Kolejna lekcja transmutacji, kolejna okazja do podniesienia swoich umiejętności. Rasheed chodził na te zajęcia już chyba tylko z przyzwyczajenia, ale wcale nie zamierzał tego zmieniać. Lubił dążyć do perfekcji, a jak inaczej miałby to zrobić, gdyby dobrowolnie rezygnował z podnoszenia swych umiejętności? Wszedł do klasy transmutacji, odznaczając się takim entuzjazmem, jakby zaraz mieli tu wypruwać flaki jakiejś świni i zajął pierwsze lepsze wolne miejsce, niespecjalnie się rozglądając w poszukiwaniu znajomych twarzy. W przelocie zdołał jednak dostrzec L.’a i mimowolnie uśmiechnął się sam do siebie. Wciąż miał w pamięci ich ostatnie korepetycje.
Odebrał od Withmana książkę, wpatrując się w nią przez parę chwil, ale nie okazując większego zainteresowania. Zamienienie książki w mysz wydawało się uwłaszczać jego umiejętnościom, ale łaskawie wykonał zgrabny ruch nadgarstkiem i spowodował pojawienie się wystraszonej, małej myszy. Miał przez moment nawet cichą nadzieję, że będzie mógł nakarmić nią swojego węża, ale coś wątpił w to, aby Ralph pozwolił im zabrać je ze sobą. Pewnie po tej lekcji znowu staną się starymi podręcznikami. Cóż za marnotrawstwo.

Transmutacja: 18
Kostka: nie muszę rzucać

Cordelia nie była do końca przekonana czy wizyta na zajęciach z transmutacji jest dobrym pomysłem. Nigdy nie miała do tego przedmiotu jakiegoś specjalnego drygu, dlatego przewidywała raczej porażkę, niezależnie od tego co profesor Withman przygotował im na rozgrzewkę i właściwą część zajęć. Mimo wszystko, jako, że oczywiście była pilną uczennicą, zjawiła się na zajęciach i przekroczywszy próg sali, dygnęła witając się z nauczycielem. Następnie sprawie wyłowiła z tłumu Ettore i widząc u jego boku również Enzo, przez moment się zawahała. Przygryzła dolną wargę, jakby w zamyśleniu, ale jednak skierowała kroki ku nim, siadając tuż obok bliźniaka z Emiratów.
- Cześć. - szepnęła, zaciskając nerwowo palce na skraju książki, którą miał zamienić w mysz. Wychyliła się nieznacznie i spojrzała na Enzo, ale nie chcąc przyglądać mu się jakoś natrętnie już po chwili przystąpiła do prób transmutowania książki w mysz. Poszło jej wcale nie aż tak źle, a przynajmniej nie gorzej niż bliźniakom.
- Sklep z księgami, mówiłeś… proszę bardzo. - mruknęła i podsunęła Ettore swoją niedorobioną ksiązko - mysz. - Kolejna do kolekcji.

Transmutacja: 0
Kostka: 1

Zajęć z transmutacji nie mógł ominąć, była to dla niego dziedzina magi tak samo ważna jak zwyczajne zaklęcia, a może i nawet jeszcze bardziej? Nawet jeśli miałyby być to jedynie powtórki to warto będzie dopracować technikę rzucania ich.
Pojawił się trochę przed ustalonym czasem.
- Dzień dobry - przywitał się z belfrem i usiadł obok Saphony jako, że dostrzegł jej barwy i jakoś tak już z przyzwyczajenia wolał się trzymać ze swoimi. Posłał dziewczynie lekki uśmiech na powitanie i zaczął kartkować książkę którą dostał do przetransmutowania. Nie czytał jej nawet jednak, raczej szukał czegoś co ktoś mógł kiedyś tam schować między pożółkłe już kartki. Jakiś notatek napisanych na marginesie, coś co kiedyś mogło by się przydać. Jednocześnie starał się słuchać nauczyciela by nie oberwał później za niewiedzę i, że bardziej skupił się na tej książce niż co mówił.
W końcu przyszedł czas na przemiany, więc wyciągnął swoją różdżkę i wyobrażając sobie małą białą myszkę po czym wypowiedział zaklęcie przejeżdżając magicznym patyczkiem po książce.
- Snufflifors. - Powiedział patrząc się jak przedmiot zaczyna zmieniać się w żywe stworzenie. Starając się nie pozwolić myszce uciec poświęcił jej całą uwagę, w końcu jednak chwycił ją w dłonie i jednym palcem zaczął głaskać ją po łebku. Zabawne, a ponoć nie można tworzyć jedzenia. - Przemknęło mu przez myśl kiedy to tak się w nią wpatrywał i uznał, że byłaby wyśmienitym posiłkiem.
Nie, nie dla niego, dla jego zwierzaka. Z drugiej strony szkoda mu by było niszczyć tak przedmioty by nakarmić węża.

Transmutacja: 2
Kostka: 5 :3

Hargreaves nie przypominał sobie kiedy ostatnio brał udział w lekcji transmutacji. Zdaje się, ze tego typu zapominalstwo spowodowane było zwyczajnym lenistwem, bo i jakoś namiętnie nie sprawdzał czy nie są organizowane kolejne zajęcia z tego przedmiotu. Tymczasem kiedy ostatnio zerknął na tablicę ogłoszeń, okazało się, że owszem, będzie miał okazję do tego, aby zaprezentować swoją nieudolność szerszej grupie odbiorców. Westchnąwszy ze znużeniem, oddał się przez resztę tego dnia błogiemu odpoczynkowi, aby następnego móc zjawić się w klasie transmutacji z dość nietypowym humorem. Zdawał się być dziwnie markotny, co w połączeniu z próbami skoncentrowania się na zadaniu na pewno nie dawało dobrej mieszanki. Wsłuchiwał się uważnie w słowa nauczyciela, ale wszelkie podpowiedzi, jeśli jakieś w ogóle się pojawiły, jakoś mu umknęły, a w głowie miał zupełną pustkę. Półwil starał się jak mógł, ale mimo wszystko książka nadal pozostawała książką. Nie pomagało ani testowanie nowych ruchów nadgarstkiem ani inne akcentowanie słów, bo nadal wychodziło z tego tyle co nic. Sfrustrowany, spoglądał na książkę z taką miną, jakby ta zrobiła mu wielką krzywdę swoją upartością i dzięki temu mógł w spokoju ignorować zawiedzioną minę profesora.

Transmutacja: 0
Kostka: 3

Za zajęciach z transmutacji Nix była bezwględnie wzorowa, choć jej umiejętności często wykraczały ponad umiejętności innych uczniów chętnie wchodziła do sali i powtarzała nawet znane już dla siebie zaklęcia. Jak to mawiają, trening czyni mistrza.
Także i dziś zjawiła się na zajęciach. Była nawet punktualnie, przez co zasiadła niczym prawdziwy kujon w pierwszej ławce. Wysłuchała spokojnie profesora, a na jej usta wszedł lekki uśmiech.
Dzisiaj, a przynajmniej na początku tej lekcji nie czuła się niepewnie. Zaklęcie, które ćwiczyli, umiała już od jakiegoś czasu. Nię kręciła jednak nosem i od razu wzieła się do pracy. Nie zwracała uwagi na wchodzacych, czy wychodzących, jak zawsze zresztą, gdy brała się za zaklęcia. Skupiła się na tym, co chce zrobić. A tym razem chciała książkę zamienić w mysz.
Wzieła głęboki wdech i tylko na chwilę rozejrzała się po sali swoje ostatnie spojrzenie rzucając profesorowi.
-Snufflifors-wypowiedziała zaklęcie, odpowiednio machając różdżką, nie zdziwiła się za bardzo, gdy udało jej się za pierwszym razem. Uśmiechnęła się tylko leciutko i założyła kilka kosmków za ucho.

Transmutacja:24
Kostka: nie muszę

Siedziała przy jednym ze stolików, słuchając profesora. Nie wypakowywała książek. Zajęła słabe miejsce. Dlatego teraz oparła się przed sobą na łokciach, wpatrując się przed siebie. Dosłuchała Whitmana do końca zanim dostrzegając Rience’a niedaleko, zgarnęła swoją torbę, przetransportowując się do jego ławki. Rzuciła torbę obok niego, siadając zaraz na krześle przy chłopaku. Patrzyła mu przez ramię na to, co wyczyniał ze swoją myszą… w zasadzie nie widziała żadnego konkretnego efektu. Skoncentrowana na tej obserwacji dopiero po momencie rzuciła krótkie:
— Cześć.
Zaraz po tym jak postawiła przed sobą swój podręcznik, uniosła spojrzenie do błękitu oczek wilowatego, uśmiechając się nieco wrednie.
— Nie potrzebujesz z tym pomocy, mistrzu? — trochę sobie zakpiła powstrzymując się od śmiechu, widząc jego starania. Jakkolwiek nie był mocny w innych przedmiotach, tak transmutacja nie szła mu raczej za dobrze. Chrząknęła wymownie, opierając się na ręce i spojrzała gdzieś w bok, kryjąc swoje rozbawienie. Gdzieś w oczy rzucili jej się bracia Halversonowie, dalej Sharker, puszący się jak paw z tak prostego zadania, po nim przeleciała przelotnie spojrzeniem, zanim wyprostowała się, przetransmutowując swoją książkę. Już w moment później zdrowy okaz myszy siedział przed nią. Chwyciła go w ręce zanim zdążył jej uciec. Wyrywającą się myszkę przyłożyła do policzka Rience’a, pozwalając jej łapkami posmyrać go po skórze. Od tak, żeby trochę go sprowokować, może tym samym poczuł by napływ weny do transmutacji jego podręcznika. Chwilę potem zamknęła mysz między swoimi książkami, zostawiając jej tylko niewielką dziurę od góry, co by się tam nie zadusiła.
— Nie chcesz korków z transmutacji? Ostatnio mam dużo wolnego czasu.
Z tym dużo to nikt na jej miejscu by nie przesadzał. Było go i tak niewiele, ale z racji, ze koniec Złotego Sfinksa oszczędził jej trochę zmagań… musiała znaleźć sobie nowe zajęcie, żeby móc znów pod koniec każdego dnia, wyklinać na wszystko i wszystkich i czymś tłumaczyć swój podły nastrój spowodowany brakiem chwili wytchnienia.

Transmutacja: 20
Kostka: nie dotyczy

Elena jak zwykle ulokowała się w najdalszym i najciemniejszym kącie klasy. Nie żeby była nieśmiała. po prostu nie bawiły ją prace w grupie i tłok ze środka klasy. Z resztą tutaj zawsze można było się poobijać. W przeciwieństwie do chyba większości tutaj zebranych te lekcje jej nie bawiły. Transmutacja wymagała dużej koncentracji i cierpliwości, a z tym zawsze było u niej kiepsko. Panna Marion wolała raczej roś przy czym można było się trochę zabawić, nie zawsze przestrzegając szkolnych zasad. Och, jak jej brakowało treningów z Nerem. Niestety, nasz kochany Kruczek zniknął już prawie dwa lata temu i słuch po nim zaginął. Jak to jest, ze prawie każdy z jej otoczenia z kim się dogadywała nagle gdzieś znikał? Ewentualnie zaczynał ją nienawidzić. No dobra, Elena nie była łatwa w obyciu i trudno było z nią wytrzymać, ale gdy ktoś sobie na to zasłużył potrafiła wynagradzać męki i być lojalną towarzyszką. Choć mało kto miał okazję się o tym przekonać.
No dobra, ale wracając do lekcji. Gdy Panna Marion zajęła już swoje miejsce do klasy wszedł nauczyciel i zlecił im proste zadanie. Elena oczywiście spróbowała. Raz. I drugi. Niestety jej nie szło więc po czwartym razie sobie odpuściła i tylko siedziała patrząc na innych i udając, że w ogóle rusza różdżką. Skoro i tak jej to nie wyjdzie to po jaką cholerę miała sie ośmieszać? Szczególnie, ze to zaklęcie i tak jej się w życiu nie przyda.

Transmutacja: 1
Kostka: 3

Zasadniczo Rains nie potrafiła się zdecydować czy wolała zajęcia z Withmanem czy z Marquett. Z nich dwojga ta druga przynajmniej była kobietą, a Nashword miała - mimo swoich oczywistych preferencji - większe zaufanie do własnej płci. I chociaż nie był to element niezbędny do wysłuchiwania wykładu, kiedy rzucałeś po raz pierwszy nowe zaklęcie, chciałeś mieć pewność - nie faktyczną, a jedynie wewnętrzną - że nauczyciel w przypadku jakichkolwiek problemów natychmiast cię z nich wyratuje. Chociaż nie miała w tej kwestii Withmanowi zbyt wiele do zarzucenia - w końcu trudno było odmówić mu profesjonalizmu - trudno było tak po prostu wyzbyć się pewnych przyzwyczajeń. Tak czy siak, Rains nie widziała w tym dzisiaj większego problemu o tyle, że bardzo mocno wierzyła w swoje własne umiejętności, a ta wiara wystarczała jej teraz za wszystko. A gdy dotarła dzisiaj do klasy, zajęcia zostały rozpoczęte, a Withman wyjawił temat lekcji, wszystko stało się jeszcze banalniejsze i mniej wymagające. Tak przynajmniej z początku sądziła, bowiem mimo usilnych starań jej książka kończyła zaledwie z ogonkiem i wąsami, wciąż jednak do złudzenia przypominając stertę połączonego papieru. Nie zamierzała się rzecz jasna poddawać i, żywo wertując podręcznik, próbowała dalej. Ostatecznie miała jeszcze masę czasu do końca zajęć, czyż nie?

Transmutacja: 0
Kostka: 1

Po wejściu do klasy zajął miejsce gdzieś jak najbardziej z tyłu. Nie zależało mu, żeby pchać się do przodu, nie tym razem. Nie potrzebował dobrego widoku, nie potrzebował rzucać się w oczy. Najchętniej w ogóle by nie przyszedł, ale wiedział, że nie może sobie pozwolić na więcej wagarów w tym roku. Przecież nie chciał, żeby go zatrzymali dodatkowy rok w klasie, prawda? Nie zniósłby tego. I tak nie był pewny, jak mu się uda jeszcze przez rok chodzić po tym zamku, którego niemal każdy zakamarek przypominał mu jego, a gdyby to miały być dwa lata - nie do zrobienia. Dlatego właśnie siedział w tej sali, bez zainteresowania słuchając prowadzącego. Książka w mysz? Super. Jakby nie mogło być ten raz zajęć teoretycznych, podczas których mógłby się całkowicie wyłączyć.
Wyciągnął różdżkę i bez entuzjazmu zaczął dźgać nią książkę, mrucząc pod nosem zaklęcie. Nie działało, ale nie było w tym nic dziwnego. Nie przykładał zbyt wielkiej wagi ani do odpowiedniej inkantacji, ani do prawidłowego ruchu nadgarstka, ani do spodziewanego efektu. Było mu wszystko jedno. Jakie znaczenie miało zamienienie książki w mysz, jeśli nie wszyscy, którzy zaczęli ten rok razem z nim, mogli tu być i robić to samo...? W końcu, chyba bardziej przez przypadek, coś mu się udało zrobić. Książka nabrała pewnych mysich cech od któregoś dźgnięcia, ale w całości myszą nie była na pewno. Cóż, trudno. Zostało jeszcze kilka minut, to można popróbować jeszcze parę razy, oczywiście równie entuzjastycznie.


Transmutacja: 1
Kostka: 1

Transmutacja: 4
Kostka: 3

Nadszedł czas, kiedy warto zarobić jakieś punkty dla domu.
Puchon nie chciał ich tracić, ale zarobić zawsze warto. Siedział bezczynnie w Pokoju Wspólnym.
Dużo osób zbierało się na zajęcia, więc Nadish pomyślał, że tez może pójść. Najwyżej pośmieję się tylko z nauczyciela lub zostanie ukarany minusami.
Chłopak ruszył za pozostałymi co wybierali się na zajęcia . Ubrany był jak zwykle w szkolną szatę.
Kiedy znalazłem się na odpowiednim piętrze wszedłem jak gdyby nigdy nic do sali.
Zająłem ławkę gdzieś tam z tyłu i wziąłem sie za rzucenie zaklęcia książki w myszy skoro mamy kwadrans to chyba nie tak dużo.
– Snufflifors!
Puchon wykazywał się fatalnie w zaklęciu wcale mu to nie wychodziło ale zaraz przecież zgrać ruch różdżki i zaklecia nie odnosi razem skudków.
Raczej chłopak miał problem z taką prostą czynnością ,cóż chyba książka nie zmieniła się nic a nic.
Jednak profesor nie jest na Puchona wcale zły, choć może wydawać się być rozczarowany, Niby takie proste zaklęcie a sprawiło Nadishowi wiele trudność.

Za bardzo nie chciała się tu zjawiać, miała oczywiście lepsze rzeczy do roboty no ale cóż od czasu do czasu trzeba było się pokazać na zajęciach. Trafiła na ćwiczenia dobrze znanego jej zaklęcia. Nauczyciel poprosił o wykonanie go na książce więc Louisa od niechcenia rzuciła Snufflifors może dlatego zaklęcie nie wyszło doskonale, ale na ławce widniał właśnie szczurek. Był naprawdę cudowny- szczególnie że dziewczyna kochała zwierzęta, wpatrywała się w niego jak w lusterko. Szczurek podszedł do jej dłoni którą wyciągnęła do stworzenia, powąchał ją i polizał. Po chwili jednak zorientowała się, że jest w klasie i powinna się skupić w tym momencie na tym co mówi nauczyciel, więc odwróciła wzrok od Booka (tak Louisa zdążyła już nazwać małego towarzysza) i nakierowała swoje myśli na lekcje. Po chwili jednak szczurek wdrapał jej się na ramię i raczej nic nie mówiło by chciał wrócić na swoje poprzednie miejsce.
Transmutacja: 2
Kostka: 2

Atria weszła do klasy z nadzieją nauczenia się czegoś nowego. Wielkie rozczarowanie spotkało ją, gdy tylko usłyszała słowa profesora. Westchnęła lekko i nawet gdzieś po drodze prychnęła. Jednak tak cicho, że posor nie był w stanie tego usłyszeć, była jednak troszkę rozczarowana. Spojrzała z niesmakiem na swoją książką. Też mi coś wielkiego, zamienić książkę w mysz. Wywróciła lekko oczami, po czym wyciągnęła różdżkę.
- Snufflifors-wypowiedziała zaklęcie z odpowiednią inkantacją i ruchem nadgarstka i już po chwili mogła obserwować jak tomisko zmienia się w małą myszkę. Uśmiechnęła się lekko do siebie, po czym podparła dłoń na blacie i czekała na resztę zajęć.

Transmutacja: 20
Kostka:-

Kolejna lekcja, za którą nie przepadała. Trudno się dziwić, skoro transmutacja polegała, jakby nie było, na odpowiednim ruchu różdżką i głośnym, wyraźnym wypowiedzeniem zaklęcia. Machać różdżką to sobie może, z wyraźną wymową też nie miała problemu, ale głośno? Bez szans. Wiadomo, że są pewne ułomności, które mocno ograniczają, a nawet wykluczają niektóre aktywności i Mia nigdy się nie oszukiwała, wiedziała, że orłem w rzucaniu zaklęć nie będzie. Dzisiejsza lekcja miała to tylko udowodnić.
Bez zapału wyciągnęła różdżkę i przyjrzała się książce. Nie rozumiała właściwie, dlaczego ma ją zamienić w mysz. Znaczy, z książki to jeszcze jest pożytek, nie? Można ją przeczytać, dowiedzieć się czegoś, nauczyć. A mysz? Co prawda ona uwielbiała wszystkie zwierzęta, ale nie czuła potrzeby generowania nowych. Dlatego też nie miała przekonania, kiedy tak dźgała tomiszcze tym swoim magicznym patykiem, szepcząc z całych sił inkantację. Nic. Już prawie czas się skończył, kiedy pojawił się pierwszy efekt. Słaby, mizerny, ale chociaż coś. Określiłaby swoje dzieło jako... Książkomysz. Myszoksiążkę? Coś w tym stylu. Niemniej, nie do końca o to chodziło. Niestety, niezbyt miała już czas (bo to lepszy argument, niż brak chęci), by próbować dalej, dlatego odłożyła różdżkę i czekała na dalszy ciąg zajęć. Może później pójdzie jej lepiej?


Transmutacja: 0
Kostka: 1

Transmutacja zdecydowanie nie należała do przedmiotów, z którymi Darren sobie radził, niemniej jednak zaliczała się do jednych z tych, które przynajmniej go nie nudziły. Co prawda z bólem serca musiał przyznać sam przed sobą, że nie nadawał się na praktykowanie tego skomplikowanego przedmiotu, ale podziwiał każdego ucznia, który wykazywał na tym tle ponadprzeciętne zdolności. Co więcej, uważał, że śledzenie działań poprawnie wykonanego zaklęcia transmutacyjnego potrafi uzależnić równie mocno, co dym papierosowy. Było bowiem coś inspirującego we wprawnym przeobrażaniu przedmiotów, perfekcyjnym zmienianiu ich formy, zarysowywaniu nowego kształtu czy modyfikowaniu stałej dla każdego obiektu spoistości. Przeczyło to wszelkim prawom fizyki, które rządziły światem mugoli, udowadniało także, że nauka podejmowana w szkołach nieczarodziejskich jest nieszczególnie przydatna, a już na pewno przewartościowana. Nie ima się kluczowych problemów istoty i przedmiotowości, ani nie zapewnia tyle, ile kwintesencja nauk magicznych.
Nawet jeżeli sam nie do końca potrafił zaangażować się w postawione przed nim zadanie, interesowały go nie tyle wyniki własnej pracy, co efekty uzyskiwane przez innych czarodziejów. Nie sądził, by pod względem zdolności magicznych mógł się z nimi równać, więc  z typową dla siebie przywarą ustępował pola do popisu każdemu uczniowi, który nie był nim. Zresztą, nie oszukujmy się, Craft nie należał do tych, którzy lubili chwalić się zdobytą wiedzą, prędzej umyślnie sknociłby całe zaklęcie, byle tylko nie wejść na radar nauczyciela. To mogłoby się skończyć przywołaniem go do ćwiczenia lub nadprogramowym prezentowaniem czegoś, a tego typu aktywności unikał jak ognia. Ciągłe pozostawanie na marginesie społecznym to jedyna sztuka, którą opanował do perfekcji. Przy okazji wyjaśniało to, dlaczego zamiast zabrać się od razu za ćwiczenie, w skupieniu obserwował pozostałych, szczególną uwagą obdarzając tych, których działania wydawały mu się nietypowe. Takim sposobem zdołał dostrzec zarówno wściekle biegającą po blacie książkę SAPHONY, jak również idealnie żywą i wiarygodną wersję myszy wyczarowanej (czy też ściślej mówiąc przeobrażonej) przez LAVERNA. Idąc dalej, na podstawie tego co widział w głowie układał sobie schemat poprawnie akcentowanego zaklęcia, towarzyszące temu ruchy nadgarstka i wydźwięk samej formułki. Nie był teoretykiem, aby czegoś się nauczyć, potrzebował doświadczyć lub pochwycić wszystkie konieczne elementy z otoczenia.
Logopedzi twierdzili, że przyglądanie się ruchom warg poprawnie wypowiedzianej kwestii potrafi skłonić dziecko do szybkiego i dokładnego naśladownictwa, więc pomimo tego, że z reguły mugole nie byli tak obrotni jak czarodzieje, wedle tej myśli Darren postanowił prześledzić kolegów w trakcie czarowania. Co ważniejsze, skutek okazał się dość przyjazny dla niego.
— Snufflifors! — wyrzuciły płynnie i miękko usta, gdy głowa Crafta niezwykle wprawnie wytwarzała w tym czasie najczarniejsze scenariusze popełnianych przez uczniów błędów w trakcie transmutacji. Wszystkie znaki ograniczone do kilkudziesięciu centymetrów kwadratowych na ławce świadczyły o tym, że próba przeistoczenia książki w zwierzę zakończy się fiaskiem, ale gdy chłopak opuszczał już różdżkę w przekonaniu o tym, że zawiódł, grzbiet nagle obrósł w futerko, a w paręnaście sekund później mała myszka śmignęła przez blat biurka, nie pozostawiając za sobą żadnych śladów. Łapki stąpały delikatnie po drewnie, a różowy ogonek wywinął się na bok, gdy skręciła, uderzając w pozostawioną na blacie rękę Darrena. Jeszcze chwilę patrzył na zwierzątko, nim spostrzegł fragmenty niepasującej do reszty celulozy, ale... hej! To wciąż była mysz! Puchon uśmiechnął się mimowolnie, zerkając na swojego małego, przeobrażonego przyjaciela, który właśnie skubał kawałek dębowej powierzchni ławki.

Transmutacja: 0
Kostka: 4

Kolejna lekcja transmutacji oznaczała to, że jak to sobie wymyśliła jakiś czas temu musiała na niej być. Z resztą nie miała nic przeciwko wysypowi lekcji praktycznie na końcu roku szkolnego, pomęczcie się trochę, a potem sru opierdalać się przez następne miesiące. Nic z tego, że czekała na nią trzecia klasa, w ogóle się tym nie przejmowała, może zostanie wiecznym studentem? A może chociaż poczeka na Rekina i skończą szkołę razem? Czemu nie, jakoś nie miała ochoty wkraczać w dorosłe życie, co prawda od dłuższego czasu miała swoje mieszkanie i doszła do tego jeszcze firma, ale wcale nie chciała przechodzić do kolejnego etapu. Nie narzekała na brak pieniędzy, nie musiała szukać pracy po co to wszystko? Tak przesiedzi w szkole radośnie grając w quidditcha i chodząc na zajęcia. Mielonka z mózgu, taki był jej aktualny stan z którym przybyła do klasy. Przywitała się z nauczycielem, później ze znajomymi, na koniec siadając mniej więcej wśród nich. Siedziała zamyślona, aż do momentu kiedy usłyszała polecenie Withmana, wyciągnęła swoją różdżkę i od niechcenia machnęła nią w książkę, która przemieniła się w mysz. Nie, to nie było tak, że zajęcia jej się nie podobały, po prostu wszystko było jej obojętne.

Transmutacja: 21
Kostka: nie muszę rzucać

Zupełnie nie czuła, że to jej ostatni miesiąc w szkole i już, zaraz, będzie prawdziwym, dorosłym czarodziejem, a we wrześniu nie wsiądzie do pociągu, żeby przyjechać do Hogwartu. To było takie smutne i starała się o tym nie myśleć... nie wiedziała jeszcze co zrobi ze swoim życiem. Transmutacja była jej ulubionym przedmiotem zaraz po wróżbiarstwie (z którego praca zaliczeniowa szła jej wprost beznadziejnie), toteż chętnie na nie przyszła, tym bardziej, że była to zapewne jedna z ostatnich!
- Dzień dobry, profesorze! - przywitała się głośno, kiedy wpadła spóźniona do klasy, a potem usiadla obok @L. Taeheon Earl, jej kolegi z bitwy śnieżnej, z którym zapewne od zimy nie zamieniła ani słowa.
Zadanie wydawało się żałośnie wręcz proste, ale Bell nie byłaby sobą, gdyby nie zepsuła czegoś tak łatwego. Dźgała różdżką w książkę i NIC. Co za wstyd, kończy zaraz studia, a nie umie dokonać tak prostej transmutacji. Spojrzała zazdrośnie na L'a, który poradził sobie z zadaniem raz dwa. Oparła brodę na dłoniach. No ile można próbować i robić z siebie głupka?
- Ta książka jest jakaś zepsuta - stwierdziła cicho, żeby jakoś się usprawiedliwić.

Transmutacja: 13
Kostka: 3

Ralph, patrząc na zebraną gromadkę, niemal promieniował aurą ciepła i dobroci. Na samą myśl, że jego uczniowie próbowali swoich sił z tak prostym zaklęciem czuł dumę. Wszak mogli podejść z rezerwą do jego pomysłu, jednakże on sam pragnął przekazać im jedną, bardzo ważną rzecz:
– Jak widzicie, nawet najprostsze zaklęcie transmutacyjne może sprawiać niemałe trudności. Ale nie przejmujcie się tym, to proste ćwiczenie miało wam tylko przypomnieć o wysiłku, jaki trzeba włożyć w tę dziedzinę. – Przeszedł kilka kroków wzdłuż klasy, obserwując myszy biegające po ławkach oraz te mniej udane myszo-książki albo coś takiego. Machnięciem różdżki przywołał klatkę zza biurka, zebrał wszystkie eksperymenty, po czym odesłał ją na poprzednie miejsce.
– W każdym razie, nie możemy na tym poprzestać. Wielu z was zapewne uwielbia słodycze, toteż będę niezmiernie wdzięczny, jeśli te pióra skończą w waszych żołądkach.
Kolejnym machnięciem różdżki, przesunął kilkanaście piór do pisania, po jednym na głowę, i wrócił na swoje miejsce, by móc zaprezentować wszystkim odpowiednie zaklęcie.
– Formuła brzmi Dulcedine. W trakcie rzucania tego czaru musimy pomyśleć o słodyczy, w którą chcemy transmutować obrany przez nas obiekt oraz zdecydować o jego smaku. Zaklęcie jest wyjątkowo proste, lecz wykonanie tych dwóch czynności w tym samym momencie wymaga skupienia oraz wyobraźni. – Uniósł własne pióro na wyciągniętej dłoni i wycelował weń różdżką, delikatnie obracając nadgarstkiem tak, by koniec patyka nie zmienił swojego położenia nawet o milimetr.
– Zwróćcie uwagę na ruch nadgarstka. Nie zmieniamy pozycji, gdyż efekt zaklęcia może się odrobinę rozpłynąć i nie tylko pióro skończy jako cukierek. Zwykle uczniowie transmutują kawałek ławki w czekoladę, ale nie przejmujcie się tym. Bardzo łatwo odwrócić zaklęcie wypowiadając Finite. Warto też zapamiętać, że nie musicie miażdżyć pióra wzrokiem. – Uśmiechnął się ciepło, po czym wyszeptał formułę, zmieniając swój egzemplarz w czekoladowego cukierka. Delikatnym stuknięciem różdżki w słodycz cofnął czar i wrócił za biurko, by przywrócić biednym myszkom ich poprzedni kształt. W razie potrzeby był gotów poświęcić chwilę na udzielenie wskazówek w pierwszej części zadania.

Ruch różdżką:

Skupienie:

Kod do zamieszczenia na końcu posta:

Na końcu posta możecie dać z/t, gdyż nie jest przewidziana dalsza ingerencja fabularna Ralpha Withmana.

Emmet i jego machanie różdżką w innym celu niż leczenie czyjegoś złamania albo złagodzenia bólu zawsze kończyło się dziwnie. Nigdy nie miał tego szczęścia, by rzucić poprawnie zaklęcie transmutacyjne, chociaż czasami łapał byka za rogi i czegoś dokonywał. Jednakże dalsza część zajęć przyprawiła go o lekki ból głowy, przynajmniej od momentu, gdy rzucił czar na pióro.
Z pierwszym ćwiczeniem poradził sobie całkiem nieźle, jednakże właściwa chwila skończyła się dla niego dość nieoczekiwanie. Zrozumiałby jeszcze dym, ale przecież myślał o kociołkowych pieguskach i najwyraźniej samo wyobrażenie kotła spowodowało ten nagły zapłon, wybuch czy co to tam było. I tak skończył z sadzą na twarzy, patrząc z lekkim niedowierzaniem na kupkę popiołu.

Transmutacja: 2
Ruch rozdzka: 4
Skupienie: 6, 3
Opanowane zaklecie: NIE

Pan Earl, jak to miał w zwyczaju, świetnie radził sobie na swoim ulubionym polu zajęć, tuż obok historii magii, oczywiście. Przetransmutowanie książki w mysz było naprawdę banalnym zaklęciem, ale doskonale rozumiał trudności innych w poprawnym rzuceniu tego czaru. Jednakże lata praktyki poświęconej nie tylko na studiowanie aspekty teoretycznego opłaciły się i z pewnością mógł pochwalić się wiedzą godną nauczyciela, choć nie tak obfitą w doświadczenia. Bardzo zależało mu na posiadaniu takich informacji, toteż każdą chwilę poświęconą na samorozwój poświęcał z uważnym rozmysłem.
Ćwiczenie teoretyczne nie wymagało dużego wysiłku. Wystarczyło, że przytknął ostrożnie koniec różdżki do pióra i usztywnił nadgarstek. Pierwszy krok za nim, pochwała profesora również, bowiem już przystąpił do praktycznego aspektu zaklęcia.
– Dulcedine – powiedział cicho, aczkolwiek bardzo wyraźnie, akcentując nieco mocniej ostatnią sylabę. Jednocześnie skupił swoje myśli na przeobrażeniu pióra w cukrowe pióro. Oznaczało to lekkie pójście na łatwiznę, ale Lavern nie znał szczegółów działania tego zaklęcia tak dobrze, jakby chciał. Niemniej jednak próba powiodła się doskonale i została zwieńczona dużym uśmiechem na twarzy Krukona.
— Uch, dzień dobry Bell! — odparł nieco zbyt głośno do dziewczyny, nadal podekscytowany swoimi postępami. Wciąż cieszył się swoim małym sukcesem, a potem popatrzył na dziwny twór koleżanki z ławki i posmutniał.
— Wiesz, to kwestia odpowiedniego treningu. Możemy po zajęciach poćwiczyć kilka prostych zaklęć, jeśli chcesz. — Zaproponował, wyszczerzając się ciepło do niej.

Transmutacja: 23
Ruch rozdzka: nie muszę
Skupienie: nie muszę
Opanowane zaklecie: TAK

Jak wiadomo Isolde nie ma zwyczaju spoczywać na laurach. Isolde stawia sobie wyzwania, dlatego słuchając profesora Withmana i uważnie obserwując jego poczynania, zastanawiała się, na co ma ochotę. Gorzka czekolada z nutą mięty i może rodzynki? Nie miała pewności co do rodzynek, ale liczyła na natchnienie.
Spojrzała groźnie na swoje pióro, delikatnie gładząc kciukiem rączkę różdżki i w myślach prosząc ją o współpracę. W końcu to nie tak wiele, prawda? Na początku przećwiczyła na sucho ruch różdżką. Nic trudnego, Isolde potrafiła wyjątkowo precyzyjnie operować nadgarstkiem, więc widząc aprobatę na twarzy profesora Withmana, dziewczyna rozpogodziła się i przeszła do praktyki.
No cóż, wymówienia zaklęcia nie było wcale takie łatwe, co Is stwierdziła z pewną irytacją. Kwestia akcentowania i innych takich. Dlatego potrzebowała chwili, by sprawę przemyśleć. Przynajmniej ruch różdżką wychodził jej wyjątkowo zgrabnie. Za trzecim czy może czwartym razem zaakcentowała właściwą sylabę, dzięki czemu jej pióro zamieniło się w doskonałą czekoladę, z nutką mięty i odrobiną skórki pomarańczowej. Co prawda kawałek ławki również zmienił się w czekoladę, ale tym chyba nie należało się przejmować. Profesor Withman sprawiał wrażenie zadowolonego, a Is postanowiła, że poćwiczy to zaklęcie również na własną rękę.


   Transmutacja: 7
   Ruch rozdzka: 7 punktów, więc nie rzucam
   Skupienie: 6 i 1
   Opanowane zaklecie: TAK

z/t

No cóż, powiedzmy to wprost - Raphael miał dużo magii w swojej osobowości, ale trochę brakowało jej w głowie. Był inteligentny i oczytany, ale przy takich przedmiotach jak transmutacja to nie wystarczyło. Wiecznie rozkojarzony i bujający w obłokach pisarz nie nadawał się do tak konkretnych zadań jak zaczarowanie książki w mysz, czy na odwrót. Prawdę mówiąc, widząc, że zaklęcie Dulcedine jest co prawda bardzo przyjemnym, ale też skomplikowanym zaklęciem, które wymaga uwagi, skupienia i wprawnej ręki, dość szybko stracił nadzieję na powodzenia. Ale oczywiście się nie poddał, bo dlaczego miałby to zrobić? To żaden wstyd spróbować i nie podołać - gorszy wcale nie próbować, przynajmniej według Rafałka.
Niestety, jego dłoń, nienawykła do nadmiernie częstego używania różdżki, raczej pióra jak już, drżała, jakby miał kogoś pozbawić życia. Na całe szczęście profesor Withman zjawił się jak dobry duch i zaczął mu wszystko od początku tłumaczyć.
Potem trzeba było wymówić zaklęcie. W przypadku Raphaela nie było to nic trudnego - kto jak kto, ale on potrafił panować nie tylko nad znaczeniem słów, ale także nad ich piękną formą. Błyskawicznie wyczuł rytm i smak magicznej formułki, a na stole pojawił się cukierek o smaku crème brûlée otulonego w mgiełkę gorzkiej czekolady. Merlinie, kto by pomyślał, że z Raphaela taki cukiernik, może powinien pomyśleć o stażu w Miodowym Królestwie?

Transmutacja: 1
Ruch rozdzka: 5
Skupienie: 5 i 3
Opanowane zaklecie: TAK

z/t

Saphona nigdy nie siedziała na transmutacji tak zafascynowana słowami Withmana. Była tak pochłonięta jego wywodem, iż z trudem powstrzymała ostentacyjne ziewnięcie prosto w czyjś kark. W życiu nie nudziła się tak niemiłosiernie na żadnych zajęciach. Nie licząc arcynudnego zielarstwa u Vicario, pomijając momenty, gdy miała niezmierną ochotę na dokonanie mordu na tej kobiecie. Żywiła do niej tak potężne uczucia, iż tylko sama klątwa uśmiercająca była w stanie je zniszczyć. Chociaż kto wie, może po śmierci zostałaby porządnym upiorem, który nie dałby tej babie spokoju.
Ale wracając do tematu zajęć, to panna Greengrass śmiało wycelowała różdżką w to ohydne pióro w taki sposób, że jeszcze dostała maleńką pochwałę od profesora. Obrzydlistwo... Tak samo jak to bezużyteczne zaklęcie. W końcu co jej po wyczarowaniu jakiegoś cukierka, kiedy cukier tak bardzo szkodził na zęby i powodował te wszystkie dziwne choroby. Nie zamierzała być starą, grubą panną, toteż i niespecjalnie przykładała się do części praktycznej. Można by powiedzieć, że celowo wypowiedziała źle formułę zaklęcia, narzucając odrobinę sztuczny akcent. Na dodatek zrobiła to wystarczająco głośno, by jej niepowodzenie rozeszło się echem po całej klasie. Może niespecjalnie tego oczekiwała, ale całość podsumowała drwiącym uśmieszkiem, mówiącym jedno: Spróbuj to skomentować, a nie wyjdziesz stąd w jednym kawałku. Problem tylko stanowił Withman, żeby spełniła swoje groźby, więc szybko przybrała maskę niewzruszonej damy, która odrzuciła zaloty jakiegoś pijanego, niezbyt bogatego adoratora. Tak, to była odpowiednia mina do tej sytuacji. I niech nikt nie próbuje przekonywać jej, że jest w błędzie.

Transmutacja: 2
Ruch rozdzka: 4
Skupienie: 2 i 6
Opanowane zaklecie: NIE

No cóż, pierwsze zadanie nie poszło jej najlepiej, ale przecież to jeszcze nie koniec zajęć. Trochę irytował ją przesadny optymizm nauczyciela, ale generalnie nie było na co narzekać. Następne zadanie było już trochę ciekawsze. Fakt faktem nie była jakąś wielką fanką słodyczy, ale od czasu do czasu lubiła sobie podjeść. Do tego ćwiczenia wybrała w myślach kawałek jabłka w czekoladzie. Gdy jej pióro wylądowało przed nią na ławce przyjrzała się demonstracji nauczyciela i sama spróbowała swoich sił. Gdy była młodsza już przerabiali to zaklęcie na lekcjach. Wtedy nie sprawiało jej większych problemów, jednak od lat go nie używała i teraz mogło być inaczej. Przećwiczyła najpierw ruch ręką. Wychodziło jej całkiem nieźle. Parę razy przećwiczyła pod nosem formułkę po czym połączyła ja z ruchem nadgarstka. I niestety coś poszło nie tak. Chyba za mocno się skupiła, bo jej pióro nagle zaczęło dymić i ię spopieliło. To już ja wkurzyło, lecz nie dała tego po sobie poznać. Obrzuciła nauczyciela zimnym spojrzeniem po czym jednym ruchem ręki strzepnęła popiół z ławki. Zabrała swoje rzeczy i wyszła z klasy dosłownie dwie sekundy przed dzwonkiem.
Może i Elenie nie zależało na ocenach, ale generalnie chciała w końcu skończyć te studia. Dlatego w ogóle pojawiała się na zajęciach i próbowała coś na nich robić. No ale cóż poradzić... Nie można mieć wszystkiego, prawda?

[zt]

Transmutacja: 1
Ruch rozdzka: 6
Skupienie: 5 i 1
Opanowane zaklecie: NIE

Zajęcia takie jak te, Rasheed traktował z pewną rezerwą. Niewiele już im brakowało do zakończenia roku szkolnego, dlatego wielu nauczycieli decydowało się na realizację programów powtórkowych, którymi, w większości przypadków, nie był specjalnie zainteresowany. To już znał, tamto dawno umiał, a tamtego zwyczajnie nie lubił. Ostatnie przemieszanie się roczników również nie działało na jego korzyść. Przemiana książek w mysz była już tak dawno temu, że obecny poziom zajęć szacował na taki… mniej więcej odpowiedni dla Hogwarckiego ucznia, a teraz jeszcze to… nie żeby nie lubił słodyczy, bo i wprost przeciwnie. W większości przypadków łatwiej było go przekupić czymś słodkim aniżeli umiejętnym wykrętem, ale zwyczajnie Ducledine przerabiał jakiś rok temu. Doskonale znał podstawy tego zaklęcia, więc ruch różdżką był nie tyle prosty, co wręcz banalny, a przemienienie zwykłego pióra w cukrowe zdawało się być po prostu śmieszną igraszką. Westchnąwszy ze znużenia, spojrzał na Ralpha przeciągle nim wstał z miejsca z zamiarem znalezienia ciekawszych zaklęć do nauki w czerwcowe popołudnie.

[zt]

Transmutacja: 18
Ruch rozdzka: -
Skupienie: -
Opanowane zaklecie: już umiem!

Enzo przez chwilę wpatrywał się w swoją książkę z miną wyrażającą irytację. To już nawet nie potrafił zamienić pliku kartek w mysz. Jakim cudem miałaby mu się udać zamiana w jakieś zwierze, skoro przerasta go zwyczajne zaczarowanie papieru? W związku z tą irytacją, parsknął jedynie coś o głupich zaklęciach, oczywiście tak aby Withman go nie dosłyszał, po czym również podsunął bratu swoją książkę.
- Masz, rozkręcaj ten swój biznes. -mruknął, wcale nie czekając na ciąg dalszy zajęć, a wręcz się irytując na samą możliwość ewentualnej porażki, jakiej przecież się spodziewał. Chyba nie był dziś w specjalnie wyjściowej formie. Dobrze chociaż, że D’Angelo poszła uprzykrzać życie tej swojej krukońskiej gwiazdeczce od łapania zniczy, jeden powód do nerwów mu odpadł.
Profesor wyjaśniał im cel dalszych transmutacji, a Enzo zdawał się pogrążać w coraz większym dole. Poważnie? Mieli transmutować pióro w coś słodkiego? Co za bezsensowne i głupie zaklęcie. Może gdyby mógł zamienić pióro w jakąś dobrą strzałę, to jeszcze by się zastanowił czy nie warto czasem nieco się podszkolić z Dulcedine, ale tak? Zwyczajnie zmarszczył brwi i spróbował kilka razy machnąć różdżką w odpowiedni sposób. Brak wiary w powodzenie tej misji załatwił za niego dosłownie wszystko. O ile to całe wymachiwanie patykiem nie poszło mu jeszcze najgorzej, tak dalej nie był specjalnie narażony na sukces. Lepki osad na twarzy był jedynym efektem jaki udało muj się wyczarować, więc ostatecznie Halvorsen opuścił lekcje z dość nieciekawą miną.

[zt]

Transmutacja: 3
Ruch rozdzka: 6
Skupienie: 2 i 3
Opanowane zaklecie: NIE

Sprawa nieco się pokomplikowała i dopiero teraz Rains uznała, że trzeba było bardziej przykładać się do transmutacji, kiedy była ku temu okazja. A jednak nie było sensu płakać nad rozlanym mlekiem. Chwyciła więc mocniej różdżkę i starała się zwizualizować sobie nie tylko słodycz, ale i jego dokładny smak. Było to o tyle trudne, że nigdy jakoś szczególnie nie przepadała za słodyczami. Lubiła słodkie dziewczyny, słodki kolor włosów Ethny, słodką niezdarność Felixa, chociaż do żadnej z tych rzeczy nie przyznałaby się głośno. Trudno było jednak powiedzieć, że lubiła wypychać sobie usta czekoladą, która miała niby stanowić rozwiązanie wszystkich kobiecych problemów. Może poza gównianą sylwetką. Z chaosu myśli wyrwał ją niespodziewanie sam profesor, sugerując poprawienie ruchu różdżką. Och, cóż, to faktycznie mogło pomóc, zwłaszcza, że do tej pory robiła coś koszmarnie idiotycznego. Chwila skupienia zaowocowała lepszą techniką i nagle wszystko stało się o wiele prostsze. Czekoladowy kawałek ławki, którego z pewnością wcześniej tam nie było, ledwie zwrócił jej uwagę. Zadowolona, że wyszło jak wyszło, zgarnęła swoje graty i, pożegnawszy się z Withmanem, opuściła klasę.

z/t

Transmutacja: 0
Ruch rozdzka: 5
Skupienie: 2,1
Opanowane zaklecie: TAK