Wagon: Sypialniany
Zdobycze: +1 do eliksirów

Gdy coś ostrego zaczęło przecinać kokosy, Max zdał sobie sprawę z jednej rzeczy, zapomniał wziąć czegoś z miejsca swojego poprzedniego pobytu. Niechętnie podniósł się z miejsca, bo zdecydowanie niezbyt chciał wracać do wagonu sypialnianego, ale chyba nie miał wyjścia. Skinął głową wszystkim obecnym i opuścił ten pociągowy salon piękności.
Wracając na miejsce prawie zbrodni o mało co nie zderzył się z półnagim ziomeczkiem, który okazał się być... Lancasterem? Max musiał kilka razy zamrugać, gdy poszukiwacz odpinał pas z mieczem i podawał go Lilacowi. Jasne było, że w grę wchodził eliksir wielosokowy, ale szok wciąż lekki był dla byłego ślizgona.
Solberg po chwili otrząsnął się i ruszył w stronę łóżka, na którym wcześniej siedział, by spomiędzy pościeli wydobyć swoją zgubę. Gdy mu się to udało usiadł jakby nigdy nic i przyglądał się legendarnemu Excaliburowi.
-Drake, dasz pomacać jak skończysz się bawić? - Zapytał z uśmiechem, bo w końcu była to jedyna taka okazja w życiu i nie miał zamiaru jej tak łatwo przepuścić.

@Drake Lilac

Wagon: Restauracyjny
Zdobycze: +1 DA, uprzedzenia w stosunku do rudych do końca życia

Chyba nikt się nie mógł spodziewać takiego finału. Walka o rybę niemal nie zamieniła się w karczemną awanturę, na której, gdyby nie różdżka, stałaby zapewne na straconej pozycji. Była w końcu drobną dziewczyną w męskim świecie. I nawet morze alkoholu wlanego w siebie alkoholu nie byłoby w stanie tego zmienić. Szybko jednak okazało się, że te pijackie przepychanki nie miały najmniejszego sensu. Ryba okazała się być wypchaną watoliną atrapą i kiedy sobie to uświadomiła, zaniosła się głośnym śmiechem. Szczególnie widząc rozczarowanie na twarzy ryżego, mamroczącego coś po irlandzku. Bez większych oporów dała się ponieść rozentuzjazmowanemu tłumowi, gotowa na kolejne shoty i atrakcje. A ryba? Ryba lubi pływać, choć ta konkretna już chyba na zawsze będzie przypominała jej o tym, że nadmiar alkoholu nie służy podejmowaniu racjonalnych decyzji. Mądry Krukon po szkodzie.

/zt

Wagon: sypialniany
Zdobycze: nopuerun, 1pkt eliksiry

Naprawdę chyba cieszyła się z tego, że pociąg powoli dojeżdżał do stacji końcowej. Tego, co działo się w pojeździe nie była w stanie do końca pojąć. Mogła jedynie obserwować jak na wpół rozebrany rycerz powoli przechodził przemianę w swoją oryginalną postać po tym jak efekt zażytego przez niego eliksiru dobiegł końca, a przed nimi stanął nie kto inny niż roznegliżowany Lancaster. Czy się tego spodziewała? Nie. Mogła jedynie wpatrywać się w to tępym wzrokiem, czując, że zdecydowanie się nie wyspała i żałując, że postanowiła się tu pojawić.
Następnym razem chyba naprawdę powinna zastanowić się dwa razy nim gdziekolwiek się pojawi.

z|t

Zabawne jak bardzo potrafimy sami siebie oszukiwać.
Byłem pewien, że radzę sobie doskonale i niewiele trudu kosztuje mnie zachowanie uśmiechu czy lekkości, a nawet, że nie myślę o Tobie niemal już wcale - w ciągu dnia, gdy jestem zajęty, bo noce wciąż należą do Ciebie. Skrupulatnie pochowałem wszystkie przedmioty od Ciebie, którymi zdążyłeś mnie tak podstępnie otoczyć, odmawiając sobie nawet tak kuszącego wina, by to nie zalało mnie słabością na tyle, by wyciągnąć w końcu skryte w szufladzie lusterko dwukierunkowe, a jednak po siostrzanym mieszkaniu wciąż fruwał podtrzymywany przeze mnie przy życiu papierowy znikacz, z którym nie potrafiłem się pożegnać.
I nawet jeśli nie odpowiedziałem wcale na pierwszy z Twoich listów, to głupio czekałem na kolejne, chcąc wierzyć, że będziesz wołał mnie do siebie z upartością, którą potrafił mieć tylko Ezra Clarke. Dlatego też serce zabiło mi szybciej, gdy tylko spojrzałem na wydające się tak znajomym pismo, na charakterystyczny krój tekstu, by zupełnie zgłupieć przez znajome w drugiej kolejności imię i obcy atrament, otrzeźwiając się dopiero myślą, że przecież nie wiesz - nie możesz wiedzieć, że piszesz do mnie, nawet jeśli to Ty kryjesz się za pozorną anonimowością zgłoszenia. Ciekawość, ale i stan konta, nie pozwalają mi odrzucić wysłanej mi propozycji, więc zgadzam się, próbując skupić się na przyjemności, jaką była podróż mugolskim pociągiem z Londynu do Bristolu i to właśnie w łazience na dworcu skrupulatnie przemieniam się w wybraną przeze mnie postać, próbując znaleźć balans między zupełną zwyczajnością, sympatycznymi wadami i przyjemną kompozycją całości - co okazuje się o tyle trudne, że na podróż zabrałem ze sobą pożyczone z siostrzanego barku wino.
Dostrzegam Cię już z daleka, więc i muszę ukryć się za rogiem na kilka spokojniejszych oddechów, czując się absurdalnie wręcz głupio, że nawet jeśli wiem, że to nie na mnie czekasz, to i tak ekscytuję się mimowolnie, bagatelizując nieprzyjemne ukłucie w sercu, skoro to trzepotało tak energicznie, że i trudno było mi uwierzyć, że mogło się źle czuć.
- Thomas, mogłeś do listu załączyć zdjęcie! - wyrzucam z siebie pogodnie zamiast przywitania, przystając bliżej, niż to konieczne, by od razu przełamać gdzieś tworzącą się w mojej głowie barierę. - Z taką buźką na bank otrzymałbyś zniżkę - dodaję w ramach wyjaśnień, niby się uśmiechając, a jednak też nagle dystansując, nie tylko odchyleniem się opierając się o ścianę za moim plecami, ale też zaplatając ręce na piersi, bo i w nagłym powiewie miętowej nuty na Twojej skórze poczułem jednocześnie ogrom własnej słabości - drżącą chęć żałosnej bliskości, która jeszcze nie tak niedawno zdawała mi się absurdalnym pragnieniem.

Jego plan miał wiele luk. Zaczynając od niemożliwości sprawdzenia tożsamości adresata, mogącego być osobą zupełnie obcą, idącą jedynie tym samym tropem myślowym, co Viro, aż po tę marną mistyfikację obecną w posłanym liście. Sam nie był pewny, w jakim stopniu chciał go oszukać, niby przykładając się do zmodyfikowania charakteru pisma, niby podpisując się drugim, niezbyt przez siebie uznawanym imieniem, a jednak dbając o to, by dobrane słowa nie przykryły jego osobowości. Wplatał w zaproszenie efekt zagadki, mając nadzieję, że to ona pociągnie Viro, gdyby wszystko inne zawiodło.
Rozważał, na ile powinien wdrożyć swoją mamę; czy pozostawić Viro czystą kartę do dowolnego wypełnienia pod taką twarzą, jaką będzie gotowy pokazać, czy jednak wprowadzić ją w zawiłość metamorfomagii. Do ostatniej chwili nie był także przekonany, czy dobrze robił, wystawiając się na widok, zamiast wykorzystać efekt zaskoczenia – zakładał, że virowe serce łatwo mogło w takiej sytuacji zadrżeć wątpliwością.
Rozglądał się pilnie, bo choć wiedział, że nie miał szans rozpoznać przypadkowo przez Viro wybranych kształtów, to wierzył, że nawet metamorfomagia nie była w stanie przykryć pewnych charakterystycznych ruchów, które – jak był przekonany – nauczył się rozpoznawać. Wierzył, że najbardziej dopracowany płaszczyk magii nie byłby w stanie oszukać go na tyle, by nad zielenią jego spojrzenia przeszedł obojętnie. Każdy oddech wydawał mu się ciężki, a minuty dłużyły się w tym najgorszym momencie oczekiwania, jakim było tuż przed.
- Na żywo robię lepsze wrażenie niż na zdjęciach – odparł na wydechu, nie czując wcale, by trzymające się go napięcie opadło, bo zaczepny komentarz rozbrzmiał głosem, który nie był mu znajomy, który zupełnie do niego nie pasował; jeszcze na moment Ezra dopuścił do siebie myśl, że mógł się drastycznie pomylić. Przed nim samym stało jeszcze zresztą większe wyzwanie, niż tylko zwabienie Viro do Bristolu – przekonanie go, by w nim pozostał. W głowie rozbrzmiewało mu echo słów Viro z klifu – że nieważne, co by powiedział, to nie miało znaczenia. Zamiast próbować przebić się przez dystans werbalnie, sięgnął do zaplecionych obronnie na klatce ramion, wierząc że ciepło bliskości przełamie obcość metamorfomagicznej powłoki. - Nie chciałem też, żeby za szybko wydało się drobne kłamstwo. Obawiałem się, że się nie pojawisz, jeśli będziesz miał pewność, że to Ezra Thomas – wytłumaczył, odwołując się do wiedzy, która nie mogłaby być przeszkodą dla większości ludzi i tym sposobem przenikając przez zewnętrzny wizerunek, demaskując Viro, jednocześnie nie zmuszając go zupełnie do porzucenia pozy, która w tym momencie mogła wydawać mu się bezpieczniejszą. - Mam nadzieję, że nie uwierzyłeś, że nagle potrzebuję udawanego chłopaka i że obcą osobę przyprowadziłbym do rodzinnego domu. – Uśmiech zadrżał na jego wargach niepewnością, gdy rozplątywał ramiona mężczyzny, naiwnie przekonany, że fizyczne otwarcie przełoży się na to psychiczne. - Chodziło mi konkretnie o ciebie, Viro. – Poczuł, jak serce zabiło mu trochę szybciej, gdy użył wreszcie jego imienia, pierwszy raz od tak długiego czasu, nie kryjąc wcale nadziei, że jednocześnie nie po raz ostatni.

- Żeby się nie okazało, że w listach robisz lepsze, niż na żywo - odpowiadam zaczepnie, uparcie trzymając się tej wesołości, której przecież przybrana przeze mnie postać nie miała powodu sobie odmawiać. Nie mogę powstrzymać ciekawskiego spojrzenia od zdradzieckiej kontroli, chcąc zobaczyć w Twoich oczach jak się czujesz, nawet jeśli gdzieś upominam się, że nie powinno mnie to aż tak obchodzić. Pamiętam dobrze własne słowa i te Twoje, nie zapominając nawet o tych należących do Emily, a jednak więcej siły, niż chciałbym to przyznać, wymaga ode mnie powstrzymanie szczerego uśmiechu tryumfu już przy pierwszym zaskoczeniu, że jednak wiesz; to jednak mnie szukałeś.
- Ezra - wyrzucam z siebie cicho, w ten tak typowy dla siebie sposób, bo i przez chwilę faktycznie daję tej myśli rozmiękczyć się zupełnie, pozwalając Ci rozplątać moje trzymane w obronie psychicznej ręce. Od gwałtownej przemiany powstrzymuje mnie jednie myśl, że stoimy na uliczkach mugolskich, więc tylko drobne błyśnięcie koloru w moich włosach zdradza uderzającą we mnie słabość, a ja spinam się mimowolnie w próbie przypomnienia sobie dlaczego w ogóle zdecydowałem się na coś tak głupiego, jak zrezygnowanie z Twojego towarzystwa.
- Brzmi to równie prawdopodobnie, że mnie miałbyś potrzebować i chcieć przyprowadzić do rodzinnego domu - zauważam więc, pozwalając brwiom na drobne zadrżenie w powstrzymywanej chęci ściągnięcia ich ku sobie, gdy uciekam spojrzeniem w bok, zbyt dobrze wiedząc jak zdradziecka moc kryje się w Twojej hipnotyzującej zieleni. - Pewnie mówisz tak tylko dlatego, że faktycznie chcesz dostać tę zniżkę - dodaję mimowolnie, w uniesieniu kąciku ust też widząc drogę ucieczki, bo co innego mi pozostaje jak udawać, że to wszystko boli mnie znacznie mniej, niż bolało naprawdę. - Leonardo odrzucił zaproszenie na obiad?

Nie spodziewał się, że od zbitki zaledwie czterech liter, pospiesznie rozmywających się w powietrzu, świat przed jego oczami może nabrać na nowo tak żywych kolorów. Nie mógł powstrzymać szerokiego uśmiechu i błysków, od których zamigotało jego spojrzenie, gdy tylko dostrzegł barwę przemykającą po kosmykach włosów - jego osobisty symbol nadziei.
- Z każdą emocją jest ci do twarzy - zaczął powoli, wbrew gorzkiemu wrażeniu, które pozostawiały po sobie słowa Viro, samego siebie rozbawiając myślą, że to raczej każda przybrana twarz wyglądała dobrze z jego wyrazistymi emocjami. - Ale zazdrość jest tą jedną, którą możesz już od siebie odrzucić. - Sam wskazał miejsce, w którym metamorfomagiczna osłona zaczęła pękać - Ezrze nie pozostawało nic innego, jak w tę właśnie szczelinę wcisnąć palce, by kolejne rysy zaczęły pokrywać obraz bardziej surowy niż był do tego przyzwyczajony. Ośmielił się więc do postąpienia jeszcze jednego kroku i przeniesienia virowych dłoni na własną klatkę piersiową, by to po niej zaczęły swoją wędrówkę
I choć odczuwał pokusę bagatelizacji i zbycia zmartwień Viro żartem, to starał się pamiętać, że to właśnie ta taktyka doprowadziła ich do miejsca, w którym się znajdowali.
- Ja i Leonardo to zamknięty rozdział. Już na pewno. Jeżeli twoim warunkiem będzie moje ograniczenie z nim kontaktów tylko do zawodowych... okej. Zrobię wszystko, żeby udowodnić ci, że traktuję cię poważnie. - Sięgnął do jego policzka, nie mogąc znieść tego uciekającego w bok spojrzenia, gdy przecież Viro powinien był pilnować szczerości deklaracji - jak inaczej miał mu uwierzyć? Czułością trochę zanikającą w stanowczości, nie pozostawiał mu wyboru. - Zaczynając od dzisiaj, od teraz. Byłeś już nieszczęśliwy z daleka ode mnie i u mojego boku. Potrzebuję jeszcze jednej szansy, żeby udowodnić ci, że bycie szczęśliwym ze mną też jest możliwe. - Przygryzł wewnętrzną stronę policzka, czując że było jeszcze tak wiele rzeczy, które mógł powiedzieć i tyle obietnic, które mógł złożyć - lepsze było jednak wrogiem dobrego. Nie chciał wpaść w przesadę, nie chciał nadmierną egzaltacją wywołać uczucia śmieszności. Zrobił więc jedyną rzecz, która mogła go od tego powstrzymać, przyciągając do siebie Viro w tęsknocie za smakiem jego ust - w końcu był to najlepszy moment, by pozwolić sobie na ten poziom desperacji.

Wiem, że jestem naiwny, gdy czuję zalewającą mnie przychylność, gdy tylko poczułem Cię bliżej, mogąc oprzeć dłonie na Twoim torsie, ale przecież właśnie dlatego mimo tęsknoty tak długo odmawiałem sobie spotkania z Tobą, chociaż doskonale wiedziałem, gdzie mogę Cię znaleźć. Byłem wygłodniały tego dotyku i błyskawiczne wybaczenie zdawało się kusić mnie najsilniej swoją wygodą, bo Merlinie, doskonale wiedziałem, że szczęście u Twojego boku jest nie tylko możliwe, ale i banalnie osiągalne, bo przecież doświadczyłem go już, nawet jeśli w bolesnych interwałach. I choć nagle zwątpiłem, nie będąc już pewnym po co właściwie całe to zamieszanie, po co ucieczka z walentynkowego klifu, skoro w jednej chwili bliskości byłem pewien, że to jest to, czego właśnie chcę, to i tak instynktownie uciekam od wygody pocałunku, nie wycofując się, a układając kciuk na Twoich ustach.
- Bezczelny jesteś, Ezra - szepczę rozbawiony, mimowolnie tonąc już w zieleni Twoich oczu, ogłupiony bliskością, ciepłem oddechu i ukochanym zapachem Twojej skóry. - Wiesz, że mam słabość do pięknych słów, wielkich obietnic i darmowego jedzenia - zaczynam, przesuwając kciuk na Twój policzek, by pogładzić go w czułości, za którą próbowałem ukryć, że spojrzenie zachłannie opadło mi do Twoich warg, wymuszając to cięższe westchnięcie, zanim nie odsuwam się, ciągnąc Cię do większej prywatności klatki schodowej. - Niemal w tym wszystkim nie dostrzegłem, że chcesz całować obcego mężczyznę - wytykam Ci, w pierwszej dogodnej chwili gwałtownie zdejmując z siebie metamorfomagię, chcąc przypomnieć Ci jak poważnie traktuję oddzielanie przeżyć własnych od tych należących do odgrywanych przeze mnie postaci.  I choć planuję zdjąć również zaklęcie z mojego głosu, choć chcę zadać Ci cały tuzin pytań, który mógłby pomóc mi zrozumieć, na jakich warunkach mamy się teraz znaleźć, to ledwie rozchylam usta, a już ciągnę Cię do siebie, łomotem metalowych skrzynek na listy, w które uderzam plecami, przypieczętowując swoją słabość w pocałunku. Potrafię myśleć tylko o tym, jak bardzo tęskniłem, instynktownie próbując przekazać to w sile, z jaką ciągnąłem krańce Twojego płaszcza, desperacko chcąc mieć Cię już tylko bliżej i bliżej, nie pozwalając żadnemu pocałunkowi na samotny koniec, od razu łącząc go z kolejnym i kolejnym, odnajdując w tej przyjemności rozkosz bezmyślności, dużo wygodniejszej od tej, którą zaoferować mogło mi wino.
- Upajasz mnie sobą - zauważam cicho, niby komplementując, a jednak drobnym oburzeniem w głosie zaznaczając, że jest to oskarżenie, zbyt przyjemne, by odmówić sobie po nim jeszcze jednego muśnięcia czułości, tak jak nigdy nie potrafiłem odmówić sobie jeszcze jednego łyka mocniejszego trunku. A Ty, Panie Clark, jesteś najsilniejszym trunkiem ze wszystkich. - Póki nie zgłupiałem jeszcze do reszty... - zaczynam, dłonią na Twoim torsie odsuwając Cię na nic nie znaczące milimetry, byle tylko umożliwić Ci zerknięcie na lisi uśmiech. - Zamierzasz... Nie, czy chcesz naprawdę mnie przedstawić rodzinie czy to była jedynie przynęta?

Uśmiechnął się lekko, nie komentując, że w jego opinii Viro miał trochę więcej słabości niż trzy tak prosto wymienione - wykorzystanie którejś przypadkiem nie było wcale zadaniem szczególnie trudnym. Nie warto było się jednak nad tym pochylać, gdy spragniony oddech rozbijał mu się o wargi w zniecierpliwieniu potęgowanym przekonaniem, że Viro też to czuł, też tego potrzebował bardziej od samego powietrza.
- Możesz być mi zarówno chłopakiem, jak i kochankiem - mruknął więc, dając się pociągnąć na klatkę, ale nie rozumiejąc w taki sam sposób rozdziału doświadczeń pomiędzy każdą tożsamość ani tym bardziej wypierania się ich, gdy chodziło o bagaż własnych wspomnień. Jakby nie patrzeć - swoją osobą, swoją świadomością Viro spajał je w jedność. Nie zdążył mu się nawet przyjrzeć po gwałtownym powrocie do naturalnej postaci, kształt idealnie skrojonych warg przypominając sobie dopiero w zachłanności dzielonych pocałunków. Jedną ręką szukał stabilności w oparciu jego talii o własne ramię, drugą sięgał do jego karku, mając wrażenie, że żadna liczba punktów styku nie będzie wystarczająca.
- Ty mnie od siebie uzależniłeś, jesteśmy kwita - odparł oskarżenie z kącikami ust drżącymi od nadmiaru szczęścia, świadomie ignorując, że rozmijali się zupełnie z celem, jaki wyznaczył temu spotkaniu. Wolał koncentrować się na usidlającej go zieleni i policzyć wszystkie pieprzyki na jego policzkach; w swoim planie nie docenił tęsknoty, która ściągała ich obu ku sobie, przez co minuty w mało romantycznym otoczeniu poszarzałej farby i metalowych skrzynek wydawały mu się dwa razy cenniejsze.
- Zamierzam i chcę - zapewnił go bez zawahania, zaraz jednak zdając sobie sprawę, że była jedna rzecz, której nie mógł stwierdzić z takim przekonaniem. Drobna zmarszczka na moment zniekształciła jego czoło zmartwieniem. - A ty chcesz? - upewnił się, zauważając, że postawił go przed sytuacją praktycznie dokonaną, nęcąc galeonami i jedzeniem, a nie zadając pytania, czy faktycznie był zainteresowany. Gdyby sytuacja się odwróciła, gdyby to on znajdował się u progu domu państwa Rowle bez odpowiedniego przygotowania do niezręczności wynikającej z pierwszego spotkania z rodziną wybranka serca, prawdopodobnie podświadomie szukałby drogi ucieczki. Mocniej zacisnął palce na jego talii, uśmiechając się cwaniacko, jak to miał w zwyczaju, gdy po głowie chodziła u myśl szczególnie nieskromna. - Bo wiesz, co prawda moja mama nie widziała mnie od prawie trzech miesięcy i pewnie nagotowała jedzenia, jak na święta i nawet ściągnąłem mojego ojca z Preston... ale możemy to powtórzyć innym razem, a dziś zająć się tylko sobą. - Kolejnymi pocałunkami żarliwie pozostawianymi na jego ustach wskazywał, że nie był pozbawiony pomysłów, co do wykorzystania zarezerwowanego podstępem czasu. - Sypialnie w rezydencji są już odnowione - dodał jeszcze, sam już nie wiedząc, o którą opcję walczy.

Absurdalne wydaje mi się jak bardzo nieszczęśliwy potrafiłem być przez Ciebie i bez Ciebie, skoro jedna chwila szczęścia dzięki Tobie potrafiła wynagrodzić mi to na tyle, że już gotowy byłem ryzykować dla Ciebie powtórkę z całej tej historii. Głupio cieszyłem się z czegoś tak banalnego jak nazwanie mnie Twoim chłopakiem, choć przecież na Twój wzór powinienem oburzać się, że wcale nie dałem Ci tego przyzwolenia - nie miałem jednak siły buntować się przeciw tak naturalnej sile przyciągania, woląc przylgnąć do Ciebie w kolejnych pocałunkach, niż wyciągać na wierz wszystko to, co udało Ci się bliskością zakopać.
Dlatego też przytakuję bezmyślnie, będąc już na dziesiątkach podobnych spotkań, więc i w pierwszej chwili nieszczególnie biorąc pod uwagę, że to nie to samo udawać Pana czy Panią Perfect przed obcymi sobie ludźmi, do których zadowolenia otrzymałem wskazówki, a co innego przedstawić się komuś swoim imieniem, prosząc o akceptację. Przy kolejnych pytaniach mruczę już z większym zastanowieniem, pozwalając pocałunkom rozgrzać moją wyobraźnię, a więc i wzbudzić moje wątpliwości, by te błyskawicznie otrzeźwiły mnie do absurdalnej ilości potencjalnych min, na które mogłem nastąpić. Cofam się nieznacznie - wsparty o skrzynki pocztowe raczej robiąc ten manewr jedynie głową, by czujniej spojrzeć w szczerość Twojej zieleni - i próbuję złapać głębszy oddech, gdy walczę o odrzucenie niewygodnej myśli, że cały obiad był jedynie blefem.
- Nie jestem pewien czy mnie testujesz czy kusisz - przyznaję powoli, opadając spojrzeniem niżej, by nie dać się ogłupić hipnotyzującej zieleni, próbując zrozumieć jak duży krok dla nas oferujesz mi zarówno pierwszą, jak i drugą opcją, nawet jeśli mogłem wyolbrzymiać znaczenie obu z tych kroków. - W obu wypadkach uciekasz od rozmowy, znów, nawet jeśli tym razem nie narzucasz mi milczenia - zauważam, spinając się mimowolnie w świadomości, że nawet jeśli skusiłeś mnie bliskością, siłą mojej tęsknoty, to wcale nie znaczy, że tym razem wszystko potoczy się inaczej, jeśli pozwolę sobie na typową dla siebie beztroskę. - Jeśli mamy się pokłócić, to wolę tego nie robić przed Twoimi rodzicami i przyjemnie byłoby mieć też opcję intensywnego przypieczętowania naszej zgody w prywatności - nakreślam ostrożnie, pozwalając sobie nie tylko na uniesienie wzroku, ale i na drobny uśmiech z nadzieją, że i ty wierzysz, że tym razem pogodzimy się bez tak zbędnej przerwy. - Umieram też z ciekawości, by dowiedzieć się czy przez ten czas nie zdążyłeś adoptować całego sierocińca.

Dał mu czas, aby sytuacja ze wszystkimi potencjalnymi niebezpieczeństwami na spokojnie do Viro dotarła. W żadnym wypadku nie chciał go straszyć ani zniechęcać, uważając, że poznanie jego rodziny nie było nawet w połowie tak przerażające jak obracanie się w wampirzych kręgach czystokrwistych rodów. I to raczej w drugą stronę było Ezrze trochę niewygodnie; o ile miał pewność, że przynajmniej Margo przyjmie Viro z otwartymi ramionami i matczyną miłością, o tyle nie mógł już przewidzieć, jaką opinię wyrobi sobie poeta-obieżyświat.
Nie zmieniało to jednak faktu, że naprawdę chciał.
I wydawało mu się, że za łagodnym uśmiechem błądzącym po ustach i roziskrzonym spojrzeniem - również błądzącym po ustach, tyle że virowych -  nie można było się doszukać podstępu. To, że żadnej pułapki zakamuflowanej wolną wolą nie zastawiał, nie znaczyło wcale, że obserwator z bogatą wyobraźnią nie mógł jej dostrzec.
- Jak nie umiesz łączyć rozmowy z całowaniem, to twój problem - odparował, niby utrzymując się w pełni w żartobliwym tonie, ale już nie mogąc powstrzymać przewrócenia oczami na zarzut ucieczki. Mogli oczywiście usiąść po przeciwległych stronach stołu i na pergaminie odhaczać wszystkie drażliwe tematy do poruszenia - na ile jednak taka forma rozmowy okazałaby się satysfakcjonująca, Viro mógł sobie sam odpowiedzieć. - Nie proszę o duży kredyt zaufania, bo wiem, że mocno namieszałem, ale załóżmy chociaż optymistycznie, że nie będziemy się kłócić - poprosił, odwzajemniając drobny uśmiech i odgarniając kosmyki jego włosów dla samej przyjemności tego, że mógł. - Teleportuję nas, ale wyjdźmy z tego budynku, bo za odwołanie wizyty może mama mnie nie zamorduje, ale za wysadzenie elektryczności w mieszkaniu już tak. - Musnął już bardzo krótko jego usta, łapiąc go za dłoń, by w jednej z opustoszałych uliczek wynieść ich z mugolskiej okolicy.