@Charlotte Brandon

Puchonka uwielbiała, kiedy siostra zwracała się do niej jej drugim imieniem. To było takie… ich. Wyjątkowe, osobiste, ważne. Jej powrót do Hogwartu zdecydowanie był najszczęśliwszym wydarzeniem tego roku.
- Mężczyzna! Starszy! Czemu ja na to nie wpadłam, przecież to takie… - Anna chwilę nie mogła znaleźć właściwego słowa. - Logiczne! I oczywiste! Wszyscy chłopacy w szkole to kompletne dzieciaki, a potrzebny jest ktoś sensowny, dojrzały, nie za bardzo, ale jednak! Loti, myślę że dokonałaś doskonałego wyboru.
Ostatnie słowa wypowiedziała z ogromną stanowczością. Była absolutnie pewna tego, co powiedziała. Widziała że jej ukochana siostra jest… szczęśliwa. Tak, to chyba najlepiej ją teraz opisywało. Miała iskry w oczach kiedy mówiła o tym tajemniczym mężczyźnie, o spotkaniu, w ogóle o tym wszystkim. Tym bardziej Annie poczuła się w obowiązku interweniować, kiedy padły ostatnie słowa.
- Dać spokój?! Żartujesz?! Loti, przecież to właśnie to, co absolutnie powinnaś zrobić! No i sama pomyśl! Prowansja! No i skoro tyle o nim myślisz, to znaczy, że to właśnie ten, prawda? Wiesz… Zwykle to za tobą wzdychają. To musi być ktoś naprawdę wyjątkowy.
Kierowały się na lekcję i były coraz bliżej, ale temat nie został przecież wyczerpany, więc Puchonka zwolniła jeszcze nieco krok. Poza tym jej umysł kalkulował kilka istotnych aspektów. Zielone oczy. Jeśli dzieci Charlotty odziedziczą takie piękne, zielone oczy, to będą się pięknie prezentowały z głębokim brązem włosów Brandonów, przynajmniej bezpośrednio w ich linii. Elementy składały się w coraz doskonalszą całość! Chyba że…
- Nie jest rudy, prawda?
Nie no, nie mógł być. Przecież powiedziała, że był przystojny, a to się poniekąd wykluczało. Zdarzały się co prawda wyjątki, ale Charlotte z rudzielcem? No średnio, średnio. Ale tego nie musiała się obawiać, w końcu jej siostra miała dobry gust. No i pomijając te wszystkie sprawy Anna miała przeczucie, że to naprawdę był ktoś odpowiedni. Miłość od pierwszego wejrzenia! Jakież to było romantyczne!
- Loti, myślę, że powinnaś się z nim spotkać. – powiedziała ciszej i nieco poważniej. – Masz takie radosne spojrzenie, kiedy o nim mówisz… Naprawdę szkoda by było nie spróbować. Poza tym dlaczego miałabyś zrezygnować? Przystojny, dojrzały, wysoki, romantyczny! Do Prowansji nie zabiera się pierwszej lepszej. No i TY nie jesteś pierwsza lepsza. Jesteś najwspanialszą istotą na całym świecie! Jeśli czujesz, że możesz być z nim szczęśliwa, jeśli serce bije ci szybciej na myśl o nim, to po co się zastanawiać?!
A potem westchnęła i wywróciła oczami, mocno schodząc z poważnego tonu.
- No a poza tym to okazja żeby obejrzeć sobie środki transportu w Prowansji. Nie mów że zrezygnowałabyś z takiej okazji, tylko dlatego, że… no właśnie, dlatego że co?
Zmarszczyła lekko brwi, nabierając czujności.
- Czy z tym całym tajemniczym mężczyzną jest jakieś „ale”?

Christopher nie zamierzał odmawiać dziewczynie wiedzy, jaką posiadał, nie zamierzał jej zatrzymywać, czy robić czegoś podobnego. Skoro wiedział o czymś, o czym ona nie miała pojęcia, nie widział najmniejszego problemu, żeby się z nią tą wiedzą podzielić. Starał się jednocześnie słuchać wskazówek, jakie powinni faktycznie wykorzystać w czasie śpiewania, ale ponieważ nie wierzył we własne siły w tym względzie, nie widział konieczności aż tak głębokiego skupiania się na tym, co się dzieje. Cieszyło go przede wszystkim słuchanie innych, którzy wiedzieli, jak posługiwać się swoimi zdolnościami, bo wtedy naprawdę uczył się o wiele więcej, niż z suchej teorii.
- Na pewno nie jest łatwo go sobie przyswoić. Nie mam niesamowitych zdolności językowych, więc może to też jest bariera, ale nie jest czymś, czego nie dałoby się poznać – odparł po chwili namysłu. Nie chciał oszukiwać w żaden sposób dziewczyny, a poza tym wiedział, że akurat w tym przypadku faktycznie wiele zależało od tego, jak kto radził sobie z niektórymi dziedzinami nauki. W końcu nie każdy był poliglotą, zdolnym muzykiem, czy rzemieślnikiem. To były szczegóły, o których czasami się zapominało, a które powodowały, że każdy człowiek był inny.
Uśmiechnął się lekko, kiedy dziewczyna zadała kolejne pytanie i skinął lekko głową. Cieszył się, że wszystko, co do tej pory mieli, znalazło się ponownie na swoich miejscach i obiecał sobie, że będzie zdecydowanie bardziej uważał, ostatnie czego potrzebował to kolejna utrata pamięci albo podobne problemy. Pewnie niektórzy uznaliby, że powinien teraz się gniewać, czy coś podobnego, skoro Josh spędzał dużo czasu na kursach i szkoleniach, ale wcale mu to nie przeszkadzało. Wręcz przeciwnie, mocno go cieszyło. Potrząsnął zaraz lekko głową, skupiając się na rozmowie i na tym, o czym mówiła Laena, żeby później odchrząknąć i spróbować usiąść jakoś wygodniej, chociaż syreni ogon zdecydowanie mu w tym przeszkadzał.
- Obawiam się, że wtedy postanowią nas stąd wygonić. To może być trochę trudne, pełzać na tym ogonie przez miasteczko – stwierdził, ostatecznie próbując swoich sił w tym śpiewaniu, które było dla niego o tyle skomplikowane, że faktycznie jego talenty artystyczne znajdowały się w jego dłoniach, a nie strunach głosowych. Rysowanie, czy nawet proste rzeźbienie w drewnie, nie było dla niego skomplikowane, ale już próba niefałszowania była o wiele trudniejsza.

Wynik końcowy: 38 + 15 (syrenka) + 20 (posty) = 73 sarenki!

Między rozmową starała się słuchać uważnie poleceń i wskazówek, w końcu ostatnim razem te były skutecznie i dość brutalnie zagłuszane przez bardzo atencyjne łupduki. Teraz z kolei zagłuszała je sobie sama, chcąc zadawać kolejne pytania i dowiadywać się nowych rzeczy, szczególnie, że profesor Walsh naprawdę chętnie się wszystkim dzielił. Był naprawdę dobrym nauczycielem, sposób w jaki mówił, jak traktował uczniów i jak do nich podchodził sprawiał, że od razu chciało się zdobywać wiedzę. Pewnie, gdyby nie resztki taktu, które cudem powstrzymywały jej entuzjazm, już wypytywałaby go o wszystkie zagadnienia z tym związane. Ale nie chciała zrzucać się z całą księgą tematów na głowę Merlin ducha winnego czarodzieja, więc po prostu pomachała energicznie ogonem.
- Rozumiem! – uśmiechnęła się szeroko, a po chwili spróbowała zaśpiewać parę dźwięków, bo akurat Laena była obok. – Mój tata zawsze powtarza, że znajomość takich języków jest niezbędna do odkrywania, samej mi się do tego nigdy nie zabrało, chyba zabrakło mi czasu przy innych pasjach… I może „troszeczkę” za bardzo na nim polegałam – zaśmiała się, wzruszając ramionami. Nie były to dla niej żadne wielkie wyznania, ot dywagacje. – Myśli pan, że nie jest za późno zacząć się uczyć podstaw jakiegoś magicznego języka teraz? – rozważała na głos.
Uśmiechnęła się ciepło, komplementując jeszcze obrączkę, nim znów na chwilę przerwała na słuchanie rad.
- Ale za to jaki to by był niecodzienny widok! – zażartowała, samej też układając się tak, by najłatwiej było jej złapać oddech i zapracować przeponą. – Chociaż ciągnąć za sobą ogon mogłabym nie zdążyć na lekcje… Chyba trzeba się postarać – wyćwierkała, biorąc głęboki wdech.
Nie była przekonana co do powodzenia tej nauki, ale, o dziwo, tym razem naprawdę słyszała co i jak śpiewała. Kto by się spodziewał, że o tyle łatwiej będzie wejść na zamierzone tony, kiedy słyszało się własny głos! A gdy już zdała sobie sprawę, że nawet jej to wychodzi, świetnie się tym bawiła. I to dobre samopoczucie musiały chyba też wyczuć sarenki, bo kilka łani wyszło na łąkę się im przyjrzeć.
- Ojejku! Jakie ładne – szepnęła pomiędzy kolejnymi nutami i, nie przestając śpiewać, zrobiła im kilka zdjęć dopilnowując, by w kadrze umieścić i ogon, tak na śmieszną pamiątkę.

/zt

Spojrzała się na Anię wzrokiem, który ciężko było określić czy jako ten bardziej czuły, rozbawiony, czy raczej pełen pewnego, lekkiego rodzaju powątpiewania, kiedy uznała to za „dobry wybór”. Dziewczynka miała wyjątkowy talent do interpretowania rzeczywistości w najpuszystszy ze sposobów, często i tych najbardziej odrealnionych. Właściwy wybór? Nie nazwałaby tak wyjazdu w ciemno, nocy w hotelu a później jeszcze w jego domu, gdzie podjęli wiele niewłaściwych decyzji.
Chciała podejmować je dalej.
- Czyż nie? Jak w przedszkolu – westchnęła z delikatnym chichotem, bo akurat co do tego musiała jej przyznać rację. – Ale skąd u ciebie takie wnioski, hmmm? – zapytała zaraz, zaczepnie unosząc na nią brew. – Spodobał ci się ktoś starszy? – dodała melodyjnie, z uśmiechem. Ania w wielu kwestiach była dość dziecięca, w innych z kolei dużo bardziej dojrzała, niż wskazywałby na to jej wiek, nic więc dziwnego, że mogła nie łapać romantycznych kontaktów z chłopcami w jej wieku, którym w głowie było więcej głupot niż czegokolwiek pożytecznego. Przecież dokładnie z tego samego powodu gustowała w dorosłych mężczyznach.
Chociaż chyba padłaby na zawał, gdyby miało się okazać, że jej siostra optuje w podobne granice wiekowe. W jej oczach wciąż była małym dzieciaczkiem i coś takiego nawet nie przeszło jej przez myśl.
Tak, iskry w oczach miała, choć gdyby Ania jej je na głos wypomniała, pewnie Charlotte stwierdziłaby, że są to iskry najszczerszego, najprawdziwszego, najbardziej ognistego i pełnego pasji wkurwienia. Co prawda lubiła się tak denerwować, ale tego przed sobą tak szybko by nie przyznała. A tym bardziej przed siostrą, która wyglądała, jakby już była gotowa planować ich przyszłość.
- Oh Lunka, gdyby to było takie proste – westchnęła ciężko, bo fakt faktem, nie było to do niej podobne. Rozmyślać o zwykłym partnerze na wspólną noc i wyczekiwać kolejnego spotkania? Szanujmy się… A jednak nie potrafiła sobie odmówić kolejnego powrotu wspomnieniami, co bardziej zaskakujące, nie do najbardziej upojnych chwil, a tych momentów beztroski. Żartów. Gdy śmiali się na plaży i gdy tak energicznie wbiegł po schodach, jakby cieszył go każdy krok. – Mi chyba naprawdę odbiło – skwitowała kolejny napływ radosnych scen. – Wyjątkowe to jest to, jak ta cała sytuacja jest niemądra – kiwnęła głową, a kolejne kurwiki zapłonęły jej w oczach. – I jak wyjątkowo działa mi na nerwy nawet teraz, mógłby sobie pójść z mojej głowy, doprawdy.
Może faktycznie powinna się z nim znów spotkać? Nie z powodów podanych przez jej siostrę, kochała ją i doceniała każdą jej radę, ale wiara w znalezienie przez nią tego jedynego byłaby szaleństwem, szczytem nierozsądku. Od zawsze wiedziała, że wyjdzie za mąż z dobrym nazwiskiem, wysokim poziomem krwi, a co najważniejsze z bardzo dobrym układem, zupełnie jak jej matka – że to ona będzie rządzić w tym domu. Że zostawi sobie nazwisko Brandon. Nie widziała dla siebie szczęśliwego zakończenia w miłości, a to najbardziej opłacalne, by zapracować na swój happy end w biznesie. Potrzebowała kogoś miałkiego, łatwego do ułożenia, któremu nie będzie przeszkadzać ani jej silna wola, ani znajdowanie uciechy gdzie indziej (bo na pewno tej nie znalazłaby z nudnym człowiekiem), który cieszyłby się korzyściami z bycia w ich rodzinie i na nic dzięki temu nie narzekał.
Nathaniel Bloodworth nie był żadnym z tych przypadków.
I przez to był tak cholernie magnetyzujący.
Może właśnie druga, bądź co bądź, randka pozwoliłaby na zamknięcie tego rozdziału? Nawet jeżeli podświadomie wiedziała, że miała nadzieję, żeby go właśnie otworzyć.
Jej rozmyślania przerwała Ania i to wyjątkowo brutalnie i niespodziewanie. Charlotte zaśmiała się tak głośno, że nawet zasłonięcie ust dwiema dłońmi nic jej nie pomogło.
- Lunka! – prychnęła i aż musiała otrzeć łezki wesołości z oczu. – Nie, nie jest rudy. Mam jakieś standardy – machnęła dłonią z uniesieniem, zaraz jednak jeszcze raz zachichotała do siostry, absolutnie rozbawiona.
- Radosne? – no i oto ta myśl. Chociaż kiedy przyszła wypowiedziana, nie miała jednak ochoty łamać siostrze serca brutalną szczerością. Albo po prostu wiedziała, że było w ty stwierdzeniu trochę prawdy? – To akurat prawda! – uniosła nosek z dumą. – Nie zabiera się tam pierwszej lepszej – uśmiechnęła się z satysfakcją, oczywiście, że nie była pierwszą lepszą. Dała mu to dobitnie całą sobą do zrozumienia, tak jak on całym sobą jej, że to była równowarta wymiana przyjemności, tego jednak, z wiadomych przyczyn, także nie powinna Ani mówić. – Najwspanialszą istotą to jesteś tutaj ty – dotknęła ją palcem w nos, patrząc na nią z czułością. – Naprawdę nie wiem kto inny miałby tyle cierpliwości do tego lamęcenia, sama siebie nie mogę prawie że słuchać – zażartowała, ale faktem było, że ONA nie roztkliwiała się nigdy na temat mężczyzn. Nigdy też w ogóle nie musiała się nad tym zastanawiać. Brała co chciała i szła dalej. Tutaj zatrzymała się na braniu co chciała na cholernym zapętleniu.
Dlatego że co? Dobre pytanie. Tak dobre, że nie miała na nie logicznej odpowiedzi.
- Jesteś czasami zbyt bystra, wiesz? – pogłaskała ją po głowie. – Ale jest takie, że zupełnie się nie znamy i nie powinnam sobie pozwalać na taką… Nierozsądność. To nie zaczęło się mądrze, Luna. I pewnie się tak nie skończy. A wiesz co jest najmniej mądre? – nachyliła się do niej, żeby szepnąć jej ostatnie na ucho, jak najgorszą, najbardziej skrywaną tajemnicę. Chowaną słabość. – Że i tak chcę to sprawdzić.

Wynik końcowy: 48 + 25 (ONMS) - 10 (cecha) + 20 (posty) = 83

Na całe szczęście Chris miał całkiem niezłą podzielność uwagi, więc był w stanie słuchać tego, co Laena miała do przekazania i rozmawiać z Harmony, dzieląc się z nią swoją wiedzą. Nie widział w tym niczego złego, ciesząc się, że dziewczyna tak żywo reagowała na różnego rodzaju nowości, na to, że chciała pogłębiać swoją wiedzę, że nie odcinała się od nowości, że nie przekreślała możliwości poszukiwania czegoś, co wydawało się być poza jej zasięgiem. Jej optymizm był na swój sposób zaraźliwy, chociaż jednocześnie dla kogoś, kto był typowym samotnikiem i zdecydowanie czuł się się lepiej, gdy nie otaczał go tłum ludzi, powoli stawało się to męczące. Wiedział, że po tym spotkaniu będzie musiał zapewne wrócić do domu, że będzie musiał tam odpocząć, zapomnieć o wszystkim, co go otaczało, zacząć czytać albo po prostu zdrzemnąć się, leżąc na tarasie, nie robiąc niczego konkretnego. Jeśli część osób ładowała baterię w obecności innych ludzi, tak on zdecydowanie ładował je z dala od tłumu, zgiełku i śmiechu, pośród ciszy grającej w jego uszach.
- Nigdy nie jest za późno na to, żeby spróbować nauczyć się czegoś nowego. Nie zawsze wyjdzie to tak, jakbyśmy chcieli, nie zawsze będzie dobre i wspaniałe, ale przynajmniej będzie można powiedzieć, że naprawdę się próbowało - odpowiedział, uśmiechając się do niej lekko, zachęcająco, nim faktycznie skupił się na śpiewaniu, a przynajmniej na pierwszych jego próbach, które nie były aż tak tragiczne, jak się spodziewał. Rewelacyjnie z całą pewnością również nie było, ale przynajmniej nikomu nie zwiędły uszy, co należało uznać za całkiem spory sukces.
Zgodził się jeszcze z Harmony, że zapewne byłby to niecodzienny widok, ale nie było potrzeby ciągnąć tego tematu. Mogli faktycznie skoncentrować się na tym, po co tak naprawdę wybrali się na to wzgórze, by ostatecznie móc podziwiać sarny, które postanowiły do nich podejść. Nie dokładnie do nich, ale w ich pobliże, stanowiąc pewnego rodzaju nagrodę za trud, jakiego się podjęli, pokazując im jednocześnie, że nie byli aż tragicznymi śpiewakami. Było to w gruncie rzeczy całkiem miłe i Christopher musiał przyznać, że podobało mu się takie podejście do natury, do żywych stworzeń, do tego, co go otaczało. Tak samo, jak zrobienie pamiątkowych zdjęć.

z.t