Wyspa Funi-Nidhi

First topic message reminder :

Wyspa Funi-Nidhi

Zwana jest również „wyspą snów” – nie bez powodu. Jest naprawdę maleńka, składa się na nią plaża i kilka palmatli, najważniejsze jest jednak to, co znajduje się w wodzie. Dwa hamaki ustawione na palach kołyszą się delikatnie na wietrze. Są osłonięte chroniącym przed skwarem daszkiem z ogromnych liści palmowych i wyglądają na tak wygodne, że nie sposób oprzeć się pokusie. Jeśli przycupniesz na jednym z nich, natychmiast odezwie się w Tobie potrzeba, by się położyć, a kiedy to zrobisz, ukołysany szumem delikatnych fal, zaśniesz jak niemowlę w zaledwie kilka chwil, nawet jeśli na co dzień borykasz się z problemem bezsenności. Nie jest to bynajmniej sen pozbawiony snów, wręcz przeciwnie: w tym miejscu są one gwarantowane… i z całą pewnością niezwykłe. Każdy ze snów, których tu doświadczysz, jest niebywale rzeczywisty, do tego stopnia, że nawet po przebudzeniu nie jesteś pewien, czy to nie wydarzyło się naprawdę.

Jeśli przyszedłeś tutaj z towarzyszem, jedno z Was rzuca kością litery:

Spółgłoska: śpicie obok siebie, ale Wasze sny w żaden sposób się ze sobą nie łączą. Każde z Was rzuca jeszcze jedną kością litery:

Sny:

Samogłoska: spokój i wyjątkowa magia tego miejsca pozwoliła Wam na doświadczenie współśnienia. Możecie rozegrać wspólny sen według własnego uznania, lub otagować tu @Mistrz Gry, który przyjdzie do Was z ingerencją.

Uwaga! Jeśli któreś z Was posiada cechę świetne zewnętrzne oko (wyczulenie), może samodzielnie wybrać samogłoskę (współśnienie) a w przypadku wyboru spółgłoski/śnienia w samotności, przysługuje mu jeden przerzut.

Max miał więcej szczęścia niż rozumu, że Salazar go dziś znalazł, bo nikt nie potrafiłby powiedzieć, co by się stało, gdyby był pozostawiony sam sobie jeszcze dłużej. Choć czy sam Solberg uważał to za szczęście, to już trzeba było się go zapytać w bardziej dogodnym momencie. Nie żeby teraz narzekał, ale po prostu raczej nie miał jak.
Uzdrowiciel spojrzał na Paco jak na wariata, gdy ten zapytał o coś tak oczywistego dla wszystkich , którzy tu mieszkali, ale i dla turystów, których mocno ostrzegano przed tymi istotami.
-Aurelia to gatunek tutejszych meduz. Rozpoznaliśmy dwa gatunki, a scyphozoa jest szalenie niebezpieczna, jak może Pan zobaczyć. Nigdy nikogo do końca z niej nie wyleczyliśmy, chociaż umiemy powstrzymać zgon. - Wyjaśnił ogólnikowo, bo nie miał teraz czasu wdawać się w szczegóły. Skinął tylko głową słysząc, że mężczyzna poradzi sobie ze świstoklikiem i poniekąd ucieszył, że zgodził się szukać dalszej pomocy gdzie indziej.
-Nie wiem. Dużo ran różnego pochodzenia. Ta, tutaj, wygląda mi na czarnomagiczną. - Asystent wskazał na jedną z ran, które za nic nie chciały się zasklepić. -W krwi ma substancje, mugolskiego pochodzenia. Przynajmniej w większości. Nie jestem w stanie ich wszystkich zidentyfikować, tutaj się je rzadko spotyka. - Wyznał, bo nie dość, że dopiero się uczył na uzdrowiciela, to jeszcze faktycznie kultura była całkowicie inna . Poza tym, tubylcy rzadko sięgali po używki, bo wystarczało im to, że żyli w raju na ziemi. -Złamane przynajmniej trzy żebra jak na mój gust i zmiażdżona noga. Widzę, że coś tu było grzebane. Naprawiał go Pan? - Zapytał asystent, analizując resztę kończyn Maximiliana, który ze względów technicznych nie był przywracany do świadomości. Zdecydowanie chcieli mu oszczędzić bólu niektórych procedur, które w tym momencie były po prostu niezbędne, jeśli chciał dalej żyć na tym świecie.

Meksykaninowi słowo szczęście jakoś nie chciało przejść przez gardło, bo nawet jeśli widział w swoim życiu wiele paskudnych ran, to akurat na zakrwawionego, nieprzytomnego Maximiliana patrzyło mu się wyjątkowo boleśnie. Najchętniej odwróciłby wzrok, ale tego również zrobić nie potrafił. Próbował pocieszać się tym, że znalazł go w odpowiednim momencie i że chłopak nie wyzionął ducha.
- No tak… – Pokiwał głową ze zrozumieniem, nie mogąc sobie przypomnieć informacji, które czytał o wyspiarskiej faunie, kiedy ostatni raz podróżował po Malediwach. – Byłem tu tylko raz. – Wtrącił zresztą, jakby dla wyjaśnienia własnej ignorancji, chociaż w tym momencie zdawało się to mało istotne, zwłaszcza w kontekście kolejnych słów uzdrowiciela, po których Paco zmarszczył zmartwiony brwi. Nigdy nikogo do końca z niej nie wyleczyliśmy. – Nie do końca rozumiem. Lepiej niech mi pan powie, czego nie jesteście w stanie powstrzymać. – Wolał dopytać o skutki uboczne zawczasu, żeby wiedzieć w jaki sposób zająć się partnerem, czy do podczas podróży czy po dotarciu do brytyjskiego szpitala.
Pochylił się nad Felixem, przypatrując się uważniej ranie po czarnomagicznym zaklęciu. Cóż, takie nigdy nie chciały się zasklepić i pozostawiały po sobie blizny. – Narkotyki… z nimi powinienem sobie poradzić. – Westchnął ciężko, pokazując jednak mężczyźnie, że nie jest aż tak zielony w temacie i że postara się zadbać o nastoletniego pacjenta jak najlepiej, na tyle na ile potrafi. – Był wychłodzony, więc ogrzałem go zaklęciem. Próbowałem go też ocucić, prawdopodobnie niepotrzebnie. Lepiej, żeby nie cierpiał. – Przedstawił dokładnie sytuację, krzywiąc usta na samą myśl o skali obrażeń, które świadomemu i przytomnemu Maximilianowi przysporzyłyby ogrom bólu. Złamania czy zmiażdżenia kości nie stanowiły jednak uszkodzeń, których nie dałoby się naprawić. Bardziej obawiał się o psychikę nastolatka i o te pierdolone meduzy, na których kompletnie się nie znał.

Gdyby Solberg był przytomny, zapewne dałby Paco niezły wykład na temat tych zwierząt, które niesamowicie go interesowały ze względu na toksyny, które posiadały w swoich parzydełkach, a w których Max widział niesamowity potencjał. W obecnej chwili musiał jednak oddać głos szamanowi i jego asystentom, samemu raczej pozostając bezwładnym, choć od czasu do czasu któryś z jego mięśni drgnął niekontrolowania, lub jakieś płyny wylewały się z rany, czy półotwartych ust chłopaka.
-Poparzenie scyphozoi powoduje koszmarne, bolesne i wielodniowe halucynacje, które ostatecznie prowadzą do wykończenia i śmierci. Umiemy to ograniczyć, ale nie jesteśmy w stanie do końca powstrzymać bólu, który od czasu do czasu powraca, tak samo jak sporadyczne halucynacje. No i raczej życie ofiary jest mimo wszystko krótsze, niż gdyby nie spotkała Aurelii. - Wyjaśnił beznamiętnie, nie odrywając się od pracy, bo tu nie było miejsca na żadne rozpraszanie się. -Nie widzę jednak śladów parzydełek. - Dodał jeszcze, gdy Max był już praktycznie pozbawiony całkowicie ubrania, by mogli sprawdzić dokładnie jego ciało w poszukiwaniu wszelkich oznak i kolejnych ran, które zdawały się mapować nastolatka od obojczyków, praktycznie po same stopy, a wiele z nich zdecydowanie była starsza niż pozostałe.
-Pozbądźmy się ich z organizmu, ale byłbym za tym, by chłopaka nie wybudzać dopóki nie trafi pod opiekę waszych uzdrowicieli. Nie wiemy, jak podróż wpłynie na jego stan i ból, wybudzenie się obecnie nie będzie dla niego przyjemne. Jeśli rany przyszły pierwsze, nie dziwię się, że chciał się znieczulić. Miał przy sobie różdżkę? Ktoś go atakował? - Asystent starał się wydobyć jeszcze kilka informacji, które mogły pomóc mu w zlokalizowaniu wewnętrznych uszkodzeń organów. Jak na razie doszedł do tego, że płuca i nerki są w porządku, gorzej było z wątrobą i żołądkiem, choć na szczęście nigdzie nie widział śladów krwotoku wewnętrznego. -Dobrze. Wychłodzony za długo by nie pożył. Prawdopodobnie już spotykał Wielkiego Żółwia, by wybrać się na drugi brzeg. - Mruknął asystent, w końcu zasklepiając upierdliwą, czarnomagiczną ranę, którą wcześniej zauważył. -Jest gotów do podróży. Shanya poda Panu listę zaklęć i procedur, którymi go potraktowaliśmy. Proszę przekazać je uzdrowicielom, by wiedzieli, jak wygląda sytuacja. - Asystent wskazał na stażystkę, która notowała cały czas na pergaminie, po czym zostawił Paco z nieprzytomnym Maxem, wracając do pacjentów, którzy wymagali opieki po ostatniej inwazji śmiertelnych meduz.
+

Prawdopodobnie na wykłady miała jeszcze przyjść pora, a póki co priorytetem była kwestia przywrócenia Maximilianowi zdrowia. Paco przypuszczał, że nie będzie to proste już przez wzgląd na krążące w żyłach nastolatka używki, ale po kolejnych informacjach, którymi raczył podzielić się z nim szamański asystent, okazało się że to wcale nie jedyny problem. Ból, halucynacje… kolejne wycieńczające organizm objawy, z którymi chłopakowi miało przyjść się zmagać. Nie miał pojęcia jak Felix zniesie tę wieść i przez moment pomyślał, że może to i lepiej dla niego, że jest nieprzytomny i nieświadomy swego opłakanego stanu.
- Wyspa nie jest tak spokojna i bezpieczna jak mogłoby się wydawać… – Mruknął ni to do siebie ni to do swojego rozmówcy, raz jeszcze omiatając spojrzeniem poranioną sylwetkę ukochanego. Nie był nawet pewien czy sam się okaleczył czy może został przez coś lub kogoś zaatakowany. Po kolejnej uwadze uzdrowiciela domyślał się natomiast w jaki sposób wszedł w kontakt z toksyczną meduzą. Zastanawiał się jednak czy podzielić się swym spostrzeżeniem z obecnym opiekunem nastolatka. – Zna się na eliksirach. Możliwe, że jakoś udało mu się wydobyć truciznę. – W końcu zadecydował, uznając że aktualna sytuacja tego wymaga i że to nieodpowiednia pora na mroczne sekrety.
- Postaram się o ostrożność i delikatność. Lepiej, żeby wybudzili go już u nas. – Zgodził się z asystentem, podążając zresztą za nim, by w razie potrzeby pomóc mu odpowiednio ułożyć Maximiliana albo podać to, co niezbędne do usunięcia pozostałości malediwskiej meduzy. – Nie wiem, co się dokładnie stało. Znalazłem go w takim stanie. Miał przy sobie różdżkę. – Podał również inne istotne szczegóły, pokazując kawałek magicznego drewna, jeżeli tylko miało to jakkolwiek ułatwić mężczyźnie postawienie diagnozy czy przeprowadzenie właściwego leczenia. – Oby jeszcze długo go nie spotkał. Jest zbyt młody na podróż powrotu. – Wtrącił swoje trzy knuty tuż przed odebraniem listy zaklęć i leczniczych procedur, których lokalni medycy się dopuścili, a potem podziękował uprzejmym pokłonem za wsparcie, wraz z Solbergiem przenosząc się za pomocą przygotowanego wcześniej świstoklika wprost do recepcji świętego Munga, gdzie znów donośnym głosem podnosił alarm i wzywał uzdrowicieli, którzy będą w stanie przywrócić wyniszczony organizm ukochanego do harmonii.

zt. x2

+

Strona 2 z 2	Strona 2 z 2 • 1, 2