To było naprawdę żmudne zajęcie. Czego ona niby spodziewała się po pracy w antykwariacie? Bliższego przebywania z Dear. Niestety nie mogła przewidzieć, jakie będzie miała zmiany, a razem nie zawsze mogły pracować. Cortez zastanawiała się, co gryffonka widzi w tym miejscu. Oczywiście miało swój urok, było spokojne, senne i tajemnicze, takie jakieś samotne. Chyba idealnie pasowało do Fire. Uśmiechnęła się na myśl o tej ognistej dziewczynie i zabrała się za układanie książek. Potem wycierała szafki i znowu układała na nich kolejne tomiska. Ten antykwariat ewidentnie cierpiał na brak klienta. Dlatego, kiedy drzwi się otworzyły, Elizabeth podniosła głowę za regału z uśmiechem na ustach, chcąc, choć na chwile zapomnieć o tych gratach, książkach i innych pierdołach co musiała jeszcze ułożyć i przetrzeć. Niestety nie zapowiadało się dobrze, kiedy drzwi, zamiast się zamknąć, prawie wyleciały z zawiasów. A ona narzekała na nudę.
Spojrzała na rozzłoszczonego mężczyznę i jego skarb, którego już dawno nie widziała w antykwariacie. Jednak nie Eliza sprzedała to, co właśnie leżało przed nią na blacie. Przyjrzała się szkatułce, podejrzliwie zerkając na klienta. Zapewne sam zepsuł, a teraz przyszedł po zwrot galeonów — co za ciul. W tej branży trzeba było uważać na takich "trudnych" klientów. Przyglądała się rzeczy powoli i z dokładnością, jakby chcąc wyłapać jakieś dowody wskazujące na zniszczenia ze strony kupca.
- Zaraz wracam, spróbuje coś zaradzić. - Odpowiedziała grzecznie, pełna opanowania i spokoju, który miała nadzieje, że udzieli się temu typowi spod ciemnej gwiazdy.
Wzięła przedmiot na zaplecze, chcąc spróbować go naprawić, a raczej otworzyć. Najpierw postanowiła posłować się z tym trochę, a jeśli to nie przyniosłoby skutku użyć zaklęcia naprawy. Coś musiało zadziałać, chyba że facet zniszczył to magicznie — tu mogłoby już nie pomóc żadne zaklęcie. Starała się zrobić to szybko, ale dokładnie. Nie chciała denerwować tego mężczyzny bardziej. Praca na Śmiertelnym Nokturnie raczej nie należała do najbezpieczniejszych, ale Lizzy chciała zaryzykować. Nie dlatego, że lubiła ryzyko, a raczej dlatego, że miała cel. Celem tym była niejaka Blaithin ''Fire'' A. Dear, więc nikt, ani nic nie mogło jej w tym przeszkodzić.

@Elijah J. Swansea

Mężczyzna pieklił się coraz bardziej, oczekując szybkiego działania, choć trudno było powiedzieć dlaczego tak bardzo mu się spieszyło. Mogłaś usłyszeć za sobą nieprzyjemne „byle szybko” mruknięte niby to pod nosem, ale w taki sposób żeby dało się to dosłyszeć, potem zaś znalazłaś się na zapleczu.
Szkatułka rzeczywiście była oporna, nie dało jej się otworzyć rękoma, a i zaklęcie naprawy z początku zdawało się nie przynosić spodziewanego efektu. Kiedy miałaś stracić już wszelką nadzieję i po raz ostatni spróbowałaś użyć zaklęcia, dało się usłyszeć charakterystyczny dźwięk otwieranego mechanizmu. Najwyraźniej skupiłaś się na tym wystarczająco mocno i magia zadziałała lepiej niż można by się spodziewać, bo przy kolejnej próbie otwarcia szkatułki rękoma, wieczko odskoczyło jak gdyby nigdy nic.
Z pozoru była to zwykła, wyściełana czerwonym atłasem skrzyneczka, na której dnie znajdowała się ciężka bransoleta, kiedy jednak przyjrzałaś się jej pokrywie, mogłaś dostrzec wygrawerowany ozdobnym pismem napis, którego treść traktowała o nieznanej Ci do tej pory czarnomagicznej klątwie.
Choć wredny klient nie podziękował za naprawę przedmiotu, wydawał się być całkiem zadowolony. Zdążył jeszcze ponarzekać, że zajęło Ci to aż tyle czasu, ale w końcu wyszedł zostawiając Cię w spokoju.

Otrzymujesz 1pkt do Czarnej Magii, zgłoś się po niego w odpowiednim temacie.

| z/t

Weszłam do antykwariatu, nawet nie siląc się na przywitanie. Byłam na Nokturnie, tu panowały inne zasady, do których szybko się dostosowałam. A jednak właściciel skinął mi głową, bym podeszła do niego, co tez zrobiłam bez większej zwłoki. Znaliśmy się, wiedział kim byłam, a i dla mnie nie było żadną tajemnicą, że sprzedawał przemycone przedmioty, choć byłam przekonana, że nie brudził sobie rąk. Podał mi książkę, jakby od razu wiedząc po co tutaj przyszłam, a ja mruknęłam krótkie dziękuję, choć i to było zbędne. Może jakieś zasady ciotki wciąż były we mnie żywe, może nie chciałam splamić własnego nazwiska, które w tych okolicach było nieco bardziej cenione.
Usiadłam w fotelu, wyciągając nogi przed siebie i otwierając książkę. Nie siliłam się na odkrycie tytułu, jedynie wodziłam wzrokiem po wyblakłych literach, by zorientować się, że miałam do czynienia z jednym z tych podręczników, których nie dostaniesz od ręki. Uniosłam kącik ust, stukając paznokciami w skórzaną okładkę. Zdjęłam rękawiczki, tu nie musiałam się obawiać, że ktoś zacznie zadawać pytania. Zawsze fascynowałam się czarną magią, wiedziałam, że nie była niczym dobrym, choć moja moralność nie pozwalała mi na odpowiednie rozróżnienie dobra i zła. Wszystko można było wykorzystać przeciwko drugiemu czarodziejowi, o czym przekonałam się nie raz i nie dwa raz. Skupiłam się na uroku, który od dawna tkwił w mojej głowie, a jednak wciąż byłam pewna, że jeszcze jestemzbyt słaba na jego użycie. Sectumsepra była naprawdę paskudnym zaklęciem, a jednak mnie intrygowało, być może przez sam fakt zdolności zadania komuś takich obrażeń, zupełnie tak jakby miało się w posiadaniu władzę. Pewnie chwyciłam różdżkę w prawą dłoń, choć nie zamierzałam wypowiadać inkantacji, jedynie przećwiczyć na sucho manipulację różdżką. Wykonałam więc kilkakrotnie poziomy zygzak, jedynie mrugając jednym okiem do właściciela antykwariatu, który doskonale wiedział co robiłam. Pokazał mi nawet dokładnie jak powinnam to zrobić, a we mnie pojawiło się jakieś miłe uczucie, że w końcu nikt mnie nie oceniał. Czasem miałam wrażenie, że mimo nieustannej rywalizacji, przemytnicy byli niczym rodzina, a może właśnie to pokazał mi Alexander. Głębokie, cięte rany, mogące prowadzić do wykrwawienia. Musnęłam opuszkiem ilustrację, przedstawiającą skutki tego zaklęcia, jedynie na kilka sekund zawieszając wzrok na ciemnych liniach, zdobiących moją dłoń. Wiedziałam do czego była zdolna magia, prawdę mówiąc nienawidziłam jej, a jednak wciąż czytałam jej sekrety, zagłębiałam się w stronnicach książek, wszystkich tych, które wpadły mi w ręce, poznając jej tajniki. Chciałam wiedzieć, zaintrygowana doskonale poznałam już urok, który dopadł mnie, gdy dotknęłam ten przeklęty medalion, zafascynowana więc szukałam innych klątw, innych zaklęć, na które mogłam natrafić w pracy. O tak, musiałam poznać wszystkie niebezpieczeństwa, kiedy wciąż szukałam przeklętych przedmiotów. Sectumsempra nie była co prawda tego typu urokiem, a jednak miałam wrażenie, że kiedyś mogła mi się przydać. Zapamiętałam więc każdy szczegół z tych kilku stron, pamiętając, że jeśli zobaczę w powietrzu poziomy zygzak, a chwilę później koło białego światła – nie skończy się to dobrze.

|zt