Dziewczyna popatrzyła spanielowatym spojrzeniem na przyjaciółkę. Dojadła chipsa. Później już nic nie tykała.
- Tak napisałam o pamiętniku.. Tylko nie podałam jej gdzie czekam. Napisałam też, że wyślę jej list jak będę wiedziała gdzie jestem.. i żeby przyszła z pomocą. Coś takiego. Dobre, prawda? - Na koniec spytała się nie pewnie.
Wstała i podążyła na środek sali i zaczęła się kołysać do piosenki. Miała ochotę potańczyć..

Patrząc w spanielowate oczy Morgane, Elliott przewróciła oczami i machnęła zrezygnowana ręką. Niech już je, jak jej tak zależy. Zresztą... nikt się nie zorientuje.
- Dobre, dobre. Miejmy nadzieję, że się nie domyśli. - Puściła przyjaciółce perskie oczko.
Piosenka zmieniła się na trochę żwawszą, więc chwyciła Morg za rękę i zaczęła ją obracać. Zaśmiała się cicho, patrząc na wyraz jej twarzy, kiedy przestała. Trochę nią tam w końcu pokręciła. Pewnie kręciło jej się w głowie.

...i miała rację...
Morgane zakręciła się tak, ale trudno! Zaczęła bardziej energicznie tańczyć. Tańczyła jakby była mistrzyną świata w współczesnym. Przypominała Mię z Pulp Fiction w ruchach. Nawet zrobiła dwa takie palce i zaczęła jeździć nimi pod rytm piosenki tak przy głowie. Później zrobiła kaczuchy z Elliott.
- Nie wiem czy Carmen spodoba się taka żywa muzyka... teraz isę wyszalejmy - Zaśmiała się.
Tym razem to ona zakręciła Elli.

Patrząc na taniec Morg, nie mogła powstrzymać się od śmiechu, ale za chwilę się do niej przyłączyła. Jak szaleć, to szaleć. Byle teraz nie wpadł tu jakiś zdezorientowany uczeń. Elliott w kaczuchach zawsze była dobra. Nawet po pijaku jej się udawało. Tak samo z makareną, którą zresztą później zatańczyła.
- Mam nadzieję, że tak. Czym jest impreza bez muzyki?
Właśnie wykonywała ostatnią część makareny, kiedy Morg zaczęła nią kręcić. Ze względu na to, że nie była przygotowana, nogi jej się zaplątały i runęła na ziemię. Oczywiście pociągnęła za sobą przyjaciółkę, a jak!

Na podłodze zaczęła łaskotać przyjaciółkę. Musiała tak rechotać.. Nagle na ukłądance dziwnym trafem pojawiła się piosenka the veronicas - take me on the floor. Morgane zaczęła się śmiać.
- Wiem wiem.. Impreza bez muzyki to nie jest to! - Wrzasknęla niemalże..
Teraz wstała i śpiewała do piosenki;
"Just take me on the floor (dadada da dadadada)
I can give you more (dadada da dadadada)
You kill me, you kill me, you kill me with your touch"
- Nie bierz treści do siebie - Uśmiała się.

Jane biegła co sił w nogach do Tęczowego Pokoju zaraz po odczytaniu sowy. Ah, ta sowa, zawsze się gdzieś gubiła i Jane otrzymywała wiadomości po czasie. Miała nadzieje, że w tym przypadku tak nie będzie. W ręce trzymała zapakowany w ozdobny papier (oczywiście, zaczarowany) portret Karmelka. Nie miała pomysłu na prezent. Jak zwykle. Wpadła do Tęczowego Pokoju. Na szczęście, solenizantki jeszcze nie było.
- Hej! -krzyknęła do Elliott i Morg z trudem łapiąc oddech. Schody trochę ją zmęczyły.
- Przepraszam, jeśli się spóźniłam. Znacie mnie. Zanim się wygrzebie z dormitorium minie godzina -posłała im przyjazny uśmiech i rozpięła sweter. Jane wyjątkowo była w spódnicy i niebieskiej bluzce, którą dostała do Elliott. Jej rude włosy zostały potraktowane zaklęciem, które działało w ten sposób, co mugolska lokówka. Jane odłożyła prezent dla Karmelka na bok i usiadła na krześle, by dojść do siebie po biegu.

Zaczęła się chichrać. Miała przecież straszne łaskotki.
- Morg...błagam...przestań... - Wydukała.
I udało się! Ta wstała i zaczęła śpiewać jakąś piosenkę.
- Chcesz mnie zgwałcić czy jak? - Spojrzała na nią z udawanym przerażeniem i wybuchła śmiechem, co zagłuszyło ostatnie słowa Krukonki.
Przewróciła się na brzuch i wpatrywała się w Jane, która właśnie weszła do pokoju.
- Czeeść. Do twarzy ci w tej bluzce. - Wyszczerzyła się do przyjaciółki. Kiedy jej wzrok padł na prezent, który dziewczyna trzymała w ręce, pobladła.
- Eee... Morg? Powiedz mi, że masz coś dla Carmen... Coś pod czym ja też się będę mogła podpisać najlepiej. Inaczej będę zmuszona zaśpiewać wam którąś z moich piosenek.
- Nie martw się Jane, solenizantka nawet jeszcze nie wie o tej imprezie.

- Kiedyś w nocy w twoim pokoju przyjdę i Ciebie brutalnie zgwałcę - Powiedziła mrocznym głosem. Zrobiła przerwę i zaczęła się śmiać.
Oczywiście, że miała.
- Zrobiłam dla niej ramy do obrazów oraz kilka figurek... Mogę ściemnić, że pomogłas mi to woskować - Zaśmiała się.
- Witaj Jane. Faktycznie wyglądasz super! - Stwierdziła.
Troszkę mniej lubiła Jane od kiedy ona była z Danielem, ale szanowała jego wybór. Przynać, że Jane pasowała do niego.
- Ja wszystko zamaskowałam i ona myśli, ze mam jej pamiętnik bla bla bla. Innym słowy wstrząśnięta nie mieszana jest - Wyszczerzyła się.

Uśmiechnęła się do dziewczyna, z nieskrywaną ulgą.
- To dobrze -powiedziała, słysząc, że sie nie spóźniła. Uśmiechnęła się i zaczerwieniła po uszy, gdy dziewczyny zaczęły chwalić jej wygląd. Odniosła dziwne wrażenie, że Morg przestała ją lubić. Może jej się tylko wydawało, ale coś w tonie głosu dziewczyny sprawiało, że Jane miała ochotę zapaść się pod ziemię i nigdy nie wyjść.
- Morgane...-powiedziała słabo- Wszystko w porządku ?
Zaczęła się zastanawiać, kto jeszcze przyjdzie. Pewnie zaprosiły Daniela, przecież był jest przyjacielem Karmelka. Jane poczuła, że czerwieni się jeszcze bardziej. O tym, że są razem powiedziała tylko Eliś i to w tajemnicy. Nie wierzyła, żeby przyjaciółka wypaplała, więc nikt nie powinien o tym wiedzieć. Chyba, że on komuś powiedział. Wrrr...ostatnie, czego Jane potrzebowała to wrogów. Ale Daniel nic jej nie mówił, że podoba się jakiejś dziewczynie, więc Jane czuła się "bezpieczna".

- Powodzenia! Ciekawe jak się dostaniesz do dormitorium Gryfonek. - Pokazała jej język.
Zamyśliła się na chwilę, po czym wyciągnęła z torby turkusową bluzkę z dość nieskładną aplikacją. Napracowała się nad nią jak cholera, ale czego się nie robi dla przyjaciół. Było to jej pierwsze dzieło tego typu i kiedy ją robiła, szczerze wątpiła, że coś z tego wyjdzie. Ale jednak było nie najgorzej.
- Myślicie, że jej się spodoba? - Skrzywiła się delikatnie.
Wyczuła między dziewczynami lekkie napięcie, więc "dyskretnie" poczołgała się w okolice adaptera.

Zerknęła na Jane przyjaznym spojrzeniem.
- Nie mogę wyjść z zachwytu jak wyglądasz. Tyle. Wszystko jest okey - Uśmiechnęła się w kierunku Jane i ją uściskała.
Morgane bliskim przyjacielem była Daniel.. Tak coś kiedyś palnął. Nie zapominając co oni wyprawiali w pokoju W Dziurawym Kotle.. Mniejsza o to.
- Elliott i jak ? - Pokazała dziewczynie prezenty. Nie były ozdobione papierem tylko różnymi kokardkami i wstąrzkami.
Wyciągnęła jeszcze z torby wodę i się napiła. Zmęczona w końcu była.. Do teraz nie może zrozumieć jak to wszystko przedźwigała tutaj...
- Ooo... Jaka śliczna bluzka! Spodoba jej się! To niedokończone wygląda jakby było specjalne.. Jejku Carmen chyba zejdzie nam tutaj jak to wszystko zobaczy - Zachichotała.

Jane stała jak sparaliżowana, gdy Morg ją przytuliła. Czyżby jej się zdawało ? Nie, nie możliwe. intuicja jeszcze nigdy nie zawiodła dziewczyny. Miała przedziwne wrażenie, że Morg coś przed nią ukrywa. Lustrowała przyjaciółkę wzrokiem. Gdy tylko zadała sobie sprawę, co robi, przestała.
- Przepraszam. Po prostu... ostatnio mam ciągłe wrażenie, że ludzie mnie okłamują. Ale to co robie, to lekka paranoja. Jesteś moją przyjaciółką i..ufam ci.
Ostatnie słowa powiedziała z mocą, wierząc w nie. Tak, ufała Morgane. Nie ważne, czy był to błąd. Jane przestała się słuchać swojej intuicji...Choć mogło to się źle skończyć.
- Wow...Eliś, jest cudna -powiedziała, po chwili oglądając też prezenty Morg.
- Yhh... ja idę pierwsza. Nie będzie mi głupio wchodzić po was -powiedziała z uśmichem. Jej rysunek był niczym w porównaniu z tym, co miały dla Karmelka dziewczyny.

Westchnęła z ulgą. Z dwóch powodów.
Po pierwsze: bluzka się spodobała, więc była szansa, że się nie ośmieszy.
Po drugie: Morgane i Jane zaczęły się zachowywać normalnie.
Wstała z dywanu i podeszła do stołu, na którym położyła bluzkę i owinęła ją w papier ozdobny.
- Daj spokój... pewnie znowu przesadzasz. Na pewno twój obraz jest śliczny. Ale w porządku, możesz iść pierwsza. - Właściwie sama chciała to zrobić, ale Carmen była na tyle dyskretna, że nie wyraziłaby głośno, że prezent nie przypadł jej do gustu.
Zaśmiała się, właściwie nie wiadomo dlaczego. Ot tak. Miała dobry humor.
- Są piękne, moja droga Morgane. Przecudowne, przeurocze i wymarzone. W końcu mogłam zobaczyć coś, co zrobiłaś. - Wyszczerzyła się, podkradając z miski chipsa.

Wpadłam do komnaty, miałam nadzieję że nie spóźniłam się zbytnio. Wybór stroju zajął mi trochę czasu i całkowicie biała sukienka wydała mi się najbardziej odpowiednia. Ot takie zwiewne coś do kolan.
Oczywiście nie zauważyłam dwóch dziewczyn i wpadłam na nie , prawie je przewracając.
- Oj przepraszam. Mam nadzieję, że się nie spóźniłam. Cześć Jane, Morgane, Elliot.
Uśmiechnęłam się promiennie.
- Czy coś mnie ominęło i gdzie jest zarzewie tego zamieszania, znaczy się Carmen.
Zarumieniłam się lekko.

Morg uśmiechnęła się od ucha do ucha.
- Wiecie.. Super! Nasze prezenty są tak boskie.. Że wychodzą po za skalę oceniania.. Co wychodzi, że są równe! - Była sumna z wypowiedzi..
Usiadła na krześle i patrzyła na drzwi..
- Ciekawe ile osób się zjawi - Dumała teraz tak sobie..
Co jeśli będą tylko one? To i tak niezła radocha dla Carmen, bo dziewczyny to chyba najlepsze przyjaciółki Carmen.
I nagle zjawiła się Singrid.
- Hej! - Powiedziała wesoło - Ładnie wyglądasz. Na serio - Strasznie spodobała się Morg sukienka dziewczyny - Nie nic Ciebie nie ominęło. Jubilatka nawet nie wie, że coś takeigo jak to COŚ istnieje - Roześmiała się.

Jan wzruszyła tylko ramionami. Całkiem możliwe, że przesadza, ale dziwne uczucie pozostaje. Tak jakby ktoś z jej bliskich miał sekret, którego Jane nie mogła poznać.
- Pewnie racja. Ale to uczucie mnie męczy -powiedziała, po czym coś ją rąbnęło od tyłu. A raczej ktoś! To wpadła Sigrid. Krukonki pewnie by się wywróciły, ale Jane oparła się na Elliott, która (chwała Bogu) była silna i zdołała je postawić w pionie.
- Hej Sigrid. Nie, nie spóźniłaś się. Czekamy na solenizantkę. -powiedziała, przytulając przyjaciółkę - Pięknie wyglądasz -dodała wesoło. Była to prawda. W porównaniu z Sigrid, Jane wyglądała jak niski chochlik.

Dziewczyny były wyraźnie pozytywnie zaskoczone moją kreację. O to chodziło, tak rzadko mam okazję pokazać się w czymś takim do tego jeszcze w białym... Uśmiechnęłam się szczerze.
- To gdzie są prezenty, muszę tam położyć ten ode mnie . Mam nadzieję, że się jej spodoba, nie za bardzo znam jej gust.
Chyba za wiele mówię.Dziewczyny jakoś dziwnie się na mnie popatrzyły. A raczej na futerał za moimi plecami.
- Właśnie Elliott przyniosłam skrzypce. Co zagramy?
Teatralnym ruchem zdjęłam czarny futerał i wyjęłam z niego mój hebanowy skarb.
- W końcu powinnyśmy przećwiczyć repertuar, a bynajmniej ustalić.
Roześmiałam się pogodnie.
- Jane, mam nadzieje, że coś zaśpiewasz.

- Mam nadzieję, że wszyscy zaproszeni. A co najważniejsze! Solenizantka. - Pokiwała z powagą głową.
Buhahaha! No jasne, że dała radę je utrzymać. Weźmy pod uwagę fakt, że tylko i wyłącznie dlatego, że opierała się o stół i miała w nim naprawdę solidne oparcie.
- Witaj Ojcze - Wyszczerzyła się do Sigrid i kiedy w końcu uwolniła się spod ciężaru obydwu dziewczyn, przytuliła ją. - Nie za seksowna, jak na duchownego?
Wskazała sukienkę, unosząc jedną brew. Szczerze mówiąc... Sigrid z tym swoim metrem osiemdziesiąt i śliczną twarzą powinna iść na modelkę.
- Ey... ma ktoś jakieś ciekawe propozycje muzyczne? Teraz leci ostatnia piosenka z płyty. - Wyszczerzyła się do zgromadzonych dziewczyn.
- Aaa! Wzięłaś?! Tak! - Podskoczyła z radości. - Nie mam pojęcia. Ty sypiesz piosenkami jak z rękawa, nie ja.
Pokazała jej język i spojrzała z nadzieją na Jane.
- Zaśpiewasz. Prawda?

Zaraz, zaraz. S K R Z Y P C E ? R E P E R T U A R ? Czyżby ją coś ominęło ?!
- Zaś..zaś..piewać...-wydukała, przerażona. Ma śpiewać ? Teraz, byli tu tylko przyjaciele, ale jak przyjdzie ktoś kogo nie zna. Jane mimowolnie zadrżała. Ale nie mogła się schować, przed pełnym nadziei spojrzeniem najlepszych przyjaciółek.
- Ehh...Zgoda -powiedziała. W końcu, Eliś zgadzała się na jej pomysły. Musiała jej pomóc. Poza tym.... To było dla Karmelka!
- Dajcie tylko tekst, albo jeszcze lepiej, najlepiej, żebym to znała -uśmiechnęła się. Strach jakoś dziwnie sie ulotnił i zastąpiło go zdecydowanie zmieszane z adrenaliną.

- Nie za seksowna, jak na duchownego?
Rozbawiła mnie tym stwierdzeniem, zachichotałam jak pierwsza lepsza trzpiotka.
- Córko ja wyznaję Nieskrępowane Zasadami i Obwarowane Mrocznymi Obyczajami kulty Matki Ziemi. W myśl tej wiary " Nic co ludzkie, nie jest mi obce"
Mówiąc te słowa miałam iście poważną i skupioną minę.
- Na czym będziesz grała? Na gitarze? A i Co powiecie na Taylor Swift i Love Story ? Nawet niezłe słowa i twój głos Jane doskonale by pasował.

- Tak, zaśpiewać. - Wyszczerzyła się do Jane. Pomysł wyszedł w praniu, więc trudno było ją jakoś na to przygotować.
- Kult Matki Ziemi jest przecież sprzeczny z zasadami Kościoła, Ojcze. - Zmarszczyła brwi, udając zmartwioną. - Należysz do Zakonu Syjonu! Mam rację? //Czytam teraz Kod Leonarda, stąd ten pomysł //
- Jeśli masz dla mnie akordy, to mogę zagrać i Taylor Swift. - Kiwnęła z zaangażowaniem głową i sięgnęła po gitarę, którą postawiła w kącie koło drzwi.

Jane odetchnęła z ulgą. Znała Taylor Swift, bo jej siostra kiedyś bardzo ją lubiła, na okrągło to leciało u niej w domu. Our Song, Love Story, You belong with me... i tysiące innych, ale Jane umiała zaśpiewać tylko swoje ulubione fragmenty. Ah, Carline, jej starsza siostra, bardzo lubiła mugolskie wokalistki. Kiedyś miała fioła na punkcie Avril Lavigne i przez to Jane przez miesiąc nuciła piosenkę "Girlfriend"
- Spoko -powiedziała. Zaczęła szukać w głowie tekstu piosenki. Gdy już go znalazła, czekała tylko aż dziewczyny zaczną grać.

- Zakon Syjonu, cóż za pomysł.
Udałam jawne wzburzenie.
- Jam jest kapłanem najstarszej znanej ludzkości religii. Kult Matki Ziemi był pierwszym najbardziej elementarnym , przejawiającym się od wieków w fetyszach, czczeniu Natury i otaczającego nas świata.
Kapłanem zabrzmiało dość dziwnie, w końcu powinnam być kapłanką. Skoro jednak zostałam Ojcem.... Uśmiechnęłam się do swoich myśli.
- Co do akordów powinnam mieć gdzieś pomiędzy nutami. kiedyś próbowałam nauczyć się grać na gitarze, ale niezbyt mi to wychodzi...

Po prostu tylko mrugała i przyglądała się temu co tutaj się działo.. Wyjęła z buta swoją różdżkę i zaczęła manipulować dzięki niej jednym z bombelków.. Pisała jakieś wyrazy, rysowała coś.. Szczerze się nudziła. Wzdrygała się tym, że nie było tutaj Matiasa.. Nawet o nim zapomniała wymieniając go w osobach zaproszonych.
- Dobry dobór piosenek.. - Powiedziała coś po cichu. Może i nie lubiła tych wszystkich gwiazdek, ale pewnie wersja dziewczyn będzie zabójcza...
Przestała czarować. Rozejrzała się po pokoju. Był magiczny. Morgane weschnęła.. Jakby chciała, by był tutaj Matias.. By znowu gadała z nim o nauce jaki miała zawsze zamiar.. Tęskniła za nim jak za prawdziwym najlepszym bratem. Jedynym jakim miała. To już w końcu nie był przyjaciel.. Jedyne co miała to wspomnienia. Mało ich w sumie było... Cierpieli przecież na monotonność.. Nie jak przy Elliott.
- Nawet nie wiecie jak się cieszę, że mam takie przyjaciółki - Znowu coś wymamrotała pod nosem. Morgane i taki napływ pozytywnych emocji.. To aż nie realne. Jakby chciała teraz poczytać coś i odlecieć w inny prościeszy świat..

- Niech ci już będzie, pani kapłan. - Zachichotała, po czym usiadła na jakimś stołku, patrząc wyczekująco na obie dziewczyny.
- Mogę ci kiedyś pokazać parę chwytów. Pod warunkiem, że ty nauczysz mnie czegoś na skrzypcach. Ot, taki mały, nikomu nie szkodzący szantażyk.
Patrzyła na Morg. Wyraźnie za kimś tęskniła i nawet wiedziała za kim. No bo w końcu dziewczyna jej coś o tym wspominała. Odłożyła na chwilę gitarę i podeszła do niej.
- Ja też strasznie się cieszę, że was mam kochane. - Wyszczerzyła się, przytulając Morgane i wyciągając jedną rękę do pozostałych dziewczyn, jakby zapraszając je do zbiorowego uścisku.
- Morg! Ty mogłabyś w tym czasie zabawiać gości swoim pięknym tańcem! - Uniosła dwa razy brwi i spojrzała się na dziewczynę zachęcającym wzrokiem.

Jane podbiegłą do dziewczyn i je mocno przytuliła.
-Ja też -powiedziała wesoło. Jane cieszyła się, że ma takie wspaniałe przyjaciółki, którym mogła ufać i które by ją nigdy nie skrzywdziły.
- Dziewczyny, ja bardzo lubię się przytulać, ale uważam, że jak mamy zrobić tą próbę, to lepiej zrobić teraz. Nie wiemy przecież kiedy przyjdzie Karmelek -powiedziała, przyglądając się im uważnie.