnej kuchni czy dostępność składziku ze składnikami do eliksirów nie brzmiały już tak kusząco, gdy brało się pod uwagę brak tej bliskości, od której po wspólnych latach był już uzależniony. - Bo te są wyliczone, więęęc… - pociągnął, mrucząc nisko, gdy zaczepnym spojrzeniem łapał zielone tęczówki. - Może chcesz się nauczyć je robić?

- Możemy dodać co tylko zechcesz - zgodził się od razu, nie do końca potrafiąc teraz wziąć pod uwagę z czym właściwie by się to wiązało, bo niezbyt interesowały go dostawy, pieniądze czy zadowolenie klientów, gdy z tyłu głowy czaiła się myśl, że coś nie było dla Sky’a wystarczająco satysfakcjonujące. - Możemy usunąć naleśniki. Możesz dostać zakaz robienia naleśników, taki prawdziwy, od szefa - zapewnił, śmiejąc się cicho pod zawsze tak samo cieszącym go przygryzieniem. Schował różdżkę do kieszeni spodni, reagując z opóźnieniem na słowa ukochanego, więc już tylko pomrukując cicho z zadowoleniem. Nawet sama propozycja nauki wydawała się podejrzana, skoro Mefisto wyraźnie słyszał w głosie ”zmianę pracy” i ”uczenie w Hogwarcie”.
- Och, zrobisz sobie w ten sposób konkurencję, słońce - zastrzegł, zakasając rękawy i właściwie odruchowo przemywając dłonie w umywalce, jakby samo mówienie o przygotowywaniu jedzenia już nakazywało zadbanie o odpowiednią higienę - o której przecież i tak nie mógł zapominać, pracując głównie za barem. - Nawet pewnie nie wiesz jak wiele już wiem… w końcu poznam wszystkie twoje sztuczki i co, będę mógł zarządzać kuchnią bez ciebie? - Wytknął mu, wracając bliżej. - Ale te nowe już będę mógł zjeść, nie? - Upewnił się, puszczając Puchonowi oczko.

Zerknął w tę najpiękniejszą zieleń, której nie znajdzie przecież nigdzie w Hogwarcie i zaśmiał się cicho pod myślą, że nie potrzebował zakazów czy próśb, bo wystarczyłoby jedno smutne czy zawiedzione spojrzenie i zwyczajnie rozmyśliłby się z pomysłu zmiany pracy. Tak samo jak rozmyślił się już teraz, nie wiedząc jak miałby skupić się na nauczaniu, gdy miałby świadomość, że jego Wilk innemu kucharzowi skarży się na swój głód i to nie jego, a czyichś innych eklerków się domaga.
- Konkurencja pomaga się rozwijać - zauważył, bo chyba właśnie tego mu brakowało - porównania i inspiracji, które w połączeniu z chęcią rozwoju i ciężką pracą dawały najlepsze rezultaty.
-Mhmm, jestem pewien, że z mięsnymi daniami już teraz byś sobie perfekcyjnie poradził - przyznał mu, czując jak serce szybciej bije mu pod podjęciem przez Mefisto tematu nieświadome bliskiego jego myślom. - Ile tylko zechcesz, szefie - przytaknął, mrużąc zaczepnie oczy i przypuszczając go bliżej blatu, by samemu stanąć za jego plecami z dłońmi odruchowo lgnacymi do wyrzeźbionych boków. - Zrobimy małą blachę - zadecydował cichym pomrukiem, opierając brodę o Mefistofelesowy bark, przyjemnie rozluźniając się wolną chwilą przy ukochanym. Zamruczał cicho w zamyśleniu, wykręcając głowę, by złożyć jeden ssący pocałunek na wytatuowanej szyi, by umilić sobie chwilę kalkulacji, którą zwieńczył mocniejszym przygryzieniem, próbując tym zmobilizować ich obu do pracy. - Odmierz ćwierć litra wody - polecił, napierając policzkiem o Mefistofelesowy policzek, by nakierować jego spojrzenie na odpowiedni garnek. - Rozpuść w niej pół kostki masła i łyżkę cukru - dodał dalej, biodrami przepychając go nieco bliżej blatu, by wyraźniej dać mu do zrozumienia, że nie żartuje i faktycznie jest ciekawy jego możliwości. - Gdy się dowiesz, jak proste to jest, to sam mnie zwolnisz.

@Ruby Maguire, tutaj zaczynamy uwzględnianie ingerencji - kostka to B, bzyczki, z dorzutem 1!


- Ja mówię, że jestem głodny, a ten chce małą blachę… - westchnął cierpiętniczo, a przede wszystkim też żartobliwie, pozwalając by ramiona zadrżały mu lekko pod tylko trochę wstrzymywanym śmiechem. Przechylił głowę mocniej, ułatwiając Sky’owi dostęp do swojej szyi, by w tej błogiej bliskości zapomnieć na chwilę o drobnych zmartwieniach, które zasiały mu w głowie przechwycone pospiesznie myśli ukochanego.
- Mhmmmm… - zgodził się, przygryzając wetknięty w dolną wargę kolczyk, by jakoś zmniejszyć cisnący mu się na usta uśmiech, gdy posłusznie przelewał wodę do garnka. - Mogę podgrzać? - Upewnił się, zakładając, że w ten sposób będzie mu łatwiej wszystko rozpuścić - zresztą, na etapie tak prostych mikstur, czuł się całkiem podobnie jak za barem. - No już, nie gadamy o pracy, teraz mamy lekcję - zauważył, kilkukrotnie stukając w italiankę, by utrzymać ją w odpowiedniej temperaturze, nie zamierzając się bawić w pojedyncze zaklęcia. - Powinienem mieć jakiś epicki fartuszek, nie wiem dlaczego nie mam fartuszka. Można w ogóle gotować bez fartuszka? - Zagadnął, kręcąc niby niecierpliwie pozbawionymi dodatkowej ochrony biodrami. - Co dalej, profesorze? - Upomniał się jeszcze, odsyłając cukier z powrotem na półkę, bo przecież Mefisto doskonale wiedział, że nie ma sensu nawet próbować wprowadzić jakikolwiek zalążek chaosu czy nieporządku do puchońskiej kuchni. - Mąka? Któraś z tysiąca podejrzanych rodzajów? - Zerknął na chłopaka wesoło, by zaraz jednak spoważnieć pod wpływem dziwnych dźwięków, które dobiegły ich z baru. - …czekaj, może pójdę sprawdzić co to- co?... - Zdziwił się, bo ledwo ruszył w stronę drzwi kuchennych, a akurat wtedy wpadł przez nie nieduży… jelonek? Przez uchylone drzwi lepiej słychać było krzyki, czuć było dym i widać było panoszące się wszędzie zwierzęta, a nawet kilku magistrażaków, który już próbował opanować sytuację.

- Panie Nox - skarcił go na granicy śmiechu, dłońmi sunąc po bokach do jego bioder. - Takie pytania mógł Pan zadawać dwa lata temu, teraz już powinna być to wypowiedź twierdząca - pouczył, odnotowując jednak w głowie, że musi mocniej pamiętać o tym, że to, co dla niego jest aż nazbyt oczywiste, nie musi takie być dla innych. W końcu jedno słowo więcej, jak chociażby zagotować, nie robi mu takiej dużej różnicy, a komuś może pomóc uniknąć rujnującego ciężką pracę błędu. Zaraz jednak nieprofesjonalnie dał rozproszyć się swojemu uczniowi, śmiejąc się cicho, gdy dłonie miękko dały poprowadzić się rozbujanym biodrom, a on musiał mruknąć "Skup się" w wytatuowany kark, nawet jeśli nie był w stanie powstrzymać się przed pozostawieniem tam drobnego podgryzienia.
- A widzisz, to akurat dość logiczne, a nie podejrzane. Do eklerków powinniśmy ograniczyć się maksymalnie do typu 550, ale osobiście zawsze wybieram 450, bo mąka tortowa jest idealna do takich ciast, które spulchnia się jajkami, a nie proszkiem do pieczenia czy drożdżami i... - urwał, tylko dostrzeżonym niepokojem przerywając rozpoczynającą się tyradę o tym jak należy instynktownie dobierać odpowiedni typ mąki, bo i zatopiony w kulinarnym świecie nie zwrócił większej uwagi na odgłosy z zewnątrz, przyzwyczajony do nocnych pijackich pieśni ulicznych.
- Wilku, jeśli... - podjął, uśmiechając się już mimowolnie, gdy sięgał dłońmi znów do Mefisto, by przyciągnąć go z powrotem do garnka z wodą, a jednak urwał głośnym gaspnięciem szoku, gdy przed oczami mignęło mu stworzenie, którego nijak nie mógłby pomylić z centaurem. - Mef, co się do kurwy...? - wydusił z siebie, niby zaciskając palce na różdżce, a jednak jakoś tak instynktownie chowając się za szerokimi plecami narzeczonego, doskonale zdając sobie sprawę, że ten ma przewagę nie tylko fizyczną, ale i zaklęciową. - Teleportujemy się - zadecydował szybko, nie zamierzając ryzykować życiem czy zdrowiem dla jakichkolwiek dóbr materialnych, od razu mimowolnie kojarząc ogień z obecnością smoka, a jednak nieporadność i popłoch biegającego po kuchni stworzenia sprawiła, że zawahał się na moment, z ręką na wytatuowanym barku czekając na decyzję swojego szefa.

- Ty wymyślasz te wszystkie zasady, przyznaj się - wytknął mu z rozbawieniem, chociaż pewnie rodzaj mąki miał jakiś sens i na pewno miał jakieś znaczenie. Całe szczęście, na tym jednym Mefisto absolutnie nie musiał się znać i wystarczało, że podpisywał grzecznie to, co Sky zażyczył sobie podczas zamówień kolejnych produktów.
Chciał skupić się na tym gotowaniu, a nawet wrócić do porzuconego tematu nauczycielowania, a jednak bezwzględnie dał się pochłonąć tej abstrakcji, która nagle zaczęła rozgrywać się na ich oczach. Serce zabiło mu panicznie szybciej, gdy obserwował przez uchylone drzwi bałagan z głównej sali; nie widział już zbyt wielu klientów, całe szczęście, już i tak bar był raczej dość pusty, ale... cóż, widok rozszalałych ze strachu zwierząt wcale nie stanowił dobrego pocieszenia.
- Czekaj, tylko- czekaj, nie jest tak źle, spokojnie - wyrzucił z siebie, przytrzymując drzwi otwarte i obserwując plączącego się jelonka, któremu chyba w kuchni się wcale tak nie podobało, bo szybko z niej wyskoczył - przynajmniej tyle. Za dużo było do stracenia, by po prostu uciec. - Duro - rzucił cicho, bezmyślnie, w stronę drzwi prowadzących do jego biura, bo nawet jeśli wiecznie panował tam bałagan, to przecież znajdowało się tam też najwięcej względnie potrzebnych rzeczy. Te jedne drzwi nie powinny zostać wyważone przez zbłąkane stworzenia magiczne, na litość merlinowską. - Pójdziesz do kasy, słońce, za barem jest spokojnie, zniszczenia są przy wejściu - ocenił, łapiąc Puchona za rękę i od razu składając pokrzepiającego całusa na wierzchu jego dłoni. - I z pieniędzmi natychmiast teleportujesz się do domu, hm? A ja trochę pomogę służbom i zaraz do ciebie dołączę - obiecał, oglądając się do kryształowych tęczówek, by pokazać zawziętością swojego spojrzenia, że wcale nie żartował. I nie pchałby Sky'a w niebezpieczeństwo, gdyby nie czuł, że w tej sytuacji jeszcze mogą coś zdziałać, że wcale nie narażą się na nic paskudnego, że nie czeka ich jakaś tragedia - zresztą, zamierzał wyjść z kuchni pierwszy i przeskoczyć bar dopiero wtedy, gdy miał pewność, że za nim Schuesterowi nic się nie stanie.

Kostki: G + nieparzysta

Serce łomotało mu w piersi przejęciem, a jednak nawet jeśli szum w jego uszach zdawał się zagłuszać wszystko, to wystarczyło jedno spojrzenie w najpiękniejszą zieleń Mefistofelesowych oczu, by dostrzeżoną tam stanowczością dopuścić do siebie i znajomy głos.
- Okej - przytaknął bez żadnej wątpliwości, bo i jeśli miał w życiu być pewien czegokolwiek, to tego, że Mefisto nigdy nie posłałby go na zadanie, które byłoby niebezpieczne. Na pewno nie w momencie, gdy stawką jest coś tak mało dla nich znaczącego jak pieniądze. Niemal odruchowo klepnął więc wyprzedzającego go Wilkołaka w pośladek, chcąc dodać tym im obu otuchy, zanim sam też nie wyskoczył z kuchni, od razu kierując się za bar, spojrzenie uparcie celując w stronę kasy. Wiedział, że wystarczy, że podniesienie wzrok na cokolwiek innego a da oszołomić się realności tej chwili czy dostrzeże coś, na co będzie chciał zareagować natychmiast a przecież nie dość, że nie musiał, to wręcz nie powinien, skoro na miejscu są nie tylko profesjonalni strażacy ale i jeden niezwykle uzdolniony i silny Wilkołak. Gaspnął przejęty, dostrzegając, że szuflada kasy jest już otwarta, a na niej wierci się czarna włochata kula. Zatrzymał się momentalnie, unosząc różdżkę wyżej, bo i nigdy nie zdołał obyć się ze zwierzętami choćby w połowie tak dobrze, jak robił to Mefisto i niemal w tej samej chwili z czarnej kuli futra wyłonił się dziób i para błyszczących jak klejnoty oczek.
- Hello - przywitał się miękko, właściwie odruchowo, nie wiedząc co robić, poza powolnym wystawieniem otwartej dłoni do zwierzęcego złodzieja. - Wszystko w porządku. Możemy się podzielić. I- popatrz - urwał, przypominając sobie o błyszczącym kolczyku w swoim uchu, łapiąc płatek tak, by sztuczne żółtawe brylanciki błysnęły w świetle świec, zwracając uwagę łasego na błyskotki zwierzątka. Wyciągnął drobny kolczyk w kształcie słońca, by przekupić nim Niuchacza, który zaaferowany nową błyskotką wyskoczył z kasy, by błyskawicznie wspiąć się po jego nodze, boku, ramieniu aż do dłoni, w której zacisnął pozłacany kolczyk. Nie wiedząc co robić dalej zwyczajnie złapał stworzenie w ciasny uścisk całej ręki, pozwalając mu na zabawę drobną błyskotką, gdy on sam próbował różdżką pomóc sobie w zgarnięciu nie tylko tych pieniędzy, które zostały w kasie, ale też i tych, które Niuchacza zaczął nagle wyrzucać ze swojej torby. - M-Mef?!

Przede wszystkim chciał się upewnić, że wszystko jest w porządku, więc musiał wyjść za bar i... i zanim wpadł na to, by z kimś porozmawiać, to zabrał się za pomaganie. Poleciało w jego stronę kilka poleceń, a nawet jeśli nie był potrzebny, to pozbył się przynajmniej części skrzypiącego pod nogami szkła czy kilku poprzewracanych krzeseł. Uparcie oglądał się też na Sky'a i miał nawet lecieć do niego, gdy dostrzegł jakieś czarne futerko, ale wszystko wskazywało na to, że Puchon jak na teraz sobie radzi, więc priorytetem dla Mefisto może być przerzedzenie machnięciami różdżki dymu i...
...odkrycie, że w jednym z górnych rogów pomieszczenia zagnieździła się cała chmara bzyczków. Spomiędzy okrzyków, trzasków ognia, tupotu zwierzęcych stóp czy kopyt, wydobywało się wcale nie takie ciche brzęczenie magicznych owadów, które przecież też potrzebowały schronienia. I chociaż nie należały do szczególnie groźnych, to wilkołak ani myślał się do nich zbliżać, z tyłu głowy jeszcze mając świadomość, że przecież to gatunek chroniony. Dopytał jednego ze strażaków jak wygląda sytuacja i czego może się spodziewać, by zaraz przeskoczyć bar tuż obok swojego narzeczonego z szerokim uśmiechem i tylko nieco rozszalałym w klatce piersiowej sercem.
- Nie zabieramy ze sobą niuchacza, słońce, już nam wystarczy wilkołaczyca demolująca dom - zaśmiał się cicho, zabierając zwierzaka całkiem pewnie, bo i obracając w palcach jednej dłoni galeona, do którego niuchacz nie mógł się dostać. Wbrew mefistofelesowym słowom, całą trójką wyszli tylnym wejściem, a Mefisto też odszedł jeszcze kawałek dalej, by zostawić niuchacza ze złotą zdobyczą dopiero w bezpiecznym zakątku jednej z tylnych alejek; później zostało tylko wrócić do Sky'a i przyciągnąć go nie tylko do głośnego trzasku teleportacji, ale też ciepłego przytulenia.

/zt x2

Samonauka 2/3 wrzesień 2023
Nieobecność Remeczki na ceremoni przydziału była wyjątkowo niepokojąca i Aneczka czuła, że kryje się za tym coś niedobrego. Początkowo zrzucała to na to nieszczęsne spotkanie z duchem, od którego ogarnął ją przejmujący mróz na jakiś czas, ale im dłużej czekała, tym bardziej przyjaciółki nie było i sprawa zaczęła wyglądać naprawdę poważnie.
Mimo stanowiska prefekta Ania nie dostała jasnej informacji na temat tego, co zaszło. W szkole huczało od plotek, które zdawały się próbować prześcignąć siebie nawzajem w niedorzeczności, ale nigdzie nie było jasnego, klarownego przekazu, co właściwie miało miejsce. Panienka Brandon nie mogła poświęcić się sprawie od razu, jako prefekt miała kilka bardzo pilnych zajęć, ale gdy tylko znalazła wolną chwilkę, pospiesznie napisała chaotyczny list do Rems. Sprawnie umówiły się na spotkanie w Hogsmeade jeszcze w ten weekend, a potem Ania wsiąknęła znów w swoje zajęcia.
Zaraz po niedzielnym lunchu Puchonka spakowała torbę ze swoimi rzeczami i ruszyła na umówione spotkanie w barze Lumos. Poznały to miejsce już dawno, a jakaś szczególna aura i kojąca obecność roślinności sprawiły, że Aneczka wprost przepadała za tym miejscem. Przybyła tu zdecydowanie przed czasem, bo zamierzała wykorzystać każdą wolną chwilę na opracowywanie swoich planów. Aneczka bowiem do nadchodzącego roku podchodziła z iście ślizgońską ambicją, ale sukces zamierzała osiągnąć puchońską pracowitością.
Kiedy dotarła do baru, zamówiła sałatkę i podwójną porcję frytek, a potem kompletnie ignorując tę pierwszą zaczęła podjadać bardziej interesujące ją zamówienie. Rozłożyła sobie przy tym czyściutki, świeży notatnik ozdabiany roślinnymi wzorami oraz wyciągnęła z torby wypożyczoną w  szkolnej bibliotece książkę na temat zastosowania rozmaitych gatunków roślin w ziołolecznictwie. Miała też zwykły szkolny podręcznik do zielarstwa i atlas roślin. Tak. Atlas. Aneczka na moment rozmarzyła się nad tymi cudownymi pięcioma literami o tak różnorodnym znaczeniu, a potem otrząsnęła się. Jej Atlas z pewnością nie pochwaliłby takiego rozpraszania się w chwili, gdy powinna się uczyć. Otworzyła więc podręcznik na dziale dotyczącym czarnego bzu i zaczęła sporządzać skrupulatne notatki na jego temat. Nie wszystkie wiadomości były istotne, ale jakieś ogólne podstawy musiała mieć, zanim przeszła do najbardziej interesującej ją części rozdziału. Owoce. Właśnie teraz czarny bez był gotowy do zbiorów. Jego czarne kuleczki można było gotować i przerabiać na gęste syropy o cudownych właściwościach leczniczych. Same zbiory nei były problematyczne, ale Aneczka chciała wiedzieć na ten temat wszystko. Czy było jakiekolwiek ryzyko zatrucia? Czy bordowa albo wręcz zielona kuleczka, która by się zapodziała miedzy czarne mogła zaburzyć działanie późniejszych przetworów? Wszystko to Puchonka spisywała w notatniku, czekając na przyjaciółkę, która lada chwila miała się pojawić.

Miała dużo czasu, naprawdę sporo. Dawno już zapomniała czym było to uczucie, w którym nie wiedziała, co ze sobą zrobić. Gdy chodziła do szkoły i na treningi, brakowało jej sekundy na zastanowienie się co dalej, bo wszystkiego było tak dużo, że tylko latała pomiędzy atrakcjami życia i starała się nie potknąć po drodze. Za to teraz? Chociaż zachwycony tymi konsekwencjami Rozanow potrafił łapać ją na lodowisko na pełen etat i trzymać ją po kilka godzin na dużo mądrzej rozłożonych ćwiczeniach, niż gdy uczęszczała do Hogwartu, to wciąż miała tyle czasu, że znajdywała go też na nudzenie się.
Całe szczęście z pomocą przyszła Aneczka. Chociaż ploteczki od panny Brandon były równie gorące co nieprawdziwe, przynajmniej dowiedziała się w nich jednej, ważnej rzeczy, a mianowicie, że mogły się spotkać! Luncia nie była na nią zła! No, przynajmniej na taką nie brzmiała. Trochę się bała, że jako nowa prefekt dziewczyna mogłaby bardzo krytycznie podejść do jej zachowania, ale przyjaciółka była po jej stronie i broniła ją przed wszystkimi oszczerstwami.
Umówiła się z nią po treningu, czując się wyjątkowo dobrze z faktem, że miała czas na prysznic od razu po zajęciach i nie musiała śpieszyć się jak dzika, żeby się wyrobić. Miała nawet chwilę na przebranie się w jesienną sukieneczkę! I dokładne spakowanie torby sportowej! I to tak, że pierwszy raz od dawna idąc na spotkanie po łyżwiarstwie, nie miała łyżew w pośpiechu przewieszonych przez ramię, a także schowane! Może i brakowało jej treningów Quidditcha i ulubionych lekcji, ale taki zapas czasu był naprawdę odświeżający.
- LUNCIA! – krzyknęła na wejściu, gdy tylko ją zobaczyła i od razu podbiegła do przyjaciółki się przytulić. A charmsy na bransoletce z różowego złota dzwoniły wraz z jej krokami. – Ale się cieszę, że cię widzę! Jak tam u ciebie? Puchony nie dają ci zbyt dużego wycisku?! – zalała ją pytaniami, cały czas ją ściskając. – Pokażesz swoją odznakę?! Rany, jeszcze cię z nią nie widziałam!

Aneczka była pełna podziwu dla mnogości zastosowań owoców czarnego bzu. Tyle właściwości! Wzmacniające, w sam raz na nadchodzącą jesień, zwłaszcza w postaci syropu z dodatkiem cytryny. Odtruwające, o tym panna Brandon wcześniej nie wiedziała! Ku jej zaskoczeniu jednak mało który przepis na eliksiry wymieniał go wśród swoich składników. Eliksir Exsecratio był dla niej kompletną nowością, ale też nie wydawało jej się, by mogła go kiedyś zastosować w praktyce. Mimo wszystko Ania wiedziała, że syrop z czarnego bzu działa wyjątkowo skutecznie, więc ostatecznie wzruszyła mentalnie ramionami (bo damy nie wzruszają ramionami naprawdę!) i uznała, że magia zaklęta w tych czarnych owockach jest wystarczająco silna, by nie potrzebować eliksiru do pełnego działania.
Właśnie miała się zabrać za owoce dzikiej róży, kiedy pojawiła się jej ukochana przyjaciółka. Aneczka momentalnie poderwała się z miejsca i z pełną tęsknoty czułością wpadła w objęcia Remci.
- Remciu kochana! Jak to dobrze, że jesteś cała i zdrowa! Tak się martwiłam o ciebie na rozpoczęciu! - panienka Brandon chciała rozwinąć temat tego, że Remcia słowem nie wspomniała o swoich planach na wejście, ale bransoletna podziałała, kierując jej emocje w zupełnie inną stronę. Wyprostowała się dumnie, pokazując złoto-czarną odznakę ze zdobnym P na szacie. Bo tak, Aneczka chodziła teraz w mundurku i z odznaką wszędzie, nawet na wypady do Hogsmeade. - Och, oczywiście próbują! Ale nie jest to nic z czym nie poradził by sobie Brandon. Poza tym problemy sprawiają w większości inni studenci, puchoni są wyjątkowo spokojni. Musiałam naprostować młodocianą grupkę kierującą się w stronę lasu. Rozumiem ich pociąg do natury, ale jako prefekt nie mogę zezwalać na taką niesubordynację. Ale kochanie, koniecznie musisz mi opowiedzieć co zaszło w piątek!

Ach! Nareszcie z przyjaciółką! Cieszyła się swoim wolnym czasem i korzystała z niego w pełni, to prawda, jednak spotkanie się z Anią pokazywało, że i trochę tęskno jej było to szkolnych korytarzy, nawet jeżeli już na nich będąc miała swoje wybryki by urozmaicić tam czas. Miała ochotę się skrzywić na myśl, że po powrocie będzie musiała na chwilę chociaż zejść z radaru i zachowywać się „jak przystało”, no ale czego nie robiło się dla odpokutowania grzechów (albo raczej gry w quidditcha).
- Luncia! Tak żałuję, że nie mogłam się z tobą przywitać przed tym wszystkim! – powiedziała zupełnie szczerze, bo żałowała tego, że nie powitała wszystkich przyjaciół orz tego, że nie udał jej się w pełni ten wspaniały plan. Cała reszta? Poboczne efekty, które w jakimś stopniu ją dotykały, kiedy ona po prostu płynęła z prądem. – Miałyśmy tak piękny plan! I oczywiście Patol wszystko musiał popsuć… Mówię ci, w życiu byś takiego rozpoczęcia nie widziała! I chyba już nie zobaczysz, bo następnym razem to tego starego pryka już nic nie uspokoi i chyba wyniesie mnie na kopach – zaśmiała się, mało poważnie. – Ach! Do twarzy ci z tą odznaką! Wyglądasz wyniośle – uśmiechnęła się do niej z zachwytem i oczywiście, że wyjęła aparat, żeby zrobić jej zdjęcie. Po czym, gdy już usiadły, wyjęła też drugi, podając jej go. Po tym jak dostała aparat od Maxa, cóż, miała dwa sprzęty i te starszy zamierzała przekazać Anii w ważnej misji. – Weź go na te dwa tygodnie i wszystko dokumentuj! Cokolwiek by się nie działo, rób zdjęcia i nagrywaj, błagam! Ty będziesz miała materiał dowodowy, a ja materiał do śmiechu – wyszczerzyła się jak głupia, a zaraz jeszcze złapała ją za dłonie nad stołem. – Jestem niesamowicie z ciebie dumna, zasługujesz na tego prefekta!
Zaraz zerknęła też na jej książki. Oczywiście, panienka Anna Luna Brandon nie marnowała ani chwili i już uczyła się na zajęcia. Nic dziwnego, że dostała tak ważną rolę.
- Jakiś test na dzień dobry? – zapytała, kiwając głową w stronę podręcznika.

- Jestem przekonana, Remciu, że zaliczysz w swoim życiu jeszcze niejedno spektakularne wejście. Niektóre osoby są po prostu urodzone po to, by być gwiazdą. - powiedziała Aneczka ze szczerym przekonaniem. Potem z kolei pochyliła się trochę w stronę Remci i konspiracyjnym szeptem zapytała - Ale to w końcu smok czy hipogryf? I co z tym bellydance dla Pattona?
Panienka Brandon była gotowa milczeć jak grób, nawet jeśli poczynania Harmony byłyby skrajnie niewłaściwe, może nawet karalne. Ale równie mocno chciała być wtajemniczona w temat, by wiedzieć, na co się tym milczeniem pisze. Kiedy zobaczyła aparat, zaświeciły jej się oczy.
- Remciu! Ależ to... To wprost genialne! A gdyby tak... Remciu, mam pomysł absolutnie szalony i bardzo wymagający! Prowadzisz cały czas swój dziennik. Ja również. A gdybyśmy podzieliły się tym ze światem? Co ty na to, byśmy zaczęły prowadzić nieoficjalne kroniki Hogwartu? Mogłybyśmy zacząć już teraz! Ja co prawda zbierałabym materiał przez najbliższe dwa tygodnie, ale ty mogłabyś opisać wydarzenia z Wenecji! Sama pomyśl, wszystkie najważniejsze wydarzenia, wszystko, co każdy uczeń, nawet ten słabo poinformowany, powinien wiedzieć! Przecież sporo z nas brało udział w spektaklu w Dniu Zasłony! Ale czy wszyscy o tym wiedzą? Czy wszyscy oglądali? Nie! A talenty powinny być widoczne!
Kiedy padł temat testu Aneczka pokręciła przecząco głową i odrobinę się zmieszała.
- Nie test. To nie po to. Ja... Remciu, jest coś o czym skrycie marzę. Możliwe, że mnie ktoś ubiegnie nim zdążę się podszkolić, ale chciałam... Pomyslałam... - zarumieniła się mocno. No ale komu miała o tym mówić jeśli nie Rems? - Irvette skończyła szkołę i zwolniła stanowisko przewodniczącego Koła Miłośników Przyrody. Pomyślałam, że może to dobra rola dla mnie. Chciałabym się w tym sprawdzić. Oczywiście jeśli zdążę, bo chyba ktoś jeszcze stara się o to stanowisko.
Panienka Brandon poklepała miejsce obok siebie, sugerując Harmony, by przy niej usiadła. Kiedy już to nastąpiło, zaczęła jej pokazywać materiały, które już przygotowała i nad którymi prace wciąż trwały.
- Zobacz Remciu. Tutaj jest opisany czarny bez. Zrobiłam o nim notatki i bardzo bym chciała, żebyśmy poszli całym kółkiem by go odszukać i zebrać jego owoce. To składnik eliksiru którym można wykryć klątwy! Wiedziałaś o tym? Ach, nawet ja nie wiedziałam, a przecież interesuję się eliksirami dużo bardziej od ciebie! Poza tym możemy zebrać te owoce dla kółka realizacji twórczych! Wyobraź sobie ile syropu wzmacniającego można sporządzić dzięki magii gotowania! A to dopiero początek. Chciałabym prowadzić dziennik zielarski, w którym będę opisywać dokładnie kiedy i co kwitnie oraz owocuje. Jesień to też dobry moment, żeby zacząć, chociaż nie tak doskonały jak wiosna, kiedy wszystko się budzi do życia. A tutaj zobacz, dzika róża! Jej owoce też można zbierać w tym momencie! A ona ma już mnóstwo zastosowań w eliksirach! Na przykład w eliksirze neonu, albo tym syrenim, który był na twoich urodzinach! Nie sądzisz, że byłoby dobrze popularyzować tę wiedzę?! Bo zobacz!
Wyciągnęła z torby jeszcze jedną rzecz, a mianowicie świeżutki, dzisiejszy zielnik niedzielny, jedno z licznych czasopism, które prenumerowała Ania.
- Zobacz ile tutaj jest na ten temat! Piszą o zbiorach, bo to idealny czas! Widzisz? A bez i róża to tylko dwie z całego wachlarza opcji!

- Póki co Lunciu, to chyba muszę pozostać poza radarem – prychnęła z niezadowoleniem, bo ani trochę jej się to nie podobało. Miała tyle pomysłów na powrót! Nawet zastanawiała się, czy w imię odzyskania części wielkiego wejścia nie poprosić Maxa, żeby ją wniósł korytarzem do Sali na baranach, ale wolała nie ryzykować nauką chłopaka. Szczególnie, że dopiero wrócił. – Pfff, dobre żart ani jedno, ani drugie – zaśmiała się wesoło, zakrywając usta dłonią, żeby nie kwiknąć śmiechem bardziej. – Rzeczywistość jest dużo mniej fascynująca, bo wielbłąd! I taniec nie dla Patola, a dla was! Taki mały pokaz Gryfonów! No tylko nam to popsuł. Zero kultury i szacunku do artystycznej pracy uczniów – pokręciła z teatralnym wręcz oburzeniem głową, cały czas się chichrając.
Słuchała jej pomysłu z zapartym tchem i coraz większymi, coraz bardziej świecącymi oczami. Przecież to było genialne! Mogłyby działać na dwa aparaty i dwa pióra! Byłyby trochę jak jej ojciec, tylko na mniejszą skalę, spisujące najważniejsze wydarzenia nie całej historii czarodziejskiej, a uczniów w Hogwarcie! Może i początek na małą skalę, ale zawsze początek! A dzięki temu inni mogliby wrócić do wspomnień i przeżyć. No i nie było to związane z żadnym kółkiem, a więc nikt nie mógł jej zabronić prowadzić taką nieoficjalną kronikę.
- Luncia, ty to masz łeb kobieto! – wyszczerzyła się, ściskając jej dłonie. – Stworzymy najpopularniejszy magazyn w tej szkole! Jakiś prorok codzienny będzie nam mógł kostki całować! Albo i nie będzie mógł, bo mu nie pozwolimy! – może i się rozkręciła z tymi swoimi wyobrażeniami, ale w zasadzie czemu miałaby tego nie robić? Temat był wspaniały, one zmyślne i kreatywne, to wprost musiało się udać!
- O czym skrycie marzysz? Lunciu! Co to takiego?! – „wykrzyknęła” szeptem i schyliła się do niej, żeby posłuchać. I teraz to już w ogóle kiwała głową przytakująca z największym oddaniem sprawie godnym prawdziwej przyjaciółki. – Ależ Lunciu! Koniecznie to zrób! Kto jak nie ty?! Na pewno dasz radę! A jak tylko odwieszą mnie z kółek, od razu nawiążemy współprace międzykołową! Może będziemy dla was zielniki ilustrować?! – nakręcała się coraz bardziej, bo jakby we dwie były przewodniczącymi, to mogłyby stworzyć niesamowite zajęcia dla uczniów!
Plus z każdymi kolejnymi słowami utwierdzała się w przekonaniu, że Ania byłaby właściwą osobą na właściwym miejscu. Wiedziała tyle rzeczy! Nigdy nie spodziewałaby się, że aż tyle zastosowań miały zwykłe rośliny.
- Wykrywanie klątw? O rany! Co jeszcze robi? Kurde, moglibyście go uwarzyć! Tylko jakich jeszcze roślin potrzebujecie? – może na co dzień nie interesowała się zielarstwem, ale gdy tylko ktoś, a już szczególnie gdy tym kimś była jej przyjaciółka, opowiadał o nim z tak wielką pasja, nie mogła się powstrzymać od wskoczenia na ten pociąg fascynacji. Bo zachwycało ją wszystko, co miało w sobie skrytą wiedzę, duszę w opowieści, a tej panience Brandon nie brakowało!

- Wielbłąd?! Na brodę Merlina, Rems! To jest jeszcze bardziej niesamowite od smoka! Nigdy bym na to nie wpadła! A skąd miałyście wielbłąda? Czy to był tylko plan? - Aneczka była cała podekscytowana i spragniona ploteczek. Aż zapomniała o swojej pozycji damy i nasłuchując zaczęła automatycznie podjadać frytki. Czekała na pełną relację! - A Patton w pierwszy dzień zawsze jest nie w humorze. Po co on nas w ogóle uczy?! Powinien podchodzić do misji niesienia kaganka oświaty z pasją i umiłowaniem tak jak... Inni nauczyciele!
O mały włos i by powiedziała "tak jak Atlas", ale przecież nie wolno jej było zdradzać takich tajemnic. Zachwyt Remeczki nad pomysłami Ani wywołał w pannie Brandon uzasadnione poczucie dumy.
- A zatem jesteś chętna?! Och! Mogłabyś zorganizować nam nowiutkiego wizbooka? Ja chyba nie dam rady, i tak mam napięty grafik, a teraz jeszcze te zdjęcia i opisy ze szkoły! Prześlę ci szczegóły każdej lekcji, nawet te najdrobniejsze! Będziesz się czuła tak, jakbyś była tam z nami cały czas! Dasz radę rozpocząć wpisami o Venetii? Oczywiście jestem w pełni do twojej dyspozycji! O ile masz na to czas...? Remciu, ja wiem, że nie masz teraz lekcji, ale nie uwierzę jeśli powiesz, że się nudzisz. Nie nazywałabys się wtedy Seaver.
Kiedy przeszły do tematu kółka Remcia okazała się tak chętna do zdobywania wiedzy, że Aneczka nie śmiałaby jej odmówić, nawet jeśli sama nie byłaby tak samo podekscytowana, o ile nie bardziej!
- Naprawdę taki istnieje! Zobacz o tutaj. Piszą tak: Nazywa się Exsecratio i pozwala sprawdzić czy dana osoba nosi w sobie klątwę, a wprawny eliksirowar potrafi określić dodatkowo mniej lub bardziej dokładny czas dźwigania tej klątwy, nie momentu jej przerwania. Widzisz?! Niesamowite działanie, choć prawdę mówiąc nie do końca umiem sobie wyobrazić jej zastosowanie. W powieściach owszem, ale u nas? A może... Może Patton jest obłożony klątwą?! Może dlatego jest taki wściekły i tak nami wszystkimi pogardza? Ale Remciu, nie uważymy go. Chyba tylko Max by potrafił. A wiesz, że reaktywował spotkania LabMedu? Zaczynamy w poniedziałek przed obiadem, no i oczywiście że zrobię zdjęcia! Wszystko udokumentuję! Ale tak, mogłabym go zapytać. Potrzebne jeszcze będą liście szałwii lekarskiej. Ach, to znajdziemy bez problemu. Szałwia jest niesamowitą rośliną, wiesz? Ma też zastosowanie we wróżbiarstwie. Z jej dymu można wywróżyć wiele rzeczy! Dasz wiarę jak to sie wszystko łączy?! Zielarstwo jest tak podstawową dziedziną! Rośliny sie gotuje, z roślin warzy się eliksiry, roślinami można wróżyć, rośliny są potrzebne do pasz dla zwierząt, są inspiracją dla artystów i...! Remciu, czy w historii magii i runach da się wykorzystać do czegoś zielarstwo? Mam Wybitny z egzaminu, ale to tylko dlatego, że mnie tak dobrze przygotowałaś no i że pytania tak bardzo weszły! W tym tygodniu zaczynamy z lekcjami, mam obawy, że się ośmieszę niewiedzą pod twoją nieobecność.

Kelner nie miał dziś za dużo roboty, więc nastrój mu zdecydowanie dopisywał. Chodził między stolikami, upewniając się, że wszyscy klienci mają to co zamówili i niczego im nie brakuje, rzucał stonowanymi żartami, czasem skomplementował czyjś gust i zmiana jakoś się toczyła.
Po którymś okrążeniu zauważył, że atrakcyjna, ciemnowłosa dziewczyna, która wcześniej zamówiła sałatkę i frytki, nie ruszyła tej zdrowszej części posiłku. Z jednej strony, mogła nie mieć ochoty na zieleninę, ale mogła jej też nie smakować, a tym już powinien się zainteresować.
- Bardzo przepraszam, że przerywam, ale czy sałatka pani nie smakowała? Mogę zaproponować coś innego, a może coś do picia? - Nie była to tylko zawodowa uprzejmość, chłopak naprawdę brzmiał, jakby mu zależało na jej zadowoleniu.
@Anna Brandon

//post by Tim Seaver