Ingerencja @Nicholas Seaver

Niedługo po godzinie czternastej, Grace Pocklington, magipsychiatrka i hipnotyzerka-rezydentka szpitala Świętego Munga, usiadła za swoim biurkiem by odświeżyć sobie informacje o kolejnych pacjentach, których miała ustawionych na dzisiejszy dzień. Na jej biurku wylądowała przyzwana z szafki obok teczka z nazwiskiem Seaver N., wytłoczonym w narożniku.
Poprawiła okulary, które czasem, po długim i ciężkim dniu zakładała do czytania i przewertowała to, co zdążyła zanotować podczas niemal miesięcznego pobytu pacjenta w szpitalu. Po samookaleczeniu, przybył do szpitala z zaburzeniami i pogłębiającą się depresją. Zaczął z wyraźnymi objawami traumy, nad którą - według jej rzeczowej opinii - pracować będzie musiał jeszcze przez długi czas i od której nie uwolni się, o ile tej pracy nie będzie nas dobą wykonywał. Otrzymawszy przepustkę na wyjście w towarzystwie, by wziąć udział w aktywności sportowej organizowanej przez miasteczko, zaczął wykazywać lepsze samopoczucie i znaczny postęp w swojej sytuacji emocjonalnej, co, jej zdaniem, nie znaczyło jeszcze, że całkiem wyszedł z lasu.
Zaczęła notować swoje założenia i planowane dalsze leczenie, aż zegar na ścianie nie zaanonsował wybicia godziny piętnastej, a co za tym idzie przybycia pacjenta.
Na widok Nicholasa uśmiechnęła się, ciepło, ale bez zbędnej uczuciowości. Była rzeczową osobą, empatyczną, ale nie ugłaskującą problemy.
- Panie Seaver. - wskazała mu miejsce na krześle, na którym zasiadał już wiele razy w przeciągu ostatniego miesiąca - Jak samopoczucie? Przy czym dziś Pan jest. - zamknęła jego teczkę, przyglądając się jego twarzy, by wysłuchać odpowiedzi.
- Myślę, że dotarliśmy do miejsca, w którym może Pan wrócić do swojej codzienności. - przesunęła dokumenty na bok i złożyła dłonie - Zrobił Pan szybki postęp w aspekcie rozumienia siebie, odkrywania skąd wywodzą się Pana traumy. - wpatrywała się w niego uważnym spojrzeniem, choć przecież oboje wiedzieli, że nie byłby w stanie niczego przed nią ukryć- Praca nad lękami, jak nad każdym zaburzeniem, to niestety nie jest szybka droga, jednak jestem pewna, że zmierza Pan w dobrym kierunku. Przepisze Panu leki, ale też ćwiczenia, które będzie Pan musiał wykonywać, oraz będę wymagała kontaktu, by wiedzieć jak się sprawy mają. - zakomunikowała słowem wstępu, po czym wyjęła notes, by wypisać wszystkie elementy jego rekonwalescencji ze szczegółami i wyjaśnić mu wszelkie niejasności.

Mechanika rehabilitacji
W ciągu najbliższego miesiąca
- rozegraj przynajmniej trzy wątki, w których wspomnisz swój pobyt w szpitalu, przy czym nie musisz opowiadać o nim drugiej osobie, możesz wspomnieć w myślach,
- wyślij przynajmniej 3 listy do swojej lekarki Grace Pocklington, na sowę Mistrza gry, w których raportujesz swoje samopoczucie i refleksje związane z postępami rekonwalescencji

W ciągu najbliższych trzech miesięcy
- podejmij się nowej pasji, nowego hobby, coś czego do tej pory nie robiłeś i rozegrać przynajmniej 3 wątki związane z tą pasją/hobby,
- rozegraj przynajmniej 2 wątki w szpitalu Świętego Munga, w których odnosić się będziesz do pracy nad sobą i nad swoim samopoczuciem,
- zmień bezpośrednie środowisko bytowania, przeprowadź się gdzieś z dala od rodzinnej rezydencji,

Przy wykonywaniu powyższych oznacz @Atlas M. O. Rosa

Ingerencja Atlasa

Dokładnie po trzech miesiącach od wyjścia ze swojego parotygodniowego pobytu na oddziale magipsychiatrycznym Nicholas znów siedział w gabinecie naprzeciwko Grace Pocklington, by omówić postępy, które przyniosło zaordynowane przez nią leczenie oraz terapia. Bo tak, zdecydowanie można było mówić o postępach. Próba targnięcia się na własne życie nigdy więcej się nie powtórzyła, skończyło się również zadawanie sobie bólu i treningi do upadłego, kosztem zdrowia fizycznego.
Nicholas opowiedział uzdrowicielce o regularnych treningach łyżwiarstwa figurowego i gimnastyki, do których wrócił, gdy tylko doktor Brewer dał mu zielone światło, a także o tym, że bardzo dobrze mieszkało mu się we własnym domu, zwłaszcza od czasu, gdy adoptował Metus. Pozytywny wpływ zwierzęcej towarzyszki był wyraźnie zauważalny i mimo początkowych zawirowań, które nosiły lekkie znamiona obsesji, wszystko  się uspokoiło i unormowało.
Techniki, których nauczył się w trakcie leczenia, pozwoliły mu dużo skuteczniej panować nad emocjami i wyciszać ataki paniki czy agresji, nie dając im szans na rozbuchanie się do niebezpiecznego poziomu. Nico był spokojniejszy, bardziej opanowany i dużo odporniejszy na gwałtowne zmiany nastroju, niż wcześniej, więc efekty były bardzo zadowalające.
Były jednak problemy, których nie udało się póki co wyciszyć. Jednym z najbardziej męczących były koszmary, które mimo iż pojawiały się z mniejszym nasileniem, wciąż regularnie nawiedzały go w nocy, odbierając odpoczynek i psując samopoczucie. Wciąż też pozostawała u Nicholasa silna niechęć do odsłaniania blizn, choć paniczny lęk zastąpiły tu prace nad lepszym ich maskowaniem. Nie lubił też dotyku, na który nie wyraził zgody, nie znosił, gdy zachodzono go od tyłu. Nad tym jednak trudno było pracować bez kogoś naprawdę bliskiego.
Wciąż planował chodzić na terapię i odwiedzać wodną salę, czasami zaglądając nawet na muzykoterapię. Dawało mu to poczucie bezpieczeństwa i dumę ze zwalczania własnych demonów, a mroczne podszepty Wiedźmy dużo rzadziej dźwięczały mu w uszach.

ROZLICZENIE: