First topic message reminder :

Departament Transportu Magicznego

Pomieszczenie jest dosyć duże, ale oprócz biurka nie znajdują się w nim żadne meble. Czujesz tremę? Drżą ci kolana? Nie przejmuj się, tu zupełnie normalne, zapytaj swoich rodziców czy starszych kolegów! Każdy się denerwuje przed swoim pierwszym egzaminem z teleportacji. Miejmy nadzieję, że ten będzie dla ciebie zarówno pierwszy, jak i ostatni!

UWAGA: w tym departamencie można zdać egzamin z teleportacji indywidualnej, teleportacji łącznej oraz wytwarzania świstoklików międzynarodowych!

kurs - teleportacja indywidualna

Egzaminator uśmiecha się przyjaźnie, choć wydaje się nieco znudzony kolejnym egzaminem. Okazujesz potwierdzenie odbycia kursu, egzaminator kiwa głową i życzy ci powodzenia, dodając, żebyś pamiętał o zasadzie ce- wu – en.

WYMAGANIA:

Rzucasz trzema kostkami.
Pierwsza kostka odpowiada za CEL.
Druga kostka odpowiada za WOLĘ.
Trzecia kostka odpowiada za NAMYSŁ.

Aby dowiedzieć się, jak Ci poszło, zsumuj oczka z trzech kostek:

18–14 – zdałeś w pięknym stylu, egzaminator pogratulował ci serdecznie, a ty nie wiedziałeś, jak mu dziękować. Nieprzytomny z radości wybiegłeś z sali, ściskając w dłoni papier, uprawniający cię do teleportowania się, gratulacje! Po dyplom zgłoś się tutaj.

13–10 – no cóż, może nie było idealnie, ale na tyle dobrze, że egzaminator machnął ręką i uznał, że coś z ciebie będzie. Może nawet nie rozszczepisz się gdzieś po drodze. Grunt, że się udało i zdałeś, jednak być może warto potrenować przed egzaminem z teleportacji łącznej. Otrzymujesz karę -2 punktów do swojego wyniku kostek podczas zdawania testu na licencję teleportacji łącznej, chyba że pomiędzy podejściami minie co najmniej pół roku.

9–3 – och, chyba nie poszło ci najlepiej... może za mało ćwiczyłeś, a może za bardzo się denerwowałeś, w każdym razie egzaminator potrząsnął ponuro głową i odprawił cię z kwitkiem, mówiąc, że miałeś dużo szczęścia, że się nie rozszczepiłeś.

Kurs - teleportacja łączna

Egzamin z teleportacji łącznej jest znacznie trudniejszy. Do sali weszła przelękniona urzędniczka z włosami zebranymi w chaotyczny kok. Właściwie trudno się dziwić jej zszarganym nerwom. W końcu każdego dnia ryzykuje rozszczepieniem teleportując się razem z niedoświadczonymi czarodziejami.

WYMAGANIA:

DODATKOWE:

Znów rzucasz trzema kostkami i sumujesz liczbę oczek:

18–12 – zdałeś. Niebywałe, ale naprawdę ci się udało! Egzaminator kręci głową z niedowierzaniem. Dawno nie widział nikogo tak zdolnego, możesz czuć się wyróżniony! Po dyplom zgłoś się tutaj.

11–3 – niestety, teleportacja łączna to wyższa szkoła jazdy i nie powiodło ci się. Trudno, bywa!

Kurs na międzynarodowe podróże świstoklikiem

Z powodu pewnych dyplomatycznych, międzynarodowych incydentów, Ministerstwo Magii zdecydowało się stworzyć specjalny kurs dla osób chcących zgodnie z prawem podróżować za pomocą świstoklika za granice Wielkiej Brytanii. Przeważa w nim część teoretyczna - zaznajomienie z prawem brytyjskim oraz międzynarodowym - gdyż podstawowym wymaganiem przystąpienia do treningu jest umiejętność zaklęcia przedmiotu w świstoklik.
Kurs jest płatny - kosztuje on 100 galeonów. Opłatę możesz uiścić w tym temacie.

UWAGA - kara za tworzenie i korzystanie ze świstoklików międzynarodowych bez odpowiednich uprawnień wynosi 400 galeonów!

WYMAGANIA:

kurs - część przygotowawcza

Seria wykładów poświęconych tematom prawnym, bezpieczeństwa związanym z podróżami za pomocą świstoklików i źródłami, z których można zaczerpnąć wiedzę na temat bezpiecznych miejsc do pojawienia się za granicami Wielkiej Brytanii.

Wykłady
Rzucasz dwiema kostkami k6.

obie parzyste – najwyraźniej postanowiłeś przyłożyć się do słuchania, udało ci się zrobić nawet nieco notatek. Dodatkowo aktywność popłaca - przy podejściu do egzaminu możesz, jak się okazało, zatrzymać wypisane własnoręcznie notatki, dzięki czemu otrzymujesz +2 do rzutu kolejnymi kośćmi.

parzysta i nieparzysta – słuchasz, czasem pobujasz w obłokach lub twoją uwagę zwróci mucha leniwie maszerująca po białej ścianie, a innym razem zaczniesz myśleć nad tym, skąd czarownica w drugim rzędzie wytrzasnęła te ekstra kolczyki... tak czy siak, do egzaminu przystępujesz przygotowany całkiem przyzwoicie.

obie nieparzyste – cóż, może nawet w szkole spokojne wysłuchiwanie nudnych wykładów nie było twoją najmocniejszą stroną. Po wyjściu z audytorium nie pamiętasz prawie nic - otrzymujesz karę -3 punktów do rzutu kolejnymi kośćmi.

Kurs - egzamin

Po wykładowej serii od razu przyszedł czas na egzamin. Z wiedzą świeżo kołatającą się w umyśle siadasz przed zwojem pergaminu z wypisanymi na nim pytaniami, kałamarzem oraz piórem antyściąganiowym - nawet najmniejsza próba oszustwa skończy się nie tylko unieważnieniem kursu, ale niemożnością podejścia do niego ponownie.

Znów rzucasz dwiema kostkami - tu sumujesz liczbę oczek:

12–9 – Świetny wynik! Sprawdzający nie mogą się do niczego przyczepić - są pod wrażeniem dokładnych odpowiedzi i zapamiętanych na pierwszy rzut oka dość niezbyt ważnych szczegółów. Po dyplom zgłoś się tutaj.

8–6 – nie poszło ci aż tak źle, ale zabrakło dosłownie punktu lub dwóch do przekroczenia wymaganego progu. Komisja zgadza się na natychmiastową poprawę, dając ci czas na przejrzenie notatek (oraz na własną przerwę obiadową). Ostatecznie zdajesz - twój post musi mieć jednak przez dłuższy czas pobytu w Ministerstwie co najmniej 2500 znaków. Po dyplom zgłoś się tutaj.

5-2 - znajdujesz swoje imię i nazwisko na samym dole listy osób przystępujących do egzaminu. Cóż, miejmy nadzieję że następnym razem pójdzie ci lepiej - pamiętaj, że w przypadku chęci poprawy testu pisemnego musisz ponownie przemęczyć się przez wykłady. Powodzenia!

I podejście: 1, 1, 1
II podejście: 6, 2, 2

Na pierwszym egzaminie prawie, że się rozszczepiła. A zaraz potem zemdlała.
Boże, to była tragedia.
Dlatego na drugą próbę szła na nieco chwiejnych nogach. To nie kwestia tego, że całkowicie nie umiała trudnej sztuki teleportacji. Zasadę ce-wu-en w teorii miała opanowaną do perfekcji. Ale w praktyce często się zawodziła. Nie potrafiła chyba po prostu uwierzyć w siebie.
Gdy weszła na salę, na całe szczęście nie rozpoznała żadnego z egzaminatorów. Uff. No cóż, raz kozie śmierć. Miejmy to szybko, bo zaraz przecież musze pakować się na wakacje do Venetii.
Zamknęła oczy, głęboko odetchnęła. To przecież nie jest aż takie trudne. Po pierwsze skup się na celu Val, to to miejsce, tu zaraz obok. Po drugie wytęż wolę. Kojarzysz coś takiego? To ta niebezpieczna siła, która codziennie nie daje ci zostać w łóżku. To ta uparta część ciebie, która mimo wszystko jest silna. Po prostu chciej znaleźć się w danej przestrzeni, a wszystko będzie dobre. Po trzecie – namysł. To jest najgorsze. Na chwilę zamieniasz się w całe nic, ale to tylko jedna, króciutka chwila. No dajesz Val, chcesz zostać tym aurorem czy nie?
Cel. Wola. Namysł.
Gdy otworzyła oczy, odetchnęła z ulgą. I wcale nie zwymiotowała! Popatrzyła tryufmalnie na komisję egzaminacyjną, jakby właśnie im oznajmiła, że eureka, wynalazła koło. Ci spojrzeli na nią z niechęcią, ale papier koniec końców podbili. Cudownie. Wyszła z sali dzierżąc w ręce certyfikat, który i tak na terenie Hogwartu może sobie wsadzić… w nos. Przecież tam nie wolno się teleportować.

I podejście: 4, 2, 1
II podejście: 5, 2, 6

Veronica Seaver nigdy nie popełniała błędów.
No, może za wyjątkiem tego, że na swoim pierwszym podejściu na egzaminie z teleportacji prawie się rozszczepiła. O n a, urodzona w magicznej rodzinie osoba, wychowanka domu Roweny Ravenclaw nie umiała czegoś, co dla każdego członka jej rodziny przychodziło równie naturalnie co oddychanie. Co za żenada…
Zanim przestąpiła próg ministerstwa po raz kolejny, dosyć sporo czasu spędziła na nauce. W teorii oczywiście, bo nie w smak było łamać jej prawo. Gdy weszła do Sali egzaminacyjnej, rozejrzała się niepewnie po pomieszczeniu. W mig poznała jednego z egzaminatorów, którzy odprawili ją z kwitkiem.
Starała się tym za bardzo nie stresować, kiedy usłyszawszy uprzejmie „panno Seaver, proszę zaczynać” zamknęła oczy. Głęboko westchnęła i skupiła wszystkie myśli wokół celu teleportacji, przecież to tu, o tu niedaleko. Potem zdeterminowana zmusiła swoją wolę do tego, żeby przy okazji teleportacji się nie porzygać. A potem rozpłynęła się na chwilę w nicość i podróżowała pomiędzy czasem i przestrzenią. Chwilę później znalazła się na drugim końcu pokoju.
No cóż, ta początkowa porażka została jej łatwo zapamiętana, bo przy wręczaniu dyplomu ukończenia kursu ze dwa razy usłyszała od egzaminatorów, że dobra robota. No super, i o co był ten cały krzyk?

kostki: 5,5,6

Na egzamin stawił się niedługo po swoich siedemnastych urodzinach. Pewnie dotarłby w dzień swoich urodzin, ale akurat był piątek, więc nie mógł wymigać się od imprezy tego właśnie dnia. Nie był specjalnie nieszczęśliwy z tego powodu. Egzamin nie chochlik, nie ucieknie.
Do sali wszedł z dyżurnym uśmiechem Seaverów i pewnością siebie na twarzy. Tak naprawdę nie był wcale taki pewny siebie. Był najstarszy z rodzeństwa, do tego był dobry w zaklęciach. Jeśli zawali egzamin, będą się z niego nabijać kolejne sto lat. Zwłaszcza Verka. Całą niedzielę powtarzał wszystkie elementy, a przede wszystkim NAMYSŁ.
Kiedy dostał polecenie rozpoczęcia, po prostu to zrobił. Teleportował się. Chwilę mu zajęło zrozumienie, że jest w jednym kawałku, a wszystkie części ciała były tam, gdzie być powinny.
Przyjął gratulacje i papier od egzaminatora i dopiero wtedy w pełni do niego dotarło, miał to!

Wrzesień-listopad 2023.

Naprawdę się starała. Teleportacja była zdolnością, której Kate zazdrościła każdemu pełnoletniemu czarodziejowi i którą poprzysiągła sobie, że opanuje tak szybko, jak tylko będzie to możliwe. Życie miało niestety inne plany i jej droga do osiągnięcia perfekcji w tej dziedzinie była bardzo długa i mozolna. Wszelkie prowadzone w szkole ćwiczenia były dla niej mało przydatne i nie rozwiewały jej wątpliwości w kwestii przemieszczania się tą metodą. Niby wystarczyło się mocno skupić na celu, ale czy to na pewno wystarczyło? Na pewno nie jej, bo przy pierwszych dwóch podejściach do egzaminu oblała je z przytupem. Za pierwszym razem w ogóle nic się nie stało mimo ogromnej woli, jaką w to przedsięwzięcie włożyła. Za drugim z kolei była tak zestresowana, że w zasadzie tuż po obrocie straciła równowagę i zamiast się teleportować, przewróciła się na własne kolana. Po tym doświadczeniu zrobiła sobie przerwę w kolejnych podejściach. Musiała zebrać siły, myśli i motywację, by zjawić się przed komisją po raz trzeci po tak spektakularnych porażkach. Zregenerowała się, przemyślała co musiała i podczas następnego egzaminu zaliczyła go celująco. Egzaminatorzy proponowali jej podejście do teleportacji łącznej, lecz Kate wolała mierzyć siły na zamiary i odłożyć to na inny moment w życiu. Na razie wystarczyło jej, że opanowała podstawowe teleportowanie własnego ciała.

I podejście (darmowe): 9
II podejście: 8
III podejście: 14

Wydarzenie miało miejsce w przeszłości, tuż po skończeniu 17. roku życia przez Noreen.

Zbiorowo udali się do Londynu, by wraz z grupą przyjaciół podejść wspólnie do egzaminu z teleportacji. Zapewnione w zamku ćwiczenia sprawiły, że zarówno Noreen, jak i grono jej przyjaciółek z Hufflepuffu poczuły się na tyle pewnie, by postarać się o uzyskanie certyfikatu. Czuła niewielki niepokój, który wraz z kolejnym przemierzanym kilometrem narastał. Korzystały z pięknej pogody i zajęły sobie cały przedział w pociągu ekspresowym do stacji King's Cross, w którym to jadły czekoladowe żaby, śpiewały przeróżne piosenki i cieszyły się z chłodnego wiatru wpadającego przez otwarte okna i smagającego je po spieczonych od słońca twarzach. Do Ministerstwa dostały się całkiem szybko przez jedną z transportujących doń budek telefonicznych i nim się spostrzegły, znajdowały się już wewnątrz urzędniczego gmachu. Nieco się zgubiły, lecz finalnie jakaś miła czarownica pokierowała grupkę prosto do pokoju, w którym odbywały się egzaminy. Ustaliły między sobą kolejność - z racji trudności w znalezieniu konkretnego kryterium, postanowiły pójść alfabetycznie. Noreen była trzecia w kolejności i na szczęście udało jej się zdać za pierwszym podejściem. Komisja zasugerowała, by ćwiczyła więcej nim postanowi teleportować się łącznie z kimś innym, ale poza tym nie mieli wobec niej zastrzeżeń. Jedna z koleżanek niestety nie zaliczyła, więc po całej tej wycieczce udały się jeszcze na pocieszającą lemoniadę, nim wsiadły w kolejny pociąg na peronie 9 i 3/4 do Hogwartu.

13 przy pierwszym podejściu (darmowe)

kostki: 5,6,5 = 16

Sierpień 2020

Po zdaniu pierwszego egzaminu z teleportacji Tim był zaskoczony tym, jak dobrze mu poszło, ale nie był na tyle pewny siebie, żeby od razu podejść do łącznej. Niby prawie to samo, ale jednak, zamiast rozczepić tylko siebie, mógł to zrobić komuś innemu. Ale starczył miesiąc, żeby doszedł do wniosku, że nie ma się czego obawiać. Zwłaszcza że jeśli będzie zwlekał, a Verka go uprzedzi, miałby przechlapane.
Tak więc przybył na egzamin, pełen dobrych chęci i z głową naładowaną teorią. Podenerwowana egzaminatorką odetchnęła z ulgą, kiedy wszystko poszło idealnie. Odebrał dyplom i popędził do domu chełpić się przed rodzeństwem.

Podejście I: 4, 1, 1
Podejście II: 5, 1, 6
Opłata: 10G

Optymizm.
Optymizm towarzyszył mu od samego rana, nawet jeśli to dzisiaj miał zdawać egzamin na teleportacje. Młody, uzdolniony i pełny nadziei na to, co może zapewnić umiejętność przemieszczania się z miejsca na miejsce, napawała go pozytywnymi odczuciami. Pragnął tego, jak mugolski nastolatek prawa jazdy - wolności.
Przejście kursu teleportacji wymagało cierpliwości, zaangażowania i dokładności, a także odpowiedniego wieku, skończenia siedemnastu lat. Pewnie niektórzy uważali, że takiej zdolności powinno się uczyć, będąc nieco starszym, ponieważ było to niebezpieczne. Groziło rozszczepieniem, ale kto młodego gryffona podejrzewałby o brak ryzyka, czy odwagi?
Dlatego nie poddawał się w swych próbach i dzisiaj zamierzał w końcu uzyskać licencje. Niestety ten dzień nie należał do tych, w których przyszłoby mu celebrować zdanie egzaminu. Tylko że nie każdy zdawał za pierwszym razem, tak więc wcale to nie był koniec świata dla młodego Deverilla.
Kolejne podejście sprawiło, że postanowił bardziej się zaangażować w wolę, której mu zabrakło za pierwszym razem i namysł. Święta zasada teleportacji brzmiała ce - wu - en niczym dziwne skróty zapomnianych run. Rozumiał, na czym to polega, ale w praktyce to wszystko wyglądało inaczej. Tak więc kiedy przyszedł kolejny dzień - ten dzień; udało mu się, chociaż egzaminator polecił mu dodatkowe treningi. Zadowolony młody chłopak o kruczych włosach, świętował zdobycie licencji na teleportacje, kto mógłby przypuszczać, że przyjdzie taki czas, że ta umiejętność nie będzie przez niego zbyt często używana. Pomimo ryzyko i pragnienia unicestwienia swojego bólu nigdy nie chciał umierać w męczarniach.

kurs teleportacji - maj 2017
indywidualna: 13
łączna: 7 > 9 > 8 > 8 > 11 > 13
opłata 50g

Miesiąc po ukończeniu siedemnastych urodzin, będąc przekonanym, że bez problemów zdoła zdać egzamin z teleportacji, wybrał się do Departamentu Transportu Magicznego. Rozpierała go energia i pewność, że wszystko się uda, że nie było mowy o tym, że coś pójdzie nie po jego myśli, czyli tak, jak większość spraw do tej pory. Wierzył, że teleportacja, tak ważna dla zawodu aurora, była mu pisana, tak jak talent w dziedzinie obrony przed czarną magią. Wierzył w to, ale nie był całkiem pozbawiony lęku, że jednak zawiedzie.
Podchodząc do teleportacji indywidualnej, był jeszcze pozornie spokojny, choć nieco zgarbiony wchodził do sali. Pamiętał o trzech komponentach zdolności - cel, wola, namysł i próbował zastosować się do nich, zapomnieć o fakcie, że był właśnie egzaminowany. Przez ułamek chwili pomyślał o możliwym rozszczepieniu, na co doznał dwojakiej reakcji - z jednej strony odczuł niepewność, konieczność zachowania większego spokoju, a z drugiej strony pojawiła się ekscytacja, wyrzut adrenaliny, jaki towarzyszył większości wyzwań, w których mniej lub bardziej chętnie brał udział. W końcu z trzaskiem zniknął z miejsca startowego i pojawił się w wyznaczonym polu, choć nie dokładnie w jego środku. Ostatecznie to wystarczyło, aby egzaminatorzy przyznali mu licencję na możliwość teleportacji indywidualnej.
Idąc na fali szczęścia, Nakir zdecydował się do razu podejść do egzaminu na teleportację łączną. Był przekonany, że zdoła dokonać tego za pierwszym razem, ale oczywiście tu się pomylił. Nie dość, że kobieta, która miała mu towarzyszyć, w żadnym wypadku nie przypominała osoby pewnej swojej pracy i cieszącej się z niej, to jeszcze jej podejście było całkowicie uzasadnione. Nie rozszczepili się, ale było to jedynie dziełem przypadku, szczególnie że próbował cztery razy. W końcu Nakir pożegnał się z egzaminatorami, aby wrócić tydzień później. W tym czasie trenował uparcie teleportację, aby robić to już swobodnie, bez większego zastanawiania się nad tym, gdzie chciał trafić. Kiedy wchodził do sali egzaminacyjnej i zobaczył tę samą kobietę, uśmiechnął się do niej nieśmiało i cicho zapewnił, że tym razem wszystko będzie w porządku. Złapał kobietę za dłoń, a gdy usłyszał, że może zaczynać, z trzaskiem przeniósł ich w wyznaczone pole. Co prawda musiał płacić za to podejście, tak jak za poprzednie poprawy, ale nie przejmował się tym. W końcu miał możliwość teleportować się z innymi czarodziejami, a to był pierwszy krok ku wymarzonej pracy.

z.t.

Kostki: 9 -> 13

Dolly od zawsze marzyła o swobodzie poruszania się, o przekraczaniu granic bez ograniczeń i czekania. Dlatego też, kiedy tylko nadarzyła się okazja, postanowiła zapisać się na kurs teleportacji indywidualnej. To było to, czego potrzebowała - umiejętność, która wydawała się być kluczem do niezależności, swobody, a nawet przygody. Szczególnie jeśli planowałą podróże. Przygotowania do kursu zajęły Dolly więcej czasu niż przypuszczała, zawsze miała trudności ze skupieniem. Słyszała już niejedną historię o nieudanych teleportacjach, o błędach spowodowanych zbyt małą koncentracją, które mogły skończyć się na drugim końcu świata lub... gorzej. Te opowieści nieco ją przerażały, ale równocześnie paliły w niej jeszcze większą chęć nauki. Postanowiła, że nic jej nie powstrzyma przed opanowaniem tej umiejętności. Dni przed egzaminem końcowym spędzała na intensywnych ćwiczeniach. Próbowała skupić się na celu, na miejscu, do którego chciała się teleportować, starając się odrzucić wszelkie rozpraszające myśli. Każda próba była dla niej kolejnym doświadczeniem, z którego wyciągała wnioski i uczyła się na własnych błędach.
Nadszedł wreszcie dzień egzaminu. Dolly czuła w sobie mieszankę ekscytacji i niepokoju. Gdy stanęła przed egzaminatorem, jej serce biło jak szalone, ale jej serce w sumie zawsze biło jak szalone przy okazji jakichkolwiek egzaminów. Najważniejsze to w momencie, gdy miała rozpocząć teleportację, pozbyć się wszystkich obaw.
Skupiła się, wyobraziła sobie dokładnie miejsce docelowe i... zniknęła, by pojawić się prawie dokładnie tam, gdzie chciała. Nie było to może perfekcyjne przeniesienie - drobne błędy w koordynatach sprawiły, że lądowała kilka metrów obok wyznaczonego punktu, ale sukces miał smak triumfu. Egzaminator, uśmiechając się, obserwował jej próbę. Mimo drobnych niedoskonałości, dostrzegł w Dolly potencjał i determinację. Ostatecznie ogłosił, że zdała egzamin, dodając, że z takim nastawieniem i chęcią do nauki, Dolly może osiągnąć jeszcze większą biegłość w teleportacji. Nie miała szczególnych ambicji na więcej niż całkowite teleportacyjne minimum więc nie przejmując się niuansami wybiegła z departamentu natychmiast pochwalić sie mamie swoim sukcesem.

zt

Lato 2022

Nie wyobrażała sobie życia bez teleportacji, traktując ją jako konieczny element funkcjonowania na studiach, dlatego jeszcze przed ukończeniem 17 lat zaczęła chodzić na lekcję, by latem podejść do egzaminu. Na pierwszą próbę poszła bardzo pewna siebie, co oczywiście ją zgubiło - zamiast faktycznie skupić się na Celu, Woli i Namyśle, myślała o tym, żeby jak najlepiej wypaść, co skończyło się absolutnym fiaskiem, bo nie przesunęła się ani o centrymetr.

Druga próba była równie tragiczna, bo nie dość, że o mały włos się nie rozczepiła, to jeszcze egzaminował ją ten sam mężczyzna, najwyraźniej zirytowany tym, że nie mogła sobie poradzić w tej sytuacji. Był dla niej tak ostry, że praktycznie się popłakała. Do tego praktycznie wygonił ją z sali, mówiąc, że nie ma tu wracać dopóki nie nauczy się porządnie teleportować.

Początkowo chciała zrezygnować ze zdawania egzaminu, jednak po rozmowie z dziadzią (i zaoferowaniu przez niego kilku galeonów na dodatkowe lekcje), wzięła siędo pracy. Przez kilkanaście dni uparcie ćwiczyła, aż w końcu zaczęła osiągać dobre wyniki. Gdy udało się na drugą poprawkę egzaminu, wszystko przebiegło śpiewająco - zdała ze świetnym wynikiem, otrzymując dobrą notę. Nie chcąc jednak naciągać dziadka na pieniądze, odłożyła zdawanie teleportacji łącznej na inny termin.

Próba 1: 1,2,2
Próba 2: 1,1,2
Próba 3: 6,6,4

Jesień 2022

Do egzaminu z teleportacji łącznej podeszła po krótkiej przerwie, chcąc odpocząć, po jakże trudnym zdawaniu teleportacji indywidualnej. Teleportacja łączna z jej perspektywy nie była zresztą aż takim priorytetem, po prostu czymś, co mogło się przydać, gdyby towarzyszył jej ktoś z rodziny lub przyjaciół, kto jeszcze nie może się teleportować.
Na egzamin poszła z dobrym nastawieniem, jednak gdy zobaczyła twarze egzaminatorów, dokładnie tych samych, którzy oblali ją za pierwszym razem podczas egzaminu teleportacji indywidualnej, nogi natychmiast się pod nią ugięły. Jak łatwo się domyślić - stres zrobił swoje i finalnie nie zdała tego egzaminu.
Przed drugą próbą dokupiła dodatkowe godziny kursu i bardzo uważnie ćwiczyła ze swoim ojcem (co skończyło się nawet rozszczepionym uchem). Mimo wszystkich trudności i zawirowań, w końcu udała się na poprawę egzaminu. Może większa przychylność egzaminatorów, a może po prostu lepsze przygotowanie i dobry humor sprawiły, że tym razem zdała bez problemu. Wspaniale!

Pierwsze podejście: 2,6,1 - 9 (niezdane)
Poprawka: 6,5,4 - 15 (zdane)

Teleportacja indywidualna:

Styczeń 2024

Kostki: 2+6+4=12

Wstyd się przyznać ale mimo, że miałem już ponda trzydzieści lat na karku do tej pory nie zdawałem egzaminu na teleportację. Mój mózg był zajęty bardziej przyziemnymi sprawami. Jak jednak szanujący się czarodziej może się obejść bez tej umiejętności? Tak więc i po kilku iesiącach pobytu w Wielkiej Brytanii i ja postanowiłem przystąpić do egzaminu. Wiedzy teoretycznej było tyle co kot napłakał więc cały egzamin to tak naprawdę była tylko praktyka.
Kiedy wszedłem do sali jako cel teleportacji obrałem sobie drugi koniec sali. Coś jednak poszło nie tak. Może mój cel był niedokładnie określony? Wszak mojemu namysłowi a tym bardziej woli teleportacji nic nie mogłem zarzucić. Ostatecznie udało mi się teleportować jednak nie dokładnie w to miejsce, w które planowałem tylko pół metra na prawo. Kiedy podszedłem do egzaminatora ten chwilę zawahał się wypisując kwitek. Powiedział, że co prawda jest to niewielki błąd ale jeśli chcę w przyszłości korzystać z teleportacji w praktyce to lepiej żebym wcześniej jeszcze trochę poćwiczył na sucho. Mając w ręce papier potwierdzający moje kwalifikacje radośnie udałem się do domu.

zt