W końcu trafił jej się dyżur z kimś, na kogo widok Ruda nie miała ochotę rzucić jakiegoś czarnomagicznego zaklęcia. Zdawało się, że dziewczyny dość podobnie podchodziły do panujących w szkole reguł i jako prefekti były odpowiednimi osobami na zdecydowanie odpowiednim miejscu. Irvette była mocno zmęczona i wciąż nieco magicznie osłabiona, ale przynajmniej już nie dokuczała jej rana po poparzeniu i przestała kuleć, a to naprawdę było duże obciążenie w codzienności, gdy mieszkało się w pełnym schodów zamku, przez który musiała codziennie kuśtykać, przez ostatni miesiąc.
-I jak Ci się sprawdza? Też dostałam od nich nową i powiem Ci, że jeszcze jej dobrze nie wyczułam. Chyba zbyt długo byłam przywiązana do starej. - Przyznała, nie mając wcale nic przeciwko konwersacji. Przyjemna pogawędka nie osłabiała jednak jej czujności, a każdy ze zmysłów dziewczyny był wyczulony na najmniejsze odchylenie od normy. Jakby chcąc podkreślić swoje słowa, zważyła w dłoni swój magiczny kijek, który jak zawsze miała w pogotowiu i przyjrzała mu się, jakby chciała wyczytać z drewna więcej niż tak naprawdę mogło jej ono powiedzieć. -Fairwynowie byli zdziwieni widząc ten rdzeń. Ale ciężko się dziwić. Z tego co wiem, nie jest popularny, a też oni mają dość... specyficzne metody pozyskiwania swoich. Pewnie słyszałaś. - Nie było to raczej tajemnicą, że rdzenie z tego warsztatu różdżkarskiego nie były pozyskiwane w najbardziej legalny i przyjazny dla istot sposób. Czy Irvette o przeszkadzało? Ani trochę.

Dla wielu osób Victoria, tak samo, jak i Irvette, była nie tylko nudna, ale wręcz nieznośna. Wiedziała to, teraz o wiele lepiej, niż wcześniej, w pełni uświadomiona w tym, jak jej postawa była postrzegana przez innych, ale mimo to nie zamierzała się zmieniać. Istniały miejsca, w których można było szaleć, gdzie można było sobie na wiele pozwalać i takie, gdzie należało jednak przestrzegać istniejących, wypracowanych reguł. Dlatego też nadal była równie nieznośnym prefektem, co dawniej, równie paskudnym, zasadniczym, chłodnym i Merlin raczy wiedzieć, co jeszcze. Dlatego też rozglądała się uważnie, starając się ocenić to, co działo się dookoła nich, gotowa do tego, by wejść do jakiejś łazienki albo schowka, gdyby tylko coś naprawdę ją zaniepokoiło.
- Całkiem dobrze, chociaż odnoszę wrażenie, że jest w pewnym sensie mocniejsza, niż moja poprzednia różdżka. Nie chodzi mi o to, że rdzeń poprzedniej się zniszczył, osłabł, czy coś podobnego, po prostu w tej jest jakby więcej mocy, więcej wszystkiego, co związane z magią. Nie wiem, czy to zasługa pochodzenia składników, czy może chodzi o coś innego, ale są takie sytuacje, w których odnoszę wrażenie, jakby ta różdżka pozwalała mnie samej rozwinąć o wiele głębsze pokłady własnych zdolności - odparła z namysłem, starając się mówić jak najdokładniej, przedstawiając dziewczynie wszystko to, co zdążyła zaobserwować w ciągu minionego miesiąca. Mniej więcej tyle już posiadała różdżkę, od takiego czasu ją nosiła i uczyła się z nią współpracować, czując jednocześnie, że z tym magicznym kawałkiem drewna może osiągnąć więcej, niż do tej pory.
- Tak, u mnie również byli nieco zdziwieni, chociaż zaciekawieni. To zapewne dla nich coś nowego, jakieś wyzwanie. Nie zdziwiłabym się, nawet gdyby porównywali te składniki z własnymi - przyznała, kiwając również głową na znak, że miała świadomość, w jaki sposób pozyskiwane były rdzenie do różdżek wytwarzanych przez Fairwynów. Wiedziała, jak to wyglądało, ale nie czuła z tego powodu zbyt wiele, właściwie nie wiedziała nawet, jak miałaby się do tego odnieść, więc po prostu przyjmowała to do wiadomości. Tyle.

Całe szczęście dziewczyny miały podobne podejście do swoich obowiązków i w razie czego mogły wspólnie przeprowadzić sprawną akcję ukarania rozszalałych nastolatków. Irv była bardzo ciekawa, jak podczas takiego dyżury współpracowałoby jej się z Victorią, ale z drugiej strony nie była pewna, czy chce aby ktokolwiek ją dzisiaj denerwował. Dla dobra tamtej osoby oczywiście.
-Wiem, o czym mówisz. Moja poprzednia różdżka mnie wybrała, ale ta zdaje się być bardziej... Dobrana do osobistych potrzeb? Nie wiem, czy to ma sens, ale może z wiekiem, gdy czarodziej się rozwija, każdy powinien i różdżkę wymienić, by ta mogła rozwijać się razem z nim. - Wysnuła teorię, choć na tej dziedzinie magii nie znała się najlepiej i nie miała pojęcia, czy to co mówi jakkolwiek ma się do rzeczywistości. Prawdą było jednak, że faktycznie avaloński rdzeń dawał jej dużo więcej niż poprzedni, choć i tamten zdawał się być dla niej dobrze dobrany.
-Och, myślę, że na pewno! Kto by się nie pokusił o przestudiowanie czegoś takiego? Może dzięki nam, ich zakład przejdzie jakąś przemianę. - Uśmiechnęła się szeroko, bo dla niej samej, taka nowinka byłaby motywacją do tego, by samej mocniej się rozwinąć, ale niestety zdążyła się już w życiu przekonać, że nie każdy ma takie podejście do życia jak ona.
-Nie wiem, czy cieszy mnie, czy martwi, że tu dzisiaj tak cicho. - Zauważyła, bo zazwyczaj o tej godzinie już przyłapałaby kogoś, kto próbował wymknąć się na nocną schadzkę, czy też jakiegoś krukona bądź gryfona, starającego się wykraść późną przekąskę z kuchni. Ten wieczór był jednak wyjątkowo spokojny i dla Irvette, był to tylko kolejny powód, żeby jeszcze mocniej wytężyć swoją uwagę. Nie wybaczyłaby sobie, gdyby przez miłe pogawędki, coś takiego jak łamanie regulaminu uszło jej uwadze.

Wszystko wskazywało na to, że dyżury, jakie mogły odbywać w swoim towarzystwie, mogły okazać się dla obu nie tylko spokojne, ale i rozwijające. Nie musiały się od razu przyjaźnić, czy uważać się za kogoś równie bliskiego, by móc prowadzić poważne dyskusje, a to było coś, co Victoria naprawdę lubiła. Tak samo, jak porządek, jak ogólny ład, jak wszystko to, co mogło dać jej spokój i wytchnienie, choć jednocześnie nie lubiła spoczywać na laurach. Ostatnie jednak czego potrzebowała w tej chwili, to szalonych uczniów, którzy biegaliby po okolicy z łajnobombami, albo Irytka, który nigdy nie wiedział, że powinien się zamknąć i uspokoić.
- Być może? Kiedy wybieramy swoją pierwszą różdżkę, jesteśmy mimo wszystko niedoświadczonymi czarodziejami, możemy mieć o sobie jakieś wyobrażenie, możemy mieć jakieś założenia, ale prawda jest taka, że nigdy nie będziemy w stanie powiedzieć, kim naprawdę zostaniemy. Inaczej jest, kiedy rozpoczyna się studia, czy kiedy już się je kończy, wtedy z reguły ścieżki życia są już ukształtowane, więc wiemy, czego potrzebujemy i czego oczekujemy po magii - zauważyła z namysłem, kiedy zbliżyły się do posągu, marszcząc jednocześnie brwi, wyraźnie zastanawiając się nad tą kwestią, dostrzegając w niej coś nie tylko intrygującego, ale i istotnego z punktu widzenia ich rozwoju.
- Zdziwiłabym się, gdyby faktycznie nie skorzystali. Mam tylko nadzieję, że nie postanowią szukać rdzeni na własną rękę, bo to może skończyć się naprawdę źle - stwierdziła jeszcze i pokręciła głową, by po chwili zerknąć na Irvette, gdy ta ponownie się odezwała. - Mnie raczej martwi. Cisza z reguły panuje przed burzą, a naprawdę wolałabym nie sprzątać łazienki po tym, jak ktoś wrzuci tam łajnobombę - mruknęła, marszcząc lekko brwi, zastanawiając się, czy naprawdę mogły mieć takie szczęście i czekał je dzisiaj spokój.

Tak, nie potrzebowały wielkiej zażyłości, by potrafić się dogadać i Ruda bardzo to doceniała. Rzadko kiedy miała takie relacje i doceniała te, które jej się zdarzały szczególnie, że Victoria była naprawdę inteligentną osobą, która miała ciekawe, choć nie zawsze takie same jak Irv, poglądy na wiele spraw.
-Tak, chyba tak może być.... - Powiedziała ostrożnie, widocznie lekko zamyślona. -Czy ta sama reguła nie dotyczy przydziału do domów w Hogwarcie? Szczerze nie do końca pojmuję sens przydzielania pierwszaków, gdy są oni jeszcze tak bardzo nie rozwinięci. Niektórych skazuje to na pewne środowisko, w którym dziecko może się nie odnaleźć. W przypadku studentów jest już zdecydowanie inaczej. Nie myśl, że lekceważę waszą tradycję, ale u nas nie było takich podziałów i społeczność szkolna działała widocznie inaczej. Oczywiście nie była to utopia, ale mam wrażenie, że brak podziałów narzuconych przez instytucję sprzyjał jedności i współpracy uczniów. - Poruszyła temat, który już niejedną osobę zwrócił przeciwko niej, ale czuła się bezpiecznie wysuwając hipotetyczne tezy przy krukonce. Brandon zdawała się nie kierować aż tak emocjami jak większość otaczających Irv ludzi, gotowych walczyć o to, w co wierzą, tylko dlatego, że czują w związku z tym jakieś sentymenty.
-Nie wiem, czy Avalon by to dobrze przyjął. Mam wrażenie, że użycie tam brutalności, szczególnie przy pozyskaniu składników, może mieć poważne konsekwencje. - Zgodziła się z Victorią. -Prędzej podejrzewam grupki wracające z tego ukrytego baru w lochach. Tego, który prowadzi jakiś skrzat? Zbieranie połamanych gryfonów i krukonów z ruchomych schodów jest męczące i niewdzięczne. - Parsknęła z lekką pogardą. Wiele uczniów myślało, że rudowłosa nie ma pojęcia o nielegalnym lokalu w piwnicy szkoły, ale byli po prostu naiwni i choć Irv wiedziała, że nie ma mocy zamknięcia biznesu, tak nie pozwalała na to, by pijani uczniowie robili burdy na jej zmianie.

Victoria uśmiechnęła się ledwie dostrzegalnie na tę uwagę. Nie miała powodu do tego, żeby się obrażać, nie zamierzała również w żaden emocjonalny sposób bronić kwestii podziału na domy w Hogwarcie, czy tego, jakimi cechami wykazywali się uczniowie, czy studencie. Ona również nie była do końca do tego wszystkiego przekonana, ale jednocześnie była to tradycja, w której wyrosła i która stała się dla niej ważna, być może również z uwagi na ducha rywalizacji, jaki z tego powodu ją prześladował. Wiadomo zaś było, że dla Krukonki pokazanie, że była najlepsza, że jej dom był najlepszy, było niesamowicie wręcz ważne, by nie powiedzieć, że paskudnie wręcz istotne.
- Tiara przydziału wie więcej, niż nam się wydaje, a przynajmniej takie odnoszę wrażenie. Z drugiej strony człowiek zmienia się przez całe życie, ale mimo wszystko pewne cechy kształtują się już od dziecięctwa. Pytaniem pozostaje, czy to właśnie te cechy decydują o tym, do jakiego trafiamy domu i czy określają nas, jako ludzi - stwierdziła, bez dwóch zdań nieco filozoficznie, ale nie zamierzała się tym ani trochę przejmować. Skoro już podjęły taki temat rozmowy, to nie widziała nic złego w tym, żeby go ciągnąć, żeby się na nim w pełni skupić i jakoś doprowadzić to do końca. Zauważyła jeszcze, że jej nie do końca ta współpraca z kolei odpowiadała, co raczej nie było żadną wielką tajemnicą, a później pokiwała lekko głową.
- Zapewne zastosowanie brutalności na tej wyspie doprowadziłoby do poważnych konsekwencji, jakich być może nawet sobie nie wyobrażamy. W końcu ci... bogowie, sprowadzili na nas różne nieszczęścia, czasami obdarzając nas chyba przychylniejszym wejrzeniem - powiedziała, by zaraz parsknąć cicho. - Skrzat? Nie wiem, czym on jest, ani gdzie dokładnie znajduje się ten pub, ale jestem pewna, że jeśli odpowiednio długo pospacerujemy po okolicy, to natkniemy się na pierwszym imprezowiczów, którzy nie wytrzymali.

Ruda miała swój sposób pokazywania, że jest najlepsza i nie potrzebowała do tego punktowej, szkolnej rywalizacji. Nie potrafiła do końca zrozumieć konkretnego konceptu mających miejsce tutaj podziałów i chyba po prostu nie miała zamiaru zmieniać swojego podejścia, choć konstruktywna dyskusja zawsze była dla niej czymś, w co warto było wejść.
-Ludzie mogą się zmienić. - Stwierdziła konkretnie, bo to był sens wszystkiego, co uważała i co mogła powiedzieć. -Zastanawia mnie, jakie zaklęcia zostały na Tiarę nałożone. Jak dokładnie ona działa i co w nas widzi. No i dlaczego konkretnie te cechy są tutaj wartościowe. Niektóre połączenia są dla mnie po prostu interesujące. - Przyznała, bo widziała, jak niewielkie różnice potrafią zachodzić między domami w Hogwarcie i jak pewne preferowane cechy brzmią jakby się wykluczały, choć tak naprawdę często chodzą ze sobą w parze.
-Masz rację. Zastanawia mnie, na jakiej zasadzie rozdawali swoje dary. Czym sobie zasłużyliśmy na te przekleństwa, bądź błogosławieństwa. Zdawało się, że doświadczyliśmy naprawdę starożytnej magii... - Zamyśliła się na chwilę, widocznie odpływając rozważeniami w stronę tamtych wydarzeń. -Mieszkam w lochach, więc widzę nieco więcej. Może powinnam Cię tam zabrać, żebyś wiedziała, o czym mowa. - Uśmiechnęła się lekko do krukonki. Nie proponowała jej imprezowania w szkole, ale sama z ciekawości odwiedziłaby ten przybytek, a nie czułaby się najlepiej idąc tam sama. -Nie jesteś jasnowidzką? Patrz. - Zniżyła głos do szeptu, pokazując kroczące na skrzyżowaniu korytarzy stopy, które wyraźnie nie potrafiły wyznaczyć linii prostej. -Komuś chyba szwankuje niewidka, albo w tym stanie nie potrafi już jej porządnie założyć. - W szmaragdowych oczach pojawił się błysk i Ruda już zakładała niesforny kosmyk za ucho, by być gotową do akcji wpierdolenia złapania pałętającego się po godzinie policyjnej po szkole ucznia.

Victoria zawsze chciała być najlepsza, zdaje się, że od dziecka, chociaż trudno było powiedzieć dlaczego. Jednocześnie ta rywalizacja między domami w Hogwarcie, ten swoisty wyścig - czy to o puchar, czy o kolejne punkty, czy o cokolwiek innego - dodawał jej więcej sił, napędzał ją, powodował, że stawała się bardziej chętna do zdobywania wiedzy. Teraz już w znacznie mniejszym stopniu, gdy w pełni pojęła, że ten, kto jest dobry we wszystkim, z reguły nie jest dobry w niczym. Wolała zacząć się specjalizować, niż zdobywać wiedzę na każdy temat, jaki się przed nią pojawiał, wolała być mistrzem w swoim fachu, a nie jedynie prostym czeladnikiem, do tego potrzebowała jednak nie tylko samozaparcia, chęci i wiedzy, ale również czasu.
- Też mnie to ciekawi. Wygląda jednak, że jest w niej ta sama prastara magia, która jest również w tych murach i nie jestem pewna, czy kiedykolwiek dowiemy się, jakie skrywa tajemnice. Wątpię, żeby zechciała je nam wyjawić - powiedziała z namysłem, jednocześnie jednak widać było, że jej jasne oczy błyszczały z zadowoleniem, z zaciekawieniem, jakiego nie można było w żaden sposób ukryć. Podobne sprawy były dla niej niesamowicie ważne i pociągające, w tym zgadzała się ze Ślizgonką i nie sądziła, żeby kiedykolwiek miało się to zmienić.
- Zastanawia mnie to, cały czas. Czy obserwowali nas od początku? Oceniali to, co zrobiliśmy będąc na wyspie albo to, czego nie zrobiliśmy? - powiedziała z namysłem, by później przystać na złożoną propozycję, dochodząc do wniosku, że ostatecznie należało znać swojego wroga. Nie była aż tak absolutnie przeciwna temu nielegalnemu pubowi, ale mimo to wolała nie zbierać z korytarzy uczniów w stanie zdecydowanie wskazującym. Było to bowiem nie tylko mało przyjemne, ale również powodowało najróżniejsze komplikacje, o jakich nie mówiono na głos. Zbyt często, przynajmniej. Ciekawa była, jak miało to wyglądać w przypadku, który właśnie tak radośnie wszedł na panie prefekt.
- Godny pożałowania błąd, który zapewne będzie kogoś kosztował kilka punktów - stwierdziła, wzdychając cicho, ale nie zamierzała pierwsza wyrywać do przodu, wychodząc z założenia, że Irvette miała do tego trochę więcej prawa, a poza tym wydawała się jej o wiele bardziej bojowa. A to dobrze.

Ruda z kolei wiedziała, że musi choć trochę znać się na wszystkim. Tego od niej wymagano i taki standard sobie sama wyznaczyła. Oczywiście to zielarstwu poświęcała najwięcej czasu i to właśnie tę dziedzinę uznawała za swoją specjalizację, ale nie mogła też odpuszczać sobie wiedzy z innych zakresów i to bez względu na to, czy rywalizowała przeciw innym uczniom, czy też nie.
-Pewnie nie. Już samo dostanie się do niej jest praktycznie niemożliwe. Niektóre rzeczy powinny zostać tajemnicą. - Odpowiedziała z subtelnym uśmiechem, choć nie do końca było to zgodne z jej przekonaniami. Jeśli na czymś jej zależało, była gotowa poświęcić praktycznie wszystko, by to dostać i nie miała zamiaru cofnąć się przed niczym, by cel swój osiągnąć.
-Też to rozważałam, ale z drugiej strony nie czułam się obserwowana. Nie wiem, to wszystko jest jakieś dziwne, ale i fascynujące jednocześnie. Gdybym tylko mogła pogadać z tymi bóstwami przez chwil... - Zmrużyła lekko oczy, jakby planowała w głowie, jak ta konwersacja miałaby przebiegać, ale szybko została rozproszona przez przebiegającego cichcem ucznia. Skinęła głową zgadzając się, że jest to zdecydowanie bezmyślne , po czym wystrzeliła jak z procy w stronę zagubionego po godzinach ucznia.
-Z tego co wiem, to nie jest to Twoje dormitorium. Nawet nie próbuj uciekać, rozmawiasz z prefekt naczelną. - Wyjęła przed siebie różdżkę, twardo patrząc tam, gdzie pod niewidką powinna być twarz i stanęła tak, by zablokować zagubionemu wędrowcu drogę. Oczywiście nie miała zamiaru używać magii, ale postraszyć trochę mogła.

- Tajemnice są po to, żeby je odkrywać - stwierdziła, uśmiechając się ledwie dostrzegalnie, tym samym pokazując, co dokładnie myślała na ten temat. Wiedza była czymś, co chciała gromadzić, co chciała zdobywać, pogłębiać, co chciała po prostu mieć i dotyczyło to właściwie wszystkich dziedzin nauki. Oczywiście, do niektórych była bardziej przywiązana, do innych mniej, a niektóre nawet jej nie obchodziły, ale zawsze warto było posiadać pewne informacje. Choćby po to, żeby później się nimi podzielić w czasie uroczystej kolacji. Dokładnie takie podejście do sprawy miała Victoria i zapewne nic nie byłoby w stanie tego zmienić, nim więc zainteresowały się pewnym gagatkiem, który objawił się dosłownie znikąd, skinęła głową. Ona również z chęcią pomówiłaby z tymi bóstwami, by przekonać się, co się w nich kryło, co mogły im dać albo zabrać. Choć, oczywiście, obawiała się, jak to się może skończyć.
- Uciekanie też nie ma sensu - dodała spokojnie Brandon, podchodząc do pozostałej dwójki, częściowo ukrytej, więc musiała przyznać, że rozmawianie z powietrzem było nieco dziwne. - To może przynieść jedynie gorsze konsekwencje - dodała, przekrzywiając lekko głowę, nie mając co prawda wielkiej ochoty bawić się w jakieś ciąganie delikwenta za ucho, ale gdyby zaszła taka potrzeba, to zdecydowanie nie zamierzała protestować, krzyczeć, czy się wyrywać albo lamentować.
Uniosła lekko brew, gdy dostrzegła, że peleryna niewidka nieco się zsunęła, zastanawiając się, czy teraz ich rozmówca będzie już grzeczny, ale zamierzała jedynie pilnować, by im nie uciekł. Była pewna, że Irvette sobie poradzi. Victoria rozejrzała się jeszcze po korytarzu, wytężając słuch, by przekonać się, czy przypadkiem nie było tutaj jeszcze kogoś, ale wszystko wskazywało na to, że przyłapana jednostka zdążyła już się rozdzielić ze swoimi kompanami. Być może jednak nie tak dawno.
- Sprawdzę, czy reszta nie kręci się gdzieś w pobliżu, a jeśli tak, to przyprowadzę ich tutaj za uszy - stwierdziła, skinąwszy głową Ślizgonce, by oddalić się nieco w poszukiwaniu innych młodocianych przestępców.

Tu chyba właśnie wychodziła różnica między krukami a wężami. Victoria miała widocznie inne podejście do tego typu spraw, jednocześnie również nie stroniąc od odkrywania tajemnic. Ona zbierała je jednak w całkowicie innym celu choć w życiu by nie przyznała po co jej ta wiedza.
Słyszała, jak Brandon podchodzi do kolejnych spacerowiczów i w duchu poczuła satysfakcję. Widać trafiło im się większe grono. Oczywiście była pewna, że bez problemu sobie z tą sytuacją poradzą. Nie mogła się już doczekać, aż dane jej będzie spojrzeć tym dzieciakom w twarz, dlatego też zaraz potem znów się odezwała.
-Niewidki konfiskuję. I to natychmiast! A wy lepiej powiedzcie dlaczego kręcicie się tutaj w tak późnych godzinach polubownie, bo nie chcecie wiedzieć, co czeka w innym wypadku. - Wyciągnęła pustą dłoń pokazując, że tam mają trafić peleryny i twardym wzrokiem wciąż patrzyła na jedną z postaci. Victoria zniknęła już za resztą, a Irv mogła z satysfakcją spojrzeć na...Bandę drugoklasistów. -No pięknie.... Zabrakło wam przygód? To teraz zaproponuję wam z koleżanką jedyną w swoim rodzaju, bo odprowadzimy was prosto do łóżek, a po drodze przypomnimy jak brzmi szkolny regulamin. Przechodząc obok wielkiej sali będziecie mogli zobaczyć, jak pięknie z waszej klepsydry ubywają punkty. Co wy na to? - Jej ton wskazywał na fakt, że wcale nie obchodziło jej zdanie dzieciaków, ale zdecydowanie nie miała zamiaru puścić ich wolno. Zastanawiała się jeszcze nad tym, czy zgłosić fakt opiekunowi ich domu.

Prawdę mówiąc, Victoria była nieco rozbawiona tym, kogo udało im się przyłapać. Zaczęła się nawet zastanawiać, czy w wieku tych dzieciaków była aż tak bezczelna albo brawurowa, żeby faktycznie kręcić się po zamku wtedy, kiedy nie powinna, ale odpowiedź w tej sprawie była jednoznaczna. Oczywiście, że nie. Niemniej jednak musiała przyznać, że ta brawura, czy też głupota, w pewien sposób ją intrygowała, a nawet uznawała ją za coś intrygującego. W końcu nie ulegało wątpliwości, że dzieciaki sporo ryzykowały i pewnie musiały wędrować tutaj z duszą na ramieniu, niestety wpadając wprost na nie. To nie była najlepsza możliwa opcja, by nie powiedzieć, że była wręcz fatalna, ale cóż, tak się czasami zdarza.
- Mam nadzieję, że jesteśmy w komplecie - powiedziała, kiedy już wszyscy zebrali się wokół Irvette i pierwszego gagatka, który dostał się w ich ręce. - Dobrze, zaczniemy może od tego, że wy przypomnicie nam, jakie obowiązują was zasady, a w razie konieczności będziemy to korygować - zarządziła, uśmiechając się półgębkiem do Ślizgonki i skinęła głową, by ruszali.
Nie było sensu dalej zwlekać, nie było sensu czekać na jakieś zbawienie, na pojawienie się opiekuna domu, czy coś podobnego. Owszem, musiały się zastanowić, czy o tym mówić, czy odjęcie punktów wystarczyło, ale tym mogły się zająć, kiedy faktycznie dostarczą tę zgraję prosto na ich miejsce, czyli do ich dormitorium. Wtedy będą miały czas na to, żeby podjąć właściwe decyzje, po stosownej dyskusji. Na razie nie było na to miejsca, a potencjalny spór mógłby im jedynie zaszkodzić. Dlatego też po prostu ruszyli całą wycieczką we właściwym kierunku, bawiąc się recytowaniem szkolnego regulaminu.

z.t x2

+