Prawda była taka, że każdy chciał pomóc Solbergowi. Nikt, kto interesował się jego stanem w tym momencie przecież nie chciał pogorszyć sytuacji, to wiadome. Jednak często bywało tak, że chcemy dobrze, a wychodzi zupełnie odwrotnie. W tym przypadku największą robotę do wykonania ma sam Ślizgon i nikt w jego otoczeniu nie zrobi tego za niego i w żaden sposób tego mu nie ułatwi, organizując mu czas na najbliższe tygodnie.
Westchnął, poprawiając ręcznik na ramionach, który już prawie spadał mu z barków, bo o nim zapomniał. Zmiął nieco przez to plakat, trzymany w ręku, jednak szybko to naprawił, prasując go między dłońmi. Z lekkiego zamyślenia na temat hasła, które widniało na papierze wyrwały go kolejne słowa Krukonki. Uśmiechnął się półgębkiem, kiedy poklepała go po ramieniu, po czym uniósł nieco pergamin, który od niej dostał.
- Postaram się znaleźć czas. - obiecał - Wzajemnie, wesołych świąt! Na razie - pożegnał się jeszcze z uśmiechem, obserwując jak dziewczyna znika w tłumie maszerujących do Wielkiej Sali uczniów. Sam również ruszył schodami, tyle że w dół, aby dostać się do lochów, wziąć prysznic, swoje rzeczy i udać na zajęcia.

//zt x2

+

Człapał. Nie można nazwać tego żwawym przemieszczaniem się skoro kolejna noc z rzędu skończyła się koszmarami, których nie mógł się pozbyć od dnia powrotu z ferii. Zdołał pospać raptem dwie godziny kiedy na nowo nawiedziły go wspomnienia z runicznego kręgu, gdzie to dusiła go niewidzialna siła. Tak i teraz, co noc, powracała ta sama scena. Wiercił się w pościeli, bo cały czas wydawało mu się, że coś chce go zabić. Widział w snach twarz Freddie, białka jej oczu kiedy recytowała mu grobowym tonem wizję śmierci, a potem to ona go dusiła, a nie niewidzialna siła z nordyckiej wycieczki. Po takiej nocy nikt normalny nie mógłby wyglądać dobrze. A jednak choć na twarzy Eskila było widać cienie i efekty niewyspania to nie można powiedzieć, aby wyglądał odstręczająco. Wrodzona uroda sprawiała, że nawet w kiepskim stanie miał w sobie jakiś urok. Doprawdy, nie było to jednak ani trochę teraz ważne. Roztrzepany, z wywiniętym źle kołnierzykiem, pogniecionym krawatem i mundurkiem człapał przez korytarz i ściągał ze słupków, filarów, ścian i tablic ogłoszenie związane z zaginięciem jego kameleona. Wciskał pergaminy w swoje przytulone do torsu przedramię, a robił to iście nieprzytomnie. Nic więc dziwnego, że nie zauważył stojącej tyłem do niego dziewczyny, a tym bardziej walizek ułożonych na drodze do niej.  - Aj... - potknął się o pierwszą z nich, wpadł na drugie, a wszystkie zgniecione kulki-ogłoszenia rozsypały się po podłodze i po stopach dziewczyny. Sam Eskil epicko wylądował na kolanach gdzieś pomiędzy walizkami. - CO ZA IDIOTA TU TO ROZSTAWIŁ NO! - krzyknął w geście irytacji i zaczął się podnosić, omiatając wzrokiem syf który narobił, a i walizki, które przewrócił. Podniósł spojrzenie i zobaczył w końcu ciemnoskórą dziewczynę. Zmrużył oczy i potarł kłykciem powiekę.- O. Nie zauważyłem cię. - podniósł się do pionu ale nie miał sił sprzątać tych dwudziestu paru ogłoszeń rozsypanych z podłogi. - Też się wyłożyłaś na tych głupich walizkach? Nie no, co trzeba być za tępakiem by je rozstawić na środku korytarza. - był wymęczony koszmarami na tyle, że nie dodał sobie dwa do dwóch i nie domyślił się, że te walizki mogą należeć do dziewczyny. Opuścił barki i przy tym ciężko westchnął. Próbował się odnaleźć w sobie, aby pozbierać bałagan jeśli Rangarsson ma go nie wypatroszyć za ten hogwardzki spam.

@Loulou Moreau

Stała z walizkami, sprawdzając szybko ogłoszenia, czy coś ważnego ją ominęło, gdy nagle ktoś uznał, że wzrok jest niepotrzebnym zmysłem. Być może nie powinna tak myśleć, skoro nie tak dawno niewidomy był członkiem drużyny quidditcha, ale właśnie to pokazywało, że nawet ślepy potrafił ominąć przeszkodę. W takim razie, dlaczego ktoś ośmielił się przewrócić przez jej bagaże? Odwróciła się do niego, starając się liczyć do dziesięciu. Obiecała sobie, że od teraz nie będzie chodzić tak poirytowana, jak wcześniej i warczeć na każdego, ale gdy zdała sobie sprawę, że minęła już liczbę dwadzieścia, była pewna, że to nie będzie jej najlepszy dzień.
- Pewnie trzeba być takim samym tępakiem, co ktoś, kto nie dostrzega stojących na korytarzu walizek i wchodzi prosto w nie - odpowiedziała cicho, a w jej głosie wibrowała złość. Machnęła różdżką, aby przywołać do siebie jedno z ogłoszeń, które wypadło z ramion chłopaka. Przyglądała się wieściom o zaginięciu kameleona, aby wrócić lodowatym spojrzeniem do nieznajomego. - Jesteś pewien, że się zgubił? Może jego również po prostu nie dostrzegłeś? - spytała, podając mu kartkę. Była co najmniej zła nie tyle o to, że przewrócił jej walizki, co za słowa, jakie z siebie wyrzucał, nie mając pojęcia, że mówi o niej. Dopiero teraz przyjrzała mu się, nie będąc pewną, czy widywała go wcześniej w Hogwarcie. Mimo bycia tu rok nie była pewna, czy zdążyła poznać wszystkich.
- Walizki są moje i chciałam tylko sprawdzić tablicę ogłoszeń. Uważaj następnym razem na to, co mówisz. Potrzebujesz pomocy z tym? - spytała, wzdychając lekko i wskazując dłonią na rozrzucone po posadzce papiery.

Zirytował się postawą dziewczyny, nie zauważając tym samym winy w sobie. - Większy tępak to ten, co rozwala swoje rzeczy w przejściu i nie myśli o tym, że ktoś może mieć święte prawo w nie nieumyślnie wpaść. - warknął bo nie miał sił na swoją swobodą pogodność. Niewyspany bywał trudny do zniesienia bowiem należał do osób kochających spać nawet i do południa. A tu proszę, nie dość, że dręczyły go koszmary to potem nie mógł zmrużyć już oka przez co w końcu przestał się spóźniać na poranne lekcje. Przekładało się to na jego nastrój i niestety rzadko mógł liczyć na cudzą wyrozumiałość. Posłał Gryfonce złowrogie spojrzenie i wyrwał jej z ręki ogłoszenie dotyczące zaginięcia kameleona. - Ktoś sobie go upolował, ale wątpię żeby cię to interesowało. - zgniótł ogłoszenie w kulkę i rzucił z pewnej odległości do stojącego nieopodal kosza na śmieci. Nie trafił, ale też nie kwapił się do posprzątania ich. Już i tak musiał pozbierać rozrzucone kartki. Wyciągnął więc różdżkę, usiadł sobie na ławeczce obok tablicy ogłoszeń i przywoływał do siebie raz po raz ogłoszenia. Układał je z powrotem w jedną górkę, ale przy tym mógł chociaż robić to na siedząco bez ryzyka, że znów się o coś wywali. Przetarł kłykciami powieki, aby pozbyć się z nich uczucia piasku. Zrobiło mu się głupio, że to ją nazwał tępakiem, bo wcale nie zamierzał jej wyzywać. - Nie wiedziałem, że są twoje. Koszmarnie spałem i mnie wszystko wkurza. - to była jedyna możliwa forma przeprosin u tego chłopaka. Nie umiał inaczej. Owe magiczne słowo bardzo rzadko opuszczało jego usta. To była jego zasadnicza wada, niezbyt chlubna i warta żartowania. Kiedy zebrał kilka ogłoszeń (a zostało na podłodze jeszcze z dwadzieścia, a nie opanował zaklęcia przywołującego wielokrotność danego przedmiotu), opuścił różdżkę i oparł nadgarstek o swoje kolano. - Jeśli ci się chce to nie będę udawać, że nie. Rozwieszanie tego to większa frajda niż odklejanie, ale Ragnarson zagroził mi, że jeśli tego nie posprzątam to wciśnie mi szlaban. - wywrócił oczami jakby chciał pokazać co sobie myśli na temat takiego rodzaju nakazów. Zerknął na ogłoszenie i na widniejące na nim zdjęcie Pokraki. Westchnął kiedy przypomniał sobie co z niego zostało po tamtej wizycie w igloo. Jelito, krwawa miazga i zadowolony krwiożerczy kot. Powinien bardziej lubić swojego pupila, a tak to spotkało go nieszczęście.

Przyglądała się uważnie chłopakowi, wciąż starając się przypomnieć sobie, czy go jakkolwiek kojarzy, ale dała sobie z tym spokój w końcu. Nie miało to większego sensu, gdy w tej chwili potrafiła na niego jedynie warczeć. Dlaczego większość jej znajomości z płcią przeciwną musiała zaczynać się od irytacji i sprzeczki? Dlaczego nie mogły być jak spotkanie, chociażby ze Skylerem? Nie skomentowała jego odpowiedzi na jej słowa, ale też nie wyglądała, jakby miała zamiar od razu zebrać walizki i wycofać się do dormitorium. Wpatrywała się w niego wyczekująco, gdy sama przeprosiła, nie używając odpowiedniego słowa. Kiedy i on to zrobił, zdecydowanie zmieniła swoje nastawienie, uśmiechając się nawet do niego kącikiem ust.
- Musiałabym tylko przenieść te walizki do dormitorium - stwierdziła, wyjmując różdżkę, aby rzucić niewerbalnie chorus omnia i mrugnąć zaczepnie do chłopaka, gdy wszystkie jego ogłoszenia uniosły się w powietrze. Spokojnie pozbierała unoszące się kartki, aby podejść do niego i wręczyć mu wszystkie.
-To co się stało z twoim zwierzakiem? Sama straciłam sowę i choć nie była najlepsza to i tak trochę szkoda - zagadała jeszcze, uśmiechając się lekko, kącikiem ust. Odwróciła się w stronę swoich walizek, ale tych już nie było. Najwyraźniej skrzaty zrobiły swoje, co przyjęła z szerszym uśmiechem. - Jak widać, mogę ci pomóc od razu. To gdzie jeszcze je rozkleiłeś? - dopytała, chowając różdżkę do kieszeni spodni, czekając wyraźnie na wskazanie kierunku. Mniej irytacji, więcej pomagania innym, więcej nauki i samodzielności. Skoro tak brzmiały jej postanowienia na ten semestr, dlaczego miałaby nie zacząć od razu?

@Eskil Clearwater

Nie chciało mu się tego wszystkiego zbierać. Mógłby siedzieć i warczeć na ludzi ale to do niego nie pasowało. Może nie należał do najmilszych osób na świecie ale też nie będzie przecież buczeć na przypadkowo spotkanych ludzi. Chciałby zrzucić całą winę na harpię, ale tym razem nie mógł. Był po prostu niewyspany i zirytowany, że musiał sprzątać po sobie pod groźbą wymyślnego szlabanu. Naprawdę ci prefekci nie mieli co robić tylko się czepiać niewinnych osób. A bałagan? Co z tego?! Skrzaty mogą to posprzątać, co nie? Co z tego, że nie mają pojęcia, iż ogłoszenie jest już nieaktualne. Zbieranie tego było dla niego katorgą choć wystarczyło jedynie kilka sprawnych zaklęć i byłoby po kłopocie. Nie, jemu nie chciało się robić nawet tego. Wyraz twarzy dziewczyny złagodniał, nawet zobaczył na jej ustach zalążek uśmiechu i chciałby odwzajemnić się tym samym, ale musiał usiąść i westchnąć głośno. - Głupio, że macie dormitorium w wieżach. Na gacie Merlina, to tysiąc schodów i to codziennie. - aż jej współczuł (!), a przemawiał tonem lenia pełnoetatowego. Powinien zaoferować pomoc, ale w chwili obecnej z tym zwlekał bo nie chciało mu się wstawać z tej wygodnej ławki do czasu aż nie przywoła do siebie wszystkich rozrzuconych po podłodze ogłoszeń. Odebrał plik kartek. - O, dzięki, szybko ci poszło. - przynajmniej to mu "odeszło", a miał do przejścia jeszcze kilka pięter. - Znacznie fajniej było je rozwieszać niż teraz zbierać. - westchnął głośno aby pokazać jak on to bardzo cierpi w tym trudnym zadaniu przemieszczania się między piętrami w imię nudnego sprzątania. - To co się stało sowie? - zapytał z zaciekawieniem bowiem miło było spotkać kogoś kto zna uczucie "straty pupila". Pomińmy fakt, że nie lubił Pokraki. Nie potrzebował pocieszenia w tej kwestii, ale ogólnie nie lubił jak jakiekolwiek zwierzę, które chwilę wcześniej trzymał na kolanach czy dotykał nagle umierało i to w tak drastyczny sposób. - Profesor Dear ma kota. Krwiożerczego kota. I ten kot przylazł w Norwegii do mojego pokoju, wlazł do terrarium tego kameleona... - zastukał palcem w ruchome zdjęcie gada - ... i go zżarł. Wdepnąłem w jelito! Ale się wkurzyłem, mówię ci. Chciałem zrobić aferę stulecia ale się okazało, że ten kot jest opiekunki domu i nie mogłem. Ale ona w ogóle fajnie zareagowała i powiedziała, że dostanę w zamian małego kociaka jak urośnie. I ten kociak jest dzieckiem tego mordercy i zaczynam się zastanawiać czy profesor Dear nie chce mi wcisnąć w ręce potwora. - ależ się rozgadał! Od razu streścił całą historię, nawet jeśli szczegóły dziewczyny nie interesowały. Miło jest opowiadać o tym strasznym wydarzeniu i tym samym rozpowiadaniu o krwiożerczości kota nauczycielki eliksirów. Skierował wzrok w miejsce gdzie przed momentem stały walizki. Super, nie musiał udawać dżentelmena i oferować swojej pomocy. - No i za to skrzaty się lubi. - przyznał nieco weselej i podniósł się, przeciągając przy tym jakby dopiero co wstał z łóżka. - Na wszystkich korytarzach, niestety. - nie wierzył, że będzie się jej chciało poświęcać swój wolny czas na sprzątanie za niego z nim tego syfu, ale też nie zamierzał się upewniać czy jest świadoma ile to roboty. Skoro tak dobrze poszło jej z tymi ogłoszeniami tutaj...

| zt x2

Szkoła zachwyciła ją równie mocno, jak przytłoczyła wielkością. Będąc tutaj po raz pierwszy, wyjścia szukała tyle czasu, że w końcu zrezygnowana poprosiła o pomoc rozbawionych jej brakiem znajomości szkoły uczniów. Czy za drugim razem poszło jej lepiej? Nie. Po spotkaniu z dyrektor Wang, które przeciągnęło się do późnych godzin wieczornych lub, jak kto woli, wczesnych godzin nocnych, Rhode ponownie skończyła w labiryncie nieskończonych korytarzy. Nie śpieszyło jej się - właściwie to nawet jakąś przyjemność czerpała przechadzając się nieznanymi sobie ścieżkami. Z jednej strony czuła szczyptę ekscytacji, niczym myszkująca po nocy uczennica, z drugiej, uznawała to za rozeznanie w terenie. Im więcej wie o szkole, tym łatwiej będzie jej wczuć się w to, co dzieje się w jej murach, a o czym - jak miała nadzieję, wkrótce będzie słyszeć z ust zamieszkujących jej uczniów.
Szła korytarzem, który wydawał się jej znajomy, sunąc palcami lewej ręki po ścianach - badając nierówny, kamienny budulec, zagłębienia z drzwiami, uprzejmie omijając ramy zamieszkałych obrazów (niektórym życząc już dobrej nocy). Przestała, gdy stanęła przed tablicą pełną ogłoszeń. Jakiś czas poprosiła listownie szkolnego woźnego, by ten rozwiesił wysłane przez nią plakaty informacyjne. Uczniowie w końcu musieli dowiedzieć się jakoś o projekcie - co z tego, że technicznie cała papierkologia po jej stronie była załatwiona, jeśli spotkania obejdą się bez echa? Szukała wzrokiem odpowiedniego ogłoszenia.
— Kółko, kółko, trening quidditcha, kółko, zgubiony szczur, petycja o odwołanie profesora Pattona... — czytała pod nosem, jak to miała w zwyczaju, przesuwając wzrokiem po rozwieszonych kartkach. Słyszała zbliżające się kroki, ale nie odwróciła nawet głowy - w końcu była zajęta czymś innym.

  Wieczorne dyżury na korytarzach były w zasadzie jego ulubionymi. Cisza, spokój, od czasu do czasu jakiś niesforny uczeń, którego zapewne i tak puściłby bez konsekwencji z nakazem powrotu do dormitorium. Miał wrażenie, że najbardziej niesforny rocznik opuścił mury tego budynku w czerwcu, a jego następca nie szykował się tak prędko i nie zmieni tego nawet sytuacja z dumbaderem. Przed murami szkoły się nie liczy. Tak czy siak spokój królował na hogwardzkich korytarzach późnym wieczorem.
  Voralberg ziewnął, z kulturą zakrywając usta dłonią. Nie zdarzało się, aby ziewał o tak wczesnej – dla niego – porze, ale dziś był zasadniczo dość zmęczony. Musiał przyzwyczaić się do nowego trybu życia i szkolnej codzienności, a ku temu potrzebował jeszcze kilku dni, do tygodnia być może.
  - Szara Damo, Ty tutaj? – zapytał, mijając ducha Ravenclawu, który zwykle stacjonował przy ich dormitorium, tym razem jednak korzystając ze spokoju, jak widać Helena postanowiła trochę pozwiedzać. Kiwnął do niej uprzejmie głową. Darzył ją dość sporym szacunkiem. Absolutnie nie zdziwił się jednak, że jedyne co dostał w odpowiedzi to delikatny uśmiech znikający powoli w drzwiach pustej klasy. Typowa Szara Dama. Nie znał bardziej introwertycznej osoby.
  Minął kolejny róg, skręcając na rozwidleniu w prawo i już w oddali dostrzegł sylwetkę przy tablicy ogłoszeń. Zakręcił ostentacyjnie oczami i powoli zaczął zbliżać się do jednostki, nawet nie próbując ukrywać swojej obecności, co by jej nie wystraszyć. Z początku myślał, że to ktoś z kadry – w końcu uczniowie raczej próbują z reguły ukrywać swoją obecność o tej porze – ale zbliżając się uznał, że ma jednak do czynienia z kimś młodszym.
  - Przebywanie o tej porze poza dormitorium jest niewskazane, panno… – panno… jak się nazywała? Absolutnie nie kojarzył tej twarzy, a pierwszoroczną na pewno nie była. Czyżby nowa studentka z wymiany? Zdziwiłby się, ale nie mógł wykluczyć takiej opcji.

Wygląda na to, że jej prośba została zignorowana, albo - jak wolała wierzyć, ktoś zwyczajnie zapomniał o przesłanych przez nią plakatach, bowiem na tablicy ogłoszeń nie znalazła tego, czego szukała. Szczęście w nieszczęściu, przeczuwała, że może się tak stać. Pogrzebała w pozornie niewielkiej torebce, opuszkami palców trafiając na przedmioty wszelakie: od książek w ilości wręcz ciężkiej do uzasadnienia, przez uzdrowicielski kitel, po wszelkiej maści fiolki, słoiczki i pudełeczka. W końcu trafia jednak na rolkę pergaminu - własnoręcznie stworzony informator dla uczniów, który zaklęciem przykleja w centralnej części tablicy, odchodzi do tyłu na krok i podziwia swoje dzieło.
W pierwszym odruchu nawet nie sądziła, że to do niej kierowane są słowa, dlatego też początek zdania umknął jej gdzieś, nie zatrzymując się w drodze od wpadnięcia jednym uchem, po wypadnięcie drugim. Ot, szum jakiś. Jednak spojrzała się w bok, ciężko było nie zauważyć, że mężczyzna patrzył wprost na nią. Panno?
— Fairley — odpowiedziała, szybko chcąc jednak ukrócić dystans nadawany używaniem nazw stanowisk, czy zwracaniem się do siebie per "pani" - ale proszę, przejdźmy na ty, jeśli oczywiście pozwolisz. Rhode.
Można to zrzucić na zmęczenie lub późną porę, ale Rhode nie zauważyła karcącego tonu, sugerującego, że robi coś nie tak. Właściwie jedyne, na czym skupiła uwagę to nietypowe spojrzenie profesora, domniemała, że nim był. Błyszczało ono bladym blaskiem, bielą wręcz nienaturalną, która budziła pewnego rodzaju dyskomfort. Pod naciskiem takich spojrzeń można się łamać i kruszyć.
— Domyślam się, że ktoś wysłał Cię, by mnie odprowadzić do wyjścia? Jeśli tak, możemy już ruszać, na dzisiaj załatwiłam już wszystko, czego potrzebowałam.

  Przeszło mu przez myśl, czy aby nie była pod wpływem środków odurzających. Jej lekko zaspane spojrzenie kazało mu myśleć, że nie dotarło do niej to co właśnie powiedział. W ciszy jednak czekał na jakąkolwiek odpowiedź, a kiedy usłyszał jej nazwisko otworzył usta do rozpoczęcia, czy raczej powtórzenia wywodu jaki wyrzucił z siebie chwilę wcześniej. Nie było mu jednak dane wyrzucić z siebie nawet głoski, bowiem skutecznie został… zagadany? Lub raczej zaskoczony. Jak to na „Ty”? Z uczennicą? Jeszcze jakby była po szkole to pół biedy, ale tak w szkolnych murach? W jego spojrzeniu widać było wybicie z pantałyku i kompletną konsternację. Otrząsnął się jak z pewnego rodzaju delikatnego transu i spojrzał to na nią, to na tablicę ogłoszeń, to znów na nią, kompletnie nie wiedząc co powiedzieć. Miał się przedstawić? Z zamyślenia został wyrwany dopiero, kiedy zadała kolejne pytanie.
  - Do wyjścia? – zapytał jeszcze bardziej skonsternowany unosząc palec do góry i lekko kierując go to ku drzwiom wejściowym, to lekko za siebie, jakby miał rozdwojenie jaźni. – Ale dormitoria są w tamtą stronę. – choć w sumie to zależało czyje… ale jakoś nie wyglądała mu na Ślizgonkę. I wtedy go olśniło. Patrzył na nią tyle czasu, a dopiero teraz tu i ówdzie dostrzegł delikatnie zarysowane zmarszczki mimiczne, nieco dojrzalszy wyraz twarzy i połączył kropki. Merlinie…
  - Wyjście, tak. – gdyby się czerwienił, to spaliłby buraka godnego największego ogrodnika wszechczasów. Z kolei teraz trochę zbladł, mając cichą nadzieję, że dziew- kobieta ponownie puści mimo uszu jego stwierdzenie o dormitorium. Co za wstyd! Jak mógł uznać, że była uczennicą. Zapewne to jakaś stażystka, nowa asystentka albo o zgrozo nauczycielka. Wtedy to by oznaczało, że pomylił się w szacowaniu jej wieku dość znacznie. Czy nie był to komplement?
  Choć miał ochotę uciec w tym momencie w drugą stronę, to powoli ruszył za nią jak na ścięcie. [zt, będziemy już pisać przy bramie]

Jakoś tak średnio miała ochotę wysilać się i pomagać w kole. Niby zapisała się do dwóch i niby często czerpała przyjemność z uczenia się na nich ciekawych rzeczy, ale czasami to czuła się, jakby wykorzystywano ją do darmowej pracy niekiedy bardziej pasującej do woźnego Hogwartu. Sprzątnij to, ułóż to, załatw to. Przychodziła na koło dotyczące zaklęć oraz transmutacji, aby szkolić się na potężną czarownicę i odkrywać tajniki wiedzy, a potem musiała przerwać oczami, gdy słyszała, że ma ozdabiać szkołę. O Merlinie, ależ nudne zajęcie. No i do tego było już po Halloween, więc niestety odpadały najlepsze pomysły na różnego rodzaju dekoracje ścian czy sal związane z duchami. Dłuższą chwilę podczas zajęć, kiedy skończyła dużo szybciej niż inni test z ONMS, rozmyślała nad tym, co niby mogłaby przygotować, aby mieć zadanie z głowy, a jednocześnie minimalnie przyjemnie spędzić czas. Należało postawić na motywy jesienne, to jedyna droga. Nie tak źle, Hex uważała tę porę roku za jedną z najbardziej urokliwych, a do tego zawsze w pełni korzystała z owoców lasu podczas października. Po zjedzeniu kolacji przeszła się korytarzami, wpatrując odpowiedniego pomieszczenia do przemeblowania. Wszystkie jednak wydawały jej się kompletnie bez potencjału. W ten sposób dotarła aż pod tablicę ogłoszeń, gdzie często rankiem zaglądała, aby sprawdzić czy coś nowego się pojawiło. Samych ogłoszeń nie planowała ruszać, aby przypadkiem jej się dodatkowo nie oberwało za jakieś machlojki. Ale już okolicę jak najbardziej mogła. Za pomocą różdżki przywołała nieduży stolik, ustawiła go pod ścianą i podsunęła dwa krzesełka. Planowała ustawić na stoliku "bukiet", ale nie z kwiatów, a z żółtych, czerwonych i brązowych liści ora gałązek. Tak typowo jesiennie. Pomagała sobie znanymi sobie zaklęciami, skupiając się na transmutacji. Niekiedy nie udawało się i zaczynała od nowa, klnąc pod nosem. Ale po paru minutach wyczarowała całkiem ładny zbiór w wazonie. Teraz czas na pozostawienie tu i ówdzie kupek szyszek, żołędzi oraz sztucznych grzybków. Utworzyła jednego z plastiku, a później już stare, dobre Geminio załatwiało sprawę. Ozdobiła wiele kątów. Same krzesła zamierzała w pewien sposób... odmalować. Używając Exemplar przemieniła ich kolor w coś a'la paletę jesiennych barw, gdzie ciągle mieszały się ze sobą, płynnie przechodząc z jednego odcienia w drugi. Ten kącik przy tablicy wyglądał już przyzwoicie. Podeszła więc do głównego punktu, gdzie naniosła wzory głównie różnych rodzajów grzybów, które pokryły całą tablicę. Dalej uznawała to za dość bezsensowne zajęcie, ale może jakiś pierwszoroczniak uzna, że to naprawdę cool. Hex nie zamierzała się przyznawać, że to ona tutaj ozdabiała szkołę. Przynajmniej mogła to robić w całkowitej samotności, bo było już późno i nikt tutaj nie przebywał. Zdecydowanie wolała pracę w pojedynkę. Z inną osobą pewnie zeszłoby dziewczynie za dużo czasu. A tak sprężyła się i w ledwie pół godziny ten kawałek placówki nabrał bardzo jesiennego klimatu. Jeszcze na moment się wycofała, aby spojrzeć na wszystko z oddali i ocenić efekty. Perfekcyjne to to dzieło nie było, ale Gryfonce w ogóle nie zależało na tym, aby włożyć w to całe serce. Po prostu chciała mieć zadanie z głowy. Po wszystkim schowała różdżkę i chwyciła swoją torbę, aby wycofać się korytarzem do dormitorium.

/zt