Cały czas w istocie zupełnie się dla niego zatrzymał na tej jednej chwili, kiedy poczuł się tak po prostu, dogłębnie i bezwarunkowo zrozumiany. I choć oczywiście mogło się to wiązać z tym, że właśnie wygłosił niekrótki wykład na temat różnicy między zdjęciami magicznymi i mugolskimi, całym sobą czuł, że nie było to po prostu powtórzenie jego wygłoszonych myśli. Właściwie było to lepsze niż wszystko, co sam zdążył dziś powiedzieć; tak zgrabne, że nie potrafiłby ująć tego w bliższy ideałowi sposób. Nie ubodło go w żaden sposób to, że ktoś wypowiadał się na tak bliski mu temat o wiele piękniej, niż on sam potrafił to zrobić, a wręcz przeciwnie – zastygł w absolutnym zachwycie, zupełnie groteskowo, z wargami rozchylonymi na kilka przydługich sekund, po których ogarnąwszy się w końcu, skinął mu głową z pełnią uznania czającą się w uniesionych kącikach ust.
— Jesteś pewien, że to dla Ciebie „nowy świat”? — rzucił zaczepnie, dla zwiększenia tego efektu zadzierając ku górze jedną z brwi tuż przed tym, nim roześmiał się głupio szczęśliwy. Choć głupio nie było chyba najlepszym określeniem, kiedy cały ten czas spędzili przecież na rozważaniach na temat sztuki i przekazywaniu sobie informacji, prawda?
Jego pytanie nie było zresztą w pełni żartem, to znaczy domyślał się, że nie został przez niego okłamany, ale jego zdaniem Lysander pasował tu tak dobrze, jakby pisane było mu z całą swoją dociekliwością i ostrym jak brzytwa umysłem trafić właśnie tutaj, do galerii sztuki. I nie potrafił nie dziwić się, że stało się to dopiero teraz… choć czuł pewną satysfakcję na myśl, że to jego własna wystawa była tą, nad którą nieco niżej po raz pierwszy pochylił się mężczyzna. W ten sposób miał znacznie większe szanse na pozostanie zapamiętanym… a naprawdę nie chciałby, by szybko o nim zapomniał.
— Łotrem, łajdakiem i złoczyńcą — odpowiedział z nieskrywanym rozbawieniem i alkoholowym chichotem na ustach. Na Merlina, jutro naprawdę będzie miał co wspominać – i w większości miały to być wspomnienia wywołujące głębokie zażenowanie swoim zachowaniem. Kac moralny był gwarantowany bardziej, niż ten klasyczny.
— Sobota po południu, w Dolinie Godryka — zgodził się naprędce, nim zastanowił się, że może mężczyzna miał lepsze zajęcia akurat na popołudnie w środku weekendu. I że studio w rezydencji nie było wcale tak dobrym pomysłem. — Hmm… nie będzie Ci przeszkadzać, jeśli zaproszę Cię do studia w rodzinnym domu? Tam pracuje mi się najlepiej. W zamian obiecuję herbatę albo kawę — a nie była to przecież całkiem bezwartościowa obietnica, biorąc pod uwagę, że udało mu się otworzyć swoją herbaciarnię i choć nie był już jej właścicielem, to miejsce wciąż dobrze radziło sobie na ulicy Pokątnej. — I coś słodkiego na pocieszenie, kiedy już przegrasz zakład.

Fire może i wydawała się gruboskórnym, zacofanym chamem i prostakiem, ale to stanowiło tylko połowę jej osobowości. Jakaś drobna część Szkotki lubiła sztukę. To przez ten spaczony ułamek duszy chadzała na przedstawienia, grała na skrzypcach czy interesowała się oglądaniem wystaw w galeriach. Jako urodzona w arystokratycznej rodzinie otrzymała pełne wykształcenie w wielu kwestiach.
Ale nie dlatego zdecydowała się iść na jedną z wielu wystaw Swansea, a przez jednego z członków tego rodu. Elijah. Ostatnio przypomniała sobie o tym jasnowłosym Krukonie, kiedy zobaczyła go szybującego na miotle podczas meczu charytatywnego i wspomnienia jakoś ożyły. Dear zechciała przekonać się tak zwyczajnie co u niego, ale chyba było dobrze, skoro spełniał się zarówno jako artysta, jak i nauczyciel (tak, zrobiła krótki research i nie, to nie było wcale stalkowanie). Ubrana w długą, czarodziejską szatę przekroczyła próg sławnej galerii, zaskoczona liczbą gości, jaka przybyła na miejsce. Chyba łudziła się, że Elijah w ogóle znajdzie dla niej wolną chwilę, ale najwyżej pokręci się trochę, skorzysta z kieliszka szampana, po czym powróci do swoich spraw. Dziewczyna pochyliła się nad jednym ze zdjęć i przeczytała nazwę wystawy. Definitywnie jej się spodobał cały wydźwięk i dobór kolorów. Momentami głównym motywem wydawać mógł się wręcz... ogień, zwłaszcza gdy światło nabierało barwy głębokiej pomarańczy, a nawet czerwieni. Odruchowo pogładziła swoje splecione w długi warkocz rude włosy. Na razie zapomniała o poszukiwaniu artysty, błądząc spojrzeniami po różnych twarzach i z zaskoczeniem dostrzegając Saskię Larson albo jej siostrę bliźniaczkę. Fire uśmiechnęła się pod nosem, pamiętając, jak w liście zapytano ją czy wspiera artystyczną biedotę. Najwyraźniej wspierała.
- Swansea. - obejrzała się do tyłu i nagle dostrzegła @Elijah J. Swansea we własnej osobie. Uniosła odruchowo trzymany pomiędzy palcami kieliszek z szampanem, jakby wznosiła ku niemu toast, chociaż zdradzał ją łobuzerski błysk w jedynym, błękitnym oku. - Okropna jest ta wystawa, nie wiesz może kto w ogóle jest autorem? Trzeba złożyć zażalenie.
Parsknęła krótko śmiechem, przerywając swoją grę aktorską, aby podejść bliżej do starego znajomego ze szkoły. Wtedy dostrzegła, że ktoś już z nim rozmawiał, ale @Lysander E. A. Powell obrzuciła na razie tylko zaciekawionym, oceniającym spojrzeniem.

Zasłyszawszy na zajęciach z Działalności Artystycznej, że prowadzący, @Elijah J. Swansea, miał za kilka dni otwarcie wystawy swoich prac fotograficznych. Choć Kate nie miała z asystentem zbyt wiele do czynienia, uznała, że będzie to fajna ucieczka od codzienności. Wystawa miała miejsce w piątek, więc idealnie po zajęciach, a przed weekendem. Londyn jako jej rodzinne miasto też nie było jej obce. Jedynym problemem był transport... Musiała skorzystać z sieci Fiuu w Hogsmeade, żeby nie utknąć na cały dzień w pociągu lub nie wydać fortuny na świstoklik. Nie wiedziała, czy ktoś znajomy się wybierał, bo sama podjęła decyzję dość spontanicznie, praktycznie do ostatniego momentu nie miała pewności, czy będzie jej się "chciało".
Nigdy wcześniej nie była w galerii Swansea, mimo że słyszała o niej bardzo dużo dobrych opinii. Rzeźby wskazały jej drogę i voila, była na wystawie! W środku... Nie było specjalnie dużo ludzi. W sumie spodziewała się większej frekwencji, ale może była po prostu za wcześnie? Omiotła wzrokiem zebranych, dość szybko znalazła Elijaha - akurat był pogrążony w rozmowie z innym młodym mężczyzną. Poszła wzdłuż wystawionych fotografii, przy jednej z nich zatrzymując się nieco dłużej. Czy to nie był @Romeo O. A. Rosa? Zdjęcie było utrzymane w chłodnej tonacji, tak dobrze współgrającej z jego platynowymi, niemalże białymi włosami i bladą karnacją. Choć zasłaniał twarz dłonią rzucającą cień, jego oko pozostało w świetle, a na tęczówce tańczył błysk. Złapała się na wstrzymywaniu powietrza, które wypuściła z płuc z lekkim westchnieniem.

/bardzo jałowy ten post, ale straciłam wenę, sorry; można zagadać, ktoś może dołączyć, jak nie to kate po prostu sobie łazi i patrzy

Cóż, nie mógł po prostu nie pojawić się na wystawie, która w jego oczach była ukłonem w jego stronę - Romeo oczywiście bardzo doceniał fotografów, tak samo zresztą jak projektantów, ale wierzył, że ułatwia im robotę na tyle, by przypisywać sobie trochę jej zasług. Z @Elijah J. Swansea pracowało mu się na tyle dobrze, że nie miał też żadnych wątpliwości co do sukcesu wernisażu. Sam był jednak ciekaw efektu końcowego, zwłaszcza w połączeniu go z innymi modelami.
Odczekał nieco, by nie zjawiać się jako pierwszy - potrzebował odpowiedniego wejścia, tak samo jak i potrzebował odpowiedniego stroju, wreszcie decydując się na monochromatyczną biel, hojnym połyskiem nawiązując do gry świateł, którą prezentowały fotografie. Zakładał, że nie można być overdressed, zwłaszcza skoro odrobiną swojego magicznego uroku zapewniał sobie przychylność lgnących w jego stronę spojrzeń. I tak, przynajmniej jak na siebie, starał się nie przesadzać; nie chodziło mu o to, by przyćmiewać wywieszone na wystawie dzieła.
- Niesamowicie dobrze wyciągnięta magia samego spojrzenia, hm? - Zagadnął znajomą Gryfonkę @Kate Milburn, przystając nieco bardziej za nią, niż koło niej, by jeszcze przez chwilę się nie zdradzać - a przynajmniej na tyle, na ile mógł to zrobić, dalej kalecząc angielski swoim twardym niemieckim akcentem. Oczywiście zaraz po wejściu rozejrzał się za głównym artystą, ale wokół tego nie brakowało ludzi, więc Romeo naturalnie podążył w stronę swoich zdjęć, ciekawsko sprawdzając na ile popularne te okażą się pośród innych. - Swansea to jednak ma oko...

Kate na moment zgubiła się w uchwyconym w kadrze spojrzeniu. Jak to możliwe - wyglądały mroźniej niż lodowiec, a jednocześnie potrafiły topić? Tak się zapatrzyła, że nie usłyszała ani jednego kroku postawionego przez modela. Usłyszawszy głos dobiegający zza jej pleców, na moment wstrzymała oddech. Odwróciła gwałtownie głowę z zaskoczoną miną. Miała nieco rozchylone usta, zupełnie jakby chciała coś powiedzieć, ale jego wygląd ponownie odebrał jej mowę.
Czy @Romeo O. A. Rosa naprawdę myślał, że swoim strojem (i nieodpartym urokiem osobistym) nie przyćmi dzieł wystawy?
- Wow, wow, wow - rzuciła tylko, cmokając z uznaniem i przyglądając się wszystkim błyskotkom, którymi był obwieszony. Musiała przyznać, że miał niesamowitą klasę. No i niestety przyćmiewał zarówno ją, jak i wystawione fotografie. Ona sama pod czarnym, wełnianym płaszczem chowała dość prostą stylizację, uderzając nieco w swoje francuskie korzenie i prostą klasykę. - Czyżbyś był dziś żywym eksponatem? Chodzącą reklamą wystawy? - zapytała, uśmiechając się z lekkim onieśmieleniem. Zganiła się w myślach za ten delikatny trzepot rzęs, do którego mimowolnie uciekły się jej oczy, powinna wykazać się większą samokontrolą. Nic jednak nie mogła poradzić na przyciąganie, które w tej chwili czuła.

Sukieneczka <3

Chociaż akcja z początku roku była ponad dwa miesiące temu, wciąż się za nią ciągnęła. Nie wiedziała, kiedy będzie mogła wrócić na mecze. Ani kiedy wreszcie będzie jej dane wziąć udział w kółku! Niby swój szlaban odrobiła, nie sprawiła ani jednego więcej problemu i była zaangażowaną uczennicą, to cały czas pamiętali ten jeden, nie tak mały, ale za to zupełnie niegroźny (!) żart.
Na całe szczęście pan Forester zawsze był wyrozumiały! Chroń Merlinie jego duszę!
Co prawda wspomniał w liście o jej wybryku i przez ten właśnie dumbaderowy pomysł musiała pilnować swojej godziny powrotu, ale oprócz tego nie miała ograniczeń poza tymi zdrowego rozsądku. I choć ten nie zawsze był jej przyjacielem, dzisiaj nie chciała ani jednego potknięcia.
Sukienkę naszykowała odpowiednio wcześniej, oczywiście w czerwieni, kolory Gryfonów nosiło jej się zdecydowanie najlepiej, a i ogarnianie włosów rozpoczęła z takim zapasem, by nie musiała się martwić, że nie zdąży ładnie ułożyć loków. W końcu, będąc gotową, raz jeszcze odmeldowała się z podziękowaniami u profesora Forestera i poszła na pierwszego błędnego rycerza, jakiego udało jej się złapać.
Rzadko była w Londynie, swoje eskapady pozahogwartowe wolała odbywać w zdecydowanie dzikszych i bardziej przygodowych miejscach, niż zatłoczone ulice. Drogę do galerii znalazła jednak bez problemu i już na wejściu zachłysnęła się jej pięknem. Wyobrażała sobie ten budynek bardziej nowocześnie, dlatego też historyczne fasady zachwyciły ją niemal od razu. Najchętniej zrobiłaby im zdjęcie i porównała z epokami w sztuce, gdyby tak wypadało. Cóż, musiała później zapytać Elijah o historię budynku.
Ale to innego dnia! Dzisiaj? Dzisiaj uwagę skupiała tylko na wystawie!
I dwóch Gryfonach, których szybko wypatrzyła.
- No proszę, proszę, ależ wy wyglądacie! – przywitała się komplementem, podchodząc do nich z tym swoim firmowym, promiennym uśmiechem. – Znaleźliście już swojego ulubieńca? – spytała wesoło, spojrzeniem wskazując, że chodziło jej o zdjęcia.

Ostatnio często myślała o zdaniu, które gdzieś przeczytała. Zasłyszała. Może ktoś je do niej wypowiedział albo przypadkowo pochwyciła je na którejś z ruchliwych ulic, stając się jego nieplanowaną właścicielką. Życia nie mierzy w latach, a przeżytych momentach. W ludziach, których się spotyka. Emocjach, relacjach, przeżyciach, zwątpieniach i uniesieniach. Czasem wielkich, częściej tych mniej znaczących i wybrzmiewających na kartach życiorysu, ale rozróżniających dni od siebie. Słyszała te kilka słów w swojej głowie, mieliła je w ustach, niczym ciężki do przełknięcia kąsek, analizując cały asortyment wspomnień, do których miała dostęp. I cały czas dochodziła do tego samego wniosku - wszystkie drogi prowadziły ją do tego momentu. Każdy skręt, każda ślepa uliczka, wybój, był po to, by się tu znalazła.
A może to tylko czcze myślenie, zbudowane na nietrwałych fundamentach kilkudniowej fali optymizmu. Jednak gdy czerwona pomadka sunęła po dolnej wardze, czuła się niemal niezniszczalna. Odbicie w lustrze tylko to potwierdzało, wpatrując się w nią intensywnym spojrzeniem brązowych oczu, które spod wachlarza rzęs gotowe były rzucać wyzwanie każdemu, kto tylko to zakwestionuje.
Tak, dzisiejszego wieczoru nie ma takiej siły, która mogłaby ją wybić z tego rytmu.
Skończyła palić papierosa, gaszą niedopałek o podeszwę czarnych czółenek - ot, ten gest, który podpatrzyła u bardzo uroczego wierszoklety we Włoszech, który po angielsku znał może pięć słów, ale niezbyt im to w czymkolwiek przeszkadzało. Przejęła go po nim, jakby zawsze gasiła papierosy w ten sposób - cichym sykiem, gdy rozpalony część spotykała się z butem. Nie czekała na Lockiego na zewnątrz. Nie w tym deszczu, nie kiedy wiatr tak dął i wył, a ona nie wiedziała, czy ten będzie na czas, czy się spóźni.
Jedyne, na co miała nadzieję, to że się po prostu pojawi - nawet na moment. Sama nie wiedziała, czemu jej zależy. Nie powinno, nie w ten sposób.
Ze skinieniem głowy, pochwyciła kieliszek szampana, gdy tylko przekroczyła drzwi prowadzące do sali wystawowej. Na całe szczęście już na korytarzu zdjęła skórzany płaszcz, korzystając z pracowniczych przywilejów, zostawiła go w pracowni, w której jeszcze kilka godzin temu męczyła się z odpowiednim przedstawieniem faktury skóry w zastygającym kamieniu. Została w samej sukience. Rozejrzała się, sunąc wzrokiem po wystawionych fotografiach i zebranych osobach, których było mniej, niż się spodziewała - ale może passé było pojawiać się na czas. Odnalazła spojrzeniem @Elijah J. Swansea, upijając z kieliszka łyk.
Była z niego taka dumna. Najchętniej wyszłaby na ulicę i wszystkich przechodniów ściągnęła tu prośbą albo groźbą - chociaż, patrząc na to, na co patrzyła ona, tylko emocjonalny bruk nie dostrzegłby łabędziego geniuszu. Albo, chociaż tego tchnienia życia, które jak nikt inny, potrafił zamknąć w fotografii.

Doskonale widział ten zachwyt w spojrzeniu @Kate Milburn - nie był dla Romeo czymś nowym, ale też nigdy się nie nudził. Ten jeden błysk potrafił zapewnić, że wszystko było w porządku i nawet jeśli na wystawie prezentowana była cała masa fenomenalnych modeli, to on dalej potrafił się wyróżnić. Choćby teraz, przez ten ułamek sekundy, dla tej jednej osoby.
- Och, jak zawsze - zaśmiał się lekko, pozwalając sobie nawet na delikatny skłon, by tą sztuczną skromnością zaprezentować połyskujący efekt srebra, którym się obwiesił. - Lepsze pytanie brzmi czy ty jesteś moją fanką, czy raczej ogólnie sztuki? - Dopytał ciekawsko, niby domyślając się, że mało kto crushuje modeli bez jakiegoś zainteresowania modą, ale i tak szukając nieco więcej walidacji.
- Doskonale, dwie piękne panie to dokładnie to, czego mi trzeba - wyszczerzył się do @Harmony Seaver, której absolutnie się tutaj nie spodziewał. - Oczywiście, zachwycamy się głównie mną, także nic nowego - mrugnął do niej wesoło. - Ależ z Gryfonów miłośnicy sztuki, co?

Zazwyczaj potrafiła zachować odpowiedni umiar i nie śliniła się bezmyślnie na widok przystojnego chłopaka. Sama z siebie potrafiła całkiem nieźle flirtować - wszak poderwała Amaruqa przy pierwszej możliwej okazji i to całkiem skutecznie, skoro mimo odległości chciał kontynuować z nią romantyczną relację. Niestety Romeo miał przewagę w postaci swojego pochodzenia, które na pewno otworzyło przed nim wiele drzwi, nie tylko tych związanych z miłością. Nie znała go na tyle dobrze, by znać całą jego przeszłość, preferencje, podejście do innych spraw... Ale czy to miało w ogóle jakiekolwiek znaczenie? Liczyło się, że teraz stał przed nią, majestatyczny niczym wyrzeźbiony w marmurze grecki Apollo obwieszony klejnotami.
- Pytasz, jakbyś nie wiedział, że cały jesteś dziełem sztuki.
Słowa wyleciały z jej ust szybciej niż się spodziewała. Nie poświęciła im zbyt dużo myśli i teraz poniekąd żałowała swojej otwartości. Po jej policzkach zaczął wspinać się delikatny rumieniec, który chciała trochę zatuszować szybkim powachlowaniem się dłonią - co z kolei mogło sugerować, że robiło jej się gorąco z jego powodu. Co nie było nieprawdą, ale może mogła być trochę bardziej subtelna?
Od całkowitego towarzyskiego samobójstwa powstrzymało ją nadejście @Harmony Seaver, której obecność skwitowała krótkim okrzykiem zadowolenia i szerokim uśmiechem. Wspaniale, przydałby się jakiś bufor w tej rozmowie.
- Super wyglądasz! - pochwaliła dobór stroju, prawdziwie gryfońsko się prezentowała! - Tak naprawdę dopiero przyszłam, więc nie zobaczyłam zbyt wiele. Poza tym oto... - wykonała gest prezentujący @Romeo O. A. Rosa w całej jego okazałości. Na szczęście powstrzymała się od skończenia zdania i słowo Adonis nigdy nie opuściło jej ust. - Fajnie, że wpadłaś! Wypuścili Cię bez problemów? - zapytała, próbując odwrócić swoją uwagę od chłopaka i skierować rozmowę na temat, który go nie dotyczył.

Alkohol przyjemnie szumiał mu w uszach, zakręcił w głowie, zdecydowanie wybrzmiał w jego zachowaniu. Lecz głośniejsze od kilku kieliszków szampana były słowa Elijah. Ich sens, choć ten zdawał się do końca do niego jeszcze nie dotrzeć i pewnie miał nie zrobić tego aż do następnego dnia, gdy pod magią eliksiru w końcu zbierze się z łóżka, zalany potem nie przez okropny przypadek kaca, a własną głupotę, która mu uderzyła na wernisażu. Teraz dźwięczne zdania nieomal przyprawiły go o uśmiech, tak jednak chowany jedynie w samym wzroku i drżeniu kącików, kiedy lekko, bez przemyślenia konsekwencji, przystał na tę umowę. Kontynuację zakładu.
Nie wiedział na co się pisał i nawet jakby chciał zrozumieć, teraz, wśród szumu tłumu i wybijającym się głosie artysty, prowadzącym go do samych niemądrych decyzji, zdecydowanie nie umiałby tego zrobić.
- A więc wybierz coś, co najbardziej lubisz, przyda ci się – skwitował zaczepnie, kiwając w jego stronę głową, zupełnie niegotowy odejść, ale będąc na tyle jeszcze jedynie wstawionym, by wiedzieć, że inni goście też chcieliby z nim porozmawiać. Już i tak zajął mu niepotrzebnie dużo czasu i jakkolwiek nie łaknął komfortu, zwyczajnie nie mógł go dłużej odmawiać innym i wystawiać na próbę jego własnej gościnności. To wcale nie tak, że został zaproszony do jego domu… Ten sens właśnie mu uciekł, kiedy miał uciec i on sam, co jednak spektakularnie mu nie wyszło.
Miał już odejść, ale podeszła do nich kobieta, która wyraźnie Elijah znać musiała. Kulturalnie kiwnął w jej stronę głową, gdy skończyła swoje przywitanie.
- Warto jeszcze dodać, że wyjątkowo nie umie docenić swoich gości – kącik jego ust zadrżał w lekkim uniesieniu, gdy rozbawiony wzrok przeniósł na nią, nieco wesoło, nieco konspiracyjnie, jakby pytając, czy mógł dołączyć do jej małego żartu. – Niech pani uważa, ja już zostałem zwyzywany od łajdaków – i wraz z tymi słowami zaczepnie dygnął w kierunku mężczyzny.

Uśmiechnęła się szeroko na ich przywitanie, nieomieszkając zawiesić wzroku na dłużej na Romeo.
- Ach, dziękuję – zachichotała, obracając się jeden raz, prezentując błyszczącą czerwienią sukieneczkę w ruchu. – Nie no Kate, jak na moje to zobaczyłaś wystarczająco dużo – puściła im oczko, zupełnie nie zawstydzona rzucaniem komplementów. Była zdecydowanie czasami aż za bardzo pewna siebie i tak jak umiała pochwały przyjmować, tak samo uważała, że należało je dawać wszystkiemu i każdego, kto tylko na to zasługiwał. A trzeba było być ślepym, by stwierdzić, że towarzyszącemu im Gryfonowi nie pasowały przychylne słowa. – Jak tu sztuki nie miłować – wyćwierkała wesoło, spoglądając na chłopaka i wzruszając ramionami. Może tylko trochę samej sobie się dziwiła, że aż tyle komplementów dawała jednej osobie i jakoś tak nie mogła z niego wzroku ściągnąć, jednak przypisała to tej jego magnetycznej aurze. Na wskroś charyzmatyczny, nie dało się tego odmówić. – Cóż… Przypomnieli o moich przewinieniach raz jeszcze, ale oprócz tego puścili bez problemów! Moje zamiłowanie do sztuki musiało być przekonujące – nie ukrywała aluzji w tonie, ani lekkiego śmiechu przekomarzania. Zdecydowanie humor jej dopisywał, a przy dwójce swoich czuła się jeszcze lepiej. Nie, żeby rozpieranie energią nie było jej naturalnym stanem.
Rozejrzała się, szybko zauważając zdjęcia nikogo innego, jak właśnie Romeo.
- Ej no, teraz to musisz się pochwalić – wyszczerzyła się zadziornie. – Jak to się stało, że trafiłeś na ścianę u Elijah?

Na słowa aurora wybuchł jedynie gromkim, wzmocnionym alkoholem śmiechem, po którym nastąpiło kręcenie głową i ocieranie oczu. Nie teatralne, nie wyuczone, a zupełnie szczerze. Szczerze mówiąc, zupełnie zapomniał o tym, że kiedykolwiek stresował się otwarciem wystawy. Właściwie były momenty, kiedy zapominał, że w ogóle się na niej znajduje, był tylko on, jego rozmówca i zdjęcia, które próbował mu pokazać takimi, jakimi sam je widział. Jakimi je stworzył.
— Fire — odpowiedział ze swego rodzaju zaskoczeniem, kiedy posiadaczką rudego warkocza okazała się być właśnie niegdysiejsza Gryfonka. Jakżeby inaczej. Uśmiechnął się do niej i sam również wzniósł kieliszek, a nawet napił się z niego, choć jej słowa dalekie były od toastu. Wywołały w nim tłumiony śmiech. Znów poczuł się trochę tak, jakby był studentem.
— Któryś ze Swansea, ale kto by nadążył, tyle ich jest — odparł z machnięciem dłoni, po czym przeniósł wzrok na Lysandra, który bezczelnie sobie z niego żartował. — A tak, w istocie, ale zaznaczę, że obrażam tylko tych, którzy sobie na to zasłużyli. Wierzę w rozsądek Fire i jej nienaganne maniery.
Czy powinien wyrazić zaskoczenie, że ją tu widział? Obawiał się, że mogłoby to zabrzmieć nietaktownie, tak jakby nie pasowała do galerii sztuki, co było dalekie od prawdy. Chodziło raczej o to, że nie spodziewał się, że znajdzie czas i chęci na obejrzenie jego prac. Może jednak powinien choć trochę mocniej wierzyć w swoje możliwości?
— Fire, ten tutaj wygadany człowiek to Lysander Powell, Lysandrze, poznaj Fire Dear — przedstawił ich sobie, na szczęście przypominając sobie o manierach na tyle szybko, by nie trzeba było ich kwestionować. — Gdybyś wpadła na mnie choć trochę wcześniej, być może wisiałabyś teraz pośród innych nieszczęśników. Pasowałabyś do tematu wystawy — nawet patrząc na nią, był w stanie wyobrazić sobie, w jakiej scenerii by ją widział. Był pewien, że wykorzystałby opaskę na oku jako istotny, choć nie główny element fotografii.
— Zdawało mi się, czy widziałem Cię na meczu towarzyskim? — zagaił jeszcze, bo kiedy grał w najlepsze po jednej ze stron, zdawało mu się, że na trybunach mignął mu jej warkocz, a potem widział ją gdzieś w tłumie.

@Lysander E. A. Powell, @Blaithin 'Fire' A. Dear

- Wiem, ale lubię jak inni mi o tym przypominają - odparł od razu, z typową dla siebie lekkością. Romeo nie wstydził się tymi chwilami, gdy dostrzegał jaką uwagą inni go otaczali; rozkwitał pod tymi pełnymi podziwu spojrzeniami, doszukiwał się tego ślinienia się. Prawda też była taka, że Kate - choć pewnie zbita z tropu naturalnym urokiem półwila - zachowywała się dalej przyzwoicie. Dopiero rumieniec na jej policzkach sprawił, że spojrzenie Gryfona błysnęło rozbawieniem, dalej jednak wspartym na... cóż, swoim własnym zadowoleniu. Ciekaw był jak mocno mógłby dziewczynę zakłopotać, gdyby tylko nieco bardziej się postarał.
- A, ja ominąłem rozpoczęcie roku, ale słyszałem potem oczywiście o tym prawdziwie gryfońskim popisie - parsknął śmiechem. - Że też nikt nie zrobił zdjęcia miny Pattona... następnym razem musicie być lepiej przygotowane - zastrzegł, będąc całkiem pewnym, że byłoby to prześmieszne i godne swojej własnej wystawy.
- W Austrii siedziałem w modelingu już od jakiegoś czasu, a tutaj... no, dopiero podbijam Wielką Brytanię, o - doprecyzował z wesołym mrugnięciem, które skierował nieco bardziej do Kate. - I dobrze się tu chyba zaczepić z jakimś Swansea... ty lepiej się pochwal jak to jest, że mówisz do naszego prawie-profesorka po imieniu? - Zagaił. - Jak to jest, Seaverowie i Swansea się jakoś mieszają też? Ja się w tych waszych rodach nie orientuję...

@Kate Milburn @Harmony Seaver

Zaśmiała się, choć był to bardziej chichot niż faktyczny śmiech. Założyła nawet włosy za ucho przy tym chichotaniu i na Merlina, jak dobrze, że nie widziała się z boku... Miałaby poważnego moralniaka, szczerząc się w ten sposób do innego chłopaka. Na szczęście w obecności półwila jej umysł był nieco, cóż, pijany jego obecnością i im dłużej przy nim stała, tym mniej przejmowała się obecnością innych mężczyzn w jej życiu. Nie mogła nic poradzić, była naiwna i dość podatna na wpływy innych, szczególnie jeśli mieli w sobie tyle charyzmy i nieodpartego uroku!
Harmony trzymała się znacznie lepiej niż ona, a to pozwalało Kate nieco uziemić się i swoje wyostrzone zmysły. Choć docierały do niej perfumy, którymi @Romeo O. A. Rosa skąpał swoje boskie ciało, miała wielką ochotę wsadzić nos w to wyraźnie widoczne zagłębienie między obojczykami i poczuć tę kuszącą woń z bliska. Jak dobrze, że miała w sobie jeszcze odrobinę samozaparcia i nie ulegała wszystkim zachciankom, które pojawiały się w jej głowie... Gdy do niej mrugnął, mogła przysiąc, że powietrze zmącone ruchem jego rzęs podcięło jej kolana.
- Podbijasz, i to jak! - wcięła się, może trochę zbyt entuzjastycznie. Nieco ją to speszyło, na szczęście reflektory przyświecały teraz @Harmony Seaver, więc Kate mogła spokojnie zamknąć usta i przez moment zająć się własnym językiem, by nie paplał zbyt wiele niepotrzebnych rzeczy.

Pamiętał ją, ale ciężko byłoby zapomnieć tak przebojową osobowość, gdy się z nią spędziło kilka lat na wspólnych zajęciach. Fire też jakby nagle znacząco odmłodniała, na nowo przypominając sobie czasy bycia nastolatką - wcale nie takie beztroskie, ale o wiele bardziej imprezowe i dramogenne niż te aktualne. A jednocześnie przesunęła wzrokiem po całej sylwetce Elijaha, dopatrując się różnych zmian i uświadamiając sobie, że jednak oboje zmienili się już w całkiem poważnych dorosłych. Takich z pracą, z jej strony to nawet z nową rodziną. Jako wyzbyta z sentymentalności osoba nie tęskniła jednak za przeszłością, nie nurzała się w słodkogorzkich wspomnieniach. Lekki uśmiech znów zabłądził na wąskie wargi dziewczyny, gdy Elijah odpowiedział na zaczepkę tak trafnie, że nie mogła się do tego przyczepić, nawet jeśliby chciała.
Skrzyżowała spojrzenia z wysokim blondynem obok artysty. Czy go kojarzyła? Był chyba niegdyś wychowankiem Hogwartu, ale nie zdołali nawiązać znajomości w szkole. Mimowolnie poczuła gdzieś w głębi jakąś subtelną nutkę sympatii z racji tego, że Lysander podchwycił cięty dowcip dokładnie w taki sposób, jakiego Fire mogła oczekiwać. W krótkiej chwili odnaleźli się niczym dobrzy znajomi, którzy wspólnie obierają na cel drobnego żartu Elijaha, ale kompletnie bez podszywania tego prawdziwą podłością.
- Czyżby niezgodnie z prawdą? - odparowała jednak również w stronę dopiero co poznanego mężczyzny, błyskawicznie zmieniając fronty w tej wymianie zdań i to jego biorąc na muszkę. Wiedziała, że ponownie zrozumie prawdziwe brzmienie tych słów, które nie były wcale posądzeniem, że może być łajdakiem.
Cisnęło jej się na usta, a by zapytać czy następna wystawa to będzie "Nox" ze zdjęciami Mefistofelesa, ale nie wiedziała czy Powell będzie wiedział o kogo chodzi, więc ostatecznie zrezygnowała.
Dear prychnęła pod nosem na wzmiankę o swoich nienagannych manierach i uniosła wysoko prawą brew. No tak, w teorii od urodzenia była arystokratką. Ale przemilczała kulturalnie cisnące się na język pogardliwe słowa, zatapiając wargi w szampanie. Ciężko było nie zauważyć, że trochę alkoholu już ta dwójka wypiła, a Fire nie lubiła pozostawać w tyle za towarzystwem. Elijah przedstawił ich sobie, a rudowłosa skinęła sztywno głową, ale jeśli tylko Lysander spróbował uścisnąć jej dłoń to cofnęła się z minimalnym grymasem niechęci na twarzy. Kompletnie bez tłumaczenia, że to awersja do dotyku, a nie po prostu do niego.
- Swansea wieszający Deara? Ależ to mógłby być społeczny skandal. - mruknęła z zamyśleniem, puszczając bądź co bądź komplement mimo uszu. Na pewno jej zdjęcie zwróciłoby na siebie trochę uwagi ze względu na jeden, istotny element. Czy raczej jego brak. Niekoniecznie interesowała się zbieraniem rozgłosu, a już zwłaszcza po tym, jak ten rozgłos wygonił ją z Anglii na cały rok. Dlatego zapewne odmówiłaby ewentualnej sesji zdjęciowej.
- Nie zdawało Ci się. - wyjaśniła Elijahowi, pamiętając dokładnie, jak ze swoją córką stały na trybunach. I wtedy to właśnie przypomniała sobie o dawnym znajomym, a ciąg przyczynowo-skutkowy sprawił, że teraz znalazła się na tym wernisażu. Kto by pomyślał, że Quidditch zbliża ludzi? - Nie tak łatwo strącić Łabędzia z nieba. Dobrze wiedzieć, że nikt Ci nie podciął skrzydeł, a wręcz przeciwnie.
W końcu wybrzmiało to bardziej jak wyrazy uznania, gdy Fire z delikatnym respektem popatrzyła w jasnoniebieskie oczy Swansea. I nie komentowała już tylko samego meczu, ale także sukces wernisażu, na który przybyła cała masa osób. Podobało jej się, że uszanował jej upodobania i nie przedstawił jej jako Blaithin Dear, a Fire. Niby drobny szczegół, a niosący ogromne znaczenie dla Szkotki.

@Elijah J. Swansea, @Lysander E. A. Powell

Czuł, że Lysander był kimś, kogo mogła polubić Fire... chyba nawet z wzajemnością, choć sprawiała wrażenie osoby, którą aurorzy interesują się z innych względów niż czysta sympatia. A może żałośnie szufladkował ją właśnie ze względu na opaskę na oku? Czyż nie utraciła go dokładnie wtedy, gdy sam omal nie stracił ręki? W takim razie musiałby i siebie samego brać za kryminalistę. Bił od niej chłód i niegdyś dawało się słyszeć o niej różne plotki, które wyjazd do Durmstrangu tylko dodatkowo podbijał, ale sam przecież nic nie wiedział na temat ich prawdziwości, a nie zwykł wierzyć w to, czego nie był w stanie potwierdzić. Głupi tłum kochał sensacje i doszukiwał się ich tam, gdzie tylko znalazł ku temu sposobność. Sam przecież padł ofiarą ludzkiego gadania, ot, stare dzieje.
— Ludzie uważają artystów za niegroźną grupę, a przecież to właśnie my jesteśmy zdolni do odcięcia sobie ucha, byle wywołać wokół siebie odpowiedni szum i stworzyć kilka trafnych autoportretów — na rzecz komedii okropnie skrzywił powszechnie znaną historię, ale czymże było kilka źle przekazanych faktów, wobec odrobiny śmiechu?
— Mało kto ma na to sposobność, niezwykle skutecznie dziobiemy — skinął jej jednak głową, bo choć był podpity i w świetnym, skorym do żartów humorze, to jednak wyłapał komplement i naprawdę się z niego cieszył. — Chodź, oprowadzę Cię chociaż trochę po wystawie i wykorzystam ten czas na przekonanie Cię, żebyś mi kiedyś zapozowała — załatwił jej też kolejny kieliszek szampana, tak dla pewności, że niczego jej dziś nie zabraknie. Poświęcił jej nieco czasu na to, by opowiedzieć o kilku fotografiach, choć nie zamęczał jej tak, jak było to w przypadku Lysandra, a kiedy przyszedł na to moment, pożegnał ich oboje.

| Koniec wątku