First topic message reminder :

Klasa Wrozbiarstwa

 Do tej przytulnej klasy na szczycie wieży północnej, można jedynie wejść przez klapę w podłodze, do której prowadzi srebrna drabina będąca na siódmym piętrze. Wnętrze klasy wyglądem przypomina poddasze, bądź też herbaciarnię. Znajduje się tam około dwadzieścia stolików, a wokół nich małe pufy. Na co dzień okna są tu zasłonięte grubymi zasłonami, co sprawia, że pokój jest oświetlony jedynie dzięki wielu lamp w czerwonych kloszach. Na półkach w rogu pomieszczenia znajduje się natomiast wiele filiżanek i szklanych kul.

Opis zadań z OWuTeMów:

-Z kartami sporo ostatnio pracowałem, więc myślę że nie będzie tragedii. - Pomijając fakt że znał się na wielkich arkanach, a na małych to już kurde nie do końca. Ale chyba źle mu pójść nie powinno. Z wróżbiarstwa nie był najlepszy bo niekiedy dosyć kiepsko interpretował to co miał odczytać. Na przykład te felerne kosmogramy na poprzedniej lekcji. -A ty? Jak sobie z kartami radzisz? - No i wtedy wleciał ich kochany niezbyt żywy nauczyciel. No i dopiero wtedy zwrócił większą uwagę na kartę jaka przed nim była. Wziął ją więc w dłoń i obrócił. Przedstawiała kobietę z sześcioma monetami. Dosyć łatwa mu się trafiła musiał przyznać. Zapisał więc na pergaminie że karta którą otrzymał, to Sześć Monet. Kojarzy mi się z czymś pozytywnym. Możliwe że bogactwem albo szczęściem. Głównie wpływa na to sama kolorystyka karty, która jest wypełniona prawie cała barwami ciepłymi. No i to było w sumie na tyle. Nic więcej za bardzo w tej karcie nie widział. Odłożył więc pióro na bok i spojrzał na kolegę. -I jak Ci poszło? - Spytał się szeptem żeby nie przeszkadzać nikomu innemu obecnemu na lekcji.

@Rylan A. Coulter

Para: @Romeo O. A. Rosa
Tarot: odwrócona kapłanka, odwrócona cesarzowa, prosta gwiazda
Odczytywanie: 8 c:
Zdarzenie losowe: -
Finalny wynik + zyski/straty:8

Lubiła wyzwania, niełatwych przeciwników i ciekawych mężczyzn, a czuła, że właśnie znalazł się przed nią w uosobieniu tych trzech rzeczy, w dość nieoczywistym, przyciągającym połączeniu. Magnetyzującym w sposób, przez który trudno było odwrócić wzrok. Na jej szczęście wcale nie czuła takiej potrzeby, onieśmielenia tym, że się przyglądała – zamiast tego lekkim, krótkim ruchem brwi w górę i cieniem zadziornego uśmieszku pokazując, że powinien tę jej uwagę wziąć za komplement. Sama czuła traktowała tak tę, poświęconą jej.
Żałowała, że lekcja zaczęła się tak szybko, znacznie bardziej zainteresowana Gryfonem naprzeciwko, niż kartami. Zdecydowanie dużo bardziej reflektowała się w uczniach i studentach spod jej domu. Innymi przejmując się jedynie wtedy, gdy z jakiegoś powody występowali z przyczynach czy też skutkach straty punktów jej, na nieszczęście, podopiecznych. Teraz jednak, przyglądając się z jaką niewymuszoną elegancją się nosił, chyba znalazła odpowiednią motywację, by dostrzegać zalety poznawania innych domów.
- Może warte zachodu – rzuciła zagadkowo, z niemałą satysfakcją czekając na wróżbę, traktując ją bardziej jak grę w konwersację, niż faktyczne przepowiednie. Te mało ją interesowały, jeżeli sama ich sobie nie zaplanowała, co tu dużo mówić, nie wierzyła w nic, poza siłą sprawczą własnych działań. – Poprosisz o to karty? – spytała z nutą rozbawienia w delikatnej prowokacji. Mogła w końcu nie tylko czerpać przyjemność z rozmowy, ale i zadziorności, z jaką ją prowadziła. Podparła policzek na dłoni, jednak nie w ten niechlujny sposób, a znacznie bardziej elegancki, pilnując ułożenia każdego palca. Kąciki ust nie opadły jej ani na chwilę, nie drgnęły i w górę, gdy śledziła uważnie tak wykładane karty, jak i słowa. W końcu ścisnęła mocniej usta, wyprostowała się i, wydymając w zadowoleniu warki, spojrzała na niego przymrużonym wzrokiem. Wyłożyła kolejno kapłankę, cesarzową i gwiazdę. – [b]Coś o ciszy, blokadzie twórczej i w końcu odnowieniu. Nie wiem czy wiesz, ale karty zawiesiły ci właśnie bardzo wysoko poprzeczkę co do tego spotkania przeznaczonego spotkania.

- Widzę, że część z was jest zaznajomiona z wróżbiarstwem bardziej, niż podejrzewałem. Pozostali potrzebują jedynie większej praktyki. Bardzo dobrze - odezwał się profesor zachęcającym tonem, kiedy zakończył pracę w parze z DeeDee i przechodził od stolika, do stolika, sprawdzając układ rozstawionych kart, a także ich interpretacje. Był zdania, że każdy z nich będzie w stanie zaglądać w przyszłość, o ile poświęcą choć trochę czasu na poznanie tajników kartomancji.
- Na dziś to koniec, z wróżbami nie należy przesadzać. Macie jednak zadanie domowe, aby przez tydzień próbować tego prostego układu i spisywać go na pergamin wraz z waszą interpretacją. A teraz życzę wszystkim udanej reszty dnia - dodał, żegnając się z uczniami.

z.t. dla wszystkich
Josh

Egzamin teoretyczny: 6 = 60
Egzamin teoretyczny - modyfikatory: -
Egzamin praktyczny - zdarzenie losowe: 6
Egzamin praktyczny - symbol: D
Egzamin praktyczny - interpretacja: 27
Egzamin praktyczny - modyfikatory: 7 kuferek, +10 obecność na lekcji,
Ostateczna ocena: 60 + 44 = 104 - zadowalający


Czytanie książek o tarocie i fantazjowanie o zostaniu onejromantą w bezsenne noce okazały się być dość inspirujące. Przychodząc na egzamin z wróżbiarstwa nie był przekonany, czy nie strzela sobie tym w kolano, jednak kiedy wspiął się już po drabince i usiadł na pufie przed swoim pergaminem, okazało się, że żadne z pytań go nie zaskakuje nawet w najmniejszym stopniu. Zdziwiony własnym geniuszem zaczął dzielnie skrobać swoje przemyślenia w odpowiedziach pod czujnym i zawsze nieco niezręcznym spojrzeniem ducha-profesora.
Większe obawy miał siadając do filiżanki z herbatą. Popijając cierpki napar skupiał się na swojej przyszłości, niestety, jakby się nie starał nie mógł przestać myśleć o jedynym, co w tej przyszłości przewidywał - własnej śmierci. Wykonawszy wszystkie wymagane wygibasy, kręcąc filiżanką i stukając w spodek, odpychał myśli o umieraniu, ze zdziwieniem w fusach zauważając, cóż, pytonga. Oczywiście podręcznik mówił, że to wąż, ale Lockie wiedział swoje. Niby wąż to podstęp, wrogie zamiary, ale Swansea widział w nim ducha Slytherinu, ambicję i zdobyty ciężką pracą puchar domów. Może dlatego nauczyciel dał mu tak mało punktów w interpretację...
Ostatecznie jednak chyba docenił jego wróżbiarskie zapędy i siłę samoprzekonania, bo podsumowując wyniki teorii i praktyki ocenił go na powyżej oczekiwań. Z pewnością powyżej jego własnych oczekiwań!

zt

Egzamin teoretyczny: 6 = 60
Egzamin teoretyczny - modyfikatory: -
Egzamin praktyczny - zdarzenie losowe: 5, 4; -5 pkt
Egzamin praktyczny - symbol: G
Egzamin praktyczny - interpretacja: 47
Egzamin praktyczny - modyfikatory: +20 (kuferek) + 10 (obecność na lekcji) + 15 (statystyki) +5 (wróżbiarstwo w karcie)
Ostateczna ocena: 152 (wybitny)

DeeDee podeszła do egzaminu z wróżbiarstwa z otwartym umysłem i spokojem. Test teoretyczny był dla niej bułką z masłem, bo co jak co, ale o technikach wróżbiarskich wiedziała całkiem sporo. Wiele za sprawą jej ciotki Ulli, która od małego uczyła ją stawiania tarota. Odpowiedziała na wszystkie możliwe pytania, mając nadzieję, że odpowiedzi te będą wystarczające, by zapewnić jej maksymalną ocenę.



Dalszy etap egzaminu miał się odbywać w mniejszych grupkach, a co za tym szło, im dłużej czekała, tym bardziej niecierpliwiła się. W końcu została poproszona do klasy wraz z dwiema innymi osobami, z którymi miała zaparzyć herbatę. Czajnik akurat zalany był wrzącą wodą, więc parzenie przebiegło sprawnie, ale DeeDee była dość nieuważna i podczas picia herbaty dotkliwie poparzyła sobie język. Utrudniało jej to mówienie, ale ostatecznie bardzo trafnie zinterpretowała but na dnie filiżanki jako zbliżającą się podróż, a także przekraczanie granic (bo tak się akurat składało, że w tym roku zamierzała przekroczyć swoją granicę i po raz pierwszy udać się na szkolny wyjazd wakacyjny). Profesor Ellery pokiwał głową z uznaniem oraz wystawił jej ocenę wybitną.

zt

Egzamin teoretyczny: 6 (odpowiedź pisemna)
Egzamin teoretyczny - modyfikatory:  nd
Egzamin praktyczny - zdarzenie losowe: 5, dorzut 5
Egzamin praktyczny - symbol: H
Egzamin praktyczny - interpretacja: 88
Egzamin praktyczny - modyfikatory: +4(kuferek), +10(lekcja)
Ostateczna ocena: 60+88+4+10=162 (Wybitny)

Po zeszłorocznym egzaminie z wróżbiarstwa Aneczka była szczerze zawiedziona nieobecnością panny Aasveig. Traktowała ją niemal jak spowiedniczkę, dlatego smuciła ją niemożność opowiedzenia o tym, co się sprawdziło, a co nie. Należało jednak robić swoje, więc grzecznie przywitała się z duchem, a potem zabrała się za zadania. Na wszystkie odpisała możliwie wyczerpująco, zgodnie ze swoją dość szeroką wiedzą - w końcu jako puchonka była solidnie przygotowana.
Jako przydatne wróżbitom przedmioty wymieniła zastawę do herbaty. Wróżenie z fusów stanowiło jej ulubioną metodę wróżenia, łączącą przyjemne z pożytecznym, a odczytywanie przyszłości z kształtów pozostałości w filiżance miało wyjątkowo angielski urok. Druga była talia tarota. Tarot stanowił bardzo klarowny, choć pozostawiający przestrzeń na interpretację sposób odczytywania przyszłości za pomocą wielkich arkanów. Ania często sięgała po ten sposób zaglądania w przyszłość i wcale się tego nie wstydziła. Jako trzecią podała kryształową kulę, która dawała możliwość subtelnego odsłaniania tajemnic pod postacią dymnych kształtów. W drugim pytaniu podała alektromancję, hieromancję i ornitomancję, zaś jako liczbę kart w talii tarota podała siedemdziesiątych osiem. W czwartym pytaniu opisała wymienione pojęcia kolejno jako wróżenie z dłoni ogólnie, wróżenie z jej zewnętrznych wymiarów i konturów, a także wróżenie z jej wnetrza na podstawie linii, wzgórków i znaków. Bibliomancje opisała jako coś na pograniczu wróżbiarstwa i modlitwy. Metoda odczytywania odpowiedzi na pytania z losowo otworzonych stronic świętych ksiąg zdawała jej się czymś bardzo osobistym, w czym dużą rolę odgrywała czysta wiara. Na koniec zaś w szóstym pytaniu wymieniła Indie. W końcu sama widziała jak w Khardung La lokalni czarodzieje wróżyli z ryżu parvat.
Część praktyczna stanowiła swego rodzaju odpoczynek w całej tej trudnej sesji egzaminów. Odprężenie, herbata i... Oj, gorąca! Ale Aneczka sobie poradziła, jak dama mierząc się ze zbyt pochopnie skosztowanym, parzacym język płynem. Spojrzała na kształt i ze smutkiem rozpoznała trumnę. Przykre. Ale cóż mogła poradzić na takie decyzje losu?

Egzamin teoretyczny: 6 (pisemnie)
   Egzamin teoretyczny - modyfikatory: -
   Egzamin praktyczny - zdarzenie losowe: k6
   Egzamin praktyczny - symbol: A
   Egzamin praktyczny - interpretacja: 17
   Egzamin praktyczny - modyfikatory: +12 (kuferek)
   Ostateczna ocena: 60+29=89, Zadowalający

Egzamin z wróżbiarstwa był kolejną rzeczą, która dla niej brzmiała absolutnie zabawnie i jak coś, czego mogłaby zdecydowanie spróbować. Dlatego też zjawiła się w sali, w której odkryła, że może jednak wcale nie kładła tak bardzo laski na tym, co się działo w czasie lekcji skoro umiała odpowiedzieć na pytania znajdujące się w arkuszu. Chyba mimowolnie przeszła tą wróżbiarską wiedzą w momencie, gdy próbowała po prostu pójść na lekcje i porobić jakieś dziwne rzeczy, które miałyby jej pomóc w określeniu przyszłości. Dlatego też udało jej się zapisać cały arkusz ze swoimi odpowiedziami, a następnie mogła przejść do części praktycznej.
Najbardziej zapamiętała to, że herbata była dobra, a część fusów wpadła jej do ust, gdy tylko zbytnio przechyliła filiżankę. Poza tym miała naprawdę problemy z przedstawieniem jakiegokolwiek sensownego wróżenia. Zaczęła, więc robić to, co zwykle w takich sytuacjach: zmyślać. Była zdania, że dobry flow i dar przekonywania były w sztuce wróżenia dużo bardziej cenione niż to czy faktycznie przekładała na to wiedzę podręcznikową. W końcu jeśli tylko rozegrała to odpowiednio to jej klient mógł sobie przez głębokie przekonanie, co do swojej przyszłości i odpowiednią interpretację jej słów dopasować je do przyszłych wydarzeń lub też samemu sobie coś zamanifestować.
Niestety nie była to pochwalana technika, a jej wciskanie bullshitu innym uczestnikom egzaminu zostało wychwycone. Całe szczęście, że jednak nie zaważyło szczególnie mocno na jej ocenie i finalnie mogła opuścić salę z wynikiem Zadowalającym.

odpowiedzi na pytania:

z|t

Ekscytuję się tą lekcją zdecydowanie mocniej, niż początkowo zakładałem. Nie jest to tylko kwestia mojego debiutu po rocznej nieobecności w Hogwarcie, ale również ciekawych planów, którymi mam nadzieję zainspirować podopiecznych. Profesor Ellery znika gdzieś za ścianą, ale akurat tym razem jego obecność nie jest wcale niezbędna, bowiem towarzyszy mi dzisiaj inny nauczyciel - @Elijah J. Swansea. Przygotowuję wszystko z mojej strony, tym razem rozsuwając ciężkie zasłony, by wpuścić do dalej klimatycznej sali jak najwięcej światła. Na uczniów czekają miękkie poduszki, uporządkowane stoliki i delikatny zapach rozpalonego w kącie kadzidła, którego nie umiem sobie darować.
- Zapraszamy, zapraszamy. Częstujcie się, każdy powinien zacząć lekcję filiżanką herbaty - zachęcam każdego, kto tylko dostanie się do klasy przez klapę w podłodze. Jeden ze stolików cały zastawiony jest dzbankami herbaty i najprzeróżniejszymi filiżankami; aromat ziołowych mieszanek nie wydostaje się, dopóki ktoś nie zdecyduje się na wybranie dzbanka, w końcu to Wróżbiarstwo, los musi mieć jakieś prawo głosu. Chociaż smaki są dość klasyczne, w każdym dzbanku ląduje nieco specyficznej magii. - Po wybraniu herbaty proszę wylosować od razu kartę! - Zaznaczam, nie da rady przemknąć niezauważonym, bo stoję obok stolika i wystawionym wachlarzem dwudziestu dwóch kart Wielkich Arkanów tarota.


Zaczynamy prostym i przyjemnym etapem opartym na losowaniu i niczym więcej! Wasze kroki wyglądają następująco:

Rzucacie k6 na herbatę i sprawdzacie efekt:

Spoiler:

Każdy musi mieć jedną kartę tarota, a skoro losujemy z jednej talii - nie mogą się powtarzać!!! Możecie rzucić kostką tarota w odpowiednim temacie, możecie też po prostu wybrać dla siebie kartę. Ważne jest tylko to, żebyście sprawdzali posty osób, które napisały przed wami i NIE POWTÓRZYLI KARTY. Od razu też zaznaczam, że nie powinniście się nimi wymieniać, bo to może wprowadzić niepotrzebny zamęt.

W każdym waszym poście powinien znajdować się kod:

Kod:

<zgss>Herbatka:</zgss> (podlinkuj wylosowaną k6)
<zgss>Moja karta:</zgss> (wpisz wybraną/wylosowaną kartę)
<zgss>Pozostałe karty:</zgss> (usuń wszystkie zajęte karty, włącznie z zajmowaną przez siebie!) 0. Głupiec, 1. Mag, 2. Kapłanka, 3. Cesarzowa, 4. Cesarz, 5. Kapłan, 6. Kochankowie, 7. Rydwan, 8. Moc, 9. Pustelnik, 10. Koło fortuny, 11. Sprawiedliwość, 12. Wisielec, 13. Śmierć, 14. Umiarkowanie, 15. Diabeł, 16. Wieża, 17. Gwiazda, 18. Księżyc, 19. Słońce, 20. Sąd ostateczny, 21. Świat

Pamiętajcie o usuwaniu zajętych kart, to ułatwi nowym osobom wybieranie swoich i nie powtarzanie się. Jeśli coś się pomiesza, to oczywiście w drugim etapie wprowadzimy odpowiednie korekty, ja postaram się też na miarę możliwości aktualizować w tym moim poście dostępność kart.

Aktualnie dostępne karty to:
1. Mag, 3. Cesarzowa, 5. Kapłan, 10. Koło fortuny

Herbatka: 1
Moja karta: 4 - cesarz
Pozostałe karty: 0. Głupiec, 1. Mag, 2. Kapłanka, 3. Cesarzowa, 5. Kapłan, 6. Kochankowie, 7. Rydwan, 8. Moc, 9. Pustelnik, 10. Koło fortuny, 11. Sprawiedliwość, 12. Wisielec, 13. Śmierć, 14. Umiarkowanie, 15. Diabeł, 16. Wieża, 17. Gwiazda, 18. Księżyc, 19. Słońce, 20. Sąd ostateczny, 21. Świat

Nie mogło jej zabraknąć na wróżbiarstwie, ot co! Odkrywanie tajników przyszłości było jedną z jej ulubionych dziedzin magicznych i choć cała masa osób gromadzących się w sali pewnie podchodziła do jej nauki trzy po trzy i uważała ją za stratę czasu lub dyrdymały, dla niej stanowiła ona realne zainteresowanie, które ciągle zgłębiała i którym próbowała parać się w wolnym czasie, dla siebie samej. W pewien sposób zaspokajała tym swoją ciekawość o dalsze jej losy w szkole, a także mentalnie przygotowywała się na to, co mogło się stać. Gdy posiadała zapowiedź, a nie niewiadomą, prościej było jej sobie radzić z kolejami losów.
Weszła do sali jako jedna z pierwszych, chcąc zająć sobie dobre miejsce. Poczęstowała się herbatą i niemal natychmiast pociągnęła losowo kartę z talii tarota. Spojrzała na cesarza z lekko zmarszczonymi brwiami. Czy dzisiejsze przewidywania mogły mieć związek z jej prefekturą? Czy to los wzywał ją do porządku i nakazywał wywiązywanie się ze swoich obowiązków w lepszy, należyty sposób? Ostatnio pozwalała niektórym za bardzo sobie folgować, uczestnicząc w dodatku w podobnych procederach - czy miało się to dla niej źle skończyć? Nim jednak zdążyła się zmartwić, napar różany, który w międzyczasie sączyła, skutecznie uśpił wszelki niepokój, pozostawiając ją w błogim stanie.

Bardzo lubiła wróżbiarstwo. To była jedyna lekcja, na której można było legalnie leżeć. Gdyby to od Clary zależało, wszystkie lekcje prowadzone byłyby na pufach. Mimo zupełnego braku wewnętrznego oka, nie ustawała w próbach odczytania przyszłości. Trzeba jednak przyznać, że miała trudności z ogarnianiem teraźniejszości i przeszłości, więc może bezskuteczność jej prób była błogosławieństwem.
Weszła do sali zaskakująco wcześnie (w ogóle ostatnio była straszą prymuską - miała nadzieję, że ktoś to w domu dostrzeże).
- Dobry - przywitała się z profesorem, który poczęstował ją herbatą. Kolejny aspekt, w którym wróżbiarstwo górowało nad innymi przedmiotami. Wlała sobie naparu z pierwszego lepszego dzbanka i wzięła kartę z talii wyciągniętej przez nauczyciela.
W tym momencie dostrzegła @DeeDee Carlton.
- Heeej! - przywitała się. - Clara. Zbierałyśmy razem grzyby! - Cóż, to bardziej Krukonka zbierała. Clary grzybobranie ograniczyło się niemal zdeptania dwóch małych kurek. - Sory, zapomniałam imienia.
Uważając, żeby nie wylać herbaty, umościła się na pufie obok. Upiła łyk i spojrzała na swoją kartę. Rydwan. Pasował jej. Też wszędzie zapierdalała. Chyba, że karta miała jakieś inne znaczenie. Trochę jej się pozapominało przez rok.
- A ty co masz? - spytała, zapuszczając żurawia do Krukonki.

Herbatka: 1
Moja karta: 7 - rydwan
Pozostałe karty: (usuń wszystkie zajęte karty, włącznie z zajmowaną przez siebie!) 0. Głupiec, 1. Mag, 2. Kapłanka, 3. Cesarzowa, 5. Kapłan, 6. Kochankowie, 8. Moc, 9. Pustelnik, 10. Koło fortuny, 11. Sprawiedliwość, 12. Wisielec, 13. Śmierć, 14. Umiarkowanie, 15. Diabeł, 16. Wieża, 17. Gwiazda, 18. Księżyc, 19. Słońce, 20. Sąd ostateczny, 21. Świat

Herbatka: 3 - szczery i prawdomówny, czyli dokladnie taki jak zawsze
Moja karta: wybieram: 6 - Kochankowie
Pozostałe karty:
AKTUALNIE DOSTĘPNE

lista:

Na wróżbiarstwie to nie był od casu kiedy Max mu wywróżył karierę w filmach porno klasy B, i ta wróżba się nie spełniła. Swansea uznał wtedy, że w dupie ma takie robienie ludziom nadzieje i zbojkotował zajęcia permanentnie. Tym razem jednak, miały one być łączone z aspektem działalności artystycznej, więc ciekawość była silniejsza niż uraza.
Stał chwilę pod drabinką, patrząc w górę i czekając na @Maximilian Felix Solberg. Wciąż nie czuł się zbyt pewnie z tą decyzją, mając jakieś echa wspomnień z Kolumbii, obawiał się, co może zobaczyć w kuli, fusach, czy innych pośladkach, z których przyjdzie im dziś czytać swój los.
- Dawaj. - zachęcił go, by ten poszedł przodem, coby popatrzeć na jego dupsko, kiedy się przed nim wspinał.
Wszedłszy do klasy z pewną ulgą zauważył rozsłonięte kotary. Klasa miała swój klimat, ale nie czuł, że w ponurej atmosferze poradzi sobie z własnymi lękami. Uśmiechnął się do @Salem Latif bo nie kojarzył go, ale tez nie był zdziwiony, bo nie był bywalcem tych lekcji, więc równie dobrze typ mógł tu uczyć od dekady, a Swansea by nie zauważył.
- Mm. Herbacia. - zadowolony sięgnął po imbryczek, który zaraz zapachniał mu wiśniami- Dziękuję. - wyciągnął kartę, adekwatnie, kochanków, bo myśli o kochaniu trzymały się go od tygodni. Klapnął w poduchy, robiąc miejsce dla Maxa i czekał na zebranie reszty ludzi.

Herbatka: 4
Moja karta: 2. Kapłanka
Pozostałe karty: 0. Głupiec,1. Mag, 3. Cesarzowa, 5. Kapłan, 8. Moc, 9. Pustelnik, 10. Koło fortuny, 11. Sprawiedliwość, 12. Wisielec, 13. Śmierć, 14. Umiarkowanie, 15. Diabeł, 16. Wieża, 17. Gwiazda, 18. Księżyc, 19. Słońce, 20. Sąd ostateczny, 21. Świat

Powiedzmy sobie szczerze, co do zasady Adela była ostatnią osobą, którą można było spotkać na lekcji wróżbiarstwa, ale połączenie tych zajęć z działalnością artystyczną, trochę ją zainteresowało, nawet jeśli nie do końca wiedziała, czego się spodziewać.
Wdrapała się po drabince zaskakująco wcześnie z żalem dostrzegając, że wszyscy jej znajomi już z kimś siedzieli. Wzruszyła ramionami lekko zniechęcona, ale sięgnęła po swoją herbatę i kartę tarota (lubiła kałpankę, więc wybrała właśnie ją), a następnie udała się na tył klasy, by zająć miejsce, które zdecydowanie nie rzucało się w oczy.
Jej zielony napar był dziwnie pobudzający, ale Adela nie była w gruncie rzeczy typem człowieka, który potrzebowałby tego rodzaju wspomagania, bo, tak czy siak, rozpierała ją energia i chęć kręcenia się po klasie.

Herbatka: 3 - czarna herbatka z wiśnią - prawdomówność i dzielenie się swoimi przemyśleniami;
Moja karta: 11 - Sprawiedliwość
Pozostałe karty: 0. Głupiec, 1. Mag, 3. Cesarzowa, 5. Kapłan, 8. Moc, 9. Pustelnik, 10. Koło fortuny, 12. Wisielec, 13. Śmierć, 14. Umiarkowanie, 15. Diabeł, 16. Wieża, 17. Gwiazda, 18. Księżyc, 19. Słońce, 20. Sąd ostateczny, 21. Świat

Nie mogła przepuścić lekcji łączonej dwóch ulubionych przedmiotów. Znalazła się punktualnie i zauważyła kilka równie nadgorliwych osób w klasie. Uśmiechnęła się do znajomych twarzy i powitała wyraźnie obu nauczycieli. Poprawiła szkolny mundurek aby jednak prezentował się nienagannie i podziękowała grzecznie za herbatę. Usiadła przy jednym ze stolików a jej oczy błyszczały z zaciekawieniem. Sączyła wiśniowy napar mile zaskoczona jego smakiem. Połączenie obu lekcji wydawało się jej nie pasować jednak umysł miała na tyle otwarty aby nie oceniać zanim lekcja się nie rozpocznie.

Herbatka: 5
Moja karta: 17. Gwiazda
Pozostałe karty: 0. Głupiec, 1. Mag, 3. Cesarzowa, 5. Kapłan, 8. Moc, 9. Pustelnik, 10. Koło fortuny, 12. Wisielec, 13. Śmierć, 14. Umiarkowanie, 15. Diabeł, 16. Wieża, 18. Księżyc, 19. Słońce, 20. Sąd ostateczny, 21. Świat

Nie wiedział co się dzieje ostatnio z jego motywacją na chodzenie na zajęcia z działności artystycznej, ale całkiem nieźle mu szło. Najpierw kółko, praca domowa, teraz to. Szkoda było zresztą przerywać te pasmo sukcesów. Wszedł więc do pomieszczenia z zaciekawieniem, bo słyszał że ta lekcja ma być jakimś miksem miedzy działalnością artystyczną a wróżbiarstwem. Tym bardziej go to zaciekawiło, ale nie bez podejrzliwości zerknął na wręczaną herbatę. Prawdę mówiąc wróżbiarstwa też unikał, jak wszystkich tych opcjonalnych przedmiotów, ale akurat ten konkretny budził w nim jakąś dziwną mieszankę sceptyzmu i niepokoju. Wylosował też jedną kartę tarota, która okazała się być gwiazdą i poszukał dla siebie miejsca w pomieszczeniu, zatrzymując spojrzenie na nieznajomej puchonce (@Iris Skylight)
- Można? - zapytał, kładąc torbę przy ławce.

Herbatka: 1
Moja karta: Diabeł
Pozostałe karty: 0. Głupiec, 1. Mag, 3. Cesarzowa, 5. Kapłan, 8. Moc, 9. Pustelnik, 10. Koło fortuny, 12. Wisielec, 13. Śmierć, 14. Umiarkowanie, 16. Wieża, 18. Księżyc, 19. Słońce, 20. Sąd ostateczny, 21. Świat

Wróżbiarstwo było dla niej co najwyżej rozrywką, którą można było podjąć, gdy się człowiekowi bardzo, ale to bardzo nudziło. Sala do wróżenia zawsze przyprawiała ją o lekką klaustrofobię przez wszystkie wiszące w niej kotary i często gęsto zalegające w powietrzu opary nie tylko z gotującej się na herbatę wody, ale także pochodzące z kadzideł. Dzisiaj zajęcia miały dotyczyć również kwestii związanych z magią artystyczną, wobec czego jej zainteresowanie organizowanym spotkaniem nieco wzrosło.
W sali było już sporo osób (jak na wróżbiarstwo) i też kilka z dobrych miejsc pozostało zajętych. Na szczęście zauważyła Adelę, do której podeszła, gdy tylko jej wzrok padł na jej blondwłosą czuprynę.
- Cześć - przywitała się, zerkając w międzyczasie na pozostałych zebranych, obdarzając siedzącego nieopodal @Maximilian Felix Solberg bardzo nieznacznym uśmiechem, który równie dobrze mógł być przywidzeniem. Usiadła na swojej pufie z filiżanką kojącej herbaty, której zapachem otwarcie się delektowała, a następnie wyciągnęła z talii kartę. - Patrz na to - pokazała Gryfonce swojego diabła, po czym parsknęła śmiechem. Cóż, pasowało biorąc pod uwagę, w jakim ogniu piekielnym zwykła się ostatnimi czasy palić.

@Adela Honeycott

Herbatka:zielona z jaśminem - pobudza fizycznie i kreatywnie
Moja karta: 13. Śmierć
Pozostałe karty: 0. Głupiec, 1. Mag, 3. Cesarzowa, 5. Kapłan, 8. Moc, 9. Pustelnik, 10. Koło fortuny, 11. Sprawiedliwość, 12. Wisielec, 13. Śmierć, 14. Umiarkowanie, 16. Wieża, 18. Księżyc, 19. Słońce, 20. Sąd ostateczny, 21. Świat

-Czy to oznacza, że będzie trzeba ściemniać bardziej niż zawsze? - Zapytał @Lockie I. Swansea , gdy ten powiedział mu, że wróżbiarstwo ma być łączone z zajęciami artystycznymi. Dla niego to zawsze były zajęcia z bajkopisarstwa. -No chyba, że będziemy mieli odtańczyć to, co widzimy, to wtedy się chyba zrzucę z tej wieży. - Prychnął, posyłając kumplowi znaczące spojrzenie, gdy ten przepuszczał go po drabince. Rycerz jak się patrzy, ale w sumie, może i sam by tak zrobił, gdyby miał przed oczami własny tyłek.
-Nie lubię pić tego gówna. Zawsze wrzucą coś magicznego. - Westchnął do kumpla, ale wziął herbatę, która wydawała mu się najmniej niebezpieczna. Nie zdążył się jej jeszcze napić, gdy kątem oka zauważył @Kate Milburn. Czy to był uśmiech na jej ustach? Założył, że tak, a że był to najciekawszy moment tej lekcji dla niego, to zmierzył ją powoli spojrzeniem, posyłając jej o wiele bardziej wyraziste i znaczące uniesienie kącików, nim nie umoczył ust w swoim naparze.
-Świetnie. Nie spodziewałem się niczego innego. - Mruknął, gdy zobaczył, jaka karta mu przypadła. Adekwatnie, nie ma co.

Jej wzrok zjechał płynnie z twarzy Adeli, by powędrować tuż ponad jej ramieniem i napotkać ten znajomy błysk w oczach, w które ostatnio miała okazję głębiej zaglądać. Choć wcześniej nie chciała po sobie niczego pokazywać, widząc te znacząco uniesione kąciki ust, bardzo nieudolnie powstrzymywała własne usta drgające we wzbierającym w niej rozbawieniu. Ostatecznie rozciągnęła wargi w szerszym uśmiechu, na moment błyskając rzędem perłowych zębów, które szybko zniknęły przykryte miękkim szkarłatem. Spuściła wzrok na swoje dłonie, przekładając między nimi kartę z diabłem, czując się, jakby zaraz na czole miały jej samej wyrosnąć różki. Zamiast jednak powiedzieć cokolwiek, wyciągnęła się nieco w swojej pufie, krzyżując nogi, a tę na górze wprawiając w delikatny ruch mogący przykuwać uwagę do smukłych łydek w prześwitujących rajstopach. Ot, gdyby ktoś chciał popatrzeć.

@Maximilian Felix Solberg

Herbatka: 4
Moja karta: 18. Księżyc
Pozostałe karty: 0. Głupiec, 1. Mag, 3. Cesarzowa, 5. Kapłan, 8. Moc, 9. Pustelnik, 10. Koło fortuny, 12. Wisielec, 14. Umiarkowanie, 16. Wieża, 19. Słońce, 20. Sąd ostateczny, 21. Świat

Musiała przyznać, że nigdy nie była wielką fanką wróżbiarstwa, gdy tylko wchodziło się do pomieszczenia, miało się wrażenie, że coś miesza w zmysłach, lekkie przyciemnione światło, zapach specyficznych kadzidełek. Było w tym coś uspokajającego, ale też niepokojącego. Wolała astronomie, gdzie konkretna wiedza, szła z obliczeniami, a sztuka wróżenia była taka nieprzewidywalna, jak eksplodujący kociołek. Chociaż nie za wiele wiedziała o gwiazdach tak jak o tarocie i na pewno swojej przyszłości to jednego była pewna, że w klasie musi pojawić się znajoma krukonka (@DeeDee Carlton). Fern nie myliła się, ale znowu ktoś postanowił zagadać Carlton i podkraść ją Young, chociaż Dee nie była niczyją własnością, odkąd dostała odznakę prefekta, wyłamywała się z ze swojego stereotypu niewidzialnej dziewczyny.
Ślizgonka sięgnęła po dzbanek herbaty, zastanawiając się, czemu nie czuje innych mieszankę ziół, dopiero kiedy wybrała sobie napój do jej nozdrzy dotarł delikatny zapach jaśminu. Trafiła jej się zielona herbata, która sprawiła, że dziewczyna poczuła się zdecydowanie lepiej. Taką herbatę przydałoby się pić codziennie rano przed lekcjami z Pattonem, ale nawet to nie dawało stuprocentowej pewności, że nie odleci się do krainy snów na jego wykładach, zabijających jakąkolwiek kreatywność i życie.
Sięgnęła po kartę, a kiedy trafił jej się księżyc, wzruszyła ramionami i usiadła sobie gdzieś na uboczu, jak to ostatnio robiła. Powoli popijała herbatę, oddając się we władanie aurze sali, nawet jeśli profesor odsunął ciężkie kotary, aby wpuścić trochę promieni słonecznych, to nadal klasa wróżbiarstwa miała w sobie coś mistycznego.

Herbatka: 5 → poprawiony nastrój
Moja karta: 14. Umiarkowanie → wybrałam sobie
Pozostałe karty: 0. Głupiec, 1. Mag, 3. Cesarzowa, 5. Kapłan, 8. Moc, 9. Pustelnik, 10. Koło fortuny, 12. Wisielec, 16. Wieża, 19. Słońce, 20. Sąd ostateczny, 21. Świat

   On zapisał się dla Holly na zajęcia z opieki nad magicznymi zwierzętami, a Holly w odpowiedzi miała uczęszczać z nim na zajęcia z nauk artystycznych. Uczestnictwo w zajęciach łączonych z profesorem-wróżbitą był tylko miłym dodatkiem do tych planów. Ced przyszedł jako pierwszy, miał przemknąć niepostrzeżenie do ulubionego fotela w kącie pomieszczenia, ale obok Salema nie dało się przejść niezauważonym. Przystanął, krzyżując spojrzenie z profesorem, jeszcze nie wiedząc dlaczego miał się zatrzymać, ale już uśmiechając się łagodnie kątem ust na ukrycie własnych myśli w związku z tą kwestią. Ostatecznie jednak chodziło tylko o pociągnięcie karty z talii, więc to była ta łatwa część zajęć. Nie przyglądał się talii, chwycił pierwszą lepszą kartę i ukłonił się nauczycielowi, nie przypatrując się też awersowi karty, którą złapał. Odłożył ją tłem do góry na stoliku, uznając, że od przeznaczenia i tak nie ucieknie, ale wolał je poznać później niż wcześniej.
   W oczekiwaniu na Holly, sączył herbatę, według zaleceń asystenta nauczyciela, nie zauważając nawet kiedy dziwne napięcie go opuściło, a pozostawiło wrażenie po prostu cierpliwego opanowania i oczekiwania dalszej części zajęć. Spokój spłynął na niego może wraz z przybyciem Holly.
   Albo wypiciem herbaty.

Herbatka: 3
Moja karta: Świat
Pozostałe karty: 0. Głupiec, 1. Mag, 3. Cesarzowa, 5. Kapłan, 8. Moc, 9. Pustelnik, 10. Koło fortuny, 12. Wisielec, 16. Wieża, 19. Słońce, 20. Sąd ostateczny

Nie była przekonana do tych zajęć. I nie chodziło o uprzedzenia względem wróżbiarstwa, tarota czy przewidywania przyszłości... Po prostu w to nie wierzyła. Lawirowała w niepewności, czy było warto, aż wreszcie postanowiła porzucić własne uprzedzenia i dotrzeć na zajęcia, które już w pierwszej chwili wydały się mocno zaskakujące.
Ujęła filiżankę herbaty w smukłe palce, spoglądając na umorusane farbą wykończenie jasnego swetra. Skarciła się w myślach po francusku za nieuwagę, bo jeszcze trochę a każda część jej garderoby będzie nosić znamiona terpentyny, akwareli czy innych emulsji do tych cholernych malowideł, które trzymała w swojej pracownicy.
Westchnęła z rezygnacją, nie upijając jeszcze ani łyka. Niepewność względem napoju wiązało się z tym, że nie zamierzała palnąć nic nieodpowiedniego, a już na pewno nie w towarzystwie osób, które nie miały tego usłyszeć. Kątem oka (mimowolnie) rozejrzała się po pomieszczeniu, jakby chcąc odnaleźć Benjamina, lecz pozostawał nieuchwytny. Dopiero po upływie kilku chwil zajęła wolne miejsce, czekając nieco na efekt dalszego przebiegu lekcji.
Nawet nie zwróciła uwagi, że cały czas kręciła jedną z wylosowanych kart w dłoni, jakby miało ją tu uspokoić.

Herbatka: 6 (Ziołowa Mieszanka, +5 dla domu)
Moja karta: Głupiec
Pozostałe karty: 1. Mag, 3. Cesarzowa, 5. Kapłan, 8. Moc, 9. Pustelnik, 10. Koło fortuny, 12. Wisielec, 16. Wieża, 19. Słońce, 20. Sąd ostateczny

Każdy, kto miał już styczność z Mitchelson, doskonale zdawał sobie sprawę z tego, jak jedenastolatka reagowała na pierwsze zajęcia z każdego przedmiotu. Nie inaczej sprawa miała się z wróżbiarstwem. I tutaj towarzyszyła jej niemała ekscytacja, związana z poznaniem nowej sztuki magicznej. Jak zawsze, w umyśle pierwszoroczniaczki, pojawiło się wiele pytań. Część z nich dotyczyła samego wróżenia, inne natomiast skupiały się na dość nietypowo przeprowadzanych zajęciach.
Niemniej jednak, niezależnie od tego, jak chętna do nauki by nie była, Aiyana musiała zmierzyć się z dość istotnym problemem - trafienia na zajęcia. Zgodnie z radą Terry'ego, postanowiła podążyć za tłumem uczniów. I to właśnie w nich dostrzegła znajomego, przynajmniej z widzenia, puchona. Był nim @Gael Camilton. Kojarzyła go zarówno z treningu, jak i Wielkiej Sali. Wbrew pozorom, ten drobny gest w postaci przyjaznego uśmiechu, był dla dziewczynki istotny.
- Cześć - przywitała się z nim.  
Dla tej dziewczynki, stanowiło to już połowę sukcesu. Zdołała do niego podejść, a nawet się odezwała. I to przed samymi zajęciami! Niemniej jednak, najtrudniejsze wciąż miała przed sobą. Nie chcąc, by rozmowa spoczywała jedynie na jego barkach, albo co gorsza - panowała wokół jakaś niezręczna cisza, desperacko złapała się najłatwiejszego z tematów.
- Teraz mamy wróżbiarstwo, ale podobno to lekcja łączona... Często są takie prowadzone?
Zawsze miała problemy z tym, aby zacząć rozmowę. Zwłaszcza, gdy nie mogła znaleźć żadnego sensownego tematu. Zastanawiała się nad tym, czy powinna zapytać o quidditcha, czy może rzeczywiście lepiej byłoby skupić się na temacie zajęć.
Problem poniekąd rozwiązał się sam, gdy już dotarli na lekcję. Z zafascynowaniem obserwowała wystrój klasy, coraz bardziej nie mogąc doczekać się pierwszych zajęć z wróżbiarstwa. Wzięła przypadkową herbatę, jednak ów wybór okazał się niezwykle trafny.
- Ta ziołowa jest bardzo smaczna, powinieneś spróbować!
Sama nie mogła wyjść z zachwytu. Delektowała się bogatą wiązanką aromatów, zachodząc w głowę nad tym, jak udało im się skomponować coś tak przyjemnego, za pomocą ziół. Te zawsze kojarzyły się pierwszoroczniaczce z dość dziwnymi smakami.
- Och, mam głupca. A tobie co się trafiło?
Przyjrzała się uważnie swojej karcie. Nie wiedziała, co ona oznacza. Wątpiła jednak, że los postanowił ją obrazić. To, co jednak nie ulegało wątpliwości to fakt, iż wybrana wcześniej herbata, bardzo zasmakowała pierwszoroczniaczce, która dość szybko poprosiła o dolewkę.

Herbatka: 1 – Herbata na bazie krzewu różanego, czuję się lekko i błogo, mam dobry humor, kocham wróżo (to pewnie przez nauczyciela)
Moja karta: Wisielec
Pozostałe karty: 1. Mag, 3. Cesarzowa, 5. Kapłan, 8. Moc, 9. Pustelnik, 10. Koło fortuny, 16. Wieża, 19. Słońce, 20. Sąd ostateczny

  Nie może mnie zabraknąć na lekcji działalności artystycznej. Chociaż na wróżbiarstwie szczerze mówiąc też nie, po mojej rozmowie z Iris o bransoletkach, magicznej liczbie siedem i tym, jak można odkryć, jaka jest moja szczęśliwa liczba, sam mam ochotę przyjść przynajmniej na jedne zajęcia i przekonać się, czy przypadkiem nie znajdę tutaj czegoś dla siebie. Przystojny nauczyciel nie ma tutaj nic do rzeczy, kompletnie nie.
  Szczerze mówiąc, wolałbym przyjść tutaj z kimś znajomym, czuję się trochę dziwnie, pakując się na najwyższe piętro zamku. Zatrzymuję się przed drabiną – zdaje mi się, że już tutaj czuć zapach kadzidełek, ale przecież nie po to pokonałem te wszystkie schody, żeby teraz zawrócić. Wchodzę więc na samą górę i odkrywam, że w środku jest... trochę dziwnie, a trochę przyjemnie. Nauczyciel każe losować kartę, ale... ma też herbatę. Na lekcji! Jestem trochę zaskoczony, ale nie tak bardzo jak byłbym jeszcze rok temu, zdążyłem już trochę przywyknąć do tego, że Hogwart miał przyjemniejsze zasady od Durmstrangu.
  — Dzień dobry — witam się z obojgiem profesorów i biorę kartę mniej-więcej ze środka. Widzę, że nie zostało ich już wcale wiele. Z filiżanką i kartą w ręce zatrzymuję się trochę z boku, próbując znaleźć miejsce dla siebie w tym dość maksymalistycznym pomieszczeniu.

Herbatka: 6 → +5 punktów (rozegram potem)
Moja karta: 20. Sąd Ostateczny
Pozostałe karty:  1. Mag, 3. Cesarzowa, 5. Kapłan, 8. Moc, 9. Pustelnik, 10. Koło fortuny, 16. Wieża, 19. Słońce,

   Pełna ekscytacji przemierza korytarze Hogwartu. Gubi się tylko dwa razy i ani razu tego nie zauważa. Jeszcze tylko jedno piętro, jeden kręty zakręt, jeszcze tylko jedne długie schody, jeszcze tylko jedna klapa w podłodze i Irytek dzieli ją od klasy wróżbiarstwa. Dostaje czymś piekącym w oczy po twarzy, a łzy ciurkiem spływają jej po policzkach, mimo to, rzuca bardzo naiwnie, a jej oczy błyszczą, jakby płakała ze szcześcia, kiedy mruczy:
   — Oj, Irytek.
   To jej pierwszy przyjaciel w szkole. Innych przyjaźni jeszcze nie zdąża nawiązać. Powód jest prosty, zbyt duża liczba oficjalnych dokumentów do załatwiania, przedmiotów do przepisania, to nie pierwsza zmiana szkoły, a jednak tak samo, jak wtedy zmieniając Durmstrang na Volshebnik, ma w sobie dużo pokładów zaintrygowania do nowego miejsca, nowych ludzi. Jest tyle zakamarków Hogwartu, które chce zwiedzić, tyle ludzi, ktorych chce poznać, tyle teorii, o których chce się nauczyć, tyle nauczycieli, z których wiedzy chce czerpać garściami. Są duchy, są błonia, jest jezioro, są brytyjczycy, są kółka, jest kółko teatralne, są wile w Hogwarcie i wilkołaki (trochę się ich boli, ale także dreszcz podniecenia przechodzi jej przez plecy, kiedy myśli o tym, że pierwszy raz pozna jakiegoś na żywo. Jest Elijah Swansea i Issy Rain i jest Salem Latif.
   Ale przede wszystkim i ponad to wszystko, jest…. Daniil.
   Wspina się po drabince zgrabnie, tak zgrabnie, jak tylko może ktoś, komu oczy zachodzą mgłą i kto prawie nic nie widzi. Stając obok klapy dmucha w kosmyk włosów, który opadł jej na policzki i w związku z tym, że nie spodziewała się testować swojej kondycji tak szybko, zaczesuje zwilżoną z wysiłku grzywkę w tył, odsłaniając mlecznobiałą skórę szyi i jej ładny, dziewczęcy łuk. Unosi kąciki ust ku górze i oddycha z ulgą.
   Dotarła do Daniila, w końcu.
   — DAAAANILCHKA!
   Nie kryje entuzjazmu, kiedy rozpędza się czterema krokami i z podskoku rzuca się mu na szyję. Na swoją obronę, nie ma innego wyboru, bo jeśli miałaby czekać aż wysoki brat się do niej pochyli to mogłaby się nie doczekać, a przecież czeka kilka lat, bo dokładnie tyle lat się nie widzieli, tylko pisali listy, a to się nie liczy, ani przelotne powitania przed wyjściem, czy jednodniowe spotkania rodzinne i kłótnie. Kłótnie zwłaszcza się nie liczą. Obejmuje ciasno szyję Daniila. Wiele się zmieniło. Pachnie nawet inaczej, co uświadamia Anastasiyi jak wiele czasu upłynęło odkąd mieli więcej czasu dla siebie i odkąd mogli dostrzegać takie drobne zmiany, jak sztywniejsza postawa, napinające się mięśnie Egorova, jakich dziewczyna nie zna z dziecięcych lat. Nawet ta obca niezręczność między rodziną, kiedy Daniil nie odpowiada na jej uścisk jest nowa i ekscytująca, bo oznacza, że Anastasiya może tę barierę łamać i chce ją łamać, dlatego w końcu opada z palców na stopy i poklepuje Daniila po policzkach.
   — Nie widzę Cię – przyznaje z bezbłędnym rosyjskim akcentem, jaki tylko Daniil może zrozumieć.
   W sali panuje półmrok adekwatny do klasy wróżbiarstwa, a ona dalej ma oczy zachodzące mgłą od łez. Dla kontrastu jej usta unoszą się łagodnie, w dziewczęcym, ale trochę także kobiecym uśmiechu ku górze.
   — Daaani.
   Tyle mu chciała powiedzieć, że nie wie od czego zacząć, ale wzrokiem patrzy na bok i widzi kogoś jeszcze obok Daniila. Od razu zakłada, że to jego przyjaciel, dlatego wita go z tym samym szczodrym ciepłem.
   — Przyjaciel Daniila – do niego zwraca się trochę bardziej formalnie, ale równie sympatycznie, ale za to na chwilę odrywa się od brata i postępuje krok w jego kierunku. Jest jednak ciemno, a ona prawie nic nie widzi przez falę szklących się w oczach słonych łez, więc potyka się, ale potyka się tak, jakby miała to w planach, bo łatwo łapie w tym ruchu balans i pozwala się okręcić się sobie w piruecie, zanim wpada na pierś przyjaciela Daniila. Opiera się o nią dłonią i przedstawia się tak, żeby brat się za nią nie wstydził.
   — Przepraszam, jestem Anastasiya, siostra Daniila.
   A żeby uniknąć niezręczności skraca dystans, który i tak już został skrócony i całuje kolegę Daniila w policzek.
   Wtedy dzieje się coś dziwnego, bo kiedy jej wzrok odzyskuje ostrość, a ona nad ramieniem chłopaka rozgląda się już z ciekawością po klasie dostrzega…
   — Daniila?
   Danilla stoi pięć kroków dalej, więc z kim właśnie przywitała się tak wylewnie Anastasiya Egorova? Cofa się, patrząc wprost w oczy Salema Latif aka przyjaciela Daniila, a za nim, na Profesora Elijaha Swansea aka Daniila i uzmysławia sobie niezręczność okoliczności w jakich postawiła siebie i profesorów. Patrzy na nich jednak całą łagodnością swoich jasnych oczu z wyraźnym zdezorientowaniem, ale także miękkością tego spojrzenia i jakimś rodzajem spokoju, kiedy jej postawa nagle się zmienia. Cofa się krok, prostuje łagodnie plecy, jak uczy ją babuszka i patrząc Salemowi prosto w oczy dyga przed nim z ukorzeniem, ale lekkością, na pewno nie ze wstydem.
   — Ogromnie przepraszam profesora.
   A chwilę potem ten sam gest wykonuje w stosunku do profesora Elijaha. Dumna i… cóż. Wygrana. Kto, jak ona mógł przytulić dwóch najprzystojniejszych psorów w kadrze Hogwartu, jakich poznała? Z pełnym profesjonalizmem poprawiła koszulę Salema, wygładzając ją, jakby chciała wygładzić ślad po swoim dotyku. Tego samego nie odważyła się zrobić w stosunku do Elijaha, ale pozwoliła sobie na coś innego, słowami:
   — Pięknie pan pachnie, profesorze, jeśli to jest dla Pana coś warte.
   Po tych słowach odebrała swoją kartę, ale nie przyjrzała jej się dokładnie, bo miała pewną zaległość do nadrobienia.
   — DAAANIILAAAAA! _ wykrzyknęła głośniej i radośniej niż wcześniej, jakby wcześniej komuś to umknęło, ale nie mogła potraktować z mniejszym zaangażowaniem ciepłych emocji własnego brata. Musiał otrzymać co najmniej tyle samo miłości co duet kadry hogwarckiej, a nawet więcej w zadośćuczynieniu za spóźnienie.
   Skoczyła do brata podobnie, jak wcześniej do Elijaha i tak samo, jak wcześniej Profesora Swansea musiało wygiąc w tył od impetu uderzenia, tak Daniila aż cofnęło, jak rzuciła mu ramiona na szyję i ucałowała policzki.
   — Tęskniłam.

@Salem Latif @Elijah J. Swansea @Daniil Egorov

Herbatka: 6 – Herbata ziołowa, piję jak głupia i jeszcze mi za to dają punkty, dziękuję pan profesor
Moja karta: Wieża
Pozostałe karty: 1. Mag, 3. Cesarzowa, 5. Kapłan, 8. Moc, 9. Pustelnik, 10. Koło fortuny, 19. Słońce

  Zajęcia z działalności artystycznej to coś, na co zawsze lubiła chodzić, ale co nigdy nie było jej szczególnie potrzebne. Na studiach, w dodatku teraz, gdy dostała odznakę prefekta i wiążące się z nią obowiązki, miała w planach raczej wykreślić te lekcje ze swojego planu. Poza tym była na rzemiosło i tego typu sprawy trochę obrażona po niepowodzeniach z Podlasia, chociaż starała się tego nie okazywać. Zwykle nie zrażała się niepowodzeniami, ale naprawdę chciałaby, żeby w końcu jej starania przyniosły jakiś artystyczny efekt.
  Nie planowała, ale planował Ced. A układ, w którym on chodzi na jedne zajęcia dodatkowe dla niej, a ona na inne dla niego wydawał się więcej niż sprawiedliwy, dlatego choć nie udało jej się stawić na lekcji tańca, to na wróżbiarstwo łączone ze sztuką już obiecała się przytoczyć.
  Do sali weszła za dziewczyną, którą widziała pierwszy raz w życiu. Tej samej, która do profesora Latifa mówiła per „Daniila”, i którego witała na powitanie. Otworzyła oczy ciut szerzej, ale nie była to absolutnie jej sprawa, dlatego wzięła kartę bez konieczności poganiania przez nauczyciela (teraz ewidentnie zajętego) i ledwo przygarnęła do siebie pierwszą lepszą herbatę, a już szukała wzrokiem Ceda. Spróbowała podejść do niego niezauważona i jeśli tylko jej się udało, to nakryła mu oczy dłonią.
  — Otwórz trzecie oko i zgadnij kto to — powiedziała, przeciągając głoski w charakterystyczny dla fałszywych wróżbitów sposób. Puściła go bez względu na odpowiedź, ucałowała w policzek szybko i dyskretnie, po czym zajęła pufę obok.
  — Jakbym wiedziała, że można na dzień dobry obcałowywać Latifa, to też bym tak zrobiła. Mogłeś mnie uprzedzić. A Ty którego wybrałeś do obściskiwania?
  Śmiała się z sytuacji, ale niekoniecznie z samej dziewczyny. Słyszała, jak mówi w którymś ze wschodnioeuropejskich języków, a wiedziała przecież, że Ravenclaw ma nową uczennicę, musiało jej się coś pomylić. Biedna, dobrze, że miała do kogo uciec. Choć szczerze mówiąc, to wcale nie wyglądała na skrępowaną.

@Ced Savage

Herbatka: różana
Moja karta: 19 - Słońce (bo jestem słoneczkiem )
Pozostałe karty: 1. Mag, 3. Cesarzowa, 5. Kapłan, 8. Moc, 9. Pustelnik, 10. Koło fortuny

Choć wróżbiarstwo nie należało do najpopularniejszych dziedzin magicznych, Terry miał do tej lekcji sentyment. Karty tarota, hektolitry herbaty i horoskopy, które mogły się sprawdzić lub nie – wszystko to przypominało mu o babci i ich małych rytuałach, kiedy przy świeżo upieczonych ciastach rozwiązywali krzyżówki i zastanawiali się, które z nich pierwsze spotka „czającą się za rogiem miłość”. Wspinał się więc po drabinie w dobrym humorze, ustępując miejsca jakiejś Krukonce, której na pierwszy rzut oka nie udało mu się zidentyfikować, naprawdę ciekaw, co takiego przyniesie im ta tajemnicza łączona lekcja.
Nic nie mogło go jednak przygotować na spektakl, który zastał przekroczywszy próg. Szczęka opadła mu z wrażenia, kiedy z mieszaniną szoku i podziwu obserwował, jak ta drobna istotka, która przed chwilą wdrapywała się przed nim przez klapę w podłodze, teraz bez oporu rzuca się na szyję nie jednemu, a dwóm nauczycielom. Jakby tego było mało, jednego z nich ucałowała sowicie w oba policzki, a zorientowawszy się ze swojej pomyłki bez mrugnięcia powieki poprawiła im jeszcze koszulę. Nie miał pojęcia, kim był ten skrzat w niebieskim mundurku, ale dziewczyna porządnie mu zaimponowała. Śledził ją tak długo, dopóki nie zajęła miejsca przy… oczywiście, że przy Daniilu. Wbrew sobie zachichotał, porównując ubiegłoroczne wycofanie Ślizgona z wylewnością jego siostry – nie ma co, oboje reagowali na zmianę szkoły zupełnie inaczej. Udało mu się wreszcie pozbierać szczękę z podłogi i zająć miejsce, po drodze odbierając filiżankę z różową, słodko pachnącą herbatą.

  Kiedy tylko słyszę głos Nastii, w popłochu szukam pierwszej lepszej płaskiej i stabilnej powierzchni, żeby odłożyć filiżankę z herbatą i w swojej desperacji rozważam nawet podłogę, choć ta też nie jest w tej sytuacji zbyt bezpieczna. Udaje mi się namierzyć stoliczek i odkładam tam filiżankę, rozlewając tylko odrobinę na porcelanowy podstawek. I wtedy okazuje się, że popłoch wcale nie był konieczny, bo może i owszem, Nastusia ruszyła z pełną mocą na powitanie nie mnie, ale profesora. Wszystko dzieje się tak szybko, że nie zdążam zareagować. W jednej chwili woła na Słonzi „Daniilchka”, a w drugiej praktycznie wisi mu na szyi. Słyszę rosyjskie „nie widzę cię”, widzę, jak dotyka policzków nauczyciela i szczęka opada mi na samą ziemię. Zerkam nawet na Terry’ego, który zmaterializował się tuż obok, wychodząc z dziury w podłodze w samym środku apogeum, jakie rozgrywa się na moich oczach.
  — Ona nie widzi, Panie Profesorze.
  Wtrącam w stronę Słonzi, kiedy w końcu udaje mi się ruszyć, ale jest już za późno, Anya już wpada w ramiona Latifa i, o zgrozo, całuje go prosto w policzki. Nie jeden, a oba, z całą swoją, doskonale mi znaną wylewnością. Trochę mam ochotę zapaść się pod ziemię, bardziej jednak ratować ją i robić dobrą minę do złej gry. To moja siostra, nie zamierzam jej teraz zostawić, ani przyznać, że zrobiła coś niestosownego nie tylko słowem, ale choćby wyjściem z sali. Poszedłbym za nią w ogień, więc teraz myślę, jak to naprawić.
  — To znaczy… tak ona powiedziała. Proszę wybaczyć, eto niedorozumienie. Przysięgam, szto my nie będziemy sprawiać więcej problemów — mówię, chyba próbując jakoś odciągnąć uwagę od tego, co moja rodzona siostra wyczynia z Latifem. Próbuję odciągnąć i ją – od niego, gwoli ścisłości. W końcu i ona zdaje sobie sprawę z tego, co się stało, a ja zastanawiam się, czy aby nie potwierdzić, że profesor ładnie pachnie, bo może w czymś by nam to pomogło. Na szczęście Rasputin mnie tak jeszcze całkiem nie opuścił.
  Kłaniam się jeszcze nauczycielom, nim przyjmuję na siebie atak siostrzanej miłości. Nigdy nie przestanie mnie zadziwiać, jak dużo siły i energii może być w tak niewielkiej osobie. Przytulam ją do siebie, ale niezbyt długo, zaraz kładę jej ręce na obu ramionach i stanowczo odsuwam, chcąc w końcu w spokoju na nią spojrzeć. Uważnie badam jej twarz wzrokiem, chociaż nie mamy dużo czasu, bo choć lekcja dopiero się zaczyna, to wypadałoby w końcu zająć miejsce i zejść profesorom z oczu. Tak dawno jej nie widziałem, że nie gniewałbym się nawet gdyby pocałowała samego O’Malleya. Nauczyciela, nie Malakaia – gwoli ścisłości.
  — Nastya, wyglądasz jak królik, co Ci się stało z oczami? Miałaś wcześniej eliksiry? — odzywam się do niej po rosyjsku; o eliksirach wspominam, bo w głowie mam ciągle obraz zapłakanej Iris pochylonej nad kociołkiem. Głaszczę ją po głowie i odwracam w odpowiednią stronę — No, teraz to już wszyscy Cię będą znać. Nalej sobie herbaty i usiądziemy, jak tak Ci spieszno poznać mojego kolegę — jakże dziwaczny smak ma to słowo po mojej ostatniej rozmowie z Terrym. Nawet gdy wypowiadam je w zupełnie innym języku — to Ci kogoś przedstawię.
  Zbieram własną filiżankę i podchodzę do stanowiska, przy którym usiadł już @Terry Anderson. Rzucam ciche „możemy?”, a kiedy dostaję potwierdzenie, zerkam czy Anya na pewno mnie zauważyła. W razie konieczności podnoszę do góry dłoń, dając jej znak i dopiero wtedy opadam na jedną z puf zupełnie bez sił. Co za stresujący początek zajęć.
  — Pewnie zauważyłeś już Anyę, to moja mładszaja siostra. Anya – to Terry, hogwarcki specjalista od gorącej czekolady. Mnie by trzeba teraz ze dwa kubki…
  Nie mam ze sobą czekolady, mam jednak herbatę i choć to bardzo marne pocieszenie, upijam łyk z kapiącej filiżanki, licząc, że jakaś magiczna wkładka przyniesie mi trochę spokoju.