Dziwne szemrane interesy, a także wszelkie ręko, a właściwie różdżkoczyny, były na Nokturnie czymś tak normalnym, jak deszczowa pogoda w Londynie. Stary i garbaty właściciel sklepu widział ich w swoim życiu już całe mnóstwo. Wiedza, którą wyciągnął, była prosta: nie wtrącaj się, tylko szykuj do porządków. Taka mądrość przychodziła z wiekiem i kolejnymi zaklęciami, które przypadkiem trafiały nie tam, gdzie trzeba.
Brwi młodzieńca połączyły się w jedną, kiedy kobieta wypowiedziała jego imię. Nie, na pewno jej nie znał, tak więc zapaliło to u niego czerwone światło i dłoń niespokojnie zagmerała w szacie. Chłopak nic nie powiedział, a jego wzrok uciekł w kierunku drzwi. Drogę zagradzała mu kobieta, tak więc ucieczka nie wchodziła w grę. I być może wszystko skończyłoby się polubownie i bez zamieszania, gdyby blondynka nie postanowiła już na starcie wspomnieć, że jest aurorką. Kiedy ma się coś za uszami, te słowa brzmiały strasznie. Brzmiały wyzywająco i przede wszystkim – zagrażały. Reszty słów nie przyjął, zbyt skupiony na szukaniu wyjścia z sytuacji. Zresztą, i tak jej nie ufał. Jak mógł, była aurorką i miała go zaprowadzić przed oblicze Wizengamotu! Chłopak szybkim ruchem dobył coś z szatu. Nie była to jednak różdżka, a łajnobomba, którą postanowił rzucić w kierunku Ariadne.

Rzuć K100.
1-45 – Nim zdążysz cokolwiek zrobić, łajnobomba wybucha ci pod nogami, a chłopak ucieka. Ty z kolei czujesz się tak źle, że jesteś w stanie nic zrobić, poza zwymiotowaniem pod siebie i odszukaniem książki z listem.
46-75 – Udaje ci się zrobić unik, ale chłopak ucieka. Na szczęście wciąż masz szansę go dogonić. Zrób dorzut K6. 1,2,6 – udaje ci się go schwytać. 3,4,5 – skucha.
76+ - działasz instynktownie i petryfikujesz gagatka, nim ten zdążył rzucić łajnobombą.

Kostka: 100

Chciała postawić kawę na ławę i wyjaśnić chłopakowi czarno na białym kim jest oraz o co tu chodzi. Wierzyła, że taka bezpośredniość zadziała na jej korzyść. Ale nie sposób było przewidzieć reakcji nieznajomego. Tylko błyskawiczny refleks ocalił dziewczynę, bo znacznie szybciej wyciągnęła własną różdżkę.
- Drętwota! - wrzasnęła, celując prosto w chłopaka. Zaklęcie zadziałało z potężną mocą, od razu unieruchamiając przestępcę. Nie zdążył absolutnie nic zrobić poza tym krótkim wyciągnięciem czegoś z kieszeni. Ariadne podeszła do ciała, które z głuchym hukiem runęło na podłogę, zwalając kilka przedmiotów z szafek i blatów. Ostrożnie odchyliła butem poły szaty i serce jej zamarło, gdy zobaczyła łajnobombę. Czyli tak naprawdę nie chciał uczynić jej krzywdy, no, przynajmniej nie takiej, jakiej się spodziewała. Zapewne chodziło tylko o ucieczkę. Z jakiegoś powodu bardzo to Wickens zasmuciło. Jeszcze bardziej niż fakt, że Blaise w ogóle nie skorzystał z propozycji pokojowej rozmowy.
- O niech mnie szpiczak świśnie. - wystękała w końcu cichutko, zginając się w pół, bo cały stres i napięcie sprawiły, że bardzo pobladła. Chwilę oddychała ciężko, jakby właśnie stoczyła długi pojedynek, a nie rzuciła tylko jedno zaklęcie. Ono wystarczyło. Po tych kilkunastu sekundach przeszukała chłopaka, zabierając mu oczywiście różdżkę. Starannie unikała zerknięcia na jego zastygłą twarz.
- Przykro mi... - szepnęła za to, wiedząc, że jest świadomy i wszystko słyszy. - Naprawdę chciałam tylko porozmawiać.
Westchnęła, zaciskając mocno szczęki. Tak trudnego momentu jeszcze w swojej pracy nie miała. Po zabezpieczeniu pojmanego chłopaka i zakuciu mu nadgarstków w kajdanki, wyprostowała się i zerknęła do schowka. W starej księdze tkwił list, który zamierzała przeczytać. Napisała też szybko samopiszącym piórem na skrawku oddzielnego pergaminu kilka słów.
Sprawca został ujęty. Za pół godziny stawię się z nim w areszcie. Ariadne Wickens
Wysłała liścik do swojego szefa.
Zgodnie z obietnicą stawiła się w Ministerstwie Magii po teleportacji z Nokturnu. Chłopak zdążył już otrzeźwieć, bo zaklęcie nie działało bardzo długo. Ariadne unikała spojrzenia mu w oczy i ogólnie starała się jak najszybciej przejść do aresztu i przekazać chłopaka na przesłuchania. Liczyła na to, że to nie ją do tego przydzielą. Nie wyobrażała sobie tego.
- Nie pozostawił mi wyboru. - zawołała za aurorem, który skinął głową Wickens na powitanie i odebrał skutego więźnia.

Cassidy siedział za swoim ciężkim mahoniowym biurkiem, słuchając raportu Wickens. Nie patrzył na nią. Zamiast tego kiwał co jakiś czas głową i spojrzeniem śledził zwykłą mugolską piłkę do tenisa, którą to raz po raz podrzucał do góry. Wyraz na jego twarzy był nieodgadniony, choć zapewne myślał teraz o wypaleniu papierosa i odrobinie spokoju, bo dzisiejszy dzień w kwaterze aurorów dał mu wyjątkowo popalić. Te cholerne smoki stanowiły jedynie truskawkę na gównianym torcie, którym musiał się raczyć każdego dnia.

- Czemu chciałaś z nim rozmawiać? – Przerwał nagle amerykance, obrócił krzesło i wbił w nią przenikliwe spojrzenie. – Czy ja mam ci przypomnieć, na czym polega zawód aurora? My chwytamy przestępców, a nie prowadzimy klub książki. Na dyskusje przychodzi czas w areszcie, nie na akcji. Popełniłaś błąd. Gdyby chłopak okazał się sprytniejszy, to by ci uciekł. Albo rzucił w ciebie jakimś zaklęciem, nim zdążyłabyś zareagować. Następnym razem musisz być sprytniejsza, rozumiesz? Uderzaj znienacka, najlepiej bez jakiejkolwiek walki. Zapamiętaj to sobie. W każdym razie… dobra robota, Wickens. Ten list, który znalazłaś… interesujący. Może uda ci się dowiedzieć na ten temat coś więcej, bo za 15 minut masz przesłuchanie tego cymbała. A jak już skończysz – koniecznie wpadnij do El Paraiso na stek i piwo. Morales to mój znajomy ze szkoły. Powiedz mu, że jesteś aurorką, a zjesz na koszt firmy. No, a teraz zmykaj. I powodzenia na przesłuchaniu. – Irlandczyk zakręcił różdżką, otwierając drzwi od gabinetu, po czym ponownie zajął się swoją żółtą gumową piłką.

Siedziała przed biurkiem szefa jak struchlała sarenka i w gruncie rzeczy źle się czuła. Trochę odbiło się to wszystko na psychice dziewczyny. Myślała o tym, jak bardzo zrujnowane jest to szesnastoletnie życie. W przeciwieństwie do nieodgadnionego wyrazu twarzy Cassidy'ego twarz Ariadne dość wyraźnie odbijała wszelkie jej zmartwienia i mógłby to zobaczyć, gdyby zwrócił uwagę. Wickens drgnęła nagle, wystraszona niespodziewanym pytaniem i już otworzyła szerzej usta, aby udzielić wyczerpującej odpowiedzi, kiedy okazało się, że to w istocie pytanie retoryczne. Szef nie czekał na żadne większe wyjaśnienia, a kolejne słowa spływające z ust mężczyzny wbijały jasnowłosą w fotel. Przełknęła ciężko ślinę, słysząc o przesłuchaniu. Wiele kosztowało ją, aby utrzymać spokój.
- Oczywiście, szefie, rozumiem. Dziękuję. - zapewniła. Nie były to wbrew pozorom puste słowa, które wydukała, aby się w końcu odczepił. Jak najbardziej wierzyła, że Dean Cassidy zna się na swojej robocie najlepiej. Na pewno chce dla wszystkich jak najlepiej. Był starszy, bardziej doświadczony i zwyczajnie mądrzejszy, dlatego posłusznie skinęła głową, gotowa bez marudzenia wypełnić polecenia. Ani myślała o kontynuowaniu dyskusji, dlatego wstała i opuściła gabinet, gdy otrzymała taki znak od szefa. Stawiła się na przesłuchaniu i włożyła każdą niedużą resztkę sił, jakie miała po całej akcji w Msaw Atare, żeby odpowiednio napisać raport. Utrzymywała pełen profesjonalizm, zadając tylko konkretne protokołowe pytania i ani przez moment nie schodziła na jakiś bardziej przyjacielski, swobodny ton. Na to nie pozostawało już w tej sytuacji miejsca. Długo siedziała jeszcze w biurze nad wypełnianiem dokumentów, przelotnie tylko myśląc o tym, jaką złość poczuła, słysząc "Powiedz mu, że jesteś aurorką, a zjesz na koszt firmy." Co to za dodatkowe profity z zawodu? I od kiedy Morales miał takie kontakty? W ogóle nie zamierzała zjawiać się w El Paraiso, a piwa nie piła. Zamiast tego powróciła po długim dniu do swojej przyjaciółki i razem napiły się gorącej herbaty.

/zt

Z nerwowością potarł knykcie, czując pod opuszkami szorstkość wysuszonej skóry. Konieczność zakupu kremu do rąk sprawiła, że prawie uśmiechnął się, gdy pomiędzy stroskane myśli zaplątały mu się błahe rozważania o preferowanym zapachu. Cóż, Śmiertelny Nokturn z pewnością nie pachniał maliną z rozmarynem, a Bailey nie czuł się pomiędzy smutno-szarymi uliczkami swobodnie; nawet jeśli zdarzało mu się już kilka razy załatwiać tu sprawy, to za każdym razem towarzyszyło mu to samo napięcie, sugerujące że podświadomie spodziewał się kłopotów, choćby z samego faktu dziecięcych rysów twarzy, które zdawały się krzyczeć do wszystkich czarodziejów, że był łatwym celem.
Otrzymana notka bez wątpliwości kierowała go jednak w kierunku Msaw Atare, gdzie podobno czekała na niego tajemnicza paczka; swego czasu poszukiwał medykamentów silniejszych od tych dostępnych w standardowych aptekach. Swego czasu doradzał się osób, których reputację można było uznać za przynajmniej częściowo niewiarygodną. Jak mówiło jednak powiedzenie, tonący druzgotka się chwyta, a Bailey z czasów świeżo po wypadku byłby w stanie schwytać się nawet kelpie. I nawet teraz, choć przez większość dni wydawało mu się, że zaczynał powoli godzić się z nową sytuacją, nie był w stanie odpuścić tej wycieczki na Nokturn, świadomy że stojące za przesyłką "być może" nie dawało mu żadnego wyboru.
Odetchnął, odruchowo rozglądając się po uliczce i szukając obserwujących go oczu, zanim zdał sobie sprawę, że nie mógł zrobić już nic bardziej podejrzanego. Czym prędzej nacisnął więc klamkę, spodziewając się że drzwi odskoczą ze skrzypnięciem, więc postawił już kolejny krok, nieomal zderzając się nosem z drewnianą powierzchnią. Spróbował ponownie i nawet zastukał drobną kołatką, którą nie zauważył z początku, bo ukryta była za donicą. Odpowiadała mu jednak tylko cisza.
- Halo? Przepraszam? - zmarszczył brwi, próbując zajrzeć przez okno, w którym tliło się wątłe światełko, niewystarczające jednak by dostrzec choćby najsłabszy zarys mebli. Odważył się postukać jeszcze w powierzchnię szkła, nie chcąc tak po prostu odpuścić, nie po tym, jak już zrobiono mu nadzieję.

Nie lubił takich poleceń.
Idź, znajdź, przynieś.
I nie mógł nikomu dziwić się, że to jego, a nie rzucającego się w oczy ćwierćolbrzyma, posyłają w takie miejsca, a jednak nie mógł też dziwić się temu, że bez obecności Leo łatwo jest mu zahaczyć o kilka dodatkowych miejsc, szukając sobie rozrywki.
Rozrywki, która pardoksalnie okazała się czekać na niego na miejscu docelowym.
Prawy kącik ust uniósł mu się mimowolnie, gdy tylko rozpoznał drobną sylwetkę, ten charakterystyczny profil z lekko wystającą brodą i te włosy, które zdawały się już trwałe roztrzepane przez wiatr. Wstrzymał oddech, jakby dzięki temu naprawdę miał stać się niewidzialny, i dopasowując kroki do odgłosów ulicy podkradł się bliżej; odruchem zawodowym zaciskając palce na różdżce, nauczony doświadczeniem, że nie każdy wystarczająco spokojnie reaguje na niespodzianki.
- Co taki grzeczny dzieciak jak Ty, robi w tak takiej okolicy jak ta, hm? - wymruczał na granicy rozbawienia, nie potrafiąc przywitać się z Bailey'em w inny sposób niż zaczepne wytknięcie zajechanego przez lata studiów żartu, a jednak połowiczny uśmiech, napinający mu policzek do granic możliwości zelżał nieco, gdy tylko czujność jasnych tęczówek złapała tę nutę wypłowiałego smutki w oczach, które w jego pamięci były znacznie weselsze w wiecznie wpisanym gdzieś w nie zaskoczeniu. - Nie martw się, wujek Orion Ci pomoże - pociągnął dalej, nie pozwalając by nagłe przypomnienie sobie faktu opisanego w gazetach wypadku wytrąciło go zbyt mocno z równowagi, więc i sięgnął ręką dalej, ponad Baxterowym ramieniem, by z pewnością wypisaną na twarzy zapukać schowaną za donicą kołatką. Przez chwilę wpatrywał się w niego tak, jakby oczekiwał poklasku, a jednak zaraz zgubił uśmiech zupełnie, zerkając przez matowe od brudu okno wyraźnie oburzony, że podpalone przez niego fajerwerki okazały się niewypałem. - Podpadłeś mu czymś? Kiedyś zawsze mi otwierał…