ŻYCIA: ★ ★
Tarot Kapłanka
Kostka 5 -> 5

W Hex też budziła się potrzeba rywalizacji, ale bez agresji, bo aktualnie uważała Maxa za swojego prawdziwego przyjaciela. Nigdy takiego nie miała. Nie nauczyła się przebywać z innymi dziećmi, bo w lesie żyła z rodzicami całkiem sama. Z natury nikomu nie ufała, więc ciężko się było dziewczynie w tym pozytywnym doznaniu odnaleźć. Czuła do swojego towarzysza ogromną sympatię, na szczęście nic z kwestii romantycznych. Ale to bynajmniej nie wpływało na jej zaczepny charakter! Dalej chciała się podroczyć. Po prostu już nie w ten specyficzny sposób, jaki do tej pory stosowała na każdym osobniku z Hogwartu.
- Spoko, skoro chcesz wydać na mnie więcej pieniędzy. - wyszczerzyła się do Ślizgona szeroko, ukazując zęby. Jak w ostateczności przegra to kupi mu najtańszego sikacza i to bynajmniej nie na złość, a po prostu przez to, że nie śmierdziała groszem i taka pieniężna rozrzutność będzie problemem.
- Dobra, dobra, ja w te Twoje piątki ni chuja nie wierzę. - wyrzuciła z siebie w końcu, ale bez pretensji i pokazała na niego palcem. - Zamieńmy się kostkami.
Uparła się przy tym, bo może i chłopaka uwielbiała, ale ojebać się na lewe kości po prostu nie da. Rzucali ponownie, a wtedy oczywiście to Hex wypadły dwie piątki po kolei. No jaki przypadek...
- HA! - ucieszyła się aż za mocno i pacnęła Ślizgona w ramię.

ŻYCIA: ★ ★
Tarot Diabeł
Kostka 5 -> 2

Widział tę drobną zmianę w jej postawie i domyślił się, co wlała sobie do gardła. Nienawidził wszelkich eliksirów, które zakrzywiały obraz innych w głowie spożywającego i choć Gregory był z całej zgrai najmniej szkodliwy, tak Max mimo wszystko skrzywił się na cały ten proceder. Choć spodziewał się, że dzięki temu dziewczyna chętniej przystanie na podbicie stawki. I najwidoczniej się nie mylił.
-To tylko pieniądze. - Wzruszył ramionami, bo owszem, nie narzekał na biedę od kiedy otworzył własny biznes, ale też nigdy nie przywiązywał wagi do rzeczy materialnych. A szczególnie do żadnej waluty wiedząc, jak łatwo to pozyskać chociażby przez zwykłą kradzież. Nie, pieniądze nie miały dla niego za bardzo wartości. Co innego butelka dobrej Ognistej, choć wciąż pozostawał przecież abstynentem.
-Posądzasz mnie o oszustwo? - Uniósł brew w wyrazie zdziwienia. Nie żeby naprawdę był zaskoczony, wiadomo że nie należał do najbardziej uczciwych ludzi na świecie, ale nawet on szanował oficjalne rozgrywki. Albo coś co je przypominało.
-To jest kurwa nie fair! - Zauważył, gdy Hexa naprawdę z nim wygrała, gdy tylko zamienili kostki. -Czysty przypadek! - Zapewnił jeszcze, nim na dobre pokrył się futrem i wyrosły mu różki wraz z ogonkiem do kompletu. -A tak się staram kryć i wszystko chuj strzelił. - Zaśmiał się, wiedząc dokładnie, że wiele osób tak go postrzega - jako wcielonego szatana.

ŻYCIA: ★
Tarot Pustelnik
Kostka 1

Tylko pieniądze? Hex aż prychnęła pod nosem. O, jak ona nie lubiła tego gadania, że pieniądze się w życiu nie liczą. Widać, że ten ktoś nigdy nie żarł z głodu piachu, nie odkładał dwa miesiące na nowe buty, bo stare rozwalają się przy każdym kroku i ziemia rani stopy, to ktoś kto mógł zjeść to, na co miał ochotę, a nie co akurat było najtańsze z dostępnych opcji, kto chodził do kina, kto miał własny kociołek, a nie wypożyczany, kto myślał o swojej karierze w kwestiach tego, co mu sprawi najwięcej przyjemności, a nie, co pozwoli mu w ogóle żyć. Eastwood nienawidziła biedy. Pieniądze były absolutnie wszystkim. Okupowały 80% jej codziennych myśli. Żyła nimi, wyczuwała ich zapach z daleka, ręce ją paliły, jak tylko widziała złoty błysk czy szorstki papier banknotów.
Ale co ona się będzie z najlepszym kumplem wykłócać. Cieszyła się, że dla niego świat wygląda tak, a nie inaczej.
- Zawsze - odparła bez wahania, bo przyjaźń z kimś, kto nigdy nie oszukiwał, by chyba Eastwood trochę urągała. Sama na pewno by oszukiwała, gdyby wiedziała jak. A fakt, że w tej rundzie wyrzuciła te cholerne piątki wręcz potwierdzał całe jej rozumowanie!
- I wyszło, kurwa, szydło z worka. - podsumowała ze śmiechem, gdy Maximilian przypominał diabła. Pasowało mu to. - Emocje jak na grzybach. - rzuciła kolejny raz kostkami, jak przestali się rechotać i wylosowała Pustelnika. I jedynkę, co niestety sprawiło, że przegrała. Jak to mówią erudyci: chuj, dupa i kamieni kupa. Wolałaby również zostać diabelskim nasieniem niż patrzeć, jak jej i tak brzydkie, stare ciuchy zmieniają się w jeszcze gorsze.

ŻYCIA: ★ ★
Tarot Cesarz
Kostka 6

Owszem, dla niego były to tylko pieniądze, ale Helen zdecydowanie myliła się myśląc, że nigdy nie zaznał ubóstwa w tej najbardziej dotkliwej formie. Bardzo dobrze wiedział, co oznaczało głodować i chodzić w postrzępionych szmatach. Tylko że zamiast opierać się na jakiejkolwiek walucie, Max nauczył się radzić sobie inaczej i właśnie dlatego miał takie a nie inne podejście. Nie potrzebował pieniędzy, by zdobyć to, co można było za nie kupić. Poza tym, poznał w życiu wystarczająco bogatych ludzi, którzy byli równie nieszczęśliwi, bo złoto choć pozwoliło im wygodnie żyć, wcale nie przynosiło im tego, czego naprawdę potrzebowali. Solberg zignorował więc prychnięcie gryfonki uważając, zupełnie tak jak ona myślała o nim, że skoro tak uważa, to musi nie znać prawdziwych trudów życia.
-Nie każdy ma szansę zobaczyć moją przystojniejszą twarz. - Zaśmiał się jeszcze w kwestii swojej diabelskiej powłoki. Robiło się coraz ciekawiej teraz, gdy w końcu kości zaczęły traktować ich w miarę sprawiedliwie.
-Oho, Diabeł i pustelnik. Brzmi jak mało zabawny dowcip. - Skomentował sytuację, w jakiej znaleźli się po kolejnej zwycięskiej dla Maxa rundzie, a ślizgon z rosnącą ekscytacją zabierał się do kolejnego rzutu kością.

ŻYCIA: ★
Tarot Sprawiedliwość
Kostka 6

- Rogi Ci pasują. - skomplementowała Solberga, wskazując na jego ozdobę na głowie. Dopiero później zorientowała się, że to mogło brzmieć, jakby był rogaczem, ale tylko uśmiechnęła się z błyskiem w oczach.
Cóż, wygląd pustnika pustelnika pasował Helenie i nie narzekała na przegraną przy akurat tej karcie. Ale faktycznie, jak siedzieli tak naprzeciwko to wyglądało niczym coś wyjętego z Biblii, jakieś kuszenie starego mędrca przez szatana. Hex była bardzo wytrwała i uparta, nie zamierzała oddać wygranej Ślizgonowi bez sprowadzenia go do jednego życia. Sama balansowała na krawędzi.
- Coś mi tu śmierdzi przegranym Ślizgonem. - parsknęła, trzymając w rękach kostkę. Hex była cholernie ciekawa tego, co tu się za chwilę wydarzy. Jak jeszcze Kate była w rozgrywce to w sumie Eastwood była spokojna i jej aż tak nie zależało, a teraz to mało nie spadła ze swojego krzesła, tak się na nim wierciła i wyciągała szyję, jakby mogła coś u Maximiliana wypatrzeć. Wypadła jej Sprawiedliwość oraz szóstka. Bardzo dobrze.

ŻYCIA: ★  
Tarot Świat
Kostka 5

Zapozował rogami, skoro mu było w nich tak ładnie. Niech sobie gryfonka je poogląda z każdej strony, a co! Wcale nie przejął się tym, że nazwała go poniekąd rogaczem. Nawet aż taka daleka od prawdy nie była, a za szczerość Solberg nie kamieniował. Czasami obijał tylko mordę, ale dzisiaj widocznie miał lepszy dzień.
-Jeszcze nie powiedziałem ostatniego słowa! Może to odór śliskiego zywycięstwa? - Zasugerował, gdy stracił kolejne życie, a żądlibąki rzuciły się na jego diabelskie wcielenie. Max uniósł się nieco nad ziemią i jedyne, o co się modlił, to o spokojną lewitację. Jeszcze tego brakowało, żeby na odchodne zarzygał stół do Durnia, przez pierdolone magiczne osy.

ŻYCIA: ★
Tarot Moc
Kostka 5

Specjalnie poniuchała nosem w powietrzu, jakby coś wywęszyła.
- Nieee, to definitywnie przegrany Ślizgon. - uśmiechnęła się łobuzersko. Była teraz w bardzo bojowym nastroju i niemal przebierała nogami. Następne rozdanie ponownie wygrała, a Max musiał się męczyć z żądlibąkami, ale nie patrzyła na to ze współczuciem. Poczekała, aż będą w stanie rzucić kostkami po raz ostatni. Na moment zmierzyła go wzrokiem, niebieskie oczy kontra zielone. A potem wylosowała.
Rozpoznała kartę... Moc. Miała tę moc!
- FUCK YEAH - Hex nie należała do osób, które by się kryły ze swoją radością z wygranej, więc oczywiście wydarła się na chwilę z ferworem w oczach, ale zaraz potem wyciągnęła ręce do Maximiliana. Jeśli zechciał to pomogła mu dosłownie wrócić na ziemię, bo wraz z końcem gry jego lewitacja też przestała działać, a nie chciała, aby upadł i sobie ten śliczny ryj rozwalił.
- No i taką rozgrywkę to ja rozumiem. - coś tam zerknęła na Kate, ale nie zdobyła się na pocieszanie, że też była dobrym przeciwnikiem... - Pamiętajcie o flaszce i piwku. Ja się zmywam.
Machnęła im ręką przed odejściem, zadowolona jeszcze bardziej niż przy rozgromieniu Lockiego. To znaczyło chyba, że przeszła do finałów.

ŻYCIA:
Tarot Gwiazda
Kostka 4

Pożądlony i lewitujący diabeł. W pewien sposób to nawet oddawało istotę ślizgona, a ten nawet się nie obrażał, a raczej śmiał z tej sytuacji. Jeśli miał wybrać ulubiony efekt tej Durnej zabawy, to właśnie zamiana we włochatego rogacza. Mógł tak łazić nawet cały dzień, nie przeszkadzało mu to ani trochę. Najważniejsze, że nie dostawał Amortencją, czy innym zdradzaniem sekretów. Na to zapewne by się srogo wkurwił.
Ostatnia runda ważyła losy wygranej. Walka była naprawdę wyrównana, ale ktoś musiał przełknąć gorycz porażki i tym razem padło na Maxa. Ślizgon przyjął kubeł zimnej wody, a po chwili opadł na ziemię i pożegnał się z ogonem, gdy efekty kart zniknęły ze względu na koniec gry.
-No winszuję. Niezła partia. - Przyznał szczerze, bo nie obrażał się jak dziecko, gdy przegrywał. Hazard nauczył go tego bardzo dobrze. Tak samo jak chęci rewanżu, ale na to nie było tutaj miejsca, gdyż brali udział w oficjalnych rozgrywkach. -Musisz odebrać osobiście. Nie będę wysyłał Ci sowy z alkoholem na terenie zamku. Nie jestem idiotą. - Uśmiechnął się, bo był do tego absolutnie zdolny, ale musiał mieć przecież ostatnie słowo. -To co, idziemy opić naszą porażkę, czy masz jakieś gryfońskie rzeczy do roboty? - Spojrzał na Kate, po czym i oni opuścili salę.

@Helen 'Hex' O. Eastwood @Kate Milburn

//zt

Widziadła: D nie
Kość lokacji: 2

Skoro miała pracować nad skrzyniami dla Irvette, musiała rozważyć całkiem sporo kwestii związanych z transmutacją i zaklęciami, jakich powinna użyć. Mogła to oczywiście zrobić sama, co byłoby dość logiczne i na pewno nie nastręczałoby jej problemów, ale lubiła znać opinie innych osób, lubiła mieć odskocznię, inne spojrzenie, kogoś, kto również znał się na danym zakresie i mógł jej coś podpowiedzieć. Właśnie z tego powodu poprosiła Mulan, by poświęciła jej kilka chwil w środowe popołudnie, kiedy obie nie miały żadnych zajęć i skierowała się pospiesznie do sali, w której postanowiły się spotkać. W tej chwili nie interesowało jej tak naprawdę nic innego, poza pracą, do której miała podejść, a podejrzewała, że Gryfonka również nie zamierzała marudzić z powodu ich spotkania. Wspólnie wymyślały różne rzeczy, ćwiczyły coś, co nie zawsze było do końca właściwe, toteż teraz rozłożenie na części zaklęć ukrytych w skrzyni z Venetii, wydawało się Victorii jedynie wspaniałym kawałkiem nowego, cudownego doświadczenia, jakiego nie zamierzała odpuszczać.
- Zakładam, że możemy zniszczyć ją w procesie testowania, ale nie przeszkadza mi to aż tak bardzo – zwróciła się do Mulan, kiedy wkroczyły do Sali Żywiołów, a opadłe z drzew liście natychmiast zawirowały dookoła jej nóg, unosząc się w górę, jakby chciały otoczyć ją ciasną, elegancką koroną. Wyglądała w tym zapewne całkiem atrakcyjnie, aczkolwiek nie spodziewała się tego ani trochę. Magia tego miejsca była dziwna i zawsze ją zaskakiwała, powodując, że nie wiedziała, jak powinna się do niej odnosić. Jednocześnie zaś kusiło ją, by znaleźć odpowiedź na pytanie, co dokładnie się tutaj kryło, odpowiedź na pytanie, jak przełożyć zaklęcia z tego miejsca, na jej własne nadzieje, pomysły i cały ten bałagan.
Victoria kichnęła, kiedy pył wróżek osiadł na jej twarzy wraz ze strzępkami wirujących lisi, a ona westchnęła cicho, starając się odgonić od siebie cały ten bałagan, tłumacząc Mulan, że zaczęła pracować nad skrzyniami, które miały transportować rośliny, ale potrzebowała zaklęć, które będą wpływać na samą skrzynię, a nie aż tak bardzo na sadzonki różnej wielkości, jakie musiały znajdować się w środku. To była sprawa skomplikowana i miała tego świadomość, ale zwyczajnie nie mogła machnąć na to ręką.

to samo co Vica

Ostatnimi czasy zdecydowanie brakowało jej wszelkiej pracy związanej z transmutacją. Nie miała jednak zbytnio na nią czasu pomiędzy dramatami rodzinnymi, a zajmującą ją uparcie sprawą tych cholernych kłusowników, którzy wciąż znajdowali się gdzieś z tyłu jej głowy. Kiedy jednak usłyszała od Victorii, że zamierzała zajmować się tworzeniem magicznych skrzyni nie mogła zareagować inaczej niż z entuzjazmem. To zawsze było coś nowego, co z chęcią by przetestowała. Zresztą nie były to pierwszy raz, gdy wkręca się w jakikolwiek projekt zwiazany z kreowaniem magicznych przedmiotów.
Pierwszy raz od dawna sięgnęła też z zaciekawieniem po książkę od transmutacji, aby przypomnieć sobie przynajmniej część informacji, która mogłaby okazać się przydatna w czasie ich spotkania. Brakowało jej naprawdę mocno tego rodzaju rozrywek, które byłyby w przyjemny sposób stymulujące dla mózgu, ale jednocześnie nie stanowiłyby problemu praktycznie nierozwiązywalnego.
- Myślę, że jakoś sobie z tym poradzimy. Zawsze możemy postarać się je naprawić z powrotem - odpowiedziała, uśmiechając się do Krukonki.
Niejednokrotnie w końcu w czasie procesów twórczych dochodziło do różnego rodzaju wypadków. Kluczowe było jednak poradzenie sobie z nimi w jakiś sposób. Choć kiedy magia wchodziła w rachubę pewne zniszczenia okazywały się niestety nieodwracalne, bo zmiany zdążyły zajść już za daleko, a kolejne zaklęcie nie było w stanie pokonać efektu nałożonego przez poprzednie.
Naprawdę dziwiło ją to w jaki sposób sala żywiołów ich przywitała, wzbijając w górę opadłe liście z każdym ich krokiem. Było to niezwykle widowisko, które z radością obserwowałaby dalej, ale jej umysł już po pewnej chwili zaczęła zajmować inna kwestia związana z pracą, którą mimo wszystko miały wykonać. Dlatego nieważne jak ciekawe i ładne były efekty, które mogła obserwować: najważniejsze było skupić się na zadaniu i zrobić coś pożytecznego.
- Dobra, w takim razie jak dokładnie to sobie zaplanowałaś? Od czego zaczynamy? - zapytała jeszcze, bo chciała mieć w głowie dokładny plan i postępować zgodnie z nim.
Musiały na początku mieć jakiś punkt zaczepienia, a później już jakoś pójdzie. Chociaż wpierw pewnie wypadałoby przemyśleć jakie dokładnie warunki musiałyby zapewnić przewożonym roślinom i na czym się skupić. Nie znała się na nich jakoś szczególnie dlatego mogło się okazać, że stały przed naprawdę ogromnym wyzwaniem. Oby tylko były w stanie mu podołać i stworzyć odpowiednie dzieło dla Irvette.

- Sztuka i wiedza wymagają poświęceń – stwierdziła, uśmiechając się kącikiem ust, kiedy Mulan odpowiedziała jej w kwestii zniszczenia skrzyni. – Może próbując, nadamy jej jakieś inne właściwości – dodała jeszcze, kiedy tak spacerowały pośród tych opadłych liści, najwyraźniej nie do końca wiedząc, o co z nimi chodziło i z jakiego właściwie powodu to miejsce zachowywało się w stosunku do nich w taki, a nie inny sposób. To również było ciekawe, bo w końcu istniała tutaj jakaś magia, która nie dała się tak łatwo uchwycić, ale w tej chwili mimo wszystko schodziła na dalszy plan, stając się czymś, czemu nie zamierzała poświęcać większej uwagi. O wiele istotniejsza była skrzynia, którą tutaj wraz z nimi sprowadziła i chociaż opadłe liście zdawały się wirować wokół nich, jak jakieś pochwalne korony, machnęła na nie ręką i zwyczajnie zajęła sobie wygodne miejsce na podłodze, zaraz po tym, jak transmutowała jeden z liści w całkiem wygodną matę, robiąc coś podobnego dla Mulan. A później wsparła się o skrzynię, którą postukała palcami.
- Ha, doskonałe pytanie – stwierdziła, w a jej oczach pojawił się błysk świadczący o tym, że była wręcz zafascynowana tym, co miały zaraz zrobić – [b]Wiem, że ta skrzynia jest w stanie samotransportować się na pewną odległość, ale z tego co rozumiem, jest w stanie jedynie tam przejść. Ja potrzebuję czegoś, co będzie się teleportować jak świstoklik i zmieniać, w zależności od rośliny, jaka będzie znajdowała się w środku. Irvette ma swoje wymagania, ja mam swoje wymagania. Chciałabym, żebyśmy przetestowały, jak daleko ta skrzynia może dotrzeć, w jakim stanie i jakie ma w sobie zaklęcia. A później spróbowała zmieniać jej rozmiar, zostawiając w środku różne przedmioty. Myślisz, że to dobra droga?/b] – powiedziała, na sam koniec stawiając pytanie, które wyraźnie ją dręczyło, powodując, że nie była pewna, czy uzyska to, czego potrzebowała. Opinia kogoś, kto również znał się na zaklęciach, kto rozumiał transmutację i widział w niej sztukę, a nie tylko coś, co można było wykorzystać do własnych celów, było dla niej niesamowicie istotne. Była pewna, że Gryfonka może dostrzec rzeczy, jakich ona sama nie widziała, jakie udało jej się pominąć w procesie twórczym, jakie gdzieś jej zaginęły, a były, cóż, niesamowicie wręcz istotne i nie dało się machnąć na nie ręką. Dlatego też patrzyła teraz bardzo uważnie na Mulan ponad skrzynią, którą postukiwała z wyczekiwaniem.

Z tym stwierdzeniem, które rzuciła jej Victoria nie mogła się nie zgodzić, bo faktycznie czasem trzeba było sporo poświęcić, aby coś zdobyć lub stworzyć. Głównie chodziło o czas, ale także materiały i pieniążki, które nieraz trzeba było wpompować, aby cokolwiek wyszło z ambitniejszych planów. Niewykluczone też, że w czasie tych wszystkich prób wyszłoby im coś zupełnie innego niż planowały albo też po prostu zniszczą wszelkie rekwizyty.
-Najpierw musimy się za to zabrać i wtedy zobaczymy. Fakt, może nam wyjść coś czego nie zakładałyśmy - przytaknęła jeszcze dziewczynie, samej będąc ciekawą tego jakie właściwie mogą wyjść rezultaty ich cudownego eksperymentu.
W momencie, gdy Brandon mówiła, Mulan zabrała się za oględziny skrzyni, którą ta miała ze sobą. Przyglądała jej się z zewnątrz, badając budowę oraz zaglądała do środka i sprawdzała wieko, aby upewnić się czy na pewno się dobrze zamyka oraz nie ma problemów z otwieraniem się.
- Myślę, że pierw powinnyśmy zająć się kwestią zmiany kształtu czy też rozmiaru skrzyni zależnie od tego jak jest wypełniona. Wciąż jednak istnieją jakieś granice i nie będzie mogła się ona rozrastać w nieskończoność. Jesteś pewna, że Irvette nie zadowoliłaby się czymś w rodzaju przenośnego magazynu? Można byłoby wyczarować przestrzeń, do której można byłoby się dostać poprzez wejście do skrzyni - zasugerowała, inspirując się niejako czarodziejskimi namiotami, które również posiadały w sobie powiększoną przestrzeń. - Jeśli jednak upiera się na skrzynki, które wysyłałaby do klientów to myślę, że łatwiej byłoby nam wymyślić taką, która automatycznie by się zmniejszała... Ewentualne powiększenie musiałabyś spowodować odpowiednim zaklęciem, ale jeśli chodzi o zmniejszenie to dokonywałoby się po aktywacji zaklęcia dostosowującego. Trochę efekt odwrotnego żmijoptaka. Nie dopasowujesz się do przestrzeni, ale przestrzeń do swoich rozmiarów... Dno potraktowałabym czymś w rodzaju zlepa, aby zapobiec ruszaniu się w nim rzeczy.
Przynajmniej tyle miała do powiedzenia na sam początek. Szkoda tylko, że nie było to żadne konkrety, a same pomysły i mechanika, którą później będą musiały uważnie omówić i zobaczyć co właściwie było możliwe i jak mogły to osiągnąć.