Margaret prawie się zachłysnęła słysząc to, jak Yavan mówi, że ją kocha. Rozpłakała się.
- Przepraszam, ale się wzruszyłam. - Pociągnęła nosem. - Ja nie boję się ciebie tylko tego. - Chciała, żeby dobrze ją zrozumiał. Minęła dobra chwila, zanim do końca się uspokoiła. Yavan ciągle trzymał ją w ramionach. Chwyciła za różdżkę.
- Accio chusteczki higieniczne. - Wyczyściła co miała wyczyścić i położyła jeszcze lekko wilgotną twarz na klatce piersiowej chłopaka siadając na jego kolanach. Nadal była naga od pasa w górę. - Jestem najszczęśliwsza na świecie. - Szepnęła do jego skóry i cmoknęła go tam lekko, po czym wciągnęła jego zapach. Uwielbiała go. Yavan pachniał prawdziwą, korzenną czekoladą. Jeszcze jeden wdech.

Chłonąłem każdy jej ruch, nie sądzę bym mógł się kiedykolwiek tym widokiem znudzić. Nawet kiedy czyściła swój nosek wyglądała przesłodko.
- Nie martw się, rozumiem co chcesz powiedzieć, to nie ma znaczenia jeśli jesteś przy mnie – zdjąłem opaskę i otarłem twarz z krwi by bez przeszkód przysunąć twarz do jej włosów, uwielbiałem ich dotyk delikatny ciepły.
- Przepraszam za ubrania – powiedziałem ze skruchą – ale naprawdę muszę się wytłumaczyć z tego co uczyniłem, twojej mamie? - nutki figlarności pobrzmiewały w moim głosie – wiesz, nie wiem jak zareaguje na prawdę, to może być naprawdę spory szok dla niej.

Margaret była rada, że nie musiała tłumaczyć mu więcej i jeśli nawet nie rozumie to stara się lub udaje. Pocałowała go głęboko i namiętnie nie zsiadając z jego kolan. Teraz właśnie potrzebowała jego bliskości.
- No nie wiem jak moja mama to przyjmie, ale ja za ciebie tłumaczyć się nie będę! O nie! - Pogroziła mu palcem i zacmokała. Nie przeszkadzało jej już to, że jej piersi są zupełnie swobodne. Czego miałaby się wstydzić przed Yavanem. Przecież ją kochał. Ze wszystkimi wadami i bez nich też. Miała taką nadzieję, bo wad miała bez liku przecież. - Niedługo będę pisała do niej list, więc możesz dopisać kilka słów od siebie. - Zachichotała. - Albo mam lepszy pomysł! Pojedziemy do niej. Strasznie się za nią stęskniłam. Za tatą też w sumie, ale troszkę mniej. - Mówiła jak mała dziewczyna, kołysząc się na boki i patrząc w górę.

Jej pocałunek rozgrzał moje ciało, do tego siedziała sobie spokojnie w moich ramionach, wyglądała przy tym tak uroczo że na dłuższą chwilę zaniemówiłem i podziwiałem Margaret.
- Cóż lepiej odwiedzić twoją rodzinę nawet jeśli miałbym się tłumaczyć z tego co uczyniłem, niż wyruszyć w moje rodzime strony - odpowiedziałem z rozbawieniem – moje siostry to szczególnie niebezpieczne kobiety, do tego uważają się za moje swatki. Ale nic z tego im nie wyjdzie. – sięgnąłem do torby która była niedaleko i wyjąłem jedną z czekolad o korzennym aromacie – Masz ochotę? - i zacząłem rozmyślać.

Margaret z uśmiechem patrzyła na opowiadającego Yavana. Mówił z taką pasją... Kiedy mówił o rodzinie i rodzinnych stronach na jego twarzy gościł zawsze ten sam uśmiech.
- Myślisz, że powinnam się ich bać? - Zachichotała. - Skoro uważają, że nie mnie jesteś przeznaczony. - Zaczęła grzebać palcem w jego torsie. W sumie nie chciała nawet spotykać jego rodziny. Przecież była tak inna od nich i nie przypadliby sobie do gustu. Tego była pewna. Ślizgon wyjął z torby tabliczkę czekolady. Skrzywiła się na sam jej widok.
- Nie, dziękuję. - Powiedziała z uśmiechem. Jakieś maniery trzeba zachować, czyż nie?

- Nie lubisz gorzkiej czekolady? Zauważyłem, że nie spróbowałaś nawet kawałka w pokoju gdzie odbywało się przyjęcie urodzinowe...Będzie więcej dla mnie – z uśmiechem wypowiedziałem słowa i kawałek po kawałku pałaszowałem smakołyk.
- Problem moich sióstr zostawmy na przyszłość i tak nie są w stanie zmienić moich uczuć – pogładziłem twarz Margaret i pocałowałem namiętnie w usta – a więc z góry są skazane na przegraną. Mogły decydować dopóki nie pojawił się płomień który rozświetlił moje życie, a tym płomieniem jesteś właśnie ty Margaret. Dlatego chciałbym poznać cię jak najlepiej, a także byś i ty wiedziała o mnie jak najwięcej także te złe rzeczy. - spojrzałem poważnie na dziewczynę – Chciałbym ci wyjawić jedną z nich, tylko jeśli się zgodzisz nie musi być to dzisiaj ani jutro po prostu powiedz kiedy będziesz gotowa to usłyszeć.

Margaret popatrzyła z uwielbieniem na Yavana.
- Nie, nie lubię. Smacznego. - Obdarowała go pocałunkiem w policzek.
- ...dopóki nie pojawił się płomień który rozświetlił moje życie, a tym płomieniem jesteś właśnie ty Margaret. - Oczywiście, że słysząc te słowa o mało nie umarła przez przyśpieszone bicie swojego małego serca. Margaret uważała się za gotową. Wytrzymała już dzisiaj tyle wspaniałych rzeczy... Ewentualny kontrast nie powinien jej zaszkodzić. Miała taka nadzieję. Jeździła palcem wskazującym po jego klatce piersiowej.
- Może być to dzisiaj? - Spytała cicho i położyła głowę na jego ramieniu ciężko wzdychając.

Uwielbiałem jej dotyk, a sposób w jaki jeździła swoim delikatnym palcem po moim ciele powodował, że krew praktycznie gotowała się w moim ciele. Usłyszałem odpowiedź Margaret.
- Może być to dzisiaj? - jest odważna, to było pierwsze co pomyślałem przecież widziała jak zabijam co najmniej dwoje ludzi, a teraz chcę wyjawić swoją mroczną przeszłość. Z czułością spojrzałem na dziewczynę i zacząłem.
- Oczywiście, pozwoliłem ci wybrać moment który tobie będzie odpowiadał. Zacznę od początku byś zrozumiała całą sytuację. - spojrzałem w ogień ogniska, zagłębiając się we wspomnieniach – Tam gdzie się wychowywałem nie było wiele dzieci w moim wieku, więc trudno mi było wytworzyć więzy przyjaźni, ale przez kilkanaście lat mojego życia poznałem kilka osób których mogłem nazwać przyjaciółmi. Pośród nich był Amon, chłopak o dwa lata starszy także pochodził ze starej rodziny czarodziejów. Trenowaliśmy, bawiliśmy się i uciekaliśmy na pustynię wszystko to robiliśmy razem nawet nazywaliśmy się braćmi...do pewnego wydarzenia – przymknąłem oko, a kilka głębokich wdechów i obecność Margaret pozwoliły mi się uspokoić - kilkoro członków mojej rodziny zostało otrutych w tym jedna z moich sióstr, na szczęście nikt nie zginął. Śledztwo doprowadziło nas do winnego...był nim Amon, podniósł rękę na moją rodzinę – przytuliłem się mocniej do dziewczyny – nie panowałem nad sobą, wyzwałem go na „ Amtal” rytualny pojedynek na śmierć i życie. Nie mógł odmówić...zabiłem go mając czternaście lat, a blizna na moim oku to pamiątka po nim. Odebrałem życie człowiekowi którego nazywałem bratem i odtrąciłem wszystkich których nazywałem przyjaciółmi od tamtego wydarzenia liczyła się dla mnie tylko rodzina. - Spojrzałem na Margaret bojąc się jej reakcji.

Margaret słuchała uważnie z otwartą buzią. Yavan nie widział jej głupkowatej co najmniej miny. I dobrze. Wiedziała doskonale, że nie jest dla niego przyjemnością opowiadanie o tym wszystkim. Szczególnie jej. Kiedy wysłuchała wszystkiego do końca nie podniosła na niego wzroku tylko wtuliła się mocniej w niego, żeby lepiej poczuć jego zapach i ciepło skóry. Z jej oczu popłynęło kilka łez. Sama dokładnie nie wiedziała czemu. Wydawało jej się, że może dlatego, że jemu było ciężko, a może dlatego, że... Sama nie wiedziała. Otarła łzy grzbietem dłoni, ale chłopak niestety to zauważył. Nie dała mu szansy na rekcję tylko spojrzała na niego z ogromna czułością i zaczęła delikatnie całować jego twarz. Czoło. skronie, nos, oczy, broda, na końcu usta. Oczywiście, że nie mogła nie pocałować go namiętnie i bardzo długo. Tak, żeby obojgu aż zrobiło się gorąco.
- Chyba powinnam się ubrać, co? - Zachichotała, chociaż nie wiedziała czy powinna, w sumie nie chciała utrzymywać tego nastroju między nimi. Czuła się szczęśliwa, że Yavan powiedział jej to. Przytuliła się do niego tak, że ich nagie tułowie złączyły się ze sobą. Troszkę nie pokaleczyła, ale co to dla niej. Jej ciało po balu wyglądało przerażająco. Dziwiła się, że w tym stanie może się jeszcze komukolwiek podobać.

Kamień spadł mi z serca, nie wiedziałem ja Margaret zareaguje na to co powiedziałem, mogła przecież mnie znienawidzić za to co uczyniłem, a ona...Jej pocałunki koiły mój strach i obawy, kiedy się odezwała żadne z tych uczuć nie pozostało.
- Chyba powinnam się ubrać, co? - odpowiedziałem jej wzrokiem który mówił „ Nie mam nic przeciwko oglądania cię w takiej garderobie, a wręcz nalegam.” uśmiechnąłem się.
- Nadal bolą? - z troską wskazałem na niedoleczone całkowicie rany po balu i nie czekając na odpowiedź dziewczyny ponownie odezwałem się – Zaradzimy temu. – zacząłem powoli delikatnie całować każde zadrapanie, siniak i skaleczenie jakie mogłem dostrzec na ciele Margaret – Wiesz powinniśmy wyjść kiedyś na zakupy jestem ci winny komplet ubrań – powiedziałem nie zaprzestając pocałunków.

Margaret obejrzała swoje ciało.
- One mnie nigdy nie bolały. - Uśmiechnęła się. Oczywiście było to nieprawdą, ale kiedy zaczął obcałowywać każdy jej siniak i zadrapanie zaczęła tylko mruczeć jak kotka. Chyba jednak bardzo mnie bolą. - Zachichotała. - Tak, na zakupy pójdziemy, ale nie po ciuchy, tylko po druty i wełnę. To był ręcznie dziergany sweterek. Myślisz, że to ujdzie ci płazem? - Spojrzała na niego nibygroźnie. - A z reszta jakoś sobie sama poradzę. Poza tym rozbierać mnie tak możesz codziennie, nie mam nic przeciwko temu.
Margaret nadal czuła to łaskotanie w dole brzucha. Tym bardziej, że była ona półnaga. W dodatku Yavan obserwował jej nagość.
- Yavan... - Przytuliła się do niego. - Wiesz jak ja cię cholernie pożądam? - Powiedziała przymykając powieki.

- Zaczęła mruczeć – pomyślałem szczęśliwy i skupiłem się by to co robię było jak najprzyjemniejsze dla Margaret, delikatnie z czułością dotykałem jej skóry wsłuchując się w jej mruczenie. Kiedy wspomniała, że się wybierzemy, a następnie wspomniała o drutach i włóczce zaśmiałem się cicho – Mogę ci zacerować spodnie lub koszulę, ale jeśli chodzi o druty i wełnę wybacz to za trudne dla mnie. A co do rozbierania mogę na prawdę? - figlarny uśmiech pojawił się na mojej twarzy – poje pytanie nie miało żadnego znaczenia kiedy Margaret przytuliła się do mnie i powiedziała.
- Yavan...Wiesz jak ja cię cholernie pożądam? - fale gorąca zalały moje ciało.
- Ja ciebie też skarbie, ale nie musimy się śpieszyć – zacząłem bawić się jej włosami które lekko opadały na twarz dziewczyny – ani ty, ani ja nie rozpłyniemy się, mamy czas. - pocałowałem ją namiętnie w usta. - Moja miłość do ciebie płomyczku nigdy nie zgaśnie.

- Kochanie, spokojnie. Ja cię nauczę robić na drutach. - Zachichotała. - Odpokutujesz. Chłopak nie przestawał całować jej obolałego ciała. Działało to jak niewidzialny balsam. Dawał krótkotrwałe, ale intensywne ukojenie w bólu. - Tak, rozbierać możesz mnie tak zawsze, kiedy najdzie cię ochota. Chyba, że w pobliżu są osoby trzecie. Tego bym nie chciała i myślę, że ty też nie? - Popatrzyła na niego z lekkim uśmiechem.
Yavan miał rację. Mieli czas. Dużo czasu. Tylko problem tkwił w tym, że... Ona tak tego pragnęła i to tutaj, natychmiast! Bała się bólu związanego ze wszystkim....
- Słuchaj... - Zrobiła się czerwona jak burak. Przytknęła twarz do jego piersi. - Jak zaraz czegoś nie zrobisz to wybuchnę. - Mówiła całkiem poważnie, choć było jej wstyd i czuła zażenowanie własną osobą. Nie wiedziała jak chłopak to odbierze. Modliła się w duchu, żeby zgodził się na wszystko. Byleby delikatnie, czuło i z miłością. Proszę, Yavan. - Mówiła w duchu. - Teraz i tutaj

Margaret opadła spocona i obolała obok swojego kochanka. Spojrzała na niego i posłała jeden wieli, szczery uśmiech. Nadal jeszcze troszkę dyszała.
- Podobało? - Wybuchnęła, siadając. - Przecież to były najprzyjemniejsze chwile w moim życiu. - Udała, że omdlewa. - Powiem ci, że nawet nie bolało tak mocno jak przypuszczałam. - Przewróciła oczami. - Byłeś wspaniały! - Położyła głowę na jego klatce piersiowej i gładziła ją opuszkami palców.

Byłem uszczęśliwiony odpowiedzią Margaret, wszystkie moje obawy że uczyniłem coś nie tak prysły pozwalając w pełni cieszyć się chwilą.
- To ty byłaś cudowna nawet nie wiesz jak bardzo. – moje palce figlarnie zatańczyły na piersiach dziewczyny – Dla mnie także były to najprzyjemniejsze i najbardziej magiczne chwile w moim życiu...Mogłabyś mi opowiedzieć coś o sobie? Tak bardzo chcę cię poznać.

Margaret odwróciła głowę w kierunku jego twarzy. Nie odrywała jej jednak od jego tak ciepłego i trochę mokrego i lepkiego ciała. Przymknęła jedno oko i mierzyła go tak przez dłuższą chwilę.
- Nie ma sprawy, kochanie. - Powiedziała krótko. - Powiem wszystko, tylko nie mam pojęcia co dokładnie chcesz wiedzieć, bo znając siebie to zacznę mówić o wszystkim, a to niekoniecznie musi cie interesować. - Dotknęła palcami jego ust.

Kiedy spojrzała na mnie przymykając jedną z powiek nie mogłem się powstrzymać i cichutko się roześmiałem...Margaret była tak słodka, radowałem się będąc po prostu przy niej. Pocałowałem jej palce i odpowiedziałem.
- Nie mam nic przeciwko byś mówiła o wszystkim, uwielbiam twój głos i naprawdę chcę wiedzieć o tobie wszystko, a dokładniej wszystko co zechcesz przede mną odkryć. - objąłem delikatnie dziewczynę...chciałem być przy niej jak najdłużej – Ale jeśli miałbym wybrać coś konkretnego...Gdzie się wychowywałaś? Jak wygląda tam życie? Ja znam tylko piaski pustyni i ledwo tą szkołę.

Margaret zrobiła minę obrażonego dziecka, kiedy roześmiał się patrząc na jej minę.
- Cóż. Kiedyś mieszkałam w Anglii, ale prawdę mówiąc nawet nie wiem gdzie dokładnie. Rodzice, kiedy byłam jeszcze malutka przeprowadzili się ze mną do Czeczeni. Założyli tam sobie gospodarstwo. Kiedy ostatnio tam byłam mieli siedem świń, siedem krów, czternaście kur, siedem gęsi i... Nie pamiętam już nawet. To było dosyć dawno. Nie byłam w domu na ostatnie wakacje i przedostatnie też nie. - Powiedziała cicho ze smutkiem. - Strasznie tęsknię za rodzicami. Życie tam nie było ani złe, ani dobre. Miałam zawsze mnóstwo pracy i obowiązków, z których koniecznie musiałam się wywiązywać. Jako mała dziewczyna oczywiście omijałam wiele z nich i za to zapłaciliśmy. Chyba tym, że zdechło kilka zwierząt. Z resztą nie pamiętam. Jak mówiłam wcześniej: byłam małą dziewczynką. - Uśmiechnęła się do własnych wspomnień.

Zauważyłem jej minę już chciałem coś powiedzieć, ale zamilkłem. Margaret zaczęła opowieść, przypatrywałem się płomyczkowi i z uwagą wsłuchiwałem się w jej słowa. Jej życie różniło się znacznie od tego jakie ja prowadziłem, ale każde z nas miało swoje obowiązki od których oboje uciekaliśmy będąc dziećmi. Kiedy posmutniała wspominając o tym, że nie odwiedziła swojej rodziny przytuliłem ją mocniej i delikatnie pogładziłem po włosach. Kiedy skończyła odezwałem się czule.
- Dziękuję. – to już nie była gra w zadawanie pytań, to było coś zupełnie innego... - Nie martw się w najbliższe wakacje odwiedzisz rodziców przypilnuję tego – śmiech pojawił się na mojej twarzy – jeśli pozwolisz wyruszę z tobą muszę przecież wytłumaczyć się przed twoją mamą. Tylko nie ręczę za skutki moich wyjaśnień. - błysk figlarności pojawi się w moim oku.

Margaret pojaśniała.
- Taj! Pojedziemy tam razem i będzie cudownie! - Krzyknęła. - Masz zamiar powiedzieć jej prawdę? - Zachichotała na samą myśl reakcji swojej własnej matki. - Wyobrażasz to sobie? Ciekawe czy najpierw zabiłaby ciebie, mnie czy siebie. - Zaczęła się zastanawiać. Oczywiście żartowała z tym zabijaniem, ale Yavan jeszcze nie mógł w pełni poznać jej specyficznego poczucia humoru, który w dużej mierze przejawiał się nieograniczoną grą aktorską.

Płomyczek pojaśniała gdy usłyszała moje słowa, zawsze wolałem kiedy jest pełna energii i się uśmiecha była wtedy najpiękniejsza.
- Cóż planowałem powiedzieć prawdę chociaż pomijając szczegóły o ile to możliwe, ale jeśliby twoja mama nalegała powiedziałbym wszystko. - całkiem poważnie odpowiedziałem z lekkim uśmiechem – Naprawdę sądzisz, że jej reakcja będzie aż tak...drastyczna? - zapytałem z przejęciem, cóż nie przypuszczałem by właśnie to się mogło stać, ale wolałem się upewnić.