Spoglądam - kurtyna rzęs w połączeniu z powiekami zakrywa niebieskie tęczówki spoglądające na ten krótki moment wówczas na witrynę jednego z najpopularniejszych sklepów całej ulicy Pokątnej dla czarodziejów. To właśnie tutaj można kupić (zazwyczaj) swoją pierwszą różdżkę, która będzie służyła na długie lata.
Pod kopułą czaszki przedzierają się myśli różnorakie: z jednej strony zachwyt. Umiejętność dopasowania drewna i rdzenia do każdego przedstawiciela społeczności magicznej należy do wyjątkowych, wszak - aby ta służyła długo i wiernie - trzeba mieć wyczuloną intuicję w połączeniu z czytaniem odpowiedzi w kwestionariuszu bądź prowadzeniem wywiadu. Trzeba również wiedzieć, jakie połączenia dają najlepsze efekty, a których należy unikać, albowiem - jak mnie pamięć nie myli - niektóre gatunki drzew nie lubią łączyć się z elementami od latających stworzeń.
Z drugiej strony pojawia się pewnego rodzaju strach. W końcu to różdżka wybiera czarodzieja, a nie czarodziej różdżkę. Obawiam się, że wejście do sklepu może wiązać się z wydarzeniami niespotykanymi... albo zwyczajną niechęcią ze strony każdego patyczka służącego do rzucania zaklęć. Bo kto pisze się na straty i wybiera kogoś, kto już od dobrych prawie dziewięciu miesięcy w ogóle nie używał zaklęć, a jak próbował, to efektów nie było żadnych? Taką różdżkę z pewnością nazwałbym masochistyczną.
Zdecydowanie za długo minęło od momentu uszkodzenia sobie własnoręcznie drewnianego patyczka, ale czy - rzecz jasna, w moim przypadku - jest sens, aby jakkolwiek skupić się na nowej i spróbować osiągnąć nią coś więcej niż nieudane wymachnięcia, zamachy, chwyty alfa i beta? Nie wiem. Wiem tylko, że chcę uniknąć niewygodnych pytań i chcę wierzyć, iż to, ile pieniędzy mi zostanie, nie odbije się na początku roku.
- Dzień d-dobry... - mówię, gdy wchodzę do środka i wykonuję parę kroków w kierunku lady. Charakterystyczny zapach past, jak i samych drewienek, połączonych z nostalgiczną nutą wybierania swojego pierwszego egzemplarza, z łatwością dociera do moich nozdrzy i drażni - ale w sposób bardziej pozytywny, przynajmniej na początku - umysł. Uderzenie wspomnień, choć nikłe i już wyblakłe, niesie ze sobą bagaż doświadczenia. - Och, Jessica...? - przechyliwszy głowę, spoglądam uważnie w kierunku wychowanki Ravenclawu. Kojarzę ją i nie wątpię w to, że zapewne nie inaczej jest w jej przypadku, ale - głównie ze względu na moje wycofanie - nasza relacja opiera się prędzej na widzeniu się wzajemnie podczas lekcji, które nas niewątpliwie interesują. - Mam nadzieję, że n-nie przeszkadzam... Jak minęły ci wakacje...? - wyciągnąwszy swoją wcześniejszą różdżkę na ladę, kładę ją powoli na stabilnej powierzchni, a gdy ta zaczyna się toczyć, przywołuję ją do porządku dotykiem opuszka palców. - Ogólnie to... potrzebuję nowej różdżki. Tą niechcący... no cóż, przypaliłem. Masz może chwilkę czasu? - unikam kontaktu wzrokowego, choć staram się patrzeć chociażby na czoło bądź nos, żeby nie wyjść na kogoś, kto nie ma ani za grosz kultury. Kiedy piłem więcej, wszystko było łatwiejsze.

Po tym, jak Christopher spotkał nieszczęsnego trolla na moście, nic nie poszło tak, jak pójść powinno. Nie podobało mu się to spotkanie, nie podobało mu się również to, jak został potraktowany, chociaż zapewne była w tym również jego wina i nie powinien od tej świadomości uciekać. Żałował jednak, że jego różdżka została złamana, a kiedy tylko znalazł się w Londynie, mając nadzieję, że zdoła ją naprawić, okazało się to niemożliwe. Westchnął ciężko, bo mimo wszystko nie było to ani trochę przyjemne, ale nie mógł nic na to poradzić, czuł się jednak nieco dziwnie, dobierając nową różdżkę po tak wielu latach, zastanawiając się jednocześnie, czy było to konieczne.
Zapewne właśnie z tego powodu żadna z nich nie chciała tak naprawdę z nim współpracować, stawiając wyraźnie opór i nie zamierzając niczego mu ułatwiać. Chris potarł ze zrezygnowaniem czoło, odnosząc wrażenie, że nie wróci zbyt prędko na Avalon, mając poczucie, że sam wpędził się w te kłopoty. Nie mógł jednak odwrócić się na pięcie i uznać, że jakoś poradzi sobie bez różdżki, to w ogóle nie wchodziło w rachubę. Dlatego raz jeszcze podjął próbę, słuchając uważnie wyjaśnień na temat różdżki, która została mu właśnie podana, by po chwili, z pewną dozą zdziwienia, odkryć, że jednak była właściwa.
Miała dwanaście cali, jak jej nieszczęsna poprzedniczka, była jednak wykonana z angielskiego dębu, a jej rdzeniem, co Chrisa dość mocno zaskoczyło, było włókno z serca widłowęża. Nie spodziewał się, że podobna różdżka może go w ogóle wybrać, ale z drugiej strony - nie istniały ku temu żadne przeciwwskazania, a skoro zdawała się leżeć wręcz idealnie w jego ręce, zaś rzucanie zaklęć przychodziło mu z prawdziwą łatwością, nie zamierzał protestować i zarzekać się, że jej nie kupi. Byłoby to zresztą z jego strony nie tylko dziwne, ale i dość śmieszne, więc po prostu odetchnął głębiej, decydując się na zakup.
Teraz przynajmniej miał możliwość swobodnego rzucania zaklęć, nie musiał się obawiać, że przydarzy mu się coś złego, ale obiecał sobie, że już więcej nie wybierze się w okolice tego przeklętego mostu, nie chcąc po raz kolejny musieć mierzyć się z koniecznością rozmowy z trollem. Czy też raczej - koniecznością poszybowania prosto do wody, skoro nie spodobał się swojemu rozmówcy. Zdecydowanie musiał być ostrożniejszy, jeśli nie chciał wrócić po wakacjach w gorszym stanie, niż ten, w jakim wyjeżdżał.

z.t

Nie tak dawno zjawił się u Ollivandera z uwagi na to, że udało mu się złamać swoją pierwszą różdżkę, teraz zaś przyszedł, by dowiedzieć się, czy z przedmiotów, jakie otrzymał w czasie dziwnej wyprawy przez jaskinię wszystkich pór roku, dało się stworzyć coś, co byłoby skłonne służyć mu jako druga różdżka. Nie miał do tego przekonania, a jednocześnie wydawało mu się, że zarówno drewno, jak i włos moccusa, miały w sobie coś, co czyniło z nich przedmioty dość pożądane dla różdżkarza. Wolał jednak nie wybierać się do Fairwynów, wiedząc doskonale, czym ci się zajmowali, wolał ufać komuś innemu, kto miał równie długą tradycję twórczą i na pewno nie była ona okupiona tak wielkim cierpieniem, jak to, do czego dopuszczał wielki ród.
Chris zjawił się w Londynie w jeden z chłodniejszych poranków, by skierować się wprost do właściwego sklepu, ciesząc się, że nie kręciło się tutaj o tej porze zbyt wiele osób. Nie czuł się ostatnio za dobrze, był zmarznięty, a co więcej, wydawało mu się, że nieustannie ktoś za nim chodził, że ktoś go obserwował i to stawało się coraz gorsze, coraz bardziej paranoiczne. Pewnie dlatego trzymał się również z dala od korytarzy Hogwartu, próbując naprostować swoje życie, które wcale nie było w tej chwili takie proste, łatwe i przyjemne.
Drgnął lekko, gdy wszedł do sklepu i dopiero po chwili zdał sobie sprawę z tego, że nie był tu sam. Próbował uspokoić serce, które nagle się z tego powodu rozszalało, a później wyłuszczył sprawę, z jaką przychodził, wyraźnie zaciekawiwszy różdżkarza. Położył przed nim gałązkę oraz włos moccusa, tłumacząc mu, skąd je właściwie miał i dlaczego wydawało mu się, że ich wykorzystanie w stworzeniu różdżki mogłoby być przydatne. Rozbawił tym nieco sprzedawcę, przez co zarumienił się niemalże po same czubki uszu, ale został zapewniony, że jego prośba była możliwa do spełnienia.
Przekonał się o prawdziwości tych słów, gdy wrócił do sklepu w wyznaczonym terminie i pokazano mu elegancką, stosunkowo krótką różdżkę, wykonaną niewątpliwie z dębu. Nie przypominała tej, którą nosił obecnie, ale mimo wszystko wyglądała na równie użyteczną i przydatną, tym bardziej że właściwie od razu odpowiedziała, kiedy ją podniósł. Nie pozostawało mu zatem nic innego, jak zapłacić i przekonać się, czy faktycznie jego pomysł był słuszny.

Składniki na różdżkę: pochodzą z jaskini czterech pór roku
z.t

Składniki zdobyte w Avalonie

Gdy dowiedziała się, że prezenty jakie otrzymała w jaskini podczas wakacji mogą stworzyć nową różdżkę, postanowiła udać się do kogoś, kto się na tym zna i zobaczyć, czy faktycznie jest to warte zachodu. Była szansa, że skoro otrzymała takie dary, były one jakoś do niej dostosowane, ale też jak miała być szczera niekoniecznie potrzebowała nowego magicznego kijka. Bardzo dobrze dogadywała się z tą różdżką, którą miała już od dziesięciu lat przy swoim boku i czuła się dziwnie z myślą, że nagle miałaby się z nią rozstać. Mimo to wykorzystała okazję, że musiała zrobić zakupy przed nowym rokiem szkolnym i podczas przechadzki po ulicy Pokątnej, wpadła do sklepu Ollivandera.
Przedstawiła różdżkarowi sytuację i położyła na blat zdobyte przemioty, a ten popatrzył i powiedział, by zgłosiła się do niego następnego dnia, bo stworzenie różdżki jest możliwe, ale mężczyzna nie gwarantował, że wybierze ona Irvette na swoją właścicielkę, co trzeba było oczywiście nie tylko sprawdzić osobiście, ale i w razie czego przedyskutować. Rudowłosa zgodziła się i następnego dnia ponownie przekroczyła drzwi starego zakładu różdżkarskiego.
Nie musiała się nawet przypominać, bo sprzedawca powitał ją z szerokim uśmiechem i wyjął magiczny przedmiot, który już w całości czekał na nią w atłasowym pudełku. De Guise nieco niepewnie wzięła jesionowy kijek w dłoń i od razu poczuła, że jest jej pisany. Było to dla niej naprawdę niebywałe, ale skoro różdżka tak na nią zareagowała, nie mogła jej tutaj zostawić. Zapłaciła więc wymagane 200g i z nową zdobyczą ruszyła do domu, nie mogąc doczekać się przetestowania jesionu.

//zt

Wybór różdżki w zacnym przybytku Fairwynów okazał się być znacznie trudniejszy, niż jej się początkowo wydawało, głównie ze względu na targające nią wątpliwości moralne na temat tego, czy aby na pewno chce się posługiwać na co dzień narzędziem, do którego powstania poświęcono życie niewinnego zwierzęcia i nawet August, mimo najszczerszych chęci i eksperckiej wiedzy na temat różdżkarstwa nie był w stanie przekonać jej do zakupu; zegar jednak tykał, a różdzka była jej zdecydowanie niezbędna, dlatego w końcu zdecydowała się odwiedzić starego, dobrego Ollivandera i wybrać rdzeń, który może nie będzie dawał tak spektakularnych efektów i wydobywał z niej maksymalnego potencjału, ale przynajmniej pozwoli jej spać z czystym sumieniem. Po długiej i intensywnej konsultacji z wyraźnie już pod koniec zmęczonym sprzedawcą zdecydowała się na jarzębinową różdżkę średniej długości z piórem pegaza i wyszła ze sklepu bardzo zadowolona z zakupu, z głębokim postanowieniem, że tym razem, choćby się znów waliło i paliło, nie spuści nowego nabytku z oka, bo kupowanie nowej różdżki to wyjątkowo męcząca sprawa.

|zt

W końcu nadszedł w końcu ten dzień, gdy Mina musiała się w końcu ogarnąć i wybyć po zakup różdżki. Wystarczająco długo korzystała już z różdżek zastępczych i przyszedł czas na to, aby w końcu kupiła jakąś porządną, która mogłaby jej długo służyć. Stąd też musiała zawitać w sklepie Ollivandera i tak jak na początku swojej przygody z nauką zaklęć, odbyć cały proces wybierania różdżki raz jeszcze.
I chociaż naprawdę nie chciała odtwarzać tego etapu to jednak dzielnie chwytała różdżkę za różdżką, aby przekonać się, która najlepiej leżała w jej dłoni i zdawała się słuchać jej najlepiej spośród wszystkich, które były obecne w asortymencie sklepu.
W końcu jednak wydawało się, że udało jej się znaleźć tę jedyną i mogła wyjść wielce zadowolona z siebie, zostawiając na ladzie odpowiednią sumę galeonów.

z|t

W końcu nadszedł ten dzień. Nie żeby była to niespodzianka, bo cała rodzina była tego świadoma od wielu lat, ale to właśnie dziś, z okazji jedenastych urodzin, Cri miała dostać swoją pierwszą różdżkę. Uradowana jak nigdy, weszła do sklepu Ollivandera, z ojcem u boku i od razu rzuciła się oglądać półki wypełnione po sufit pięknymi pudełkami.
-Dzień dobry. Przyszliśmy po pierwszą różdżkę dla córki. - Mężczyzna miał nienaturalnie wysoki głos i był chudy jak patyk, choć kasztanowa broda sięgała mu za pasek spodni. Widać było w jego oczach jednak, że mimo aparycji, nie jest kimś, kogo tak po prostu można zlekceważyć.

@Dolly Fowler

Prowadzi M.F.S.

Fowler była podekscytowana jak nigdy, w końcu miała obsługiwać dziś klientów a nie tylko polerować różdżki i segregować pudełka. Gdy dzwonek u drzwi zasygnalizował przyjście ich, wyprostowała się jak struna i uśmiechnęła się tak szeroko, że gdyby nie uszy, kąciki jej ust zetknęłyby się z tyłu głowy.
- Dzień dobry! - powitała klientów z entuzjazmem nie mniejszym, niż ich córka miała wypisany na twarzy wchodząc do przybytku- Wspaniale! Pierwsza różdżka to najważniejszy ekwipunek każdej młodej czarownicy! - zapewniła wesoło, uśmiechając się do dziewczynki i stukając różdżką w zaczarowaną taśmę krawiecką posłała ją, by ta pobrała wymiary dziewczynki, długość jej ramion, szerokość bicepsa i wzrost- Jesteś lewo, czy prawo ręczna? - zapytała, wychodząc zza lady naprzeciw klientom.

Gdy tylko Dolly wyszła im naprzeciw, Cri od razu podeszła na magiczny podest, nie mogąc doczekać się, aż cały proces się rozpocznie. Jak się miało okazać, nie było to jednak takie proste, co można było zobaczyć już po pierwszym pytaniu, gdy to nie jedenastolatka otworzyła usta, a jej ojciec.
-Córka jest praworęczna. Nie trzeba jej mierzyć ma metr trzydzieści cztery. - Machnął ręką, jakby tym samym miał odgonić magiczną taśmę, która jednak wciąż robiła swoje, nie zwracając na niego uwagi. -Chciałbym dla niej coś z charakterem. Jesion lub olchę, a rdzeń najlepiej smoczy. Wszyscy w rodzinie mamy smoczy rdzeń. - Ciągnął wyniośle, jakby najchętniej sam znalazł odpowiednią różdżkę na półce i wręczył ją swojemu dziecku, bez sprawdzania, czy to w ogóle współgra z jej charakterem.

- Metr trzydzieści? Powiedziałabym, że przynajmniej z metr pięćdziesiąt! - puściła dziewczynce wesołe oczko, chcąc znaleźć punkt kontaktu. Taśma odbiła się od łapy klienta, po czym kontynuowała swoją pracę, gdy Dolly, nie przestając się uśmiechać, czekała dalej na wypowiedź dziewczynki, kiwając do niej zachęcająco głową.
- Pierwsza różdżka to wspaniała sprawa! - powiedziała do niej entuzjastycznie- Ale też niekoniecznie na zawsze. Jak staniesz się silniejszą i większą czarownicą, może będziesz chciała nową, lepszą różdżkę. Mój profesor od transmutacji miał aż trzy! - kontynuowała swoją opowieść, po czym uśmiechnęła się do brodacza, biorąc delikatnie z jego rąk pudełko- gdyby był pan tak uprzejmy powstrzymać się od sięgania po różdżki. To nie jest niestety sklep samoobsługowy, a my mamy bardzo rygorystyczny system porządkowy. - uśmiechnęła się, kłaniając lekko- Sprawdźmy więc wybór Twojego taty! - zwróciła się znów do głównej gwiazdy tego zakupu, otwierając pudełko i podstawiając je dziewczynce- Weź ją w rękę i machnij, lekko.

Dziewczynka spojrzała niepewnie na ojca, gdy Dolly zakwestionowała jej wzrost. Niby było to miłe i poczuła się dużo lepiej na tak przyjazną obsługę, ale widać było, że wyraźnie nie jest pewna, czy w ogóle może się odzywać.
-Odpowiednia różdżka służy czarodziejowi całe życie. Tylko Ci, którzy szukają wymówki do swojej nieudolności, kupują coraz to kolejne. - Z dumą odpowiedział czarodziej, jasno dając do zrozumienia, że on w życiu nie wymienił swojej różdżki na inną i ta, którą posiada, służy mu perfekcyjnie.
Wykrzywił się, gdy Dolly poprosiła by nie ruszał pudełek. Zgromił dziewczynę wzrokiem, ale mimo to nie sięgnął po żadną z leżących na półkach różdżek. Czuł się jednak niesamowicie obruszony faktem, że ktoś tak młody i niekompetentny ma tupet zwracać mu uwagę.
-Jest wystarczająco sztywna? - Zapytał, patrząc jak córka bierze do ręki swoją różdżkę i macha nią dokładnie tak, jak zalecono. W sklepie od razu zerwał się huragan, robiąc ogromny burdel wokół nich. Cri wystraszona od razu oddała patyczek, jakby bała się, że jeszcze trochę i kogoś tu przypadkiem zamorduje.

Starała się entuzjazmem i uśmiechem wesprzeć dziewczynkę w tym jakże ważnym zakupie, w końcu to najważniejsza rzecz na ścieżce życia czarownicy idącej do szkoły, ale pan z brodą był ewidentnie nie najmilszym klientem. Gdy zgromił ją spojrzeniem, uśmiechnęła się przymilnie, z nieco przepraszającym spojrzeniem.
- Bardzo dziękuję. - dodała jeszcze, jako że usłuchał jej prośby, a ona tu tylko wykonywała swoją pracę dokładnie według wytycznych przykazanych jej przez przełożonego.
- O raju, ale wicher! - zaśmiała się, chcąc trochę rozluźnić zestresowaną dziewczynę, znów się do niej uśmiechając. Odłożyła różdżkę do pudełka - Nic się nie przejmuj, czasem tak bywa. - dodała pokrzepiająco- Myślę, że smoczy rdzeń może być nieco zbyt agresywny, ale nie poddawajmy się! Jeśli tata uważa, że będzie Ci pasować, zaraz znajdziemy jakieś inne połączenie. - dziarsko ruszyła do półki, z której wyciągnęła akacjową, ale także i czerwonego dębu, jako że czuła w serduszku, że to może być drewno właśnie dla dziewczynki. Nie była przekonana do tego nacisku na rdzeń ze smoczego serca, ale nie chciała skreślać propozycji rodzica, jako że pewnie znał swoją córkę najlepiej- Śmiało, spróbuj jeszcze raz jedną i drugą. - zachęciła, zastanawiając się jednocześnie, czy mają czerwony dąb z piórem pegaza, które w jej odczuciu byłoby najlepszym połączeniem.

Prychnął na jej podziękowanie. Nie przyszedł tu po żadnej uprzejmości a po różdżkę dla swojej córki. Niestety z każdą kolejną sekundą tracił cierpliwość i wiarę w to, że cokolwiek w tym przybytku dzisiaj zakupi.
-Ma być mocny, bo moja córka ma zostać potężną czarownicą. - Znów odpowiadał za Cri, która nawet nie próbowała otwierać ust, dobrze wiedząc, że nie ma nic do gadania nie tylko w tej sprawie, ale i w większości życiowych decyzji. -Mówiłem, że ma być bardzo sztywna ta różdżka. Tamta widocznie się gięła. Jest Pani pewna, że jest Pani kompetentnym sprzedawcą? - Czarodziej stawał się coraz mniej miły nie tylko przez brak cierpliwości, ale i widząc, że Dolly nic z tym nie robi i może sobie pozwolić na takie traktowanie. -Czerwony dąb nie zadziała. - Dodał jeszcze pod nosem, przekonany, że on wie najlepiej i żadna z wybranych przez sprzedawczynię różdżek nie będzie odpowiednia dla jego córki.

Kostki:

akacja 1, czerwony dąb 2

Nie bacząc na prychnięcia brodatego gbura, uśmiech i uprzejmość nie opuszczały Fowler. Skupiała się głównie na tym, by doświadczenie dziewczynki nie było traumatyzujące, choć miała ochotę ją przytulić i zapewnić, że już niedługo pójdzie do szkoły, gdzie będzie mogła się rozwijać tak jak będzie chciała bez ojca sapiącego jej nad głową. Plusy szkoły z internatem.
- Różdżka Albusa Dumbledore'a, jednego z najpotężniejszych czarodziejów, miała rdzeń z ogona feniksa. Prosze nie opierać swoich opinii na niewiedzy. - skorygowała klienta uprzejmym tonem- Włókno z serca smoka nie jest najmocniejszym rdzeniem, jaki mamy w asortymencie, to mogę zapewnić. Jako sprzedawca. - dodała, kiwając głową. Podała dziewczynce najpierw różdżkę akacjową, która kaszlnęła smętnie kilkoma iskrami, by zaraz zastąpić ją z tego właśnie czerwonego dębu, który mężczyzna zapewniał, że nie zadziała i uśmiechnęła się z radością, gdy powietrze wokół dziewczynki niemal zalśniło czystą magią.
- Wybrała Cie! - zawołała wesoła i uradowana- Trzynaście i pół cala, elastyczna, czerwony dąb, włókno z serca smoka. - wyrecytowała perfekcyjnie, po czym spojrzała na mężczyznę z niegasnącym, uprzejmym uśmiechem i wesołością w oczach- Czy ta będzie w porządku, czy jednak zechce pan kupić tę poprzednią? - wskazała pudełko - Jesion, sztywna, dwanaście cali? - podkreśliła o którą chodzi, na wypadek, gdyby dżentelmen zapomniał jaką różdżkę on sam wybrał.

Szkoła z internatem faktycznie miała ten plus, choć mężczyzna jasno instruował córkę od dawna, jakiego zachowania i wyników od niej oczekuje. Nie miał zamiaru przyjąć niczego innego niż perfekcji. No i oczywiście najlepszych wyników z Astronomii, popartych odpowiednim stypendium. Miała pasować do rodziny, a nie od niej odstawać i tyle.
-Dumbledore był głupcem i umarł jak głupiec. - Wyraził swoją kontrowersyjną opinię. Nie szanował nikogo, kto wywodził się z domu Godryka Gryffindora, a już tym bardziej nie człowieka, który posyłał dzieci do walki z potężnym czarnoksiężnikiem, zamiast samemu stawić mu czoła. Nie, ojciec Cri za jedyny słuszny dom uznawał Hufflepuff i nie wyobrażał sobie, jak wielką hańbę przyniosłaby mu córka, gdyby Tiara przydzieliła ją gdziekolwiek indziej.
Obserwował zachowanie magii wokół swojej córki, a wielkie niezadowolenie wypełzło na jego twarz, gdy to ta dębowa różdżka okazała się wybrać jego dziecko.
-To jest niedorzeczne. - Warknął, gromiąc Dolly wzrokiem, jakby to była jej wina. -Cri, bierz co Twoje i idziemy. Nie będę tracił tu więcej czasu. Zapakuj nam to. - Ostatnie zdanie rzucił oczywiście do biednej Dolly, rzucając jej przed twarzą galeony, które miały opłacić zakup.

Opinie, tak jak i nos, każdy miał swoje, czy Dumbledore był głupi czy nie to nie ocena Dolly, która sama nie była za mądra. Był uważany za potężnego czarownika i tak też wszędzie było o nim mówione, niezależnie od tego po jakiej stronie znajdował się odbiorca. Głupstwem, było umniejszać komuś ze względu na dom w którym był przydzielony, ale to juz za daleka rozkminka jak na Fowler.
Ta za to ucieszyła się jakby sama dostała znów swoją pierwszą różdżkę, notabene którą przecież zgubiła, uśmiechając się promiennie do mężczyzny i do dziewczynki. Niewiele przejęła się jego chamstwem, bo chyba nie dopuszczała do siebie takich tonów i niuansów, zresztą, pamiętamy jakie były jej sercowe wybory do tej pory i jak łatwo potrafiła przeoczyć czy ktoś jest bucem czy nie.
- Wspaniale! Doskonały wybór. - klasnęła w dłonie. Zaraz zapakowała pudełeczko i podała je z uśmiechem dziewczynce- Powodzenia w szkole! - dodała jeszcze jak wychodzili i z dumą zapakowała galeony do kasy, bo to jej pierwsza w życiu sprzedaż czegokolwiek!

zt

Kontynuacja wątku z krętej ścieżki

Wylądowali na Pokątnej bez większego trudu. Co jak co, ale tę ulicę Tim znał bardzo dobrze. Przez lata nauki był tu tyle razy, że kojarzył już niemal każdy sklep. Może na Nokturnie nie byłby taki pewny siebie, ale tutaj był prawie jak w domu. Pociągnął lekko Nico za sobą, korzystając z faktu, że ciągle miał jego dłoń na przedramieniu i poprowadził go do bodaj najsłynniejszego sklepu z różdżkami w Londynie. Po wejściu przywitał się grzecznie ze sprzedawcą stojącym przy ladzie, wyjaśniając, że musi się jeszcze naradzić z kuzynem.
- Tak sobie myślę, że może lepiej naprawić tę starą? Znasz ją najlepiej, w końcu. Jak sądzisz? - zagadnął kuzyna. Spojrzał pytająco na właściciela sklepu, mając nadzieję, że ten im coś podpowie. - Różdżka mojego kuzyna odmówiła posłuszeństwa po wyjściu z pola antymagicznego. Czy można na to coś poradzić? Nie jest złamana, ani nic w tym rodzaju. Nico, mogę?
Tim spróbował delikatnie wyjąć różdżkę z dłoni Nico i podać ją różdżkarzowi.

@Nicholas Seaver

Nicholas dał się zaciągnąć do sklepu jak kukiełka, wciąż ogłuszony tym wszystkim, co się stało. Słyszał co mówi Tim, słyszał co mówi sprzedawca, ale ni eczuł się uczestnikiem całego tego wydarzenia. Nieprzytomnie pozwolił sobie wyciągnąć różdżkę z dłoni, tępo wpatrując się w rzędy i stosy pudełek.
- Rzeczywiście różdżka straciła jedynie połączenie. - zapewnił sprzedawca. -  Przyczyn może być wiele, ale to jest odwracalne. Możemy to naprawić i znów będzie taka jak dawniej.
Dopiero na te słowa Nicholas wyprostował się i rzucił w kierunku czarodzieja wręcz agresywne spojrzenie. Jego wzrok płonął, a wściekłość ulokowana wcześniej w Winnifredzie teraz skupiła się na różdżce.
- Nie. - powiedział ostro, tonem nie znoszącym sprzeciwu. - Zdradziła mnie raz, więc prędzej czy później zrobi to ponownie. Nie zaufam więcej nielojalnej różdżce.
Kiedy to z siebie wyrzucił, zaczerpnął wreszcie oddech i nieco się uspokoił. Wciągnął powietrze nosem i powoli je wypuścił, zgodnie ze znanymi sobie technikami przywracając kontrolę nad emocjami.
- Z resztą jestem już zupełnie innym człowiekiem, niż ten, który ją kupował. Nie znamy się. I tak w końcu by do tego doszło. Jesteśmy sobie obcy.
Odwrócił wzrok od obu mężczyzn i wyjrzał przez okno, zatracając się na chwilę we własnych myślach. Dopiero po paru minutach odezwał się ponownie.
- Chcę nową. Lojalną. Taką, z którą będę się naprawdę rozumieć.

+

Prawdę mówiąc Tim spodziewał się podobnej reakcji, a nawet bardziej agresywnej. Jednak Nico dał radę powściągnąć emocje i w miarę spokojnie wyjaśnić, dlaczego pomysł mu się nie podoba. Ta argumentacja przemówiła do młodego Seavera. Sam o tym wcześniej nie pomyślał, ale było to na swój sposób logiczne. Nicholas nie był tym samym chłopakiem, co kiedyś. Nawet to, że ich więź się odbudowywała dość dobrze, nie zmieniało faktu, że gryfon czuł i wiedział, że wiele zmieniło się w głowie jego przyjaciela. Pewne rzeczy pozostały, jak chociażby miłość do morza, ale cała masa innych aspektów jego osobowości była zupełnie inna.
- Jak już to powiedziałeś, to faktycznie masz chyba racje. Nowe życie, nowa różdżka. Poza tym teraz możesz wybrać taką, która pasuje do jubilerskiej magii.

Różdżkarz skinął głową, dopiero teraz rozumiejąc powagę sytuacji. Wyciągnął miarkę i zaczął mierzyć dokładnie Nicholasa, w celu dobrania perfekcyjnej magicznej towarzyszki na następne lata. A kto wie, może z tą różdżką dożyje końca swoich dni? Sprzedawca pokiwał głową, jakby coś zrozumiał, po czym zniknął na dłuższą chwilę między regałami, wracając ze smukłym, czarnym pudełkiem.
- Grab, włos z ogona testrala... - zaczął, ale Nicholas gwałtownie mu przerwał.
- Żadnego testrala. Żadnego testrala, żadnego bzu, żadnych nieszczęść i przynoszenia pecha. Chcę solidną, wierną różdżkę, na której można polegać. A nie to... To coś.
Machnął ręką na pudełko, którego sprzedawca nie zdążył nawet otworzyć, jakby odganiał coś wstrętnego. Czarodziej się speszył i lekko zaczerwienił z oburzenia, ale nie nalegał. Wreszcie odłożył wybraną różdżkę na ladę, nie zanosząc jej na miejsce, ale rzeczywiście sięgnął po inną propozycję dla nastroszonego klienta.
- Berberys, niezwykle lojalny, po opanowaniu będzie służył wyłącznie pierwszemu właścicielowi. Łuska chimery, bardzo rzadka. Doskonała do transmutacji.
Nicholas poczuł przypływ nadziei. Ten opis bardzo mu przypadł do gustu i zdawał się bardzo do niego pasować. Jednak kiedy ujął różdżkę w dłoń, nie poczuł zupełnie nic. Nie było połączenia, różdżka zdawała się głucha na jego moc i zupełnie niekompatybilna. Oddał ją z niechęcią, a sprzedawca zaczął szukać czegoś innego.
- Ma pan wyjątkowo silnie wodne predyspozycje. Może coś z tej dziedziny lepiej się dopasuje. Mahoń, łuska syreny. Bardzo piękna i plastyczna, proszę spróbować... Ach, nie, nie. Zdecydowanie nie.  
Wyrwał różdżkę Nicholasowi, ledwie ten zdążył jej dotknąć. Ewidentnie nie zgrywała się z aurą Seavera. Kolejne podejście wydawało się dużo bardziej obiecujące.
- Jodła cechuje się wyjątkową wiernością. Włos z grzywy kelpie. To różdżka, której lojalność nigdy się nie zachwieje, odmówi jednak rzucenia zaklęć sprzecznych z wewnętrznym kodeksem czarodzieja.
Oczy Nicholasa zaiskrzyły się z ekscytacji. To brzmiało dokładnie jak to, czego potrzebował. Połączenie lojalności i wodnego stworzenia. On sam był wodną istotą i właśnie takiej różdżki poszukiwał.
- Brzmi perfekcyjnie. - szepnął i pewny sukcesu ujął zdobiony, idealny kawałek drewna. I nic. Cisza. Włos kelpie nie odpowiadał, choć Nicholas marzył właśnie o tej różdżce. Sprzedawca ostrożnie wyjął ją z jego dłoni.
- Proszę się nie martwić. Znajdziemy inną.
Ale nie znaleźli. Nicholas i Tim spędzili w sklepie długie godziny, przeglądając bardzo wiele różdżek najróżniejszego rodzaju. Seaver był bardzo uparty i sięgał po te z włosem kelpie jeszcze kilka razy, ale żadna nie chciała z nim współpracować. Wreszcie zmęczony i dość zirytowany sprzedawca postawił sprawę jasno.
- Nie podam następnej różdżki, póki nie sprawdzi pan pierwszej, którą zaproponowałem.
- Już mówiłem, żadnego testrala. Nie chcę pechowej różdżki, ona nie może...
- Panie Seaver, znam się na swojej pracy. Albo pan spróbuje tę różdżkę, albo proszę szukać w innym sklepie.
Nicholas zacisnął usta, ale wiedział, że opór był daremny. W jego życiu było za dużo śmierci, by mógł zgodzić się na różdżkę tak jednoznacznie się z nią kojarzącą. Chciał promyk optymizmu, a nie kolejny mrok oplatający coraz ciaśniej jego duszę. Nie miał jednak wyjścia i wreszcie skinął głową. Sprzedawca odetchnął z ulgą i otworzył pudełko, następnie podając Seaverowi bardzo prostą, ale i elegancką różdżkę w czarnym kolorze. Nico chwycił ją i natychmiast poczuł przyjemną, rozgrzewającą moc magii, którą różdżka przywitała swojego właściciela. Nie miał wątpliwości, że to właśnie ona była tą właściwą. I właśnie to jeszcze bardziej go przybiło.
- Pasuje idealnie. - powiedział z zadowoleniem różdżkarz, przyglądając się z ojcowską miłością kawałkowi drewna. - Proszę dać jej szansę, panie Seaver. I przede wszystkim nie kierować się plotkami. Ten pech, to mit. Testrale są niezwykłymi stworzeniami. Osnutymi złą sławą, ale są niezwykle mądre. Niech pan czerpie z mądrości tej różdżki.
Nicholas bez słowa skinął głową i po prostu zapłacił, chowając za połę płaszcza nową różdżkę. Nie był zadowolony, ale nie mógł się kłócić z faktami. Ta różdżka go wybrała i żadną inną nie będzie mógł się posługiwać tak sprawnie, jak tą. Zanim jednak wyszedł ze sklepu, sięgnął jeszcze po swoją starą, sekwojową różdżkę. Tę, która miała być wierna i przynieść mu szczęście. Wpatrywał się w nią chwilę, a potem jednym, sprawnym, szybkim ruchem przełamał ją na pół.
- Skoro ja nie mogę jej używać, to nikt nie będzie. - powiedział i wrzucił pozostałości swej dawnej sojuszniczki do kieszeni. Tyle wspólnych przeżyć. Tyle traum, tyle bólu za jej sprawą. Ale to już był koniec. Zostały tylko wspomnienia i połamane drewno z przerwanym rdzeniem z pióra feniksa. - Dziękuję panu za profesjonalną pomoc. Tim.
Skłonił się najpierw sprzedawcy, potem przyjacielowi, ale nie potrafił wydusić z siebie nic więcej. Zbyt wiele mrocznych emocji kłębiło się w jego duszy. Wyszedł przed sklep, a chwilę później dało się słyszeć głośny trzask deportacji. Nicholas zniknął, pozostawiając kuzyna bez słowa wyjaśnienia.

Tim nie pamiętał czy widział Nicholasa w stanie tak wielkiego wzburzenia. Podejrzewał, że to efekt tego, co przeżył, ale nawet wysilając wyobraźnie, nie byłby blisko uświadomienia sobie, co takie doświadczenie robiło z umysłem. Gryfon doskonale zdawał sobie z tego sprawę, dlatego nie wtrącał się, patrząc, jak kuzyn miota się między regałami ze sprzedawcą. Intuicja zaklęciarza od początku mówiła mu, żeby zaufać pierwszemu wyborowi, w końcu ten sklep był owiany legendą i pracowali tu zawsze kompetentni czarodzieje. Jednak najwyraźniej Nico musiał sam dojrzeć do tej decyzji w ten czy inny sposób. Albo, jak się w końcu okazało, zostać postawionym przed ultimatum. Oczywiście sprzedawca miał racje i grabowa różdżka okazała się właśnie tą właściwą. Młody tego faktu też nie skomentował, bo nie było po co.
Kiedy Nico wyszedł, Tim uśmiechnął się przepraszająco do sprzedawcy i też opuścił sklep, tylko po to, żeby zobaczyć, jak kuzyn znika, bez słowa, nie licząc suchego pożeganania w sklepie.
- Dzięki za ratunek młody, co ja bym bez ciebie zrobił... - pomarudził do siebie deportował się sprzed sklepu do Hogsmeade, a konkretnie pod "trzy miotły", bo doszedł do wniosku, że potrzebuje jednego głębszego, zanim wróci do dormitorium.
+
/zt

Zakup materiałów

Victoria nie mogła odkładać dłużej w czasie wykonania pierścieni. Zwlekała z nimi ze względu na własne problemy, na przeżycia, z jakimi nie umiała walczyć, teraz jednak odłożyła to wszystko na bok. Uznała, że musi zorientować się w kwestii pozyskania odpowiedniego drewna różdżkowego i rdzenia, jaki ją interesował. Mogła oczywiście zrobić to całkowicie samodzielnie, jednak chciała uzyskać coś, co miało naprawdę dobrą wartość, co zwyczajnie jej się opłaciło, a nie było jakimś czystym szaleństwem, z którego nie zrobiłaby niczego dobrego. Pamiętała oczywiście pouczenia Larkina dotyczące tego, na co powinna zwracać uwagę, pamiętała rozmowę z Marlą, więc wiedziała, że nie może zwyczajnie dać sobie w kaszę dmuchać. To co chciała stworzyć, miało być naprawdę wyjątkowe, miało być czymś oszałamiającym, czymś, czego nikt przed nią nie próbował stosować. Skoro tak, nie mogła polegać na byle czym. Musiała sięgnąć po coś więcej, musiała najnormalniej w świecie przejść przez długą, aczkolwiek poważną rozmowę z innym twórcą.
I udało jej się to. Ostatecznie w sklepie Olivandera nie spodziewała się kogoś, kto nie będzie znał się na swojej pracy. Z tego też względu udało jej się przeprowadzić naprawdę owocną, poważną rozmowę, podczas której ostatecznie rozwiała wszystkie swoje wątpliwości, podążając za tym, co wydawało jej się słuszne. Czarny orzech i łuska chimery były wyborem co najmniej ciekawym, jednocześnie nieco trudnym do opanowania, ale dającym naprawdę wspaniałe możliwości, gdy czarodziej koncentrował się na transmutacji. A właśnie to było główną dziedziną, w jakiej się poruszała, chociaż oczywiście nie zapominała o prostych zaklęciach. Ani obronie przed czarną magią. Chciała jednak ucelować w coś, co pomogłoby jej w pracy i po długiej rozmowie pojęła, że nie było sensu wędrować jakimiś okrężnymi drogami. Również w sprawie zamówienia, jakie chciała złożyć. I chociaż było ono nieco szokujące, Victoria była gotowa zapłacić tyle, ile by sobie zażyczono. Skoro zaś chciała eksperymentować na własną rękę, nikt nie mógł jej tego zabronić. Musiała się jednak oczywiście, nieco potargować, spróbować osiągnąć coś więcej, spróbować dostać jak najlepsze warunki, co wyraźnie bawiło i ciekawiło ekspedienta. Ostatecznie zatem przyjął jej zamówienie na wskazane drewno i rdzeń, obiecując jej, że w najbliższym tygodniu otrzyma informację w tym temacie. To nie było bowiem coś, co można było kupić od ręki i doskonale zdawała sobie z tego sprawę. Była jednak zadowolona, bo udało jej się zrobić krok ku zbudowaniu, stworzeniu, tego, czego obecnie pragnęła najbardziej.

z.t