Pokój beztroski

First topic message reminder :

Pokój beztroski

W pomieszczeniu tym znajduje się tyle poduszek, że chyba nie da się ich zliczyć w rozsądnym czasie - pokrywają niemalże całą, kamienną podłogę. Mają różny kolor, kształt - jedne z nich są wyjątkowo miękkie, inne zaś można użyć jak niewielkiego stolika. Znajduje się tu też kilka kocy, choć nie są one potrzebne gdyż w pomieszczeniu zawsze panuje idealna temperatura. W powietrzu roznosi się miły, kwiatowy zapach pzowalający się odprężyć. Atmosfera tego pomieszczenia sprzyja drzemką, ale też rozmyślaniu.

Uwaga! Możesz rzucić kostką wyłącznie jeden raz! W każdym następnym wątku, który tu rozpoczniesz, kości oraz płynące z nich straty/korzyści już Ci nie przysługują!

1 - Pod jedną z poduszek znalazłeś sakiewkę, a w niej 20 galeonów! Na pewno nikt już dawno ich nie szuka, prawda? Odnotuj zysk w odpowiednim temacie.

2 - Atmosfera w pomieszczeniu wprawia Cię w wyjątkowo senny nastrój. Czujesz, jak Twoje powieki robią się ciężkie, coraz trudniej jest Ci zachować pełnię przytomności. Może lepiej udać się do dormitorium, zanim uśniesz i zostaniesz tu na długie godziny?

3 - Zapach unoszący się w powietrzu sprawia, że wszyscy w pomieszczeniu wydają Ci się być tacy mili, tacy ciepli... Napełnia cię potrzeba przytulenia się do kogoś albo nawiązania z kimś kontaktu fizycznego - bez tego dopada cię smutek/pustka.

4 - Pomieszczenie nie wywiera na Ciebie żadnego szczególnego wpływu. Możesz w spokoju usiąść i się zrelaksować.

5 - Atmosfera w pokoju nakłania Cię do rozmyślań. Przez Twoją głowę przewijają się dobre wspomnienia, nawet te o których już dawno nie myślałeś. Czujesz ogromną potrzebę podzielenia się jednym z nich z Twoimi towarzyszami.

6 - Ktoś, kto był tu przed Tobą zostawił tu talerz jeszcze chrupiących ciasteczek! Jeśli zdecydujesz się jedno zjeść to...

Dorzuć kostkę:

Zaczął klaskać, kiedy Kiła zniknęła i aż wstał z wrażenia, idąc śladem swojej żaby. Tym samym przestał zwracać szersza uwagę na swojego pdawana. Po kilku sekundach Kiła mu się zgubiła i jedynie ślady odciśnięte na podłodze dawały po sobie poznać, w którym miejscu znajduję się ta mała słodzinka.
- Wyszło ci świetnie. Boli cię ręka? - Zapytał kontrolnie, bo jednak to dość niepopularny sposób rzucania zaklęć i męczy ciało bardziej niżeli umysł. - Glacius - rzucił w stronę podłogi, żeby Kiła już nie mogła po niej skakać i powortnie Wacław znalazł się przy Ślizgonie. - No to teraz może chcesz rzucić to zaklęcie na mnie albo na siebie? Ogólnie to może być trudniej niż na żabie, ale jest bardzo podobnie. Tylko już nie wykręcaj tak ręki, bo to nie ma co się nadwyrężać - dopowiedział. - Mogę ci jakoś pomóc? Czujesz się gotowy? - Zapytał jeszcze asekuracyjnie.

/Takie same kostki

Skupienie: 2
Zaklęcie: J

Troche patrzył na żabę z niedowierzaniem, a trochę z niezdrową satysfakcją, jednocześnie myśląc o tym, jak bardzo by się ucieszył, gdyby tę żabę teraz przypadkiem rozdeptał, słodzinkę. Był jednak zaskoczony sukcesem zaklęcia, co wskazywało głównie na to, że nie czuł się zdolny do powtórzenia tego sukcesu, a to znaczyło, że po prostu jeszcze dobrze umiejętności zaklęcia kameleona nie opanował. Trzeba ćwiczyć dalej.
- Boli. - przyznał z otwartością, kręcąc dłonią w nadgarstku- Możesz się rozebrać. - palnął debilna propozycję, szczerząc zęby, absolutnie i całkowicie w ramach żartu, po czym uniósł brwi, zakręcił ramionami w barkach, odchrząknął (zercząc na to, gdzie jest żaba - na ~~nie~~szczęście za daleko by na nią nadepnąć) zamachnął się na Wacława, by spróbować po raz kolejny powtórzyć sukces kameleona.
Zaklęcie niby się powiodło, ale jak się puchon tylko ruszył, to efekt wtopienia w otoczenie prysł jak bańka mydlana, budząc w ślizgonie jęk frustracji, czyli wcale nieprzyjemny.

- Jak boli to rośnie - rzucił już automatycznie po czym obczaił studenta od góry do dołu, kiedy nie udało mu się zaklęcia kameleona. Bądź udało mu się niekompletnie. Widać było po Puchonie niezadowolenie, którego jednak nie chciał okazywać werbalnie. Podrapał się jedynie pod swoim wąsem. Zaś w jego głowie zaistniało coś wielce fascynującego - proces myślowy, a to rzecz, której zwykle ludzie mu nie przypisują.
- Masz racje - wyznał szczerze. - Trudność tego zaklęcia wobec ludzki jest taka, że mamy ubrania i to transmutowanie jednocześnie materii ożywionej i nieożywionej. Mam inny próg przemiany, a co za tym idzie zaklęcie należy realizować w inny sposób - stwierdził i nie czekał długo. Rozebrał się, co przyciągnęło Kiłę do sterty niezgranie porzuconych ubrań. Wacek usiadł w taki sposób, aby być jednocześnie pociągającym, tajemniczym, ale i dostępnym, przy czym elegancko zasłonił to, co powinno być niewidzianym. - Niech zadzieje się magia - polecił.

/Rzuć k6, przy czym 1 to porażka

Kostka: 6

Lockie zamrugał dość skonfundowany. Nie był wcale przywykły do tego, że ktoś tak brutalnie i butnie mu się przygląda, a co dopiero do tego, że ktoś tak otwarcie okazuje przy nim swoje niezadowolenie. Zdawał sobie sprawę z tego, że nicy Wodzireja nie pobił i miał nadzieję nie musieć tego robić, by go ustawić, ale widząc jak ten się skrzywił przeszło mu przez myśl by wyjebać mu gonga dla wyrównania tej krzywizny.
- Oczywiście, że mam. - odpowiedział równie automatycznie, zanim Puchon dokończył myśl o tym ubraniu, jednak nie przerwał mu, gdy ten postanowił obnażyć swój szeroki tors i wąskie biodra.
Obserwował go chwilę, gdy ten mościł się na poduszkach, niemal czekając na to, by zażądał by go Lockie namalował jak jedną ze swoich francuskich dziewcząt, ale jak się miało okazać po chwili - cały ten zabieg miał sens, bowiem Swansea wycelował w niego różdżką, wyginając nieco nadgarstek i strzelając z tricepsa zaklęciem kameleona uczynił Wacława całkiem zlewającym się z otoczeniem.
- Ha! - wykrzyknął usatysfakcjonowany tym niewielkim ale jakże pocieszającym sukcesem.

+

Nie czekał długo, aby się ubrać. Plusem niewątpliwym było to że mógł komfortowo założyć ubrania, nawet jeśli Ślizgon wpatrywał się w jego ciało intensywnie. Uroki bycia mistrzem transmutacji, czyż nie? Zapewne tak. Wacław sam z siebie zdjął wspomniane zaklęcie, kiedy to był na etapie zapinania guzików przy koszuli. Tym samym ruszył powolnym krokiem w stronę Lokisława.
- Ja ci poradzę praktykować do zaklęcie. Z jednej strony masz teraz nowy tekst na podryw - mrugnął do niego zachęcająco a Kiła bez żadnej komendy zaczęła skakać przy nodze swojego opiekuna. Obydwoje niemal równocześnie odwrócili się w stronę studenta, aby rzucić mu na odchodne kolejno: chłodne spojrzenie i słuszną uwagę. Wiadomo, które z wymienionych było wymierzone przez słodką, niewinną żabkę w kapeluszu. - Większość dziewczyn nie lubi jak im się mówi o tym tak bestialsko i bezpośrednio. To subtelny materiał do szycia - zasugerował, mając doświadczenie w temacie dość niemałe.

/zt x2

+

Strona 5 z 5	Strona 5 z 5 • 1, 2, 3, 4, 5