kontynuacja wątku na Polu Antymagii

Nicholas parł naprzód jak szalony, jakby goniło go stado smoków, jakby jego istnienie zależało od tego, by wydostać się spod wpływu tego przeklętego miejsca. I to ostatnie było na swój sposób prawdą. Całe życie Nicholasa kręciło się wokół magii. Płynęła w jego żyłach, utrzymywała go na powierzchni, bez niej runął w mroczną przepaść utkaną ze strachu. Bez niej był puchem marnych, pyłem na wietrze. Bez niej wszystko na świecie traciło sens.
Kiedy wreszcie wyszli poza dotknięty anomalią teren, Nicholas od razu poczuł zmianę. Słabość zniknęła, trudności z oddychaniem również. Na tę jedną chwilę Nicholas odzyskał spokój. Stanął na ścieżce i wciągnął głęboko powietrze przez nos, dla uspokojenia emocji. Wtedy jeszcze tego nie poczuł. Nie przeczuwał, co stracił. Na ten krótki moment czuł się bezpieczny, jakby wybiegł wreszcie z płonącego lasu.
Pomógł Winniemu usiąść na jakimś większym kamieniu, a potem sięgnął po różdżkę, jeszcze nie wiedząc, że jest bezużyteczna. Chciał ot tak, dla pewności rzucić zaklęcie, żeby poczuć się lepiej i zrzucić ciężar z serca. Miał nawet w sercu trochę opiekuńczych odczuć względem kuzyna, który tak bezmyślnie go tu przyprowadził. Młody, nieroztropny, pocieszny. Tak pomyślał Nicholas, gdy jeszcze sięgał po sekwojowe drewno. Chciał przygodę, to dostał. Nieprzyjemną, taką, której nie będą powtarzać. Ale może rzucą na jej temat lekceważącą uwagę w przyszłości, wspominając jak razem stawili czoła przeciwności losu.
I wtedy Nicholas zrozumiał, że jego różdżka nie działa.
- Fovere - rzucił najpierw swobodnie, chcąc się ogrzać, bo cały ten stres związany z przebywaniem w polu antymagii, a także śnieg, który właśnie zaczął delikatnie pruszyć sprawiły, że zrobiło mu się dość chłodno. Różdżka jednak nie posłuchała. Nico poczuł jak jego serce zamiera. - Fovere. - powtórzył, siląc się na spokój, ale gdy znowu nie podziałało nerwy zaczęły mu puszczać. - Fovere. Fovere! Lumos! Accio! Accio, do cholery!
Nic. Nicholas stał oszołomiony i wpatrywał się w różdżkę. Nie czuł jej wcale, nie miał tej więzi, zupełnie jakby trzymał w ręce bezużyteczny kawałek drewna. Nic. Pustka. Nico nie mógł się nawet poruszyć. Stał, patrzył, nie ruszał się i nie mówił, instynktownie broniąc się przed świadomością tego, że jego różdżka, jego sojuszniczka i najlepsza przyjaciółka, z którą tyle ciężkich chwil przeszedł, właśnie go zdradziła.

Gdyby to był Nicolas z przeszłości to pewnie zaraz, za chwile wybuchnęliby śmiechem. Już na schodach pochwyciłby jego żart i razem pewnie chodziliby na czworaka i wyli do słońca, czekając na księżyc. Tylko że ten kuzyn, który go ciągnął po schodach, jak opętany nie był sobą, wręcz przeciwnie, a jego usta nawet na moment nie zdradzały ulgi, a jakąś narastającą panikę. Winnifred powoli zaczynał się bać, z początku myślał, że Nico tylko udaje, ale nie to nie to. Ewidentnie coś zjebał i to po całości!
Kiedy tylko wyszli poza zasięgu pola antymagicznego, poczuł zdecydowanie ulgę. Nie kręciło mu się w głowie, co przyjął z entuzjazmem i miał nadzieje, że Niki też tak zrobi, ale nie ten wyglądał, jakby wypłynął na powierzchnie wody, zaczerpując gwałtownie powietrza.
- No i przeszło. - Uśmiechnął się niepewnie, przyglądając się kuzynowi, siedząc na jakimś kamieniu. - Już sprawdzam. - Podniósł się powoli, potwierdzając tę teorię. - Bajka! - Od razu skupił się na Nico, któremu zebrało się na czary.
- Co robisz? - Zapytał, kiedy ten zaczął wymachiwać jak wariat różdżką. Coraz bardziej to mu się nie podobało. - Przestań. - Szepnął najpierw, aby następnie krzyknąć głośniej. - Przestań! Co ci jest, ej Nico...!? - Podszedł powoli do kuzyna, jakby nadal kręciło mu się w głowie. Wyciągnął rękę w stronę jego barku, chcąc dodać mu otuchy. Sięgnął ostrożnie po swoją różdżkę, z zamiarem uspokojenia Nicholasa, że magia jednak działa, że nie ma co się martwić, że panikuje... Ale on tylko tak stał, nieruchomo, nic nie mówił, a w jego oczach wzbierała pustka.
- Zobacz...- Zaprezentował Fovere, które zadziałało od razu, chociaż był straszną nogą z zaklęć.

Nicholas stał jak słup soli, wpatrując się wciąż w różdżkę, słysząc Winnifreda jak przez grubą ścianę. Ocknął się dopiero wtedy, gdy kuzyn zaczął przy nim rzucać zaklęcia jak gdyby nigdy nic. A jego własna różdżka wciąż milczała, uparcie odmawiając mu swojej lojalności.
- Winniefred. Nie dotykaj mnie. - powiedział głucho Nicholas, zrzucając z barku jego rękę jak natrętną muchę. Odwrócił się w jego stronę, a czarne oczy płonęły mu wrogością. - Tyś mnie tu przyprowadził. To przez ciebie różdżka przestała mnie słuchać.
To były ciężkie oskarżenia, a głos Nicholasa zabrzmiał jak wyrok. Następne wydarzenia potoczyły się bardzo szybko. Starszy z Seaverów błyskawicznym ruchem wyrwał Winniemu różdżkę z dłoni i wycelował w niego, na wypadek jakby ten chciał odzyskać swoją własność. Dopiero gdy Nico miał pewność, że kuzyn jest zbyt zaskoczony, by reagować, wyczarował delfiniego patronusa, by przekazać przez niego wiadomość.
- Tim, potrzebuję cię pilnie w Rezerwacie Shercliffów. Kręta ścieżka, patronus cię zaprowadzi. Przyjdź najszybciej jak możesz, straciłem swoją różdżkę.
I jestem bezbronny. Cholernie bezbronny.
Ale tego ostatniego już nie dopowiedział. Czekał tylko, wpatrując się w Winniego, mierząc wciąż do niego i pilnując, by się nie ruszał. Był wściekły, był zły, rozżalony i sfrustrowany. Ale nawet w takim stanie nie był zdolny do zrobienia kuzynowi czegoś naprawdę złego.

Tim siedział w salonie gryfonów przed kominkiem i z kubkiem czekolady w ręku czytał podręcznik do transmutacji. Nie było to jego ulubione zajęcie, jednak postanowił poprawić swoje umiejętności w tej dziedzinie, więc sumiennie, jak na niego, studiował książki.
Nagle zobaczył patronusa w formie delfina, wyglądał bardzo znajomo, ale głos, jaki usłyszał już ewidentnie należał do Nico. I ten głos brzmiał cholernie źle, już pomijając dramatyczną treść wiadomości. Błyskawicznie znalazł się w dormitorium, ubrał się odpowiednio i z prędkością tajfunu znalazł się na drodze do Hogsmeade, skąd mógł się aportować do rezerwatu.
Doskonale znał to miejsce, więc bardzo szybko znalazł kuzyna. Scena, jaką zobaczył, zmroziła mu krew w żyłach, coś było mocno nie tak, skoro Nico celował do Winniego. Tim wydobył własną różdżkę, bo miał przeczucie, że za chwile może zaistnieć potrzeba spacyfikowania kogoś, tylko jeszcze nie wiedział kogo.
- Czy ktoś mi wyjaśni co tu się, do ciężkiej brzytwówki dzieje?

Nicholas drgnął niespokojnie, gdy usłyszał trzask świadczący o teleportacji, ale nie odwrócił wzroku od Winnifreda. Ufał Timowi i wiedział, że tylko on mógł się pojawić tak szybko i ich tu znaleźć. Tym bardziej, że po chwili usłyszał znajomy głos.
- Jego zapytaj - wycedził Nico przez zęby, czując narastającą nienawiść. - Niech ci opowie jak wpadł na genialny pomysł, żeby bez słowa uprzedzenia zabrać mnie na pole antymagii. I jak przez jego lekkomyślność moja różdżka nie chce więcej czarować.
To nie mogła być wina chłopaka. Nico w głębi serca to wiedział i zdawał sobie sprawe, że gdy ochłonie będzie musiał przeprosić. Teraz jednak frustracja i żal wzięły górę, a oczy zaszkliły się lekko od łez bezsilnej wściekłości.
- Nie słucha mnie, Tim. Nie rzuca zaklęć. Ma moc, ale odcięła się, nie mam z nią kontaktu. Jest... obca.

Sytuacja była poważna, bo Nico wyglądał jakby był na skraju załamania nerwowego, a to w połączeniu z różdżką trzymaną w ręku, nie wróżyło zbyt dobrze. Do tego różdżka nie należala do niego co Tim zauwazył dopiero po chwili, jednocześnie przypominając sobie wiadomość. Podszedł powoli do Nicholasa, opuszczając swoją różdżkę.
- Nico, spokojnie. Ja wiem, że popsuta różdżka brzmi jak koniec świata, ale zaraz śmigniemy na pokątną do Olivandera i znajdziemy Ci jeszcze lepszą. Oddaj tę Winniemu. Na pewno nie zrobił tego celowo.
Starał się mówić najspokojniej, jak się dało, żeby nie podsycać emocji, których obecni mieli aż za dużo w tym momencie. Tim wierzył w to co mówił, nie wierzył, żeby ich kuzyn miał złe zamiary, może bywał lekkomyślny, ale nie był zły. Uśmiechnał się nawet w jego stronę, żeby nie poczuł się zagrożony obecnością dwóch dobytych różdżek.
- To jak, idziemy na zakupy?

Brzmi jak koniec świata? To BYŁ koniec świata. To była najgorsza rzecz, jaka mogła się przydarzyć czarodziejowi. Nie było sytuacji beznadziejnej, póki się trzymało sprawną różdżkę w dłoni. A tak? Bezsilność, niemoc. Strach, od którego Nicholas czuł, jak dusiło go w piersi.
- Idziemy. - powiedział w końcu do nowo surfera, rzucając Winnifredowi różdżkę pod nogi. Zastukała głucho o kamienie u stóp właściciela, ale nie ucierpiała. - Zamierz mnie stąd, Tim.
Wycofał się w stronę kuzyna i chwycił go mocno za przedramię, wiedząc, że musi zdać się na jego umiejętność teleportacji. Taka bezsilność. Taka niemoc. I wszystko to przez pomysł Winniego, na którego Nico patrzył teraz z nieustannym wyrzutem w oczach.

+

Tim nawet nie próbował sobie wyobrażać, co czuje Nicholas. Sam pewnie miałby spory problem, gdyby nagle różdżka odmówiła mu posłuszeństwa. Chociaż z drugiej strony, podczas życia wśród mugoli nauczył się funkcjonować bez magii, no może prawie bez magii. Tym niemniej to było coś jak nagły paraliż prawej ręki, niby nie zabija, ale może mocno utrudnić życie.
Spojrzał na Winniego, który był mocno zdezorientowany.
- Dasz sobie radę, Winnnie? Odezwę się później, to pogadamy. - kiedy skinienie głowy zapewniło go, że tak, teleportował się razem z Nico na Pokątną, prawie pod sklep Olivandera.

/ZT Tim i Nico, ciąg dalszy wątku w sklepie Olivandera