Wiedziała, że trochę poczeka na Gryfonkę. W końcu miała się ,,ogarnąć” a Andżi dobrze wiedziała ile o może zająć czasu. Specjalnie nawet nie przejmowała się tym, że siedzi sama w Skrzydle Studenckim, sama, wyglądając jak sto nieszczęść. Do tego czekając na spóźniająca się koleżankę. Miała to gdzieś. Miała gdzieś cały świat. Mogła tak siedzieć wieki pogrążając się w swojej beznadziejności.
Kątem oka poczęła obserwowała wędrówkę Audrey. Nie obchodziło ja, co dziewczyna tutaj robi. Minimalnie tylko zainteresowała się butelką z trunkiem trzymaną przez dziewczynę. Normalnie pewnie zaczęłaby na nią wrzeszczeć, że popsuje sobie życie, że picie to droga do nikąd i inne formułki powtarzane przez nauczycieli i pedagogów w mugolskiej szkole. Podobno alkohol pomaga zapomnieć, uciec. Ale czy można uciec przed samym sobą?
Ciągle obserwowała Gryfonkę, wpatrując się jednym okiem w butelkę. Po chwil zauważyła, że dziewczyna siada niedaleko. Może na kogoś czeka? A niech sobie czeka.
W odpowiedzi na powitanie Puchonka odmruknęła swoje. Niedbała o to, że może wydać się to niegrzeczne. Nie miała ochoty nic mówić to nie mówiła. I nikt jej do tego nie zmusi.
Katem oka wgapiała się w koniec korytarza, z którego przybyła Aud. Z tamtej strony prawdopodobnie przyjdzie też Kathleen. Niemrawo dziewczyna poprawiła niewygodną pozycję. Splotła nogi siadając po turecku. Po chwili zboczyła przed sobą buty Gryfonki. Nie chciało jej się podnosić wzroku. Bardziej usłyszała niż zobaczyła, że dziewczyna siada dalej, obok Audrey. Siedziały tak we trzy w milczeniu. I nie było to milczenie niezręczne. To było smutne i uspokajające milczenie. Takie jakiego każda z nich potrzebowała.

Tulia nie była zwykła czarownicą, o ile ogóle można o takich w ogóle mówić... jej wrażliwość powodowała, że umiała wyczuć emocje innych ludzi... coś, jakaś nieopisana siła kazała jej pójść w stronę posągu..
obraz, który ukazał się jej oczom był...rozpaczliwy...nie znała tych dziewczyn dobrze, tylko z widzenia...nigdy z nimi nie rozmawiała i miała wątpliwości, czy dziś zamienią choć jedno słowo.. wzięła z rąk Audrey butelkę i pociągnęła łyk...
ona, podobnie jak reszta, też nie miała ochoty mówić..ale powód jej smutku był inny..
nie zastanawiało was nigdy, dlaczego niektóre rzeczy, które na was nawet nie zrobiłyby wrażenia, dla innych są tragedią i problemem nie do przejścia... a mówi się przecież, że wszyscy jesteśmy tacy sami..
Trzy przyjaciółki były nieco zaskoczone obecnością czwartej...Tulia zastanawiała się, co ją tu przywiodło... przeczucie to jedno, a odpowiednie jego odczytanie to drugie...

Z początku nie poznała Kathleen i poczuła się trochę dziwnie, ale zaraz to uczucie minęło. I w tym samym momencie zauważyła, że żadna z nich nie wygląda dobrze. No cóż, wcale nie zrobiło jej się lepiej na sercu z tego powodu. To, że życie nie rozpieszczało żadnej z nich nie było szczęśliwym faktem, wręcz przeciwnie.
Nie spodziewała się, że znajdzie tak dobre towarzystwo do dołowania się. A tu proszę, żadna nic nie mówiła, milczenie nie przeszkadzało wcale... żyć, nie umierać. Chociaż w jej przypadku te słowa się nie sprawdzały, ha. Właśnie, warto byłoby kiedyś plan wcielić w życie (a może śmierć byłaby bardziej stosownym słowem?), a nie siedzieć i udawać, że się żyje.
Ale miała swoją sherry.
Już nie miała. I była tym faktem oburzona. Bardzo.
Zerknęła spode łba na przybyłą dziewczynę i zmrużyła gniewnie oczy. Nikt nie będzie jej zabierał alkoholu, kiedy sama go potrzebowała. Może zrobiła się przewrażliwiona, zbyt drażliwa i irytująca, ale przepraszam bardzo. Ona nawet nie znała tej dziewczyny, która przylazła i zabrała jej butelkę! I nie zamierzała jej tego puścić płazem.
- Czego chcesz? - warknęła, krzyżując ręce na piersiach. - Wisisz mi sherry - dodała gniewnie.

- Tak się składa, że mam kilka butelek w dormitorium, nie bój się, dam Ci. Z resztą,muszę je rozdać, bo niedługo sama zostanę alkoholiczką...
Zastanawiała się, jaki jest powód ich siedzenia tutaj. Wyglądały jak tysiąc nieszczęść..
- A wy dlaczego raczycie się sherry o tej porze?- zapytała, starając się wyciągnąć od nich jakieś informacje..gniewnym spojrzeniem właścicielki butelki się nie przejęła, nie codziennie ktoś nieznajomy podchodzi do Ciebie, jeszcze naruszając Twoją własność. Tulia tak robiła, nie bała się ludzi, wiedziała, że im dziwniejsze będą okoliczności ich poznania, tym lepiej ją zapamiętają.
- A tak w ogóle jestem Tulia, właściwie Tuilelaith, ale nie zmuszam nikogo, żeby tak do mnie mówił, sama nie umiem dobrze tego imienia wypowiedzieć- zaśmiała się delikatnie. Nie wyciągnęła ręki, tak, jak to zwykle się robi, aby się przedstawić, bała się, że dziewczyny jej nie uścisną i wytworzy się patowa sytuacja, wolała tego uniknąć. Za to spojrzała na nie wyczekująco, w napięciu...

Siedziały tak w trzy - w jednakowo beznadziejnej formie, najprawdopodobniej chore na depresję i nieszczęśliwe. Przyszło mi na myśl, że mogłyby założyć jakiś klub fanów smutku. Owszem, wyglądały jak wraki ludzi. Jedna nie lepsza od drugiej. Miewały myśli samobójcze; chciały tak po prostu porzucić bliskich, aby oszczędzić sobie bólu i cierpienia. Ale śmierć jedynie pogorszyłaby sprawę. Zrobiły najgorszą rzecz w swym nędznym życiu.
I wtedy musiała przyjść ta czwarta - zupełnie niechciana. Kath posłała jej gniewne spojrzenie czarnych oczu. Potrafiła być niemiła, jak każdy zresztą. Z małym wyjątkiem - jeśli raz zaszedłeś jej za skórę to nigdy nie wykreśli cię z listy wrogów. I na pewno nie chcesz się na niej znaleźć, uwierz.
- Co tu do jasnej cholery robisz ? - syknęła, dokładnie obserwując każdy ruch.. Tuilelaith. Miło, że się przedstawiła, ale mogłaby już iść, prawda ? I wtedy Audrey wzięła sprawę we własne ręce. I dobrze, bo Kathleen była w stanie zrobić dziś krzywdę. I to nie tylko sobie, ale i komuś. Jak to dobrze, że przypadkowo zostawiła scyzoryk na łóżku!
Nikczemna wychlała Aud sherry! O nie! Tego już zdecydowanie za wiele. - Wynoś się - wycedziła przez zęby. Nie panowała nad emocjami. Zresztą, kto by potrafił w takiej sytuacji ? - No na co czekasz ? - spytała z kpiną w głosie widząc, że dziewczyna jeszcze tu stoi.
Kiedyś, kilka miesięcy temu żałowałaby swoich słów. Nie dzisiaj. Wręcz nienawidziła, gdy ktoś jej przeszkadzał. A ta jędza przerwała im chwilę milczenia, prawda ? Kara się należy!
A na sherry miała ochotę. Z tym, że ta była już wypita...

Tulia napełniła butelkę zapomocą czarów. Była dumna ze swoich zdolności, wiedziała, że niewiele osób w jej wieku (o ile ktokolwiek) potrafi tyle, co ona...
- Na zdrowie- powiedziała, jakby czytając w myślach czarnookiej dziewczyny, bawiąc się różdzką w palcach.
- Wynoś się- usłyszała z jej ust. Tulia miała dziś głęboko w poważaniu, co inni o niej myślą, ale też nie chciała się dziewczyną naprzykrzać. Już miała odchodzić- co do niej niepodobne, bo z jej charakterem, za podobne odzywki zmieniała w żabę, ale nie dziś, nie miała ochoty na pojedynki i późniejsze tłumaczenie się nauczycielom i wyjaśnianie im, skad zna te zaklęcia.
Już miała odchodzić, ale zatrzymała się przy czarnookiej. Spojrzała na nią i objęła, wiedziała, że dziewczyna xnie wrzeszczy na nią z braku sympatii, tylko z innych powodów, o których Tulia nie wiedziała. Jej też zdarzało się wyżywać na innych.
Gryfonka była mocno zaskoczona tym, co zrobiła Tulia, pewnie liczyła, że ta zacznie na nią wrzeszczeć czy wyzywać ją. Czasem zwykła uprzejmość jest czymś najdziwniejszym na swiecie.
Tulia zaczęła się kierować ku schodom.

Angie Fly to grzeczne, dobrze ułożone dziecko. Angie Fly nie pije, nie pali, nie przeklina. No, i dobrze się uczy. Tak powie każdy spytany o ową panienkę. Jednakże, każdy podobno ma w sobie cząstkę podświadomości wariata i pewne okoliczności mogą tę naturę ujawnić.
Puchonka siedziała tak sobie pogrążona w smutku i w ogóle w beznadziejności, gdy przylazł ktoś jeszcze. Ktoś obcy. Ktoś niepożądany. Angie za samą obecność dziewczyny miała chęć poderżnąć jej gardło. (Skąd takie okropne myśli? Patrz wzmiankę o wariactwie.) Mało tego! Ta siksa miała czelność wychlać Aud jej własny osobisty alkohol! Gryfonka oczywiście coś do niej warczała, a tymczasem Angie uwalniała psychopatyczną część swojej natury ze scenki przed nią jakby wyłączając dźwięk.
Dobra, przyłączyła się Kath. Och, chyba ją zmyły...WyTyFy?! (what the fuck?!) Jak ona śmiała przytulić Kath? Angie najeżyła się jak rozwścieczony pies i natarła na głupią Krukonkę.
- Ty szmato pierdzielona – tu ją popchnęła – wypierdalaj stąd ale już, bo tak cię zjebię, że się nie pozbierasz – tu kopnęła ją z glana, które nawiasem mówiąc niedawno kupiła i już zdążyły ją poobcierać. Zachowywała się jak wariatka plus obłęd w oczach i strużka śliny wypływająca z ust. – I co kurwa?! - zapytała się na koniec leżącej pod ścianą dziewczyny.

Tulia dobyła różdzki...a obiecała sobie, że w tym tygodniu nikogo nie pobije.
- Expulso!- krzyknęła, a dziewczyny odrzuciło i walnęły o ścianę, ale w złości to jej nie wystarczyło, wpadła w furię, w oczach pojawily się ogniki, podniosła się temperatura jej ciała - ImmplibusI- rzuciła i dziewczyny działały jak w zwolnonym tempie.
- Chciałam być dla Was miła, ale zachowałyście się jak zwykłe suki. Accio miotla!- jej miotła poslusznie przylaciała. Wsiadła na nią.
- A sherry było chujowe.- rzuciła na odchodne. Już jej nie bylo.

Nie tylko Tuile... coś tam... była wykształconą osobą. Swego czasu Audrey też uwielbiała się uczyć i robiła to bardzo często. I mimo tego bardzo złego stanu, coś jej tam zostało. A do tego poczuła nową emocję. Może nie zupełnie nieodkrytą, po prostu ktoś otarł ją z nagromadzonego kurzu, tym samym uaktywniając jej pokłady. Które były całkiem spore, nawiasem mówiąc. Nie chodziło o sam alkohol, choć to ją niesamowicie wkurzyło, nie mogła zaprzeczyć.
Na początku obserwowała rozwój wydarzeń, mrucząc co chwilę pod nosem, aż w końcu nie wytrzymała. Tak zwyczajnie. Wstała gwałtownie i dobyła różdżkę, rezygnując na chwilę z rzucenia jakiegoś zaklęcia. Położyła Angie dłoń na ramieniu, żeby ją trochę uspokoić i już miała działać, kiedy oberwały zaklęciem. Siła odrzucenia była całkiem duża, ale nie na tyle, aby nabawiły się poważnych urazów.
Gryfonka podniosła się szybko z ziemi i podeszła krok do przodu. Ale tym razem została zwolniona! Na szczęście była na tyle inteligentna, że zdołała uwolnić się od tego irytującego zaklęcia niewerbalnym Finite.
- Kto tu jest suką... - mruknęła. - Sama jesteś chujowa - dodała kpiąco. - Petrificus Totalus! - ha! Tym razem udało jej się zrobić, co chciała. I trafiła, idealnie, czym sama się zdziwiła. Krukonka zesztywniała i spadła z miotły.
- Co z nią zrobimy? - zapytała, pochylając się nad nią. Nie chciała jej zbytnio torturować, łamać nosa, czy coś. Ale jakaś mała zemsta by się przydała.
I dziwiła się sama sobie. W tak ciężkiej sytuacji, w tylu złych emocjach, udawało jej się opanować wściekłość.

Nic ją nie obchodziło. Mogli teraz na jej oczach się rzucać Avadami, a ona by tego nie zauważyła. Wpadła w dziwne odrętwienie. I to nie po raz pierwszy, gdyż już wcześniej zdarzały jej się takie odchyły od rzeczywistości.
Swoją drogą dziwne stworzyć coś z niczego, prawda ? Więc Kathleen zdziwiła się, że Tuilelaith napełniła butelkę. Stwierdziła, że to tylko przewidzenia. W takim stanie zdarzały się one dość często. Zamknęła więc oczy, aby pobyć chwilę w swoim świecie. Odczuć minimalną dawkę szczęścia. Co oczywiście jej przerwano. Nawet na to nie zasługuje ? Poczuła, że ktoś ją przytula. Już miała powiedzieć "Dajcie spokój, dziewczyny", ale coś ją podkusiło, aby spojrzeć która to z nich. I kogo ujrzała ? Tulię! Wyrwała się z uścisku, tym samym lekko drapiąc Krukonkę po ręce. Spojrzała na nią, jak na kompletną wariatkę. Uprzejmość, taa.. Sprawiłaby ją, gdyby od razu sobie poszła. A najlepiej tu wcale nie przychodziła. Już i tak były tu trzy. A to jest maksymalna liczba.
Oddaliła się od (nie)znajomej i mocno opatuliła swetrem. Chciała poczuć się bezpiecznie. Wiedziała, że każdy ma swojego Stróża. Więc dlaczego drań mnie nie pilnuje ?!
Ze strachem w oczach przyglądała się Angie, która wpadła w szał. Wyglądała jak ten pies, no, zapomniałam nazwę rasy. Nigdy nie podejrzewała, że Puchonka zna takie słowa. Ba, była tego pewna!
Zobaczyła, że Krukonka wyciąga różdżkę. Ocho, nareszcie koniec, uśmiechnęła się do swoich myśli. Nie miała jej tego za złe. Już nie musi skakać z wieży lub mostu! Poczuła wdzięczność do całego świata. W końcu zaraz jej tu nie będzie, prawda ? PRAWDA ?
Wszystko działo się tak szybko... A raczej wolno. Najpierw rąbnęła o ścianę, która nie wiadomo skąd się tu wzięła. A może to posąg ? Po chwili już każdy ruch wykonywała woooolno. Baaardzo wooolno.
Zarejestrowała, że Audrey jakimś cudem użyła swej inteligencji oraz spetryfikowała obcą. Nic jej nie pozostało, jak tylko usiąść na ziemi i zacząć się użalać. Cholera, dalej żyje. To niemożliwe. Miała już być do góry! Życie nie jest jednak piękne, pff.
- Wrzućmy do jeziora - mruknęła. Było jej w zasadzie obojętne co z nią zrobią. Ważne, by głowa przestała boleć, bo niestety, ale uderzyła się dość mocno. - Psychopatka - zdołała jedynie wyszeptać. Potem podkuliła nogi i położyła głowę na kolanach. Wyglądała tak bezbronnie...

Nie ma to jak tydzień robić odpis ;d

Stała tak jeszcze jak w jakimś amoku, czerwona na twarzy, chwiejąca się na boki. Po chwili jednak boleśnie upadła na cztery litery za sprawą zaklęcia Krukonki, co ją nieco otrzeźwiło. Przesunęła się kawałek, nie chcąc być na linii możliwego ognia. Gdy podczołgała się pod posąg, zaczęła głośno, równomiernie oddychać, aby się uspokoić. Nie miała pojęcia, co w nią wstąpiło. Może to był wybuch, wyrzucenie z siebie wszelkiej złej energii? Bądź co bądź, dziewczyna zawsze gromadziła ją w sobie. Nie dawała jej upustu, aż do dzisiaj. Po chwili uświadomiła sobie, że czuje się lepiej niż przez ostatnie tygodnie. Zupełnie tak jak dawniej, a nawet lepiej. Wszystkie obwody sprawne. Gotowa do dalszego działania. Postanowiła najpierw ogarnąć wzrokiem korytarz. Tulia leży spetryfikowana, Aud pochyla się nad nią, a Kath siedzi, zresztą niedaleko Angie. Miała ochotę ją przytulić, jednak przypuszczała, że dziewczyna ma dość przytulania jak na dzisiaj. Po odpowiedzi Gryfonki wywnioskowała, że padło pytanie, które Puchonka najwyraźniej nie usłyszała. Podnosząc się dość sprawnie z podłogi otrzepując, podeszła do Aud i leżącej Krukonki.
- Na pewno musimy ją ukryć. I się oddalić. Jak ja znajdą i powie, że to my, będziemy na drugim krańcu zamku. I najlepiej w dormitoriach. - Angie sama się dobie dziwiła, że potrafi trzeźwo myśleć i szukać rozwiązania. Nigdy czegoś takiego nie robiła. Zostawiała to ludziom z predyspozycjami przywódczymi - Hm? - Spojrzała na dziewczyny oczekując jakiejkolwiek reakcji.

Wiosna, wiosna, sialalal! Irek od dłuższego już czasu był mega zadowolony z życia. Miał cudowny nowy kapelusz, niedawno wrócił z Meksyku, umówił się na kiszenie ogórków i Irka ostatnio była jakaś uśmiechnięta. I jak tu się smucić?
Postanowił więc uczcić swój cudowny humor oraz zbliżające się czterdzieste drugie (!!!) urodziny wódką na łonie natury. Toteż schował pod płaszczem dwie butelki i wybył z lochów, gdzie mieścił się jego swojski gabinet. Swoją drogą, jest sobota, wypadałoby posprzątać, ale.. Kto myśli o porządkach w tak piękny dzionek? Z pewnością nie skrzat z sową na ramieniu, który właśnie zawędrował do skrzydła studenckiego tuż pod posąg centaura.
Usiadł sobie z boku, tak, aby nikt go nie ujrzał, co wcale takie trudne nie było, bo co jak co, ale wzrostem to on nie grzeszył. Obczaił najpierw czy nie ma nikogo w pobliżu, a zaraz potem ukradkowo wyjął wódkę i pociągnął spory łyk płynu. Oooo, od razu lepiej! Spojrzał zadowolony na swojego kompana, wierną Irkę. - Jutro polecisz po towar - poinformował ją. Wszak trzeba się zabezpieczyć na wypadek, gdyby ktoś wpadł do baru, aby się napić, prawda?

Dzisiejszy dzień ogólnie nie był jakiś tam nadzwyczajny. Wszystko było takie normalne i nudne. Nie! Pogoda była cacy. Po prostu piękna, ale tak to wielka jedna nuuuda. Renio dziś wstał koło godziny dziesiątej, bo przecież miał wolne i nie musiał iść na lekcje by tam nauczyć rozwydrzonych dzieciaków i nie człapać się do cieplarni. Ale wracając do rzeczywistości. Jak każdy Renio musiał koniecznie przeczytać jakiś komiks po czym niechętnie odstawić go na półkę i iść zaczerpnąć świeżego powietrza, bo przecież os tego dymu nikotynowego w jego gabinecie zadusiłby się chłopaczyna. Wyszedł ze swojej kanciapy po czym kierował się ku skrzydle studenckiemu, aby porozmyślać sobie przy posągu centaura. Idąc długim korytarzem Rene wyciągnął z kieszeni jednego papieroska, podpalił go i zaciągnął, aby zachwycać się tanim papierosem z pierwszego, lepszego, londyńskiego kiosku. Dochodząc do posągu skończył palić papierosa po czym podszedł bliżej do obiektu, a tam zauważył jakiegoś małego karzełka pijącego wódkę. O! To był IREK. Tak! Ten zacny skrzat, który jest nauczycielem oraz szefem sekretnego baru.
-No,no.no...witam Cię Irku - przywitał skrzata potakując lekko głową. A tak swoją drogą, ciekawe czy da się Reniowi napić? Larsson od ruskiego roku nie bywał na żadnych jebkach, ale wódką mógłby się poczęstować. Oj Irku, Irku zlituj się nam znudzonym życiem pana Rene Larssonsa.

odpiszę wieczorem bo małe kuzynki do mnie przyjechały i muszę się nimi zająć ;/

Cóż, czy jest lepsza forma spędzania wolnego czasu niż wódka, Irka i cisza? To oczywiste, że nie! Siedział więc tak sobie z ogromnym bananem na gębie i rozmawiał cicho z Irką. Do czasu. Podskoczył, gdy usłyszał znajomy głos Renia. WYPRASZAMY SOBIE TEGO KARŁA! - Hej, Rene, siadaj - przywitał się i poklepał miejsce tuż obok, które zajmowała sowa. - Te, Irka, leć po dwie butelki! - poprosił ją, po czym wyciągnął spod płaszcza zbawienną rzecz, którą wziął na wszelki wypadek. Podał butelkę znajomemu. - Bierz, nie krępuj się - zachęcił. Widząc, że Irosława odlatuje, puknął się w czoło. Zapomniał o ogórkach! - I JESZCZE OGÓRKI! - wrzasnął za nią. Oby posłuchała. Inaczej.. nie dostanie jutro śniadania, o!
No ale wróćmy Renia, Ireczku. Zajmij się odpowiednio spragnionym towarzyszem. Pociągnął kolejny łyk. - No, szanowny Larssonie, co u ciebie? Niedługo wakacje - wybierasz się gdzieś? - spytał z ciekawości. Och, ileż to nasz skrzat miał planów! Po pierwsze zabierał Lilkę do Meksyku. Miło będzie wrócić do niedawno poznanych znajomych, hy hy. Po drugie.. Może znów Rumunia? No tak, rodzinkę trzeba będzie odwiedzić, poczęstować kiszonymi, pomóc w domu. A po trzecie jakiś wypad ze znajomymi? I po czwarte obowiązkowo wakacje z uczniami Hogwartu. W tamtym roku na Malediwach nie mógł być, ale teraz.. Nie ma mowy, aby opuścić tak ważne wydarzenie. Przecież trzeba "zaopiekować się" uczniami.
- Gdzie ta franca poleciała? - zirytował się. Tyle razy jej tłumaczył, żeby w takich okolicznościach się spieszyła!

O! I zapowiada się baaardzo ciekawy dzień z Irkiem, gdyż pokazał miejsce, aby Renio usiadł. Nie oszukujmy się, Irek to swój chłop, więc na pewno wódką się podzieli. Jejku! Ależ on miał mega extra obsługę. Sam Larsson chciał mieć taką, ale każdy Renio musi niestety ruszyć zadek po coś czy coś w tym stylu. Rene siedząc koło skrzata raz to się patrzył w niebo,a raz na towarzysza. Może rozmyślał jakieś teorie spiskowe ja ten gość z mugolskiego zespołu Muse. Nie! Nie! Każdy wie, że Rene taki nie jest.
-O tak! Ogórki! - rzekł Rene dość rozmarzonym głosem patrząc znów na niego. No proszę! Dlaczego on się tam gapi. Co w tym niebie jest ciekawego? Ech! Sama nie wiem.
-Cóż...Irku u mnie jest bardzo, nudno i dobrze. W ogóle w moim życiu nic się nie dzieje. Jestem po prostu normalny i kropka. A na wakacje to chyba z dziedziczkami jadę, bo do Francji nie chcę jechać - i w tedy Rene wyjął chusteczkę do nosa, by wytrzeć nosa.
-A ty gdzieś się wybierasz Irku? Poszalejesz w tym roku? - zapytał po czym na koniec się zaśmiał, no bo przecież trzeba mieć poczucie humoru, anie być takim ziemniorem, że pożalsięboże! A tak btw. czyżby dziś Larsson nie prezentował stylu pożalsięnoże? Cud!

Oczywiście, że bardzo ciekawy dzień. Czy kiedykolwiek nudziłeś się z tymże skrzatem? Nie, bo.. JEST IREK - JEST IMPREZA, joł. W ogóle, co to za zastanawianie się? Wódka + ogórki = udane spotkanie.
No nareszcie przyleciała! - Irka, co tam wolno, hm?! - spytał sowę, patrząc na nią karcąco. Ludzie złoci, przecież tutaj Rene czeka, a ona zabawia się po drodze z miejscowymi puchaczami. Zołza jedna, specjalnie to robi, grr.
Otworzył słoik i położył go między nim, a Reniem. - Częstuj się, niedawno kiszone! - poinformował z ogromnym uśmiechem. Cóż, miał nadzieję, że mu zasmakują, bo co by to było, gdyby nie?! Ach, szkoda gadać. Skrzacik by się załamał, niestety. Co to za niego wtedy byłby fan ogórków, jeśli te by źle zakisił?
- Nuda jest na swój sposób ciekawa. Bo lepiej, gdy nic człowieka lub skrzata nie gnębi niźli miałby się problemami przejmować.
Tak oto właśnie nastała pora, gdy Ireneusz, w skrócie Irek, zaczął filozofować. Radzę to nagrać czy coś, bo takie sytuacje rzadko się zdarzają, a jeśli już to po kilku butelkach, a nie zaledwie kilku łykach!
- Ja szaleję cały czas, Rene. Cały czas! No i mam zamiar po raz kolejny odwiedzić Meksyk, Rumunię oraz.. Może tym razem Norwegię? Byłoby ciekawie, nie uważasz? Planów jest mnóstwo, niektóre już wcielam w życie. Kwaterę sobie załatwiam, ale cholewka, czasu tak dużo nie ma, niestety - pokiwał smutno głową.

O 12.00 wyszłam z Pokoju Wspólnego Gryffindoru. Chciałam wejść na 2 piętro, ale tak się nieszczęśliwie zdarzyło, że schody zaprowadziły mnie tutaj. Zauważyłam z daleka posąg przedstawiający Centaura. Podeszłam do niego i usiadłam na parapecie. Oglądałam co dzieje się za oknem. Widziałam kilku uczniów szwędających się bez sensu po błoniach oraz jakiś trzech chłopców trenujących Quiddicha.
- Dzisiaj jest niedziela, więc jutro są już zajęcia - powiedziałam sama do siebie i trochę posmutniałam, bo nie lubię siedzieć w tych dusznych klasach. Teraz zerknęłam na posąg. Był duży i dokładnie wyrzeźbiony. Uśmiechnęłam się lekko i znów odwróciłam głowę w stronę błoń.

Szedłem sunąc niby duch, po korytarzach szkoły pozostawiając po sobie atmosferę smutku i bólu. W takich chwilach jak ta, czułem się bezbronny jak dziecko, nagi w obliczu moich wyrzutów sumienia i samotny w świecie swego umysłu. Przysiadłem u stóp postumentu cicho zamierając zamyślony, nie zwracając nawet uwagi na gniewne ruchy posągu centaura. Sam nie wiem, może to mój smutek, a może coś w mojej postawie sprawiło że kamienny olbrzym zamarł miast przegonić mnie od siebie.
Lubiłem to miejsce, zawsze gdy dopadała mnie melancholia mogłem przyjść tu i siąść przy centaurze z kamienia. On odstraszał większość ludzi od mojej osoby, a ja z moją reputacją sprawiałem że tym bardziej, nikt nie zbliżył by się do lubiącego spokój samotnika. Można powiedzieć że była to swoista symbioza ... Pogrążony w smutku bezwiednie zanuciłem piosenkę usłyszaną w jednym z mugolskich miasteczek w moim rodzinnym kraju. Nie nie miałem talentu do śpiewu, lecz coś w rozpaczy i smutku w moim głosie mogło przejść na melodię dodając jej odrobinkę głębi...
http://zuzxd.wrzuta.pl/audio/89C4fBaA260/renata_przemyk_-_zona

Zauważyłam wchodzącego chłopaka. Usiadł i zaczął coś nucić. Otworzyłam szeroko oczy, bo zdziwiłam się, że nie zobaczył mnie siedzącej na parapecie. Widziałam, że ten student nie jest zbyt szczęśliwy. Chciałam mu jakoś poprawić humor. Ześlizgnęłam się najciszej jak potrafiłam z parapetu i cichutko przeszłam na palcach. Byłam już blisko Ślizgona (poznałam po kolorze szaty). Wtedy rzuciłam się na niego rękami i krzyknęłam: - Buu!!!. Roześmiałam się głośno.

Zamarłem a serce niemal podeszło mi do gardła. Dorwali mnie koniec zabiją mnie a moje ciało ... Zaraz , zaraz żyję nie umarłem, ba nawet nic mnie nie boli za to poczułem jak jakaś mała osóbka napadła na mnie z uśmiechem. Nie mam pojęcia jak wyglądałem gdy w jednej chwili wyrwała mnie z stanu niemal całkowitego niebytu i sprowadziła na ziemię w czas tu i teraz.
- Grrr...
Wyrwało mi się gdy na modłę mojego dawno utraconego przyjaciela wilka przekrzywiłem głowę niemal nastraszając się i podświadomie czując jak oczy na chwilę zmieniły swój kolor z zwykłej jak dla mnie zielni w mocną żółć...
Niezadowolone parsknięcie kamiennego centaura przywołało mnie jednak szybko do rozsądku na tyle by, spojrzeć na dziewczynkę przede mną. Zamarłem widząc ją przed sobą, pełną żywego uśmiechu i radości a wspomnienia napłynęły mi do głowy jak oniemiałe
- Durmstrang ?
Wydukałem niepewnie
- Pochodzisz z tamtej szkoły magii, lub masz tam kogoś z rodziny?
Ostatnie pytanie zadałem już pewnym głosem, skupiając całą ą uwagę swoich przenikliwych żółtych oczu...

Zdziwiłam się. Najpierw popatrzyłam na kamienny posąg Centaura. Nie wiedziałam, że potrafi się zaśmiać. Nie zdawałam sobie nawet sprawy, że on żyję. Potem otrząsnęłam się i popatrzyłam na Ślizgona. Wyglądał na fajnego. Postanowiłam, że najpierw mu się przedstawię:
- Hej! - powiedziałam i przy tym wyszczerzyłam wszystkie kły. - Nazywam się Daisy. Chodzę do II klasy. Durmstrang? - zdziwiłam się. - Tam chodzą chłopcy niektórzy, prawda? Nie... z rodziny nikogo tam nie mam. A czemu pytasz? - byłam ciekawa o co chodziło temu studentowi. - Wiesz, miałeś fajną minę przed chwilą. Znaczy... jak cię przestraszyłam - skończyłam i usiadłam obok chłopaka.

Odetchnąłem z ulgą ten mały szkrab nie był spokrewniony z nią. Z wysiłkiem przełknąłem ślinę czując jak napięcie zachodzi ze mnie a oczy wracają do naturalnej dla mnie zieleni.
- No szkrabie ja myślę że śmieszną! Prawie mnie na śmierć przeraziłaś, co ci do głowy strzeliło by straszyć takiego delikwenta jak ja?
Ostatnie zdanie dodałem z uśmiechem którego nie umiałem już zatrzymać. Coś w jej postawie i zachowaniu powodował że nie umiałem nie odwzajemnić jej szczerej dziecięcej sympatii. No i nie bała się!
Od tak dawna nikt nie mówił ze mną bez napięcia w głosie, i czujnego obserwowania mojej osoby. To było takie ...
Nie mam pojęcia jak to nazwać, być może dom Lwa miał same ciekawe osoby które potrafiły urzec mnie swoim charakterem.
-Durmstrang to szkoła jak ta tylko na wschodzie i nie tylko dla chłopców. Jest jednak inna, że niektóre przedmioty tam są nieco inaczej nauczane. A podejście nauczycieli do uczniów, i wpajanych im wartości też jest nieco inne niż tu.

- Deli... kogo? - nie zrozumiałam tego słowa. Nigdy go nie słyszałam. Popatrzyłam na Ślizgona. Wydawało się, że chłopak się lekko uśmiecha. Poczułam się z tego powodu bardzo szczęśliwa.
- A co by było, gdybym ci powiedziała, że jednak mam kogoś z rodziny w Durmstrangu? - strasznie lubiłam się droczyć z innymi w taki sposób. Oprócz tego kocham papugować po innych.
- Żartuję! - krzyknęłam i odwróciłam się w stronę studenta obdarzając go szczerym uśmiechem. Nagle spostrzegłam, że z jego oczami coś jest nie tak.
- Boisz się czegoś? Martwisz o coś? - zapytałam zdziwiona. No w końcu kto jak kto, ale ten chłopak wygląda na jednego z tych odważnych, który nie bał by się stoczyć walki nawet z Voldemortem.
- Nie martw się. Ja cię obronię :] Przy mnie nie może ci się stać nic złego. Jestem bardzo odważna, wiesz? - popatrzyłam na chłopaka z nadzieją, że uzna mnie za kogoś szalenie odważnego. Miałam również nadzieję, że zaraz mu przejdzie i przestanie myśleć o tym kimś lub czymś czego się najwyraźniej bał.

A co by było, gdybym ci powiedziała, że jednak mam kogoś z rodziny w Durmstrangu?
Zamarłem na te słowa a krew zaczęła odpływać mi z twarzy. Żartowała sobie ech dobre sobie naprawdę ja tu prawie zawału dostałem a ona sobie żartuje.
- Widzisz malutka ...
Odezwałem się już z rozbawieniem w głosie czując jak powracają mi kolory i zdolność spokojnego myślenia.
- Tak można powiedzieć że jest kilka rzeczy których się boję i widzisz lewku, nawet twoja odwaga raczej tu nic nie da bo muszę jakoś poradzić sobie samodzielnie z moimi licznymi kłopotami. Natomiast dziękuję za wyciągnięcie mnie z marazmu i poprawienie humoru.
Uśmiech i to szczery pojawił się na mojej zmęczonej twarzy a oczy zaczęły na dobre wracać do zielonego koloru jaki mają za zwyczaj gdy jestem w stosunkowo dobrym nastroju...
- A właśnie, delikwent to osobnik stwarzający problemy młoda damo. Czyli potencjalny przyszły zły czarodziej, przestępca lub ktoś niebezpieczny, kogo należy się bać z jakiegoś powodu... Jesteś pierwszą osobą, od paru miesięcy która tak po prostu rozmawia ze mną nie celując we mnie niczym ,czy też nie spinając się nerwowo...
Spojrzałem z wdzięcznością na dziewczynkę, mając nadzieję że nie ucieknie lub nie przestraszy się tego co powiedziałem. Rozmawiało mi się z nią dobrze, ba było w tym coś ożywczego czego już dawno nie zaznałem w swoim życiu. Choć jedna osoba nie nienawidząca mnie i nie mająca mi czegoś za złe... , niespotykane.

- Hmm... po pierwsze to mów po ludzku. Co ty za słowa używasz? Delikwent, marazm? Człowieku! Wiesz, że nie rozumiem takich słów, więc gadaj normalnie - chwilę odetchnęłam i przygładziłam sobie w tym czasie włosy. - Po drugie to nie mów do mnie młoda damo, bo to mi się kojarzy z latami 80. Wtedy jak ludzie mieli takie szopy na głowach i tym podobne. A na tak starego to ty nie wyglądasz - powiedziałam i właśnie zrozumiałam, że ten chłopak może mieć maksymalnie 20 lat. - No i po trzecie. Od rozwiązywania problemów to jestem ja. Rozwiąże każdą zagadkę - pochwaliłam się i słuchałam co dalej mówi Ślizgon. Zaczął opowiadać o tym, że jest złym czarodziejem i, że jedyna się go nie boję. Może i powinnam się bać, ale nie miałam czego. Kogoś takiego jak on? Już bardziej bałabym się profesora od ONMS albo Voldemorta.
- Ty nie wyglądasz na złego czarodzieja - odpowiedziałam i szturchnęłam go w ramię. - Widzisz? Gdybyś był zły to już byś wyciągnął różdżkę i mnie trupnął. Raczej wyglądasz na kogoś kto miał złe dzieciństwo. I nie mów mi, że mam się ciebie bać, bo jestem pewna, że pokonałabym cię w walce - nie wiedziałam czemu, ale jakoś miło gadało się z tym studentem. Może dlatego, że jako jedyny nie odwracał się do mnie i nie mówił, że jestem mała smarkula, która wtyka nos w nieswoje sprawy.
- I jeszcze na temat Durmstrangu. Byłam tam przez dwa miesiące jak miałam 11 lat. Na szczęście szybko mnie stamtąd wywalili. Powiedzieli, że nie nadaję się. Ale teraz się cieszę, bo w Hogwarcie jest o niebo lepiej.

- Tak miałaś jedenaście lat? Więc to jednak ty...
Zmarkotniałem słysząc to wyznanie. Czy do diabła świat był na prawdę aż taki mały? Najpierw Szymon a teraz ona? Nic to, skoro tak miało być niech i tak będzie, postaram się po prostu by sprawa nie dotarła do mojej kochanej rodzinki i dziewczynie włos z głowy nie spadł.
- Hmm mło... panienko, witaj więc ponownie. Można powiedzieć że wyrosłaś od naszego ostatniego spotkania, lecz nie straciłaś niczego z radości życia, którą ujęłaś mnie za serce w Durmstrangu.
Sięgnąłem dłonią po portfel i po chwili wyciągnąłem stare pomiętą fotografię. Miła jedenastolatka bawiła się na nim skacząc w klasy na podwórku zatracając się niemal w radosnym śmiechu...
- Nie przejmuj się że mnie nie znasz, uznajmy że jestem ci dłużnikiem malutka i cieszę się że nadal masz tą pogodę ducha głowę na karku.
Wstałem i podałem jej fotografię patrząc na jej zdziwioną minę...
- Proszę pani detektyw oto i zagadka a teraz proszę panienkę o wybaczenie.
Z szelmowskim, choć smutnym uśmiechem ukłoniłem się i ruszyłem w stronę wyjścia z zachodniego skrzydła.
- Gdybyś czegoś potrzebowała...
Dodałem przez ramię.
- Znajdź mnie z chęcią pomogę.
Z tyłu fotografii którą trzymała teraz w rękach widniał napis po polsku ...
,,Oporni, wiesz co robić''
Obok napisu widniała pieczęć kruka z rozłożonymi skrzydłami, trzymającego nóż w szponach...