Etap 1: 3
Etap 2: 6, poprawka: 2 (bezpłatna), poprawka 2: 2, poprawka 3: 4

2003

Zbieram zaskórniaki naprawdę długo, ale w końcu udaje mi się iść na kurs artysty muzycznego - choć planuję przede wszystkim karierę aktorską to wiem jak ważna jest muzyka, emisja głosu i ogólnie szerokie spektrum umiejętności w życiu aktora, stąd wiem, że to ważny temat.

Etap 1
Pierwsza część kursu to teoria, co wcale mi nie przeszkadza. Uwielbiam teatr, więc wiedzę mam w małym paluszku, a kilka dni na przygotowanie wykorzystuję na zdobycie teoretycznej wiedzy dotyczącej muzyki i tańca. Mimo pilnowania i pytań otwartych, egzamin wstępny na kurs nie wydaje mi się aż tak zły. Podchodzę optymistycznie, z dużą dozą pewności siebie. I to działa: odpowiadam na wszystkie pytania przed czasem i bez problemu przechodzę tę część kursu.

Etap 2
Praktyka nie jest taka prosta. Spodziewam się wielu godzin ćwiczeń, tymczasem już po kilkunastu minutach wypychają mnie na scenę. Doświadczenie filmowe mnie nie ratuje, bo reflektor, kurz i wpatrujący się we mnie celebryci nie ułatwiają. Mam się zaprezentować, co oczywiście robię, choć z mniejszą gracją niż zazwyczaj. Wczuwam się w rolę tak bardzo, że w końcu się potykam i wpadam na kurtynę, znacząco ją rozrywając. Finalnie, muszę zapłacić za jej naprawę i na dodatek muszę ponownie podejść do kursu.

Kolejna próba nie idzie mi dobrze - staram się, ale komisja ma mnie gdzieś. Taka sytuacja powtarza się aż dwa razy.

Tym razem wiem, że muszę zdać - przygotowuję mój występ wiele dni, łącząc granie na fortepianie z aktorskim skeczem. Jest to strzał w dziesiątkę, szczególnie w połączeniu z moją charyzmą. Urzekam komisję, no i w końcu zdaję.

Widziadła: C

Nie lubię wychodzić poza mój teatr.

Tam jestem panem. Tam jestem władcą. Tam, cokolwiek by się nie działo, decyduję ja. Grając gdzie indziej, jestem zależny od widzimisi innych. Niegrając gdzie indziej, tracę szansę na rozwój.

W Magic Royal Theatre mam tym razem zagrać tylko jeden spektakl za bajońską kwotę. Zarówno odtwórca głównej roli, jak i jego dwa dublerzy przeżyli poważny wypadek na planie i na kilka tygodni wypadli z obiegu. Ja znam tę sztukę praktycznie na pamięć, bo grałem w niej dziesięć lat wcześniej, więc reżyser zaproponował dublowanie roli.

To duże wyzwanie. Co z tego, że znam tekst, skoro mam tylko kilka dni na próby. Oczywiście, samo wczucie się w rolę, dla kogoś takiego jak ja, nie jest wyzwaniem. Tutaj kluczowe jest jednak wczucie się w relacje na planie, co nie zawsze jest łatwe.

Odtwórczyni głównej roli kobiecej to Cassandra Clarke, jedna z największych gwiazd tego teatru i osoba, która prywatne mnie nie lubi. Być może jest to kwestia tego, że kilkanaście lat wcześnie porównałem ją do goblina, ale nie o tym mowa.

Już po pierwszych godzinach prób, wiem że moim ulubionym zajęciem będzie wkurzanie Cassandry, która wyraźnie mnie nienawidzi, a musi udawać wielką miłość. Oczywiście, ja jestem profesjonalistą i nie mam absolutnie żadnego problemu z obcowaniem z nią, całowaniem jej, czy padaniem na kolana. Ona jednak jest w mojej ocenie osobą podrzedną i nieprofesjoną, co skutkuje waleniem min, na które ja odpowiadam delikatnymi pstryczkami - bolesnymi dla Cassandry i niewidocznymi dla reszty obsady, czy reżysera.

Próby mijają w napiętej atmosferze z jej strony, bo ja w gruncie rzeczy bawię się wybitnie, nawet jeśli mamy problem z dożyciem do spektaklu. Między mną, a aktorką absolutnie nie m chemii, a ona ma wobec mnie duże opory, więc musimy iść totalnie na żywioł.

Całe szczęście, udaje mi się dożyć końca prób i spektaklu, który wypada fenomenalnie. Wprawdzie Cassandra prawie puszcza pawia podczas sceny romantycznej z moim udziałem, ale poza tym jakoś udaje się to wszystko dopiąć, a ja mogę się dalej cieszyć pieniędzmi i moją karierą aktorską. Byle z dala od tej gwiazdy.

/zt x2