First topic message reminder :

Jasne, że wolała, aby ją zaniósł, wyprzytulał, ułożył do łóżeczka i w ogóle. Jednak nie chciała robić z siebie sieroty. Zeskoczyła z jego kolan (więcej spalało kalorii niż zwykłe zejście) i mimo wszystko chwyciła go za dłoń. Poprosiła o klucz do jednego z pokoi, chociaż mogło to dwuznacznie wyglądać, nie przejmowała się tym. Recepcjonistka poinformowała ją, że za wszystko mogą zapłacić przy wymeldowaniu się, więc jak nic zaczęła prowadzić Aarona po zawiłych korytarzach i schodach. Szukała numeru trzynaście. Potknęła się o własne nogi i parsknęła śmiechem. Trochę czuła jakby chodziła na szczudłach. Nagle poczuła, że blokada minęła. Mogła znów nabrać ciała, kolorów, a jej włosy stały się błyszczące. Odwróciła się do niego twarzą, następnie oparła się o drzwi z numerem trzynaście. Podała Aaronowi klucz, aby otworzył.
- Mam nadzieję, że będzie ciepła woda - jęknęła, gdy usłyszeli strzyknięcie zamka. Weszła do środka, na chwilę puszczając dłoń mężczyzny. Pokój nie był wyjątkowy. W zasadzie znajdowało się tu jedynie łóżko i drzwi do łazienki. Nie wiedziała, jakich standardów powinna się spodziewać po Dziurawym Kotle, ale wyglądało na to, że łózko było naprawdę wąskie i będą ściśnięci. Zaczęła rozpinać koszulę, która przylegała jej do ciała. Guzik aż odleciał gdzieś na podłogę, przez co Cassandra przeklęła cicho.
- Chodź - weszła z Aaronem do łazienki. Prostota miała w tym wszystkim jakiś szalony czar. Rzuciła koszulę na podłogę, zostając w staniku i spódniczce. Prędko zdjęła buty. Najpierw chciała sprawdzić, czy jest ciepła woda, bo jeśli mieli ogrzewać w lodowatym strumieniu, to to nie miało żadnego sensu.

- A zapraszać wypada? - drążył bezlitośnie, łapiąc rzuconą znienacka poduszkę, ale zamiast potraktować ją jak Drey czułym głaskaniem, wykonał nią gest jakby sprawdzał ile waży i jak skuteczna będzie z niej broń, by następnie zapowiedzieć bardzo uprzejmie: - Dziękuję, wreszcie będę miał cię czym uciszyć jak znowu zaczniesz mnie przedrzeźniać - głównie dlatego, że przeczuwał iż taka groźba tylko zachęci Drey to dalszych wygłupów, a te mimo udawanej dezaprobaty szalenie go bawiły.
Tak samo jak stwierdzenie przez samą zainteresowaną, że jest poważną osobą. Przywołał na twarz szczere zdziwienie i nachylił się nieco, naturalnie nie mogąc tego jak go poprawiła pozozostawić bez komentarza.
- Coś nie dosłyszałem, jak powiedziałaś? Powabnej? - naigrywał się, choć z pewnością nie miał na celu umniejszać jej niewątpliwie szerokiej wiedzy, którą błyszczała już parę lat temu jako bardzo zaangażowana w swoją pasję studentka. Inaczej nie poświęciłby przecież ponad połowy segmentu lekcji o dekorowaniu wypieków na bardzo żmudne próby wtajemniczenia średnio rozgarniętych studentów w tajniki wyczarowywania w lukrze nocnego nieba.
Uśmiechnął mimowolnie, kiedy Drey pociągnęła prywatny temat, udzielając szczerze brzmiącej odpowiedzi; dopuszczał możliwość, że nie będzie miała ochoty się uzewnętrzniać i wybrnie jakąś ciętą ripostą, co absolutnie by zrozumiał. Tymczasem zarzuciła go takimi wieściami, że sam nie wiedział, która zaskoczyła go bardziej.
- Mam nadzieję, że brat fanki ma równie dobry gust muzyczny co ona. I że nie jest jakimś angielskim bucem - odparł lekko, decydując się na nie wnikanie w to, jakim cudem przez tyle lat można żyć w nieświadomości istnienia członka najbliższej rodziny, bo sam doskonale wiedział, jak skomplikowane - i nie zawsze przyjemne - bywają relacje familijne. Odnalezienie brata po latach mogło więc być zarówno błogosławieństwem albo przekleństwem; albo mogła jeszcze sama nie być pewna, którym. Tak jak on nie był pewny, co odpowiedzieć.
- A równie wielki, co największa fanka fan... klepie biedę i płaci za błędy młodości. - dodał enigmatycznie, bo wyznanie, że zostawiła go żona nawet niewypowiedziane brzmiało zbyt żałośnie, by wypowiedzieć je na głos i również średnio pasowało do tonu rozmowy; zwłaszcza, kiedy miał do przekazania przyjemniejsze informacje, przy których niemalże musiał powstrzymywać ekscytację: -...i zaczyna uczyć w Hogwarcie od września.
Zamilkł na moment, pozerkując, czy jej reakcja na bliską współpracę będzie równie entuzjastyczna co jego i - ponieważ gra nadal trwała - zapytał, powracając do teatralnie oficjalnego tonu:
- Jakiego drinka powinienem zaproponować największej fance Birdsów, żeby zgodziła się go ze mną wypić na dole? Oczywiście, żeby - skoro już jesteśmy kolegami z pracy - omówić plany nauczania i różne inne... fascynujące kwestie pedagogiczne. Albo wyższość Lennona nad McCartneyem.

— Nie wypada o to pytać i wybrzydzać — odparła błyskawicznie, na absolutnie nieeleganckie dopytywanie De Guise'a - z niejaką (teatralną) grozą obserwując jak ten waży w dłoni tak wspaniałomyślnie przez nią podarowaną poduszkę.
Stéphane rzeczywiście miał wyczucie - bo tylko ją do przedrzeźniania zachęcił. Audrey nie byłaby sobą, gdyby nie podjęła rzuconej jej werbalnej rękawicy - nawet jeśli doskonale zdawała sobie sprawę z wystosowanej prowokacji. Zdecydowanie zbyt dobrze bawiła się tym, że mężczyzna dzielnie stawiał swoje słowa przeciwko jej słowom i zamiast się wycofywać - dotrzymywał jej kroku. A nawet próbował przegonić.
— Nie wypada uciszać cnotek. — Papugowała pełną oktawą stefanowego tenoru, bezlitośnie wykorzystując wszystkie jego słowa, którymi dotychczas ją określił. — Bo jeszcze umilkną na dobre — pogroziła i speszyła się odrobinę, kiedy się ku niej nachylił i nazwał powabną. A choć serce podskoczyło jej żwawo, uderzając przyjemnie boleśnie o mostek - szybko odzyskała rezon, przybierając prawdziwie frywolny uśmiech.
— Ty to powiedziałeś — mruknęła prowokacyjnie, teatralnie odrzucając jasne kosmyki z ramienia na plecy. Co tu dużo mówić - zdecydowanie nie była już tą studentką, która z przestrachem unikała ocierania się o granice spoufalania - chociaż sama siebie zaskakiwała jak wyjątkowo gładko jej to wychodziło. Zupełnie jakby wiedziała, że z De Guisem mogła sobie na takie gierki pozwolić - w końcu swego czasu rozmawiali naprawdę sporo, choć zawsze na okrętkę. Teraz ta bezpośredniość zdawała się być jeszcze zabawniejsza.
— Tego nawet gwiazdy nie potrafią mi zdradzić — zaśmiała się lekko - i jednocześnie z pewnym zrezygnowaniem - kiedy mężczyzna skomentował jej nowinkę o bracie. Rzeczywiście nie był to lekki temat - ale też nie posiadał na razie w swoim asortymencie zbyt wielu wątków, które mogłaby poruszyć. Stéphane kolejny raz wykazał się odpowiednim wyczuciem - za co mogła mu jedynie przyznać soczystego plusa.
Zmarszczyła lekko brwi, gdy sam lakonicznie odpowiedział na jej pytanie.
— Płacenie za swoje błędy jest zdecydowanie bardziej opłacalne, niż za cudze. — Nie wnikała, nie drążyła - taktem odpłacając za takt. Uśmiechnęła się przy tym pokrzepiająco, bo dostrzegła w tych zielonych oczach pewien żal, którego nigdy wcześniej nie widziała...
... ale tylko przez chwilę, bo potem dostrzegła tlące się radosne ogniki. Naprawdę radosne, nie przewidziało jej się! Na kolejną informację - usta rozciągnęły jej się w zdecydowanie szerszym uśmiechu.
— Nie pierdol! — rzuciła wulgarnie, najzwyczajniej w świecie zaskoczona - i najprawdziwiej jak tylko Audrey Walsh mogła: ucieszona. Aż pisk niehamowanej ekscytacji wymsknął jej się z gardła - który zamarkowała zaraz perlistym, miękkim śmiechem.
— Koledze po fachu nie odmówię nawet jagodowego jabola — przyznała bez bicia, nie próbując maskować swojej ekscytacji. — Chociaż wolałabym Beetle Berry.
Los potrafił zagrać człowiekowi na nosie. W tym wypadku jednak nie mogła na to narzekać - chyba, że tylko teatralnie. Wyskoczyła wręcz z materaca, zupełnie boso - i absolutnie się tym nie przejmując - podbiegła do drzwi, zerkając przez ramię na Stéphane'a. Serce biło jej zdecydowanie zbyt szybko.
— Ruchy, McCartney sam się nie pogrąży — wyszczerzyła się, poganiając De Guise'a.

- Wybrzydzać? W życiu! Darowanemu zaproszeniu, jak pegazowi, nie zagląda się w zęby - oświadczył bardzo poważnie, a chwilę później już zaśmiewał się pod nosem z Drey - która spełniła jego ciche nadzieje i zareagowała na kategoryczny zakaz zupełnym brakiem subordynacji - papugującej jak na zawołanie jego słowa, nadając im przy tym podwójnie niedorzeczny wydźwięk. Sam z kolei wziął sobie jej groźbę głęboko do serca, łapiąc się za nie teatralnym gestem, jakby dostawał właśnie zawału: - Zamilknąć na dobre? Świat by tego nie przetrwał, zostałby zdominowany przez zboczeńców - stwierdził, pozornie wciąż sobie żartując, choć tak naprawdę w głębi duszy musiał przyznać, że istotnie wielką szkodą byłoby, gdyby Audrey przestała się odzywać - albo przynajmniej odzywać do niego. Przez ostatnie lata był najprawdopodobniej zwyczajnie zbyt zajęty różnymi życiowymi zakrętami i rzucanymi przez los kłodami pod nogi, by zreflektować się, jak bardzo brakuje mu rozmów z panną Walsh, i uświadomił sobie to dopiero teraz, kiedy zupełnym przypadkiem stanęli w słowne szranki. Z jednej strony, rozmawiało się zupełnie tak samo jak kiedyś, jakby upływ czasu się zatrzymał, z drugiej zaś - kompletnie inaczej. Swobodniej. Łatwiej - pod pewnymi względami. Pod innymi, choćby dotrzymaniem Audrey kroku - trudniej.
Ale przede wszystkim: bez granic narzuconych przez sztywny szkolny regulamin, a tylko z tymi istniejącymi w ich własnych świadomościach, a więc zupełnie giętkimi.
Dlatego mógł sobie bezkarnie nazwać ją powabną - a ona mogła w odpowiedzi frywolnie się uśmiechnąć. I nikt nie mógł się tu doszukać niczego niestosownego. Nareszcie.
- Gwiazdy nie... ale życie może kiedyś zdradzi - odpowiedział - miał nadzieję że pokrzepiająco - na tajemnicze słowa o bracie, wyciągając z nich taki wniosek, że temat musiał być bardzo świeży, a ich relacja zupełnie nowa - albo wcale jeszcze nie rozpoczęta? Może, tak jak on, wcale nie miała pewności, gdzie znajduje się nowy członek rodziny i dopiero zamierzała go odszukać; pozostawało mu tylko mieć nadzieję, że kiedyś jeszcze będzie miał szansę zagłębić z nią ten temat i dowiedzieć się czegoś więcej. Ten - i inne, również te leżące na sercu jemu. Na razie jednak skwitował skinieniem głowy jej słowa, z ulgą przyjmując taktowną odpowiedź i to, że nie próbowała ciągnąć go za język - oraz to, jak entuzjastycznie zareagowała na wieść o wspólnej pracy.
Natychmiast się rozchmurzył, tłumiąc parsknięcie śmiechu na jej okrzyk - i choć aż się prosiło, by w nawiązaniu do początków rozmowy wytknąć jej wulgarność, to darował sobie na rzecz wesołego uśmiechu. Zanim zdążył mrugnąć - a co dopiero odpowiedzieć - kobieta już wystrzeliła  z łóżka jak zaklęcie z różdżki i dopadła do drzwi, jakby pub miał co najmniej osiem nóg i poważne zamiary ucieczki. Takiego impetu się nie spodziewał.
- Uh... a mogę chociaż ubrać coś bardziej... nie? O-okej - próbował protestować, ale niespodziewany wybuch energii zmiażdżył z powierzchni ziemi wszystkie jego słowa, a Audrey prawie już znikała w korytarzu kiedy był w połowie wypowiedzi. Nie pozostało mu więc nic innego niż w te pędy pobiec za nią na parter w dresie i kapciach, po drodze zgarniając zupełnie zapomniane, porzucone pod tapczanem tenisówki. Beztroska beztroską, ale Merlin jeden wie, jakie paskudztwa czyhały na jej pięty na niedomytej podłodze Dziurawego Kotła.

|zt x2

widziadła A tak
scenariusz księżyc

Noc nie minęła szybko, a i tak o świcie, gdy pierwsze promienie słońca zaczęły wpadać do pokoju, wydawała się jedynie sennym marzeniem. Uśmiechał się lekko pod nosem, gdy obrazy wydarzeń zaczęły wracać do niego przyjemnymi wspomnieniami i potrzebował chwili, aby zorientować się, że obudził go głos jednego z kolegów. Głos, który powtarzał, żeby się odezwał. Kiedy otwarł oczy, zorientował się, że patronus zaczyna znikać, ale zaraz za nim pojawił się jeszcze jeden - srebrzysty kameleon. Głos należący do jednego z jego kolegów wyraził nadzieję, że już się obudził i przypomniał, że nie stawił się na wezwanie. Mike informował, że krył go, ale zdecydowanie powinien tego dnia pojawić się w biurze. Nakir próbował sięgnąć po różdżkę, ale zaraz zorientował się, że ta nie leży na stoliku obok, a została wraz z jego ubraniami gdzieś na podłodze. Zaśmiał się cicho, przeciągając dłonią po włosach, po czym wyszedł z łóżka. Odnalazł swój kawałek cyprysu, po czym przesłał patronusa do kolegi, dziękując za pomoc i obiecując, że pojawi się w biurze w ciągu dnia.
Mimo wszystko nie zamierzał wychodzić do pracy bez śniadania. W końcu, czy to nie był najważniejszy posiłek dnia? Z pewnością, jeśli miało się do niego odpowiednie towarzystwo, a jego leżało wciąż w pościeli. W jednej chwili rumieniec pokrył policzki Nakira, ale zignorował to, kładąc się obok blondynki, zastanawiając się, czy słyszała cokolwiek z tej wymiany patronusów, czy wciąż spała. Odgarnął kosmyk włosów, który opadł jej na czoło i pochylił się, żeby pocałować wystające spod przykrycia nagie ramię.
- Mam zamówić śniadanie, czy może wolałabyś sama coś wybrać? - zapytał cicho, próbując delikatnie ją obudzić, jednocześnie zastanawiając się, czy nie powinien po prostu wsunąć się pod przykrycie obok niej i zapomnieć o wszystkim raz jeszcze. Jednak wraz z nadejściem świtu pojawiły się też wątpliwości, które próbował zagłuszyć, tyczące się tego, czy był wystarczający, czy jednak nie stanowił kolejnego rozczarowania, tym razem dla kogoś innego, niż dla swojej rodziny.

Widziadła: F - nie

Prawdę mówiąc, Carly nie pamiętała kiedy zasnęła. Po prostu wsunęła się w ciemność, mając wrażenie, że noc przemieniła się w nią bez słowa, zabierając ją gdzieś w krainę bez snów. Ale naprawdę przyjemną i spokojną, pełną spełnienia, jakie zdecydowanie przyniosło jej prawdziwe zmęczenie. Miała wrażenie, że wciąż czuje na języku smak nopuerun, który przecież dobrze znała, pijąc eliksir regularnie. Ale nie wzgardziła nim również teraz, wiedząc, że poszukiwanie przygód ma jednak swoje granice, a wolała wspinać się na zdecydowanie inne szczyty, niż szczyt skończonej głupoty. I, z zadowoleniem musiała to stwierdzić, niewątpliwie do jakiegoś szczytu dobrnęli wspólnie. Myśl ta przemknęła przez jej rozespany umysł, kiedy wyczuła ruch u swojego boku, ale sen pochłonął ją raz jeszcze, pozbawiając ją całkowicie świadomości tego, co się działo, aż do momentu, w którym mężczyzna znalazł się tuż obok niej, a jego słowa niewyraźnie przedarły się do jej umysłu, tak samo, jak jego pocałunek.
-... sama - mruknęła, chociaż tak naprawdę nie wiedziała, na co odpowiadała i poruszyła się, przysuwając się bliżej niego, przytulając się z zadowoleniem godnym mruczącego kota.
Nie przeszkadzało jej ani trochę to, co o nich myśleli inni, nie przeszkadzało jej to, że ktoś mógł widzieć, jak zniknęli z obchodów Celtyckiej Nocy, nie przeszkadzało jej również to, jak się tutaj zjawili. Jak bardzo to wszystko było niepoprawne. Tak jak ich ubrania leżące na podłodze, na które spojrzała teraz spod przymkniętych powiek, mając wrażenie, że strasznie ją to bawiło. To całe szaleństwo, które doprowadziło ich do miejsca, jakiego właściwie mogli dotrzeć pierwszego dnia, kiedy się zobaczyli. Co do tego nie miała najmniejszych wątpliwości, bo doskonale czuła wtedy, jak bardzo ją do niego ciągnęło, a ich pocałunek na szczycie góry, jedynie to wszystko potwierdzał.
Skuliła się, by zaraz później się przeciągnąć, czując, jak na jej rękach pojawia się gęsia skórka i uniosła się w górę, by spojrzeć na swojego towarzysza tego całego szaleństwa, wzrokiem co najmniej rozespanym, ale pełnym zadowolenia. Nie zdążyła uciec przed świtem i nawet o czymś podobnym nie myślała, zwyczajnie przyjemnie zmęczona i zadowolona z powodu tego, co ją spotkało. Rozczochrane włosy osunęły się z jej ramienia, kołysząc się lekko razem z amuletem, który pozostał na jej szyi. Obijał się teraz lekko o jej odsłonięte piersi, wciąż jeszcze rozgrzany ciepłem jej ciała, rzucając dookoła drobne błyski, w miarę, jak załamywało się w nim światło.
- Zdaje się, że wygrałeś - stwierdziła cicho, przeciągając słowa, mrucząc, jak zachwycony z pieszczot kot.

Uśmiechnął się nieco szerzej, obejmując ją lekko ramieniem, gdy tylko przysunęła się do niego przez sen. Była rozkoszna, jeśli mógł użyć tego słowa. Nie wiedział, czego spodziewał się po tej nocy, czego spodziewał się o poranku, ale miał wrażenie, że zapowiadało się lepiej, niż zakładał. Jedno, czym go nie zaskoczyła, to że chciala sama wybrać, co zjedzą. Po tym, jak opowiadała, co mogłaby wykonać przy niewielkiej ilości składników, podejrzewał, że gotowanie było jej pasją, a może nawet zajęciem. On z kolei uwielbiał jeść, więc na tym polu pasowali do siebie równie dobrze, co do zamiłowania do przygód.
Korzystając z chwili, wsunął nos w jej włosy, aby odsunąć się, gdy zaczęła się przeciągać. Z rumieńcem na policzkach przesuwał wzrokiem po jej ciele, nie mogąc wciąż w pełni uwierzyć w to, co się wydarzyło. W normalnych okolicznościach nie pozwoliłby sobie na zjawienie się w Dziurawym Kotle w takim stanie, w jakim byli… Musiał jednak przyznać, że obsługa pubu była taka, jak należało i bez słowa otrzymali klucz, aby mogli zamknąć się i zapomnieć o świecie. Było po prostu idealnie i całość zakłócało jedynie wezwanie do pracy, jakie otrzymał wcześniej, jednak był gotów przyjąć konsekwencje spóźnienia. Szczególnie gdy powodem była jego towarzyszka.
Przekręcił się na plecy, gdy dziewczyna podniosła się nieznacznie i bez wahania uniósł dłoń. Przesuwał jej wierzchem po gołej skórze, trącając palcami amulet, gdy pozwolił sobie na chwilę drobnych pieszczot.
- Więc należy mi się nagroda, prawda? - odpowiedział pytaniem, podnosząc się na ramieniu, żeby pocałować ją delikatnie, przesuwając się ustami w dół na jej szyję. Nie przejmował się jej włosami, które delikatnie go łaskotały, gdy odsuwał je, chcąc odkryć jej skórę. Dopiero po chwili dotarło do niego, że najwyraźniej nie zdołali pozbyć się całego pyłu, że jeszcze jego odrobina musiała znajdować się między blond kosmykami, gdy zaczął czuć niezwykle aromatyczny zapach, a na stoliku obok nich dostrzegł leżące placki. Sięgnął ku nim, a te w jednej chwili rozmyły się, ukazując mu pustkę.
- Wydaje mi się jednak, że jeśli to nie pył, to zdążyłem zgłodnieć, bo zaczynam mieć omamy… Lepiej coś zamówmy - zaśmiał się cicho, prosto w jej szyję, czując się odrobinę zażenowany halucynacjami. Tyle dobrze, że nie miał wrażenia, że jest przez kogoś bity… Opadł ponownie na materac, nie odsuwając jednak dłoni od niej, kontynuując leniwie pieszczoty, obserwując z zadowoleniem, jak jej ciało na nie odpowiadało.

Tym razem niczego nie grała, niczego nie udawała, nie starała się pokazać z innej strony, niż ta prawdziwa, bo zupełnie jej na tym nie zależało. Noc, która minęła tak prędko, jakby jej nie było, nie pozwalała jej na niektóre rzeczy, jednocześnie pozwalając jej na to, by czuła się naprawdę swobodnie i całkowicie spokojnie, dokładnie tak, jak chciała. Zadowolenie zdawało się zaś odbijać w każdym jej ruchu, pełnym pewności siebie i świadomości tego, co zrobiła. Nie była jak te kobiety, które wstydziły się samych siebie, które nie były pewne tego, jakie są. Była ich całkowitym przeciwieństwem i to było widać w każdym jej ruchu, w każdym uniesieniu głowy, w każdym rozchyleniu warg, w każdym spojrzeniu. Nawet w tym, jak pozwalała, żeby amulet delikatnie się kołysał, prowokując kolejne gesty, kolejne spojrzenia, którymi tak naprawdę syciła się, niczym kwiat wyciągający się do słońca. Nie czuła się tym w ogóle skrępowana, a uśmiech, jaki błąkał się w kącikach jej ust, świadczył o pełnym spełnieniu. I oczekiwaniu, zupełnie, jakby nigdy nie umiała zatrzymać się w swojej prowokatorskiej naturze, jaka objawiła się również w pozornych unikach, gdy przesuwał palcami po jej skórze.
- Być może – odpowiedziała cicho, kiedy ją pocałował, a później uniosła głowę, zamykając oczy, z przyjemnością przyjmując każdą z delikatnych pieszczot, mając wrażenie, że jeśli chciała czegoś więcej, wystarczyło, żeby nieznacznie się przysunęła. Nie potrzebowała słów, choć jednocześnie zdawała sobie doskonale sprawę z tego, że nieustannie toczyli bój, że bawił ich pojedynek, w którym pozornie dawali sobie wszystko, jednocześnie się wycofując i wodząc się za nos. Dokładnie tak wyglądało wszystko, co ich spotykało, a ona widziała w tym przygodę, której nie była w stanie powstrzymać i nawet nie chciała tego robić. To był ten jeden raz, który otwierał kolejne ścieżki, który prowadził dalej i oboje zdawali sobie z tego w pełni sprawę.
Zaśmiała się cicho, gdy zorientowała się, co się właściwie dzieje, a później oparła dłoń o jego ramię i popchnęła go, tym samym przyciskając go do materaca. Przesunęła się po nim spojrzeniem, jakby poważnie się nad czymś zastanawiała i być może tak właśnie było. Trudno było powiedzieć, co dokładnie kryło się w jej myślach, co dokładnie kalkulowała i dokąd zmierzała, planując najwyraźniej coś, co miało za chwilę nastąpić. Nie twierdziła, że sama nie była głodna, ostatecznie nie tylko nie zjedli nic na obchodach, ale również poświęcili później czas na coś zdecydowanie innego, niż sen. I była pewna, że to się na nich odbijało, chociaż jednocześnie wcale jej to nie przeszkadzało.
- Żebyśmy coś zjedli, będziesz musiał mnie stąd wypuścić. Może nawet wstać i się ubrać… – zauważyła, patrząc na niego z góry, pochylając się lekko, pozwalając, by jej włosy muskały jego ciało, zapewne w pewien sposób go drażniąc. Ciekawiło ją, czy był gotów na takie poświęcenie, na ucieczkę z tego zapomnienia, w którym się znaleźli, czy chciał już, w tej chwili, wracać do rzeczywistości, która była o wiele nudniejsza, niż przygoda jaka ich łączyła. Miała świadomość, że jeśli teraz się rozejdą, czeka ich pusty czas, pełen napięcia, pełen zastanawiania się, czy los faktycznie postanowi znowu ich na siebie rzucić. Zdarzyło się to już tyle razy, że była w stanie przysiąc, że coś się za tym kryło, ale jednocześnie nie chciała tak naprawdę wiele zmieniać, mając wrażenie, że właśnie to smakowało im najbardziej.

Lekki uśmiech błąkał się na jego ustach, gdy wyczuwał, jak poddaje się jego gestom, choć jednocześnie nie mógł powiedzieć, aby oddawała mu pałeczkę, aby pozwalała, żeby to on obejmował prowadzenie. Bawili się dobrze każdą chwilą i wyraźnie wspólnie spędzona noc niczego w tym względzie nie zmieniła. Upewniła go za to w przekonaniu, że jednak chciał więcej tego, co się między nimi działo. Więcej tego ognia, spełnienia i zadowolenia. Więcej poczucia bycia tu i teraz, bez zastanawiania się o to co będzie. Jednak nie mógł w pełni zagłuszyć swoich wątpliwości, które zawsze pojawiały się w najmniej odpowiednich momentach. Dokładnie jak teraz, gdy został pchnięty na materac, na który opadł bez stawiania oporu i dostrzegł, jak dziewczyna przesuwa po nim spojrzeniem. Nie miało znaczenia, że spędzili wspólnie noc, że nie było na jego ciele miejsca, którego nie zdołałaby zobaczyć, bądź dotknąć, a jednak rumieniec rozlał się na jego policzkach. Przymknął powieki, obserwując ją, ręką najbliżej niej wciąż szukając jej ciała, wciąż błądząc po nim palcami. Co w tej chwili o nim myślała? Czy żałowała? Nie… Czy chciała, żeby podobna noc znów się powtórzyła? Nie wiedział, ale odpowiedź dostał po chwili, gdy blondynka odezwała się, sprawiając, że aż mruknął z niezadowoleniem.
- Jeśli taki jest wybór, jedzenie musi poczekać - powiedział cicho, unosząc dłoń do jej karku, aby przyciągnąć jeszcze odrobinę do siebie. Był spragniony jej bliskości i chciał przedłużyć wspólną chwilę, jak tylko mogli. Kolejne spotkanie było tylko kwestią czasu, a ponieważ nie chciał pozwolić, aby znów minął miesiąc, chciał wierzyć, że znajdzie ją rzeczywiście w jakiś wolny weekend. Chciał wierzyć, że będzie mieć takie w nadchodzącym miesiącu. Wiedział, gdzie miał jej szukać, wiedział kiedy i to musiało mu wystarczyć, jeśli nie chciał robić z tego czegoś poważniejszego, a odnosił wrażenie, że póki co było dobrze tak, jak było. A teraz było nawet jeszcze lepiej. Jeśli cokolwiek miało się podziać z ich relacją, z pewnością wydarzy się samo, bez specjalnej ingerencji z ich strony i Nakir zamierzał trzymać się tej myśli, nie pozwalając jej jednocześnie za bardzo oddalić się od siebie.
- Obawiam się, że mogłabyś chcieć uciec, gdybyśmy stąd wyszli… A nawet jeśli, to nie miałbym już możliwości podziwiać twojego piękna - dodał cicho, wiedząc, że brzmiał w tej chwili niezwykle tanio, ale zachwyt w jego spojrzeniu potwierdzał jego słowa. Wiedział, że była piękna, kiedy zobaczył ją pierwszy raz, ale teraz, w rozczochranych włosach, z wyraźnym rozespaniem na twarzy, była idealna w nie idealnym wydaniu. Wiedział, że zwykle dziewczyny przykładały wiele wagi do tego, jak wyglądały i starały się na każdą randkę ubierać jak najlepiej. Jednak to właśnie teraz dziewczyna wydawała mu się najpiękniejsza.
- Więc póki możemy, zostańmy tak - poprosił, przesuwając kciukiem po jej wargach, wpatrując się w jej oczy, próbując dostrzec w nich zgodę, bądź sygnał, że noc dobiegła już końca.