Jestem wymęczony całym rytuałem. Nie wiem do kogo powinienem pójść, co teraz ze sobą zrobić. Wysłałem patronusa do Ryśka, że wychodzę dziś na dłużej i mnie nie będzie. Nadal mu nie powiedziałem, że zrobiłem rytuał i nasze życie wróci do normy, nie musi już mnie niańczyć. Zwlekam z tym tak samo jak odkładałem przywrócenie wspomnień najbliższym. Nie spałem już wieki, ale nadal chodzę z butelką wina po hotelu. Wiem, że wszystko zadziałało, bo w dłoni gniotę list od Camaela. Kiedy go dostałem nie wiedziałem co z sobą zrobić, więc zrobiłem to co robię najlepiej - kupiłem wino. A potem szlochałem w samotności już nie wiem czy z ulgi, szczęścia czy może zmęczenia.
W końcu wracam do hotelu zapuchniętymi oczami, zmęczeniem wypisanym na twarzy i tym nieszczęsnym winem. List nadal ściskam zamknięty w dłoni, bojąc się sprawdzić jego treść. Błądzę bez sensu, nie chcąc wrócić do pokoju i ledwo zauważyłem, że za oknami już jest ciemno. W takim stanie trafiam na Andrzeja, który wychodzi zza rogu korytarza, a ja wpadam na niego z braku skoordynowania.
- Andrew! - mówię i chcę już uciekać, przyzwyczajony że tylko popatrzy nam nie pytająco, nie mając pojęcia dlaczego go zaczepiam. Ale przecież tym razem tak nie będzie. Łapię go za dłoń i patrzę napastliwie. Aż okularki pomarańczowe okularki opadają mi na nos z głowy, przynajmniej zasłaniając czerwone oczy. - Pamiętasz mnie? Masz chwilę? Możemy się przejść? - pytam z nadzieją i już rozglądam się wokół, by znaleźć miejsce gdzie możemy porozmawiać. Ciągnę go gdzieś, nie wiem gdzie, po prostu idę przed siebie. - To było nagłe? Przywrócenie pamięci? Mój brat też już mnie chyba pamięta - pytam ze wzrokiem wbitym pod nasze nogi, zaciskając drugą dłoń na kawałku papieru.

Z pewnością nie spodziewał się po tych wakacjach jakiś szczególnych zawirowań emocjonalnych czy innych tego typu rewelacji. Był tu tylko po to, aby wreszcie nieco odpocząć po tych wszystkich egzaminach. Zwłaszcza, że po raz pierwszy musiał do nich podchodzić w języku, w którym jeszcze nie tak dawno temu jeszcze nie miał takiego dobrego wyczucia. Całe szczęście jednak miesiące spędzone w szkole pomogły mu przywyknąć do angielskiego i posługiwać się nim o wiele lepiej niż robił to na samym początku. W końcu nie miał jak inaczej komunikować się z innymi.
Obecnie nie miał większego pomysłu na to, gdzie mógłby się podziać i po prostu szlajał się po okolicy to tu, to tam, szukając sobie jakiegoś zajęcia. Mniej więcej wtedy usłyszał to jak ktoś woła go po imieniu i odwrócił się w stronę blondyna, który zmierzał w jego kierunku. Nie bardzo wiedział kim właściwie mógł on być. Poza tym, że najwyraźniej również uczęszczał razem z nim do Hogwartu. Czyżby faktycznie mieli się prawo znać, a on po prostu o nim zapomniał? W końcu przez ten czas przewinęło mu się tyle osób, że mógł nie zapamiętać jednej, z którą miał jakiś nikły kontakt.
- Hej! - przywitał się, starając się zamaskować fakt, że rzeczywiście nie miał raczej pojęcia, co do tego kogo właściwie ma przed sobą. Sytuacji na pewno nie poprawił fakt, że blondyn wprost spytał czy go pamięta. - Oczywiście, że tak.
Kłamał w oczywisty sposób. Nie mógł sobie przypomnieć czegokolwiek, ale nie chciał dać po sobie o tym znać. Dopiero po chwili w jego pamięci zaczęły się pojawiać jakieś pojedyncze przebłyski niczym przy wróżeniu z kryształowej kuli. Wciąż jednak nie potrafił sobie przypomnieć czegokolwiek konkretnego.
- Przywrócenie pamięci? O czym ty do cholery mówisz? - spytał wreszcie, ściągając brwi w konsternacji.
Coraz mniej wiedział o co w ogóle w tym wszystkim mogło chodzić, ale faktycznie miał wrażenie jakby coś było na rzeczy. Inaczej na pewno nie czułby i nie widział tego jak kolejne obrazy formują się w jego głowie chociaż wciąż nie miał żadnych słów, którymi nawet mógłby określić chłopaka.

Umówiłem się z Cassandrą w wyjątkowym miejscu chociaż sam o tym nie wiedziałem zanim tutaj nie przyszedłem. Dookoła były ruiny przez które widać było piękne gwieździste niebo. Nastrajało ono niezwykle nostalgicznie. Wielokrotnie zastanawiałem się dlaczego ludzie patrząc w niebo i widząc gwiazdy odczuwają jednocześnie taki smutek i tęsknotę. Spędzając mnóstwo swego czasu wśród mugoli poznałem teorię, że ludzie tak naprawdę nie pochodzą z ziemi tylko dotarli na nasza planetę z kosmosu. Nasze ciała pamiętają o tym na poziomie komórkowym dlatego też reagują w ten sposób na widok gwiazd - tęsknimy za domem. Moje serce na pewno tęskniło za domem - a była nim Cass. Ponieważ dziewczyny jeszcze nie było wyciągnąłem magiczną karimbę, zamknąłem oczy i zacząłem grać jedną z niewielu melodii, których nauczyłem się do tej pory.

Czytała swoje listy po dziesięć razy, za nim wysłała je do Yuriego, bardzo się przestraszyła na wieści o tym, że wylądował w poważnym stanie w Świątyni Westy. Za to jego kreślony piórem pergamin przyglądała spojrzeniem jeszcze więcej razy, niż mogłaby zliczyć.
Bała się tego spotkania. Przeżywała bardzo. Układała w myślach, jak potoczy się ta rozmowa. Martwiła się o niego, jednocześnie nie wiedziała, czy może pozwolić sobie na takie uczucia, w końcu nie wiedziała, czy żywi podobne sentymenty co Yuri. Nie chciała go zawieźć, narobić mu nadziei.
Nie wiedziała, co mogłaby przynieść, ale skoro nie mogli podchodzić do siebie, chyba nie powinna przekazywać mu żadnych przedmiotów. W sumie była tym zdruzgotana. Nie miała pojęcia czy jeśli nic nie przyniesie, to nie zostanie to odebrane przez niego jakoś źle. Pamiętała, jak ojciec był w szpitalu, chciał potrzebne rzeczy, ale to jego asystent się tym zajął no i tato szybko wyszedł ze św. Munga, jak na pracoholika przystało oczywiście mimo sprzeciwu lekarzy.
Wybrał bardzo ładne miejsce na spotkanie. Cassandra zadarła głowę do góry, kiedy tylko przekroczyła próg ruin. Spoglądała w gwiezdne niebo. Gdzieś z oddali słychać było melodie, która wybrzmiewała właśnie z tego miejsca, tak więc puchonka podążyła za nią, aby na miejscu odnaleźć Rosjanina. Nie chciała mu przerywać, więc słuchała, jak grał.
Ubrana w sukienkę niczym księżniczka, a rozpuszczone włosy, chociaż blond niedługo znowu miały przyjąć swoją naturalną spokojną barwę. Bardzo jej tego brakowało — prostoty, normalności Cassandry Walker, dlatego usta zdobił lekki róż, a palce pierścionki.

@Yuri Sikorsky

Cóż szczerze mówiąc też nie działo się nic szczególnego podczas moich wakacji. Głównie dlatego, że po raz pierwszy nie miałem wielu osób z którymi mogłem spotykać się - co raz z kimś innym, bo większość z którymi tak robiłem mnie nie pamiętała. Więc bardzo statycznie jak na mnie widziałem się tylko jedną z nielicznych osób, które mnie pamiętały.
Dość późno stwierdziłem, że pora przypomnieć się każdemu, a kiedy już to zrobiłem nie wiedziałem od czego zacząć. Tak naprawdę spotkanie nie planowałem akurat Andrzejowi zawracać głowy od razu, ale skoro już dosłownie wpadł na mnie, mogłem załatwić najpierw tą sprawę.
Patrzę wyczekująco na kumpla, który wita się ze mną, a potem odpowiada, że mnie pamięta. Nie ma opcji, że bym mu uwierzył, bo jego reakcja po nagłym przypomnieniu sobie mnie po prawie pół roku na pewno nie wyglądałaby tak durnie.
- Andrzej, nie kłam! - mówię oburzony i lekko uderzam go po głowie za to zachowanie. A potem już ciągnę go gdzieś dalej. Lądujemy nagle w jakichś ruinach gdzie ktoś tam przygrywa na dziwnym instrumencie. Ciągnę Parka za portki, by usiadł obok mnie na jakiejś ławeczce i nie był wykryty przez przechodząc obok dziewczynę.
- O jakiś romantyczny wieczór, mówmy cicho żeby nie przeszkadzać. Hm nie wiesz o czym mówię? Na każdego trochę inaczej działa. Po prostu ze mną posiedź i poczekaj, wszystko powinno dość szybko wrócić, przynajmniej tak miała Irvette. Miałem na sobie klątwę i część osób nie widziała kim jest. W tym ty. Nie wiem jak to wybierał ten cały Lodowy... No w każdym razie napisał do mnie brat, więc on też sobie przypomniał - tłumaczę wszystko Andrzejowi i otwieram pośpiesznie list. Wertuję go wzrokiem i wzdycham z ulgą. Ocieram wilgotne oczy i pokazuję Parkowi co mi napisał Cam. Może przynamniej to potwierdzi moje słowa albo nawet poprawi pamięć Andrew!

@Andrew Park

Skończyłem grać muzykę i otworzyłem oczy. Mój wzrok spoczął na nieboskłonie jednak bardziej poczułem niż usłyszałem obecność kogoś innego oprócz mnie. Spojrzałem w bok i zobaczyłem Cass. Wyglądała jak zwykle pięknie. Wstałem i uśmiechnąłem się do niej.
-Cieszę się, że przyszłaś. W tej sukni sama wyglądasz niczym gwiazdy. Gdybym chciał zobaczyć glorię nieboskłonu nie wiem czy powinienem patrzeć w górę czy na ciebie.
Na Merlina! Co się ze mną u licha działo? Przed przyjściem tutaj obiecywałem sobie żadnych takich tekstów, żadnego nawiązywania do uczucia, które mnie wypełnia niczym huczący ocean ale kiedy na nią patrzyłem nie byłem w stanie się powstrzymać. Była tutaj taka piękna, taka... taka po prostu jak ona. Idealna w każdym celu. Niemal siłą musiałem się powstrzymywać, by nie podchodzić do niej bliżej ale moja kuracja jeszcze nie dobiegła do końca i mimo tego, że trzymałem się znacznie lepiej nie byłem jeszcze w pełni zdrowy i mogłem ją zarazić. Niemniej patrząc na nią czułem jakbym się rozpływał.

@Cassandra Walker

Biorąc pod uwagę to, że te wakacje mogły być dla niego ostatnią okazją do tego, aby jednak zintegrować się z uczniami Hogwartu to chyba jednak powinien nieco więcej od siebie dać, żeby się dobrze bawić i pozostać przez nich zapamiętanym. Na tę chwilę w zasadzie niewiele miał za sobą poza próbami odczytywania przyszłości ze szklanej kuli, która przypominała właściwie bardziej penisa niż kulę oraz raczenia się lokalnymi winami.
Jeśli tylko wcześniej faktycznie wiedział jak naprawdę przedstawiała się sytuacja to zapewne zareagowałby nieco inaczej. Jednak w takich okolicznościach starał się po prostu udawać, że wszystko było w jak najlepszym początku i zachowywać się naturalnie. Tak jak robiłby to przy każdym znajomym, którego jakimś cudem zdarzyło mu się na chwilę zapomnieć.
- Ej! - wyrwało mu się bezwiednie, gdy tylko poczuł uderzenie w głowę, a później został po prostu dalej pociągnięty w jakimś nieznanym kierunku.
Przelotnie zerknął właściwie na parkę, która niby miała spędzać w pobliskich ruinach podobno romantyczny wieczór. Sam nie bardzo czuł taki klimat. Być może dlatego, że właśnie siedział obok nieznanego mu chłopaka, którego podobno zapomniał.
- Czyli mówisz, że to klątwa jakiegoś Lodowego Cukierka, przez którą ludzie cię zapomnieli na miesiące? Brzmi niewiarygodnie - skomentował, nie bardzo wiedząc czy faktycznie taka opcja była możliwa.
Z drugiej strony skoro żyli w świecie pełnym magii to dlaczego by nie? Wiele rzeczy, które mugolom w głowach się nie mieściły były dla nich jak najbardziej osiągalne.

Ładnie grał, wygrywana przez niego melodia bardzo dobrze wpasowywała się w to miejsce. Samo przyjście tu wydawało się czymś mistycznym, nie tylko spoglądając w gwiazdy, widoczne przez niedokończoną kopułę ruiny, ale coś w powietrzu czarującego niczym zapach eliksiru miłosnego. Niemal Cassandra wyczuwała woń sierści mokrego psa, musu truskawkowego i lawendy.
Jego brązowe oczy spoczęły na niej, gdy tak nagle przestał grać. Wiedziała, że to tylko kwestia chwili nim wyczuje jej obecność, ale zaskoczył ją. Uciekła spojrzeniem w dół na swoje nogi, które zdobiły ciemne, niczym niewyróżniające się baleriny. Na jej twarzy wydostał się lekki rumieniec, prawa ręka powędrowała do włosów, które lekko opadły na twarz; sięgnęła i schowała kilka kosmyków za ucho; były takie gęste, grube zawsze uciekały.
Patrzyła na niego dzisiaj trochę inaczej, oczywiście nadal była Cassandrą Walker, a jednak widziała dzisiaj lepiej jego twardą szczękę, umięśnione ciało, nie wyglądał słabo, a wręcz przeciwnie, w końcu chorował, a ona widziała w nim coś, czego wcześniej nie dostrzegała przez swój strach. Tym razem jej serce chciało gnać do niego. Tak więc zrobiła kilka kroków do przodu i nagle zatrzymała się, jakby wybudzona z transu amortencji przez jego słowa.
- Oj... dziękuję.- Jej twarz bardziej poczerwieniała, nie wiedziała, jak ma odpowiadać na jego komplementy, na jakiekolwiek miłe słowa. Zawsze robiło jej się głupio. Jej głowa na chwile uciekła gdzieś w bok, a oczy rozbiegły się zawstydzone. Jednak Cassie dzielnie podniosła głowę do góry i ponownie skupiła się na Yurim.
- Nie wiedziałam, że umiesz tak pięknie grać. - Nie była muzykalna, nawet nie wiedziała, jak się ten przedmiot nazywa, ale bardzo jej się podobał.
- Jak się czujesz? - Dodała po chwili, a jej ciepłe spojrzenie niebieskich oczu chciało objąć go całego. Martwiła się o niego, czując swoje uczucia, ale jednocześnie tego miejsca, jakby były wzmacniane przez amortencje, lekko i przyjemnie niż ogłupiająco czy drastycznie. Wszystko współgrało ze sobą idealne.

@Yuri Sikorsky

Uśmiechnąłem się słysząc komplement z jej ust. Spojrzałem na karimbę.
-Dziękuję. Prawda jest taka, że znam jedynie kilka melodii. Znalazłem ten instrument zaraz trochę po tym jak wyłowiłem Anię z wody. Na szczęście w naszych czasach nie trzeba umieć grać, by rozkoszować się muzyką - uniosłem różdżkę. -Cantus Musica.
W przestrzeni znikąd i zewsząd zaczęła płynąć po cichutku muzyka nie utrudniając rozmowy.
-Nie znam za dobrze włoskiego ale przynajmniej znam na tyle, by rozpoznać, że ta piosenka jest w tym języku - roześmiałem się krótko co skończyło się kaszlem i krwią.
-Czuję się w miarę dobrze ale czasami nadal mam ataki kaszlu jak widać. Przepraszam, że pozwoliłem ci patrzeć na mnie w takim stanie. Co prawda kuracja westalek działa cuda ale potrzebuję kilku dni żeby stanąć na nogi.

@Cassandra Walker

Miała bujną wyobraźnię. Czasami sobie siadała, nuciła pod nosem piosenki jednego ze swoich ulubionych wykonawców i poddawała się marzeniom, o tym, że pięknie gra na skrzypcach lub daje koncert fortepianowy, lub cokolwiek, za co wszyscy patrzą na nią jak na kogoś wyjątkowego. Nie chodziło nawet o to, że Cassandra chciała być gwiazdą popu czy kimś podobnym nic z tych rzeczy. Jej fantazje rozchodziły się na różne sfery życia. Brakowało jej poczucia bycia podziwianą, z drugiej strony nie chciała być widoczna. Yuri sprawiał, że była dostrzegalna. Rozświetlał ją na moment swoimi komplementami, a ona nie wiedziała, czy ma dziękować, czy uciekać i czy to wszystko prawda.
- Dobrze, że Ani nic się nie stało. - Dobrze, że tam byłeś. Chciała dodać, ale nie odważyła się na tak śmiałe słowa.
- To prawda. - Potwierdziła, nim sprawił, że muzyka sama zaczęła grać za pomocą zaklęć.
- Też tak sądzę. - Uśmiechnęła się do niego nieśmiało. Również nie znała włoskiego, ale ze słyszenia można było po prostu zorientować się, że to właśnie słowa tego języka.
Przestraszyła się, kiedy zaczął kaszleć. Chciała do niego podejść, wyciągnąć rękę i... właśnie nie wiedziała, co chciała zrobić, skoro nie mogła. Nie mogła do niego podejść i wesprzeć go, chociaż dotykiem dłoni, która zadrżała, złapała za rękaw swojej sukienki i ucisnęła go zdenerwowana, a następnie poprawiła, nie chcąc dać po sobie poznać, że bardzo ją to poruszyło.
Jego słowa trochę pocieszyły jej serce, ale nie straciła czujności.
- Jak...- Przełknęła rosnącą gulę w gardle, a głos lekko zadrżał.- Jak to się stało? - Zapytała, nie wiedząc jakim cudem Yuri zaraził się tak poważną chorobą.

@Yuri Sikorsky

Zastanowiłem się chwilę nad odpowiedzią na pytanie zadane mi przez Cassie ale w końcu postanowiłem niczego nie ukrywać. Mogła się zmartwić ale gdybym pominął jakieś szczegóły a dowiedziałaby się o nich z innego źródła mogłaby potem mieć do mnie słuszne pretensje.
-Byłem na opuszczonej wyspie. Spotkałem tam dziewczynę, która przedstawiła się jako Dear i wybraliśmy się razem na eksplorację opuszczonego szpitala. Były gryzonie, gnomy, wizje, w piwnicy nawet była cała armia inferiusów jednak zaraziłem się prawdopodobnie pijąc płyn z nie tej fiolki co trzeba. Niestety nigdy nie byłem lotny w eliksirach.
Chwilę zamilkłem.
-Przepraszam ale chciałbym wrócić do pytania, które zadałem ci na karnawale. Jeśli nie chcesz nie odpowiadaj na nie tylko proszę nie uciekaj - uśmiechnąłem się słabo. -Czy zechcesz ze mną być? Nie mówię od razu o jakichś obietnicach dozgonnej miłości. Po prostu czy chcesz być moją dziewczyną? Zobaczyć jak nam jest razem ze sobą?

Nikt nie lubił być okłamywany, Cassandra również nie popierała takich praktyk, ale czy nie każdy kłamał? Wszyscy zaparcie wierzyli w to, że są szczerzy, chociażby ze sobą samym, a innych po prostu czasami trzeba było okłamać, żeby ich nie zranić. Przez brak asertywności, puchonka była podatna na manipulacje. Nie lubiła nikogo ranić, dlatego jej słowa czasami były po prostu grzecznościowe, ale czy naprawdę uważała, że to są jej szczere słowa? Pragnęła w to wierzyć, a jednak wątpiła w komplementy innych, miłe zdania kierowane w jej stronę dlaczego? Czyżby sama oszukiwała i grała w te życiową tak bardzo ludzkom grę?
Odpowiedź Yuriego brzmiała wręcz nieprawdopodobnie, jakby opowiadał bardzo dobrą bajkę.
Dziewczynę? Nie mogła uwierzyć w to, że zwiedzał jakieś opuszczone miejsce z dziewczyną, którą spotkał przypadkiem na wyspie? Dear to nazwisko coś jej mówiło, to był chyba ten sławny ród, który miał sklepy z eliksirami.
Jednak nie tym się przejęła. Najbardziej poruszyło ją to, co powiedział później, ryzykował własne życie, wypił z podejrzanej fiolki. Czy chciał umrzeć? Czy to była jej wina? Mogła nie uciekać tylko odpowiedzieć cokolwiek... Nie rozumiała, czemu się tak zachowywał, ale nic nie odpowiedziała.
Ponownie ponowił pytanie, na które zabrakło wcześniej jej słów, a teraz musiała się z tym zmierzyć.
- Ja... - Uciekła wzrokiem gdzieś w bok, ręce splotła przed sobą, zaciskając nerwowo palce na sukience.- Wiesz...znaczy się.- Miała wrażenie, że robi się cała czerwona na twarzy, nawet jeśli tylko lekki rumieniec ozdobił jej policzki.
- Nigdy nie byłam w związku. - Niemal wyrzuciła na jednym tchu, czując się jak idiotka.
Nie potrafiła na niego spojrzeć, bała się, że ją wyśmieje, albo – co gorsza – nic nie odpowie i zaleje ich milcząca, rozrywająca cisza.

@Yuri Sikorsky

Spojrzałem na Cassie. Kiedy stała taka niepewna jedyne na co miałem ochotę to podejść, przytulić ją i zapewnić, że wszystko będzie w porządku. Ale nie mogłem tego zrobić przy okazji nie narażając ją jednocześnie na zarażenie.
-Może mi nie uwierzysz ale ja również nie byłem nigdy w związku. Najpierw 10 lat w Durmstrangu, a następnie tryb mojego życia nie pozwalały na żadne poważne uczucia względem innej kobiety. Niemniej jednak chcę to zmienić. Znalazłem pracę jak na poważnego faceta przystało, odkładam pieniądze na dom, myślę nad jakimś zwierzakiem. Sztuki walki nadal będą dla mnie ważne ale nie chcę zajmować się zawodowo walkami. Chcę stać się mężczyzną, z którego rodzina i znajomi mogą być dumni.
Zamyśliłem się chwilę.
-Nie chcę zmuszać cię do odpowiedzi już teraz. Widzę ile cię to kosztuje. Proszę zastanów się nad tym na spokojnie. Jeśli chciałabyś żebym był dla ciebie kimś więcej niż znajomym, żebyśmy byli parą spotkajmy się w ostatnią noc wakacji na moście zakochanych. Jeśli nie będziesz chciała ze mną być po prostu nie będziesz musiała tam przychodzić. Zgadzasz się na to?

@Cassandra Walker

Nie rozumiała, dlaczego odczuwa silną potrzebę ucieczki. Tylko że uczuć nie należało rozumieć, je się czuło i albo one były, albo nie. Przez chwile wstyd zalał jej ciało, parzył niemiłosiernie, nie brał żadnych jeńców, dlatego i jej policzki pokryły się rumieńcem, nawet jeśli lekki puder na jej twarzy to miał ukryć — nic z tego.
Wtedy on zaczął mówić. Słuchała go, zastanawiając się, czy dobrze ją zrozumiał. Czy oboje mają na myśli to samo, jeśli mowa o związku, relacji z drugim człowiekiem. On był straszy, z pewnością miał więcej doświadczenia w tej kwestii. Ona młoda, niepewna nawet swojej przyszłości.
- Dobrze. - Szepnęła, ale w obawie, że Yuri jej nie usłyszy, powtórzyła głośniej.
- Nie chce, żebyś się zawiódł na mojej osobie. - Dodała nieśmiało, nadal ciężko było jej patrzeć mu w oczy, dlatego jej wzrok błądził gdzieś obok niego.

@Yuri Sikorsky

Czułem się jakbym przebiegł właśnie długi maraton. Moje serce biło zdecydowanie szybciej niż normalnie, a na policzki wstąpił mi na pewno lekki rumieniec, gdyż czułem, że bije od nich ciepło. Dziewczyna nawet sama nie wiedziała jak mocno na mnie działa. I nie mówię tutaj tylko o jej atrakcyjności. Sama jej obecność działała na mnie kojąco niczym balsam.
-Boję się raczej, że to ty możesz się zawieść na mnie - powiedziałem zaskoczony jej słowami. -W końcu cóż mam do zaoferowania? Jestem po prostu sobą. Nie mam tego co ma zapewne większość młodszych ode mnie chłopaków. Nie mam szalonych pomysłów, nieograniczonej kreatywności, jakiejś nietypowej pasji. Mogę ci zaoferować jedynie moją miłość.

@Cassandra Walker

W zasadzie gdyby Andrzej proponował uczniom Hogwartu odczytywanie z penisa, pewnie nagle miałby naprawdę dużo znajomych, biorąc pod uwagę preferencje dużej grupy chłopców. Gorzej, że po tych propozycjach byłyby dwie opcje. Pierwsza: nagle miałby te pełne ręce roboty i to takiej co chętnie nie chwaliłby się rodzicom; druga: musiałby tłumaczyć dokładnie na czym tak naprawdę wróży i zawiódłby masę osób! Sam Andrew powinien ustalić co jest gorsze!
W każdym razie, pozostawiając te niesamowicie interesujące kwestie możliwych biznesów Andrzeja, do których powinniśmy wrócić pewnego dnia, póki co najpierw przypomnijmy sobie co tu robimy (no, a raczej Park powinien przypomnieć sobie co tu robi ze mną).
Zaciągam Andrzeja między jakieś ruiny, gdzie ktoś robi sobie jakieś schadzki. - Duża różnica wieku między nimi - zauważam raczej nie oceniając, a po prostu zagadując, by nie wracać na poważne tematy, a nie oceniając.
W końcu zaczynam tłumaczyć o co chodzi w tym wszystkim przyjacielowi. Wiem, że to wszystko brzmi jak coś niepojętego, ale to ja robię zdziwioną minę podczas naszej rozmowy, na równi z Andrzejem. - Cukierka? SMOKA, Andrzejku, SMOKA. Taka to z tobą pogadanka. W każdym razie... no chcesz trochę winka? Może alkohol ci jakoś o mnie przypomni. Albo właśnie powinieneś go ograniczyć skoro nie odróżniasz smoków od cukierków. To pewnie ja cię rozpiłem, wybacz. Posiedźmy chwilę i powinno być lepiej. Irvettę zaczęła boleć głowa i to jakoś wracało. Masz. Przeczytaj list, jeśli mi nie wierzysz. Od mojego brata własnego - dodaję i macham tym listem znowu, a potem wkładam mu w ręce. Sam siadam po turecku na ławce i przymykam oczy, mając nadzieję, że zaraz będzie po wszystkim.

@andrew park

Ważne na pewno było uściślenie tego, że zajmował się wróżeniem z kryształowych penisów, a nie uprawiał niezwykle porywającą dziedzinę genitologii, czyli właśnie wróżenia z prawdziwych genitaliów. Mimo wszystko jednak wolał nie schodzić w tamte tereny, a pozostać najwierniejszym swojej eleganckiej talii tarota.
Słysząc komentarz Hariela mimowolnie zerknął w kierunku omawianej przez niego parki, ale sam nie zdecydował się na to, aby jakoś szczególnie podjąć tę kwestię. W zasadzie jemu nie było nic do życia innych i póki inni ludzie sobie krzywdy nie robili i byli dorośli to mogli się spotykać z kim chcieli i robić co chcieli. Przynajmniej on sam tak to widział i nie oceniał.
Wyglądało na to, że problemy z komunikacją miały w jakiś szczególny sposób znaczyć ich konwersację, ale no cóż... Sytuacja już i tak była zanadto dziwna, a Andrew jedynie ściągnął brwi, gdy tylko został skarcony, uświadamiając sobie nagle kilka rzeczy.
- A daj - odpowiedział na propozycję wina, a jakiś głos powinien mu właśnie podpowiedzieć, że nie powinno się przyjmować alkoholu od obcych, ale chyba chłopak właśnie nie był mu obcy? Przynajmniej wspomnienie o winie sprawiło, że coś się w nim obudziło. Jakby wspomnienie? Czy oni przypadkiem już tak kiedyś nie pili? Piknik? Rozłożeni przy kocu nad stawem?
- Nie no bez przesady. Nie będę czytał twojej osobistej korespondencji - odpowiedział zdecydowanie po czym delikatnie się skrzywił, bo faktycznie czuł się z każdą chwilą coraz bardziej skołowany, a to uczucie jedynie nasilało nadchodzący powolnymi falami ból głowy. Czy była taka opcja, że to co mówił blondyn było prawdziwe?

To ona uważała się za niedoskonałą, jakby całe życie zmagała się z tym, aby dogonić lepszą wersję siebie, ale czy taka istniała? Cassandra szczerze wierzyła, że tak może dlatego nie czuła się dobrze z samą sobą, szukając swojej imaginacji, ale kto tego nie robił? Wzbraniała się przed miłością, nie wierząc w swoje szczęśliwe przeznaczenie. Bo czy takowe istniało? Czy miało miejsce istnieć w jej świecie? Tak bardzo ją zaskoczył, że zwrócił na nią uwagę i zainteresował się jej osobą, nie wiedziała dlaczego. Co on w niej dostrzegał, czego ona nie widziała?
Chciała mu powiedzieć, że ona nigdy nie zawiodłaby się na nim. Dlaczego niby mogłaby to zrobić? Uśmiechnęła się na jego słowa. Chłopcy i ich szalone pomysły, nieograniczona kreatywność, nietypowa pasja... Nie szukała nikogo takiego, a miłość przecież była tu najistotniejsza.
- To bardzo dużo... Więcej niż przypuszczasz. - Spojrzała na niego nieśmiało, w tym miejscu było coś takiego, coś kuszącego ją, aby podeszła do Yuriego, ale nie zrobiła tego, nie mogła.
- Odpoczywaj, dużo zdrowia Ci życzę. - Ciepłe słowa wydobyły się z jej ust, aby następnie pożegnać się z nim słowami:
- Muszę... Muszę to wszystko przemyśleć. - Skierowała się do wyjścia, nie mając odwagi się do niego odwrócić.

| zt

@Yuri Sikorsky

Ja nadal myślę, że wróżenie z penisów może być niesamowicie lukratywnym sposobem na zarobienie. Karty tarota brzmią na pewno zbyt zwyczajnie.
Och, mnie również ani troche nie interesowała para nie tak daleko nas. Zwyczajnie próbowałem zagadać cokolwiek do Andrzeja, by jakoś wytłumaczyć się z tego co tutaj robimy i czemu ciągam go po jakichś miejscach dziwacznych. A ponieważ nie wiem co więcej powiedzieć, a komentowanie pogody brzmi głupio - postanawiam zrobić to co zwykle, więc poczęstować Koreańczyka winkiem.
- Te wina są lepsze niż to co piliśmy, chociaż mam wrażenie że i tu pachnie trochę amortencją. Nie wydaje Ci się? - pytam i pociągam nosem, by wybadać powietrze. To naprawdę przypomina nasz niedawny piknik kiedy to piliśmy sobie i wąchaliśmy moje magiczne kadzidełka. - Może pamięć lepiej Ci przyjdzie, skoro wybrałem takie super miejsce - stwierdzam na chwilę bardziej podekscytowany faktem, że całkowicie przypadkiem tak to niesamowicie rozwiązałem.
- Jezu, Andrzej, daję ci, to czytaj, przecież nie dawałbym jakbym cię nie znał, albo ktoś pisałby mi tam zbereźne rzeczy! - mówię pewnym tonem i kładę list obok niego.
Obserwuję twarz Parka, który wydawał się być bardziej skołowany i to już wcale nie samym faktem mojego nagłego zaproszenia na posiadówkę, a raczej miał minę podobną do Irvety nie tak dawno  temu. - Już powinno zająć to chwilę - stwierdzam i troskliwie klepię ramię chłopaka, bo przywrócenie wspomnień, które nagle się kompletnie zapomniało na pewno nie było zbyt miłe.

@Andrew Park

A więc nadeszła pora pożegnania i chwila prawdy. Teraz już nie mogłem zrobić nic więcej jak tylko czekać aż przyjdzie ostatnia noc wakacji i przekonać się czy Cassie podobnie jak ja zjawi się na moście zakochanych. Miałem taką szczerą nadzieję chociaż z drugiej strony rozsądek podpowiadał mi, że oczywiście tak się nie stanie - w końcu mogłaby mieć każdego. Czemu miała zwrócić uwagę akurat na mnie?
Patrzyłem za dziewczyną aż jej sylwetka całkiem zniknęła w mroku. Ciężko westchnąłem, a następnie podniosłem różdżkę odwołując zaklęcie muzyczne. Ponownie podniosłem karimbę i zacząłem grać melodię. Nie wiem ile razy ją powtórzyłem ale kiedy ponownie otworzyłem oczy księżyc znajdował się już po drugiej stronie nieba. Ciężko westchnąłem i podniosłem się, by z powrotem powlóc się do świątyni westalek.

z/t

+

Bycie oryginalnym i ekscentrycznym mogło mieć swoje plusy, bo na pewno zapewniłoby mu rozgłos, ale z drugiej strony nie było powiedziane, że wiele osób chciałoby korzystać z jego usług. Być może unikaliby go właśnie z tego powodu. Zresztą tutaj też chodziło o to z czym właściwie Andy czuł się komfortowo i co najbardziej mu pasowało, a z talią kart czuł się wyśmienicie. Zapewniały mu rozrywkę i zajmowały dłonie, gdy tylko się nudził. Na pewno nie wyciągałby tak na wierzch innych przyrządów, z których mógł odczytać przyszłość.
- W sumie teraz jak o tym wspomniałeś... - zamyślił się i spróbował skupić się na otaczających ich zapachach. Musiał naprawdę wytężyć węch, aby wychwycić w powietrzu faktyczną przyjemną nutę, która odpowiadała jego amortencji. - W zasadzie sam nie wiem co o tym myśleć.
Wspomnienia wydawały mu się nagle zamglone. Zupełnie jakby ktoś je zablokował i nie miał do nich dostępu, a mógł oglądać je jedynie przez zasłonę dymną choć kształty z każdą chwilą zdawały się nabywać coraz większej ostrości.
- Dobra, no już! - niemalże odkrzyknął i mrucząc coś jeszcze pod głosem, pochylił się nad wręczonym mu listem.
Przez chwilę głowił się jeszcze nad tym jak właściwie powinien rozczytać kursywę, którą był zapisany pergamin, ale w końcu udało mu się zapoznać ze sposobem w jaki autor stawiał poszczególne litery i musiał jedynie zatrzymać się nieco dłużej przy pojedynczych słowach. Wciąż trudno było mu uwierzyć w to co czytał i zastanawiał się czy nie był to jakiś ogromny i skomplikowany prank, ale wspomnienia powoli zaczynały wracać. Miał tylko nadzieję, że faktycznie należały one do niego, a nie oberwał żadnym obliviate zaklętym w liście, które dorobiłoby mu nowe wspomnienia.
- To jest cholernie dziwne - stwierdził w końcu, oddając mu list i odchylając się do tyłu, szukając plecami kontaktu z zimną ścianą po czym westchnął głęboko. - Ale przypominam sobie...
Czuł się równocześnie jakby brakowało mu czegoś o czym istnienia nie miał pojęcia. Wszystko nagle nabierało sensu, a jednocześnie sprawiało wrażenie jakby coś było nie tak. Zdecydowanie nie chciałby się tak czuć już nigdy w życiu.

@Hariel Whitelight