Od dłuższego już czasu planował podszkolić się w dziedzinie zaklęć leczniczych, przypomnieć sobie nabyte w murach szkoły podstawy i rozwinąć umiejętności tak, by być w stanie zareagować w razie niebezpieczeństwa. W zamknięciu czterech ścian nie potrafił się jednak skupić na nauce, dlatego chwycił podręcznik do uzdrawiania i pomknął do Doliny Godryka, by odnaleźć jakieś spokojne miejsce do ćwiczeń w granicach słynnego rezerwatu. Wędrował dość długo, natrafiając wreszcie na parujący strumień. Wokoło było cicho i pusto, toteż przycupnął na leżącej nieopodal wartko płynącego potoku kłodzie i wyciągnął z kieszeni scyzoryk, kilkukrotnie obracając go między palcami.
Nie ukrywał, że zależy mu na opanowaniu o wiele bardziej skomplikowanych, efektywniejszych zaklęć, ale wiedział również, że ostatnimi czasy  w tej dziedzinie magii zdecydowanie się opuścił, dlatego tego popołudnia postanowił powtórzyć sobie podstawowe kroki. Nawet przywleczoną ze sobą księgę otworzył na pierwszym rozdziale, wczytując się w porady dla początkujących uczniów, zainteresowanych wykorzystaniem uzdrowicielskiej, białej energii. Myślał, że przesadza i że nie wyczyta w nich nic ciekawego, a jednak kilka porad zdawało się całkiem przydatnych. Oczywiście niektóre były aż nadto oczywiste, jak chociażby zachęcanie adeptów tej sztuki do zwizualizowania sobie oczami wyobraźni oczekiwanego rezultatu, ale jedna wskazówka wyjątkowo wzbudziła zainteresowanie Kaina. Autor wskazywał bowiem, że nowi w temacie napotykają często na problem ze skumulowaniem odpowiedniej ilości pozytywnej energii, a to sprawia że rzucane przez nich zaklęcia tracą na sile. Jego zdaniem poza koncentracją najlepiej w takich sytuacjach przywołać w pamięci jakieś miłe wspomnienie, podobnie jak w przypadku próby przywołania patronusa. Brzmiało sensownie. Theo przejrzał jeszcze kilka stronic, oglądając obrazowe instrukcje przedstawiające wyraźnie ruchy nadgarstka przy konkretnych zaklęciach, a potem zamknął tomiszcze, pozostawiając teorię daleko za sobą. Czas na praktykę.
Zaczerpnął jeszcze świeżego powietrza, zdając sobie sprawę z tego, że nie będzie to przyjemne uczucie, a zaraz po tym rozciął skórę po wewnętrznej stroni lewej dłoni, mimowolnie sycząc pod nosem z bólu. Świadomie ciął dość głęboko, by wywołać stosunkowo intensywne krwawienie. Dopiero wtedy wyciągnął zza paska spodni swoją różdżkę, przykładając jej koniuszek do swojej rany. – Tuus Claudere Varices… – Wyszeptał inkantację, w pełni skupiony na stającym przed nim wyzwaniu, ale na niewiele się to zdało. Posoka nadal sączyła się z otwartej szczeliny w podobnym tempie, a on przeklął w duchu, bo nie tak wyobrażał sobie powrót do nauki magii uzdrowicielskiej. – Tuus Claudere Varices. – Rzucił już bardziej stanowczo, znów przytykając do skóry kawałek tarniny. Tym razem wyobraził sobie jak rana się zasklepia, co w niewielkim stopniu pomogło mu podtrzymać efekt użytkowanego czaru. Krew zwolniła swój bieg, ale nadal twierdził, że to za mało. – Tuus Claudere Varices. – Spróbował raz jeszcze, przypominając sobie uśmiechniętą twarz swojej mamy i kojący uścisk jej ramion. Wcześniej nie był do końca przekonany co do zamieszczonych w podręczniku porad, ale teraz miał namacalny dowód na to, że działają w praktyce, bo może i nie powstrzymał krwotoku, ale spowolnił go niemalże do zera. Praktyka czyni mistrza?
Odsunął różdżkę, kiedy szkarłat znów zabarwił jego dłoń, a potem kilkukrotnie ponawiał wcześniejsze zaklęcie, by upewnić się, że wykonuje je z oczekiwaną od siebie dokładnością. Potrzebował perfekcji, a gdy tylko ją osiągnął, zdecydował się na nieco trudniejszy, ale nadal wczesnoszkolny czar, dzięki któremu miał pozbyć się śladów dzisiejszego treningu. – Vulnus Alere. – Wyśpiewał kolejne łacińskie słowa z większym zdecydowaniem, nie pozwalając bodźcom zewnętrznym na zburzenie koncentracji. Rana nikła na jego oczach, a on usatysfakcjonowany ruszył się z miejsca, aby powrócić do wioski, a stamtąd prosto do swojego londyńskiego mieszkania.

W Dolinie Godryka wiele można było znaleźć ciekawych okazów roślin magicznych, które domorośli ogrodnicy lub fascynaci magicznej flory hodowali w swoich ogródkach. Niestety, niektórzy nie byli na tyle udolni, aby mogli zająć się hodowaniem i nie zrobić przy tym nieciekawego ambarasu jakim było niepohamowane posadzenie roślin tam gdzie nie trzeba. Zdawało się nawet, że ktoś mówił o tym, że ktoś kiedyś zasadził gdzieś diabelskie sidła, które potem rozrosły się tak, że mało kto podchodził do pewnego miejsca znajdującego się w rezerwacie Shercliffe’ów. Czy urban legend (czy raczej magic legend) czy nie - warto było dowiedzieć się co faktycznie skrywało magiczne miejsce będące częścią dziedzictwa jednego z magicznych rodów brytyjskiej arystokracji. Jeśli nie znajdzie diabelskich sideł i zobaczy ich z daleka - to może chociaż znajdzie coś innego, co może kiedyś posłuży mu do jakiegoś małoważnego eliksiry lub po prostu to sprzeda. A tymczasem, gdy po prostu myślał o tym wszystkim - wolał się ruszyć do owego wcześniej wspomnianego rezerwatu. Wziął ze sobą cieplejsza kurtę, dodatkowo owinął się szalikiem i teleportowanie się w okolicę nie było żadnym problemem. No, może tylko zaskoczeniem dla tych przy których pojawił się. Przecież zawsze nie spodziewając się teleportacji można dostać zawału. Na szczęście, gdy to zrobił to nikogo nie było przy nim. O jeden zawał na świecie mniej. Trzeba było więc ruszyć się w owe wspomniane miejsce i dowiedzieć się czy coś więcej tam było. I jak na legendę przystało - faktycznie ludzie się mylili. Ale czy im o tym powie? Chyba zrobi sobie bardziej z tego miejsca jakiś spot do szukania ziółek i innych rzeczy. Było dość malownicze. Niektórzy zbierali grzyby, inni zbierali rośliny i produkty ostateczne magicznych zwierząt. Shakeshaft zdecydowanie wychodziło na to, że należał do tych drugich. Zaraz wszystkiego się dowiedział własnym tokiem i myślenia i skoro był już przy strumieniu, mógł poddać się spacerowi i faktowi, żeby jego wzrok wypatrywał możliwych znalezisk.
Dopiero w pewnym momencie swojej wędrówki wzdłuż strumienia Michael zauważył dość stary już dąb, który być może mógłby posiadać jakieś nieśmiałki. Oznaczałoby to, że trochę tego drewna - za zgodą oczywiście Shercliffe’ów - mógłby zabrać ze sobą i wykorzystać w swoim warsztacie do wytworzenia jednej z różdżek dla przyszłych klientów. Podchodząc bliżej zdał sobie sprawę, że malutkie odpowiedniki leszych nie znajdowały się ani trochę we wspomnianych drzewie. Co sprawiło lekki zawód dla Shakeshafta oczywiście, ale ten postanowił i tak przysiąść przy drzewie, aby podziwiać jeszcze trochę naturę przed spadnięciem śniegu. Przecież w zimę nie będzie siadał na gołej i zaśnieżonej ziemi. Wtedy przed jego wzrokiem, dosłownie po drugiej stronie strumienia zauważył jak znajdowało się przed nim przykre, zaschnięte już powoli drzewo wiggenowe. A raczej jedna z połówek owej rośliny. Przykro się zrobiło Shakeshaftowi, który wrażliwy był na naturę i ruszył w dalszą stronę strumienia by znaleźć możliwą drogę dotarcia na drugą stronę. Trochę mu to zajęło, ale ostatecznie udało mu się dotrzeć i dokładnie przyjrzeć się stopniowi zaschnięcia. Nie było tak źle. Wystarczyło tylko uciąć parę gałązek, a dalej drzewo samo o siebie zadba. Odciąć jeszcze trochę kory i gotowe. Tym samym mając już te rzeczy, Michael ruszył w kierunku leśniczówki, aby powiedzieć o roślinie i wskazać dokładniej gdzie owa się znajdowała. Za pomoc i wskazanie, pracownik pozwolił różdżkarzowi zabrać ze sobą korę i jedną z gałązek, która miałaby chronić jego sklep przed przychodzeniem niepożądanych, szkodliwych zwierzątek. Bardzo miły gest, doprawdy.

Wdech, wydech - jak za każdym dotykiem spragnionej czułości duszy, która przedziera się poprzez ścianki naczynia zwanego ciałem - towarzyszą mi nieustannie poprzez kolejne kroki. Dementorzy zniknęli, a argumenty ostrzące swoje pazury wobec logice przedostawania się poprzez rezerwat - rozpłynęły w powietrzu. Sankcje płacone przez każdą osobę należącą do magicznej społeczności stały się jedynie suchym wspomnieniem, przykrym i gorzkim, jakoby dłońmi chłodnymi, acz odsuniętymi od wcześniej trzymanej własnymi opuszkami palców szyi. To przeniosło się natomiast na pogodę, która wydaje się mieć emocje. To dziwne, że ludzie, że wiele osób - i w tym ja - jakoś uważa, że w niej kryje się coś znacznie ważniejszego. A przecież nawet najbardziej słoneczny dzień, gdzie żadna z chmur nie zakrywa nieba, umożliwiając im swobodne płynięcie do przystani, może nieść za sobą pasmo tragedii niczym domino, które układają się w jedną, logiczną całość.
To właśnie tutaj - gdy szare obłoki ponownie wydają się zwiastować załamanie pogody i tym samym przejście jej w mniej przyjemne odmęty charakteru - staram się odnaleźć na spokojnie nie tylko drzewo wiggen. Towarzyszy mi Klusek ubrany standardowo w dość wyróżniające się, różowo-pastelowe ubrania połączone z klapkami, jak i elf, który obecnie pozostaje zafascynowany terenem nieco bardziej niż zazwyczaj - bo, w końcu, jakby nie było, przez ostatni czas nie było nam dane jakkolwiek zaznać pełnym wdechem świeżego powietrza. Nic dziwnego zatem, że każdego z nas ekscytacja chwyta za pierś intensywniej.
Unikając potencjalnego zetknięcia z brzytwotrawą, gdy znam wręcz na pamięć większość terenów, docieram w pewnym momencie do jednego z bardziej znanych w rezerwacie strumieni. Być może bardziej znanych - ponieważ, znając fakty, większość osób skupia się wokół tego, w którym odnaleźć można najróżniejsze odłamki kamieni szlachetnych. Rozpoczynając od wartych tyle co nic okruszków, a kończąc ostatecznie na odłamkach tak dużych, że to jest aż zaskakujące. Jedno wspomnienie postanawia mnie mimo wszystko nawiedzić - gdy pod kopułą czaszki kiełkuje myśl o tym, jak z łatwością oddałem kruszec, coś napawa mnie gniewem. Nie do końca widocznym z zewnątrz, ale odczuwalny poprzez wystąpienie bólu głowy, na co mam ochotę syknąć pod nosem.
Zamyślam się.
- Klusek? - nie wiem, ile czasu mija, gdy wspominam wewnątrz siebie historię stojącą za tym, iż temperatura wody jest zawsze wyższa, wręcz za wysoka nawet do kąpieli. Śmierć ukochanej jednego z czarodziejów, która to postanowiła podjąć się tutaj zakończenia własnego żywota, stała się momentem decydującym do tego, aby rzucić urok na Merlina duchu winną rzekę, czyniąc to miejsce częstym wyborem. - Klusek! Gdzieś ty poszedł? - chyba powinienem wziąć Demona ze sobą: jakby nie było, dzikość natury bywa czasami zbyt brutalna, a świadomość jej istnienia nie powoduje zlikwidowania problemu. - Cudzie, rozejrzyj się za nim, dobrze? - jakoś wewnętrznie w duchu mam nadzieję, iż ten mnie rozumie. Wspólne życie przez ponad pół roku jest jednak czymś, co może pozwolić na nieco więcej komunikacji - czy to poprzez tonację głosu, czy jednak spojrzenie. Chyba się udaje - myślę, gdy ten zaczyna się rozglądać dookoła za towarzyszem ubranym w pastelowe ubrania. Ale myśleć potrafi każdy - ale niekoniecznie każdy potrafi pozytywnie.
Klusek postanawia jednak kogoś zaczepić - uznając za cel profesora Zielarstwa - nie atakując go, ale pojawiając się za to w bezpiecznym dystansie. Mierzy mężczyznę wzrokiem godnym zreflektowania się, czy nie ma się jakiegoś zabrudzenia po jedzeniu na twarzy, zapewne przyglądając się twarzy pełnej zmarszczek, jakby miał właśnie odkryć tajemnicę wieku nieznajomego. Nie to jednak go interesuje.
- Widziałeś może w okolicy drzewo? Wiggenowe drzewo. Właściciel Kluska szuka tego drzewa. - zwierzę magiczne, które jest ubrane w dość charakterystyczne odzienie, może nie być do końca oznaką powagi, ale w końcu, jakby nie było, cała ta sytuacja nie ma powagi. Skąd w końcu mógłby się wziąć bobo w środku rezerwatu bez własnego "ugrupowania"? A patrzy. Oceniającym spojrzeniem, jakoby oczekując odpowiedzi - bądź oczekując tego, że ma do czynienia z osobą o niskim ilorazie inteligencji. Dostanie ją? Czy niespecjalnie?

Wespucci lubił spędzać godziny na wędrówkach, szukając ciekawych roślin magicznych. Część z nich pozyskiwał dla swoich prywatnych potrzeb. Inne tylko podziwiał. Lubił obcować z naturą, być niej tak blisko. To go uspokajało i w pewnym sensie spełniało. W pracy renomowanego zielarza i przy okazji nauczyciela doceniał kontakt z przyrodą i możliwości jakie dawała. Bez dwóch zdań to właśnie doceniał.

Teren w który się zapuścił był rezerwatem. Mało ludzi. Tylko cisza i spokój. I wiele roślinek. Bardzo wiele. Zaobserwował zadziwiająco dużą ilość występującej tutaj brzytwotrawy. Na chwile przystanął, by przyjrzeć się jej dokładnie. Stan był wręcz idealny. Ktoś nieuważny mógłby narobić sobie wiele szkody, gdyby przez przypadek skaleczył się nią. Jako nauczyciel wiele razy powtarzał swoim uczniom o niebezpieczeństwie tej rośliny. Coś było jednak w niej niesamowitego, zachwycającego. W pewnym sensie urzekającego. A może po prostu to Wespucci tylko tak ją odbierał. Nieważne. Właściwie podnosił się już, gdy obok siebie zobaczył... Sam do końca przez pewną chwilę nie był pewien co dokładnie zobaczył. Wytężając wzrok stwierdził jednak, że ma styczność z elfem, czy coś takiego.

- Właściciel Kluska? - zapytał. Przy okazji znalazł w pamięci moment, gdy kilkanaście minut temu mijał drzewo o które pytał dosyć śmiesznie ubrany skrzat. - Um tak, wiem gdzie jest. Możesz go do mnie przyprowadzić, to pomogę znaleźć - skierował te słowa do elfa z nadzieją, że jest na tyle rozgarnięty, że przyprowadzi swojego właściciela tutaj. Chociaż profesor nie wiedział z kim ma styczność, to chciał bezinteresownie pomóc. Tak po prostu.

Spoglądam nadal - Kluska jak nie było, tak nadal nie ma. Zaciskam nieco usta, nie chcąc o tyle wyrazić złość, co prędzej pewnego rodzaju rozczarowanie. Palce skrupulatnie muskają nie to powiązane z tym, iż istota magiczna postanowiła sama zadecydować o tym, gdzie pójść - palce skrupulatnie próbują wbić paznokcie wprost w ramię braku należytej odpowiedzialności za kogoś, na kim mi może po prostu zależeć. Przynajmniej teraz, przynajmniej w tej chwili, kiedy to głębszy wdech pozwala na to, aby serce zaznało nie tyle spokoju, a właśnie umysł. Przecież nic nie może się stać, prawda?
Nad niektórymi znajduje się jednak piętno porażki. Piętno braku możności powstania - i to nie ze zmarłych - a prędzej z własnych kolan, kiedy wszystko inne zaczyna nieść ze sobą gorzki smak. Uśmiech nie chce nachodzić na usta, kiedy to spoglądam na elfika. Nie jest on na tyle inteligentny, by zrozumieć polecenie poszukiwania kogoś. W końcu - jakby nie było - świat magiczny wie, jak poradzić sobie z pewnymi niedoskonałościami. Zatuszować, zakryć - to tylko jedne z nielicznych metod, z jakimi człowiek ma do czynienia w każdym ze środowisk.
Bobo kiwa głową w potwierdzeniu, iż tak, to właściciel Kluska szuka właśnie tejże rośliny. Prosto, bez żadnego problemu, jakoby było to naturalną czynnością powielaną każdego dnia kilkukrotnie.
- W porządku, Klusek przyprowadzi właściciela. - odpowiada magiczna istota, odwracając się trochę na pięcie wobec zdecydowanie starszego i równie wyższego nauczyciela Zielarstwa. Klusek nie ma prawa wiedzieć, z kim tak naprawdę ma do czynienia, co nie zmienia jednego, bardzo interesującego faktu - mężczyzna wiedział, gdzie szukać. Być może z nawiązką, a to już powodowało, iż bobo miał nie jeden, a parę całkiem solidnych powodów; po tym zniknął w krzakach; może uprzejmy nie jest, prędzej zahaczając o wewnętrzną, naturalną dla tego gatunku nieco złośliwość.
Idę dalej - szukam dalej. Nie wiem o rozmowie, nie wiem także o tym, kogo Klusek de facto miał okazję spotkać. Dopiero jego nagłe pojawienie się za moimi plecami powoduje, iż o mało co nie dostaję zawału. Jakby nie było, z magią nie jest mi jednak po drodze - a niezależnie od tego, czy przypalona różdżka zostałaby wymieniona, nie chcę wierzyć w to, że będzie lepiej. Dawanie sobie złudnych nadziei nie należy do tego, do czego chciałbym dążyć.
- Na Merlina...! Nie strasz m-mnie aż tak. - mówię na jednym, głębszym tchu, kiedy to dowiaduję się w dość lakonicznym dialogu, iż Klusek znalazł (prawdopodobnie) idealne miejsce egzystencji drzewa wiggenowego. I o ile ma to ostudzić moje przestraszenie i troskę, o tyle jednak nie do końca to robi; kiwam głową. Zgadzam się na taką opcję, a istota ubrana w różowe ubranka od razu decyduje się wskazać drogę; wśród roślinności wszelkiej maści, aż do pojawienia się na horyzoncie sylwetki, która na początku wzbudza niepokój. Dopiero potem - jak się okazuje - prawdopodobnie nie jest tym, czego człowiek bać się powinien. Choć w każdym znajduje się ziarno, jakie to albo kiełkuje, albo więdnieje.
- Pan Wespucci- - mówię, gdy obraz staje się bardziej klarowny i zdecydowanie mniej rozproszony. Światło pada spokojnie, choć i tak czy siak, w związku z licznymi - jeżeli można to tak nazwać - anomaliami pogodowymi nie jest tak kolorowo. Wielka Brytania przyzwyczaja w każdym razie do tego klimatu - tak samo i szare chodniki, jak i upadające powoli pozycje. - Klusek spotkał jego. A jak jego spotkał, to Klusek się dowiedział, że ten wie o potencjalnym miejscu, gdzie może znajdować się drzewo wiggenowe. - odpowiada bobo, a po tym - ze względu na prowizoryczny brak uprzejmości - czuję się nie tyle zażenowany, co prędzej ponownie pozbawiony jakiejkolwiek możliwości kontroli. Taka jest natura zwierząt - natura ludzka także.
- Nie spodziewałem się, że pana tutaj spotkam. - progres uczyniony od rozpoczęcia się nowego roku, wejścia w dwutysięczny dwudziesty drugi, jest zauważalny, ale nadal - wyjątkowo łatwy do zniszczenia. Pajęczyna może pozostać na lustrze, a i na dłoniach krew, a wraz z krwią siedem lat nieszczęść przesyłanych raz po raz przez chciwe łańcuchy losu kierowane przez kogoś wyżej. - P-Przepraszam, jeżeli Klusek był w jakiś sposób nieuprzejmy. Taka jest, no cóż... jego natura. - mówię, gdy niebieskie tęczówki przecinają się spojrzeniem z istotą, aby następnie westchnąć. - Mam nadzieję, że nie przeszkadzam prośbą? - pytanie opuszcza moje usta, chcąc się upewnić. W końcu nie mam zamiaru być zbędną kłodą u nogi (jak i niezbędną). Elf przygląda się uważnie nowej osobie, jakoby chcąc wychwycić ze starych zmarszczek, na ile może sobie pozwolić. Podejrzewam, o co Klusek mógł zapytać. - Spędza p-pan wakacje w Wielkiej Brytanii? - ciekawość to pierwszy stopień do piekła (i zapewne sukkub), a to najwidoczniej wystarcza. A jakoś trzeba rozpocząć rozmowę. Szkoda, żeby to się tylko opierało na "pokaż, gdzie leży to drzewo". A i też - to nie jest moja liga.

Praca listopad (jednopostówka)

Choroba: 9 - Pustelnik: Kto? Gdzie? Co to było? Postać słyszy za sobą kroki nieistniejących istot, na granicy jej wzroku ruszają się jakieś tajemnicze, kolorowe kształty, których sama obecność jeży włos na karku.

Praca w porządnie nadpalonym pożarem lesie nie sprawiała dobrego wrażenia. Niektóre drzewa wyglądały niczym szkielety a gdzieniegdzie dało się słyszeć trzask spadających gałęzi. Upiornie. Jednak bycie opiekunem zwierząt wiązało się z obowiązkami – gdzieś tam mogło czekać poranione zwierzę, które bez nas umrze powolną śmiercią w męczarniach. Dlatego zarówno ja, jak i inni opiekunowie zostaliśmy wysłani na poszukiwania. Początkowo szliśmy razem, jednak im dalej w las tym odległości między nami stawały się coraz znaczniejsze. W pewnym momencie wszyscy zniknęli mi z oczu. Szłam dalej skradając się przez las, by nie wywoływać niepokoju żadnego zwierzęcia, które mogło zranione cierpieć. Wtedy usłyszałam czyjeś kroki. Przystanęłam na chwilę. Nieee… Jednak musiało mi się wydawać. Ruszyłam dalej i po chwili znowu usłyszałam kroki. Przystanęłam raptownie a kroki ucichły chwilę później. Rozejrzałam się uważnie – jak okiem sięgnąć ani żywej duszy. Nie było mowy o pomyłce, to na pewno nie był płynący kilkaset metrów dalej strumień tylko kroki człowieka bądź zwierzęcia. Ruszyłam dalej wyjątkowo cicho stawiając kroki. Ponownie usłyszałam czyjeś skradające się kroki a dodatkowo kątem oka zauważyłam wśród mgły wytwarzanej przez potok, ciemną postać przemykającą pomiędzy drzewami po lewej stronie jednak kiedy odwróciłam głowę w tamtą stronę nikogo nie dostrzegłam.
-George?! Jake?! William?! Chłopaki to któryś z was?! – krzyknęłam lekko panikując.
Odpowiedziała mi tylko cisza. Ruszyłam dalej prześladowana cichymi krokami, które raz to dobiegały z prawej a innym razem z lewej strony. Oraz od czasu do czasu przemykające sylwetki na granicy wzroku. Trzymałam różdżkę w pogotowiu. W tym lesie mieszkały dziwne stworzenia ale na niektóre nawet moje umiejętności nie wystarczą. Kto wie co tak naprawdę zalęgło się w głębokich matecznikach, do których właśnie zmierzałam?
Cały dzień przemierzałam las z towarzyszącymi mi krokami niewidzialnej istoty. Oprócz nielicznych trupów zwierząt nie znajdowałam nic. Dopiero pod wieczór znalazłam jednorożca przywalonego konarem na granicy pożaru. Zapewne to uratowało mu życie. Wystrzeliłam wysoko w powietrze umówiony znak – zielone iskry. Po chwili obok mnie aportowała się grupa zwierzęcych medyków. Przy pomocy czarów usunęłam pień a medycy zabrali ze sobą ranne zwierze. Przeszukałam jeszcze okolicę ale nic więcej nie znalazłam. Kiedy doszłam do lasu, który nie nosił już śladów pożaru stwierdziłam, że moja misja jest skończona. Z czystym sercem wróciłam do leśniczówki.

z/t

Poruszałem się wzdłuż strumienia. Czasami przedzierałem się przez gęstwinę czasami zaś szedłem po pustym terenie, który porastała jedynie trawa i mech. Zadanie, które dostałem w leśniczówce było proste - iść wzdłuż strumienia aż dojdę do niewielkiego wzniesienia, w którym znajduje się jaskinia. Następnie nakarmić lunaballe, które się tam znajdują i po wszystkim zebrać ich odchody, które mam przynieść do leśniczówki. Zostałem wyposażony w worek z jedzeniem dla zwierząt oraz niezbędną wiedzę teoretyczną. Jako, że było to moje pierwsze samodzielne zadanie byłem nim niezwykle podekscytowany i za wszelką cenę chciałem się wykazać. Na miejscu znalazłem się o zachodzie słońca i ukryty w krzakach czekałem na pojawienie się płochliwych stworzeń.
Kilka godzin później kiedy księżyc w pełni wisiał już na niebie dojrzałem ruch w głębi wejścia do jaskini. Skupiłem swój wzrok i ujrzałem wyłaniające się z niej przedziwne stworzenia Gładkie, bladoszare ciało wieńczyły wyłupiaste oczy znajdujące się na czubku głowy, zwierzę zaś poruszało się na czterech nogach zakończonych wielkimi, płaskimi stopami. Opis pasował do lunaballi.
Czekałem w krzakach obserwując taniec zwierzątek i planując kolejny ruch. Wiedziałem, że są one płochliwe i jeśli wyjdę prawdopodobnie uciekną z powrotem do jaskini. Chwilę myślałem nad rozwiązaniem tego problemu i w końcu nie widząc innego sposobu wyszedłem z krzaków. Tak jak podejrzewałem zwierzątka widząc nieznanego im człowieka natychmiast uciekły z powrotem do jaskini. Westchnąłem ciężko ale już chwilę później do głowy przyszedł mi nieco naiwny ale być może skuteczny plan dzięki któremu wykonam zlecone zadanie. Położyłem kilka przysmaków tuż przed wejściem do jaskini, następnie krok dalej kilka kolejnych i tak aż do samego środka polanki gdzie umieściłem ich nieco więcej. Potem poszedłem pod krzaki po przeciwległej stronie i usiadłem na brzegu polanki tak, by zwierzęta mnie widziały.
Czekałem długo. Kiedy jednak już zaczynałem tracić nadzieję nagle zauważyłem pyszczek, który wysuwa się z jaskini i obwąchuje pozostawiony przeze mnie pokarm. Po chwili luneballa zjadła przysmak i wyszła patrząc na mnie podejrzliwie. Zrobiła krok, potem drugi i trzeci. Podeszła do następnej kupki pokarmu i również go pochłonęła. Za nią powoli zaczęły wyłaniać się również inne patrząc na mnie podejrzliwie. Posuwały się powoli do przodu jedząc kolejne kupki pokarmu. Nie widząc z mojej strony żadnych podejrzanych ruchów coraz bardziej się odprężały. Kiedy kończyły już największą kupkę rozsypaną na środku polany wstałem i powiedziałem cicho i spokojnie.
-Hej.
Natychmiast zwróciło to uwagę zwierząt w moim kierunku. Patrzyły podejrzliwie ale w ich zachowaniu nie widziałem już strachu tylko nieufność.
-Macie jeszcze trochę.
Z worka powoli wyciągnąłem przysmaki i trzymając je w wyciągniętej ręce zrobiłem krok. Potem powoli następny. I kolejny. W końcu z grupki lunaballi oderwały się dwie sztuki, które równie powoli zaczęły iść z moim kierunku. Mój plan się powiódł - nim minęło 10 minut otaczało mnie stadko lunaballi, które dosłownie jadły mi z rąk i ciekawsko zaglądały do worka czy jeszcze coś tam mam.
Po skończeniu karmienia usiadłem tuż obok stadka, które zaczęło swoje tańce w pełni księżyca a rano kiedy już wszystko się skończyło i wróciły do swojej jaskini zebrałem odchody, które pozostawiły i wróciłem do leśniczówki, by zdać raport z moich działań.

+

Widziadła: D - nie

Mógł się wstrzymać, ale prawda była taka, że to, co działo się w rezerwacie, zaczęło działać mu na nerwy. Wiedział, że ktoś się tutaj kręci, ktoś, kto zdecydowanie nie powinien, a ojciec nie wykazywał tym zbyt wielkiego zainteresowania. Uznał jedynie, że tak czasami się zdarza, a dopóki nie ginie nadmierna liczba zwierząt, bo przecież pogłowie czasami zmniejszało się samo, przez walki, choroby i starość, to nie było powodu siać paniki. I Frederick jej nie siał, tylko widział, że na jego własnym terenie dzieje się coś niepokojącego, coś, co go drażniło i powodowało, że nie miał ochoty się w tym dłużej babrać. Chciał rozwiązań, chciał odpowiedzi na pytania, których nawet nie umiał poprawnie zadać i zdaje się, że to przelało czarę goryczy.
Właśnie dlatego napisał do Isolde, wyjaśniając jej, co działo się w rezerwacie, prosząc ją o to, by zjawiła się tutaj na spotkanie. Wierzył w to, że kobieta łatwiej znajdzie jakiś trop, cokolwiek, co on przeoczył. W końcu nie był śledczym, nie był w ogóle kimś, kto powinien zajmować się takimi sprawami, a jednak, tak się składało, że z różnych powodów to robił. Głównie dlatego, że nie chciał się poddać, nie chciał się wycofać, nie chciał uznać, że faktycznie coś mu się przewidziało. Skoro byli w to wszystko tak bardzo zaangażowani z Mulan, to zwyczajnie nie było opcji, żeby machnęli ręką i uznali, że trudno, pewne rzeczy miały to do siebie, że się działy i kończyły, bez wiedzy innych osób. I tyle. Tylko to wcale nie pasowało do Fredericka, bo był uparty jak osioł i nawet po wielu latach potrafił wypominać innym coś, co zrobili, co oznaczało, że kłusownikom również nie zamierzał przepuścić. Liczył na to, że Isolde wpadnie na jakiś pomysł, że może podsunie mu coś, na co nie zwrócił wcześniej uwagi i dzięki temu będzie mógł swobodnie ruszyć z miejsca. To była jakaś opcja, a on wiedział, że kobieta była ciekawa każdego przewinienia, a przynajmniej tak mu się wydawało, na podstawie tego, co wielokrotnie widział albo słyszał.

Widziadła: A tak
Scenariusz: 10 - Koło fortuny

Spoiler:

Isolde zawsze lubiła Freda, nawet jeśli nie był królem wdzięku i niezobowiązujących small talków. Poznali się wieki temu w kółku zainteresowań (oczywiście ONMS) i jakoś tak wyszło, że się polubili. Szanowała jego rękę do zwierząt, wiedzę i zdrowy rozsądek, a że miała to do siebie, że często udawało jej się przebić przez pancerz gburowatości, miała dla niego więcej wyrozumiałości niż większość ludzi, których udało mu się przepłoszyć. Jak to też często bywa, zbliżyła ich również niechęć do Austera - u niej odwieczna, u niego nabyta - i teraz, gdy maszerowała dziarsko na wyznaczone miejsce spotkania, starała się nie myśleć o minie Freda, gdyby się dowiedział, że Is uratowała Benjaminowi skórę, a nawet prawdopodobnie życie, co następnie uczcili kolacją przy świecach i winie. To pachniało niemal zdradą, więc Is nie miała zamiaru się do tego przyznawać, zresztą odkąd zobaczyła Bena z Gwen podczas obchodów Celtyckiej Nocy, jej przyjazne uczucia wobec Austera dziwnie oziębły. Idąc tak, podczuła nagłą i nieodpartą chęć, by zrobić coś złego, coś kompletnie wbrew jej naturze. To uczucie wzbierało w niej, budząc głęboki niepokój, aż wreszcie nie wytrzymała i na widok wiewiórki, gapiącej się na nią lśniącymi oczkami, podniosła szyszkę i cisnęła nią w zwierzątko. Mało brakowało, a by je trafiła i mimo że szyszka nie była ciężka, to niekontrolowany upadek mógł pewnie zaszkodzić stworzonku, a na pewno je przeraził, bo wiewiórka cmoknęła i umknęła pospiesznie. Isolde wzdrygnęła się i rozejrzała dokoła, rumieniąc idiotycznie. W normalnych okolicznościach nigdy by nie zrobiła czegoś podobnego... podejrzewała, że to ten cholerny wróżkowy pył, a nie jakaś mroczna część jej natury, która do tej pory pozostawała w ukryciu. Odetchnęła głęboko i kontynuowała swój marsz.
Nie przypuszczała, by Frederick mógł panikować. Wydawał jej się kimś, kto absolutnie, nigdy nie przesadza ani tym bardziej nie wpada w panikę, dlatego nie miała podstaw, by zlekceważyć jego prośbę. Zresztą kolegowali się od czasów szkolnych, a to też coś znaczyło - przynajmniej dla Isolde.
Gdy zbliżyła się do umówionego miejsca przy strumieniu, dostrzegła znajomą sylwetkę Shercliffe'a i uśmiechnęła się, choć jemu pewnie nie było do śmiechu.
- Cześć, Fred. Dobrze cię widzieć, choć szkoda, że w takich okolicznościach - powiedziała po prostu, składając na jego policzku lekki pocałunek. - Pokażesz mi te ślady? Albo przynajmniej miejsca, gdzie je widzieliście? I streść mi wszystko raz jeszcze, proszę - może będę ci zadawała pytania w trakcie, jeśli coś zwróci moją uwagę, dobrze? - dodała rzeczowo, wiedząc, że Frederick nie jest fanem czczej paplaniny. Poza tym była tu poniekąd służbowo. Odetchnęła głęboko świeżym powietrzem, ciesząc się, że dla odmiany nie musi się tłuc po dusznym, brudnym Londynie. Nigdy nie czuła się stworzeniem miejskim i coraz poważniej myślała o zakupie domu z ogrodem. Nie zdecydowała się jeszcze tylko dlatego, że lubiła swoje nieduże mieszkanie, a przy tym samotność w domu wydawała się jeszcze bardziej dojmująca niż samotność w mieszkaniu. Kiedyś marzyła, że razem z Kadenem kupią dom, w którym on będzie miał swój warsztat, a ona przestronną kuchnię i ogród... Cóż, mrzonki. Nie miała ani domu, ani Kadena, ani życia prywatnego. Dlatego cieszyła się, mając okazję popracować z dala od miejskiego zgiełku.

Ponieważ nie był typem, który wybierałby się z wielką przyjemnością na spotkania przy piwie albo innego rodzaju biesiadne przesiadywanie, okoliczności były dla niego równie dobre, jak każde inne. Nie był typem szczególnie przyjacielskim, aczkolwiek niektórym osobom pozwalał na nieco więcej, więc nie zdziwił się szczególnie mocno powitaniem ze strony Isolde. Przywykł do podobnego zachowania, aczkolwiek sam nie postępował podobnie i jedynie skinął głową, spoglądając na nią uważnie z niewielkiej wysokości, jakby chciał ocenić, czy jego prośba w ogóle wydawała się jej właściwa. Nie był co do tego przekonany, bo i jego podejrzenia były, cóż, nie do końca jasne, a aurorzy mieli zapewne o wiele ważniejsze i ciekawsze rzeczy do robienia, niż szukanie kłusowników w polu.
- Tak się składa, że właśnie znalazłem kolejne - powiedział, skinąwszy lekko głową na brzeg strumienia. - Jak się przyjrzysz, to zauważysz wgłębienia od kół wozu, nie prowadzimy tędy niczego konkretnego, poza tym to bardzo blisko wody, a po przeciwnej stronie możemy znaleźć wieżę wróżek. Mówiłem ci, że tam ślad się nam urwał i zostaliśmy zaatakowani kociołkami i wszystkim, co mieszkańcy mieli pod ręką. A zaczęło się od amuletów - powiedział, sięgając do kieszeni.
Wyciągnął naszyjnik - syreni - o którym właściwie nic nie wiedział, opowiadając Isolde, jak z Mulan próbowali znaleźć znikacze, a te nagle nadleciały chmarą i miały przy sobie właśnie coś takiego. Później w rezerwacie zaczęli znajdować ślady cudzej obecności, aż w końcu po rozmowie ze znajomym prawnikiem, dowiedział się, że ktoś próbował tuszować informacje o jakichś działaniach na terenie rezerwatu. Wszystko to składało się w całość, tylko problem polegał na tym, że wcale nie widział obrazu i czuł się w tym co najmniej zagubiony. Dodał również, że jego zdaniem ktoś próbował coś tutaj ukryć, albo wiedział, że na terenie rezerwatu znajduje się coś, po co warto tutaj przyjść. I niekoniecznie musiały to być zwierzęta, chociaż oczywiście w tym również mógł się mylić. Za mało informacji, ale cóż, nie on tu był śledczym, prawda?

Isolde przywykła do jego nieufnego zachowania i nie brała tego do siebie, wychodząc z założenia, że Fred i tak dopuścił ją do siebie bliżej niż większość ludzi. Taki już był i Is, która też odznaczała się powściągliwością i ostrożnością w relacjach towarzyskich, po prostu to akceptowała. Wiedziała, że zarówno on, jak i ona sama mają też miękkie punkty, które tym bardziej starają się kryć pod pancerzem. Nie miała zastrzeżeń co do zasadności jego prośby, dlatego w jej oczach była powaga i skupienie - zero wątpliwości.
Isolde śłuchała i słuchała, mając wrażenie, że nie jest w stanie uchwycić żadnej nitki, żadnej myśli, która okazałaby się pomocna. Chwilami nie patrzyła w ogóle na Shercliffe'a, ale na jej twarzy malowało się takie skupienie, że nie mógł mieć wątpliwości, że cały czas uważnie go słucha i próbuje przetworzyć te wszystkie informacje, którymi ją zasypywał. Teraz już rozumiała, skąd jego prośba i poczucie zagubienia - ona też doskonale wyczuwała, że w tej sprawie jest coś dziwnego, poplątanego i nieoczywistego, co czyniło ją jednocześnie ciekawą i męczącą.
- To brzmi... niepokojąco. Nie podoba mi się ani trochę, a jednocześnie nie mam żadnych informacji, które pozwalałyby mi powiązać tę sprawę z jakąś inną. Irytujące - skomentowała wreszcie, marszcząc brwi. - A teraz wybacz pytanie ignorantki, ale... próbowałeś coś wywęszyć? Jako lis? - zapytała ostrożnie, mając nadzieję na jakikolwiek dodatkowy trop, który sprawiłby, że przestałaby kręcić się w kółko, nie wiedząc, jak się za to zabrać. Ta bezradność deptała jej ambicję i tym bardziej miała zamiar dołożyć wszelkich starań, żeby sprawę rozwiązać, a przynajmniej popchnąć we właściwym kierunku.
- To nie wygląda na jakiś kolejny niecny plan Fairwynów, prawda? Wydaje się, że to nie jest ich... styl, jeśli wiesz, co mam na myśli. Zgodzisz się ze mną? - zapytała, mając nadzieję na wykluczenie chociaż jednej możliwości, bo nie miała się czego uchwycić. Nie było poszkodowanych, nie było oczywistych strat, a jedynie ślady i przypuszczenia. Dziwne rzeczy, które wydawały się zbyt nieokreślone, by zająć się nimi na serio, ale Isolde ufała Fredowi i swojej intuicji, która mówiła, że rzeczywiście jest coś na rzeczy i nie należy tego ignorować.

Był gburem i zdawał sobie z tego sprawę. Tak po prostu. Nikt nie musiał mu tego ani przypominać, ani wypominać, bo Frederick znał siebie, wiedział, jaki był i z jakiegoś powodu, cóż, wcale się tego nie wstydził. Skoro zaś Isolde to akceptowała, nie widział powodu w tym, żeby cokolwiek przed nią udawać i to również mu odpowiadało. Teraz zaś miał przed sobą, czy też mieli przed sobą, zadanie o wiele poważniejsze, niż mogło się wydawać i nie do końca wiedział, jak je ugryźć. Bo komu by o tym wszystkim nie opowiadał, to widział, jak idiotycznie to brzmiało, a to mimo wszystko go złościło. Bo czuł się, jakby opowiadał bajki albo innego rodzaju dyrdymały.
- Brzmi, jak opowiastka dla dzieciaków, które za mocno uderzyły się w głowę, wiem. Ojciec uważa, że mi się coś pomyliło - stwierdził, a później spojrzał na nią, jakby chciał zapytać, czy robiła sobie z niego żarty, po czym pokręcił głową. - Nic nie zwraca mojej uwagi, kiedy jestem w lisiej postaci. Może powinienem uważniej sprawdzić ślady, ale nie jestem psem łowieckim, tylko lisem. Ja przed tym uciekam - wyjaśnił ironicznie, a później raz jeszcze rozejrzał się, jakby spodziewał się, że coś tutaj znajdzie albo dostrzeże, ale oczywiste było, że takie coś nie mogło się wydarzyć. W jego pobliżu nie było niczego, na czym mógłby i chciałby zawiesić spojrzenie, tak po prostu. Zupełnie, jakby mieli do czynienia z niesamowicie sprytnymi kłusownikami, czy kimś podobnym, i to irytowało Fredericka, który przecież powinien móc coś zrobić. Wykazać się? Może o to chodziło. Tak samo jak z irytującą myślą i poczuciem, że to była ostatnia chwila, żeby wrócić na studia, wyrwać się stąd i zrobić coś, co chciał, o czym przypominała mu również runa jera.
- Nie sądzę - zgodził się właściwie od razu. - Mają z nami ostatnio niezłe stosunki i chyba nie ryzykowaliby wpychania się na nasze ziemie, bo akurat zabrakło im krwi wili do ich cudownych tworów. To wygląda... jakby coś tutaj było. Albo jakby coś dało się tutaj zgromadzić, bo zwierzęta się do tego nie dobiorą, a wy nie będziecie podejrzewać, że w samym środku rezerwatu składują, bo ja wiem, czarno magiczne artefakty mogące zrobić ci trąbkę z tyłka - wyjaśnił, wyrażając się jak na siebie niezbyt elegancko, ale chwilowo to nie miało znaczenia.

Isolde miała wysoki próg tolerancji na różne maski, pancerze ochronne i tym podobne. W jakiś niezwykły sposób zwykle potrafiła przejrzeć człowieka na wylot i trafnie ocenić jego wartość, nie dając się nabrać na piękne słówka, pod którymi kryła się zgnilizna, ale nie pozwalając też, żeby odstraszyły ją groźne miny i brak ogłady, kiedy zza tego wszystkie wyzierało dobre serce. Isolde była przekonana o wartości Freda, dlatego była w stanie przymknąć oko na jego twardy pancerz ochronny. Miała wątpliwą przyjemność poznania jego rodziców podczas jakiegoś dochodzenia w związku z Fairwynami i szczerze współczuła każdemu, kto musiał dorastać w takim domu.
Nie przejęła się jego ironią. Widziała, że jest rozdrażniony i boi się, że zostanie wyśmiany.
- Fred, ja ci wierzę. Wiem, że często takim... nieuchwytnym wrażeniom należy ufać. Gdyby nie intuicja i poczucie, że coś jest nie tak, pewnie by mnie tu już nie było - powiedziała spokojnie, odwzajemniając jego spojrzenie z mocą. Wzruszyła ramionami. - W porządku. Nie jestem animagiem, nie znam się. Po prostu szukam punktu zaczepienia - odpowiedziała, nie dając się wytrącić z równowagi lekką naganą w jego głosie. W końcu to on poprosił ją o pomoc - on był specjalistą od zwierząt, a ona od szukania śladów.
Pokiwała powoli głową, odgarniając z czoła niesforny jasny kosmyk.
- To już coś. Wykluczenie jakichś opcji zawęża nam grono podejrzanych... nawet jeśli nadal jest frustrująco duże - stwierdziła trzeźwo. Uśmiechnęła się lekko, słysząc to określenie. Powinna to zapisać, Jaredowi by się na pewno spodobało. - Może czujnik tajności mógłby nam trochę pomóc... kolega pracuje nad podrasowaną wersją, która być może będzie wskazywać nie tylko podejrzane osoby, ale też miejsca, gdzie coś nie gra. Ale na razie będę musiała pokombinować bez pomocy gadżetów - westchnęła. - Mogę spróbować appare vestigium - to zaklęcie tropiące, pokaże nam, czy ktoś używał tu ostatnio jakiejś magii, ale... jeśli te ślady są starsze albo sprytnie zabezpieczone, albo po prostu ten ktoś nie używał zaklęć, może  niewiele dać - uprzedziła. - Chyba najlepiej będzie, jak spróbuję tego tam, gdzie są ślady kół - dodała, wyciągając różdżkę.