Kiedy dowiaduję się, że niedługo jest wycieczka i Perpetua jest przekonana, że musimy na nią pojechać, stwierdzam że musze na wszelki wypadek uzupełnić swoje eliksiry. Okazuje się, że miejsce gdzie mogę to zrobić to specyficzna kobieta-wąż, o której jeszcze niedawno opowiadał mój Pappar. Ponieważ ten znał się na eliksirach, prędko odprowadził mnie tam gdzie należy. Muszę przyznać, że istota sprzedająca, wyglądała bardzo... specyficznie i byłem całkiem zafascynowany faktem spotkania jej. Zadałbym jej parę pytań, gdyby nie fakt, że mam córkę i piękną półwilę, która czeka na mnie w pokoju, więc nie mogłem już narażać się na niebezpieczeństwo. Albo beztrosko flirtować!

Zakupki:

/zt

Księżyc w pełni miał zamiar za niedługo się objawić, a Lowell - zgodnie z tym, że dostał pod opiekę Lilaca - postanowił zadbać o zapas tojadowego na ten ciut trudniejszy dla niego czas. Ogólnie dziwne wrażenie nie opuszczało byłego studenta, że kultura arabska jest niezwykle kolorowa, jakoby zahaczająca o coś, co go ciągle intrygowało. Co prawda ta mnogość barw przyczyniała się czasami do bólu głowy, niemniej jednak im więcej czasu przebywał poza pałacem, tym lepiej ogólnie się czuł. Starał się jednocześnie powrócić do porannych treningów, niemniej jednak było to na razie za trudne; często wstawał po jedenastej i nawet wtedy pozostawał wyjątkowo trudny do wybudzenia. Jakby mózg mu się resetował przez następne pół godziny.
W celu zakupu odpowiedniej mikstury udał się do sklepu "U Shahmaran". Niewiele słyszał na temat tych istot, niemniej jednak - gdy wszedł do małej, specyficznej groty, jakoby jaskini - trudno było nie odnieść wrażenia, że zostało przystosowane specjalnie do innego stworzenia. I miał rację - kobieta-wąż uważnie studiowała jego rysy twarzy, zauważając, że ten nie jest tutejszy. Było to bardzo dziwne doświadczenie, niemniej jednak kulturalnie się przywitał i tym samym poprosił o to, co było konieczne. Dłonie magicznej istoty sięgnęły po odpowiednią fiolkę i zażądały odpowiedniej kwoty. Tutaj na rabaty nie mógł liczyć, w związku z czym ostatecznie wyszedł ze sakiewką lżejszą o całe czterdzieści galeonów. Zapasy pieniędzy powoli się kurczyły i zaczynał to odczuwać.

Zakupy:

  Wycieczka zbliżała się wielkimi krokami, kiedy Doireann zorientowała się, że została bez jakiegokolwiek zapasu eliksiru. Nie pomyślała, że słoneczna Arabia, którą przedstawiano jako spokojny, radosny kraj mógłby być dla niej miejscem, w którym w ogóle będzie potrzebować, by go użyć - mimo to, miała więc przy sobie jedną, jedyną fiolkę. Nikt jednak nie uprzedził jej, że dane jej będzie poskramianie harpii (chociaż raczej było to płakanie i patrzenie, jak dwie nauczycielki uspokajały Eskila); ani też, że będzie chodziła ogólnie roztrzęsiona i poruszona po pałacowych korytarzach. Nawet jeśli od dłuższego czasu jej nerwy zdawały się nie szaleć w nieokiełznany sposób, jednak znała siebie i swój mózg na tyle, by po prostu mu nie ufać. Napady lęku panicznego nie były żartem, chociaż miały to do siebie, że zachowywały się tak absurdalnie, jakby właśnie występowała w skeczach Monthiego Pythona.
  Dowiedziała się, gdzie mogłaby zakupić eliksir. Chociaż nie ufała zbytnio tym, które nie wychodziły spod ręki rodziny Dear (dałaby sobie rękę obciąć, że minimalnie różniły się w smaku - i fakt ten tylko ją stresował), tak nie mogła pozwolić sobie na wybrzydzanie.
  Zakupu dokonała... szybko. Weszła, zapłaciła, wyszła, starając się nie okazywać przy tym większego niepokoju wobec całkiem miłej sprzedawczyni, która z resztą bez przeszkód odgadła, po co dokładnie przybyła dziewczyna. Nic nie mogła poradzić, że po ostatniej bardzo stresującej sytuacji wciąż nie potrafiła najlepiej ukrywać roztrzęsienia przy osobach o "zwierzęcych" typach urody. Doireann miała jedynie nadzieję, że kobieta nie odebrała jej bladości personalnie.

[z/t]