Wakacje, choćby i krótkie, trwające dwa tygodnie, należały się im jak psu buda. Życie studenta Hogwartu nie należało do najłatwiejszych. Każdy nauczyciel wychodził z założenia, że jego przedmiot jest najważniejszy i zawalał ich testami czy pracami domowymi. Do tego dochodziła jeszcze praca, która również zajmowała myśli i zabierała czas. I gdzie w tym wszystkim czas dla samego siebie? Czas na odpoczynek, relaks, przyjaciół, miłostki? Jak nie miało się zmieniacza czasu, to trzeba było wybierać, ustalać priorytety. I raz na pół roku cieszyć się z tego, że nowa dyrektorka zabrała ich w takie fajne miejsce. Zresztą, po co wyjeżdżać, skoro nie chciało się korzystać z dobrodziejstw tego małego raju na ziemi? Tak więc Julka korzystała, co manifestowała poprzez wybór słodkiego jak diabli drinka, którego w normalnych okolicznościach raczej by nie wybrała. Tak jak i nie paliłaby fajek na oczach wszystkich. W końcu plotki niosły się z prędkością błyskawicy i zawodowa pałkarka ze szlugiem w ustach to niemalże gotowy przepis na jakieś niepochlebne komentarze. Ale! Ferie rządzą się swoimi prawami, a Brooks w dalekim poważaniu miała to, co sądzą inni. Żyła po swojemu i było jej z tym dobrze.

- Na pewno lubisz? – zapytała z uśmiechem widząc, jak Robin zaciąga się papierosem. Najwyraźniej była raczej niedzielnym palaczem, bo po z wyrazu twarzy Ślizgonki wyczytać można było, że zaciąganie się dymkiem nie należy do jej ulubionych słabostek. I dobrze, fajki to zgubny nałóg, z którym trzeba walczyć jak z Czarnym Panem. Albo z inflacją.

Gdyby więcej osób wykazywało się takim luźnym podejściem jak Robin, i podobnie jak ona potrafiliby słuchać, zamiast cały czas gadać, to może krukonka otwierałaby się nieco częściej, niż od wielkiego dzwonu. A może to po prostu urok Ślizgonki tak na nią działał? Co by to nie było, bez wątpienia miała ochotę powiedzieć jej więcej, bo dziewczyna sprawiała po prostu wrażenie godnej zaufania. Zresztą, wystarczyło spojrzeć na barmana, który to bez mrugnięcia okiem oddał jej fajki, a gdyby go tylko poprosiła, to zapewne oddałby jej zarobione dzisiaj napiwki od pijanych Brytyjczyków.

- Nie dodałam niczego, czego sama byś mi nie powiedziała

- No i właśnie tego się obawiam! – wyszczerzyła się wesoło, upijając kilka kolejnych łyków. Nie pamiętała dokładnie, o czym rozmawiały wtedy w Łazience Prefektów, ale była przekonana, że była szczera. A to nie wróżyło niczego dobrego, bo to, co myślała, bardzo rzadko pokrywało się z tym, co chcieliby słyszeć inni. Może właśnie dlatego ten wywiad był taki inny? Bo właśnie nie gryzła się w język? Pytanie tylko, czy nie odbije się to Krukonce czkawką, ale na takie zastanawianie się „co by było, gdyby…” było już za późno. Na szczęście był alkohol i rozrywki, a te pozwalały zapomnieć o wielu rzeczach. No i miała zacne towarzystwo, spragnione zabawy w równym stopniu, co piwa.

- Masz na myśli tego żółwia czy ogólnie Malediwy? Bo w obu przypadkach nie będziesz się nudziła – odpowiedziała, odkładając na blat pustą szklankę po drinku i dając się zaciągnąć Dopplerównie w tylko jej znanym kierunku.

- Nie lubię imprez gdzie trzeba płacić za wejście,  zazwyczaj potem są prawdziwym rozczarowaniem - oznajmiam Irvette i grzecznie czekam aż wyciągnie ona galeony z kieszeni i zapłaci zarówno za mnie i za siebie; z jakiegoś czystego przyzwyczajenia, że ktoś to zrobi, bo zwyczajnie już mknę ku jakimś dziwnym rzeźbom żółwiowym, starając się ocenić jak one zostały stworzone. De Guise może albo się awanturować, albo po prostu dołączyć do mnie spokojnie.
- Chodźmy spróbować jakiś trunków ciekawych. Albo... Innych rzeczy... Strasznie tego dużo, co myślisz? - zagaduję wesoło Irvette. Dziś założyłem piękną, błękitną koszulę i wielkie jeansy w moim stylu lat 80. Mam też gigantyczne, żółte okulary i już żałowałam, że nie są zielone, żeby pasowały do tego powolnego motywu.
- Mam nadzieję, że nie odpłynie - stwierdzam z lekkim niepokojem. Szczerze mówiąc Malediwy są super, ale niepokoi mnie ta wszechobecność wody. Wcale nie mam ochoty się w niej taplać, chociaż kilka razy pobrodziłem po kostki w oceanie. Kładę dłoń w talii Irvette, trzymam mocniej jej ubranie między palcami, żeby nie zgubiła mi się w tłumie ludzi.

Wiele mogła się po Harielu spodziewać, ale zdecydowanie nie tego, że będzie musiała płacić za jego wstęp na imprezę. Przewróciła jednak oczami i wręczyła bramkarzowi trzydzieści galeonów by mogli skorzystać z uroków niecodziennego żółwia. Musiała przyznać, że nie do końca były to jej klimaty, ale musiała wyluzować i pokazać Harryemu, że nie jest wciąż sztywniarą, za jaką wszyscy ją mają.
-Wybierz coś dla mnie. Byle nie zbyt mocnego. - Zostawiła mu gestię alkoholu, poprawiając swoją śnieżnobiałą bluzkę odkrywającą ramiona z dzwoniastymi rękawami. Rozglądała się zaciekawiona w koło myśląc, jak mogą miło spędzić ten czas.
-Nie martw się. W razie czego zadbam, byś bezpiecznie wrócił do brzegu. - Zapewniła go z uśmiechem, gdy położył dłoń na jej talii. Naprawdę zaczynała się do tego przyzwyczajać. Wiedziała też, jak bardzo Harry nie lubi wody więc choć zazwyczaj było to zadanie facetów, tak tym razem ona postanowiła zapewnić mu nieco bezpieczeństwa.
-Och, pójdziemy potańczyć? - Zapytała, gdy zobaczyła, że na parkiecie odbywa się jakiś konkurs, czy inne choreografie. Irv uwielbiała tańczyć, a nie często miała okazję zrobić to poza oficjalnymi imprezami, na których musiała ograniczać się do poprawnych kroków i klasycznej muzyki.